คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : △▼ Dimensions 0.2
△▼ Dimensions 0.2
At Room
“นี่ เมื่อกี้แม่ของนายเหรอ” จงอินถามด้วยความสงสัย
“ใช่ แม่ฉันเองล่ะ”
“เซ็งเลย ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวกับแม่นายเลย”
“หยุด...หยุดเลย หยุดความคิดนั้น ถ้านายออกไปแม่ของฉันก็สงสัยสิ” คยองซูพูดเอือมๆ
“ว่าแต่...แม่นายขนของหนีน้ำท่วมเหรอ”
“จะบ้าเหรอ แม่ฉันกลับญี่ปุ่นไปดูกิจการต่างหากเล่า”
“งั้นก็เหลือแค่นายกับฉันนะสิ” จงอินถามกวนๆ
“No! ก็แค่วันนี้วันเดียว เพราะพรุ่งนี้จะมีคนมาอยู่กับฉัน”
“ครายยยยยยยยยอ่ะ” จงอินลากเสียงแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคยองซูที่ยืนหันหลังอยู่
“ไม่รู้เว่...ยยย” เมื่อคยองซูหันไปวาดใส่จงอิน หน้าของเขาก็สัมผัสกับหน้าของจงอิน ริมฝีปากของทั้งสองค่อยๆเข้าหากัน แล้วจงอินก็จูบลงบนริมฝีปากของคยองซู ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่มจากนั้นจงอินก็ค่อยๆอุ้มคยองซูขึ้นไปบนเตียง มือของคนร่างสูงค่อยๆปลดกระดุมเสื้อ แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคลอเคลียอยู่ตรงใบหน้าและซอกคอของตนร่างเล็ก เสียงลมหายใจของทั้งสองถี่แบบไม่เป็นจังหวะ
กริ๊งงงงงง กร๊างงงงงง กริ๊งงงงงงง เสียงโทรศัพท์มือถือของคยองซูดังขึ้น ทำให้เขาต้องผละจงอินออกจากร่างแล้วรีบรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล คยองซูพูดครับ” คยองซูรีบรับสาย
“เฮ้ย คยองซูแกไม่ต้องมีมารยาทกับฉันขนาดนั้นก็ได้”
“อ้าว แกเองเหรอลู่หาน”
“ก็ใช่นะสิ ฉันเอง”
“งั้นมีอะไร รีบๆพูดมา” คยองซูทำเสียงรำคาญ
“พรุ่งนี้ฉันจะไปหานายตอนเช้าน่ะ”
“แล้วนายจะมาทำอะไรที่บ้านฉัน”
“เปล่า ก็แค่ไม่มีเพื่อนอ่ะ มันเหงาเว้ย”
“เออๆ ก็ได้ๆ”
“O.K. แล้วเจอกันเพื่อน”
คยองซูวางโทรศัพท์ลง แล้วหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เอ่อ...คือ” คยองซูพูดไม่ออก
“เรื่องเมื่อกี้...ฉันขอโทษนะ” จงอินพูดก่อน
“เอ่อ....”
“ฉันเผลอลืมตัวอีกแล้ว” จงอินหันมามองคยองซู
“เฮ้ย...ไม่ได้มีไรเกิดขึ้นสักหน่อย อย่ากังวลเลย” คยองซูพูดกับจงอินแล้วตบไหล่เบาๆ
“นายคงไม่ได้โกรธฉันนะ”
“ไม่หรอก” คยองซูยิ้มให้จงอิน
“เย้ แสดงว่าถ้าฉันทำอีกนายก็คงไม่ว่าอะไรใช่มะ” จงอินส่งสายตาเจ้าเล่ห์
“จะบ้ารึไง...แล้วนายจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ” คยองซูลองถาม
“กลับไม่ได้ ฉันกลับไปไม่ได้ โลกของที่นี่ไม่ได้ล้ำสมัยเหมือนโลกที่ฉันจากมา”
“แล้วพ่อแม่ของนายเค้าจะไม่เป็นห่วงเหรอ”
“พ่อแม่งั้นเหรอ” จงอินทำหน้าสงสัย “แบบแม่ของนายนะเหรอ”
“ใช่ นายไม่คิดถึงเขาเหรอ”
“ไม่อ่ะ ฉันถูกสร้างขึ้นมาจากการปลูกถ่ายอวัยวะ”
“จริงดิ เจ๋งไปเลย” คยองซูมีสีหน้าตื่นเต้น
“ไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นเลย มีคนแบบฉันตั้งเยอะแยะ”
“แต่โลกของฉันมันไม่มีหนิ” คยองซูทำหน้ามุ่ย
“แล้วนายอยากให้มีมั้ยล่ะ” จงอินจ้องหน้าคยองซู
“นายหมายความว่า...”
