คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : △▼ Dimensions 0.4
△▼ Dimensions 0.4
เช้าวันใหม่
“เฮ้!คยองซู”เสียงของลู่หานทักทายทำให้ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน โดยเฉพาะเซฮุน
“อ้าวลู่ฮาน...นายมาทำอะไรที่นี่ แล้วหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าจะไปไหนเหรอ” คยองซูถามคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“คือ...เอ่อ...ฉันจะขอมานอนที่นี่สักคืนสองคืน จะเป็นอะไรมั้ย” ลู่หานถามคยองซู
“ทำไมล่ะ นายทะเลาะกับที่บ้านมาเหรอ” คยองซูทำหน้าสงสัย
“เปล่าหรอก พอดีที่บ้านของฉันเค้าไปทัวร์ยุโรปกัน ฉันไม่มีเพื่อนเลยจะมาขอนอนที่นี่สักวันสองวัน”
“ได้สิ อยู่ตลอดชีวิตเลยก็ได้นะ” เซฮุนรีบพูดแทรก
“แต่ว่าห้องฉันเต็มแล้วนะ คือจงอินเค้านอนกับฉันน่ะ ส่วนห้องของแม่ก็กลายเป็นของเซฮุนแล้ว” คยองซูบอกกับลู่หานแล้วหันไปมองจงอิน
“เอ่อ...หวัดดีลู่หาน” จงอินทักทาย
“หวัดดี จงอิน ดีใจที่ได้เจอนาย” ลู่หานทักทายอย่างยิ้มแย้ม
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ห้องฉันยังว่างนะ” เซฮุนหันไปบอกกับลู่หาน แล้วจ้องมองเขาอย่างไม่วางตา
“นายว่ายังไงลู่หาน นายนอนกับเซฮุนได้รึเปล่า” คยองซูถาม
“เอ่อ...ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ ฉันไปไหนไม่ได้แล้วหนิ” ลู่หานพูดแบบเซ็งๆ แต่เมื่อเขาหันไปมองเซฮุนเขาก็เกิดอาการหน้าแดง
“โอเค งั้นฉันจะพานายขึ้นไปเก็บของนะ” เซฮุนรีบลากลู่หานขึ้นไปบนห้อง
“นายจะรีบไปไหน เซฮุน ฉันพึ่งมาเองนะ” ลู่หานถามขณะที่เซฮุนกำลังพาเขาขึ้นมาบนห้อง
“ถึงแล้ว” เซฮุนเปิดประตูห้อง แล้วจูงมือลู่หานเข้าไปในห้อง
“นี่ห้องของนายเหรอ ดูสะอาดมากเลย” ลู่หานบอกแล้วมองไปรอบๆห้อง
“แล้วนายชอบรึเปล่าล่ะ”
“ชอบสิ มันดูสบายๆมากเลย”
“’งั้นก็มาอยูด้วยกันเลยสิ” เซฮุนกระซิบที่ข้างหูของลู่หาน
เมื่อลู่หานหันไป แก้มของเขาก็อยู่ที่จมูกของเซฮุนแล้ว เขาหยุดนิ่งและรู้สึกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้หัวใจของเขามันเต้นแรงมาก เหมือนมันจะระเบิดออกมาเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่เขารู้ก็คือเขาเริ่มหวั่นไหวกับเซฮุนแล้ว...
“เอ่อ...ฉัน...ฉันขอบใจนายมากนะ” ลู่หานพูดหลังจากที่ได้สติ เขาผละตัวเองออกจากร่างของเซฮุน
“ฉันอยากได้มากกว่าคำขอบคุณของนายนะ”
“แล้วนายอยากได้อะไรล่ะ”
“เดี๋ยวนายก็รู้เอง มันพูดออกมาไม่ได้หรอก เราลงไปข้างล่างกันดีกว่า”
“อืม ก็ดี”
.
.
.
