คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Room 15
“ บ้า!! >////< “
ฉันพูดต่อว่าเขา ทั้งๆที่เขาก็เดินออกไปตั้งนานแล้ว เมื่อกี้นึกว่าเขาจะจูบซะอีก ตกใจหมดเลย เอ๊ะ! จูบ ...ฉันหวนนึกถึงตอนที่ฉันหนีเขาออกจากบ้าน ในตอนนั้นเขาสัญญาว่าจะไม่จูบ จนกว่าฉันจะอนุญาต นี่หรือว่าเขารักษาสัญญางั้นสิ! ฉันหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ ก็แหม งั้นก็แสดงว่าเขาก็จริงจังกับเราจริงๆสินะ...
แต่เขาก็ดูน่ารักดีที่ว่าง่ายแบบนี้ เราเลยพลอยใจเต้นแรงไปด้วย -////- ^ รึว่าเรา’คาดหวัง’ จากเขาจริงๆ
“ เอาล่ะ! พรุ่งนี้เป็นการเปิดงานสคูลแคมป์ปิ้ง สำหรับผู้ที่ลงทะเบียนร่วมงานทางเราจะจัดกลุ่มให้ และให้หัวหน้ากลุ่มมาร่วมประชุมกันอีกที “
ในขณะที่รุ่นพี่กรรมการนักเรียนกำลังพูดอยู่ ฉันกับซานดราร่าก็มองไปรอบๆสถาณที่ที่กำลังทำการตกแต่งอยู่อย่างตื่นเต้น และแน่นอนรายชื่อคนที่ลงทะเบียนหนึ่งในนั้นต้องมีฉันกับซานดราร่าแบบไม่ต้องคิด!
“ มีอะไรเหรอ?? “ ซานดราร่าเอ่ยถามด้วยความสงสัย หลังจากที่ฉันไปสะกิดเแขนของเธอ
“ ฉันรู้สึกเหมือนมีคนจ้องฉันอยู่ยังไงไม่รู้อ่ะ >* < “
“ หา!? “ ซานดราร่าอุทานออกมา แล้วหันรีหันขวางเพื่อหาบุคคลดังกล่าว “ ก็ไม่เห็นมีนี่ ...เธอเครียดเกินไปเลยเพี้ยนมั้ง~ “
ฉันรับรองได้เลยว่าสมองของฉันปกติดี 1,000% แต่เมื่อกี้ฉันรู้สึกจริงๆนะว่ามีคนกำลังจ้องฉันอยู่น่ะ ฉันหันหน้ามองไปรอบๆ ก็ไปเจ๊อะกับรุ่นพี่ซึงรีที่กำลังหันหน้ากลับไปพอดี รึว่ารุ่นพี่จ้องเรา? ฮึ่ย! คงไม่ใช่มั้ง ก็รุ่นพี่จะจ้องเราไปทำไมกันเล่า - -^
จากนั้นฉันก็หันหน้ากลับมาคุยกับซานดราร่าต่อ...
“ คงงั้นมั้ง? “
จากนั้นพวกกรรมการนักเรียนก็ได้แบ่งกลุ่มให้ โชคดีที่ฉันกับวานดราร่าได้อยู่ด้วยกัน เพราะซานดราร่าเล่นออดอ้อนกรรมการนักเรียนเพื่อขอให้อยู่กลุ่มเดียวกัน และผลสุดท้ายกรรมการนักเรียนก็ทนซานดราร่าไม่ไหวจึงยอมให้เธอมาอยู่กลุ่มดียวกับฉันได้ เฮ้อ เกือบแย่เน่ะนึกว่าจะต้องมีเรื่องกับพวกรุ่นพี่ซะอีก จริงสิ โชคดีอีกอย่างคือ ฉันอยู่คนละกลุ่มกับรุ่นพี่ซึงรี ...ไม่รู้เพราะอะไรถึงรู้สึกโล่งอกแบบนี้เหมือนกัน
“ ช่วงนี้หัวหน้าห้องต้องอยู่ช่วยเตรียมงานด้วย เหนื่อยหน่อยนะซอลลี่ “
“ เฮ้อ นั่นสินะ... “ คงต้องเจอหน้ารุ่นพี่ซึงรีอีกบ่อยๆแน่เลย ทำไงดีล่ะ ถ้าเจอหน้ารุ่นพี่เราจะทำหน้ายังไงดี > <!
