คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Room 16
“ ซอลลี่หอมจัง หอมหวานเหมือนดอกไม้ น่ากินเหลือเกิน... “
ตุ้บ!
ในที่สุดผ้าผืนนั้นก็ลงไปกองอยู่กับพื้น เพราะรุ่นพี่ผลักให้ฉันให้หันหน้าเข้าหาตัวเขาเอง แล้วค่อยๆโน้มตัวลงมาจนหน้าจะชิดอยู่แล้ว อ๊ะ หยะ อย่านะ! รึว่ารุ่นพี่จะ..
“ อย่าค่ะรุ่นพี่!! “ ฉันตะโกน และผลักรุ่นพี่ซึงรีออก
“ ฮะฮะ แค่ล้อเล่นน่ะ ซีเรียสเหรอ? ^^ “
เอ๋ แค่ล้อเล่นงั้นเหรอ! อะไรกันนี่เรากำลังคิดอะไรอยู่กันเนี่ย รุ่นพี่ซึงรีแค่ล้อเล่นแต่เรากลับคิดไปโน่น!!
“ มะรืนนี้ตอนเข้าค่าย มีเกมวอคแรลลี่เราคู่กันนะ? ^^ “
จับคู่วอคแรลลี่? อืม เอาไงดีล่ะ จะตอบเขาไปว่ายังไงดี... ในขณะที่ฉันกำลังตัดสินใจอยู่นั้น เพื่อนของรุ่นพี่คนหนึ่งก็ตะโกนเรียกรุ่นพี่ซึงรีขึ้นมา
“ เฮ้! ซึงรี มาทางนี้หน่อยเด๊ะ!! “
“ ได้! “ รุ่นพี่หันไปตะโกนตอบแล้วหันกลับมาพูดกับฉันต่อ “ ตกลงนะ ^^ “ เขาขยิบตาให้ฉันหนึ่งที แล้วรีบวิ่งตามเพื่อนของเขาไป อ้าก! ช่างเป็นภาพที่น่ารักบาดใจจริงๆ >////<
ฉันมองตามหลังรุ่นพี่ซึงรีที่กำลังเดินไปกับเพื่อน ดูยังไงๆพี่ก็ยังเป็นคนดีในสายตาฉันอยู่ดีนั่นแหล่ะ รุ่นพี่ชอบแกล้งให้เราเขวเรื่อยเลย ฉันที่กำลังจะหันกลับมาทำงานของตัวเอง ต้องตกใจกับภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น ผ้าผืนใหญ่ผืนหนึ่งที่ผูกใว้อย่างไม่เรียบร้อยกำลงัหล่นลงมาทับรุ่นพี่ ด้วยความตกใจฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปหารุ่นพี่ทันที !!
“ ระวัง!! “
“ หา? “ ฉันตะโกนเรียกให้รุ่นพี่ซึงรีหลบไป แต่ดูท่าจะไม่ทันฉันจึงผลักตัวรุ่นพี่ออกไปจากตรงนั้นแทน “ โอ๊ย! ...ซอลลี่ระวัง!! “
โครม!
ณ ห้องพยายาบาล
“ ซึงรีจ๊ะครูฝากดูก่อนนะ ครูมีประชุมเดี๋ยวจะรีบมา “
“ ครับผม “
หลังจากที่ฉันได้ผลักรุ่นพี่ออกไปได้แล้ว ก็รู้สึกโล่งออกจนลืมไปว่าตรงที่ฉันยืนอยู่นั้นคือตรงที่มัดผ้าผืนใหญกำลงัหล่นลงมาพอดี จึงทำให้ตอนนี้ฉันต้องมานั่งทำแผลอยู่ที่นี่ - -^
คุณครูห้องพยายาบาลที่กำลังจะออกจากห้องไป หันมาพูดให้กำลังใจฉันที่กำลังนั่งระลึกชาติตัวเองอยู่บนเตียง
“ ไม่ต้องห่วงแค่นี้ 2 วันก็หายแล้วล่ะจ้ะ ^^ “
“ ขอบคุณค่ะอาจารย์~ “
ฉันส่งยิ้มไปให้ แล้วอาจารย์คนนั้นก็เดินออกจากห้องไปอย่างถาวร และรุ่นพี่ซึงรีที่ดูเหมือนจะรอจังหวะที่จะพูดอะไรซักอย่างอยู่ก็กำลังจะเอ่ยขึ้น แต่ก็ถูกฉันชิงพูดซะก่อน
“ ขอโทษนะคะรุ่นพี่ที่ทำให้เสียเวลา ต้องพาฉันมาที่ห้องพยายาบาล แค่เคล็ดนิดหน่อยสบายมากค่ะ ^^ “
ฉันเอ่ยอย่างรู้สึกผิดจากใจจริง ทั้งๆที่กะจะช่วยไม่ให้เขาเดือดร้อนแต่กลับต้องให้เขาอุ้มเราพามาที่ห้องพยายาบาลอีก ฉลาดจริงๆเลยฉันนี่ T^T
ฟึ่บ!