ทั้งสี่คนนั่งดูทีวีด้วยกันอย่างสนุกสนาน โดยที่จงอินกับคยองซูก็หยอกเล่นกันอย่างออกนอกหน้าเหมือนทุกครั้ง แต่เซฮุนกลับจ้องแต่หน้าของลู่หาน เหมือนสุนัขจิ้งจอกที่กำลังหิวโซ มีแววตาที่เจ้าเล่ห์ และคิดที่จะจับลูกแกะกินและครอบครองมันเพียงผู้เดียว
“นี่...คยองซูเราขึ้นไปนอนกันเถอะน้า” จงอินส่งสายตาออดอ้อนไปที่คยองซู
“อีกแล้วนะ จงอิน” คยองซูหันไปดุ
“น่านะ...ไปกันเถอะ ไปๆ” จงอินฉุดแขนของคยองซูแล้วพาคยองซูขึ้นไปบนห้อง
ลู่หานมองตามอย่างอึ้งๆกับการกระทำของจงอิน แล้วหันมามองที่เซฮุน ที่นั่งมองเขาตาไม่กระพริบ
“นายมองฉันนานแล้วนะ” ลู่หานถามอย่างเขินๆ
“ขึ้นไปบนห้องกันเถอะ” เซฮุนชักชวน
“ห๊า...เมื่อ...เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ” ลู่หานถามให้แน่ใจ ว่าหูของเขาคงไม่ได้แว่วไปเอง
“ฉันอยากขึ้นห้องแล้ว ไปกันเถอะ” เมื่อเซฮุนพูดจบเขาก็จูงมือพาลู่หานขึ้นไปบนห้อง
“เฮ้ย...เซฮุนนายง่วงแล้วเหรอ”
“เปล่าหรอก ฉันยังไม่ง่วง” เซฮุนตอบด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“งั้นก็ดี ฉันก็ยังไม่ง่วงเลย แล้วเราสองคนขึ้นมาบนนี้เพื่อ...” ลู่หานถามกวนๆ
“นายรู้ใช่มั้ย ว่าฉันคิดยังไงกับนาย” เซฮุนถามจริงจังแล้วดันลู่หานติดกับผนัง แล้วเอาหน้ายื่นเข้าไปใกล้
“อื้อ...ฉันรู้ รู้ว่านายรู้สึกยังไง” ลู่หานตอบเซฮุนโดยที่ไม่มีท่าทางเขินอาย เขาจ้องมองเซฮุนเพื่อบอกความรู้สึกของตัวเอง
“แสดงว่า นายยอมรับความรู้สึกที่ฉันมีให้นายแล้วใช่มั้ย”
“แล้วนายคิดว่ายังไงล่ะ...”
เมื่อลู่หานว่าจบ เซฮุนก็จูบไปที่ริมฝีปากของลู่หานอย่างเร่าร้อนและดูดดื่ม ตอนนี้เซฮุนไม่ได้ปฏิเสธเขา และลู่หานก็รู้แล้วว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกของเขาที่มีให้เซฮุนได้เหมือนกัน เพราะเมื่อเขาจ้องมองไปที่นัยตาของเซฮุน มันก็ทำให้เขายอมเป็นของเซฮุน ไม่ใช่ว่าเขายอมเพราะว่าเขามีความต้องการในตอนนี้ แต่เขายอมตั้งแต่วันที่เขาได้รู้จักคนที่ชื่อว่า โอ เซฮุน (คลุมดำนะตัวเอง)
“อื๊อ...อ๊า...เซฮุน” เสียงครางของร่างขาวยิ่งทำให้เซฮุนเพิ่มความเร่าร้อนเข้าไปอีก
“ฉันรักนายนะ ลู่หาน” เซฮุนเชยคางของลู่หานขึ้น
“ฉัน...กะ...ก็รักนาย...อื๊อ ฉันเจ็บ” ลู่หานร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ทนอีกนิดนะ ใกล้แล้ว”
“อื๊อ...อ๊ะ...อื๊อ” ร่างขาวส่งเสียงครางอีกครั้ง เมื่อมือหนายกสะโพกขึ้น และเร่งจังหวะสอดใส่ไปในร่างขาว ลมหายใจของทั้งสองรดต้นคอของกันและกัน และนั่นก็ทำให้ฉากรักของทั้งคู่ไม่มีท่าทีว่าจะจบตอนไหน
.
.
.
