คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ☁ CHAPTER 6 ☁
6
Minseok : "พี่อี้ฟาน เค้ากลับมาแล้วนะ^____________^"
อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะถึงวันงานของมหาลัย นักศึกษาทุกคณะต่างรีบเร่งเตรียมจัดงานกันเป็นว่าเล่น ทุกคนต่า
มีงานยุ่งมากมาย โดยเฉพาะเดือนมหาลัยของอู๋ฟาน…
“ไม่เว้ย!!”
“นะ คริส กูขอร้องล่ะ เพื่อความสัมพันธ์อันดีงามระหว่างคณะ”จงแดแทบจะลงไปเกาะขาของคริสถ้าทำได้ เขาทำได้แค่ส่งสายตาอ้อนวอน(ตีน)อย่างสุดฤทธิ์ไปให้เท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ดึงความสนใจของคริสได้เลย
“ยังไงกูก็ขอปฏิเสธ”
“ทำไมล่ะ ไอ้คริส มึงจะได้แสดงเป็นโรมิโอคู่กับดาวคณะนิเทศศาสตร์อย่างซูจีเลยนะ มึนน่าจะดีใจสิวะ”
“ไม่เว้ย เดี๋ยวเทาเทากูเข้าใจผิด=3=”
“เดี๋ยวนี้มีพัฒนาการจากแอบมองแล้วเรอะไอ้เดือนติงต๊อง= =”จงแดหรี่ตามองใบหน้าหล่อที่มีความสุขมากจนรู้สึกได้ ในใจก็คิดว่ามันไปล่อลวงเด็กเนิร์ดคนนั้นอีท่าไหน
“แน่นอน คนอย่างอู๋อี้ฟานซะอย่าง”
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ เรื่องงาน..”
“เฮ้ย! ป่านนี้แล้ว กูไปรับเทาเทาก่อนล่ะ”มือเรียวคว้ากระเป๋ามาสะพายแล้วรีบเดินออกไป ออกจะออกจากประตูก็ยังไม่วายหันมาย้ำคำเดิมแก่คิมจงแด
“อ้อ แล้วเรื่องงาน กูปฏิเสธ จบนะ บาย”วิ่งออกไปทันทีเพราะรู้ว่าต่อจากนั้นต้องได้ยินเสียงโวยวายที่ดังพอๆกับเสียงสูงของจงแดแน่ ซึ่งเขาก็คิดไม่ผิด
“เดี๊ยวว!! กลับมาก่อน มึงจบแต่กูไม่จบ! ”
“เทา หลังเลิกเรียนนี้ไปเล่นเกมบ้านเราไหม”เซฮุนถามระหว่างที่ทั้งสองกำลังเก็บของเตรียมตัวกลับอยู่
“อื้อ เอาสิ จื่อเทาอยากเจอพี่จุนมยอน*O*”อาการรีบตกลงทันที กับหน้าเพ้อๆตอนที่พูดถึงจุนมยอนทำเอาเซฮุนอดหมั่นไส้ไม่ได้จนต้องยื่นมือไปตบกระโหลกสักที
“ทำไมต้องคิดถึงพี่จุนมยอนแล้วทำหน้าแบบนั้นด้วยวะ= =”
“โหยย ไอ้คนหวงพี่-3-”คำบ่นงุงิของเพื่อนสนิทนั้นยิ่งทำให้เซฮุนพอใจ
ก็(พี่)จุนมยอนน่ารักใครจะไม่หวงล่ะJ
“พูดมาก จะไปไหม?”
“ไปครับผม!”ท่าทางดี๊ด๊าตลอดเวลาของเทาตกอยู่มในสายตาของเซฮุนตลอด ตกลงคิดถูกหรือผิดเนี่ยที่ชวนมันไปที่บ้าน?=_=
“เทาเทาอ่า จะไปไหนเหรอครับ^^?”
