{,hey ! teacher มาเป็นแม่ผมมั้ย ?? (:

ลำดับตอนที่ #2 : unit' two ♥ {40 %}

บทที่ ๒ ; หน้าตาน่าเกียด

open:-) 15/08/10 ,, 18.43
fa rily                               

 

                   “พี่ครับ ! ตื่นตื่นตื่น” ร่างบางวิ่งไปนอนทับร่างสูงที่นอนอยู่ที่เตียงทันที บอกจะไปส่งเขา แล้วไหงตื่นสายแบบนี้เนี้ย ?! เขาจะไปทันไหม??

“หือ ??” ฮันเกิงตื่นขึ้นมานั่งขยี้ผมและถามด้วยเสียงงัวเงียและสีหน้าที่ดูแล้วไม่ตื่นเลยสักนิด- -

“พี่ฮันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!” ร่างบางแผดเสียงดังจนตัวคนโดนถึงกับสะดุ้งวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

“รีบหน่อยๆ เร็วหน่อยๆ” เสียงเพลงเลือกเข้าแถวดังขึ้นอีกครั้งในตอนเช้าของวันที่สองของการเปิดเรียนพร้อมกับฮยอกแจที่ก้าวเข้าโรงเรียนได้ทันพอดีกับเพลงที่ขึ้น ฮยอกแจกวาดสายตาหาเด็กๆที่มีอยู่มากมาย เด็กห้องเขาอยู่ไหนเนี่ย !?! ร่างบางขมวดคิ้วได้ไม่นาน ก็เปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มกว้างแทน

..เจอแล้วเว้ยย..

“เอาห้องกล้วยยกมือขึ้น !” เสียงคุณครูดังขึ้นอย่างสดใส

..แหมไม่ใช่แค่เรื่องหาเด็กเจอเร็วหรอก มันมีอีกเรื่องคิคิ อย่าให้บอก เขิน ..

“ครับ/ค่า” เสียงขานรับอันสดใสจนทำให้แม่ๆที่รอลูกเข้าแถวตอนเช้า ยิ้มอย่างเอ็นดู

“เธอดูเด็กคนนั้นสิ ท่าทางจะเลี้ยงเด็กเก่งน่าดู ดูสิเธอ~ ไม่มีเด็กคนไหนร้องไห้เลย เป็นผู้ชายแท้ๆทำไมถึงเก่งเรื่องพวกนี้นะ” คุณแม่วัยเด็กกระซิบชมฝีมือการดูแลเด็กของฮยอกแจกับผู้ปกครองอีกคนหนึ่งที่อายุดูไล่เลี่ยกัน

“นั่นสินะ น่าอิจฉาจังเลย~” ฮยอกแจได้ยินดังนั้นก็หันไปยิ้มและโค้งเล็กน้อยให้เป็นการขอบคุณ

อันที่จริงเขาก็อายอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ชมสะดังเชียว -///-

..เฮ่ย อายเว้ย..

“คุณแม่คนที่สองยิ้มใหญ่เลยยย” เด็กๆคู่หน้าเอ่ยแซวเมื่อฮยอกแจยิ้มเขินเพราะถูกชมเสียออกนอกหน้าขนาดนี้

“อะไรกันเด็กๆ เขาห้องกันดีกว่าจ๊ะ” ฮยอกแจปล่อยมือจากเด็กทั้งสองและเปิดประตูให้เด็กๆทั้งหมดได้เข้าไปในห้องเรียนของพวกเขากัน

“หนูๆ” เสียงผู้ปกครองคนเดิมเรียกฮยอกเอาไว้ก่อนที่ร่างบางจะเดินเข้าห้องไป

“ครับ??” ร่างบางหันมาขานทันที

“หนูท่าจะเก่งนะ พี่ฝากดูลูกพี่หน่อยนะ พี่ไว้ใจหนูมากเลยนะ” ผู้ปกครองคนนั้นยิ้มใจดีให้เขา มันเป็นคำที่เขาดีใจมากเมื่อผู้เป็นแม่ไว้ใจคนคนหนึ่งให้ดูแลลูก ซึ่งนั่นคือเขา การดีจะได้ยินประโยคนี้ใครใครก็บอกว่ามันยากเพราะเด็กวัยนี้เป็นวัยที่พ่อแม่ยากจะตัดใจให้ลูกอยู่กับคนอื่นนานๆถึงหนึ่งวันเต็มๆ เขาได้ยินประโยคนี้แล้ว ถือเป็นการเริ่มต้นได้ดีเลยทีเดียว