กรี๊ด~ ระ รุ่นพี่ทำอะไรเนี่ย มากอดฉันทำไมกันค๊า~ ขาเจ็บจะหนีก็ไม่ได้ด้วย ได้โปรดปล่อยฉันเถอะค่ะรุ่นพี่ เขินจะตายอยู่แล้ว เจ็บก็เจ็บ Y////Y
“ ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ ไม่น่ามากันฉันไว้เลย... “
“ เอ่อ แต่รุ่นพี่ไม่ผิดนี่ค่ะ ฉันผิดเองที่ไปยืนอยู่ตรงนั้น >////< “ พูดให้ถูกฉันโง่เองค่ะรุ่นพี่!!
“ มาช่วยฉันทำไม ถ้าเกิดพลาดไปเธออาจเจ็บหนักแท้ๆ “
“ ไม่หรอกค่ะฉันผิดเอง ...รุ่นพี่? “
เอ๊ะ ทำไมอยู่ๆรุ่นพี่ก็เงียบไป รึว่าเขาเป็นห่วงเราจริงๆงั้นเหรอ? ฟึ่บ! รุ่นพี่กระชับอ้อมแขนและกอดฉันแน่นมากขึ้น
“ โล่งอกที่เธอไม่เป็นอะไรมาก ...ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฉันคงไม่รู้จะทำยังไงดี “
“ ระ รุ่นพี่? “
ฉันจับได้ถึงน้ำเสียงที่รู้สึกเศร้าและว้าเหว่นิดๆ ทำให้ฉันรู้สึกอยากปลอบและตอบแทนเขาขึ้นมา ฉันยกแขนขึ้นและลูบเบาๆที่หลังของรุ่นพี่ซึงรี แต่อยู่ๆรุ่นพี่ก็สะดุ้งและคลายอ้อมกอด ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระอีกครั้ง
“ อ๊ะ !! “ ฉันอุทานด้วยความตกใจกับท่าทางของรุ่นพี่ที่เปลี่ยนไป
“ เอ่อ วันนี้กลับบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวฉันไปส่งเอามั้ย ^^ “
เอ๋ ไปส่งที่บ้านงั้นเหรอ? ...ว้าย! ไม่ได้นะ งั้นรุ่นพี่ก็รู้สิว่าฉันอยู่กับแทมินน่ะ ไม่ได้การล่ะต้องรีบปฏิเสธ!!
“ อย่าเลยค่ะรุ่นพี่งานยุ่งมาก ไม่อยากรบกวน แหะๆๆ ^^ “
“ แต่เธอขาเจ็บ... “
“ เฮ้ ซึงรี อ่อ โทษนะที่ขัดจังหวะ แต่เรื่องสั่งของนายช่วยโทรคุยให้หน่อยสิ เรื่องนี้ทีแต่นายที่รู้เรื่องอ่ะ “ ขอขอบคุณรุ่นพี่คนนี้อีกครั้งที่มาได้ถูกจังหวะอีกตามเคย ฉันจึงรีบยัดเยียดให้รุ่นพี่ซึงรีไปกับเพื่อนของเขาทันที
“ รุ่นพี่ไปเถอะค่ะ ไม่ค้องห่วงแค่นี้จิ๊บๆค่ะ ^^ “
“ เหรอ งั้นฉันไปนะ ^^ ...อ้อ ซอลลี่ “
ฉันนั่งเตรียมจะฟังที่รุ่นพี่กำลังจะพูด แต่ที่รุ่นพี่ซึงรีเรียกนั้นไม่ได้ต้องการะพูดอะไรกับฉันกลับกลายเป็นจุมพิตที่หน้าผากแทน
จุ๊บ!~
“ หายไวๆนะ ^^ “
พูดเสร็จรุ่นพี่ก็เดินตามเพื่อนของเขาไป ฉันทั้งอึ้ง ทั้งอายก็รุ่นพี่เล่นทีเผลอนี่นา ที่สำคัญรุ่นพี่จูบฉันต่อหน้าเพื่อนของเขาอีกต่าง อ้าก! ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปเก็บไว้ที่ไหนแล้ว >////<
...ทางเดินตรงระเบียงหน้าห้องพยายาบาล
“ นี่ซึงรี คราวนี้นายจริงจังรึ เพิ่งเห็นครั้งแรก? “
“ ไม่รู้สิ เพราะมีคนคอยแทรกเลยต้องลงทุนนิดหน่อย “
“ โห นายนี่มันจริงๆเลยแฮะ - - “
ตึกๆๆๆ อ๊ะ พูดถึงก็โผล่มาเลย ศัตรุหมายเลขหนึ่งของฉัน แทมิน!
“ ฝากไว้ก่อนเถอะแก!! “
ผลั่ก!
แทมินสบถคำออกมาแล้ววิ่งชนผม และตรงดิ่งไปที่ห้องพยายาลทันที ฮึ แต่ช่างเถอะยังไงฉันก็นำนายไปหนึ่งล่ะ
ฟิ้ว~
เพราะสายลมที่พัดผ่านตอนที่แทมินวิ่งผ่านไป ทำให้กลิ่นตัวลอยมาแตะจมูกของผม และความสงสัยอย่างหนึ่งก็ผุดขึ้นมา
“ เอ๊ะ! กลิ่นนี้มัน “ ผมมั่นใจล้านเปอร์เซนว่านั่นไม่ใช่กลิ่นประจำตัวของหมอนั่นแน่ๆ แต่ที่ผมรู้สึกก็คือ กลิ่นนี้ช่างเหมือนกับกลิ่นของคนที่อยู่ในห้องพยายาบาลต่างหาก!!
ความคิดเห็น