“พี่อี้ฟาน สวัสดีฮะ^__^”เซฮุนมองหน้าเพื่อนสนิทสลับกับอู๋อี้ฟาน ช่วงนี้ที่เพื่อนสนิทของเขาหายตัวไปบ่อยๆเป็นเพราะเดือนมหาลัยคนนี้งั้นเหรอ
“ผมกำลังจะไปบ้านของเซฮุนฮะ”
“อ๋อ งั้นเหรอ^^”โอเซฮุนรู้สึกเหมือนเห็นรังสีทิ่มแทงเวลาคนตัวสูงมองมายังไงไม่รู้สิ แล้วไอ้รอยยิ้มนั่น อย่านึกว่าเขาไม่เห็นนะ ไอ้ความโกรธในสายตานั่นนะ
“งั้นจื่อเทาขอตัวก่อนนะฮะ จื่อเทาจะรีบไปหาพี่จุนมยอน^^”จื่อเทาพูดแล้วลากเซฮุนออกไปทันที ทิ้งไว้ให้คริสยืนสตั๊นกับประโยคหลังอยู่ที่เดิม
จื่อเทาจะไปหาพี่จุนมยอน
จื่อเทาจะไปหาพี่จุนมยอน
พี่จุนมยอน^^
มันเป็นใครกันฟ๊าTTTOTTT!!!!!!!
แย่งความสำคัญของจื่อเทาน้อยๆไปจากเขาได้ยังไง!T^T
แล้วไอ้ท่าทางดี๊ด๊าแววตาเป็นประกายเวลาพูดถึงอย่างน่ารักนั่นคืออะไรตอบ!TOT
“จุนมยอนฮยองทานน้ำไหมฮะ เดี๋ยวผมไปเอาให้^____^”จุนมยอนยิ้มแห้งๆให้เพื่อนสนิทของน้องชาย แล้วหันไปมองใบหน้าหล่อๆของแขกแปลกหน้าที่อ้างว่าสนิทกับจื่อเทาอย่างหวั่นๆ
คริสจ้องจุนมยอนเขม็งราวกับจะให้ร่างขาวๆนั่นระเบิดบึ้มไปซะให้ได้ คุณฟังไม่ผิดหรอก…คริสจ้องจุนมยอนจริงๆ ถ้าคุณสงสัยว่าไอ้เดือนคณะที่เพิ่งลาจื่อเทาไปไม่นานมานั่งอยู่ที่บ้านของเซฮุนกับจุนมยอนได้ยังไงนั้น…
ย้อนกลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน
“ฮึ่ม จะต้องเห็นหน้าพี่จุนมยอนอะไรนั่นให้ได้!”มันคงเป็นภาพที่แปลกมากสำหรับคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เมื่อมีผู้ชายร่างสูงโย่ง หน้าตาดีเข้าขั้นเป็นดารา เกาะเสาไฟฟ้า ย้ำ! เกาะเสาไฟฟ้า ทำท่าทางลับๆล่อๆ
“ทำไมคนอื่นถึงทำหน้าแปลกๆล่ะ”เซฮุนมองไปรอบๆที่ทุกคนมองเขาสองคนแล้วทำหน้าแปร่งๆแล้วเขาก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆเหมือนมีใครจ้องมองมาตั้งแต่ออกมหาลัยแล้ว= =;
“เอ๋ งั้นเหรอ?O.o”ใบหน้าหล่อแสดงอาการเหนื่อยหน่ายใจอย่างเห็นได้ชัดกับความซื่อของเพื่อนสนิทตัวเอง แล้วหันไปมองข้างหลังอย่างระแวง
พลันริมฝีปากก็กระตุกยิ้มเมื่อเห็นเงาของคนร่างสูงที่พยายามซ่อนตัวหลังเสา โดยไม่รู้เลยว่าผมทองๆของตัวเองนั่นยื่นออกมา…จับไต๋ง่ายชะมัดJ
“ฉันคงคิดไปเองล่ะมั้งรีบไปกันเถอะจุนมยอนฮยองกำลังรออยู่นะ”
เหมือนจะเป็นประโยคธรรมดา แต่ก็ทำให้คนที่เกาะอยู่หลังเสาหงุดหงิดใจไม่ใช่น้อย คริสยื่นหน้าไปดูก็ไม่เห็นคนทั้งสอง จึงรีบเดินออกจากเสาด้วยกลัวคลาดกัน แต่ทว่า..
“อ้าว พี่อี้ฟาน^^”
“พี่ตามเรามาทำไม=_=”เป้าหมายที่อุตส่าห์แอบย่องตามมาอย่างเงียบๆในตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเขา=[]=;!
