เพลิงรัก เพลิงมาร

ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่ม

                                                                    บทเริ่ม

“เจ้านกกาเหว่าเอย ไข่ไว้ให้แม่กาฟัก

แม่กาก็หลงรัก คิดว่าลูกในอุทร
คาบเอาข้าวมาเผื่อ ไปคาบเอาเหยื่อมาป้อน
ถนอมไว้ในรังนอน ซ่อนเหยื่อมาให้กิน
ปีกเจ้ายังอ่อนคลอแคน ท้อแท้จะสอนบิน
แม่กาพาไปกิน ที่ปากน้ำพระคงคา
ตีนเจ้าเหยียบสาหร่าย ปากก็ไซ้หาปลา
กินกุ้งแลกินกั้ง กินหอยกระพังแมงดา
กินแล้วก็โผมา จับที่ต้นหว้าโพธิ์ทอง
ยังมีนายพราน เที่ยวเยี่ยมเยี่ยมมองมอง
ยกปืนขึ้นส่อง จ้องเอาแม่กาดำ
ตัวหนึ่งว่าจะต้ม อีกตัวหนึ่งว่าจะยำ
กินนางแม่กาดำ ค่ำวันนี้อุแม่นา”

เสียงเห่กล่อมที่ดังแว่วมาจากบ้านกลางสวนหลังใหญ่หรือเรียกอีกอย่างว่าไร่ขนาดใหญ่ของจังหวัดในเขตภาคเหนือ เสียงกล่อมที่มีแว่วเศร้าสร้อยนั้นไม่ได้ทำให้คนที่อยู่บนเรือนหลังใหญ่เกิดความเมตตาสงสารไม่ 

แต่กลับรำคาญและอยากที่จะไล่ให้ออกไปพ้นๆจากเขตบ้านของตน

เรือนครองใจ

“ไอ้ก่ำเว้ยไอ้ก่ำ”เสียงห้าวจากในบ้านเรียกให้นายกำที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่สวนดอกไม้ต้องรีบว่างมือแล้ววิ่งไปยังในบ้านที่มีเสียงเรียกตน

“ครับพ่อเลี้ยง”

“มึงไปบอกให้เรือนใจมันกล่อมลูกชู้เบาๆหน่อยกูรำคาญหนวกหูร้องเสียงลั่นบ้านจริงเว้ย”เสียงบอกอย่างหงุดหงิดและกิริยานั้นทำให้นายก่ำเกิดความสงสารเรือนใจภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของพ่อเลี้ยงวิชิตที่ต้องระเห็จตัวเองและลูกน้อยออกไปอยู่ที่เรือนหลังเล็กที่อยู่หลังบ้านใหญ่

“ครับพ่อเลี้ยง”หลังจากที่นายก่ำเดินออกไปพ่อเลี้ยงวิชิตก็ยืนมองออกไปทางบ้านหลังเล็กที่ภรรยาอยู่ด้วยสายตาที่อ่อนโยนเพียงชั่วแวบเดี่ยวก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นและมองไปด้วนสายตาที่ชิงชั่งยิ่งขึ้นเมื่อนึกไปถึงสิ่งที่ภรรยาสาวได้กระทำสิ่งที่ไม่ควรทำในบ้านของเขาและทำร้ายทำลายความรักและความไว้ใจที่เขามีให้ด้วยการไปคบชู้สู่ชายในบ้านของเขาเอง

“คุณใจครับคุณใจ”

“มีอะไรหรือเปล่าจะพี่ก่ำ”เสียงหวานที่ดังออกมาจากในเรือนทำให้นายก่ำที่กำลังเดินเข้ามาใกล้หยุดยืนมองานายหญิงที่เดินออกมาจากในบ้านอย่างสงสาร หญิงสาวที่อยู่ต่อหน้าเขานั้นเป็นคนที่สวยมากคนหนึ่งเพราะเธอเป็นถึงนางงามประจำจังหวัดเลยที่เดี่ยว

