คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 06 -------- ʕ •ₒ• ʔ ( 50 per)
✐ #My type ª
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงประตูห้องดังขึ้น อูจินที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จรีบเดินจ้ำอ้าวไปหาต้นเสียง มันทำให้รู้หงุดหงิดนิดหน่อยคนกำลังจะนอนแท้ ๆ หลังจากเหนื่อยกับการซ้อมแสตนด์เชียร์ตั้งหลายชั่วโมง คอยดูนะถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญล่ะก็ จะฟาดให้น่วม คนตัวเล็กเขย่งเท้ามองลอดดูที่ตาแมวก่อน เมื่อเห็นว่าเป็นพี่ซองอูที่หิ้วปีกพี่ชายข้างห้องมาในสภาพคอพับคออ่อนก็เปิดประตูให้โดยดี
“ อูจิน ฝากดูไอ้แดนมันด้วย เมาเป็นหมาเลย”
อูจินมองพี่ชายข้างห้องที่เมาไม่ได้สติ ก่อนซองอูจะถือวิสาสะประคองร่างของเพื่อนเกลอเข้ามาในห้องแล้วทุ่มลงบนเตียงอย่างไม่กลัวเพื่อนเจ็บ
แม่งหนักเป็นบ้าเล่นเอาหลังเดาะเลยเนี่ย
“ พี่แดนก็มีห้องนี่พี่ ทำไมต้องเอามานอนห้องผม”
อูจินได้แต่เกาหัวด้วยความสงสัย ซองอูเอามือตบหัวตัวเองด้วยความคับแค้นใจก่อนจะบอก
“ พี่หากุญแจห้องมันไม่เจอ” ซองอูพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย อยากจะเอาเขกหัวตัวเองจริงๆ เหตุผลโคตรโง่โคตรควาย แต่ไม่มีทางที่อูจินจะจับพิรุธได้หรอก แท้จริงแล้วไม่ได้หากุญแจห้องไม่เจอ เพียงแค่ฝากดงโฮไว้แค่นั้นเอง แล้วแผนนี้ไอ้แดนก็ไม่ได้มีส่วนร่วมด้วย เพราะแม่งเมาเป็นหมาขนาดนี้ ดงโฮคนดีพี่รหัสของอูจินต่างหากที่คิด ขี้คร้านเพื่อนแดนตื่นมาจะตบรางวัลให้โดยการเลี้ยงเหล้าอีกรอบ แค่คิดก็หวานหมู อยากจะยิ้มออกมาแต่ก็ต้องหุบยิ้มเพราะอูจินมองจ้องมาอยู่
“ อะไร ที่มองนี่ไม่เชื่อเหรอ”
“ ผมหาให้ก็ได้” มือเล็กพยายามควานหากุญแจ ทั้งในกระเป๋ากางเกง กระเป๋าเสื้อ ปรากฏว่าก็ไม่มีจริงๆ ซองอูที่มองอยู่ก็ได้แต่ยิ้มกรุ่มกริ้ม เข้าทางตามแผน คืนนี้เพื่อนแดนคงนอนหลับอย่างสุขใจแน่นอน
“ พวกพี่มีแผนอะไรเปล่าเนี่ย” อูจินมองซองอูอย่างคาดโทษ ยังไม่ได้ชำระความที่รวมหัวกันหลอกเรื่องพี่แจฮวานเลยนะ
“ จะมีอะไรที่ไหนเล่า” ซองอูยกมือขึ้นปฏิเสธเสียงแข็ง