ย้อนกลับมาปัจจุบัน
“เอ่อ ขอบใจนะจื่อเทา”เซฮุนกวาดตามองเพื่อนสนิทที่บริการน้ำให้จุนมยอนราวกับตัวเองเป็นเจ้าของบ้านซะเอง ก่อนจะไล่มายังพี่ชายตัวขาวที่ปกติตัวก็เล็กอยู่แล้วบัดนี้ก็เล็กลงไปอีกเมื่อคริสเล่นจ้องจุนมยอนเขม็ง แล้วก็จบลงที่เดือนคณะที่นั่งในห้องของคนอื่นไม่พอยังมาจ้องเจ้าของห้องเขม็ง
เฮ้อ…ในห้องนี้นอกจากเขาแล้วมีใครปกติมั่งเนี่ย= =
“จริงสิ พี่จุนมยอนฮะ ผมจะแนะนำให้รู้จัก นี่พี่อี้ฟาน รุ่นพี่ที่มหาลัยของผมเองฮะ^^”คิดเหรอว่าจื่อเทาผู้ใสซื่อจะรู้สถานการณือันตึงเครียดนี้
“สะ สวัสดีฮะ ผมจุนมยอน พี่ชายของเซฮุน^^;”
“ผมอู๋อี้ฟาน รุ่นพี่คนสนิทของจื่อเทาเองฮะ”ใบหน้าหล่อนั่นยิ้มนะ แต่แววตาที่ทิ่มแทงแบบนั้นมันคืออะไร?
แง น่ากลัวเป็นบ้าเลย บอกผมทีว่าผมไปทำอะไรให้เขาโกรธTOT#คิมจุนมยอนผู้ถูกโกรธโดยไม่รู้ตัว
เวลาผ่านไป1ชั่วโมงจุนมยอนรู้สึกเหมือนผ่านไปค่อนวันซะมากกว่า ในตอนนี้จุนมยอนเริ่มหายใจได้ทั่วท้อง เพราะจื่อเทาขอตัวกลับคนตัวสูงจึงอาสาไปส่งโดยไม่วายหันมาเขม่นเขาก่อนจะเดินจากไป
ให้ตายสิ คนอะไรน่ากลัวชะมัดTT
“จุนมยอนวันนี้ไม่ไปทำงานพิเศษเหรอ”แรกๆก็แอบเคืองที่น้องหน้ามึนคนนี้ไม่ยอมเรียกฮยอง แต่พอได้ฟังประโยคคำถามของคนข้างๆก็ยิ้มแก้มปริ …เซฮุนก็สนใจเราเหมือนกันแฮะJ
“วันนี้พี่ฮีชอลปิดร้านบอกว่าจะไปเที่ยวน่ะ^^”
“งั้นวันนี้ทำอาหารให้ผมกินนะ”มือยาวๆวาดโอบเอวเล็กแน่น จุนมยอนมองท่าทางนั้นแล้วยิ้มแก้มปริยิ่งกว่าเดิม นานๆทีจะได้เห็นน้องชายขี้เก๊กอ้อน สงสารว่าน้องชายของเขาต้องไปกินอะไรผิดสำแดงมาแน่
“ได้เล๊ย^^”จุนมยอนรีบปรี่เข้าไปในครัวอย่างร่าเริง ทิ้งให้เซฮุนนั่งอยู่ยนโซฟาตัวยาว หลังจากที่ร่างขาวลับสายตาไป เซฮุนก็หยิบมือถือของจุนมยอนที่ซ่อนไว้ออกมา นิ้วเรียวกดคลิกอ่านข้อความที่เพิ่งส่งมาเมื่อสิบนาทีก่อนอีกครั้ง
FROM : จางอี้ชิง
วันนี้นายว่างไหม?
พลันรอยยิ้มก็ปรากฏบนริมฝีปากได้รูป แต่มันไม่ใช่รอยยิ้มยินดีเลยแม้แต่น้อย นิ้วเรียวกดพิมพ์ตอบทันทีโดยไม่ลังเล
TO : จางอี้ชิง
ติดทำงานพิเศษ
ก่อนจะกดลบข้อความของอี้ชิงแล้ววางบนโต๊ะ ก่อนจะลุกไปช่วยคนตัวเล็กทำอาหาร
ไม่ว่าใครก็ห้ามยุ่งกับจุนมยอนทั้งนั้น…
“พี่อี้ฟานส่งแค่ตรงนี้ก็ได้ฮะ เดี๋ยวพี่อี้ชิงจะโมโห=3=”จื่อเทาหันมาหาคนตัวสูงที่เดินมาส่งแล้วยิ้มหวาน ก่อนจะทำหน้ายู่เมื่อพูดถึงพี่ชายขี้หวง และนั่นมันก็ดูโมเอร้ในสายตาอู๋อี้ฟานสุดๆ
โง๊ยยย น่ารักเกินไปแล้ว></
มือจื่อเทาที่จับตอนนี้ก็นิ่มฝุดๆ>w<
ถ้าเกิดพี่หน้ามืดลากน้องไปปล้ำอย่าว่ากันนะ=.,=#สันด-นเริ่มออก
“จ้า^+++++^”
“บ๊ายบายฮะพี่อี้ฟาน^^/”แล้วนั่น! แค่โบกมือทำไมน่ารักมุมิอย่างนั้นT^T
#ปาหัวใจใส่รัวๆๆ
เล่นน่ารักแบบนี้เกิดวันหนึ่งพี่หัวใจวายไปเพราะความน่ารักของน้องจะทำไง รับผิดชอบเลยนะ!
