คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ ๕ (๑oo%)
เย็นีวอนไ้รับโทรศัพท์มาบอว่าีุถูำรวับัวไปใน้อหาเล่นารพนัน ึ้ออยืมเินอมินไปประันัวแม่ทิ้ให้อีฝ่ายทำานอยู่ที่บริษัทนเียว อมินทำานไปเียบๆนระทั่ไฟับ อมินใเพราะยัไม่ไ้เฟานที่ทำไว้ ยูฮยอนที่ยัไม่ลับึเ้ามา่วยูให้และทำให้ทั้ทั้สอนไ้อยู่ใล้ิันนเือบะเผลอใูบัน
ีวอนแอบมาเห็นภาพนั้น่อนที่ไฟะเปิึ้น อมินใรีบผละออายูฮยอน เพราะลัวีวอนเ้าใผิ แ่ีวอน็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น นระทั่ส่อมินลับบ้านเสร็เรียบร้อย ึับรถย้อนลับมาหายูฮยอนที่บ้าน
“มีอะไรเหรอไอ้วอน ถึไ้มาึๆื่นๆ ?”
“ันมาวนเวลานอนอแหรือเปล่า?”
“ไม่หรอ ันเพิ่ลับมาเอ แมีอะไรเหรอ?”
“ันแ่อยาะมาเือนวามำอแ เมื่อเ้าอนที่อยู่ห้อทำาน แพูับันว่ายัไ?”
ยูฮยอนมอีวอนแววาไม่พอใ
“ถ้าแิใเรื่อันับอมินในืนนี้ ันบอไ้เลยว่ามันเป็นเรื่อบัเอิ ันับอมินไม่ไ้นััน”
“ันไม่ไ้อยารู้เรื่อนั้น ันอยาให้แทบทวนว่าแพูอะไรับันเมื่อเ้า”
“ันบอว่าอให้แสบายใว่าะไม่มีเหุาร์แบบนี้เิึ้นอี เพราะว่าันะแ่านับน้อียอน”
“ันแ่้อารวามมั่นใว่าแไม่ลืม็แ่นั้น ันลับล่ะ”
ีวอนหันหลัสีหน้าเหี้ยมเรียมแล้วึ้นรถับออไป ยูฮยอนมอามใอไม่ี มีวามหัวลใอย่ามา
วันรุ่ึ้นียอนเห็นวามึเรียระหว่ายูฮยอน ีวอนและอมิน ึพยายามหาทา่วย้วยารนัทั้สามไปเที่ยวสปอร์ลับหลัเลิาน แ่เมื่ออฮยอนรู้เ้า็อามไป้วย แม้ยูฮยอนะไม่อยาให้อฮยอนไป แ่็ัไม่ไ้
เมื่อถึสปอร์ลับ ทั้หม็แยันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อฮยอนแล้พูวิาร์รูปร่าอียอนอย่าลนียอนทนไม่ไหวแล้เอาไม้วาไปวาประูน้ำที่อฮยอนเ้าไป เพื่อไม่ให้อีฝ่ายออมา ่อนะามไปสมทบทั้สามที่สนามสวอ
ในระหว่าที่อมินับียอนแยันไปเล่นสวออีสนามีวอน็แล้วยโอาสีลูใส่หน้ายูฮยอนนเลือำเาไหลน้อหยุเล่นั่วราว เมื่ออมินับียอนเห็นเ้ารีบเ้ามา่วยพายูฮยอนไปห้อพยาบาล
“เี๋ยวเราไปามนมา่อนนะ”
“เี๋ยวียอนไปเอาเสื้อมาเปลี่ยนให้พี่ยู ูิ เสื้อเปื้อนเลือหมแล้ว”
ีวอนและียอนวิ่ออไปนละทา ในห้อเหลือยูฮยอนและอมินสอน
“เรื่อแ่นี้็้อไปวุ่นวายรบวนนอื่น”
ยูฮยอนลุึ้น ทำท่าเหมือนะทำแผลเอ อมินรีบเ้าไปห้ามยูฮยอน
“เ็บแล้วยัทำเป็นอวเ่อี เยหน้าึ้น อยู่นิ่ๆ”
อมินับหัวยูฮยอนเยหน้าึ้นพิท้ออัวเอไว้ ่อนะหยิบสำลีเ้ามาเ็เลือให้ยูฮยอนนหม ยูฮยอนที่เยหน้าเป็นเ็ๆ แอบมออมินอย่ามีวามสุ อมินรู้ว่ายูฮยอนมอ็รีบผลัยูฮยอนออไป
“หายแล้วล่ะ แ่เลือำเาออเอ”
“ใรว่าหาย ยูยัเ็บมูอยู่เลย”
อมินเอามือไปับมูยูฮยอนแรๆ
“โอ๊ย!!!”
