คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ☁ CHAPTER 3 ☁
3
Kris : "......................."
“จื่อเทา เดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งนะ”
“อ้าว ทำไมล่ะฮะ?”จื่อเทาเงยหน้าจากจานข้าว เอียงคอ45องศาเป็นเชิงสงสัย พี่ชายอย่างเลย์เห็นท่าทางนั้นก็อดเดินไปลูบหัวด้วยความเอ็นดูไม่ได้
พอนึกว่าต้องเสียน้องจื่อเทาสุดน่ารักไปให้ไอ้เงิงผมทองนั่นแล้วเลย์รับไม่ได้อย่างแรง=*=
“กันพวกเหลือบไรน่ะ^^”
“ฮื่อ พี่เลย์พูดอะไร จื่อเทางง@_@”
“ไม่ต้องเข้าใจแหละดีแล้ว ฮ่าๆ”เลย์หัวเราะเสียงใส แล้วเดินออกไปหน้าบ้านเพื่อเตรียมรถ
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณพี่เขย!!”ดูเหมือนว่าเช้านี้จะเริ่มไม่สดใส แค่ได้เห็นคนหัวทองที่เสนอหน้ามาเกาะประตูรั้วเป็นจิ้งจก เลย์ปิดประตูบ้านทันที
“มีอะไรเหรอฮะพี่?”
“เปล่า พี่แค่ลืมกุญแจรถน่ะ”จื่อเทาพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
เลย์เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นนิ้วเรียวเลื่อนไปตามรายชื่อต่างๆก่อนจะมาหยุดที่ชื่อหนึ่งแล้วกดยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก แล้วกดโทรออก
‘ลุงอีทึก’
รอสัญญาณอยู่สักพักก็มีคนรับ
“สวัสดีครับ”
‘อี้ชิงเหรอ โทรมาทำไมถ้ามีอะไรเดินมาบอกก็ได้นี่ บ้านตรงข้ามกันเอง’
“คือว่าผมมีเรื่องให้ช่วย…”
ทางด้านอู๋อี้ฟานก็ยืนเกาะประตูรั้วมาได้สักพักก็ไม่เห็นวี่แววของใครเปิดประตูออกมาเลย จนเริ่มเมื่อย
โฮ่ง!
หือ?
เมื่อกี้ถ้าเขาไม่หูฝาด เขาว่าเขาได้ยินเสียงของสุนัขดังอยู่ข้างหลังนะ
โฮ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ท่าทางจะหลายตัวด้วย..
เสียงมันเหมือนอยู่ข้างหลังเขาเลย ไม่หรอกมั้ง
ขวับ
“เฮ้ย! เชี่ยแล้ว!!!”ฝูงสุนัขพันธุ์ร๊อตไวเลอร์ กำลังมองมาทางเขาแล้วเห่าเสียงดังแข่งกัน ปากของมันมีเขี้ยวแหลมๆที่ถ้าโดนรุมกัดนี่ท่าทางจะไม่รอด
ฝูงสุนัขค่อยๆก้าวมาหาผมอย่างเชื่องช้าราวกับเป็นสิงโตเตรียมตะครุบเหยื่อ
แล้วเหยื่ออย่างผมจะอยู่ทำไมล่ะ…
.
.
เผ่นสิพี่น้องงงงงงงงงงงงงงงงงงง!
“จะหนีไปไหน ไอ้โรตจิต มาส่องบ้านของหลานข้ากลางวันแสกๆ ไปเลยเหล่าลูกของพ่อกัดมันเลยยยยย”
อีทึกตะโกนโวยวายอยู่ข้างหลังแล้วยิ้มมองแผ่นหลังร่างสูงที่วิ่งหนีไวๆ ก่อนจะกดโทรศัพท์หาใครบางคนแล้วกรอกเสียงลงไป
“อี้ชิง ลุงจัดการไล่เจ้าโรคจิตให้แล้วนะ”
“ขอบคุณมากครับ ลุงอีทึก^___^”เลย์ยิ้มร่าเริง เขาแอบมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดผ่านหน้าต่างตั้งแต่ร่างสูงเจอเหล่าลูกของลุงอีทึกแล้ววิ่งหนีหายไปเลย หมอนั่นคงเข็ดไม่กล้ามาที่นี่อีกนาน..
มายุ่งกับน้องของเขาก็ต้องเจออย่างนี้แหละ!
