คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Room 7
นั่นไงมาแล้วๆ แทมินจอมขี้สงสัย!! แล้วฉันจะตอบเขาว่ายังไงดี ...ถ้าบอกว่าไปกับรุ่นพี่ล่ะก็ได้ขัดขวางการเดตแหงเลย ดังนั้นต้องหลีกเลี่ยง!!
“ เอ่อ ฉัน ...ฉันนัดไปเที่ยวกับซานดราร่าอาทิตย์หน้าน่ะ เลยลองชุดดูไม่ได้ใส่ตั้งนาน - - “ ฉันพยายามทำเป็นหยิบชุดนู้นชุดนี้มาดูแก้เก้ออย่างแนบเนียน = =
“ แล้วจะรีบเลือกชุดทำไม ...ไปอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอ? “
เออ!! จริงด้วย!! ตายแล้วฉันโดนเชือดแหงเลย T^T
“ อะ เอ่อ... “
“ ตื่นเต้นแบบนี้ ไปเดตกับรุ่นพี่มากกว่า! “
“ หา!? รู้ได้ไง!! “
“ ใช่จริงด้วย - -+ “
อ้าก หลงกลอีกแล้วไม่น่าเลยฉัน ....แล้วจะทำไงต่อล่ะทีนี้ โกหกแทมินไม่เคยสำเร็จเลย T^T
“ อืม... งั้นเอาชุดนี้!! “
เขาพูดพลางหยิบชุดเดรสลูกไม้สีส้มยื่นมาให้ฉัน
“ ...ชุดวันพีชนี่ถอดง่ายดีนะ ^^ “ หะ หา!?
“ พูดอะไรน่ะ ใครจะถอดยะ! รุ่นพี่ไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย! “ ฉันตีไปที่ต้นแขนของเขาอย่างแรง แต่รู้สึกว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรสักนิด ผู้ชายอะไรไม่รู้หยาบคายชะมัดเลย >////<
“ คิดแบบนี้จริงเหรอ ไม่เข้าใจผู้ชายเลยรึไง!! “
“ ว้าย!? “ จู่ๆเขาก็ผลักฉันลงบนเตียงเฉยเลย เจ็บนะยะ! แล้วนายมาคร่อมฉันทำไมปล่อยน้า~ >O< !!
“ ช่างเด็กซะไม่มี แถมยังบอบบาง “ เขาค่อยๆเลื่อนหน้าเขามาใกล้ๆ ว้าย ตายแล้วฉันจะแกล้งตายแล้วนะ >*< “ ฮึ แค่นี้ก็กลัวจนตัวสั่น อ่อนแอขนาดนี้ จะต้านแรงใครได้? “
ว้าย!! จะทำอะไรน่ะ!! ฉันพยามยามดึงเสื้อที่แทมินกำลังดึงขึ้นลง นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ!! นายต้องการอะไรกันแน่!!
“ อย่า... อ๊ะ! “
เขาโน้มตัวลงมามากขึ้น และปากของเขาก็ฉกวูบมาที่ต้นคอของฉัน
อะไรกันความรู้สึกนี้ ...เขาเหมือนไม่ใช่แทมินที่ฉันรู้จัก ทั้งโหดร้ายและรุนแรง ทั้งๆที่เขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนแท้ๆ ด้วยความกลัว น้ำตาที่เอ่ออยู่บนขอบตาก็หลั่งล้นออกมาทันที
“ ฮือ ทะ แท...แทมิน! “
เขาเงยมองหน้าฉันแล้วก็หยุดยุติทุกอย่างลง และปล่อยมือที่ถูกเขารั้งเอาไว้ออก ที่ข้อมือของฉันแสดงให้เห็นรอยแดงที่ถูกบีบอย่างแรง ท่าทีของเขาดูเปลี่ยนไปเหมือนรู้สึกผิด ...แต่แล้วเขาก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ...เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
“ คุณต้องคิดว่าผู้ชายคือสัตว์ป่า และคุณควรตั้งการ์ดให้แข็งขันกว่านี้ด้วยนะ ^^ “
ฉันนั่งมองแทมินที่พูดสิ่งต่างๆออกมา เหมือนเมื่อสักครู่นี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น นี่เขาเป็นอะไรกันแน่!! พอพูดจบเขาก็เดินออกไปโดยทิ้งให้ฉันนั่งงงกับสถาณการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นอยู่คนเดียว
“ ราตรีสวัสดิ์นะ ...ซอลลี่ “
ปัง!! แทมินเดินออกจากห้องไปแล้ว ฉันพยายามตั้งสติและปรับสภาพใส่เสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย จากนั้นแทนที่จะโกรธฉันกลับหน้าแดงขึ้นมาเฉยๆ
“ตาบ้า!! “
โครม!! ฉันปาเสื้อผ้าใส่ประตูทั้งๆที่แทมินนั้นเดินออกไปตั้งนานแล้ว และเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้า ฉันเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ภาพที่สะท้อนออกมานั้นคือหญิงสาวที่กำลังหน้าแดงก่ำ แต่ที่แดงกว่านั้นคือ ...รอยจูบที่ต้นคอที่แทมินเป็นคนประทับมันไว้
“ แบบนี้ก็ล้างไม่ออกน่ะสิ “
ฉันลูบที่ต้นคอของตัวเอง พลางย้อนนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น กรี๊ด! บ้าที่สุดล้อเล่นแบบนี้เกินไปแล้วนะ! แทมินต่างหากล่ะที่เหมือนสัตว์ป่าน่ะ! ถ้าไม่มาขอโทษล่ะก็เราจะไม่คุยด้วยเด็ดขาดเลย คอยดู!!
