(fic baramos) การสูญเสียระหว่างสงครามเอเดน เดมอส

เนื้อเรื่อง

 “เฟลิโอน่า!”
 เสียงตะโกนลั่นก้องไปทั่วทั้งนภาจากราชาผู้ไม่เคยตระหนก  เมื่อพระธิดาปรากฏร่างเข้าในทางดาบ  มันเป็นวินาทีแห่งความกลัวจับจิตอย่างที่ท่านผู้เป็นใหญ่ไม่เคยมี  ก่อนจะพร่างพรายด้วยแรงพิโรธจนสุดฤทธิ์เมื่อดาบปะทะร่างเบื้องหน้าจนโลหิตกระเซ็นซ่านไปยังพสุธาและฟากฟ้า  ธิดาแห่งความมืดทรุดตัวลงพร้อมยกมือขึ้นมากุมหน้าอกซ้าย
             “พ่อ” เสียงของเฟรินทำให้เอวิเดสหยุดความโกรธลงแล้วหันมาหาเฟริน
            “เดี๋ยวพ่อจะรักษาลูกให้” เอวิเดสเอ่ยพร้อมเตรียมร่ายมนต์รักษาเฟริน
            “ไม่ต้องหรอกพ่อ ผมไม่เป็นอะไร ผมอยากให้พ่อเลิกทำสงครามกับเอเดนจะได้ไหม”
           “ได้ซิลูก”
           “เฟริน”   คาโลและคิลตะโกนขึ้นพร้อมกันและรีบวิ่งไปหาเฟรินทันที คาโลและคิลนั่งลงข้างเฟริน
           “เฟรินถ้าแกไปแล้วใครจะหาเรื่องสนุกๆให้ฉันทำล่ะ” คิลพูด
           “แกก็ไปหา  เองสิ ” เฟรินตอบด้วยเสียงอิดโรย
          “เฟรินฉันขอโทษนะ ที่ฉันทำไปก็แค่อยากเอาชนะ--” คาโลพูด
          “ไม่เป็นไรหรอก ...” เฟรินตัดคำพูดของคาโล
          “ฝ่าบาท หม่อมฉันอยากขอให้ฝ่าบาทหยุดสงครามครั้งนี้จะได้ไหม”
          เฟรินพูดพร้อมหันหน้าไปทางกษัตริย์แห่งคาโนวาล
          “สงครามไม่ใช่ของฉัน” คิงบาโรตรัส
         รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเฟรินทำให้ใบหน้าซีดเซียวดูสดใสขึ้นมา
            “ จะหยุดสงครามก็ต้องมีผู้ยุติสงคราม หม่อมฉันขอเป็นผู้ยุติสงครามจะได้ไหมกระหม่อม ...”
           “ได้สิ”  ไม่ใช่เพียงกษัตริย์แห่งคาโนวาลเท่านั้นที่ตอบรับแต่เป็นกษัตริย์เกือบทุกพระองค์
           “คาโล ฉันคงจะรักษาสัญญาที่ให้นายไว้ไม่ได้แล้วล่ะ ... ท่านแม่”เฟรินพูด  น้ำตาไหลออกมาซึ่งเจ้าตัวก็ไม่คิดจะปาดมันออก  หรืออาจเป็นเพราะไม่มีแรงที่จะยกมือแล้วก็เป็นได้
          “ท่านแม่”คาโลทวนคำ
          “นายไม่เห็นแม่ฉันหรอ ท่านแม่คงมา  ....รับฉันแล้วล่ะ”  พูดจบเฟรินก็ล้มลง  แต่ก่อนที่ร่างของเฟรินจะล้มลงพื้นคาโลก็มารับไว้
            บัดนี้ร่างของเจ้าหญิงผู้เลอโฉมผู้ได้รับฉายาว่า ธิดาแห่งความมืดเหลือเพียงแต่ร่างไร้วิญญาณ 
            “รัก รักมาก รักมากที่สุด” พูดจบคาโลก็ประทับคำมั่นสัญญาไว้ที่ริมฝีปากของเฟริน
              เมื่อน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิทหยดลงที่พื้นดิน  ร่างของก็เฟรินกลายเป็นไอสีทองล่องลอยจากมือคาโลขึ้นไปบนท้องฟ้าและกลายเป็นหยาดฝนสีทองตกไปทั่วทั้งเอเดน  ตกต้องที่ทะเลทราย  ทะเลทรายก็พลันอุดม  ตกต้องที่แม่น้ำอันแห้งขอด  แม่น้ำก็พลันบังเกิดน้ำขึ้น  ทุกคนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับจะแแสดงคำขอบคุณ
             คาโลมองสิ่งที่หลงเหลืออยู่ในมือ  มันคือไข่มุกแสงจันทร์ที่เขาให้เฟรินนั่นเอง  คาโลยิ้มให้ไข่มุกแสงจันทร์ก่อนจะให้คำสัญญาอีกครั้ง  "รัก  รักมาก  รักมากที่สุด"