“คยองซู นายเช็ดหัวให้ฉันหน่อยสิ” จงอินออกหลังจากอาบน้ำเสร็จ หัวของเขาเปียกโชกไปหมด มันทำให้เขาดูเซ็กซี่มากเมื่อเขาเสยผมขึ้น
“เอาผ้ามาสิ” คยองซูไม่ปฏิเสธ
ทั้งสองนั่งอยู่บนเตียงนอน โดยที่คยองซูก็นั่งคุกเข่าเช็ดหัวให้จงอิน จงอินมองใบหน้าของคยองซูและนั่นทำให้คยองซูหยุดชะงัก เมื่อเห็นสายตาของจงอินที่จ้องมองเขา ใบหน้าของจงอินค่อยๆเลื่อนขึ้นมาที่ใบหน้าของคยองซู แล้งจงอินก็ประกบริมฝีปากของเขาไปที่ริมฝีปากของคยองซู (อ่ะ คลุมดำอีกรอบ)
มือหนาที่จับเอวของร่างบางค่อยๆเลื่อนไปที่กางเกง นั่นยิ่งทำให้ร่างบางส่งเสียงครางออกมาอย่างแหบพล่าน จงอินยกตัวคยองซู ขึ้น แล้วค่อยๆจับขาของร่างบางให้อ้าออก แล้วสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปในตัวของร่างบาง
“อื๊อ...อ๊า...โอ๊ะ...อ๊า” ร่างบางส่งเสียงเมื่อร่างสูงเร่งจังหวะให้มากขึ้น
“คยองซู นายทำให้ฉันคลั่งนายนะรู้มั้ย” จงอินเลื่อนใบหน้าไปยังอกของคยองซู แล้วขบไปที่เรือนร่างนั้น
“อื๊อ....จงอิน....อื๊อ” คยองซูส่งเสียงครางเรื่อยๆแต่นั่นก็ยิ่งทำให้คนร่างสูงเล่นซุกซนกับร่างกายของคนร่างบางเข้าไปอีก จนไม่มีอะไรมาหยุดได้
.
.
.
แสงแดดในยามเช้าทำให้ลู่หานตื่นขึ้นมา เขาอยู่ในอ้อมกอดของเซฮุน เขามองใบหน้าที่ได้รูปของคนตรงหน้า ลู่หานอมยิ้มนิดๆเพราะเมื่อเวลาที่เซฮุนหลับ ใบหน้าของเขาเหมือนกับเด็กที่พึ่งฟังนิทานก่อนนอนจบไป ลู่หานมองใบหน้าของเซฮุนอยู่อย่างนั้นราวกับว่าตอนนี้เวลาของทั้งโลกได้หยุดลงอยู่ที่ตรงนี้
“นายมองฉันนานแล้วนะ ไม่เบื่อเหรอ” เซฮุนลืมตาขึ้นมาพูดกับลู่หาน
“ใครบอก ฉันไม่ได้มองสักหน่อย”
“แล้วเมื่อกี้ใครน่า ที่ยิ้มอยู่คนเดียว”
“นายรู้หนิ แต่ว่านายหลับอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ใครบอกว่าฉันหลับ ฉันตื่นก่อนนายอีก เพียงแต่ฉันอยากจะกอดนายให้นานๆเท่านั้นเอง”
“เจ้าเล่ห์...”
“ก็เป็นกับนายเท่านั้นแหละ” ลู่หานอมยิ้มอย่างเขินๆเมื่อได้ยินเซฮุนพูด
.
.
.
ลู่หานเปิดประตูออกมาพร้อมกับเซฮุน เป็นเวลาเดียวกันที่จงอินและคยองซูเพิ่งเดินออกมาจากห้อง
“อ้าวลู่หาน นั่นคอแกไปโดนอะไรมาน่ะ” คยองซูถามพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ต้นคอของลู่หาน
“ก็โดนเหมือนที่นายโดนนั่นแหละ” ลู่หานย้อนคยองซู
“ไอ้ลู่หาน...ไอ้เพื่อนบ้า”
“แกนั่นแหละบ้า ดูสิเป็นเยอะกว่าฉันอีก”
“นี่จงอิน นายทำคยองซูมากไปรึป่าว” เซฮุนถามจงอิน
“ไม่นะ ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายหนิ” จงอินยักไหล่
“ไม่มากอะไรของนาย เอวฉันจะไปขดรวมกับไส้อยู่แล้ววววว” คยองซูตะคอกใส่จงอินเบาๆ
“แล้วชอบปะล่ะ” จงอินกระซิบที่ข้างหูของคยองซูเบาๆ จนทำให้คยองซูเขินจนหน้าแดง
“นี่ วันนี้เราไปเที่ยวกันมั้ย” เซฮุนพูดขึ้น
“ที่ไหน?” ทั้งจงอิน คยองซู และลู่หาน ถามขึ้นพร้อมกัน
“สวนสนุกไง”
.
.
.