: เช้าวันรุ่งขึ้น
ปัง!! โครม!!
ตึกๆๆๆ
“ ซอลลี่ทำไมไม่ปลุก! 8 โมงกว่าแล้ว... “
เสียงแทมินดังลั่นบ้าน เพราะทุกวันฉันจะเป็นคนไปปลุกเขา แต่วันนี้ไม่ใช่เขาก็เลยตื่นสาย แล้วรีบร้อนมาโวยวายใส่ฉันบ้านแทบแตก ขี้หูฉันกระเด็นหายไปไหนหมดแล้วเนี่ย!!
ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วเดินออกจากบ้านไปโดยไม่สนใจเสียงที่ตะโกนตามหลังมาแม้แต่นิด ฮึ่ม! ยังไงๆก็ไม่อภัยให้เด็ดขาด!!
: ที่โรงเรียน ณ โรงอาหาร
“ ซอลลี่นี่น้ำผลไม้ของโปรด ^^~ “
แทมินเดินมาพร้อมกับน้ำผลไม้ของโปรดของฉัน คิดจะมาขอคืนดีงั้นเหรอ? เชอะ แค่นี้ยังอ่อนหัดของแค่นี้ทำอะไรคนอย่างซอลลี่ไม่ได้หรอก - .-
“ นี่ซานดราร่าไปกินไอนั่นกันเถอะ “
“ อ้าว ทะเลาะกันรึเปล่าเนี่ย! เอ่อ หวัดดีจ่ะแทมิน ไปล่ะ! “
.................
........................
..................................ผ่านไป 4 วัน
“ แค่กๆ ซอลลี่ ผะ...ผมเป็นหวัด แค่ก “
“ ฉันจะนอนแล้ว... “ ฉันพูดพลางเดินเข้าห้องของตัวเองทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับแทมิน ตลอด 4 วันมานี้เรายังไม่ได้พูดกับเขาเลย ...รอยจูบที่ต้นคอก็ยังไม่หาย ถึงตอนนี้ก็ยังไม่กล้ามองหน้าเขา...
แค่กๆๆๆ แค่กๆๆๆ
“ อืม... เสียงดังจัง = = “
ฉันลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย ใครมาทำอะไรตอนดึกๆอย่างนี้นะ อืม เสียงอะไร ฟังไม่ค่อยถนัดเลย รึว่าโขมย! ต้องเรียกแทมิน! ...ไม่ดีกว่าเรื่องแค่นี้ฉันก็จัดการได้น่า ฉันเดินไปหยิบตุ๊กตาหมามาถือไว้เป็นอาวุธ แล้วค่อยๆเดินออกไปดูตรงห้องโซฟา
อ๊ะ นั่นมันแทมินนี่!!
“ แทมิน!? “
ฉันรีบตรงไปที่เคาร์เตอร์ ก็เจอแทมินที่กำลังนั่งฟุ่บอยู่ ว้าย ตัวเขาร้อนมากเลยอ่ะ!! ทำไงดีๆๆๆ ...หลังจากที่ฉันนึกอะไรไม่ออกอยู่นานก็ตัดสินใจพาเขาเข้าไปในห้องนอน(ของเขานะ)ก่อน
38.7 องศา!? ฉันถึงกับสะดุ้งกับตัวเลขที่ปรากฏบนปรอทวัดไข้ พระเจ้า! นี่ฉันปล่อยให้เขาไม่สบายอย่างนี้ได้ยังไง ...ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ เริ่มรู้สึกขึ้นมายังไงไม่รู้แฮะ!! = .=
“ ...อย่าบอกนะเดี๋ยวใจเสีย แค่กๆ “
“ ขอโทษนะที่ทำไม่สนใจ จริงสิ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้... “
ฉันรีบไปหายาแก้หวัดมาให้เขาแต่ไม่ยักเจอ ...เลยตัดสินใจหยิบยาแก้ปวดท้องมาให้แทน หวังว่าเขาคงไม่รู้นะ - -^
ความคิดเห็น