คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Room 12
“ หะ หา? “
ฉันมองหน้าเพื่อนรักอย่างงงๆ เมื่อกี้เธอก็บอกว่าฉันอาจจะชอบแทมิน ส่วนตอนนี้ก็บอกให้ฉันคิดว่าเขาไม่ใช่แค่รูมเมทงั้นเหรอ? นี่เธอต้องการสื่ออะไรกับฉันกันแน่นะซานดราร่า ตอนนี้ฉันงงไปหมดแล้ว!
ด้วยคำถามของซานดราร่าทำให้ฉันต้องเงียบ และใช้ความคิดเป็นเวลานานเพื่อหาคำตอบ...
“ ...ฉันไม่เคยคิด ทั้งเรื่องที่ชอบเขารึเปล่า ทั้งเรื่องที่คิดว่าเขาเป็นแค่รูมเมทธรรมดาจริงมั้ย? เรื่องนั้นน่ะฉันไม่เคยคิดหรอก “
“ ....... “
ซานดราร่ายังคงเงียบเหมือนเดิม ก็ฉันไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นจริงๆนี่นา ...ถึงจะเป็นความสำพันธ์พิเศษ ฉันก็ไม่เคยคิดว่าแทมินเป็นคนอื่นแน่นอน!!
พรวด!!
หลังจากที่ซานดราร่าเงียบไปนาน อยู่ๆก็ลุกพรวดขึ้นมา
“ ดีล่ะ! งั้นกลับไปเคลียกับแทมินซะ! “
“ หา!? “ อะไรกัน นี่ที่ฉันพูดมาเธอได้ฟังมั่งไหมเนี่ย ฉันมาหาเธอเพื่อให้ช่วย แต่ดันกลับมาไล่ให้ฉันกลับไปหาเขานี่นะ!
“ แหม ถ้าไม่พูดกันตรงๆก็ไม่มีทางเข้าใจ “
“ นี่ซานดราร่า! “ ฉันพยายามจะเอ่ยค้าน แต่ยัยซานดราร่าก็ไม่ยอมปล่อยโอกาสให้ฉันพูดเลย นี่ทุกคนคิดจะแย่งบทพูดฉันกันหมดเลยใช่มั้ยเนี่ย!
“ และนอกจากนั้น “ อะ เฮ้ย! จะทำอะไรน่ะลากฉันออกมาหน้าประตูทำไม ปล่อยน้า~ “ การหนีไม่ใช่ทางออกที่ดีของการแก้ปัญหา! “
ในตอนนี้ยัยซานดราร่าก็ลากฉันออกมานอกบ้านจนได้ พร้อมกับยื่นกระเป๋าเสื้อผ้าที่ฉันอุตส่าห์หอบมาด้วยความลำบากคืนมาอีก! นี่คิดจะไล่ฉันกลับไปจริงๆสินะ T^T
“ ดังนั้นตอนนี้เธอรีบกลับไปทำความเข้าใจกับแทมินซะ แต่ถ้ายังไม่รู้เรื่องอีกค่อยกลับมาใหม่ก็ยังไม่สาย ^^ “
“ ตะ แต่! “
“ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ บ๊ายบาย~ “
ปัง! เฮ้ เดี๋ยวนี้เธอกล้าปิดประตูใส่ฉันแล้วรึเนี่ย ใครก็ได้บอกทีว่าตอนนี้ฉันควรกลับไปหาเขาจริงๆใช่มั้ย T^T แล้วฉันจะพูดยังไงกับเขาดีล่ะเนี่ย แง้~
ฉันหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นมาสะพาย แล้วค่อยๆเดินจากไปอย่างสิ้นหวัง แต่ยังไงก็เถอะ! ซานดราร่าก็พูดซะง่ายแต่จริงๆแล้วมันยากขนาดๆไหนรู้บ้างรึเปล่า T^T เฮ้อ~ แล้วฉันจะต้องทำยังไงต่อไปล่ะเนี่ย เส้นทางช่างมืดมน~ ‘การหนี ไม่ใช่การแก้ปัญหา’ งั้นเหรอ นี่ฉันกำลังหนีแทมินอยู่รึเนี่ย
แอ๊ด~ ( เสียงแง้มประตู )
ฉันค่อยๆโผล่หน้าออกมา ภาพที่เห็นก็คือซอลลี่ที่กำลังค่อยเดินออกจากบ้านของฉันไปอย่างช้าๆและแววตาที่ดูสับสน ในตอนนี้เพื่อนอย่างฉันก็คงได้แต่เชียร์ให้เธอได้รู้ใจตัวเองไวๆเท่านั้น ...แต่ฉันก็มั่นใจว่าแทมินจะต้องพาเธอออกจากเขาวงกตอันซับซ้อนได้แน่
“ สู้เขานะ ซอลลี่! “
และในที่สุดฉันก็ไม่ได้กลับไปหาแทมิน แต่กลับมานั่งจ๋องหงองอยู่ที่ชิงช้าในสวนสารธารณแทน อ้าก! นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย ฮือ จะกลับไปหาวานดราร่าก็คงต้องโดนบ่นหูชาเนี่ยๆ แต่ก็ไม่กล้ากลับไปหาแทมินอยู่ดี แง้~ แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนดีเนี่ย ชักมืดแล้วด้วยอ่ะ T^T
เนื่องจากไม่มีอะไรทำ ฉันจึงหยิบโทรสัพท์ขึ้นมาและกดเปิดเครื่อง ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ภาพแสดงสายที่ไม่ได้รับขึ้นมาอัตโนมัท แทมิน 13:01 น. แทมิน 13.30 น.แทมิน 14.05 น. แทมิน..... โทรมาหลายครั้งเลย ‘แทมินน่ะ เขาเป็นห่วงเธอมากนะ’
“ แทมิน... “
‘ในสมองคุณ จะได้มีแต่ผมไง!’ ร่างสูงเพรียว ฝ่ามือใหญ่ เสียงทุ้มต่ำ หัวเราะได้ตลอดเวลา เราเพิ่งสังเกตุแทมินชัดๆ ...เพิ่งมองเขาเป็นผู้ชายอีกคน!
