:::รักขมๆของยัยส้มเปรี้ยว:::

ลำดับตอนที่ #2 : เปิดเทอมวันแรก

"ส้มเปรี้ยว...ส้มเปรี้ยว...ส้มเปรี้ยว..........ยัยส้มเปรี้ยว!!!" ฉันสะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงตวาดพิฆาตฟ้าดินของแม่  

"นี่ๆจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนห๊ะ เปิดเทอมวันแรกวันนี้ไม่ใช่เรอะ!"

"โหยแม่ อีก 5 นาทีก็ไม่ได้ เฮ้ย!!" ทันทีที่ฉันเหลือบตาไปมองนาฬิกาที่หัวเตียงที่บอกเวลา 07.15 น. แว้ก!!! <(*O*)>  โรงเรียนเข้าแถวตอน 07.30 น. นี่หว่า ฉันรีบกุลีกุจอไปอาบน้าล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็ว โดยที่แม่ไม่ต้องเสียเวลาตะโกนบ่นอีกต่อไป เสร็จแล้วฉันก็คาบขนมปังได้หนึ่งแผ่นแล้วรีบวิ่งไปขึ้นสองแถวปุเรงปุเรงไปโรงเรียนทันที โอย! ดีนะเนี่ยที่ฉันจัดตารางสอนไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ไม่งั้นก็คงไม่ต้องไปโรงเรียนกันหรอก

          ฉันไปถึงโรงเรียนประมาณ 07.45 น. ซึ่งตอนนั้นทุกคนกำลังเข้าแถวกันอยู่ เหลือนักเรียนที่มาสายอย่างฉันเพียงไม่กี่คน โอวววพระเจ้าช่วยลูกด้วยเถิด วันนี้เวรอาจารย์ฉัตรฑาด้วยอ่า ไม่รอดแน่ตู

"นี่ๆพวกเธอที่มาสายมายืนตรงนี้เลยมา สวดมนต์ร้องเพลงชาติดังๆด้วยนะ ถ้าไม่ดังครูจะให้พวกเธอไปร้องตะโกนหน้าแถวโน่น"

หวา!!!อะไรมันซวยอย่างงี้วะเนี่ย  พวกเราเหล่ามาสายทั้งหลายตะโกนร้องเพลงชาติสวดมนต์จนจบ แล้วก็ตามด้วยของแถมที่ขาดไม่ได้เลยก็คือต้องโดนฟาดก้นคนละหลายที เจ็บชะมัดยาดเลยทำไมมันซวยตั้งแต่วันแรกอย่างงี้วะ

หลังจากนั้นฉันก็ตะกายขึ้นตึกเรียนไปด้วยความเจ็บใจ (ตัวเองนะ อิอิ)

"เฮ้ย ไอ้ส้ม วันแรกก็มาสายเลยเหรอวะ"

ยัยนิคเพื่อนตัวแสบของฉันมันตะโกนถามตอนที่ฉันเดินเข้าห้องมาแล้วมานั่งที่โต๊ะประจำ

"เออดิวะ ดันมาเจอ อ.ฉัตร พอดี๊พอดี ก้นลายเลยตู"

"สมน้ำหน้าว่ะแก 555+ (^o^)"

ดูดู๊มันช่างเป็นเพื่อนที่ประเสริฐจริงๆ (-*-)

"หวัดดีเว้ยส้ม มาสายตั้งวันแรกเลยนะเพื่อน โดนไปกี่ทีล่ะแก"

ยัยปอยทำหน้ากระหยิ่มยิ้มสะใจใส่ฉันที่กำลังนั่งเจ็บก้นอยู่ไม่หาย

"เออ 3 ทีว่ะ ขอบใจนะที่อุตสาห์เป็นห่วง"

ฉันประชดพร้อมกับค้อนให้มันวงใหญ่  ขณะที่พวกเราสามคนกำลังคุยกันอยู่นั้น อาจารย์สายสมร อาจารย์ประจำวิชาภาษาไทยก็เข้ามาสอนพวกเราในชั่วโมงแรก ทำให้พวกเราต้องนั่งหันหน้าไปทางอาจารย์แล้วสงบปากสงบคำในทันใด