“แกอยากตายใช่ไหมที่จับมือจื่อเทาแบบนั้น=*=”อุ๊ย! ใครขัดฟิน
“พี่อี้ชิงO.o”ชะอุ๊ย!สงสัยได้ตายเพราะพี่เขยก่อนแน่
“สวัสดีครับพี่ขะ เขยOwO;”ป๊าดดดดด พี่เขยเราเล่นถือไม้เบสบอลเหล็กออกมาตามเลยเรอะ ได้ตายจริงแน่อู๋อี้ฟานTT
“ใครพี่เขยแก= =*****”
“ใจเย็นๆฮะพี่อี้ชิง พี่อี้ฟานเค้าแค่มาส่งจื่อเทาเฉยๆ เรากลับบ้านกันเถอะนะ”นี่ไง จื่อเทาน้อยนางฟ้าของผม กลัวผมเป็นอันตรายเลยช่วยผมด้วยการอ้อนว่าที่พี่เขยด้วยท่าทางน่ารักมุมิแบบสุดๆ แอร๊ย!>.,<#บิดตัว
“รีบไสหัวไป=*=”จ๋าจ๊ะ ทำไมวันนี้พี่เขยดุจังเลยAvA เค้าถอยทัพก่อนก็ได้
“บ๊ายบายนะจ้ะจื่อเทา*_*/”พูดจบก็ส่งจูบไปให้แล้วเผ่นทันใดก่อนที่พี่เขยจะเอาไม้เบสบอลมาฟาดกะบาลและหน้าหล่อๆซะก่อน
“กลับมาแล้วคร้าบบ”เปิดประตูเข้าบ้านด้วยท่าทางลั้ลลาสุดๆหลังจากที่วันนี้ได้แอบเนียนจับมือจื่อเทานานกว่าทุกที ฮุๆกำไรชีวิตวันละนิดจริงๆ><
“พี่อี้ฟาน กลับมาแล้วเหรอJ”หือ ได้ข่าวว่าหม่าม๊าไม่ชอบทานซาลาเปา ป่าป๊าก็ไปทำงานที่ต่างประเทศ แล้วซาลาเปามาอยู่ในบ้านเราได้ยังไงO_o
#ขยี้ตา
ตัวกลมๆ ขาวๆ อวบๆ ผมสีน้ำตาลยุ่งๆ ตัวเตี้ยๆแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนน๊า…
“พี่อี้ฟาน เค้ากลับมาแล้วน๊า มินซอกไง^^”
“อ๋อออ มินซอก..”ร่างกลมๆกระโดดเด้งๆอย่างดีใจที่เขาจำได้แล้ววิ่งมาเกาะขาของผมทันที
เดี๋ยวก่อนนะ มินซอก…
“ห๊ะ! มินซอก”
“นี่มันเรื่องอะไรกันฮะหม่าม๊า”ร่างสูงโวยวายใส่โทรศัพท์ อีกมือก็แกะมืออวบๆที่เกาะแขนของเขาราวกับปลิงของคิมมินซอก สิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญที่สุดในสามโลก
ถ้าพูดถึงคิมมินซอก เขาก็จะนึกถึงก้อนซาลาเปาขาวๆนุ่มๆอวบๆ แม้ความจริงแล้วคิมมินซอกจะเป็นคนก็เถอะนะ เขายังจำได้ คิมมินซอก ลูกพี่ลูกน้องของเขาที่เคยอยู่บ้านเดียวกับเขาเมื่อ8ปีก่อนตอนที่เขายังอายุ13ปี คิมมินซอกอายุ8ขวบ ดูจากอายุคุณคงคิดว่ามินซอกเป็นเด็กน่ารักๆใสๆ…
เหอะ! ใสมาก!= =
คิมมินซอกน่ะตอนแรกก็เป็นน้องที่น่ารักอยู่หรอก แต่ไม่รู้ทำไมพอมินซอกอายุ7ขวบก็มาตะโกนบอกปาวๆว่า ‘พี่อี้ฟานเป็นของมินซอก!’