“ใช่ ฉันจะขออยู่กับนายที่นี่”
“นายปัญญาอ่อนป่าว เราไม่ได้เป็นอะไรกันจะอยู่ได้ไง” คยองซูเดินหนี แต่จงอินก็ฉุดเข้าไปกอด
“’งั้นก็เป็นสิ” จงอินกระซิบข้างหูคยองซู
“ไม่ ยังไงก็อยู่ไม่ได้” คยองซูเสียงแข็ง
“งั้นฉันก็จะกอดนายอยู่อย่างเนี้ย น้า...น้า อยู่ด้วยนะ” จงอินอ้อน
“เออๆก็ได้ อยู่ก็อยู่ ปล่อยได้ยัง” คยองซูทนเสียงอ้อนของจงอินไม่ไหว แต่จงอินก็ยังกอดเขาอยู่ “นี่ จะปล่อยได้ยัง จงอิน” คยองซูถาม
“ขอฉันกอดนายอย่างนี้ก่อนได้มะ” จงอินอ้อน
“งั้น ถ้านับหนึ่งถึงสาม แล้วนายยังไม่ปล่อยฉันจะไม่ให้นายอยู่” คยองซูขู่
“หนึ่ง”
“สอง”
“สา....”
“ปล่อยแล้วๆ” จงอินรีบปล่อยมือจากเอวของคยองซู
วาป “งั้นเปลี่ยนเป็นหอมแก้มแล้วกัน” จงอินโผล่มาข้างหน้าคยองซูแล้วหอมแก้ม
“เฮ้ย! ไอ้จงอินนายทำอะไรของนาย” คยองซูตวาดใส่
“ก็ชดเชยที่ค้างคากันไว้เมื่อกี้ไง” จงอินพูดแล้วกระโดดนอนลงบนเตียง
“ไอ้จงอิน...โรคจิต” คยองซูยิ้มแล้วบ่นพึมพำ “ฉันไปทำอาหารเย็นก่อนก็แล้วกัน”
“ไปด้วยๆ” จงอินเรียกร้อง
“อยู่นี่แหละดีแล้ว อยู่นิ่งๆด้วย เข้าใจป่ะ”
“โอเคๆ” จงอินตอบส่งๆ
.
.
.
At Kitchen
คยองซูกำลังม่วนอยู่กับการทำอาหารเย็นเขาทำซุปร้อนๆไว้ เมื่อเขาหันมาหั่นผักเขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคน
“โหหหห หอมจังเลย” จงอินหันมาพูด
“นายมาได้ไงเนี่ย”
“ก็หายตัวมาไง”
“ฉันไม่ชอบให้นายทำแบบนี้เลย มันน่าขนลุก”
“งั้น ไม่ทำก็ได้ แบบว่านานๆครั้งทำที” จงอินยักไหล่
“ก็ยังดีกว่าทำตลอดๆอ่ะ” คยองซูพูดเอือมๆ “เสร็จแล้ว” คยองซูพูดเมื่อนำผักที่หั่นใส่ลงไปในซุป
“งั้นเราไปดินเนอร์กันนะ” จงอินพูดหวานใส่คยองซู
“เหอะๆดินเนอร์ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลยรีบๆยกไปกินเร็วๆเลย” คยองซูไล่ให้จงอินยกอาหารออกไป
“คร้าบๆ” จงอินพูดรับหน้าที่
.
.
.