“ครับ” ฮยอกแจยิ้มร่ากลับไป พร้อมเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น และได้รับรอยยิ้มจริงใจกลับมาด้วยเช่นกัน

“คุณแม่ขา~!” เสียงเด็กใสๆของเด็กน้อยสองคนดังขึ้น พร้อมกับเด็กทั้งสองก็เข้าไปสู่อ้อมกอดของผู้เป็นแม่

“อ้าว หนูฮันนะฮันนี่” ฮยอกแจร้องเรียกเด็กในห้อง

...ผู้ปกครองคนนี้เป็นผู้ปกครองของฮันนะฮันนี่หรือเนี่ย ?? ตั้งชื่อลูกได้ถูกใจเขามากๆ...

“หนูมาทำ...”

“พวกหนูเห็นคุณแม่คนที่สองหายไปนานเลยออกมาดูเห็นคุณแม่เลยวิ่งมาหา” ฮันนะฮันนี่ตอบเสียงใส

..เขายังถามไม่จบเลยนะเนี่ย..

“ค่ะ คุณแม่เป็นผู้ปกครองของฮันนะฮันนี่แกหน่ะคะ ชื่ออากึนนะค่ะ” คุณแม่อากึนดึงตัวลูกสาวทั้งสองคนมาไว้ในอ้อมแขนทั้งสองข้างก่อนจะยิ้มหวานให้

“อ๋อ ครับ คุณอากึน ผมจะดูแลลูกคุณแม่อย่างดีครับ” ฮยอกแจเองก็ยิ้มหวานไม่แพ้กัน

“ไป๊เด็กๆเข้าห้อง” ฮยอกแจยิ้มหวานให้เด็กทั้งสองและค่อยๆดึงมือเด็กทั้งสองเข้าห้องไป..

“วันนี้เราจะไปโรงพยาบาลกันนะ!” ฮยอกแจสวมเสื้อโค้ทสีชมพูก่อนจะยิ้มแว่นไม่มีเลนส์ขึ้นมาใส่เพื่อให้ดูเหมือนคุณหมอ

“คุณแม่คนที่สองเหมือนคนที่จะคอยเอาคุณเข็มแหลมๆมาจิ้มแขนหนูเลย” เด็กคนหนึ่งร้องโวยวายก่อนจะเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ทำเอาฮยองแจหน้าตื่นทันที

“อ่าๆ ไม่หรอกจ๊ะคุณแม่จะไม่ทำให้หนุเจ็บตัวนะค่ะ” ฮยอกแจลูบหัวเด็ก

“วันนี้คุณแม่จะไปสอนว่าทำไมเขาถึงต้องเอาคุณเข็มแหลมๆมาจิ้มที่แขนของหนูนะ”  นิ้วเรียวของฮยอกแจจิ้มไปที่แขนอวบๆของเด็กคนนั้น ทำเอาเด็กคนนั้นสะดุ้ง

“ทำไมหล่ะค่ะ ?” เด็กอีกคนวิ่งมาล้อมฮยอกแจ

“เพราะพวกเขารักหนูไงค่ะ” ฮยอกแจยิ้มหวาน ก่อนจะเดินจูงมือเด็กหญิงคนที่ร้องโวยวายให้ตามมาที่โซนห้องพยาบาลของเล่นในห้องเรียน

“อึ๋ย หนูไม่ชอบที่นี้เลย” เด็กคนนั้นเบ้หน้าอีกครั้งก่อนจะหันกลับมากอดฮยอกแจไว้แน่น และซุกหน้าเล็กๆไว้ตรงท้องแบนของร่างบาง ฮยอกแจอุ้มเด็กคนนั้นขึ้นก่อนจะหอมแก้มเด็กเบาๆ