“บอกให้เอาตังมายังไงวะ!!!”ขายาวๆที่กำลังก้าวอย่างเร่งรีบก็ชะงัก เมื่อหันไปมองทางต้นเสียงก็พบกับผู้ชายสามคนกำลังยืนล้อมผู้ชายใส่แว่นหนาเตอะอยู่
เขาเบื่อพวกที่ชอบรังแกคนอื่นแบบนี้จริงๆ…
“มะ ไม่ได้นะ เงินนี่ จะ จื่อเทาต้องเอาไปจ่ายค่าหนังสือ”คนเสียเปรียบกล่าวตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ แม้จะกลัวแต่ถ้าให้เงินนี่ไปจื่อเทาจะยิ่งแย่กว่า
แลกกับเจ็บตัวสักนิดหน่อย คงไม่เป็นไรหรอก(มั้ง)
“บังอาจขัดขืนเหรอวะ ไม่เจียมเอาซะเลย เฮ้ย!รุม!!!!”คริสผู้ซึ่งมองดูเหตุการณ์อยู่นาน ก็ได้ตัดสินใจวิ่งเข้าไปช่วย
หล่อป้ะล่ะO______________________________<+++++#โปรยยิ้ม
“เฮ้ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”เขาเหมือนพระเอกขี่ม้าขาวไหม^_________^
“อย่ามาเสือก!”
อุ๊ย..จุกเลย
ว่าคนหล่อนี่เป็นบาปรู้ไหมครับ?
“เฮ้ย! ไอ้หมอนี่กูจำหน้าได้ ไอ้ที่ผู้หญิงมหาลัยเรากรี๊ดไง”
นี่ผมดังขนาดนั้นเลยเหรอ เขินนนนนน>___________< <3
“อ๋อ หมอนั่นเองเรอะ กูอยากเจอมานานละ”
อยากเจอเขาทำไมอะ หรืออยากได้ลายเซ็น เรียงคิวมาเลยนะ*O*/
( =_______________=*)+++++++++++++++(^__________________^ )/
ทะ ทำไมมองเขาแปลกๆยังงั้นอะ..
ลางไม่ค่อยดีแฮะ^_________________^;
“กูกับแฟนเลิกกันเพราะแฟนกูชอบมึง มึงต้องชดใช้”
What???
กลิ่นอันตรายเริ่มลอยมา..
“พวกเรา! รุม!!!!!!!!!!!!!!!”นั่นไง เขาเคยเดาอะไรผิดมั้ย
ณ เวลานี้
โกยคร้าบพี่น้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
คิดแล้วก็คว้ามืออีกคนที่ยืนมองอย่างงงๆมาด้วย แล้วเผ่นทันที ทั้งสองวิ่งเข้าซอยโน้นออกซอยนี้เป็นว่าเล่น จนคิดว่าพวกนั้นน่าจะตามมาไม่ทันจึงหยุด คริสหอบแฮ่กๆ เมื่อหันหลังไปมองอีกคนก็เห็นอีกคนลงไปกองกับพื้นแล้ว
“เฮ้ย! นายเป็นอะไรไหม?”
เมื่อได้ยินคำถามพร้อมกับแรงสะกิดที่ไหล่ จื่อเทาเรียกสติที่หายไปกับเหตุการณ์เมื่อครู่กลับมา เงยหน้า ยิ้มหวาน แล้วก็ตอบเสียงใส
“ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณมากนะที่มาช่วยเรา^___^”
………..
แดรกจุด
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!
ทะ ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้ว้า>______< หนูจะเอาๆๆๆๆ ฮืออออ ท่านคริสคนนี้จะไม่ทนT^T!
นี่แหละว่าที่ภรรยาในอนาคตของผม!!!
และนั่นคือเหตุการณ์ที่ผมเจอจื่อเทาครั้งแรก..
รอดแล้ว..
เขาพึมพำในใจหลังจากที่ตีดเกียร์หมาวิ่งชนิดที่ว่าขนาดนักวิ่งโอลิมปิคยังต้องอายมาสักพัก เมื่อหันไปไม่พบสุนัขก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ต้องเป็นฝีมือของเลย์แน่นอน!
เด็กประถมยังรู้เลย ไอ้การแกล้งแบบนี้ หึ..แต่อย่าหวังว่าแค่นี้เขาจะยอมแพ้นะ
ต่อให้จะถูกโบกปูนเอาไปถ่วงทะเลแคริเบียนเขาก็จะว่ายน้ำมาหาจื่อเทาให้ได้!
“อ้าว ไอ้คริสทำไมวันนี้มาสายฟะ?”ชานยอลถามด้วยความสงสัย ปกติเดือนคนนี้จะมาเช้าตลอดๆ แต่วันนี้กลับมาสายโด่งแถมสภาพยัง…
ลุงภารโรงที่มหาลัยยังดูหล่อกว่าเยอะ=________________=;
“เกิดปัญหานิดหน่อยว่ะ”จะให้คริสบอกไปเหรอว่าเดือนสุดเท่อย่างเขาโดนหมาวิ่งไล่ฟัด
ให้โดนด่าว่าเงิงยังจะดีซะกว่า!#หน้าจริงจัง
จากนั้นคาบเช้าก็ผ่านไปอย่างราบรื่น สิ้นเสียงกริ่งถึงเวลาพักเที่ยง คริสลุกขึ้นจากโต๊ะ เก็บของอย่างลวกๆแล้ววิ่งออกไปจากห้องโดยไม่สนใจสายตาที่มองมาอย่างงงๆของคนทั้งห้อง
“อู๋อี้ฟานเขารีบไปไหนน่ะ?”
