คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Room 13
ฮือ ทำยังไงดีฉันในตอนนี้ไม่กล้าแม้จะมองหน้าของเขา แต่ฉันไม่อยากอยู่ลำพังคนเดียว ไม่อยากอยู่ที่นี่และตรงนี้ แม้จะเตรียมใจไม่ถูกแต่ก็อยากเจอ ...แทมิน นายอยู่ที่ไหน
“ แฮ่กๆ แฮ่กๆ “
เสียงอะไรน่ะ? ฉันเงยหน้าขึ้นช้าๆ ภาพที่เห็นทำให้ฉันที่รู้สึกไร้ที่ไปในตอนนี้เหมือนได้ทางที่สว่างไสวพร้อมที่จะให้ฉันได้ก้าวเดินต่อไปได้ แทมิน... เขาปาดเหงื่อเม็ดเล็กๆมากมายบนใบหน้าออกอย่างรำคาญ ในขณะที่ฉันไม่อยู่บ้านนี่เขาตามหาฉันมาตลอดเลยงั้นเหรอ
“ เฮ้อ กว่าจะหาตัวพบ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้? “
ฉันเบือนหน้าเล็กน้อย เพื่อบังไม่ให้เขาสังเกตเห็นน้ำตาที่กำลังรินออกมาด้วยความดีใจ
“ ละแล้วนายมาที่นี่ได้ไง? “
“ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เฮ้อ เหนื่อยชะมัด! “ เขานั่งลงตรงหน้าฉัน พร้อมกับร้องโอดโอย สีหน้าแสดงถึงความเหนื่อยล้าอย่างมาก
“ ...ตามหา ทั้งวันเลยเหรอ? “ เหงื่อท่วมตัวเลย...
“ แน่ละสิ ก็ซอลลี่ไม่มีใครนอกจากผมนี่นา ^^ “
อะไรกันทำไมยังยิ้มได้ล่ะ ทั้งๆที่ฉันทำผิดต่อนายแท้ๆ รอยยิ้มของเขาทำให้น้ำตาท่เพิ่งแห้งไปกลับมาเอ่อที่ขอบตาอีกครั้ง นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันเนี่ย ทั้งๆที่แทมินเองก็เป็นห่วงเรามากถึงขนาดนั้น แต่เราก็หนีเขามาแย่จริงๆเลย
“ ทะ แทมิน... “
“ ผมน่ะ ไม่อยากให้ซอลลี่โกรธ ...เรื่องจูบ ผมขอโทษ “ ผมขอโทษ พอเขาตามมาพูดแบบนี้ยิ่งไม่รู้จะพูดยังไงดี ทำยังไงไม่อยากทำให้เขาคิดมากเพราะเรา... “ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอีก สิ่งที่ผมทำอาจจะยากที่จะไว้ใจ แต่ขอให้รู้ไว้ว่าผมไม่ได้แกล้งทำเล่นๆ จูบนั่น ...ผมจริงจังนะ! “
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ
อีกแล้ว ทำไมนายถึงชอบพูดแบบนี้เรื่อยเลยนะ แล้วสายตาแบบนั้นมันหมายความว่าอะไร แล้วก้อนเนื้อข้างซ้ายที่เต้นแรงอยู่นี่อีกล่ะ นี่แทมิน... นายชอบฉันจริงๆเหรอ?
“ ที่ขอโทษเพราะอยากให้กลับบ้าน ไม่ใช่เพราะผมทำผิด ไม่ใช่เพราะผมเสียใจด้วย... “
เขาค่อยๆยืนขึ้นแล้วก้าวเท้าเข้ามาหาฉันและโน้มตัวเล็กน้อย ฉันเอียงหน้ามาเขาอย่างสงสัยกับคำพูดและท่าทีของแทมิน แล้วนี่ตกลงเขาได้มาง้อฉันรึเปล่าเนี่ย!?
“ ดังนั้น ผมจะไม่ทำอีก จนกว่า... “ จนกว่า... “ จนกว่าซอลลี่จะเป็นคนออกปากเอง ^^ “
หะ หา!~
“ นี่จะบ้าเหรอ! ฉันเนี่ยนะจะออกปากให้เธอจูบน่ะ บ้า!! O////O “
“ กลัวใจตัวเองล่ะสิ? ^^ “
“ มะ ไม่มีทาง แค่วางหน้าไม่ถูกต่างหาก! “
ฉันดันใบหน้าที่กำลังโน้มลงมาเรื่อยๆออกไปก่อนที่ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย =////= แต่ก็ถุกมือหนาเอาไปกุมไว้แทน
“ งั้นคงลำบากใจหน่อย เพราะตอนนี้ในสมองของซอลลี่มีแต่ผมแล้วล่ะ ^^ “
...จริงสิ ตั้งแต่ที่ย้ายมาอยู่กับเขาในหัวของเราก็มีแต่แทมินเต็มไปหมด นี่เราคงโดนเวทมนต์ของแทมินเขาให้แล้วสินะ และคงจะยากที่จะถอนตัวซะด้วยสิ จะทำยังไงดีล่ะฉัน~
“ บ้า~ “
หมับ!