“วันนี้คุณแม่จะเป็นคุณหมอใจดีมาเล่าให้หนูฟังว่าทำไมคุณหมอใจร้ายถึงต้องเอาคุณเข็มมาจิ้มแขนของหนู” ฮยอกแจเดินไปนั่งที่เตียงคนไข้ของเล่น และวางเด็กน้อยเอาไว้ข้างๆ เด็กๆในห้องเริ่มทยอยนั่งลงหน้าฮยอกแจ บางคนก็เริ่มไปเล่นของเล่นคุณหมอแล้ว บางคนก็ไม่กล้าเข้าโซนนี้เพราะกลัว

..ตอนเด็กๆเขาก็เคยเป็น เขากลัวโรงพยาบาลยิ่งกว่าอะไรเลย..

“เอาหล่ะค่ะ พวกหนูรู้จักคุณแบคทีเรียมั้ย??” ฮยอกแจถามเสียงสูงและคำตอบคือ เด็กๆมองเขาตาแบ๊วพร้อมกับส่ายหัวแรงๆ บ่งบอกให้รู้ว่าไม่เข้าใจจริงๆ

“คุณแบคทีเรียเนี้ยเหละทำให้เราเป็นโรค! คุณแม่จะเล่านิทานให้ฟังนะ” ฮยอกแจพูดเสียงดังขึ้นในประโยคท้ายเพื่อให้เด็กที่เล่นอยู่มานั่งรวมกับเพื่อนๆ เพื่อฟังเขา

“มีเด็กผู้ชายอยู่คนหนึ่ง เขาไม่ค่อยอาบน้ำ ไม่คอ่ยกินนม และไม่เชื่อฟังพ่อแม่...” ฮยอกแจมองปฏิกริยาของเด็กๆ ก่อนจะเริ่มเล่าต่อ

“..อยู่มาวันหนึ่งเขาก็นอนหลับและฝันเห็นตัวสีเขียวๆ หน้าตาน่ากลัวยืนอยู่ด้านหน้าเขา เขาถามคุณหน้าตาน่ากลัวไปว่า “คุณคือใคร” สิ่งน่ากลัวนั้นตอบกลับมาว่า “ฉันคือคุณแบคทีเรีย วะฮะฮ่า” ...” ฮยอกแจมองปฏิกริยาเด็กในห้องอีกครั้ง เด็กบางคนเริ่มกอดเพื่อนบางแล้ว บางคนก็เขยิบเข้ามาหาเข้ามาขึ้น เขาต้องคอยดูเด็กทุกคนเพื่อว่ามีใครกลัวมากเกินไปหรือเปล่า

“ “คุณมาทำอะไรที่นี้ครับคุณแบคทีเรีย “ เด็กชายคนนั้นถามเสียงสั่น “เธอเป็นเด็กดื้อและสกปรก ฉันจะมาทำให้เธอโดนคุณหมอสั่งสอนโดยการจิ้มเข็มฉีดยาให้เธอ ฉันจะมาทำให้เธอไม่สบาย วะฮะฮ่า” คุณแบคทีเรียหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง “ ฮยอกแจเล่าพร้อมกับหัวเราะเสียงดังประกอบจนเด็กบางคนเริ่มกลัวแล้ว

“ “ไม่นะ.. ผมไม่อยากโดนคุณเข็มฉีดยาจิ้มแขนของผม” เด็กชายคนนั้นร้องโอดครวญจนคุณแบคทีเรียเริ่มใจอ่อน

“ได้ฉันจะไม่ทำให้เธอไม่สบายจะไม่ทำให้เธอไม่สบาย วะฮะฮ่า!” ฮยอกแจหัวเราะตามบทละครอย่างบ้าคลั่ง ถ้าไม่มีใครบอกเข้าว่าเข้าไม่ได้จบเอกการแสดงคงคิดว่าเป็นนักแสดงชัวร์ป้าบ

talkzone :-)
ดีใจเว้ย ถึงจะได้กลับมาอัพนิดหน่อยแต่ก็สามารถเข้าสมาชิกได้แล้ว ซ่าโคตรเหลวไหลอ่ะ TT