“คือ เอ่อ คือพ่อเลี้ยงบอกให้แม่เลี้ยงกล่อมคุณทินเบาๆหน่อยครับ พ่อเลี้ยงบอกว่ารำคาญเสียงที่แม่เลี้ยงกล่อมคุณทินครับ”

“จ๊ะฉันจะร้องให้เบาลง”พูดจบก็เดินเข้ามาในบ้านเหมือนเดิมแต่น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตากำลังไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่และสุดท้ายเธอก็ทรุดลงหลังปิดประตู

“พ่อเขาคงไม่ต้องการเราแล้วใช่ไหมจ๊ะลูกจ๋าพ่อเขาถึงไม่เชื่อในสิ่งที่แม่พูด แต่เขากลับไปเชื่อคนอื่นเราจะทำยังไงกันดีลูกเราจะทำไงกันดี”แม้เธอจะอธิบายยังไงสามีของเธอไม่เคยฟังเขาฟังแต่ผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่มาติดพันเขาและต้องการที่จะกำจัดเธอออกไปจากทางที่หล่อนต้องการ ตอนนี้เขาทำสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่เธอก็ไม่มีแรงที่จะสู้แล้วเธอไม่มีแรงใจที่จะแย่งเขากลับใครแล้ว  มันคงต้องถึงเวลาที่เธอต้องตัดสินใจ คงถึงเวลาที่เขาจะต้องจากไปสักที

“พรุ่งนี้นะจ๊ะลูกพรุ่งนี้เราจะไปจากที่นี้ไปจากคนใจร้าย แม่จะพาหนูไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ชีวิตที่ดีว่านี้ เราจะไปกันแค่สองคนแม่ลูก”เสียงที่เบ่งออกไปปนเสียงสะอื่นขาดห้วงเป็นระยะ

“แม่เลี้ยงจะทิ้งข้าเจ้าไปจะอี้ก้อเจ้า จะไม่ให้กะเจ้าไปด้วยก้อฮือๆๆ” เสียงว่าตัดพ้อของฟ้าหล้าทำให้แม่เลี้ยงสาวต้องหันไปมอง

“ฉันคงเอาเธอไปลำบากกับฉันไม่ได้หรอก”

“ฟ้าจะไปกะแม่เลี้ยง ฟ้าอยู่ที่นี้ฟ้าก็ไม่มีใครมีแต่แม่เลี้ยงที่คอยดูแลฟ้าอยู่กับฟ้าแล้วแม่เลี้ยงจะทิ้งฟ้าไปเหรอ”ฟ้าหล้าเป็นเด็กสาวกำพร้าพ่อและแม่เสียหมดแล้วและไม่มีพี่น้องที่ไหนดูแลเธอมีแต่แม่เลี้ยงเรือนใจที่เป็นที่พึ่งเดียวและที่พึ่งสุดท้ายเธอรักและเทิดทูนแม่เลี้ยงเรือนใจเท่ากับแม่ของเธอเลยที่เดียวแม้เธอกับแม่เลี้ยงจะอายุห่างกัน15ปีก็ตาม

“ฟ้าจะไปกับพี่จริงๆหรือ ฟ้าอยู่ที่นี้ฟ้าจะสบายจะไปลำบากลำบนกับพี่ทำไม”

“ฟ้าอยู่ที่นี้ฟ้าก็ไม่มีใคร ให้ฟ้าไปกับแม่เลี้ยงเถอะนะค่ะ”ฟ้าหล้าร้องออกมาอย่างน่าสงสาร

“ก็ได้ ถ้าฟ้าหล้าจะไปอยู่กับฉันต่อไปนี้เธอต้องเรียกฉันว่าพี่ฟ้าและจะต้องเป็นน้าของลูกชายพี่ตกลงไหม”เธอพูดต่อลองเธอไม่อยากให้ฟ้าหล้าคิดว่าเธอเป็นเจ้านายและฟ้าหล้าเป็นสาวใช่แบบเดิมต่อไปนี้ฟ้าหล้าจะต้องเป็นน้องสาวของเธอเป็นพี่น้องคนเดียวของเธอ