“ ฝากดูเพื่อนพี่ด้วย เดี๋ยวตอนเช้าป้าหอมาก็ค่อยไปขอกุญแจมาเปิดห้องให้มันแล้วกัน ไปละ” ซองอูพูดจบก็รีบเดินออกจากห้องทันที ไม่ให้อูจินแย้งทัน โผล่หน้าเข้าไปโบกมือบ๊ายบายก่อนจะปิดประตูห้องให้เจ้าของห้องตัวเล็กเสร็จสรรพเรียบร้อย
อูจินมองแดเนียลที่นอนแผ่ไม่ได้สติอย่างหงุดหงิด ทำไมต้องเป็นเขามารับหน้าที่ดูแลพี่บ้านี่ด้วยเนี่ย อยากจะเรียกโซฮเยคนแอบรักแดเนียลมาดูแลแทนจัง รายนั้นคงเต็มใจมากกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ ที่ช่วงนี้ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับพี่ชายข้างห้องก็เพราะว่าบอกโซฮเยว่าไม่ได้คิดอะไรกับแดเนียลนี่แหล่ะ เมื่อได้บอกไปแล้วก็ไม่อยากผิดคำพูด อย่างน้อยก็เคยแอบชอบโซฮเยในช่วงเวลาหนึ่ง กับพี่ชายข้างห้องตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไง ถึงจะเกลียดก็อยากให้เขามาอยู่ใกล้ ๆ
คนตัวเล็กลุกไปเตรียมน้ำอุ่นกับผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้คนตัวโตกว่า กลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้ไม่ได้อาบน้ำก็เช็ดตัวหน่อยแล้วกัน ก่อนจะกลับมานั่งลงข้าง ๆ เตียง มือเล็กถอดเสื้อตัวนอกที่ใส่คลุมเสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวออก แต่เพราะแดเนียลตัวใหญ่กว่าเขามาก กว่าจะถอดได้มันก็ค่อนข้างทุลักทุเลนิดนึง
“ ตัวหนักเป็นบ้าเลย พี่ซองอูเอามาเป็นภาระเรามากกว่า” บ่นพึมพำเป็นหมีกินน้ำผึ้งอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ยอมวางมือละความพยายาม จนถอดเสื้อตัวนอกได้สำเร็จก็วางพาดไว้กับเก้าอี้ข้างเตียง ก่อนจะบิดผ้าชุบน้ำให้หมาดๆแล้วลงมือเช็ดไปตามใบหน้าคมของพี่ชายข้างห้องอย่างเบามือ
“ มองใกล้ๆ ก็ดูดีเหมือนกันนะพี่เนี่ย” อูจินลอบยิ้มคนเดียวอย่างไม่รู้ตัว
คนตัวโตที่ได้รับสัมผัสเย็นๆ ก็รู้สึกสดชื่นจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แต่เพราะความหนักอึ้งของหัวเลยไม่ได้ลุกขึ้น เมื่อปรับโฟกัสได้ก็พบว่าไม่ได้นอนอยู่ในห้องตัวเอง แถมตรงข้างกายก็มีน้องข้างห้องที่แอบชอบนั่งอยู่ด้วย อูจินตกใจกลัวว่าแดเนียลจะได้ยินประโยคที่พูดเมื่อกี้ กำลังจะลุกเดินเอากะละมังไปเก็บ แต่ก็โดนมือหนาคว้าข้อมือไว้ ทำให้ร่างเล็กเซลงไปอยู่ในอ้อมกอดแกร่ง อูจินพยายามดิ้นแต่ก็โดนกอดไว้แน่นขึ้นๆ เมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้ก็ยอมหยุด แดเนียลยิ้มอย่างพอใจ ใครไม่รู้ที่พาเขามาส่งให้น้อง แต่ก็ขอบใจ มันโคตรคุ้มค่าที่สุดเลย ยิ่งได้กลิ่นอ่อนๆจากครีมอาบน้ำของคนตัวเล็กก็ยิ่งรู้สึกชื่นใจ อยากจะจับฟัดเดี๋ยวนี้ แต่ก็กลัวคุกจึงทำได้แค่กอดเฉย ๆ
