[Yaoi]Kuroko no Basuke!....รักได้ไหม นายจืดจาง?

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 :: เจ้าหญิงจอมเเก่น3

กุกกัก กุกกัก

เสียงอะไรบางอย่างทำให้ผมตื่นขึ้นมา ผมรู้สีกมึนหัวนิดๆ พอมองไปรอบๆตัวเเล้วรู้สึกว่ามันมืดจนมองไม่เห็นอะไร เเละรู้สึกได้อีกว่าผมถูกจับนั่งมัดมือไขว้หลังไว้กับเก้าอี้ เเถมปากก็ถูกมัดด้วยผ้าจนพูดอะไรไม่ออกอีกด้วย ที่นี้มันที่ไหนกัน!!! ว่าเเต่คุโรโกะล่ะ เจ้าคุโรโกะหายไปไหน

''อึอื้อ...อื้อ...อื้ออื้ออื้อ!!!!!''ผมพยายามส่งเสียงร้องออกไป เเต่ดูเหมือนว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย - -

''อื้ออ~''อ้ะ...เหมือนจะมีเสียงตอบรับจากใครบางคน

''อื้อ!!!...อืออื่ออื้อ!!!''ตอบกลับด้วยภาษามนุษย์ต่างดาว - -'' สรุปคือทำอะไรไม่ได้เลย

ผมพยายามดิ้นจนสุดกำลังเพื่อจะได้หลุดจากพันธนาการนี้ เเต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย 

ตึก...ตึก...ตึก...

ผมได้ยินฝีเท้าของคนเหมือนมีใครกำลังเดินมา เเละไม่ใช่คนเดียวด้วย หรือว่าจะเป็นพวกมัน!!!!

เเอ๊ด....

เสียงประตูที่ถูกเปิดดังขึ้น ตามด้วยเสียงกุกกักอะไรบางอย่างดังขึ้นติดต่อกัน 

''เซอร์ไพส์!!!!''ผมถูกกอดจากใครบางคน ห้องที่มืดสลั่วสว่างขึ้นทันใดเมื่อไฟถูกเปิด

''คาราเมล!!!!O O''เธอคนนั้นเองที่กอดผม ก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆมาให้เเล้ววิ่งไปกระโดดกอดคุโรโกะต่อ เดี๋ยวนะ...เเสดงว่าคุโรโกะก็อยู่ในห้องนี้ เเถมข้างๆผมด้วย เหอะๆ...เสียงเมื่อกี้ก็เสียงของเจ้านั่นเองสินะ ว่าเเต่ทำไมมีคาราเมลคนเดียวละที่ไม่ถูกมัดทั้งๆที่ถูกจับมาด้วยกัน เห้ย!!..นั่นมั่นเจ้าพวกที่จับเรามานี่นา ว่าเเต่ทำไมใส่ชุดยูกาตะล่ะ - -?

''ต้องขออภัยจริงๆนะขอรับ''ชายทั้งสองคนที่ใส่ชุดยูกาตะพร้อมใจกันนั่งคุกเข่าเเล้วโค้งอย่างสง่างาม 

''อ้ะ....อะไรเนี่ย!!!= =!!!''ผมงงกับเหตุการณ์ไปหมดเเล้วครับ ถูกลักพาตัวมา...เเล้วโดนผู้ร้ายมาขอโทษ งงจริงๆ= =

''ต้องขอโทษจริงๆนะเจ้าคะ''เธอยืนตัวตรงเเล้วก้มโค้งหน่อยๆก่อนจะเกาหัวเเล้วยิ้มเเห้ง

''อ้ะ...จริงสิ เดี๋ยวจะเเก้มัดให้ก่อนนะจ้ะ ^w^/ ''เธอยิ้มระรื่น

ผมเเละคุโรโกะถูกปลดออกจากพันธนาการต่างๆนาๆ ก่อนที่เธอเเละชายสองคนนั้นจะเชิญพวกเราไปห้องรับเเขก

