(hey say jump) ลองดูไหมล่ะ ลองมารักกัน

ลำดับตอนที่ #3 : *-2-*ทะเลาะๆ/เรียนพิเศษ

"นี่ เจ้าฟันกระต่าย ดูแลกระต่ายของนายให้ดีๆ ซิ ดูดิ มันมาบุกรุกสวนบ้านฉันแล้วนะ"
"หนอย ไอ้เหลี่ยม นายอ่ะมาว่ากระต่ายฉันไม่ได้นะ"
"เหลี่ยมแล้วไงห๊ะ? ก็ดีกว่ามีฟันกระต่ายที่สามารถไปขุดดินได้ก็แล้วกัน"
"หนอย ก็ดีกว่าเหลี่ยมอย่างนายก็แล้วกัน"
เสียงทะเลาะกันดังไปสามบ้านแปดบ้านของฮิิคกี้และบุจจี้ เนื่องจากกระต่ายของฮิคกี้ ไปไปวิ่งเล่นแถวสวนของบุจจี้ ทำให้บุจจี้โกรธมาก นี่ถ้าสวนของเขาพังจะว่ายังไง
"พอก่อนเหอะ ไอ้บุจจี้ ตอนนี้มาช่วยเรียกลูกค้าหน่อยสิฟะ เสียงทะเลาะของพวกแกทำให้ลูกค้าร้านแกและฉันหายวับไปหมดเลย แล้วตูจะมีเงินไหมเนี่ย ฮือๆ" ยูยัง เพื่อนซี้ของบุจจี้และฮิคกี้เอ่ยขึ้น ถึงแม้เราสามคนจะซี้กัน แต่บุจจี้ก็ชอบทะเลาะกับฮิคกี้เสมอๆ ทะเลาะได้ทุกประเด็น – –
"นั่นแหละ เห็นมั๊ย เพราะนายคนเดียวทำให้ลูกค้าหายไปหมดเลย" ฮิคกี้พูด
"เป็นเพราะกระต่ายนายตัวเดียวแหละ ฉันไม่เกี่ยว" บุจจี้ตอบ
เห็นไหมล่ะ ทะเลาะได้ทุกประเด็น
ยูยังเครียดดด~ กลับร้านดีกว่า

"เฮียยูยัง ผมซื้อกุหลาบสามต้นฮะ" หลังจากที่ไดกิโบกรถชายเคย์ให้มาลงที่ร้านยูยังแล้ว (และรวมถึงตอนที่ไดจี้เขิน >< ) ไดจี้ก็ลงมาซื้อกุหลาบตามที่แม่สั่ง 
แต่...
แม่สั่งกุหลาบห้าต้นไม่ใช่รึ?
ให้ทายวาไดจังซื้อสามตั้นทำไม?
"ได้ๆ" ยูยังพร้อมเสร็จสรรพ จัดการตามที่ขอ
"นี่เงินฮะ"
"เงินทอน กลับบ้านดีๆ นะไดจัง" รู้สึกว่าทำไมมันง่ายจัง?
"เเล้วไอ้เคย์ต้องการอะไร"
หวาๆ ไดจังลืมสนิทเลยว่าชายเคย์ก็มาด้วย
เฉลยข้างต้น
ไดจังซื้อสามต้น เพราะเงินจะได้เหลือ เงินที่เหลือก็จะไว้เป็นค่ารถกลับบ้าน ขืนให้เคย์ไปส่งมีหวังเขาใจละลายไปกองกับพื้นแน่ๆ
"ไม่กลับด้วยกันหรอไดจัง" ชายเคย์ถาม
"ไม่เป็นไร" เขาตอบอย่างรวดเร็ว อ๊ากก สิ่งที่ไดจี้กลัวก็เป็นจริง ม่ายยยย
ต้องรีบกลับแล้วๆ ไดจังคิดอย่างกระวนกระวาย 
ใช่แล้ว กลับตอนนี้เลย
อ๊ะ นั่นรถเมล์นี่หน่า จะไปถึงบ้านไหมเนี่ย แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ไดจี้ต้องโบกโลดดดด~
ไปก่อนนะ ชายเคย์ที่รัก (ที่รัก?)

"ยามะจัง กินเยอะไปแล้วนะ"
"โธ่แม่ฮะ กินแค่นิดเดียวเอง"
"พอปิดเทอมก็เป็นอย่างนี้ทุกที เกรดก็ใช่ว่าจะดีเลิศ ปิดเทอมลูกต้องไปเรียนพิเศษรู้ไหม"
"โห แม่ฮะ ปิ"ดเทอมมันต้องพักบ้างนะฮะ"
"ไม่ได้ๆ ถ้าเทอมหน้าเกรดลูกไม่ดีขึ้น แม่จะไม่ให้ลูกกินๆ แบบนี้  จะให้กินแค่มื้อล่ะสองทัพพี"
"แม่ใจร้าย ฮือๆ" 

[Yamada Talks ]
แม่นะแม่ ไม่เข้าใจความรู้สึกของยามะจังผู้นี้เลย ก็แค่ผมไม่สนใจเรียนเท่าไร (ย้ำ! เท่าไร) สนแต่การกิน กิน และกิน เกรดมันเลยไม่ค่อยดีเท่าไร ยังจะมาบังคับให้ไปเรียนพิเศษอีก ที่สถาบันนากาจิม่าอะไรก็ไม่รู้ ไปปรึกษาเพื่อนรักของผมดีกว่า เพื่อนรักมากๆ ของผมคือ ชี่ เธอเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่อาจจะทราบได้แน่ชัด = =
"โอ๋ๆ ไม่เป็นไรหรอก ฉันได้ยินมาว่าสถาบันกวดวิชานากาจิม่าน่ะ ดีมากๆ เลย" หลังจากที่ผมเล่าให้ชี่ฟัง เจ้าหล่อนก็ปลอบประโลมผม 
"ชี่ดีนี่หน่า เรียนดี เรียนเก่ง ก็ไม่ต้องไปกวดวิชา เรียนพิเศษอะไร"
"อย่าเศร้าไปเลยยามะจัง อ่ะกินไดฟุกุม่ะ? จะได้ลืมเรื่องเศร้าๆ" ฮี่ๆ มีชี่เป็นเพื่อนก็ดีหลายอย่าง รวมไปถึงการได้กินขนมฟรีๆ เพราะบ้านชี่เปิดร้านขายขนมว๊านหวาน
"แล้วจะเริ่มเรียนวันไหนอ่ะ" ชี่ถามต่อ 
"พรุ่งนี้จนถึงเปิดเทอม"
"สู้ๆ ล่ะกันจ้ะ"