At Wonder land
“นี่จงอิน นายไหวมั้ยอ่ะ” คยองซูลูบหลังจงอิน
“อ๊วกกก...อว๊ากกก” จงอินอาเจียนหลังจากที่เขาไปเล่นรถไฟเหาะมา
“เอ้าๆ ดมยาดมก่อน เดี๋ยวถ้านายตายไปแล้วใครจะจ่ายตังให้ฉันเนี่ย” คยองซูบ่น
“โอ้โห นี่คยองซูแฟนนายกำลังจะตายแล้วนะ ยังจะห่วงเล่นอีก” จงอินทำหน้ามุ่ย
“ใครเค้าบอกนาย ว่านายเป็นแฟนฉันน่ะ”
“ช่างกล้าพูด แล้วที่ผ่านมาฉันเป็นตุ๊กตายางของนายรึไง หรือต้องให้ฉันย้อนความจำนาย คยองซู”
“เฮ้อ...ถึงนายจะบอกว่านายเป็นแฟนฉัน ถึงฉันจะไม่ค่อยสนใจว่าที่จริงแล้วเรามีสถานะอะไรกัน แต่ฉันก็ไม่เคยปฏิเสธความรู้สึกของนายหนิ ”คยองซูพูดขึ้นลอยๆ
“ฉันไม่เข้าใจอ่ะ ประโยคที่นายพูดมันยาวมากเลย” จงอินหันมาบอกเมื่อเขาอาเจียนเสร็จ
“ที่อย่างงี้ฟังไม่เป็นภาษา ที่เรื่องอื่นน่ะทำเป็นจังเลย”
“อ้าว ก็ฉันถนัดภาคปฏิบัติหนิ”
“เหรอออ...”
“นี่ ตกลงว่าที่นายพูดมันคืออะไรอ่ะ ฉันอยากรู้”
“ไม่บอกแล้ว หมดอารมณ์”
“หงะ คยองซู”
“ถ้าทำตัวดีเดี๋ยวจะบอกว่ามันหมายถึงอะไร”
“โอเคๆ ฉันจะเชื่อฟังนาย จะเป็นเด็กดีเลยล่ะ”จงอินทำหน้าออดอ้อน
.
.
.
“นี่ลู่หาน เราไปถ่ายรูปทางนั้นกันเถอะ” เซฮุนชวนลู่หาน
“นายจะถ่ายจริงๆอ่ะ”
“ใช่ เราสองคนมาถ่ายกันตรงนี้แหละ ดีแล้ว”
“ถ่ายกับถังขยะหน้ามิกกี้เมาส์เนี่ยนะ”
“เหอะๆ ก็ฉันเห็นว่ามันน่ารักดีนี่”
“อืมๆ ฉันตามใจนาย”
ทั้งคู่ถ่ายรูปกับถังขยะหน้ามิกกี้เมาส์ โดยที่ตาของเซฮุนไม่ได้มองไปที่กล้องแต่เขากลับจ้องมองแต่ลู่หาน และอมยิ้มเมื่อเห็นลู่หานโพสท่าคู่กับเขา
“นี่ๆมาทางนี้สิ” เซฮุนพาลู่หานไปที่มาสคอร์ตตัวนึง
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไมเหรอ”
“หลับตาก่อน...ฉันมีอะไรจะให้”
ลู่หานหลับตาลง เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาเขาก็เห็นเซฮุนถือลูกโป่งใบหนึ่งเดินมาทางเขา
“นายเอาลูกโป่งมาให้ฉันเนี่ยนะ”
“อืมใช่ ยื่นมือมาสิ...ฉันจะส่งมันให้กับนาย”
ลู่หานยื่นมือไปที่เซฮุนอย่างไม่เข้าใจกับการกระทำของเขา
“ไม่ใช่มือขวา...เอามือซ้าย”
“อ้าว! แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก”
ลู่หานยื่นมือไปที่เซฮุน เซฮุนค่อยๆจับมือซ้ายนั้นอย่างอ่อนโยนจากนั้นเขาก็นำแหวนที่คล้องไว้กับเชือกลูกโป่งสวมไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของลู่หาน เซฮุนบรรจงจูบไปที่มือของลู่หานแล้วกุมมือข้างนั้นไว้
“เซฮุน...นาย…”
“ต่อไปนี้นายเป็นของฉันแล้วนะลู่หาน ถึงมันจะเร็วเกินไป...แต่ฉันก็มั่นใจนะว่านายคือ...คนที่ฉันรัก...”