At Room (22.00 pm)
“นายจะอาบน้ำก่อนเลยมั้ย” คยองซูถาม
“ก็ได้นะ แต่จะดีกว่านี้ถ้าได้อาบกับนาย” จงอินทำสายตาเจ้าเล่ห์
“นี่เลิกทะเล้นได้แล้ว บอกกี่ครั้งแล้วว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย” คยองซูดุใส่
“ฉันก็บอกหลายครั้งแล้วว่าก็ทำให้เป็นสิ” จงอินยิ้มเจ้าเล่ห์
“หึ หึ แกคงตายก่อนที่จะเป็นล่ะ ไอ้จงอิน” คยองซูทำหน้าเหมือนจะฆ่าจงอิน
“ไปอาบคนเดียวก็ได้” จงอินหันหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ
เมื่อทั้งสองอาบน้ำเสร็จทั้งคู่ก็นั่งดูทีวีด้วยกัน
“นี่ นายเอาหมอนข้างมากั้นทำไมอ่ะ” จงอินถาม
“ก็เดี๋ยวนายเอาขามาก่ายฉันอีก น่ารำคาญ” คยองซูหันไปตอบจงอินแล้วหันกลับมาดูหนังต่อ
“คยองซู นายเลือกดูสักช่องสิ”
“ก็เลือกอยู่นี่ไง ทำไมวันนี้ถึงมีแต่หนังอะไรก็ไม่รู้” คยองซูพูดแล้วปารีโมตไปตรงปลายเตียง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาเขาก็พบกับฉากรักในทีวี เมื่อเขาหันไปข้างๆก็เจอจงอินกำลังนั่งจ้องเขาเหมือนหมาป่าจะกินลูกแกะ
“คยองซู...ฉัน”
“ฉันว่าเราควรนอนกันได้แล้วล่ะ” จงอินยังไม่ทันพูดจบคยองซูก็ตัดบทแล้วปิดทีวีนอนทันที
“โห คยองซูอ่า” จงอินพูดแบบงอนๆ
“อะไรของนาย นอนได้แล้ว” คยองซูตวาดใส่
“นอนก็นอน...เชอะ คยองซูใจร้าย” จงอินเอนกายลงนอน
“นายมันโรคจิต จงอิน” คยองซูตะโกนใส่หูจงอิน
แล้วทั้งคู่ก็หันหลังนอนให้กันโดยที่คยองซูก็หลับๆตื่นๆส่วนจงอินก็หันมามองคยองซูทุกๆชั่วโมง แล้วก็หันกลับไปกลับมาอย่างนั้น
.
.
.
เช้าวันต่อมา
“ นี่คยองซู ตื่นได้แล้วนะเช้าแล้ว” จงอินกระซิบข้างหูของคยองซู
“อือ...” คยองซูส่งเสียงในลำคอ แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา “เฮ้ยๆๆ จงอินนายมาค่อมร่างฉันทำไม” คยองซูมีสีหน้าตกใจ
“ฉันก็มาปลุกนายนะสิ” จงอินตอบแบบกวนๆ
“ไม่ต้องมาปลุกขนาดนี้ก็ได้หัวใจฉันจะละลาย เอ๊ย!จะวาย” คยองซูตอบเบาๆ
“นายหน้าแดงนะคยองซู” จงอินถามยิ้มๆ
“ป่าวนะ นายลุกออกไปได้แล้ว” คยองซูเบือนหน้าหนี
ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง
“คยองซู มีคนมากดกริ่งหน้าบ้านนายน่ะ” จงอินบอกหลังจากที่ลุกออกมาจากตัวคยองซู
“ฉันได้ยินแล้วน่า งั้นฉันลงไปดูก่อนนะ”
“อืม”
.
.
.
“เฮ้ย..คยองซูฉันมาแล้ว” เมื่อคยองซูเปิดประตูบ้าน เขาก็ได้พบกับชายตัวสูงหน้าตาดียืนทักทายอยู่ข้างหน้า
“นายเองเหรอ เซฮุน” คยองซูยิ้มอย่างดีใจ
“ใช่แล้ว ฉันจะมาอยู่กับนาย” เซฮุนพูดอย่างดีใจและเดินเข้าไปสำรวจในบ้าน ปล่อยให้คยองซูยืนอึ้งเมื่อได้ยินประโยคเมื่อกี้ “เฮ้ย! นายเป็นใครมาอยู่ในบ้านของป้าฉันได้ไง” เซฮุนถามเมื่อเจอจงอินเดินออกมาจากห้องของคยองซู
“เอ่อ...เค้าเป็นเพื่อนฉันเองแหละ เพื่อนสมัย...อนุบาล” คยองซูรีบวิ่งขึ้นไปแก้ตัว
“แล้วเค้าจะอยู่กับเราด้วยเหรอ” เซฮุนถามอย่างสงสัย
“เอ่อ...ใช่ๆ อยู่กันเยอะๆดีออก” คยองซูยิ้มแห้ง
“สวัสดี ฉันชื่อ โอ เซฮุน เป็นลูกพี่ลูกน้องของคยองซู” เซฮุนแนะนำตัว
“เอ่อ...สวัสดี ฉันชื่อ คิม จงอิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ” จงอินแนะนำตัวบ้าง
“นี่คยองซู คอของนายไปโดนอะไรมาน่ะ” เซฮุนจ้องตาถามคยองซู
“เอ่อ...คือ อ้อฉันโดนมดกัดน่ะ” คยองซูหลบตาเซฮุน
“อ้อเหรออออออ มดบ้านนายตัวใหญ่เนอะ” เซฮุนลากเสียงยาว
“ก็ประมาณนั้น ช่างมันเถอะ นายไปเก็บของได้แล้วไป” คยองซูไล่เซฮุน
“เออๆไม่ต้องไล่ก็ได้ ไปอยู่แล้ว” เซฮุนตอบพลางเปิดประตูเข้าไปในห้อง
.