นับจากวันนั้นแหละครับที่น้องชายสุดน่ารักก็กลายเป็นตัวน่ารำคาญไปในทันที ไม่ว่าเขาจะไปทำอะไรที่ไหนก็จะมีซาลาเปาตัวนี้ติดสอยห้อยตามไปด้วยตลอด แต่พอหมอนี่อายุ8ขวบ พ่อของมินซอกต้องไปทำงานต่างประเทศ ทำให้มินซอกต้องย้ายตามพ่อไป เขายังจำได้ วันที่มินซอกต้องไป หมอนี่ร้องไห้งอแงไม่ยอมไป จนกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปเลย= =;
และตอนนี้ตัวน่ารำคาญก็กลับมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าไปอยู่ที่โน่นมินซอกจะตัวสูงขึ้นนิดนึง(ย้ำว่านิดจริงๆ) แล้วก็ผอมลงนิดหน่อย(เน้นว่านิดหน่อย) น่ารักขึ้นเป็นกอง(แต่สู้จื่อเทาไม่ได้หรอก) แต่ไอ้นิสัยน่ารำคาญนี่ก็เหมือนเดิม(มากขึ้นด้วยซ้ำ= =)
นี่มันคือช่วงเวลาแห่งความซวยของผมจริงๆT_______________T#
“อี้ฟาน ฟังม๊าอยู่หรือเปล่า?”ชะอุ๊ย! ลืมไปเลยว่าคุยสายกับหม่าม๊าอยู่
“เอ่อ ม๊าพูดว่าอะไรนะ?”
“ม๊าบอกว่าหนูมินซอกเค้ามาเรียนต่อม.4ที่เกาหลี แล้วไม่มีที่พักเลยให้มาอยู่กับเราไงล่ะ”
“ห๊ะ! มาอยู่กับเรา!! ไม่เอานะม๊า”
“ไม่เอาได้ไงในเมื่อม๊าตัดสินใจแล้ว อี้ฟานห้ามโวยวายเด็ดขาด”
“ม๊าอ่า…”ทำได้เพียงแต่ร้องครวญใส่โทรศัพท์ในเมื่อหมะม๊าสุดที่รักกดตัดสายไปหน้าตาเฉย ตาคู่คมหันไปมองคนตัวขาวอีกครั้งอย่างปลงๆ
“ฮี่ๆ ฝากตัวด้วยนะ พี่อี้ฟานของมินซอก^+++++++++++++++++^”
ใครเป็นของเมิงงงงงง ฉันเป็นของจื่อเทาคนเดียวโว้ยยยยTT//
อู๋อี้ฟานหงุดหงิด!!
วันนี้อู๋อี้ฟานหงุดหงิดมากกกกกกกกกกกกก
ตาคมตวัดไปมองร่างขาวอวบที่กำลังสะพายกระเป๋ากระดี้กระด้าพร้อมฮัมเพลงเบาๆที่ได้ไปโรงเรียนใหม่ราวกับเด็กอนุบาลก็ไม่ปานทั้งๆที่ขึ้นชั้นม.ปลายแล้วแท้ๆ คิมมินซอก…ตัวต้นเหตุของอารมณ์หงุดหงิด= =
วันนี้ว่าที่พี่เขยอุตส่าห์ออกจากบ้านแต่เช้า แทนที่เขาจะได้ไปรับน้องจื่อเทาที่บ้านและได้ไปโรงเรียนด้วยกันอย่างแสนสุข#กัดผ้าเช็ดหน้า แต่หม่ามี๊กลับบอกว่าให้ไปส่งไอ้เด็กอ้วนนี่ที่โรงเรียน!