“ เอาล่ะ กลับบ้านของเรากันเถอะ ^^ “ เขาลุกขึ้นและคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าฉันไปถือ พร้อมกับส่งยิ้มที่คุ้นเคยมาให้ ฉันลุกขึ้นและเดินตามเขาไปแต่โดยดี ก็ในตอนนี้ฉันไม่มีปัญหาอะไรที่ต้องจากเขาไปอีกแล้วนี่นา ใช่มั้ยแทมิน~
“ อะ อะไร? “ อยู่ๆแทมินก็หันหน้ามามองฉันที่เดินตามอยู่ข้างหลัง และพูดว่า...
“ ไปทำอะไรตรงนั้นกันเล่า ...มาเดินตรงนี้ “
เขาดึงฉันให้ไปยืนข้างๆเขาและคว้ามือไปจับเฉยเลย แถมยังส่งยิ้มขี้เล่นนั่นมาอีก นี่เขาจะแกล้งให้ฉันหวั่นไหวอีกรึไงนะ แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะขัดขืนหรือรังเกียจเขาแม้แต่น้อย ซ้ำยังชอบที่เราได้กลับมาสนิทกันเหมือนเดิมแม้จะมีอะไรเปลี่ยนไปนิดหน่อยก็ตาม ในใจเราตอนนี้เหมือนเพิ่งค้นพบบางอย่าง หรือว่าเราอาจชอบแทมินก็ได้~
ณ โรงเรียน
ตึ่ง ตึง ตึ๊ง~
“ ประกาศ อาทิตย์หน้าโรงเรียนของเราจะจัดงานสคูลแคมป์ปิ้ง ใครอยากร่วมงานเชิญลงทะเบียนตามความสมัครใจ และขอให้เพื่อนๆนักเรียนมาร่วมงานกันเยอะๆนะคะ ขอบคุณค่ะ~ “
เสียงตามสายประกาศเรื่องกิจกรรมแคมป์ปิ้ง ฉันและซานดราร่าที่กำลังนั่งทานข้าวกลางวันและนักเรียนอีกหลายคนต่างสนใจในกิจกรรมดังกล่าวกันอย่างมาก ฮ้า น่าสนุกจัง...
“ เออนี่ ซอลลี่ มีคนฝากจดหมายมาให้เธอน่ะ นี่จ่ะ “
อยู่ๆซานดราร่าก็พูดขัดขึ้นมา จดหมายงั้นเหรอ? ฉันคลี่กระดาษแผ่นเล็กเพื่ออ่านข้อความด้านใน
กลางวันนี้ว่างมั้ย ...ขอคุยด้วยหน่อยสิ ที่......
มาให้ได้นะ
ซึงรี.
ชะอึ๋ยจากรุ่นพี่ซึงรีงั้นเหรอ ว้าย แย่ล่ะต้องเพราะเรื่องคราวนั้นแน่เลย จะอะไรไม่รู้แต่ยังไงก็ต้องขอโทษพี่เขาที่แอบหนีกลับก่อนอยู่ดี หลังจากที่อ่านจดหมายเสร็จฉันก็รีบยัดข้าวใส่ท้องตัวเองอย่างเร็ว แล้วรีบดิ่งไปหารุ่นพี่ซึงรีทันที พอไปถึงที่นัดก็เจอรุ่นพี่ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว...
“ วันก่อนต้องขอโทษจริงๆนะคะ! “ ฉันโค้งตัวเพื่อยืนยันว่ารู้สึกผิดและอยากขอโทษจริงกับรุ่นพี่อยู่นาน จนเขาต้องรีบบอกให้ฉันเงยหน้าขึ้นมา
“ ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันเองก็มีเรื่องวุ่นเหมือนกัน ...กว่าจะสลัดยัยนั่นทิ้งได้ก็แทบตาย “
“ คะ? “
“ ช่างเถอะ ...แต่ยอมรับประมาทแทมินเกินไปจริงๆ ^^ “
“ หะ หา? ทะ ทำไมรุ่นพี่ถึงพูดแบบนั้น ฉันกับแท... “
“ ฮ่าฮ่าฮ่า ล้อเล่นน่ะ แต่วันนั้นซอลลี่กลับบ้านปลอดภัยดีใช่มั้ย? “
“ เอ่อ ค่ะ ขอโทษนะคะ “ อ๊ะ ทำไมฉันต้องนึกถึงแทมินด้วยล่ะเนี่ย บ้าจัง >////<
“ ...มีเรื่องอะไร ระหว่างเธอกับเขาที่ต้องขอโทษฉันเหรอ? ^^ “
“ อะ เอ๊ะ! คือ เอ่อ... “ ว้าย ตายแล้วนี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย ทำยังไงดีเราไม่อยากโกหกรุ่นพี่ แต่จะพูดความจริงได้ไง!!
“ โอ๊ะ! ไม่เป็นไรถามเจ้าตัวโดยตรงก็ได้ ใช่มั้ยแทมิน ^^ “
หา? สายตาของรุ่นพี่มองผ่านร่างของฉันไป ทะ แทมิน! นายมายืนอยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไรกัน ทำยังไงดีสถานการณ์เริ่มตึงแล้วสิ ฉะ ฉันจะวางตัวยังไงดีล่ะเนี่ย!!
ความคิดเห็น