ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Shinee Vs f(x) Roommate Free Style รักแบบใหม่หัวใจร่วมห้อง

    ลำดับตอนที่ #7 : Room 7

    • อัปเดตล่าสุด 15 ก.ค. 54


     Room 7

     

                    นั่นไงมาแล้วๆ แทมินจอมขี้สงสัย!! แล้วฉันจะตอบเขาว่ายังไงดี ...ถ้าบอกว่าไปกับรุ่นพี่ล่ะก็ได้ขัดขวางการเดตแหงเลย ดังนั้นต้องหลีกเลี่ยง!!

                    “ เอ่อ  ฉัน ...ฉันนัดไปเที่ยวกับซานดราร่าอาทิตย์หน้าน่ะ เลยลองชุดดูไม่ได้ใส่ตั้งนาน - - “ ฉันพยายามทำเป็นหยิบชุดนู้นชุดนี้มาดูแก้เก้ออย่างแนบเนียน = =

                    “ แล้วจะรีบเลือกชุดทำไม ...ไปอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอ?

                    เออ!! จริงด้วย!! ตายแล้วฉันโดนเชือดแหงเลย T^T

                    “ อะ เอ่อ... “

                    “ ตื่นเต้นแบบนี้ ไปเดตกับรุ่นพี่มากกว่า!

                    “ หา!? รู้ได้ไง!!

                    “ ใช่จริงด้วย - -+

                    อ้าก หลงกลอีกแล้วไม่น่าเลยฉัน ....แล้วจะทำไงต่อล่ะทีนี้ โกหกแทมินไม่เคยสำเร็จเลย T^T

                    “ อืม... งั้นเอาชุดนี้!!

                    เขาพูดพลางหยิบชุดเดรสลูกไม้สีส้มยื่นมาให้ฉัน

                    “ ...ชุดวันพีชนี่ถอดง่ายดีนะ ^^   หะ หา!?

                    “ พูดอะไรน่ะ ใครจะถอดยะ! รุ่นพี่ไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย! “ ฉันตีไปที่ต้นแขนของเขาอย่างแรง แต่รู้สึกว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรสักนิด ผู้ชายอะไรไม่รู้หยาบคายชะมัดเลย >////<

                    “ คิดแบบนี้จริงเหรอ ไม่เข้าใจผู้ชายเลยรึไง!!

                    “ ว้าย!? “ จู่ๆเขาก็ผลักฉันลงบนเตียงเฉยเลย เจ็บนะยะ! แล้วนายมาคร่อมฉันทำไมปล่อยน้า~ >O< !!

                    “ ช่างเด็กซะไม่มี แถมยังบอบบาง  “ เขาค่อยๆเลื่อนหน้าเขามาใกล้ๆ ว้าย ตายแล้วฉันจะแกล้งตายแล้วนะ >*< “ ฮึ แค่นี้ก็กลัวจนตัวสั่น อ่อนแอขนาดนี้ จะต้านแรงใครได้?

                    ว้าย!! จะทำอะไรน่ะ!! ฉันพยามยามดึงเสื้อที่แทมินกำลังดึงขึ้นลง นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ!! นายต้องการอะไรกันแน่!!

                    “ อย่า... อ๊ะ!

                    เขาโน้มตัวลงมามากขึ้น และปากของเขาก็ฉกวูบมาที่ต้นคอของฉัน

                  อะไรกันความรู้สึกนี้ ...เขาเหมือนไม่ใช่แทมินที่ฉันรู้จัก ทั้งโหดร้ายและรุนแรง ทั้งๆที่เขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนแท้ๆ  ด้วยความกลัว น้ำตาที่เอ่ออยู่บนขอบตาก็หลั่งล้นออกมาทันที

                    “ ฮือ ทะ แท...แทมิน!

                    เขาเงยมองหน้าฉันแล้วก็หยุดยุติทุกอย่างลง และปล่อยมือที่ถูกเขารั้งเอาไว้ออก ที่ข้อมือของฉันแสดงให้เห็นรอยแดงที่ถูกบีบอย่างแรง ท่าทีของเขาดูเปลี่ยนไปเหมือนรู้สึกผิด ...แต่แล้วเขาก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ...เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

                    “ คุณต้องคิดว่าผู้ชายคือสัตว์ป่า และคุณควรตั้งการ์ดให้แข็งขันกว่านี้ด้วยนะ ^^

                    ฉันนั่งมองแทมินที่พูดสิ่งต่างๆออกมา เหมือนเมื่อสักครู่นี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น นี่เขาเป็นอะไรกันแน่!! พอพูดจบเขาก็เดินออกไปโดยทิ้งให้ฉันนั่งงงกับสถาณการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นอยู่คนเดียว

                    “ ราตรีสวัสดิ์นะ ...ซอลลี่ “

                    ปัง!! แทมินเดินออกจากห้องไปแล้ว ฉันพยายามตั้งสติและปรับสภาพใส่เสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย จากนั้นแทนที่จะโกรธฉันกลับหน้าแดงขึ้นมาเฉยๆ

                    “ตาบ้า!!