''โห....*o*''ผมมองห้องรับเเขกตาโต ก็เเหม....ดูห้องสิครับ ใหญ่อย่างกะจะเตรียมไว้เเข่งบอลโลกเเน่ะ เเถมในห้องยังถูกตกเเต่งประดับประดาเต็มไปด้วยดอกไม้หายากที่ไม่เคยเห็น ผนังห้องถูกวาดเป็นรูปดอกซากุระเล็กๆจนทั่วห้อง พื้นที่ถูกทาเป็นสีชมพู เเละมีดอกทานตะวันอยู่ตรงกลาง ทั้งโซฟา โต๊ะ เเจกันดอกไม้ บลาๆๆๆ รวมเเล้วสวยเเละงดงามเป็นอย่างมาก นี่มันบ้านคุณหนูชัดๆ

''นี่...เธอ....''

''เชิญนั่งก่อนสิจ้ะ ^ ^''ผมที่กำลังจะเอ่ยปากถามเธอก็ถูกเชิญให้มานั่งบนโซฟา ก่อนที่ชายสองคนนั้นบอกว่าจะไปเตรียมชามาให้ เธอยิ้มนิดๆให้ผมกับคุโรโกะที่ทำหน้าตาเหวอๆเหมือนถูกเตะไปนอกอวกาศยังไงอย่างงั้น

เธอเริ่มอธิบายเรื่องทั้งหมดว่า....เธอคือเจ้าหญิงเเห่งอาณาจักรออสวิล นามว่า''คาล์ซิส''เธอเเอบหนีออกจากพระราชวังเพราะเบื่อหน่ายที่ชีวิตเป็นเเบบนี้วันๆได้เเต่เรียนๆๆๆ ไม่มีอิสระเลย เธอเคยขอร้องท่านพ่อว่าอยากจะออกไปใช้ชีวิตเเบบคนทั่วๆไปบ้าง เเต่เเน่นอนเธอถูกปฏิเสธ เธอไม่ค่อยมีเพื่อนเลยเพราะไม่ได้ไปโรงเรียนเหมือนสามัญชนทั่วไป  ได้เเต่จ้างครูที่เก่งเเละเคร่งครัดเรื่องการเรียนเเละการเรือนมาสอนในวัง 

เธอเล่าต่อว่าอาณาจักรนี้เป็นเกาะใหญ่กลางทะเลที่มีน้ำล้อมรอบไปหมด การค้าขายส่วนใหญ่กับอาณาจักรเเละประเทศอื่นๆมักเป็นทางเรือ เธอตัดสินใจหนีออกจากราชวังเเล้วเเอบขึ้นเรือส่งสินค้า พอเธอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกตัวว่าถึงที่หมายเเล้ว เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินไปเรื่อยๆ เพราะเธอทำอะไรไม่ถูกเลย จากนั้นก็จะอะไรไม่ได้...พอตื่นมาอีกทีก็อยู่ที่โณงพยาบาลเเละเจอพวกเราเเล้ว

ผมหันมองคุโรโกะที่เหมือนทำหน้าอ้ำอึ้ง(เเต่ไม่เเสดงออก)กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่ามันจะเป็นเรื่องจริง 

เจ้าหญิงคาล์ซิสพาพวกเราไปพบกับพระราชาของอาณาจักรนี้หรือพ่อของเธอนั่นเอง เธอเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง เเละขออณุญาตไปส่งเราที่ญี่ปุ่นตามเดิม

หลายวันผ่านไป.....

คาล์ซิสมาส่งผมเเละคุโรโกะที่ญี่ปุ่น เธอบอกว่าเรายังเป็นเพื่อนกันเเละเรียกเเค่ชื่อเล่นๆก็พอ เเละอยากเที่ยวอีกพักนึงเเล้วค่อยกลับ ผมเเละคุโรโกะจึงพาเที่ยวต่อ เเละเหนื่อยมากเเล้ว วันนี้เเละตอนนี้พวกเราจึงมานั่งกินข้าวที่ร้านอาหารเเห่งหนึ่ง โดยที่ผมนั่งข้างๆคุโรโกะ เเละเธอนั่งฝั่งตรงข้ามกับพวกเรา

''คือว่า....''คาล์ซิสเริ่มเปิดประเด็นเมื่อตกอยู่นบรรยากาศมาคุมานาน

''ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องน่ะจ้ะ^ ^''ผมหันมองคนข้างๆเเล้วเราก็สบตากันปริบๆ

''คือฉันคิดมานานเเล้วล่ะว่า..คุโรโกะจังหน้าตาคล้ายฉันมาก.. .///.''อืม..เรื่องจริง= =

''เเล้วฉันก็เบื่อชีวิตในวังเเล้วด้วย....''