“ฉันก็รักนายนะ...เซฮุน” ลู่หานโผกอดเข้าใส่เซฮุนอย่างมีความสุข
“ถ้ารักแล้ว...คืนนี้อย่าลืมให้รางวัลคนรักด้วยนะ” เซฮุนกระซิบที่ข้างหูของลู่หาน
“บ้ารึไง คนเยอะแยะนายพูดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย” ลู่หานตีเซฮุนเบาๆ
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงเมื่อคืนฉันก็ตกเป็นของนายไปแล้ว...นายต้องรับผิดชอบฉันนะ ลู่หาน”
“ห๊า...ฉันไม่ใช่เหรอที่ตกเป็นของนายน่ะ ไอ้เจ้าเล่ห์”
“55555+++ เออใช่ นายตกเป็นของฉันแล้ว...เมื่อคืนนี้”
“หนอยยย...เซฮุน” ลู่หานทำหน้าหมั่นไส้
“ก็มันจริงนี่น่า” เซฮุนหัวเราะ
ทั้งคู่ยังคงยืนคุยหยอกล้อกัน จนไม่สนใจคนรอบข้าง เพราะว่าตอนนี้เหมือนโลกทั้งใบมีเพียงแค่เขาสองคน
.
.
.
“คยองซู นายบอกได้ยางงง...” จงอินลากเสียงถามเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน
“บอกอะไรของนายนายมีอะไรที่ฉันต้องบอกด้วยเหรอ” คยองซูหันหน้าไปทางเซฮุนและลู่หานที่สวีทกันจนไม่สนใจใคร
“ฉันก็แค่ไม่เข้าใจสิ่งที่นายพูดอ่ะ นายพูดซะยาวแล้วตอนนั้นฉันก็กำลังมึนด้วย”จงอินให้เหตุผล
“ก็ได้ๆฉันจะบอกนาย แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ วันนี้และวินาทีนี้”
“โห...แต่ก็ยังดี แสดงว่านายจะบอกฉันช่ายยยป่ะ”
“อืม” คยองซูพยักหน้า
“งั้นเราขึ้นไปบนห้องกันดีกว่า นายดูคู่นั้นสิเค้าหวานกันจนโลกจะเป็นเบาหวานแล้ว” จงอินชี้ไปทางเซฮุนและลู่หาน
“เหอะๆ เมื่อคืนยังไม่พออีกรึไง....ฉันเป็นคนนะเว้ยยย” คยองซูบ่นพึมพำ
“คนน่ารักใครๆเค้าก้อยากครอบครองกันทั้งนั้นแหละ” เมื่อจงอินพูดจบ เขาก็อุ้มคยองซูขึ้นไปที่เตียงบนห้องนอน
“เดี๋ยวก่อน!” คยองซูพูดขึ้นเมื่อจงอินกำลังจะถอดเสื้อ
“อะไรอีกล่ะ...” จงอินทำหน้ามุ่ย
“นายไปอาบน้ำก่อนเลย” คยองซูชี้ไปทางห้องน้ำ
“เฮ้อ...ไปก็ได้” จงอินทำตามอย่างเซ็งๆ
เมื่อจงอินเดินเข้าห้องน้ำไป คยองซูก็ล้มตัวนอนลงบนที่นอน วันนี้เค้ารู้สึกเหนื่อยและอ่อนเพลียมาก เค้าเหมือนรู้สึกไม่มีแรง จากนั้นเขาก็เผลอหลับไป
“นี่คยองซู...นายนอนแล้วเหรอ” จงอินเรียกคยองซูแต่ไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงเข้าไปใกล้ๆ “เฮ้ย!นายตัวร้อนหนิ...วันนี้นายคงเหนื่อยมากเลยสินะ เฝ้าดูแลฉันไม่ห่างเลย” จงอินพูดกับคนที่หลับอยู่ตรงหน้า เขาจับใบหน้าของคยองซูอย่างอ่อนโยน
“ฉันจะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวนายนะ” จงอินรีบไปเอาผ้ามาเช็ดตัวคยองซู
“จงอิน...ฉันหนาวจังเลย...หนาวมากเลย...” คยองซูเพ้อขึ้นมาหลังจากที่จงอินเช็ดตัวเขาเสร็จ
“ฉันจะกอดนายนะคยองซู นายจะได้ไม่หนาว” จงอินขึ้นไปนอนบนเตียง เขาสวมกอดคยองซูที่หลับอยู่ ใบหน้าของทั้งคู่แนบชิดเข้าหากัน ปละทั้งคู่ก็นอนหลับอยู่อย่างนั้นทั้งคืน
.
.
.
ความคิดเห็น