                  โครม!! ฉันปาเสื้อผ้าใส่ประตูทั้งๆที่แทมินนั้นเดินออกไปตั้งนานแล้ว และเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้า ฉันเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ภาพที่สะท้อนออกมานั้นคือหญิงสาวที่กำลังหน้าแดงก่ำ แต่ที่แดงกว่านั้นคือ ...รอยจูบที่ต้นคอที่แทมินเป็นคนประทับมันไว้

                    “ แบบนี้ก็ล้างไม่ออกน่ะสิ “

                    ฉันลูบที่ต้นคอของตัวเอง พลางย้อนนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น กรี๊ด! บ้าที่สุดล้อเล่นแบบนี้เกินไปแล้วนะ! แทมินต่างหากล่ะที่เหมือนสัตว์ป่าน่ะ! ถ้าไม่มาขอโทษล่ะก็เราจะไม่คุยด้วยเด็ดขาดเลย คอยดู!!

     

    : เช้าวันรุ่งขึ้น         

    ปัง!! โครม!!

    ตึกๆๆๆ

    “ ซอลลี่ทำไมไม่ปลุก! 8 โมงกว่าแล้ว... “
                    เสียงแทมินดังลั่นบ้าน เพราะทุกวันฉันจะเป็นคนไปปลุกเขา แต่วันนี้ไม่ใช่เขาก็เลยตื่นสาย แล้วรีบร้อนมาโวยวายใส่ฉันบ้านแทบแตก ขี้หูฉันกระเด็นหายไปไหนหมดแล้วเนี่ย!!

    ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วเดินออกจากบ้านไปโดยไม่สนใจเสียงที่ตะโกนตามหลังมาแม้แต่นิด ฮึ่ม! ยังไงๆก็ไม่อภัยให้เด็ดขาด!!

     

    : ที่โรงเรียน ณ โรงอาหาร

                    “ ซอลลี่นี่น้ำผลไม้ของโปรด ^^~

                    แทมินเดินมาพร้อมกับน้ำผลไม้ของโปรดของฉัน คิดจะมาขอคืนดีงั้นเหรอ? เชอะ แค่นี้ยังอ่อนหัดของแค่นี้ทำอะไรคนอย่างซอลลี่ไม่ได้หรอก - .-
                     ฉันเมินเขาแล้วรีบลากซานดราร่าไปทันที

    “ นี่ซานดราร่าไปกินไอนั่นกันเถอะ “

    “ อ้าว ทะเลาะกันรึเปล่าเนี่ย! เอ่อ หวัดดีจ่ะแทมิน  ไปล่ะ! “ 

     

    .................

    ........................

    ..................................ผ่านไป 4 วัน

     

    “ แค่กๆ ซอลลี่ ผะ...ผมเป็นหวัด แค่ก “

    “ ฉันจะนอนแล้ว... “ ฉันพูดพลางเดินเข้าห้องของตัวเองทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับแทมิน ตลอด 4 วันมานี้เรายังไม่ได้พูดกับเขาเลย ...รอยจูบที่ต้นคอก็ยังไม่หาย ถึงตอนนี้ก็ยังไม่กล้ามองหน้าเขา...


                   แค่กๆๆๆ แค่กๆๆๆ
     

    “ อืม... เสียงดังจัง = =

    ฉันลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย ใครมาทำอะไรตอนดึกๆอย่างนี้นะ อืม เสียงอะไร ฟังไม่ค่อยถนัดเลย รึว่าโขมย! ต้องเรียกแทมิน! ...ไม่ดีกว่าเรื่องแค่นี้ฉันก็จัดการได้น่า ฉันเดินไปหยิบตุ๊กตาหมามาถือไว้เป็นอาวุธ แล้วค่อยๆเดินออกไปดูตรงห้องโซฟา

    อ๊ะ นั่นมันแทมินนี่!!

    “ แทมิน!?

    ฉันรีบตรงไปที่เคาร์เตอร์ ก็เจอแทมินที่กำลังนั่งฟุ่บอยู่ ว้าย ตัวเขาร้อนมากเลยอ่ะ!! ทำไงดีๆๆๆ ...หลังจากที่ฉันนึกอะไรไม่ออกอยู่นานก็ตัดสินใจพาเขาเข้าไปในห้องนอน(ของเขานะ)ก่อน

    38.7 องศา!? ฉันถึงกับสะดุ้งกับตัวเลขที่ปรากฏบนปรอทวัดไข้ พระเจ้า! นี่ฉันปล่อยให้เขาไม่สบายอย่างนี้ได้ยังไง ...ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ เริ่มรู้สึกขึ้นมายังไงไม่รู้แฮะ!! = .=

    “ ...อย่าบอกนะเดี๋ยวใจเสีย แค่กๆ “

    “ ขอโทษนะที่ทำไม่สนใจ จริงสิ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้... “

    ฉันรีบไปหายาแก้หวัดมาให้เขาแต่ไม่ยักเจอ ...เลยตัดสินใจหยิบยาแก้ปวดท้องมาให้แทน หวังว่าเขาคงไม่รู้นะ - -^ 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×