คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Room 17
ครืด~
เสียงประตูเลื่อนเปิดดังขึ้น ฉันหันหลังกลับไปดูว่าแขกผู้มาเยือนคราวนี้จะเป็นใคร ร่างที่คุ้นเคยค่อยๆเดินมาใกล้ขึ้นเรื่อย พร้อมกับทำท่าสำรวจว่ามีอะไรเสียหายบ้าง ฉันจึงเอ่ยทักเขาแบบสบายๆเพื่อจะลดบรรยากาศชวนอึดอัดนี้ลง แต่มันกลับไม่ใช่...
“ ทำไมมาเร็วจังอ่ะ ไหนบอกวันนี้ซ้อมเต้นไง? “
เขาจึงสวนกลับแบบรอให้เธอเปิดงานอยู่ก่อนแล้ว... “ เป็นบ้าไปแล้วเหรอ!! “
อ้าก! มาแล้ว พลังคลื่นเสียงทำลายล้าง >*< ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาเสียงดังแบบนี้เพราะเรื่องอะไร แต่ก็ยังพาซื่อไม่รู้เรื่องเอาหน้าไว้ก่อนละกัน ...ก็ฉันยังไม่อยากตายอยู่ตรงนี้นี่นา
“ โมโหอะไรน่ะ? “ ฉันพูดพลางเอามือเคลียหู แสดงให้เห็นว่าเมื่อกี้เขาเสียงดังมาก เขานิ่งเงียบและถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วค่อยๆพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิมนิดหน่อย
“ ปกป้องหมอนั่นจนตัวเองเจ็บนี่นะ ทำได้ไงหะ ยัยบ๊อง! “
“ รู้ว่าเจ็บยังมาขึ้นเสียงอยู่ได้ แทมินแหละบ้า!! >O< “
“ แล้วเจ็บเพราะหมอนั่นมันคุ้มรึไง!! “
“ ก็คุ้มสิยะ!! “
“ อะไร? ยังไง? ไหนบอกมาสิ “
ฉันไม่พูดแต่กลับหน้าแดงออกมา เรื่องอะไรจะต้องบอกแทมินด้วย เราตกใจแทบตายแทนที่จะมาปลอบว่าเป็นอะไรบ้างไหม กลับมาต่อว่าเราแบบนี้นี่นะ บ้าที่สุดเลย!
แทมินที่คงเริ่มจะเซ็งกับฉัน เลยตัดปัญหาโดยการพาฉันกลับบ้าน เขาเข้ามาดึงแขนฉันแล้วค่อยเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร ไม่ ฉันไม่อยากกลับกับเขาในสภาพอารมณ์แบบนี้ มาบ่นๆแล้วก็ลากกลับบ้านงั้นเหรอฉันไม่ใช่ลูกนายนะ!
ฉันสะบัดแขนออกจากการควบคุมของเขา แทมินหันมามองด้วยสีหน้าที่แสดงความไม่พอใจกับการกระทำของฉัน แถมฉันยังรู้สึกว่ามันรุนแรงกว่าเมื่อกี้ซะด้วย
“ ฉันกลับเองได้ “
“ งั้นก็ตามใจ “ เขาไม่พูดะอไรอีกแล้วก้าวยาวๆออกไปจากห้องเหมือนจะไม่อยากอยู่ตรงนี้ให้นานกว่านี้อีกแล้ว
อีกแล้วสินะ ทำไมสุดท้ายแล้วมันต้องจบแบบนี้ทุกครั้งเลย ฉันปาดน้ำตาไหลลงมาหยดหนึ่งออกไป และตัดสินใจว่าจะไม่ร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องเด็ดขาด!
ฉันค่อยๆเก็บข้าวของๆตัวเองแล้วเดินออกจากห้องพยาบาลไปช้าๆ และพบว่าซานดราร่าก็กำลังเดินมาทางนี้อยู่พอดี เดาว่าคงจะมาดูอาการของเธอ...
