คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Room 9
ทำไมเขาเรื่องแบบนั้นได้หน้าตาเฉย แถมยังไม่ยอมเข้าใจเรื่องรุ่นพี่ซึงรี ปากก็บอกว่าห่วงเรา เชอะ คงอิจฉาที่ฉันกำลังจะมีแฟนล่ะสิท่า ...แต่เขาคิดยังไงถึงได้ทำแบบนั้นนะ?
ฮึ่ย!! เลิกคิดๆ เพราะตอนนี้เวลาแห่งความสุขกำลังถือกำเนิด จะมัวเตลิดไม่ได้!
ฉันส่ายหัวแรงๆเพื่อไล่ความคิดเรื่องแทมินออกไป แล้วเดินมองไปข้างหน้า อ๊ะ นั่นรุ่นพี่นี่นา กรี๊ด~ เพิ่งเคยเห็นรุ่นพี่นอกเครื่องแบบครั้งแรก >////< นี่เขาแค่ใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนรัดรูป กับหมวกสีดำใบเดียวธรรมดาๆ แต่ทำไมถึงได้ดูดีแบบนี้นะ~
หลังจากที่ตั้งสติได้แล้ว ฉันก็รีบวิ่งไปหารุ่นพี่ที่ดูเหมือนจะยืนรออยู่นาน
“ ขอโทษที่มาช้าค่ะ แฮ่ก แฮ่ก! “
ฉันแอ๊บเหนื่อย ทำฟอร์มว่ารีบมาเต็มที่!!
“ ไม่หรอกฉันมาก่อนกว่าเวลานัดน่ะ ^^ “ เชื่อด้วยแฮะ! ( รึเปล่าหว่า? )
“ เหรอคะ ...โล่งอก~ “
ฉันแอบถอนหายใจและปลอบตัวเองเบาๆ ก็ฉันยังไม่อยากมีประสบการณ์แย่ๆกับรุ่นพี่นี่นา!
“ ซอลลี่! “
“ คะ? “
“ ตื่นเต้นมั้ย? “
หา? จู่ๆพี่เค้าถามทำไมเนี่ย ตื่นเต้นเหรอ ...ภาพคนๆหนึ่งลอยเขามาในหัวแต่ฉันก็รีบลบออกไปทันที จะบ้าเหรอใครจะไปอยากตื่นเต้นกับหมอนั่นกัน แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงเขาด้วยเนี่ย! อ้าก!!
“ แหะ แหะ นิดหน่อยค่ะ ^^ “
“ ฮะ ฮะ ในเวลาแบบนี้ ถ้าไม่มีช่องว่างจะรู้สึกรีแล้กส์นะ ^^ “
ฟึ่บ!
กรี๊ด มือๆๆ!! รุ่นพี่จูงมือฉัน! ว้าก แบบนี้ก็ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่น่ะสิ แต่...ตายตอนนี้ก็ยอมจ้า~
“ ไปกันเถอะ “
ฉันเดินตามรุ่นพี่ไปอย่างว่าง่ายและมองไปที่มือของตัวเองที่ถูกกุมโดยรุ่นพี่ซึงรี รุ่นพี่จูงมือสาวเดินเป็นปกติ สงสัยคงเป็นฉันคนเดียวที่ตื่นเต้นรึเปล่า เฮ้อ ไม่รู้ทำไมเขาถึงนัดเดทกับเรา แต่ถ้าเห็นเราพิเศษกว่าคนอื่นก็คงดี
ณ สวนสนุก
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ฉันกดโทรศัพท์อย่างเมามัน ส่งข้อความถึงซานดราร่าเรื่องที่เรามาเที่ยวกันสองต่อสอง เพราะเอย้ำไว้ว่าให้รายงานเรื่องพวกเราตลอด ฉันเลยถือโอกาสที่รุ่นพี่ไปแลกตั๋วรายงานถึงวานดราร่าซะเลย อ๊ะ รุ่นพี่มาแล้ว
“ ไง รอนานมั้ย “
“ ไม่เลยค่ะ ^^ “
“ ทางนั้นเป็นสวนน้ำ เราเข้าดูกันเถอะ “
“ ดีค่ะ ฉันชอบ~ “
“ งั้นไปกัน ^^ “
พวกเรากำลังจะเดินตรงไปยังสวนน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก ถึงตอนนี้รุ่นพี่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากฉัน รู้สึกเขินๆไงไม่รู้ >////< ฉันแอบลอบมองรุ่นพี่ที่กำลังพูดจ้อไม่หยุด ฮ้า รุ่นพี่ซึงรีสูงจัง ดูเหมือนจะสูงกว่าแทมินนิดหน่อยนะ อ๊ะ ทำไมต้องเปรียบกันด้วย!! ไม่ได้ๆ ตอนนี้เราอยู่กับรุ่นพี่นะเลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว!!