“ แต่ไม่เป็นไร งานแคมป์ปิ้งคงสนุกแน่เพราะซอลลี่เป็นคนจัดนี่นา~ “ ดูเหมือนซานดราร่าจะพยายามพูดปลอบใจฉัน ขอบใจน้า T^T~ “ จริงสิ งานอีเวนต์แบบนี้เหมาะกับการบอกรักนะ ^^ “
“ เอ๊ะ งั้นเหรอ!! O.O “
“ ว่าแต่เธอเถอะ ตัดสินใจได้รึยังว่าจะเลือกใครอ่ะ? “
“ นี่แหละที่กำลังกลุ้ม.. ฉันไม่รู้จะเลือกใครดี คงตอบปัญหานี้ไม่ได้ชั่วชีวิต Y_Y “
อ้าก! ทำไมฉันถึงเป็นคนแบบนี้นะ ดูเหมือนหลายใจยังไงไม่รู้! ก็ฉันตัดสินใจไม่ได้นี่นาว่าใครกันแน่ที่เหมาะสมกับฉัน ใครกันแน่ที่หัวใจของฉันเต้นแรงเสมอเวลาเจอหน้าเขาน่ะ เรื่องนั้นฉัน...
“ ไม่แน่เธออาจจะมีคำตอบอยู่แล้วก็ได้นะ “
“ หา? “
“ ลองหลับตาแล้วมองเข้าไปในใจของตัวเอง ค้นเข้าไปข้างใน...ลึกเข้าไปจนถึงก้นบึ้งของใจ แล้วดูว่าใครกันคือคนที่เธอรัก ^^ “
เอ๋ วิธีอะไรกัน ค้นหาหัวใจงั้นเหรอ? ฉันนี่นะมีคนที่ชอบอยู่ในใจแล้ว แล้วใครกันล่ะ ในขณะที่ฉันกำลังจะถามคำถามที่พรวดพราดขึ้นมาในสมองของฉันกับซานดราร่า ก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งเรียกฉันซะก่อน...
“ เธอ หัวหน้าห้อง 2B ใช่ไหม? “
“ เอ่อ ค่ะ “
“ ขอแรงช่วยขนของทางนี้หน่อยจะได้ไหม? “
ฉันพยักหน้าอย่างไม่ขัดข้อง แล้วเดินดุ่มๆตามรุ่นพี่คนนั้นไปยังที่ที่จะขนของ อ๊ะ นั่นมัน!!
“ ซึงรีตามคนมาแล้วจ้ะ ^^ “ ว้าย รุ่นพี่ซึงรีนี่นา! ทำไงดี ยิ่งไม่อยากเผชิญหน้าอยู่ด้วย จะหนีตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วสิ
“ น้องคนนั้นน่ะ ช่วยจับไอนี่ให้ทีสิ “
“ เอ่อ ค่ะๆๆ “
ฉันนี่ชักจะไปกันใหญ่แล้ว ทั้งๆที่ชอบรุ่นพี่แท้ๆแต่กลับไม่อยากเจอหน้าซะงั้น >_<^ ...แต่เป็นใครก็ต้องรู้สึกกดดันเหมือนฉันแน่ ก็อยู่ดีๆรุ่นพี่ที่แอบปลื้มมาบอกรัก แต่กลับโดนรูมเมทจูบ ไม่อยากจะเชื่อลเยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับฉันได้ โอย สมองจะระเบิด = . =
ฉันเดินมาจับม้วนผ้าผืนใหญ่ที่ยังไม่ได้ผูกเชือกไว้ในขนะที่รุ่นพี่คนนั้นกำลังมัดเชือกติดผ้าผืนอื่นอยู่
“ นี่... “
“ อ๊ะ ประธาน… “ เอ๋ เสียงของรุ่นพี่คนนั้นทำให้ฉันเอียงหน้ามอง รุ รุ่นพี่ซึงรี!! มาตั้งแต่เมื่อไรน่ะ!
