คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : SF ฉลองแฟนคลับครบ100คน! 100%
กรี๊ดดดดดดด>_______________________<///#เต้นระบำรอบฟิค
ในที่สุดแฟนพันท์แท้เรื่องนี้ก็เกินร้อยคนแล้วT^T
ไรต์ขอขอบคุณทุกคนมากที่ติดตามเรื่องนี้แม้ว่าไรต์จะอัพช้าและอัพทีละนิดก็ตาม(_ _)#คำนับ
วันนี้ไรเตอร์ก็เลยหาเรื่องออกทะเลไปฟินกับSFของอพค.กับนุ้งเทาโดยมีคอนเซปต์มาจากเพลง1-4-3ของHenry ไรต์เพิ่งเคยฟังเพลงนี้เอง#หลังเขามาก แต่ที่ฟังเพราะเพื่อนกรอกหูว่าเพราะมากกกก ก็เลยฟังดู พอฟังปุ๊บ! พล็อตSFก็ลอยเข้ามาในหัวเลยT_T! ความจริงฟิคยาวก็แต่งไปได้อีกนิดแล้วแหละ แต่ไรต์อยากนำเสนอSFนี้ก่อน อยากให้ทุกคนลองอ่านดู แต่ตอนนี้ยังไม่ครบ100%ไรต์เลยเอามาล่อนิดนึงก่อน
♥ 1 - 4 – 3 ♥
“아직은 서툴러 나의 모든 말들이
อาจิกกึน ซอทุลรอ นาเอ โมดึลมันดึลรี
ทุกๆสิ่งที่ฉันพูดไปมันคงจะดูเขินๆสินะ
I'm sending 143
I'm sending 143
ฉันกำลังส่งไปว่า 143
I'm textin’ 143 to the girl that I'm loving the most
ฉันส่งข้อความไปว่า 143 ให้กับผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด”
“อะ เอ่อ จื่อเทา”
“อะไรเหรออี้ฟาน?”
“ผะ ผม ระ..”
“…?”
“ปละ เปล่าครับ ไม่มีอะไร//”
♥ 1 - 4 – 3 ♥
“อี้ฟาน!!”
ร่างสูงของเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนจากแวนคูเวอร์สะดุ้งโหยง แว่นตาขนาดใหญ่เท่าก้นขวดหล่นแผละลงบนสันจมูกโด่งจนเดือดร้อนเจ้าของต้องขยับมันเข้าที่เดิม แล้วหันไปหาเจ้าของเสียงเรียกอันน่ารักมุ้งมิ้งด้วยท่าทีเจี๋ยมเจี้ยม
“คะ ครับ จื่อเทา”
“โหย อี้ฟานอะ เราบอกแล้วไงว่าอย่าพูดครับ เพื่อนกันแท้ๆ-3-”ใบหน้าหวานงอง้ำและยู่ปากอย่างน่ารัก เสียงเล็กๆบ่นมุ้งมิ้งยิ่งน่ารักจนคนรอบข้างหันมามอง ท่าทางแบบนั้นเรียกเลือดบนใบหน้าของอี้ฟานได้เป็นอย่างดี หัวใจดวงน้อยๆที่อกข้างซ้ายเต้นรัวยิ่งกว่าตีกลอง มือไม้ที่ยาวสมส่วนนั้นเริ่มเกะกะจนไม่รู้ว่าจะวางมันไว้ที่ไหนดี
ฮือT////////////////T~
“อะ อืม”ลิ้นก็พันกันจนจะมัดรวมกันได้อยู่แล้ว
ฮวางจื่อเทาจะรู้ตัวไหมนะว่าเขากำลังทำให้อู๋อี้ฟานเสียการควบคุมT/////////////////////////T
“เราได้ยินว่าอี้ฟานสอบคณิตได้ท๊อปของระดับชั้นเราเลยซื้อขนมมาแสดงความยินดี^________^”จื่อเทายิ้มกว้างจนอี้ฟานรู้สึกเหมือนเห็นแสงสว่างพร้อมกับรอยยิ้มนั้น จนเขาต้องหยีตา แล้วเพ่งมองรอยยิ้มนั้นโดยไม่กระพริบตา
อา…จื่อเทาน่ารักจัง=////////////=
เพราะเขาน่ารัก ผมเลย…รัก
แต่ฮวางจื่อเทาเป็นคนที่ฮอตในโรงเรียน(แม้เจ้าตัวจะไม่รู้ตัวก็เถอะ) ส่วนเขานั้นเป็นคนเงียบๆ เพื่อนในห้องสักคนยังไม่มี คงสงสัยล่ะสิว่าอย่างผมไปรู้จักกับจื่อเทาได้ยังไง…
คือเรื่องมันมาจากสกิลภาษาอังกฤษของจื่อเทาที่ยิ่งกว่าเด็กประถม อาจารย์จึงให้นักเรียนแลกเปลี่ยนอย่างผมติวให้จื่อเทาตัวต่อตัว เล่าถึงตรงนี้แล้วแอบเขินแฮะ=////=#เกาหัวยึกๆ เอ่อ แล้วก็ระหว่างที่ผมติวให้จื่อเทาเราก็เลยสนิทกัน ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะไม่ได้ติวให้จื่อเทาแล้วแต่จื่อเทาก็ยังทักผมทุกครั้งที่เจอกัน
อา จื่อเทาน่ารักจัง*////////*
“อี้ฟาน อี้ฟาน!”
