คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Room 14
หลังจากที่ผมไปหาซอลลี่ที่ห้องไม่เจอ จึงไปถามรุ่นพี่ซานดราร่าและได้ข่าวมาว่าเธอกำลังอยู่กับซึงรี ผมจึงรีบตรงดิ่งมาทันทีก่อนที่เจ้าวายร้ายจะคิดทำอะไรแผลงอีก พอไปถึงภาพที่เห็นคือซอลลี่ที่ท่าทางกระวนวาย และซึงรีก็เอ่ยขึ้น
“ ไม่เป็นไร ...ถามเจ้าตัวโดยตรงก็ได้ ใช่มั้ยแทมิน ^^ “
ผมที่ไม่คิดจะหลบซ่อนตั้งแต่แรกจึงเดินออกมาอย่างเปิดเผย ซอลลี่ทำท่าทางตกใจกว่าเก่าที่เห็นผมยืนอยู่ตรงนี้
“ แทมิน! มาทำไมน่ะ... “ โหยๆ ช่างเป็นคำพูดที่ห่างเหินจริงๆเลย - -^
“ ก็มารับกลับบ้านไง ^^ “
“ หา? “ ผมแกล้งเมินไม่สนใจกับท่าทางสงสัยของเธอ แต่พุ่งเป้าหมายมาที่ซึงรีแทน
“ อ้าว? รุ่นพี่ต้องยุ่งกับการจัดเตรียมงานไม่ใช่เหรอครับ ^^ “
“ อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกถึงฉันไม่อยู่งานก็ยังเดินหน้าต่อไปได้ อีกอย่างยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าน่ะ ...ฉันชักสงสัยว่าพวกนายเป็นญาติกันจริงรึเปล่า? ^^ “
ผมเหลือบไปมองซอลลี่ ใบหน้าของเธอตอนนี้ดูซีดลงถนัดตาคงจะแคร์ความรู้สึกเจ้านั่นมากสินะ!! “ ดังนั้นเลยคิดจะบอกแทมินเอาไว้น่ะ ^^ “
“ บอกอะไร!? “
ฟึ่บ! หน้าของซอลลี่จากเดิมที่ซีดขาวตอนนี้กลับกลายเป็นแดงก่ำ เพราะมือของเธอตอนนี้อยู่แนบกับปากของซึงรี!
“ ฉันชอบซอลลี่ และจะไม่ยกให้นายเด็ดขาด ...ซอลลี่ต้องเป็นแฟนฉัน! “
ผมซึ่งได้แต่มองเริ่มรู้สึกเดือดขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่เพราะคำพูดของซึงรี แต่เป็นเพราะซอลลี่ที่ไม่แม้แต่จะขัดขืน แต่กลับยืนให้หมอนั่นจูบและกุมมือเอาไว้อย่างนั้น
วะ ว้าย เมื่อกี้ระ รุ่นพี่จูบมือฉันต่อหน้าแทมิน! ทำไงดีตอนนี้แทมินดูน่ากลัวมากๆเลย ต้องโดนฆ่าแน่เลยฉัน แถมรุ่นพี่ก็ไม่ยอมปล่อยมือด้วยทำยังไงดี T^T
“ ฮะฮะ คิดจะประกาศสงครามรึไง!? “ แทมินพูดหลังจากที่เงียบมานาน ...เสียงของเขาน่ากลัวจัง
“ จะว่างั้นก็ได้ ^^ “
หะ หา? รุ่นพี่คะ ทำไมไปตอบรับกับคำถามชวนกวนประสาทนั่นด้วย เดี๋ยวก็ได้เกิดเรื่องใหญ่กันหรอก - -^
“ ตกลง! งั้นผมรับคำท้า “
เฮ้ย! นี่ไม่คิดจะปรึกษาฉันซักคำกันเลยรึไง O*O! ดูท่าจะไม่มีใครสนใจเลยซักคน แทมินจึงพูดต่อไป
“ กรรมการคือซอลลี่ จะใช้แผนจู่โจมยังไงก็อิสระ แต่ท้ายสุดแล้วต้องเชื่อฟังคำตอบของซอลลี่เท่านั้น โอเคมั้ย? “
“ ก็ไม่เลว? “
“ งั้นตกลงตามนี้ ...แบบนี้มีสนุกแน่ ^^ “
แง้~ แต่ฉันไม่อยากสนุกร่วมกับพวกนายอ่ะ มีใครมั้ยที่สามารถทนกับคนพวกนี้ได้ล่ะก็รีบโทรมาบอกเลย จะรีบเปลี่ยนตัวให้ทันทีเลยจ้า T^T
หลังจากที่ตกลงกติกาบ้าบอเรียบร้อยแล้ว ฉันกับแทมินก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที ด้วยแทมินให้เหตุผลที่ว่าต้องรีบกลับไปคิดแผนพิชิตใจฉันให้ได้ เล่นทำให้หน้าแดงกันไปเป็นแถบๆ แต่ที่ยังสงสัยไม่หายคือ ฉันเพิ่งรู้ว่ารุ่นพี่ก็ชอบเรื่องแบบนี้ด้วยแฮะ ช่างแตกต่างกับบุคลิกจริงๆ ไม่รู้ว่ารุ่นพี่ซึงรียังมีอะไรอีกมั้ยนะ ที่เรายังไม่รู้...
