คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Room 18
ตอนนี้แทมินพาฉันมาถึงหน้าบ้านแล้ว เขาปล่อยฉันลงแล้วพุดว่า “ แป๊บนะ หยิบกุญแจก่อน “
เขาใช้เวลาไม่นานในการเปิดประรั้วเข้าไป จากนั้นเขาก็เดินมาและอุ้มฉันอีกครั้ง
“ ว้าย!! แทมินทำอะไรน่ะ วางฉันลงนะ! >////< “
“ ให้เดินเอง กว่าคุณจะขึ้นบันไดได้ก็คงพรุ่งเช้า “
ก็จริงอยู่หรอกที่ฉันขาเจ็บอยู่ แต่ก็ไม่เห็นต้องอุ้มเลยแบกฉันแบบเมื่อกี้ก็ได้นี่นา และที่สำคุญที่สุดคือ บันไดหน้าบ้านมันมีแค่สามขั้นเองนะ!!
“ อุ้มแบบนี้แหละ ง่ายดี~ “ เขารวบรับแบบเข้าใจง่ายๆ แต่มันง่ายเกินไป! ขอบใจนะแทมินที่เป็นห่วงฉันอ่ะ แต่ว่าเมื่อกี้ตรงหน้าบ้านฉันเห็นคนแถวนั้นมองมาด้วย ยังไงก็ช่วยปล่อยฉันลงก่อนได้ไหมฉันอายนะ >////<
ฉันพยายามดิ้นคลุกคลั่กๆในอ้อมกอดของเขา จนเขาต้องทำหน้าแบบเอือมระอาอีกครั้ง...
“ ในเวลาแบบนี้หัดทำตัวว่าง่ายๆน่ารักๆหน่อยสิ “ แบบเมื่อกี้ที่ยอมให้อุ้มง่ายๆน่ะ ... เขาคิดต่อในใจ และดูเหมือนคนในอ้อมกอดของเขาจะว่าง่ายทันตา เขาลอบมองใบหน้าหวาน ก็พบว่าบัดนี้แดงก่ำไปลามไปถึงใบหูแล้ว น่ารักจริงๆ~
แต่ที่ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่คือ เจ้าหล่อนเล่นเข้ามาสวมกอดเขาทั้งที่ยังโดนอุ้มอยู่อย่างนี้ แล้วพูดเสียงอู้อี้ๆที่ข้างหูนี่สิ น่ารักชะมัด!
“ แทมิน ขอบใจนะ... “
ผมยืนหยุดที่หน้าบ้านไม่ขยับไปไหน อยากจะซึมซับความรู้สึกนี้ให้นานและมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก้นึกได้ว่าซอลลี่กำลังบาดเจ็บอยู่จึงเปลี่ยนเรื่องและเรียกสติของตัวเองกลับมา ทั้งๆที่ไม่อยากทำสักเท่าไร...
“ จะว่าไปก็มีหน้าอกเหมือนกันนะเนี่ย ^^ “
คนฟังที่กำลังกอดเขาอยู่รีบผลั่กเขาออกและมีสีหน้าที่แดงจัดกว่าเดิม บ่งบอกว่าตอนนี้เธอกำลังอายสุดๆไปเลย ผมจึงเริ่มออกเดินต่ออีกครั้ง...
“ หา!! โดนตอนไหนยะ!! “
“ เฮ้ย! เดี๋ยวก็ตกหรอก~ “
“ ยังจะมายิ้มอีก ปล่อยฉันลงนะ แทมิน ปล่อยยยย “
ฉันรัวทุบที่หน้าอกกว้างของแทมินที่ทำหน้าระรื่นไม่หยุด อยู่ๆก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ทั้งตกใจ ทั้งอึ้ง และทั้งอาย ตาบ้า!!
ในขณะที่เธอและเขาเดินเข้าไปในบ้านด้วยความสนุกสนานและสุขใจอยู่นั้น มีหนึ่งสายตาที่จ้องมองมาทางพวกเขาอย่างไม่วางตา เหมือนเหยี่ยวที่จ้องจะตะคุบเหยื่อตรงหน้าได้ตลอดเวลา แต่เขาจะปล่อยไปก่อน ปล่อยให้มีความสุขจนวินาทีสุดท้ายที่จะไม่มีทางมีความสุขอีก
ซึงรีสตาร์ทเครื่องรถมอเตอร์ไซที่ยืมเพื่อนเขามา แล้วขับออกไปทันทีเพราะเกรงว่าถ้ายังอยู่นานไปกว่านี้เหยื่อของเขาจะรู้ตัวซะก่อน
“ หึ คราวนี้นายเสร็จฉันแน่แทมิน “
บรี๊น~
“ หา? จะไปจริงๆเหรอ - - “
เขาพูดอย่างเซ็งๆแล้วลงไปนอนกอดหมอนบนเตียงของตัวเอง เรากำลังคุยเรื่องงานแคมป์ปิ้งของโรงเรียน ฉันพยายามชวนเขาให้ไปด้วยกันแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยอยากไปซักเท่าไร ฉันเดินอ้อมมานั่งตรงขอบเตียงตรงที่แทมินนอนอยู่ก่อนแล้ว
“ แหม เตรียมงานมาตั้งนาน ไม่ไปได้ไง น่าสนุกออก “ ใช่ แล้วก็เธออุตส่าห์ตั้งใจทำงาน จนได้แผลมาแบบนี้แล้วจะไม่ให้ไปดูผลงานของตัวเองที่อุตส่าห์ทำได้ไง ฉันจึงพยายามพูดเกลี่ยกล่อมให้เขาไปให้ได้...