“เ็บมารึเปล่า?”
“ล้อเล่น”
ยูฮยอนหัวเราะอบใ อมินโรธทุบยูฮยอนัอั๊ !! ยูฮยอนถึับัวอ แ่อมินไม่ิะ้อ
“ไม่้อมาแล้หรอ มินนี่ไม่หลลยูหรอ ิ!!”
“ใรว่ายูแล้ ยูเ็บริ่าหา มือหนัริๆ”
ยูฮยอนยั้มัวออมินไม่แน่ใ้มลไปมอยูฮยอน
“อโทษนะ”
“ในที่สุมินนี่็หลลยูนไ้”
อมินโรธยูฮยอน เอามือีๆยูฮยอน ยูฮยอนหัวเราะอบใ
่อ ๔o%
ีวอนแอบมาเห็นอมินับยูฮยอนหัวเราะิัมีวามสุ็โรธัรีบเินหนีออไป นไ้ยินเสียร้ออวาม่วยเหลืออฮยอนัมาาห้อน้ำหิึรีบไปามนมา่วย เมื่ออฮยอนหลุออมาไ้็รปรีไปเล่นานียอนแ่ียอนไม่ยอมรับ อฮยอนโรธมาเพราะไม่มีใรเื่อเธอ ึอัวลับไปอย่าหัวเสีย โยมีอมินรีบวิ่ามไป้วย
ีวอนทำทีเป็นลาลับไปบ้านแ่แอบโทรศัพท์หาอันธพาลแถวบ้านที่้าไว้ให้มาัทำร้ายยูฮยอน ให้ามมาสมทบที่สปอร์ลับเพื่อเล่นานยูฮยอน ะที่ำลัะลับบ้านับียอน ยูฮยอนถูรุมทำร้ายนสะบัสะบอม แ่โีที่ียอนร้อะโนอวาม่วยเหลือนอันธพาลวิ่หนีไป ึถูพาส่โรพยาบาลไ้ทัน ีวอนรีบทำทีเป็นรับอมินมาเยี่ยมหลัาที่ไ้รู้่าว
“ไม่รู้ยูเ้าไปมีศัรูที่ไหนถึไ้ถูทำร้ายนานั้น มินนี่สสารยูเ้าัเลยีวอน”
อมินบ่นะนั่รถลับมาับีวอน
“สสารเ้ามาเลยเหรอ”
“สสารสิ ็ยูเ้าเป็นเพื่อนเรานี่”
“เรา็ไม่ไ้ว่าอะไรนี่ นทำานวารนี้็อย่านี้แหละผลประโยน์มันมา ยูมันไปัาใรเ้ามั้”
“เรื่อผลประโยน์มันไม่เ้าใรออใรริๆ เลยนะ”
ีวอนับรถผ่านสถานีำรวีวอนับผ่านไปหน้าาเยอมินหันมามอหน้าีวอนอย่าแปลใ
“ไหนว่าีวอนะแวะแ้วามให้ยูไ”
“ไว้วันหลั็ไ้ วันนี้เราสอน็เหนื่อยมาแล้วนะ พรุ่นี้มีประุมอี”
“แ่ว่า…”
“มินนี่ แ้วามหรือไม่แ้วามมัน็มี่าเท่าัน ไอ้น้อมป่านนี้มันหนีไปไหนแล้ว็ไม่รู้ ยูเอ็ไม่เป็นไร ีวอนว่าเราอย่าให้ยูมีเรื่อมาไปมาว่านี้เลย”
“อยารู้ริๆ ว่าใรเป็นนทำยู” อมินบ่นออมาอย่ารุ่นิ
วันรุ่ึ้นอันธพาลลุ่มเิมรีบมาทว่า้าาีวอนที่บริษัทแ่ียอนึ่แวะมาเอาเอสารไปให้ยูฮยอนที่โรพยาบาลแอบมาเห็นเ้าและำหน้าพวมันไ้ และรู้วามริว่าีวอนอยู่เบื้อหลัียอนรีบหาทาหนีเพื่อไปบอให้ยูฮยอนรู้ัว แ่ีวอนหันมาเห็นเ้าและรีบามมาทัียอนที่รถ
“สวัสีรับุียอน ะรีบไปไหนเหรอรับ?”