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เฮ้อ ผ่านไปสิบนาทีแล้วฉันยังไม่กล้ากดโทรไปหาเขาเลย T^T ฉันล้มเลิกความคิดที่จะโทรไปหาแทมิน และหันมาทำตัวชิวๆโดยการโหนชิงช้าเล่น
“ ดาวสวยจัง... “
‘ถ้าแบบนั้ล่ะ จะมองผมเปลี่ยนไปมั้ย ’ ‘อ๊ะ อุ๊บ!?’ อยู่ๆถาพที่แทมินกำลังจูบเราก็ผุดขึ้นมาเฉยเลย นี่เราเป็นอะไรเนี่ย อ้าก! > o <! เฮ้อ เอะ นี่วันนี้ฉันเฮ้อไปกี่รอบแล้วเนี่ย เฮ้อ~ ฉันค่อยๆเลื่อนมือแตะที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ รอยจุบที่เขาฝาดไว้ยังอยู่ แล้วแบบนี้จะให้เลิกคิดได้ยังไงกัน
‘ฝากซอลลี่ด้วยนะ แทมิน’
พี่ซานดราร่าเพื่อนของซอลลี่โทรมาบอกเราว่าซอลลี่เพิ่งออกจากบ้านไป แต่คงไม่ได้กลับไปบ้านของผมแน่นอน เธอเลยแนะนำให้ไปหาแถวๆสวนสาธารณเพราะคิดว่าซอลลี่ไม่น่าจะไปไหนได้ไกลเท่าไร
“ แฮ่กๆ แฮ่กๆ น่าจะแถวนี้นี่นา! “
ผมปาดเหงื่อที่กำลังไหลอย่างต่อเนื่องและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดออก พลางหมุนตัวมองไปรอบๆ อ๊ะ สายตาของผมไปปะทะกับป้ายบอกทางไปสวนสาธารณ ผมเหยียดยิ้มเล็กน้อยกับความที่พระเจ้ายังเข้าข้างผมอยู่และวิ่งไปตามเส้นทางนั้นทันที
“ รอก่อนนะซอลลี่... “
ทำยังไงดี เรากลัว กลัวที่จะต้องเจอหน้าเขา...
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และเปิดดูข้อความต่างๆนาๆที่แทมินส่งมา อ๊ะ ข้อความเสียงนี่นาฉันกดเปิดฟังทันที
‘ผมเองนะอยากพบ อยากคุยด้วย แล้วจะโทรไปใหม่ ’
เสียงแทมินนี่นา! อ๊ะ ไม่นะทำไมมีแค่นี้ล่ะฉันอยากฟังเสียงเขาอีกนี่นา ฉันกดเปิดข้อความเสียงอีกครั้ง
‘ผมเองนะอยากพบ อยากคุยด้วย แล้วจะโทรไปใหม่ ’
ติ๊ด!
‘ผมเองนะอยากพบ อยากคุยด้วย แล้วจะโทรไปใหม่ ’
ติ๊ด!
‘ผมเองนะอยากพบ อยากคุยด้วย แล้วจะโทรไปใหม่ ’
ติ๊ด!ๆๆๆๆ ฉันกดฟังข้อความเสียงของแทมินเป็นล้านรอบได้แล้วมั้ง แย่จังฉันนี่ เฮ้อ คิดถึงจังแทมิน... ติ๊ด! ‘ผมเองนะอยากพบ อยากคุยด้วย แล้วจะโทรไปใหม่ ’
ความคิดเห็น