“ พะ พี่แดน ปล่อยผมได้หรือยัง” คนตัวเล็กในอ้อมกอดเอ่ยบอก แต่ก็ไม่ยอมหันมาสบตา
“ ขอกอดแบบนี้สักพักได้มั้ย”แดเนียลเอาหัวซุกลงที่แขนอูจิน เหมือนแมวอ้อนเจ้าของ
“ ไม่ให้กอดแล้ว ฉวยโอกาสชะมัด เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันนะ”
“ ก็บอกแล้วไง ให้มาเป็นแฟนพี่น่ะ”
“ ไปบอกคนอื่นเหอะ มีคนต่อคิวอยากเป็นแฟนพี่เยอะแยะ” ร่างเล็กยู้ปากขึ้น ไม่ได้ตั้งใจพูดด้วยความน้อยใจ แต่คนฟังได้ยินแล้วเหมือนเจ้าตัวน้อยใจยังไงอย่างงั้น คนตัวโตเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะจับตัวน้องให้น้องหันมามองตัวเอง
“ คนอื่นก็คนอื่นสิ พี่ชอบอูจินนี่นา”
ร่างเล็กพ่นลมหายใจใส่ ก่อนจะบีบจมูกคนตัวโตกว่าด้วยความหมั่นไส้ ทำไมชอบหยอดแบบนี้นะ
“ อย่ามาล้อเล่นน่า ทำไมพี่ชอบล้อเล่นกับผมจังเลย”
“ ฮะฮ่า...การกระทำพี่มันเหมือนล้อเล่นหรือไง” อยากจะหัวเราะให้กับความไม่ประสาเรื่องความรักของคนตัวเล็กจังเลย ทำไมถึงคิดว่าที่เขามาคอยตามทุกวันแบบนี้เป็นเพราะเขาอยากแกล้งนัก
อูจินพยักหน้า ไม่ได้ตอบอะไรไป ไม่เคยมีคนมาทำแบบนี้ให้ก็เลยไม่แน่ใจในการกระทำของพี่ชายข้างห้องคนนี้สักเท่าไหร่ อีกอย่างอูจินก็แค่คนหน้าตาธรรมดา ๆ ไม่ได้มีอะไรพิเศษเท่าพี่แดเนียลด้วยซ้ำ ทำไมถึงจะมาชอบคนอย่างเขาได้ นอกจากจะอยากแกล้งกันเฉย ๆ
เพราะเมื่อคืนนอนห้องเดียวกันบวกกับตอนเช้าต้องไปขอกุญแจสำรองมาเปิดห้องให้แดเนียลด้วย อูจินจึงจำใจต้องนั่งซ้อนมอไซต์มาพร้อมกับเจ้าของรถจอมเอาแต่ใจ ที่บอกจะมาส่งให้ได้ตอบแทนที่ช่วยดูแล ปฏิเสธยังไงก็ไม่ยอม ชวนซามูเอลมาด้วยเจ้าฝรั่งนั่นก็ปฏิเสธท่าเดียวบอกว่าไม่อยากมาเป็นกขค. เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ
แดเนียลแวะส่งสก๊อยจำเป็นของเขาที่ตึกเรียนรวม ก่อนรีบบึ่งรถมาที่ตึกคณะ แล้วเดินผิวปากมาอย่างอารมณ์ดี ทั้งได้นอนด้วยกัน ทั้งได้น้องมาซ้อนท้ายอีก ไม่มีใครคุ้มค่าเท่าเขาอีกแล้ว พอถึงห้องเรียนก็วางหนังสือลงบนโต๊ะเสียงดัง ทำให้เป็นที่สนใจของเพื่อนทั้งกลุ่มที่มานั่งรออาจารย์เข้าสอนอยู่ก่อนหน้า ซองอูกับดงโฮเมื่อเห็นเพื่อนก็ยกยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจก่อนจะแท็กมือกันเป็นอันว่าแผนการณสำเร็จ แจฮวานกับมินฮยอนมองหน้ากันด้วยความงงที่เห็นท่าทางของเพื่อนสนิทสองคน
“ มึงสองตัวใช่มั้ย” แดเนียลมองหน้าซองอูกับดงโฮคาดคั้นจะคำตอบ
ซังกยุนที่เพิ่งเดินมา ก็เอ่ยทักแล้วเอามือตบบ่าเพื่อน “ ไงมึง ฟินเลยดิเมื่อคืน”
“ ฟินอะไรวะ กูอยากรู้ด้วย” แจฮวานถาม แล้วเอียงหูมาใกล้ๆ
“ ไม่อยากรู้สักเรื่องได้มั้ยมึงอะ” ซองอูแขวะ
“ ไม่ได้ กูจะเอาไปประกาศให้ลูกบ้านรู้”
“ แต่เรื่องนี้มึงต้องเหยียบไว้ เพราะมีผลต่อเพื่อนมึงเต็มๆ” ดงโฮเปิดประเด็นขึ้น ความอยากรู้อยากเห็นของมินฮยอนและแจฮวานก็เพิ่มเป็นสองเท่า ทั้งสองคนเอี้ยวตัวเข้ามาใกล้ดงโฮมากขึ้น
“ เดี๋ยวตำรวจก็มาจับเพื่อนมึงเข้าคุก”
“ ไอ้เหี้ย พวกมึงนี่เอง”
แดเนียลไม่สงสัยเลยว่าใครทำเรื่องนี้ ไม่ดงโฮก็ซังกยุนไม่ซังกยุนก็ซองอูมีอยู่สามตัวเนี่ยที่ไปกินเหล้าด้วยกันเมื่อคืนที่ห้องซังกยุน
“ อะไรวะ กูงงไปหมด” มินฮยอนเกาหัวด้วยความสงสัย อยากจะรู้เต็มแก่แล้วทำไมพูดอ้อมค้อมกันอยู่ได้
“ ก็เมื่อคืนเว้ย ไอ้แดนแม่งไปนอนห้องน้องอูจิน กูเนี่ยเป็นคนไปส่งเอง”
“ เชรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ทุกคนประสานเสียงออกมาด้วยความตกใจพร้อมกัน ทำให้เพื่อร่วมห้องหันมามองพวกเขาเป็นตาเดียว ดงโฮจึงยกมือขึ้นบอกให้ทุกคนเงียบ
“ที่เด็ดกว่านั้น คือแผนพวกกูเอง” ซังกยุนยักคิ้วให้ด้วยความเจ้าเล่ห์
“ ดงโฮมึงจะบอกว่ามึงอนุญาตถูกมั้ย” มินฮยอนคาดคั้น ดงโฮพยักหน้าตามคำเพื่อน ก่อนจะคว้ากระเป๋าขึ้นมาหากุญแจห้องแล้วยื่นให้เพื่อนหน้าหมีที่อึ้งเป็นหมีงงอยู่
“ ไอ้แดนไม่ต้องงงหรอก พวกกูช่วย เห็นว่ามึงจีบน้องมานานไง อยากให้ได้สานสัมพันธ์...” ดงโฮทิ้งช่วงให้เพื่อนได้คิดในประโยคสองแง่สองง่ามของเขา “กูหวังดี ไม่อยากให้นกเหมือนแจฮวานมัน”
เมื่อได้ยินประโยคจี้ใจแจฮวานก็มีท่าทีหงอยลง อยากจะมีโอกาสเข้าไปสานสัมพันธ์กับน้องเซอุนบ้างเว้ย
“ โธ่ แจฮวานเพื่อนรัก ไม่ต้องน้อยใจไป เดี๋ยวพวกกูจัดให้เอง” ซองอูตบบ่าให้กำลังใจเพื่อนที่ทำหน้าเศร้า