โธ่! หม่ามี๊อ้ะ! ทั้งๆที่ไอ้เด็กอ้วนนี่อยู่ชั้นมัธยมปลายแล้วแท้ๆ ทำไมต้องให้ผมไปส่งไปโรงเรียนด้วยเล่า! ม้ารู้หรือเปล่าว่าม้ากำลังขัดขวางแผนการหาลูกสะใภ้ให้ม้าอยู่นะ!(แอบบ่นเพราะบ่นใส่หม่ะม๊าจริงๆไม่ได้)
“พี่อี้ฟานนนน จะไปไหน ถึงโรงเรียนมินซอกแล้วน้า-3-”เสียงใสๆทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ เออ ถึงแล้วก็ดี จะได้แยกจากกันซะที ชิชะ!=3=
“อ้อ งั้นไปละ บาย”ว่าแล้วรีบหันหลังเตรียมเดินหนี ถ้าไม่ติดว่าเสียงใสๆนั้นรั้งเอาไว้ก่อน
“พี่อี้ฟาน ไปส่งมินซอกที่ห้องหน่อยจิ*O*”
“ไม่!”ปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิดเลยครับ มินซอกเบะปากแล้วพองลมจนแก้มป่อง
“มินซอกจะฟ้องคุณน้า!”
“เออๆ ก็ได้!”
ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เด็กอ้วน!!!
กว่าอู๋อี้ฟานจะได้มามหาลัยก็เสียเวลาไปเยอะมากกกกก เนื่องจากพอเขาไปส่งที่ห้องของมินซอก เด็กในห้องก็ตกตะลึงในความหล่อของผมจนเข้ามารุมล้อม(คนมันหล่ออะนะ ฮุๆ<3) ทำให้มินซอกไม่พอใจแล้วตะโกนลั่นว่า ‘พี่อี้ฟานเป็นของมินซอก!’ เท่านั้นแหละครับ วุ่นวายใหญ่เลย= = กว่าผมจะมามหาลัยได้เล่นเอาเหนื่อย แล้วก็ยังไม่วายทิ้งท้ายว่าให้ผมมารับที่นี่ตอนเลิกเรียนด้วย โอ๊ย! คนหล่อเซ็ง!
“เป็นไรวะ ไอ้ฟาน ทำหน้าเหมือนอึไม่ออก อย่ามาใกล้กูนะเว้ย เหม็น=..=”ไอ้ชานหยอยทำหน้ายี้แล้วปิดจมูก พร้อมกับถอยหนีผมไปประมาณคืบกว่า= =
“อึไม่ออกพร่องส์ ถ้ามึงพูดมาอีกคำกูจะฟ้องแบคว่ามึงไปจีบน้องกาอินคณะบัญชี”อ้างอิงไปถึงแฟนของไอ้หยอยที่คบกันมาได้ประมาณเกือบเดือน แบคฮยอนตัวเล็กแต่หึงโหดอย่าบอกใครเลยล่ะครับ‘w’;
“กูยอมแล้วครับ”
“ดีมาก”
“แล้วตกลงมึงหงุดหงิดเรื่องไร”ผมมองหน้ามึนอย่างเอือมๆ มึงจะรู้ให้ได้เลยใช่ไหมเรื่องชาวบ้านน่ะ
“มินซอกกลับมาแล้ว”
“อ๋อ ไรวะ แค่มินซอกกลับมาแล้ว… ห๊ะ! ไอ้เด็กปีศาจนั่นกลับมาแล้ว!!!!!!”
ไอ้ชานยอลกระโดดโหยงเหยงอย่าตกใจ(ตกใจบ้านพ่อมึงกระโดดเหรอครับ= =) ตาเหลือก ปากที่มักจะโชว์ฟันสวยๆ(มั้ง)นั้นอ้ากว้างจนแมลงวันบินเข้าไปได้เป็นล้าน
“พูดจริง?”
“โกหกมั้ง?”