ในขณะที่เรากำลังเดินเข้าไปในสวนน้ำ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจนทำให้ฉันรีบหันกลับไปมอง
“ อ้าว ซอลลี่กับรุ่นพี่ซึงรีบังเอิญจังนะครับ ^^ “
ทะ แทมิน! มาอยู่ที่นี่ได้ไง เอ๊ะ แล้วนั่นพาใครมาด้วยน่ะสวยชะมัดเลย~ เฮ้ย ไม่ใช่สิ ถึงจะพูดแบบนั้นแต่สีหน้าของนายมันไม่ได้บ่งบอกถึงความบังเอิญเลยนะ >O<
ด้วยความตกใจรึอะไรไม่รู้ฉันจึงรีบดึงมือที่จับกับรุ่นพี่ออก
“ แทมิน! มาได้ไงน่ะ! “
“ ฮ้า ไม่ต้องตะโกนขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมก็มาเที่ยวกับเพื่อนไง “
เขาชี้ไปทางเพื่อนสาวของเขา อ๊ะ โค้งให้ด้วย ฉันรีบโค้งตอบแทบไม่ทัน ไม่น่าเชื่อว่าแทมินจะมีเพื่อนที่เรียบร้อยขนาดนี้ด้วย
“ เนอะโซฮยอน “
“ อื้ม~ “ อ้าก เธอโค้งให้ฉันอีกแล้ว! “ ยินดีที่รู้จัก ชื่อโซฮยอนค่ะ ^^ “ เธอพูดแนะนำตัวและยิ้มให้ฉันอย่างน่ารักๆ
“ เอ่อ สวัสดีจ้ะ~ “ ทำไมเวลาฉันพูดมันดูเก้ๆกังๆไงไม่รู้เมื่อเทียบกับโซฮยอน - -^
“ นี่คนรู้จักของนายเหรอ แทมิน? “ เธอหันไปถามกับแทมินด้วยความสงสัย
“ อื้อ ซอลลี่ญาติฉันเอง มากับรุ่นพี่!ที่โรงเรียนน่ะ ^^ ”
“ เหรอ เพิ่งรู้ว่ามีญาติน่ารักแบบนี้ คิคิ “
นี่เธอชมฉันรึเปล่านะ ปลื้มนะเนี่ย~ แต่เอาไว้ก่อน เมื่อกี้ทำไมเวลานายพูดต้องเน้นคำว่า ’รุ่นพี่’ ด้วยล่ะหา!!
“ ฉันสนิทกับแทมินมาตั้งแต่เด็กค่ะ จะเรียกโซฮยอนเฉยๆก็ได้นะคะ รุ่นพี่ซอลลี่ ^^~ “
อ๋อ เพื่อนสมัยเด็ก แหม พูดจาน่ารักจริงเลยโซฮยอนเนี่ย งั้นเอาไปเลยจ้ะฉันให้สิบดาวเลย!! เธอทำท่าจะยื่นมือมาจับมือ แนเลยยื่นมืออกไปเพื่อที่จะทักทายจับมือกับโซฮยอน แต่...
“ ขอโทษนะเรากำลังเดทกันอยู่น่ะ ขอตัวนะ ^^ “
อยู่ๆ รุ่นพี่ก็ดึงมือฉันที่กำลังยื่นออกไป มากุมไว้เฉยเลยอ่ะ >////<
“ อ๊ะ นึกออกแล้ว คุณนี่เองที่... อุ๊บ! “
ดูเหมือนโซฮยอนจะพยายามพูดอะไรซักอย่าง แต่ก็ถูกแทมินปิดปากเอาไว้ซะก่อน นี่ฉันกำลังตั้งใจฟังเธอพูดอยู่นะ จะปิดปากเธอไปจนถึงเมื่อไรกัน!!