          ฉันนั่งเรียนไปก็เจ็บก้นไป แถมยังต้องเจ็บใจกับยัยสองคนที่หัวเราะเยาะฉันด้วยสายตา โหยไม่โดนมั่งให้มันรู้ไปนะแก๊ (>O<) อ๊ะ เดี๋ยวนะ วันนี้ฉันยังไม่เจอ เจี๊ยบ ปุ้ย แล้วก็ ยู เลยนินา มิน่าล่ะเหมือนขาดๆอะไรไป ที่แม้ก็มีเพื่อนมาหัวเราะเยาะไม่ครบทีมนี่เอง

"นี่ๆแก เจี๊ยบ ปุ้ย ยู ไปไหนกันอ่ะ" ฉันหันไปถามนิค

"อ๋อ พวกนั้นมันโดดสามคาบเช้ากันอ่ะ เดี๋ยวตอนบ่ายมันก็มา"

"โหยไรวะแก โดดไม่มีบอกกันมั่งเลย"

"แหมแก ทำเป็นพูดไปอย่างแกเนี่ยนะจะโดดเรียน ถ้าโดดวันไหนหิมะคงตกเมืองไทยอ่ะ"

"ก็วันนี้อยากโดดนี่หว่า ถ้าโดดก็คงไม่โดนตีหรอก"

"555+ เออจริงว่ะ"

แล้วยังนิคมันก็หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอีกแล้ว อันที่จริงฉันก็เกือบไปนะนี่เรื่องที่ไม่โดดเรียนตามเพื่อนเนี่ย เดี๋ยวมันจะสงสัยเอา เพราะฉันไม่เคยโดดเรียนเลย ไม่ว่าพวก 5 ตัวนั้นจะชวนยังไง วิชานั้นจะน่าเบื่อขนาดไหน ฉันก็ไม่โดด ไม่ใช่ว่าฉันจะขยันเรียนหรอกนะ ก็อย่างที่รู้กันง่ะ ฉันอยากจะอยู่ใกล้เขาคนนั้น แม้ว่าจะนั่งไกลอยู่คนละมุมห้องแล้วก็คุยกันแต่ละครั้ง แทบจะไม่เคยพูดกันดีๆเลย

ออด........................................................................... เสียงออดดังบอกเวลาพักเที่ยงทำให้ฉันตื่นจากภวังค์

          ในที่สุด เจี๊ยบ ปุ้ย ยู ก็มาโรงเรียนจนได้ พวกเรานั่งกินข้าวกลางวันที่โต๊ะประจำในโรงอาหาร

"ฉันนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอพวกแก สามพระหน่อจอมโดดอีกแล้วนะเนี่ย" ฉันกระแนะกระแหนมันไป

"แหมแก ก็ตอนเช้าพวกชั้นรู้แน่ว่าไม่มีทางแซะตัวเองออกจากที่นอนได้ในวันที่เป็นเวรของอาจารย์ฉัตรฑาได้หรอก" ยัยยูยื่นหน้าเข้ามาบอกฉัน

"ฉันเลยต้องโดนตีก้นอยู่คนเดียวเลยเนี่ยเห็นมั้ย ไม่มีบอกกันบ้างหรอก"

"โอ๋ๆ อย่าร้องเลยน้า กินกล้วยอ่ะนะจ๊ะ"

"ไอ้บ้า ไม่ใช่ลิงโว้ย"

ขณะที่พวกเรากำลังคุยเล่นกันอย่างสนุกสนานนั้น ผัวะ!! หัวของฉันเซตามแรงตบ ฉันรีบหันไปหาคนที่ทำร้ายฉันทันที ที่แท้ก็เป็นนายอาร์มนี่เอง

"นายมาตบหัวฉันไมวะเนี่ย"

"ไงไอ้ส้มเน่า เมื่อเช้าได้ข่าวว่ามาสาย ถูกตีก้นลายเหรอ สม 555+"

"เรื่องของฉันโว้ย จะไปกวนประสาทใครที่ไหนก็ไปเลยไป๊ เดี๋ยวปั๊ดบอกเลยนิ"

ฉันทำหน้ากุมความลับอย่างเหนือกว่านายอาร์มเพื่อจะให้นายนั่นเดินออกไปจากโต๊ะฉัน

"เออก็ได้วะ ไปแล้วนะสาวๆทั้ง 5 ไปแล้วนะไอ้น้องชาย"