“ เฮ้อ ทำยังไงดีนะ “
ฉันนอนกลิ้งไปมาบนเตียงนอนแสนนุ่ม ฮึ่ม! ตกลงกันเองตามอำเภอใจ แถมไม่ได้สนใจที่เราถามสักคำ แต่ที่รุ่นพี่ไม่เหมือนสารภาพรักเลย... ที่สำคัญถ้าถึงเวลาให้เลือกระหว่างเขาทั้งคู่ เราก็ไม่รู้จะเลือกใครเหมือนกัน อ้าก! ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับฉันด้วยเนี่ย!
“ ซอลลี่!! “
ชะอึ๋ย! ฉันสะดุ้งตัวลุกขึ้นเพราะเสียงเรียกของแทมิน
“ หา!? ว่าไง? “ ฉันเดินมาเปิดประตูห้องตัวเอง เอ๊ะ ไม่ได้อยู่หน้าห้อง ฉันชะโงกไปตรงห้องรับแขกก็ไม่มี แล้วเสียงมาจากไหนล่ะ?
“ แทมิน? อยู่ไหนอ่ะ? “ เอ่อ อย่าบอกนะว่า...
“ มานี่หน่อย! “ อึ๋ย! ใช่เลยห้องน้ำจริงด้วย แล้วเมื่อกี้ว่าอะไรนะ! จะให้เข้าไปงั้นเหรอ!! O////O
“ หา! จะให้เขาไปด้วยเหรอ บ้ารึเปล่า!? >////< “
“ ใครบอกล่ะ จะให้หยิบแชมพูให้ตะหาก ทะลึ่ง! “
อ้าว~ ก็ไม่รู้นี่นา เราก็คิดไปโน่น ชักจะเลอะเทอะแล้วสิ =////=^
แอ๊ด~
ฉันค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ดีนะที่มีผ้าม่านปิดอีกชั้นหนึ่ง ฉันแอบเหลือบไปมองเขา ว้าย เห็นเงาด้วย แหม~ นี่ฉันกำลังทำอะไรเนี่ย แชมพูๆๆๆ
“ อย่าเพิ่งออกมานะ! วางไว้ชั้นไหนล่ะ? “
“ 2 “
ฉันเดินเลยเข้าไปอีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดกัน แล้วเปิดตู้เก็บของดู ชั้น 2 ๆๆๆ เอ๊ะ ไม่เห็นมีแฮะ
“ แทมิน! ไม่เจอเลยอ่ะ รึว่าหมดแล้ว? “
“ จริงเหรอ? “
หา? ทำไมเสียงอยู่ใกล้จัง ฉันหันหลังกลับไปดูก็พบร่างเปลือยท่อนบนของแทมินเข้าเต็มๆ แถมยังเอาแขนมาเท้ากับกำแพงแบบนี้ก็หนีไม่ได้น่ะสิ ภาพตรงหน้าทำให้ฉันอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก กรี๊ด~ ตาบ้าออกมาทำไมล่ะย่ะ!
“ พรุ่งนี้มีงานด้วย ไม่สระผมไม่ได้หรอก! “
“ ก็ ก็บอกว่าอย่าออกมายังไงล่ะ! “ ฉันทำเป็นมองข้ามเขาไป และพยายามที่ควบคุมความเร็วของหัวใจด้วย โอย จะระเบิดออกมาแล้วนะ >////<
“ เป็นอะไรน่ะ ไม่ได้โป๊ซะหน่อย! “ เขสพูดพลางชี้ไปที่ผ้าขนหนูที่พันช่วงล่างอยู่
“ เลิกพุดแล้วออกไปห่างๆเลย! “
ฉันเริ่มเสียงดัง แต่รู้สึกว่าเขาจะไม่กลัวเลยแถมยังโน้มตัวลงมาซะชิดเลย อ้าก ฉันจะแกล้งตายแล้วนะ!!
“ รึว่ามีปฏิกิริยาเพราะคาดหวังอะไรอยู่? “ กรี๊ด!~ จะมากระซิขข้างๆหูทำไมเนี่ย ออกไปนะ >////<
“ ว้าย! เปล่าคิดซะหน่อย! “
“ ...เหรอ น่าเสียดายจัง ^^ “ เขายกมือทั้งสองข้างแสดงถึงความยอมแพ้ แล้วผละออกจากฉัน “ อืม งั้นยืมแชมพูของซอลลี่ก่อนละกัน “ แทมินเอื้อมมาหยิบแชมพูของฉันแล้วเดินกลับเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้ฉันนั่งเข่าอ่อน หน้าแดงก่ำอยู่คนเดียว
“ บ้า! >////< “
ความคิดเห็น