.
.
“นี่คยองซู นั่นคือคนที่จะมาอยู่กับนายเหรอ” จงอินถาม
“ใช่ ฉันก็พึ่งรู้วันที่เจ้านั่นมานั่นแหละ” คยองซูตอบอย่างหงุดหงิด
“อย่าหงุดหงิดน้า คนดี” จงอินพูดพร้อมดึงคยองซูเข้าไปในห้องนอน
“นี่ไอ้โรคจิต นายหื่นอะไรขึ้นมาอีกป่าวเนี่ย” คยองซูถามแบบไม่ไว้ใจ
“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่อยากเล่นเกมกับนาย” จงอินตอบอย่างเจ้าเล่ห์
“เกมเหรอ...” คยองซูทำคิ้วขมวด
“ไม่ต้องสงสัย เดี๋ยวนายก็รู้เอง”
.
.
.
เมื่อเซฮุนจัดข้าวของเสร็จ ก็เดินลงมานั่งที่ชิงช้าหน้าบ้าน แต่แล้วสายตาของเขาก็ต้องมาหยุดกับคนๆนึงที่เดินเข้ามาในบ้าน
“หวัดดี ฉันมาหาคยองซู เค้าอยู่ในบ้านมั้ย” คนร่างเล็กผิวขาวเนียนถามเซฮุนอย่างเป็นกันเอง
“อือ อยู่ข้างบนห้องกับจงอินน่ะ” เซฮุนตอบ
“จงอินงั้นเหรอ...คือเขาเป็นใคร” ลู่หานงง
“เค้าเป็นเพื่อนของคยองซูสมัยอนุบาลนะว่าแต่นายมาหาคยองซูทำไมเหรอ”
“อ้อ ฉันเป็นเพื่อนที่รร.ของคยองซูน่ะ” ลู่หานยิ้ม เมื่อลู่หานยิ้มมันทำให้หัวใจของเซฮุนเต้นรัว มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
“หรอ ฉันก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของคยองซูเหมือนกันฉันเซฮุน ยินดีที่ได้รู้จัก นายชื่อ...”
“ฉันชื่อลู่หาน ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน”
ทั้งสองนั่งชิงช้าพูดคุยกันอย่างสนิทสนม เซฮุนก็เอาแต่จ้องหน้าลู่หาน ส่วนลู่หานเองก็ลืมไปว่าต้องมาหาคยองซูเพื่อนรัก ไม่ใช่มาหาเซฮุน
.
.
.
“นี่ จงอินตกลงว่านายจะเล่นอะไรกับฉันห๊า” คยองซูพูดอย่างหงุดหงิด
“ก็เล่นจ้ำจี้กับนายไง” จงอินพยักหน้าชักชวน
“ม่ายยยยๆๆๆ ฉันไม่เล่น นายมันไอ้หื่น ไอ้โรคจิตวิปลิต ไอ้บ้ากาม ไอ้...” ยังไม่ทันที่คยองซูจะต่อว่าจงอินจบ ริมฝีปากของเขาก็โดนปิดด้วยริมฝีปากของจงอิน จงอินจูบคยองซูอย่างอ่อนโยน แล้วเขาก็ค่อยๆเอนตัวของคยองซูนอนลงบนเตียง เขาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง แล้วค่อยๆถอดเสื้อของคยองซูออก
“คยองซู นายทำให้ฉันห้ามใจไว้ไม่อยู่” จงอินกระซิบข้างๆหูของคยองซู พร้อมกับเล้าโลมตรงซอกคอขาว
“อื้อ...อ๊ะ...อ๊า จงอิน...ยะ...อย่า” คยองซูส่งเสียงครางห้ามร่างสูง แต่ถึงจะห้ามยังไงก็ไม่ได้ผล
“คยองซู นายทำให้ฉันอดใจไม่ไหว เพราะนายมันน่ารัก” ร่างสูงกระซิบเบาๆพร้อมทั้งสอดใส่น้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในร่างบาง
“อื๊อ...อ๊า จงอิน เร็วอีก...อื๊อ...” ร่างบางส่งเสียงหอบแผ่วเบาพร้อมทั้งจิกเล็บไปที่หลังของจงอิน ด้วยความรู้สึก และปฏิเสธไม่ได้
เสียงลมหายใจเหนื่อยหอบของทั้งคู่รัวเป็นจังหวะ ทั้งสองยังคงเล้าโลมและเล่นบทรักกันโดยที่หัวใจของทั้งสองต่างก็ยอมเป็นของอีกฝ่ายโดยไม่มีข้อแม้
.
.
.
ความคิดเห็น