ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หัวใจดวงน้อย
วศินำลัับรถมุ่รมาทาเหนือ .หมู่บ้านเล็ๆ ที่เาิว่าน้อายอเา้ออยู่ที่นี่ใบหน้าอวศินอนนี้มีวามัวลอย่าเห็นไ้ั เาับรถมุ่รไปามทาลูรัที่เหมือนะยาลำบาเหลือเินสำหรับรถันให่ๆ อย่ารถยน์อเาอนนี้ ที่นี่มีแ่ป่าเาหมู่บ้านเล็ๆ ที่อยู่ห่าไลวามเริ เาไม่ิว่าน้อายอเาะสามารถอยู่ที่นี่ไ้เพราะั้แ่เล็นโเาไม่เยพบเอับวามลำบา แ่็อย่าว่าเพราะวามรััวเียวทำให้วริน้อายอเายอมไ้ทุอย่า วศินอรถรสามแยเาไม่รู้ว่าะไปทาไหนี
แ่แล้วอยู่ๆ สายาอเา็มอเห็นหิสาวนนึวิ่มา้วยวามรีบร้อน้านหลัอเธอมีะร้าใบหนึ่ เธอหันไปมอทา้านหลับ่อยรั้แล้ว็วิ่ไปอย่าไม่ิีวิ
วศินหันสายาไปทา้านหลัอเธอ็พบับลุ่มายรร์สามนพี่ำลัวิ่ามเธอมาิๆ ห่าแ่ไม่ถึสิบเมร
วศินเพ่สายามอไปที่หิสาวนนั้น่อนที่วาอเาะเบิว้าึ้น น้ำเสียที่พูออมาาปาอเาอย่านละเมอในื่ออหิสาว
"เือนาย! "
่อนที่วศินะไ้สิเารีบเปิประูรถ้าวเท้ายาวๆ วิ่ลไปุึแนอหิสาวที่ำลัะวิ่ผ่านหน้ารถอเ้าไป เธอหันมามอเา้วยวามใแ่ไม่รู้เหุใเธอยอมวิ่ามเาึ้นไปบนรถที่ออยู่ ่อนที่วศินะรีบปิประูรถแล้วพาเธอับออไปาบริเวนั้นทันที หิสาวหลบล้าเบาะรถเพื่อหลบสายาอายทั้สามน
เธอไม่สนใว่าใรำลั่วยเธออนนี้าเหุาร์ร้ายเพราะเวลานี้เธอห่วลูน้อยอเธอมาว่า ว่าีวิอเธอ วศินับรถออมาไ้สัพัไลพอสมวร เาิว่านพวนั้นไม่ามมาแล้ว เพราะนี้็ผ่านมาหลายิโล เา่อยๆ อรถ้าทา แล้วหันมามอหิสาวที่ำลัอะร้าลูน้อยเอาไว้เธอยัูหวาลัว เามอู็รู้สึสสารับใ หิสาวในุเสื้อแนยาวสีรามับผ้าถุลายอไม้ที่เธอสวมใส่อยู่อนนี้ ใบหน้าอเธอูหวาลัว
เธอ้มอลูน้อยเอาไว้ลอเวลา เามอูเธอ่อนะแอบถอนหายใออมาเบาๆ พร้อมับหันสายาไปทาอื่นเล็น้อยเพราะรู้สึสสารผู้หินนี้ เือนายหิสาวาวบ้านนนึที่มีใบหน้าที่สวยหวานนใรๆ ที่พบเห็น้อหลรัเธอ วศินยอมรับว่าเือนายเป็นผู้หิที่สวยมาสำหรับเา แ่เา็้อบอัวเอถึวามไม่เหมาะสมที่ะรัเธอเพราะเป็นำสั่อผู้เป็นเเม่เรื่อนั้นและานะ นั้นทำให้เา้อถอยออมาแ่น้อายอเาเลือที่ะทำามหัวใัวเอ วศินหันมาเรียื่อเธอเบาๆ
"เือนาย.."