“ แผนเยอะจังนะพวกมึง เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนมั้ย” มินฮยอนยิงประโยคนี้ออกไปเล่นเอาสามหน่อซองอู ซังกยุน ดงโฮพูดไม่ออก พวกเขาก็คือคนนก – 2017 นี่หว่า
ดงโฮก็แอบรักแดฮวี แต่ไม่มีโอกาสจีบ
ซองอูก็ยังไม่เจอคนที่ถูกใจ
ส่วนซังกยุนก็เป็นเพลย์บอยที่ไม่ยอมลงกับใครง่าย ๆ
“ วันนี้พอแค่นี้ก่อน ขอให้ทุกคนสนุกกับงานเฟรชชี่เดย์&ไนท์พรุ่งนี้นะคะ” ควอนโบอา อาจารย์ประจำวิชา Biology พูดเสร็จก็เก็บของเดินออกจากห้องไป ตอนนี้ทั้งห้องกลับมาเสียงดังอีกครั้ง ทุกคนต่างตื่นเต้นกับสิ่งที่อาจารย์คนสวยพูดอย่างมาก ใคร ๆ ก็รอจะไปดูคอนเสิร์ตกันทั้งนั้น จะได้เหมือนเข้าปี 1 เต็มตัวสักหน่อย อูจินรีบเก็บของลงกระเป๋าตอนนี้ท้องเขามันร้องแข่งเสียงคุยของเพื่อนซะแล้ว
“ อูจิน ไหนบอกว่าไม่คิดอะไรกับพี่แดเนียลไง วันนี้เราเห็นนายซ้อนมอไซต์มากับพี่เขา” โซฮเยยืนพิงประตูอยู่กันท่าไม่ให้อูจินออกจากห้อง ทำเอาเพื่อนฝูงของอูจินต้องมาช่วยเจ้าตัวเล็ก
ซามูเอลคิดแล้วว่ายัยคนนี้ต้องไม่ธรรมดา เคยคุยกับคนอื่นในกลุ่ม ทุกคนก็คิดเช่นนั้น มีแต่อูจินที่ไม่เชื่อ เป็นไงเห็นกับตาได้ยินกับหูแล้วสิ ว่าแล้วมันต้องมีพิรุธตั้งแต่วันรับน้อง แอบเห็นยัยนี่ชอบเข้าใกล้พี่แดเนียล คอยเอาขนมไปให้ ดึงพี่แดเนียลไปเต้นด้วย ล่าสุดวันไปดูแลแปลงยังอุตส่าห์เข้ามาแทรกจนอูจินหัวจะทิ่มโคลนตรงหน้าอยู่แล้ว ซอนโฮกับจัสตินที่เดินคุยกันว่าเที่ยงนี้จะกินอะไรก็ต้องชะงัก ทั้งสองมองหน้ากันอย่างรู้งาน
“ ก็พี่แดเนียลจีบอูจินไง มาด้วยกันไม่เห็นแปลก” เป็นเซอุนที่โพล่งขึ้นมาหน้าตาเฉย ซามูเอลอยากจะปรบมือให้ความตรงของเพื่อนคนนี้เสียจริง
โซฮเยอ้าปากหวอพูดไม่ออก ส่วนอูจินก็เอามือลูบท้ายทอยตัวเอง เพราะทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน แดฮวีได้จังหวะรีบดึงตัวเพื่อนหมีออกมาจากห้องทันที ก่อนจะเกิดการปะทะ ไม่อยากมาตบเพื่อนตั้งแต่เปิดเทอมหรอกนะ โซฮเยคงไม่ยอมวางมือแน่ ๆ ฟันธง ต้องหาทางบอกเรื่องนี้กับพี่แดเนียล ถ้าเป็นอูจินคนดีคงไม่ยอมบอกหรอก เพื่อความรักของเพื่อนเดี๋ยวจัดให้
ʕ•ᴥ•ʔ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ʕ•ᴥ•ʔ
ความคิดเห็น