“ ดูเหมือนนายจะธุระนะ เที่ยวให้สนุกนะน้อง! “
รุ่นพี่พูดพลางจูงฉันเดินเข้าไปในสวนน้ำทันที ฉันเหลียวหลังหันมามองก็เห็นแทมินที่กำลังยืนโบกมือให้อยู่ อ๋อ รู้แล้ว จริงๆแล้วนายก็อยากมาเชียร์ฉันใช่ม้า ขอบใจนะแทมิน... ฉันไปล่ะ~
“ ใส่กระโปรงสั้นแถมให้จูงมือเดินอีกต่างหาก เชอะ “
ผมพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย อุตส่าห์ข่มอารมณ์ไม่ให้เข้าไปซัดหมอนั่นก็สุดทนแล้ว แต่ซอลลี่ก็ยังปล่อยให้หมอนั่นจูงมืออยู่ได้ เฮ้อ ไม่หัดระวังตัวซะมั่งเลย! ด้วยความหงุดหงิด ผมเลยมาลงที่เพื่อนสาวแทน
“ เพราะเธอนั่นแหละพวกเขาเลยไปเลย นี่แน่ะ! “ ผมขยี้หัวเธอเบาๆ
“ ว้าย อะไรกัน! อย่ามาพาลนะ ...แต่รุ่นพี่คนนั้นลูกค้าที่คลับนี่นา ฉันจำได้นะ เอ๊ะ! รึว่าเขาจะจีบรุ่นพี่ซอลลี่ แต่เขา.... “
ในขณะที่โซฮยอนกำลังพูดอยู่ ผมก็ขัดขึ้นก่อน เรื่องนั้นน่ะทำไมผมจะไม่รู้ไม่อย่างนั้นผมจะตามมาที่นี่เพื่ออะไรกันล่ะ
“ พูดมากน่า ...ไปเหอะ “
“ เดี๋ยว!~ ยังมีอีกอย่าง “ เธอวิ่งมาดักหน้าผม แล้วยิงคำถามใส่ไม่ยั้งทันที “ ทำไมต้องโกหกว่าเป็นญาติ? นั่นรุ่นพี่ที่นายพาไปคลับคราวก่อนใช่มะ ขอบอกว่าฉันเห็นนะยะ! ( ถึงจะอยู่ไกลๆก็เถอะ - - ) อีกอย่างนายกับรุ่นพี่ซอลลี่มีความสัมพันธ์ยังไงแน่? ทำไมต้องตามประกบถึงที่นี่ด้วย! บอกมาให้หมดนะ “
หลังจากที่ต้องฟังยัยโซฮยอนร่ายบทสนทนาอันยาวเหยียดจนจบ ผมก็จับความได้แค่ตอนจบเท่านั้นแหล่ะ ก็ใครจะไปนั่งฟังยัยนี่พูดรู้เรื่องกันเล่า! ยาวขนาดนั้นไม่หลับก็สุดยอดแล้วเฟ้ย! ...ความสัมพันธ์กับเธองั้นเหรอ ...เรื่องนั้นน่ะ บอกตรงๆเลยว่าผมก็ไม่รู้หรอก ฮึ่ย! จะเป็นยังไงก็ช่างมันแล้ว จะความสัมพันธ์พิเศษ รูมเมท หรืออะไรก็ช่าง! ขอแค่ตอนนี้ ...ซอลลี่ เธอยังอยู่กับฉันก็พอ
“ นี่! แทมิน “
“ ฉันกับซอลลี่ ...ไม่มีอะไรทั้งนั้น “
“ หา จริงอ่ะ!? “
“ เลิกพูดมากแล้วตามมาเถอะน่า “ ผมรีบดักคอไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวยัยนี่จะหลุดถามอะไรมาอีกไม่รู้ แล้วมันจะทำให้ผมตามพวกซอลลี่ไม่ทันพอดี จากนั้นผมกับโซฮยอนก็รีบวิ่งตามเข้าไปในสวนน้ำทันที
ความคิดเห็น