“ห๊ะ! อะ อะไรเหรอ..ครับ”จื่อเทายู่หน้าเป็นรอบที่สอง ส่งสายตาขุ่นเคืองมาให้แบบปิดไม่มิด แก้มขาวใสพองลมอย่างน่ารัก
“นี่ อี้ฟานไม่ฟังเราเลยเหรอ?”
“ขอโทษครับ(. .)”
“อย่าพูดครับสิ เราเป็นเพื่อนกันนะT____T” ‘ก็มันติดปากนี่ครับ’ อี้ฟานเกือบพูดสวนอย่างนั้นไปแล้ว แต่ต้องห้ามปากไว้ ไม่งั้นคงต้องโดนคนน่ารักโกรธแน่
“อะ อืม”
“ดีมากJ”
“แล้วเมื่อกี้จื่อเทาพูดว่าอะไรเหรอ?”
“ตอนเย็นนี้ไปกินไอติมกันไหม^^~”จื่อเทาเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงลั๊ลลาราวกับเป็นเรื่องปกติ อาจจะปกติสำหรับจื่อเทานะ แต่สำหรับอี้ฟานมันไม่ใช่!
“ปะ ไปกินไอติมO/////O”
“ช่ายย^______^~”ระบบการประมวลผลของอี้ฟานเหมือนจะชะงักและรวนไปทั้งอย่างนั้น อี้ฟานรู้สึกว่าตัวเองเงอะงะทำอะไรไม่ถูกจนอยากจะสลายไปกับอากาศ เลือกทั้งร่างกายก็ดูเหมือนจะมารวมกองกันที่หน้าจนรู้สึกร้อนผ่าวๆ
“ไปกันสองคนด้วยน๊าJ~”จื่อเทาพูดสมทบต่อ และนั่นก็ทำให้…
บึ้ม!
เหมือนสมองอี้ฟานจะระเบิดซะให้ได้ อี้ฟานนั่งแข็งค้างราวกับมีใครมาสต๊าฟเขาไว้ ต้นเหตุก็มาจากประโยคที่ว่า ‘ไปกันสองคนด้วยน๊า’ ของคนน่ารักนั่นแหละ!
“อี้ฟาน ไปกันน๊า*O*”มือนิ่มๆเขย่าแขนร่างสูงที่นิ่งค้างอยู่นานแล้วทำเสียงออดอ้อนจนคนรอบข้างอดหันมามองไม่ได้
“อืม”เสียงที่เปล่งของมาจากปากได้รูปนั้นแผ่วเบามาก แต่จื่อเทาก็ยังได้ยิน จื่อเทายิ้มดีใจที่อีกฝ่ายตอบตกลง แต่หารู้ไม่ว่าตอนนี้ร่างสูงสติลอยไปไกลถึงแวนคูเวอร์แล้ว= =;
“เย้! งั้นเลิกเรียนแล้วเราจะไปหานะ^O^/”จื่อเทายิ้มร่าแล้ววิ่งหายไป ทิ้งให้อู๋อี้ฟานที่ยังไม่ได้สติกลับคืนมานั่งอยู่ที่เดิม
“อืม..”
อันตราย..