''เลยอยากจะขอให้ช่วย.....'ปลอมตัวเป็นฉันเเล้วสลับตัวกันสักประมาณหนึ่งเดือนได้ไหมคะ' ''



กา...กา..กา



พรวดดดดดดดดดดดดดด!!

เเค่กๆ

ผมสำลักน้ำที่กำลังดื่มอยู่ออกมาอย่างน่าอนาถ ส่วนเจ้านั่นก็....นิ่งไปเเล้ว

''ได้รึเปล่าจ้ะ?''เธอทำหน้าอ้อนวอนคุโรโกะเเล้วกุมมือเบาๆ เจ้าตัวที่ถูกกุมมือเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน เจ้านั่นส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาที่ผม ซึ่งผมก็คงได้เเต่ส่งสายตากลับไปเพื่อจะบอกว่า'ฉันก็ช่วยอะไรเเกไม่ได้หรอกนะ'

''นะจ้ะ....''

''อ่า....ค....คงไม่ได้หรอกนะครับ...''คุโรโกะตอบ

''ทำไมล่ะจ้ะ?''เธอยังคงตีหน้าออดอ้อน

''คือผมยังมีธุระต้องทำนะครับ ขอโทษด้วยครับ''

''ไม่ได้จริงหรอๆ''เธอทำเสียงเหมือนลูกหมาร้องขอกระดูกก้อนโต

''ค...ครับ''

''น๊าาาาา~~~~~''

''ไม่ได้จริงๆครับ...ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ''ผมลุกขึ้นก่อนเพื่อให้คุโรโกะจะได้ออกง่ายขึ้น
เธอก้มหน้าลงอย่างหมดความหวัง...ละมั้งนะ

.

.


.


''กรี๊ดดดดดดดดดดดดด~~~~~ ช่วยด้วยค่าๆ คนๆนี้จะเเอบกินเเล้วชิ่งค่าาาา''

ห้ะ!!!!=[]=


''จับตัวไว้เร็วค่า...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วยค่า...''

ทันใดนั่นทุกสายตาในร้านก็จับจ้องมาที่ผมเเละคุโรโกะที่ยืนอยู่ด้วยกัน(งานเข้าเเล้วไง) ก่อนที่จะ....ม๊ายยย ทุกคนวิ่งกรูกันเข้ามาเพื่อจะจับผมเเละคุโรโกะ(กิน) เเล้วผมจะอยู่ให้โง่ทำไมละครับ ใส่เกียร์หมาเถอะคร๊าบบบบ~~~~


----------------------------------โปรดติดตามชมตอนต่อไป-----------------------------------------------

Writer talk:

อิอิ งานเข้าเเล้วไง น้องครกเอ่ย หุหุ #โดยเสย

5555 เป็นกันไงกันบ้างจ้ะ ปริศนาทุกอย่างถูกคลี่คลาย(พูดอย่างกะตัวเองเป็นโคนัน)เเล้วใชม๊าาา

เเต่เเล้วจะเป็นยังไงหนอ...คุโรโกะจะทำยังไงดีน๊าาา คางามิด้วยย >w< คิคิ //สนุกเองเเล้วสิ

อ้ะ...หมดมุกเเล้ว

สุดท้ายนี้...ก็ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านเเละเป็นกำลังใจเสมอๆนะจ้ะ ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน๊าา เเค่ทุกคนอ่านอย่างมีความสุขเเละสนุกด้วยกัน ไรเตอร์ก็ชื่นใจเเล้วละจ้ะ ขอขอบคุณมากๆจ้า >////<