“กรี๊ดดดดดดด=[ ]=!!!!!!!!!”อีหยอยตุ๊ดแตกแล้วครับ..ผมก็พอเข้าใจอ่ะนะว่าทำไมมันถึงกลัวมินซอก พอได้ยินชื่อนี้หูกางๆของมันจะรู้สึกหวิวๆขึ้นมาทันที
เพราะเมื่อก่อนผมเคยไปเที่ยวบ้านมันแล้วมินซอกก็ตามมาด้วย พอมินซอกเห็นไอ้หยอยครั้งแรกเท่านั้นแหละ ร่างกลมๆนั่นก็กระโดดตัวลอยลืมน้ำหนักของตัวเองไปเกาะหลังไอ้หยอยแล้วก็แง่ม!เข้าที่หูซ้ายของไอ้หยอย เพราะตอนนั้นมินซอกบ่นว่าหิวซาลาเปา พอเห็นหูยื่นๆของไอ้หยอยก็เลยเกิดอาการคันเขี้ยว(?)หรืออะไรก็ไม่รู้แล้วก็เป็นอย่างที่เล่านั่นแหละครับ
เหอะๆ สงสารมันว่ะ=w=;
ผมบอกแล้วไงครับ ว่ามินซอกน่ะไม่ใส ;p
หลังเลิกเรียน
“พี่อี้ฟานนนน”เสียงใสๆเรียกความสนใจของคริสได้เป็นอย่างดี ร่างโปร่งวิ่งหอบกระหืดมาทางเขา ดวงตาภายใต้แว่นกลมๆนั้นหยีลงอย่งเห็นได้ชัด คริสที่กำลังนั่งคุยกับชานยอลกับลู่หานนั้นรีบหันขวับมาทันใด
อ้า!*O* นางฟ้าน้อยๆของอี้ฟานนน วันนี้น่ารักกว่าเมื่อวานอีกแฮะ <3
“คร้าบ จื่อเทา \*O*/”
“ติวภาษาอังกฤษให้จื่อเทาหน่อยน๊า*O*”โอ๊ยยยย ตาวิ้งๆแบบนั้น กับมือนิ่มๆที่เกาะเข้าที่แขนอย่างนี้ จื่อเทาจะฆ่าพี่เหรอครับ*w*!!
โอย อู๋อี้ฟานรู้สึกตาลายเพราะความโมเอร้ของน้องจื่อเทา*O*#เพ้อ
“ได้สิครับ เย็นนี้เลยไหม?”จื่อเทาพยักหน้ารัวๆ นี่สิน่ารักของจริง! กรี๊ดดด><(?)
“อ้าว ไอ้คริส ไหนมึงบอกว่าจะไปรับมินซอกไง”ไอ้หยอยแทรก ขัดกับบรรบยากาศกูมากครับเพื่อน
กูไม่ไปล้าวววววววววว! มึงช่วยดูบรรยากาศหน่อยสิคร้าบบบบ ในเวลาแบบนี้ระหว่างนางฟ้าที่อ้อนอยู่ข้างๆกับปีศาจน้อยที่รออยู่ที่อื่น เป็นมึงมึงจะเลือกใคร!
“เอ๋ พี่คริสยุ่งเหรอฮะ งั้นไว้วันหลังก็ได้ฮะ^^”
“ว่างจ้ะ จื่อเทา พี่จัดการได้^++++++++++++++^”อี้ฟานยิ้มหวานแล้วหันไปมองลู่หานอย่างเจ้าเล่ห์ จนคนถูกมองรู้สึกเสียงสันหลัง ตาขวาก็กระตุกยิบๆ
“ทะ ทำไม มอง ผมอย่างนั้นล่ะครับ^^;;;”
เมื่อจบปัญหาคริสก็เดินโอบเอวน้องจื่อเทาออกไปอย่างลั้ลลา ชานยอลมองลู่หานที่ถูกมอบหมายภาระอย่างสงสารที่ต้องไปรับมือกับเด็กปีศาจนั่น แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรเพราะกลัวจะติดร่างแหไปด้วย
ถ้าเป็นเรื่องของมินซอก บอกเลย..ปาร์คชานยอลจะไม่ยุ่ง!
TBC
มาลงต่อแล้วน๊า เฮ้T^T// ขออภัยที่นาน เพราะไรต์ต้องเรียนพิเศษด้วย กลับมาบ้านก็นอนตายอืดแล้ว#_# วันนี้มืนซอกมาแบบน่ารักมุมิ อพค.รำคาญลงได้ไง#ได้ข่าวว่าแต่งเอง 555 ตอนต่อไปจะเริ่มเนื้อเรื่องของงานโรงเรียน(ความจริงเป็นมหาลัยอ่านะ)แล้ว หลังจากที่เกริ่นไปนิดหน่อยละตอนเริ่มเรื่องอะ(ลืมกันละยังเอ่ย?? ไรต์ลืมแล้ว 555) ไว้เจอกันตอนน๊าไม่ช้าไม่เร็ว(?)นี้แหละ จุ๊บ>3< <3
ความคิดเห็น