“อ้าว แทมินล่ะ? “
ฉันสงสัยกับคำถามของเพื่อนรักนิดหน่อย แต่ก็ตอบกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ กลับไปแล้ว”
“ หา? ได้ไงกัน ฉันอุตส่าห์โทร.ตามเลยนะนั่น - - “
...อย่างนี้นี่เอง ว่าแล้วเขาจะรู้เรื่องเราได้ไง ปากบอกว่าสนใจแต่จริงๆแล้วเขาก็แค่แกล้งเธอเล่นนี่เองสินะ
“ ไม่เป็นไรหรอกฉันกลับเองได้ ^^ “
“ ไหวแน่นะ? “ ซานดราร่ามองฉันด้วยความเป็นห่วง “ ให้ฉันไปส่งไหม “
“ ไม่เป็นไรจ้ะ สบายมาก ^^ “
หลังจากที่เอ่ยลากับซานดราร่าอยู่พักก็ต่างคนต่างแยกย้ายกลับบ้านทันที ด้วยเพราะเวลาที่บ่งบอกว่ากำลังจะหกโมงเย็นแล้ว ฉันค่อยๆพาตัวเองเดินออกจากโรงเรียนมาช้าๆ บางครั้งก็เดินผิดท่าจนต้องร้องโอดครวนออกมาทุกครั้งไป
“ โอ๊ย! “
ฉันพลางมองที่ขาของตัวเอง แล้วลูบเบาๆ ‘แล้วเจ็บเพราะหมอนั่นมันคุ้มรึไง!!’ ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่จะให้ฉันทนเห็นรุ่นพี่อยู่ในอันตรายอย่างนั้น ฉันทนไม่ได้หรอก...
“ อ๊ะ! “
ภาพตรงหน้าทำให้ฉันแทบจะหลุดร้องไห้ออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นเพราะความตื้นตันปนดีใจ แทมิน... เขายังคงยืนรออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนเขายังไม่ได้ทิ้งฉันไป
เขาค่อยๆเดินมาหาฉันอย่างใจเย็น แล้วดึงกระเป๋าในมือไปถือ
“ ทำไม? “
“ ตอนนี้เรามีกันแค่สองคน จะให้ทิ้งคุณอยู่คนเดียวได้ไง “
ฉันยังไม่มองหน้าเขา เพราะกลัวว่าถ้าเงยหน้าขึ้นไปน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้จะหลั่งออกมาอีกครั้ง จึงไม่รู้ว่าตอนนี้แทมินกำลงัมีสีหน้ายังไงและกำลังทำอะไรอยู่...
“ หนือว่ารำคาญใจที่ผมเป็นห่วง? “
ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมาทันที แววตาของแทมินบ่งบอกถึงความผิดหวังและท้อแท้นิดหน่อย ฉันจึงรีบส่ายหน้าปฏิเสธคำพูดของเขาแรงๆ
“ เปล่า! ใครว่ารำคาญล่ะ “ เสียงในตอนท้ายนั้นค่อยๆเบาลงจนเหมือนพูดอยู่กับตัวเอง
แทมินเหยียดยิ้มกว้างอย่างไม่ปิดบัง ก็เขาดีใจนี่นา แม้จะไม่ใช่การยอมรับในตัวเขาแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเขาแน่ๆในตอนนี้ ผมหันหลังให้เธอแล้วนั่งลง จนคนข้างหลังต้องเอ่ยถามด้วยความสงสัย...
“ แทมินทำอะไรน่ะ? “
“ ขึ้นมาสิ “
ซอลลี่ไม่ได้พูดอะไร แต่ค่อยๆขึ้นมาบนหลังของผมโดยดี อย่างนี้สิถึงจะน่ารัก~ ผมพาร่างบอบบางบนหลังกลับบ้านช้าๆอย่างไม่รีบร้อน เพราะอยากที่จะซึบซับเวลาในตอนนี้อีกสักพัก
ผมยืนมองภาพซอลลี่ทีอยู่บนหลังของแทมินด้านล่าง ที่กำลังเดินออกห่างจากโรงเรียนไปเรื่อยๆ
แอ๊ด~
“ อ้าว จะกลับแล้วเหรอซึงรี? “
“อือ “ เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋า แล้วเดินผ่านเพื่อนของตัวเองพร้อมจะกลับบ้านตนเองทันที แต่ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาจนชวนให้สงสัย ถ้าสองคนนั้นกำลังกลับบ้าน เขาก็อาจจะได้รุ้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับสองคนนั่นก็เป็นได้ เขารีบเดินกลับมาหาเพื่อนของตัวเองทันที
“ นี่... ของยืมรถนายก่อนสิ “
เพื่อนของเขาทำท่างงๆนิดหน่อย แต่ก็โยนกุญแจรถมาให้เขาแต่โดยดี พร้อมกำชับเป็นอย่างดี “ อย่าทำพังล่ะ “
“ ขอบใจ “
ไม่รอช้าเขารีบวิ่งไปที่รถแล้วตามสองคนนั้นไปทันที เพราะถ้าพลาดไปแม้แต่นิดหรือนาทีเดียวความพยายามของเขาในครั้งนี้อาจจะเสียเปล่าก็เป็นได้
ความคิดเห็น