"..!? "
เือนายเยหน้าึ้น้าๆ ่อนะหันมามอายหนุ่มที่นั่อยู่้าๆ อนนี้เาำลั้อมอมาเธอ เือนายมวิ้วเล็น้อย ่อนะรีบอ่าปา้าอย่าใ
" ุ..ุวศิน!? "
เือนายรู้สึใที่เอายหนุ่ม
ลูายนโอุนายมี เธอพยายามะเปิประูรถ วศินรีบุแนอเธอเอาไว้
"เี๋ยว่อนเือนาย! "
"ปล่อย่ะ ไ้โปร ปล่อยันไปเถอะ"
เธอพยายามแะมืออเาออ ายหนุ่มยิุ่ึเธอมาึ้น
"ฟััน่อนเือนาย"
" ไ้โปร สสารันับลูเถอะ่ะ อย่าับันไปใหุ้นายมีเลย"
ายหนุ่มมอใบหน้าอหิสาวที่มีหยาน้ำาไหลออมาลอเวลาูแล้ว่าน่าสสารริๆ แนอี้าอเธอโอบอะร้าลูน้อยเอาไว้ิอ ใบหน้าอเธออนนีู้อิโรยอย่านไม่ไ้หลับไ้นอน
เือนาย้อมอใบหน้ามเ้มอายหนุ่มที่นั่้าๆ อนนี้ แม้เาะมีส่วนล้ายับุวริ แ่เา็ูเ้มรึมมาว่า เือนายมอเา้วยวาพร่ามัวเพราะอนนี้หยาน้ำาอเธอมันไหลออมามามายเสียนมอไม่เห็นใบหน้าอเาัเน และอยู่ๆ วามมืมิ็มาปลุม เธอไ้ยินเเ่เสียเรียื่ออเธอัแว่วมาแ่ไลเท่านั้น
"เือน..ายย"
ายหนุ่มที่นั่พิหลัอยู่ที่เ้าอี้สายามอรออไปนอหน้า่า ในห้อสี่เหลี่ยมบนั้นสออบ้านที่สะอาสะอ้าน ผิับอนแรอย่ามา
้านนอือทะเลว้าให่ที่สวยาม แู่เหมือนเาะไม่ไ้สนใในวามสวยามอมันเลย สายาอเานิ่เยราวับไม่เห็นท้อทะเลที่สวยามนั่น
และอยู่ๆ น้ำาอเา็ไหลออมาทาหาา พร้อมับเสียสะอื้นเบาๆ
"เือน..ผมิถึุ.."
รวิร้อไห้ออมา้วยวามรู้สึเ็บปวอย่ามามายเมื่อิถึภรรยาที่เารั พร้อมับลูน้อยในท้อที่เาพู้วยทุืนทุวัน
"ลูพ่อ..พิมพิา "
่อนที่ะถึเือนลอเาเยพาเธอมารวร่าายแล้วรู้ว่าลูในท้อเป็นเ็ผู้หิ รวิ เลยั้ื่อให้ว่าพิมพิา เาอยาให้ลูสาวเป็นพระันทร์ที่ามเพราะเาอบพาเือนายมานั่มอันทร์ทุืน
"ลูอเรา เาะื่อพิมพิานะ "
"ุอบหรือะุรวิ"
"ใ่ เาะเป็นพระันทร์อเราสอน"
ภาพที่เาโอบอเือนายะนั่มอันทร์ที่แร่ไม้หน้าระท่อมยัอยู่ในวามทรำอเาลอเวลา
"ฮื่อๆ ...เือน...พิมลูพ่อ..พ่อิถึลูที่สุ"
รวิพยามลุึ้นาเ้าอี้ เเล้วเินรไปที่หน้า่า้าๆ
แ่แล้วอยู่ๆ สายาอเา็มอเห็นหิสาวนนึวิ่มา้วยวามรีบร้อน้านหลัอเธอมีะร้าใบหนึ่ เธอหันไปมอทา้านหลับ่อยรั้แล้ว็วิ่ไปอย่าไม่ิีวิ
วศินหันสายาไปทา้านหลัอเธอ็พบับลุ่มายรร์สามนพี่ำลัวิ่ามเธอมาิๆ ห่าแ่ไม่ถึสิบเมร
วศินเพ่สายามอไปที่หิสาวนนั้น่อนที่วาอเาะเบิว้าึ้น น้ำเสียที่พูออมาาปาอเาอย่านละเมอในื่ออหิสาว
"เือนาย! "
่อนที่วศินะไ้สิเารีบเปิประูรถ้าวเท้ายาวๆ วิ่ลไปุึแนอหิสาวที่ำลัะวิ่ผ่านหน้ารถอเ้าไป เธอหันมามอเา้วยวามใแ่ไม่รู้เหุใเธอยอมวิ่ามเาึ้นไปบนรถที่ออยู่ ่อนที่วศินะรีบปิประูรถแล้วพาเธอับออไปาบริเวนั้นทันที หิสาวหลบล้าเบาะรถเพื่อหลบสายาอายทั้สามน
เธอไม่สนใว่าใรำลั่วยเธออนนี้าเหุาร์ร้ายเพราะเวลานี้เธอห่วลูน้อยอเธอมาว่า ว่าีวิอเธอ วศินับรถออมาไ้สัพัไลพอสมวร เาิว่านพวนั้นไม่ามมาแล้ว เพราะนี้็ผ่านมาหลายิโล เา่อยๆ อรถ้าทา แล้วหันมามอหิสาวที่ำลัอะร้าลูน้อยเอาไว้เธอยัูหวาลัว เามอู็รู้สึสสารับใ หิสาวในุเสื้อแนยาวสีรามับผ้าถุลายอไม้ที่เธอสวมใส่อยู่อนนี้ ใบหน้าอเธอูหวาลัว
เธอ้มอลูน้อยเอาไว้ลอเวลา เามอูเธอ่อนะแอบถอนหายใออมาเบาๆ พร้อมับหันสายาไปทาอื่นเล็น้อยเพราะรู้สึสสารผู้หินนี้ เือนายหิสาวาวบ้านนนึที่มีใบหน้าที่สวยหวานนใรๆ ที่พบเห็น้อหลรัเธอ วศินยอมรับว่าเือนายเป็นผู้หิที่สวยมาสำหรับเา แ่เา็้อบอัวเอถึวามไม่เหมาะสมที่ะรัเธอเพราะเป็นำสั่อผู้เป็นเเม่เรื่อนั้นและานะ นั้นทำให้เา้อถอยออมาแ่น้อายอเาเลือที่ะทำามหัวใัวเอ วศินหันมาเรียื่อเธอเบาๆ
"เือนาย.."