นายอาร์มเดินออกจากโต๊ะพวกฉันแล้วเดินไปที่กลุ่มของตัวเองโดยที่ยังไม่ลืมตบหัวฉันก่อนไป

"อะไรกันวะเนี่ย ฉันเป็นผู้หญิงนะโว้ย"

ฉันตะโกนอย่างหมั่นไส้เหลืออด

"ไหนๆแก เมื่อกี้แกขู่อาร์มว่าจะบอกอะไรวะ" ยัยนิคจอมสอดรู้ถามขึ้นมาจนได้

"ไม่มีไรหรอกแก อย่าสนใจเลย"

"เดี๋ยวนี้มีความลับกับเพื่อนนะโว้ย" ปุ้ยประท้วงขึ้นมา

"ชั่วโมงต่อไปเรียนไรอ่ะแก ชั้นไม่มีตารางสอนว่ะ" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เพื่อนๆจะสงสัยกันมากไปกว่านี้

"วิชาฟิสิกส์จ๊ะ" เจี๊ยบผู้เรียบร้อยที่สุดตอบ

"งั้นเรารีบไปกันเหอะ เดี๋ยวอาจารย์อรุณจะกินหัวเอา" ว่าแล้วฉันก็นำเพื่อนๆไปห้องเรียนทันที

          ในกลุ่มฉันเนี่ยมีกันอยู่ 6 คน พอดีๆไม่มากไม่น้อยเกินไป สมาชิกคนแรกคือ นิค เพื่อนสาวสุดแสบที่สนิทที่สุดในกลุ่มของฉัน ยัยนิคนี่ก็ตัวสูงหุ่นดีที่สุดในกลุ่มหน้าตามันก็น่ารักดีอ่ะนะ แต่มันจะน่ารักกว่านี้มากเลยถ้ามันไม่โก๊ะแล้วก็หลงตัวเองไปหน่อย คนต่อมาคือ ปอย ผู้ที่มีผมหยิกเป็นเอกลักษณ์ให้เพื่อนทั้งในกลุ่มและนอกกลุ่มได้ล้อกันสนุกปาก ยัยนี่ก็แสบไม่ใช่เล่น ชอบกัดจิกนินทาชาวบ้านจนเป็นนิสัยและเป็นอาชีพหลักของมัน ปุ้ยกับยูสองสาวหน้าตาน่ารักที่สุดในกลุ่ม มีหนุ่มๆมาแข่งกันขายขนมจีบมากมาย แต่ไม่มีใครพิชิตใจสองคนนี้ได้สักที ต่อมาก็คือ เจี๊ยบ สาวเรียบร้อยพูดน้อยแสนดีที่สุดในกลุ่มเรา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมารวมอยู่กับพวกเราลิง 5 ตัวได้ ทั้งๆที่ต่างกันสุดขั้ว แต่เจี๊ยบเนี่ยไม่เคยจะโดดเรียนหรอกนะ จะมีก็วันนี้เนี่ยแหละครั้งแรก สงสัยจะโดนปุ้ยกับยูล้าวสมองไปแล้ว แล้วสมาชิกคนสุดท้ายก็คือ ฉันเอง ส้มเปรี้ยว ผู้ซึ่งหน้าตาธรรมด๊าธรรมดา สงสัยตอนแม่ท้องฉันชอบกินส้มเปรี้ยวๆมาก เลยเอามาตั้งชื่อลูกสาวซะเลย ใครๆก็ว่าฉันห้าวเหมือนผู้ชาย แถมอกยังกระดานสนับสนุนคำกล่าวหานั้นอีก