สถานการณ์ตอนนี้อันตรายสำหรับอู๋อี้ฟาน
จื่อเทากำลังตักพาเฟ่ต์เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยไม่สนใจแม้ว่าร่างสูงที่นั่งตรงข้ามจะจ้องมาตาปริบๆมาเป็นเวลานานแล้วก็ตาม
ฮรึก จื่อเทาน่ารักจนไม่สามารถละสายตาไปได้จริงT^T#กัดช้อนไอติม
“อ้าว อี้ฟานทำไมไม่กินล่ะ?”นั่งจ้องอยู่นานจนร่างโปร่งกินไอติมหมด จื่อเทาเงยหน้าขึ้นจากถ้วยไอติม เห็นไอศกรีมกาแฟราดคาราเมลที่ละลายเป็นน้ำจนแทบจะมองไม่เป็นก้อนก็กลืนน้ำลายอย่างปิดไม่มิดแล้วเอ่ยปากถามทั้งๆที่ตายังจ้องไอศครีมอยู่
“เอ่อ เราอิ่มแล้ว..”
“*O*”
“จื่อเทาเอาของเราไปกินก็ได้นะ”ว่าแล้วดันไอศกรีมไปตรงหน้าของจื่อเทา ตาคู่สวยเป็นประกายวิบวับราวกับเด็กสองขวบได้อมยิ้ม ริมฝีปากแย้มยิ้มกว้าง แล้วเปล่งเสียงน่ารักมุมิออกมาให้ใจดวงน้อยๆของเขาได้ละลาย
“ขอบใจน๊าอี้ฟาน อี้ฟานน่ารักที่สุดเลยยย <3”
&*$()*@&^%$##$%@!%$(*^%^&*)*&^%$#$%^&*(!!!!!!!!!!!!!!]]
โอย~ จื่อเทาน่ารักมากครับ อู๋อี้ฟานขอลาตายแปบT//////////T
“กูว่าจื่อเทาก็ต้องมีใจให้มึงชัวร์!”เสียงเฉียบขาดดังออกมาจากปากของหนุ่มร่างหวานผู้มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้อง โดยมีมินซอกคนแก้มกลมพยักหน้าเป็นเชิงสนับสนุน
“บะ บ้าเหรอวะ!? จื่อเทาเนี่ยนะจะมาชอบเรา”ถึงพูดแล้วจะเจ็บใจก็เถอะ แต่อยากจะบอกว่าคนหล่อๆรวยๆมาจีบจื่อเทาไม่เว้นวัน แล้วจื่อเทาน่ะเหรอจะมาชอบเด็กเนิร์ดใส่แว่นอย่างเขา(@_@)
“ถ้าจื่อเทาไม่ชอบจะมาวนเวียนอยู่ใกล้มึงทำไมล่ะ ทั้งๆที่มึงก็ติวเขาเสร็จแล้ว”มินซอกเอ่ยบ้าง
“กะ ก็ เพื่อนกัน”
“แค่เพื่อนก็คงไม่ลากไปไหนมาไหนด้วย หรือมาหาทุกเที่ยงแบบนี้หรอกน่า”จริงอย่างที่ลู่หานบอก จื่อเทามักจะลากเขาไปไหนมาไหนด้วยเสมอ ตอนที่พักกลางวันก็จะมาหาเขาเสมอๆ แต่เรื่องตอนเย็นนี้เป็นครั้งแรกเลยนะ.////.
“แต่…”
“หรือว่ามึงไม่ชอบจื่อเทา?”
“ไม่ใช่นะ”ส่ายหัวเป็นพลันวัน ลู่หานกับมินซอกยิ้มเมื่อเห็นคำตอบแล้วหันไปยิ้มให้กันเป็นการตบท้าย แต่จะว่าไงดีล่ะ ยิ้มมันดู..เจ้าเล่ห์หน่อยๆมั้ง
“งั้นมึงก็บอกชอบเขาไปเลย!”แล้วก็หันมาประสานเสียงพร้อมกัน
“ห๊ะ!! ไม่เอานะ!”
‘บอกเขาไปเลย อยากจะให้หมาคาบไปแดกก่อนเหรอไง’
‘ก็รู้ดีนี่ว่าจื่อเทามีคนชอบเยอะ’
เพราะประโยคสองประโยคจากลูกพี่ลูกน้องและเพื่อนสนิท ทำให้อู๋อี้ฟานต้องระเห็จมาจนถึงห้องของจื่อเทา แต่ปรากฏว่าคนน่ารักกลับไม่อยู่ห้องซะนี่..
“นี่ๆ รู้ไหมว่าจื่อเทาไปไหน?”เขาถามคนที่ท่าทางจะเป็นมิตรหน่อย คนคนนั้นหันมามองเขาแล้วก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร พอทำให้เขาหายใจได้โล่งหน่อย
“อ๋อ มีคนเรียกจื่อเทาไปน่ะ รู้สึกว่าจะมาสารภาพรักตามเคย”
สารภาพรัก…
แค่คำๆเดียวทำให้อี้ฟานยืนแทบจะไม่ไหว ในหัวก็เบลอไปหมด หรือว่าจะไม่ทัน?