“ไม่รู้ครับอาจารย์”
ใครก็ได้บอกจื่อเทาทีว่านี่มันเกิดวินาตสันตะโรอะไร? พรุ่งนี้พระอาทิตย์จะขึ้นทางตะวันตกหรือเปล่า?
ทำไมเดือนมหาลัยอย่างอู๋อี้ฟานถึงได้มายืนยิ้มเผล่โชว์เงิงรอเขาอยู่หน้าห้องอย่างนี้ล่ะ!!
“ท่านคริสล่ะๆๆๆ”
“ท่านคริสมาทำไมกันน่ะ?”
“ต้องมาหาซูจีแน่ๆ><”
เมื่อร่างสูงของคนผมทองก้าวเข้ามา เสียงจอแจก็ดังขึ้นโดยอัตโนมัติ จนคริสต้องยิ้มหล่อแล้วจุ๊ปากเป็นเชิงให้เบาๆหน่อย เสียงนั้นก็เงียบลงราวกับเป็นเวทย์มนต์ คริสยกยิ้มเมื่อเห็นว่าได้ผล ขายาวๆพาร่างไปยังโต๊ะของจื่อเทาที่นั่งตาแป๋วมาได้สักพัก
“จื่อเทา วันนี้ไปกินข้าวกับพี่นะ^++++++++++++++^”
“เอ่อ แต่จื่อเทารอเซฮุน…”
“จื่อเทารังเกียจพี่เหรอครับT_T”
นรพมแครัฟะมพนพยรเนพไยวสยไสนดฟาไน!!!
หล่อแล้วอย่ามาทำหน้าแบบนี้ได้ไหม มันทำให้ใจอ่อน!T^T
พี่อี้ฟานคนบ้า!!!!!!!!!!!
ถ้าจื่อเทาไม่ตกลงก็ดูเป็นคนใจร้ายน่ะสิ!T_____T
ฮือๆ ขอโทษนะเซฮุนนา
“ก็ได้ครับ//”
หลังจากประตูห้องปิดลงด้วยฝีมือของเดือนสุดหล่อที่ตอนนี้ดีใจไปถึงโลกหน้าแล้ว ในห้องก็จอแจขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนต่างคุยเรื่องของเดือนมหาลัยกับเด็กเนิร์ดจื่อเทา แต่มีอีกคนที่มองประตูที่ปิดไปด้วยสายตาอาฆาต ริมฝีปากสวยพึมพำเบาๆโดยแฝงความแค้นไปด้วย
“ฮวางจื่อเทา เราได้เห็นดีกันแน่”
“ความจริงพี่อี้ฟานไม่ต้องลำบากก็ได้ครับ”รางเม็งชามโตถูกวางลงบนโต๊ะหน้าจื่อเทา กลิ่นของมันหอมหวลยั่วใจจื่อเทา จื่อเทากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ปกติเขาคงจะรีบคว้ามากินทันที ถ้าไม่ติดว่าเขาไม่ได้เป็นคนซื้อน่ะนะ
“ไม่เป็นไรหรอก เพื่อน้องจื่อเทาแล้วพี่ทำให้ได้ทุกอย่าง”
อรั๊ยย่ะ!#บิดๆ
“งื้อ(.//////////////.)”
จื่อเทาอยากจะบ้าT^T
พี่คริสทำจื่อเทาไปไม่เป็นรู้ไหม!
“กินราเม็งเถอะครับ ดูสิเริ่มอืดละ”
“ฮะ=/////=”
คริสเท้าคางมองคนน่ารักที่คีบราเม็งเข้าปากอย่างเพลิดเพลิน
น้องจื่อเทาน่ารักขนาดนี้แล้วจะให้พี่คริสตัดใจลงได้ยังไง..
แต่จะให้เขาไปประมือกับพี่เขยจอมโหดนานๆคงได้ช้ำตายก่อนได้น้องจื่อเทามาครองแหง
สงสัยเขาคงต้องหาตัวช่วยซะแล้ว..
เมื่อกินข้าวเสร็จ จื่อเทาก็ขอตัวขึ้นห้อง คริสไม่ได้ไปส่งเพราะว่ามีธุระจำเป็นต้องทำ มือเรียวหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาจากกระกางเกง นิ้วเรียวเลื่อนไปเรื่อยๆ เมื่อพบชื่อที่ต้องการ มุมปากกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกดโทรออกอย่างไม่ลังเล
‘ฮัลโหล?’
“ฮัลโหล ฉันมีเรื่องให้ช่วยหน่อยน่ะ”
คราวนี้แหละเลย์ก็เลย์เถอะ เขาไม่กลัวแล้ว!!!
TBC.
อัพช้าT^T วันนี้เน็ตที่หอดีเลยมาอัพลงได้ ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ^3^
✖ WITCHERY HOUSE
ความคิดเห็น