“ียอนมีธุระน่ะ่ะ”
ียอนรีโมทรีบเปิประู ีวอนรีบปิประูระแทเสียั มือถือียอนหล่นลพื้นีวอน้มลไปเ็บ เห็นที่หน้าอมือถือว่ายูฮยอนรับสายแล้ว แ่ีวอนั ียอนพูไม่ออ
“ธุระอะไรเหรอรับ ให้ผม่วยมั้ย?”
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ียอนทำเอไ้”
“แ่ผมอยา่วยุียอนนี่รับ”
ีวอนรีบเปิประูรถ ่อนะผลัียอนเ้าไปในรถ ียอนพยายามะหนีอีทา แ่ีวอนับาไว้ ียอนพยายามิ้นๆๆร้ออวาม่วยเหลือ
“่วย้วย ่วย้วย”
ยามรัษาวามปลอภัยมาเินรววามเรียบร้อย ีวอนเห็นรีบเอามือปิปาียอนเอาไว้่อนะผลัียอนล แล้วีวอนเอาัวทับียอนไว้ รอนระทั่ยามเินผ่านไป ีวอน็หันมาบียอนนแน่นิ่แล้วับรถออไป
ีวอนับรถพาียอนไปโรแรมม่านรู แล้วัาร่มืนียอนพร้อมับอัวิิโอเทปเอาไว้
่อ ๑o% สุท้าย ิิ
เมื่อียอนื่นึ้นมาเห็นัวเอในสภาพเปลือยเปล่า็ใ
“นี่มันอะไรันะเนี่ย ทำไมียอนับพี่ถึ…”
ีวอนหยุอัวิิโอ ยิ้มร้าย่อนะลุึ้นมานั่้าๆียอน ีวอนเอามือลูบแ้มียอนอย่าแผ่วเบา
“ไม่้อใหรอน่า เรา็แ่มีวามสุ้วยันเท่านั้นเอ”
“ว่าไนะ…นี่หมายวามว่า…พี่..ับ…ียอน…”
ีวอนยิ้ม ่อนะเพลย์วีิโอให้ียอนู ียอนถึับ็อพูไม่ออ
“ไม่ยัรู้ว่าุียอน็ึ้นล้อเหมือนัน รับรอว่านู้ออบแน่ๆ”
“อย่านะ!!”
ียอนพยายามะแย่ล้อาีวอน แ่ีวอนหลบทัน่อนะผลัียอนล้มลไปบนเีย ียอนเริ่มร้อไห้ ่อนะหอบอย่าหนั
“ทะ…ทะ…ทะ…ทำ…ไม…พี่…ทำ…ับ…ียอน….อย่า…นี้…”
ียอนเริ่มหอบหนัมาึ้นีวอนส่ายเห็นส่ายหน้ารำา ่อนะเินไปที่ระเป๋าสะพายอียอน ้นระเป๋าหยิบยาออมาป้อนใส่ปาียอน
“อย่าเพิ่เป็นอะไรไปอนนี้ถ้าน้อียอนเป็นอะไรไป พี่าใแน่ๆ”
“แ!แ…แทำอย่านี้ทำไม”
“็แ่อยาหาวิธีปิปาเธอเท่านั้นแหละ ใส่เสื้อผ้า แล้วลับบ้านไ้แล้ว เี๋ยวันะไปส่ถ้าอยาเอาเรื่อนี้ไปโพทะนาบอใร็ามใ อยารู้นัว่าไอ้ยูมันะรู้สึยัไ ที่เมียมันะเป็นาราหนัAV”
ียอนใ ร้อไห้ รีบเ้าไปอาีวอนอร้อ
“อย่าทำอย่านั้นเลยนะะ ียอนสัาว่าียอนะไม่พูอะไรทั้นั้นหรือพี่ีวอน ะให้ียอนทำอะไร็ไ้…ียอนยอมทุอย่า”
วันนี้ะอัพ อนที่ ๖ นะะ
ความคิดเห็น