“ แทมินเองก็ต้องโชว์เต้นรอบกองไฟไม่ใช่เหรอ? “
“ ก็งั้นแหละ ...แต่ก็คงกลับเร็ว “ เขาพูดพลางส่งสายตาแปลกๆมาทางฉัน “ นะ? “
หา? หมายความว่าไง ไอ’ นะ’ น่ะ แล้วที่สำคัญมานอนหนุนตักฉันตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย!!
“ ไม่กลับพร้อมกันเหรอ? “ คราวนี้จากสายตาแปลกๆกลายเป็นสายตาที่ติดอ้อนหน่อยๆ กรี๊ด~ น่ารักจังเลย โดยเฉพาะคำพูดต่อไปของเขา...
“ ผมน่ะ ชอบอยู่กับซอลลี่ที่บ้าน 2 คนมากกว่า “
ตึก ตึก ตึก
ตอนนี้หัวใจของฉันแทบจะระเบิดมันเต้นแรงจนรู้สึกอึดอัดในอก แต่ก็รู้สึกดีเหมือนกัน...
“ ...ฉันเองก็ดีใจ “ คำพูดของฉันทำให้แทมินที่ซุกอยู่ที่ตักต้องรีบเหงือนหน้าขึ้นมามอง ฉันพูดยังคงพูดต่อไป “ ที่ได้ยินแทมินพูดแบบนี้แต่... “ แต่เราอยากให้มั่นใจก่อนว่าเราชอบแทมินจริงๆ
ชั่วแวบหนึ่งตาของเขาดูผิดหวังแต่ก็หายไปอย่างรวดเร็วและกลับมาเป็นแววตาที่ขี้เล่นเหมือนเดิม เขาดึงมือของฉันเข้ามาแนบที่แก้มของตัวเองและหลับตาลง เหมือนจะบอกเธอว่า ‘ไม่ต้องรีบ เพราะเขารอได้เสมอ’
อยู่ๆความคิดหนึ่งก็เข้ามาในสมองจนฉันเกือบที่จะถามเขาออกไป...
“ แทมินทำไม... “ ทำไมถึงเลือกฉันล่ะ? ในขณะที่เกือบจะหลุดคำถามที่พลอยจะทำให้แทมินเข้าใจผิดออกไป ฉันจึงรีบเปลี่ยนเรื่องและลุกอย่างรวดเร็ว จนลืมไปว่าแทมินนอนหนุนอยู่บนตัก ทำให้หัวของเขาหล่นตุ้บลงบนเตียง
“ ฉันต้องไปแล้วล่ะ!! “
ฟรึ่บ! ฉันแอบได้ยินเสียงร้อง’แอ่ก’ของแทมินเบาๆ ขอโทษนะแทมิน เจ็บมากมั้ย? T^T
ฉันที่กำลังเดินออกจากห้องของเขาไปหันหกลับมาสั่งส่งท้ายก่อนไปเพื่อย้ำเขาอีกรอบ “ แทมินอย่าลืมไปร่วมงานด้วยนะ “
“ อืม “
พอได้ยินเขาตอบแบบนั้น ฉันก็บอกลาเขาแล้วรีบไปที่งานแคมป์ปิ้งเพื่อเตรียมงานอีกนิดหน่อยให้เสร็จก่อนงานเริ่ม
ปัง!
ผมมองตามแผ่นหลังของซอลลี่ออกไปจนลับตา แล้วสบถกับตัวเองเบาๆ
“ เฮ้อ~ “ ผมเปลี่ยนท่านอนมานอนหงายขึ้น แล้วยกมือตัวเองขึ้นมอง “ เหมือนจับได้แล้วก็หนีไปอีก “ ผมนึกภาพซอลลี่ขึ้นมาแล้วก็พยายามคว้าเอาไว้ แต่ที่เขาคว้าได้นั้น... “ ว่างเปล่า”
ตุ้บ! ผมทุบฟูกอย่างแรง แต่คิดได้ว่าที่เขาทำไปมันไม่ได้อะไรและไม่เธอมา
“ เฮ้อ~ “
ผมหลับตาลงอีกครั้งและเอาแขนมาพาดหน้าผากของตัวเองเพื่อสงบใจ ไม่! เขาไม่มีทางยอมแพ้หรอก เขาจะพังให้หมด พัง ทุกกำแพงที่เธอสร้างขึ้นมา ...ซอลลี่
ภาพที่ซอลลี่โอบกอดเขาตอนที่เธอขาเจ็บนั้นยังอยู่ในใจเขาไม่ลืมเลือน ‘ขอบใจนะ’เขาจะคิดไปเองได้ไหมนะ ว่าเธอก็ชอบเขาเหมือนกันน่ะ
“ เธอคิดยังไงกับเรานะ? “
ความคิดเห็น