          ในชั่วโมงเรียนฟิสิกส์อาจารย์อรุณ ฉันไม่เป็นอันเรียนเลย มัวแต่คิดคำแก้ตัวต่างๆนาๆที่จะพูดกับเพื่อนๆให้มันสมเหตุสมผล จะเรื่องอะไรซะอีกล่ะ ก็เรื่องที่ฉันขู่นายอาร์มว่าจะบอกนั่นแหละ เรื่องที่นายนั่นกลัวฉันจะบอกก็คือ นายเนี่ยแอบชอบ เจี๊ยบ เพื่อนผู้น่ารักเรียบร้อยของฉัน ซึ่งนายอาร์มก็ย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามแพร่งพรายให้ใครรู้เด็ดขาดจนกว่ามันจะสั่ง โดยที่นายอาร์มก็ขอร้องให้ฉันช่วยเชียร์มันกับเจี๊ยบให้ได้ ซึ่งฉันก็ค่อนข้างลำบากใจอ่ะนะ ฉันจะไม่ลำบากใจเลยถ้าอาร์มไม่ขอให้ฉันช่วย ทำไมต้องมาบอกฉันแล้วขอให้ฉันช่วยด้วยวะ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยนะนายเนี่ย!! และก็นายอร์เนี่ยแหละเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้ฉันไม่โดดเรียน เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้ฉันอยากมาโรงเรียนทุกวัน เพราะฉันชอบนายนะนายอาร์มรู้ใจคนอื่นซะบ้างเซ่!!  ฉันนั่งโมโหกระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียวจนนิคที่นั่งข้างๆสังเกตเห็นฉัน

"เป็นไรไปวะแก เห็นหน้าตาบ่ จอยตั้งแต่พักเที่ยงแล้ว"

"ไม่มีไรหรอก วิชานี้มันยากเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง ฉันเลยโมโหตัวเองน่ะ"

"โหย ไอ้ส้มไม่เข้าใจตรงไหนถามเจ๊มา เดี๋ยวอธิบายให้"

เฮ้อค่อยยังชั่วหน่อยที่คิดหาเหตุผลมาแก้ตัวทัน เผลอใกล้ๆยัยนิคช่างสังเกตไม่ได้เลยตู หลังจากที่นิคอธิบายเนื้อหาวิชาฟิสิกส์ที่เรียนวันนี้ให้ฉันฟังจนจบ  นายอาร์มก็เดินมาลากฉันออกนอกห้องทันที

"มานี่ดิ๊ยัยส้มเน่า"

"เฮ้ยเบาๆหน่อยโว้ย เดี๋ยวไอ้ส้มมันก็เน่าคามือแกจริงๆหรอก" นิคตะโกนไล่หลังมา

"มีไรอีกล่ะอาร์ม"

"นี่ส้มน้อยๆหน่อยเหอะ เมื่อกลางวันอ่ะ  เธอไปพูดแบบหลุดๆอย่างงั้นได้ไง เดี๋ยวเพื่อนเธอก็สงสัยฉันกันหมดหรอก

"ยังไงก็สงสัยไปแล้วแหละ นายอยากมาตบหัวฉันทำไมล่ะ ช่วยไม่ได้อ่ะนะ แต่ไม่เป็นไรฉันเนียนเก่ง นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า"

"แล้วไอ้เรื่องที่ฉันวานเธอล่ะไปถึงไหนแล้ว"

"มันไม่ง่ายหรอกว่ะเพื่อน นายต้องผ่านการเห็นชอบจากเพื่อนในกลุ่มของฉันก่อน"

"อะไรวะ พวกเธอไม่ใช่แม่เจี๊ยบซะหน่อยไมต้องบอกผ่านด้วยวะ ถึงไงก็เหอะฉันได้เธอมาเป็นพวกหนึ่งคนละ ที่เหลือเธอก็บอกเพื่อนๆเธอให้หน่อยดิ"

"ห๊า! ไรวะนายก็บอกเองดิ เรื่องไรมาใช้ฉันล่ะ"

แค่เรื่องเชียร์เจี๊ยบให้นายฉันก็ฝืนจะแย่อยู่แล้วน้า...(TToTT)

"แค่นี้ช่วยกันไม่ได้ใช่มะ ไม่ใช่เพื่อนกันนี่หว่า"

แน่ะมันมามุกนี้อีกแล้ว อย่าทำหน้างอนๆแบบน่ารักๆอย่างงั้นสิ แบบนี้เดี๋ยวฉันก็ต้องใจอ่อนอีก"

"เออ ก็ได้ๆ ซื้อไอติมเลี้ยงด้วยนะ" ในที่สุดฉันก็แพ้ลูกอ้อนตานี่เข้าจนได้

"เย้ขอบคุณนะคุณส้มสุดสวย ไอติมเหรอ ได้เลยคร้าบบบบ"  พูดจบอาร์มก็รีบเดินจากไปสงสัยกลัวว่าฉันจะเปลี่ยนใจ ทิ้งให้ฉันยืนลำบากใจอยู่ตรงนั้น