“ เธอไปพักได้แล้ว เดี๋ยวตรงนี้ฉันทำเอง ^^ “
“ อ๋อ ขอบคุณมากๆค่ะ ^^ “ เธอพูดอย่างดีใจแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว... T^T
รุ่นพี่ซึงรีหยิบเชือกที่เหลือขึ้นมาและเดินตรงมาทางฉัน
“ จับไว้นะดีๆนะซอลลี่ “
ฟรึ่บ!~
รุ่นพี่เดินมาด้านหลังฉัน แล้วเอื้อมแขนมามัดเชือกผ้าผืนที่ฉันถือเอาไว้ กรี๊ด~ เหมือนรุ่นพี่กำลงักอดฉันจากด้านหลังเลย ด้วยความตกใจฉันจึงปล่อยผ้าที่จับเอาไว้ ในขณะที่ผ้าผืนนั้นกำลังจะหล่น ก็ได้ถูกรุ่นพี่ซึงรีคว้าเอาไว้ซะก่อน จึงทำให้ตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของรุ่นพี่อย่างแท้จริง โดยมีฉันที่กำลงักอดผ้าผืนใหญ่เอาไว้ อ้าก ! ทำไมสถาณการณ์ถึงกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี่ย >////<
“ ว้าย!~ “
“ ก็บอกแล้วนี่นาว่าอย่าเพิ่งปล่อยน่ะ “
“ ขะ ขอโทษค่ะ >A<// “
“ ฮิ ไม่ต้องเกร็งหรอก ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า ~ “
ยิ่งรุ่นพี่พูดแบบนี้ฉันก็ยิ่งเกร็งมากขึ้น ทำไงดี เราต้องบอกให้เขาปล่อยเรา ไม่งั้นมีหวังได้เกิดเรื่องเข้าใจผิดแน่ถ้ามีใครเดินผ่านมาตอนนี้ล่ะก็
ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ!
ฉันยืนนิ่งและมองรุ่นพี่ที่กำลังมัดเชือกอยู่จนเสร็จ เสร็จแล้วก็ปล่อยซะทีสิค๊า!~
“ หยะ อย่าแกล้งแบบนี้สิคะ ระ รุ่นพี่ไม่ใช่คนแบบนั้นนี่นา ! -////- “
“ ...แล้วคิดวว่าฉันเป็นยังไงล่ะ? “ หา? หมายความว่ายังไงน่ะ “ เธออาจเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ใช่เจ้าและไม่ใช่คนดีอะไรนัก “
เขาค่อยๆเลื่อนมือมาจับมือฉัน ที่ตอนนี้ก็ยังวางแนบอยู่กับผ้าผืนที่ฉันกำลังกอดอยู่ นี่รุ่นพี่คิดจะทำอะไรกันแน่!
“ ถ้าอยู่ไกล้คนที่ชอบก็อยากกอด ...อยากจูบ ฉันก็เหมือนกับผู้ชายทั่วไปนั่นแหละ “ รุ่นพี่กระซิบที่ข้างหู และจูบลงเบาๆ ที่เรือนผมสลวยของฉัน แถมแนบหน้าอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมปล่อยฉันด้วย อร๊าย~ จะมาใช้ออกซิเจนร่วมกับฉันทำไมเนี่ย >////<
ความคิดเห็น