"..!? "
เือนายเยหน้าึ้น้าๆ ่อนะหันมามอายหนุ่มที่นั่อยู่้าๆ อนนี้เาำลั้อมอมาเธอ เือนายมวิ้วเล็น้อย ่อนะรีบอ่าปา้าอย่าใ
" ุ..ุวศิน!? "
เือนายรู้สึใที่เอายหนุ่ม
ลูายนโอุนายมี เธอพยายามะเปิประูรถ วศินรีบุแนอเธอเอาไว้
"เี๋ยว่อนเือนาย! "
"ปล่อย่ะ ไ้โปร ปล่อยันไปเถอะ"
เธอพยายามแะมืออเาออ ายหนุ่มยิุ่ึเธอมาึ้น
"ฟััน่อนเือนาย"
" ไ้โปร สสารันับลูเถอะ่ะ อย่าับันไปใหุ้นายมีเลย"
ายหนุ่มมอใบหน้าอหิสาวที่มีหยาน้ำาไหลออมาลอเวลาูแล้ว่าน่าสสารริๆ แนอี้าอเธอโอบอะร้าลูน้อยเอาไว้ิอ ใบหน้าอเธออนนีู้อิโรยอย่านไม่ไ้หลับไ้นอน
เือนาย้อมอใบหน้ามเ้มอายหนุ่มที่นั่้าๆ อนนี้ แม้เาะมีส่วนล้ายับุวริ แ่เา็ูเ้มรึมมาว่า เือนายมอเา้วยวาพร่ามัวเพราะอนนี้หยาน้ำาอเธอมันไหลออมามามายเสียนมอไม่เห็นใบหน้าอเาัเน และอยู่ๆ วามมืมิ็มาปลุม เธอไ้ยินเเ่เสียเรียื่ออเธอัแว่วมาแ่ไลเท่านั้น
"เือน..ายย"
ายหนุ่มที่นั่พิหลัอยู่ที่เ้าอี้สายามอรออไปนอหน้า่า ในห้อสี่เหลี่ยมบนั้นสออบ้านที่สะอาสะอ้าน ผิับอนแรอย่ามา
้านนอือทะเลว้าให่ที่สวยาม แู่เหมือนเาะไม่ไ้สนใในวามสวยามอมันเลย สายาอเานิ่เยราวับไม่เห็นท้อทะเลที่สวยามนั่น
และอยู่ๆ น้ำาอเา็ไหลออมาทาหาา พร้อมับเสียสะอื้นเบาๆ
"เือน..ผมิถึุ.."
รวิร้อไห้ออมา้วยวามรู้สึเ็บปวอย่ามามายเมื่อิถึภรรยาที่เารั พร้อมับลูน้อยในท้อที่เาพู้วยทุืนทุวัน
"ลูพ่อ..พิมพิา "
่อนที่ะถึเือนลอเาเยพาเธอมารวร่าายแล้วรู้ว่าลูในท้อเป็นเ็ผู้หิ รวิ เลยั้ื่อให้ว่าพิมพิา เาอยาให้ลูสาวเป็นพระันทร์ที่ามเพราะเาอบพาเือนายมานั่มอันทร์ทุืน
"ลูอเรา เาะื่อพิมพิานะ "
"ุอบหรือะุรวิ"
"ใ่ เาะเป็นพระันทร์อเราสอน"
ภาพที่เาโอบอเือนายะนั่มอันทร์ที่แร่ไม้หน้าระท่อมยัอยู่ในวามทรำอเาลอเวลา
"ฮื่อๆ ...เือน...พิมลูพ่อ..พ่อิถึลูที่สุ"
รวิพยามลุึ้นาเ้าอี้ เเล้วเินรไปที่หน้า่า้าๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น