แต่ยังไงอี้ฟานก็อยากจะรู้ว่าจื่อเทาจะตอบรับหรือเปล่า เขาจึงไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนตามคำบอกเล่าของเพื่อนในห้องจื่อเทา เมื่อมาถึงเขาก็พบจื่อเทากับผู้ชายอีกคนยืนอยู่ ขายาวๆก้าวไปใกล้ๆเพื่อที่จะได้ฟังประโยคสนทนาให้ชัดๆจนได้มุมแอบฟัง(?) ที่เหมาะสม
“ชานยอลอ่า..”
หลังจากที่เงียบมาสักพัก จื่อเทาก็เอ่ยขึ้น ทำให้เขาได้รู้ว่าอีกคนชื่อชานยอล และเขาก็รู้ได้โดยสันชาติญาณว่าสิ่งที่จื่อเทาจะพูดต่อไปนี้คือคำตอบคำขอคบของชานยอล เพราะท่าทางของอีกฝ่ายดูตื่นเต้นไม่เบา
“เราคงคบกับนายไม่ได้หรอกนะ”
“ทะ ทำไมล่ะจื่อเทา”
“เรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว”ใจที่เคยพองโตกลับแฟบลงไปในรวดเดียว ตอนนี้สมองของอี้ฟานแทบจะไม่ทำงานแล้ว เขารู้สึกถึงความเจ็บหนึบๆในหัวใจ เข่าก็แทบจะทรุดลงไปถ้าไม่ติดว่าเขาหาที่จับเอาไว้ได้
“หรือว่าจะเป็น…”
“ชู่ว อย่าพูดสิ เรายังไม่ได้บอกเขาเลย ถ้าใครมาได้ยินแล้วไปบอกเราคงแย่แน่^^;”ชานยอลได้ยินอย่างนั้นก็หน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาพยักหน้ารับคำขอโทษจากจื่อเทาแล้วเดินจากไป
ใครคือคนที่จื่อเทาชอบ?
ในตอนนี้ในสมองของเขามีคำๆนี้ลอยเต็มไปหมด และเขาก็ต้องรู้ให้ได้!
ขาเรียวก้าวออกมาเผชิญหน้ากับจื่อเทา จื่อเทาตกใจเล็กน้อย แต่ก็ปรับตัวได้ในเวลาอันรวดเร็วก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้เขา
“อ้าว อี้ฟาน มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อกี้น่ะ จื่อเทา เรามีอะไรอยากจะถาม!”
“ถามอะไรเหรอ^^?”รอยยิ้มละลายใจของคนน่ารักไม่สามารถขัดความอยากรู้ได้ ปากเจ้ากรรมก็โพล่งออกไป
“คนที่จื่อเทาชอบคือใครเหรอ?”
“หืม? ทำไมต้องอยากรู้ด้วยล่ะ?”จื่อเทาไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไรเลย เขาแค่ยิ้มแล้วถามกลับ
“อะ เอ่อ…เพราะ”
“^____________^?”ดูเหมือนรอยยิ้มของจื่อเทาจะส่งผลต่ออี้ฟานมากไปหน่อย ใบหน้าหล่อร้อนผ่าวและมีสีแดงพาดผ่าน จนลามไปถึงใบหู ความมุ่งมั่นเมื่อกี้ปบิวไปกับสายลมในพริบตา
“อะ เอ่อ จื่อเทา”
“อะไรเหรออี้ฟาน?”
“ผะ ผม ระ..”
“…?”
“ปละ เปล่าครับ ไม่มีอะไร//”ว่าแล้วก็วิ่งหนีออกไปโดยมีสายตางงๆของจื่อเทาตามหลังมา
ติ๊ดๆๆ
จื่อเทารีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเมื่อเห็นว่าเป็นข้อความจากร่างสูงก็กดเปิดอ่านทันที
‘1-4-3’
มุมปากยกยิ้มขึ้น สายตาไล่มองคนที่วิ่งหนีไปไกลด้วยความเขินแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม
“รอตั้งนาน กว่าจะบอกออกมานะ คนซื่อบื้อJ”
จบแล้ว เฮฮฮฮ*^*; หลังจากที่ดองมานาน พอดีช่วงนี้ไรต์ต้องเคลียร์งานก่อนสอบนะค่ะ ช่วงนี้จะหายไปก่อนเพราะสอบนะคะ
✖ WITCHERY HOUSE
ความคิดเห็น