          ตอนเดินกลับบ้านฉันกินไอติมที่อาร์มซื้อให้ไปพลางคิดทบทวนอยู่หลายตลบว่าจะบอก นิค ปอย ปุ้ย ยู เรื่องนายอาร์มดีหรือไม่

"ส้มเปรี้ยว แกเป็นไรไปวะเห็นเหม่อๆตั้งแต่ที่ออกไปคุยกะอาร์มแล้ว" ยูทัก

"นั่นดิเป็นไรไปวะ หรือว่านายอาร์มนั่นมันสารภาพรักแกวะ ฉันเห็นนะโว๊ยว่ามันซื้อไอติมแท่งนี้ให้แกอ่ะ" พอยัยนิคพูดจบเพื่อนๆที่เหลือก็โห่ ฮิ้ว ฮา ทันที

"หยุดเลยพวกแก ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงฉันคงกัดลิ้นตัวเองตายไปแล้ว"

ฉันพูดได้ตรงข้ามกับใจตัวเองสุดๆ

"แล้วนี่เจี๊ยบไปไหนอ่ะ หรือว่าแม่มารับกลับบ้านไปแล้ว"

ฉันเพิ่งจะเอะใจถามหาเจี๊ยบ

"ก็ใช่อ่ะดิวะ กลับไปตั้งแต่ตอนเลิกเรียนเสร็จใหม่ๆโน่น" ปุ้ยบอก

หลังจากปุ้ยพูดเสร็จฉันก็ตัดสินใจได้ว่าควรบอกเรื่องอาร์ม เนี่ยแหละโอกาสเหมาะที่สุดที่จะบอกให้เพื่อนๆที่เหลือรู้

"ฉันมีอะไรจะบอกพวกแกว่ะ

"มีอะไรเหรอ" พวก 4 ตัวพูดขึ้นพร้อมกันในทันที พรอมกับทำตาแป๋วอยากรู้อยากเห็นสุดๆ

"พวกแกจะว่ายังไงวะ ถะ...ถ้า.........ถ้า"

"ถ้า อะไรวะ รีบๆบอกมาดิ" ยัยปอยเร่ง

"เอ่อ ถ้า...ถ้าอาร์มจะชอบเจี๊ยบอ่ะ"

..........................................................................................................................................(-_-)เงียบ.............................................................

.............................แล้วก็เงียบ (O-o).......................................................

พวกเพื่อนตกตะลึงอึ้งเงียบไปเกือบประมาณ 5 นาที(เหมือนตอนเราstop หนังชั่วคราวเลยอ่ะ)

"เฮ้ย ล้อเล่นอย่างนี้ไม่สนุกนะจ๊ะนู๋ส้มเปรี้ยว" ในที่สุดนิคก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเป็นคนแรก

"เอ่อ เรื่องจริงว่ะ" (-_-')

"โคตรอึ้งเลยว่ะเล่นเอาพูดไม่ออกไปหลายนาทีเลยนะไอ้ส้ม" ปุ้ยเริ่มได้สติตามมา

"นะ  นั่นสิฉันก็อึ้งไปเหมือนกัน แต่ว่าอาร์มก็เป็นคนนิสัยดี ฉันก็เห็นด้วยนะที่อาร์มชอบเจี๊ยบอ่ะ เพียงแต่เมื่อกี้ตกใจไปหน่อย ไม่นึกว่าอาร์มจะชอบสาวเรียบร้อยอย่างเจี๊ยบได้" 

ยูได้สติตามมาติดๆ

"ฉันก็เห็นด้วยนะ ถ้าอาร์มมันจะจีบเจี๊ยบก็ตามสบายเหอะ แต่อย่าทำให้ยัยเจี๊ยบเสียใจแล้วกัน ไม่งั้นมันได้โดนสหบาทาของพวกเราแน่!!"

ปุ้ยประกาศ

"เห็นด้วยเว้ย" ยู นิค ปอย ตะโกนพร้อมกัน ทำเอาฉันพูดไม่ออกบอกไม่ถูกไม่รู้จะเสียใจหรือว่าจะดีใจดี