“ตกลงค่ะฟ้าเป็นอะไรก็ได้ตามที่แม่เลี้ยงอยากให้เป็น”

“ต่อไปนี้เรียกพี่ว่าพีใจห้ามเรียกว่าแม่เลี้ยงอีก ถ้าเรียกพี่จะไม่ให้เธอไปด้วย”

“ค่ะไม่เรียกแล้ว ต่อไปฟ้าจะเรียกพี่ใจ มีหลานชายชื่อทิม”ฟ้าหล้ายิ้มทั้งน้ำตาเดินเข้าไปกอดพี่สาวคนใหม่อย่างมีความสุขเธอจะมีครอบครัวอีกครั้งครอบครัวที่อบอุ่น

“ฟ้าไปเก็บข้าวของที่จำเป็น ไม่ต้องเอาไปมากเรา จะออกไปจากที่นี้ตอนเช้ามืดพี่ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่อยากให้ใครถาม เราอาจจะไม่กลับมาที่นี้อีกเลยตลอดชีวิตก็ได้”นี้เป็นการตัดสินใจครั้งเด็ดขาดที่เธอต้องทำเธอไม่สามารถอยู่ที่นี้ ที่ที่ทำให้เธอต้องร้องให้มาตั้งแต่แต่งงานกันเขามีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตตลอดแม้เขาจะบอกว่ารักเธอคนเดียวแต่การกระทำในบางมุมที่เขาไม่คิดว่าเธอจะเห็นนั้น ลับหลังเขาก็มีใครอีกหลายคนในชีวิตทำให้เธอต้องร้องให้ครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้เธอต้องไป ต้องไปให้เร็วที่สุด

เช้ามืดของอีกวันเรือนใจกำลังอุ้มลูกน้อยเดินออกมาจากบ้านพักหลังน้อยที่เธอกับลูกอยู่มาเกือบครึ่งปีวันนี้เธอกับลูกพร้อมสาวน้อยที่ไม่มีใครเลยในชีวิตกำลังจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กันสามคน

“พร้อมแล้วใช่ไหมฟ้า”เรือนใจหันมาถามเด็กหญิง

“พร้อมค่ะพี่ใจ”

“เราไปกันเถอะ”เรือนใจและเด็กน้อยทั้งสองเดินออกไปจากบริเวณบ้านเพื่อที่จะไปขึ้นรถโดยสารเข้าไปยังตัวเมืองเพื่อจะเดินทางต่อไปยังเมืองหลวงของประเทศไทย

บริเวณบ้านเรือนครองใจ

ชั้นหนึ่งของบ้านมีห้องรับแขกห้องทำงาน ห้องทานอาหาร ห้องน้ำและห้องรับรองแขกอีก2ห้องส่วนชั้นสองของบ้านมีห้องนอนใหญ่ ห้องนอนกลาง และห้องน้อยเล็กบ้านหลังนี้เป็นบ้านขนาดใหญ่ที่เขาสร้างเอาไว้ให้ครอบครัวของตนมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา เขาสร้างและวางแปนออกแบบด้วยตนเอง ควบคุมการก่อสร้างเองเขาทำทุกอย่างในบ้านหลังนี้เพื่อรอเธอเรือนใจ รอให้เธอมาอยู่กับเขาในฐานะภรรยาและแม่ของลูกแต่เธอกับหักหลังเขาด้วยการแอบลักลอบคบกับคนงานในไร่ทำให้เขาเสียใจจึงไล่เธอไปอยู่บ้านหลังเล็กที่เขาสร้างไว้นอนเล่นแม้ว่าเธอจะท้องลูกของเขาหรือของชายชู้ของเธอก็ตาม

“เรือนใจทำไหมเธอถึงทรยศหลังพี่อย่างนี้พี่รักเธอมากแต่เธอยังทำกับพี่ได้ เธอมันเลวเธอมันไม่ใช่คน ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ทุกวันเขาจะต้องแอบร้องให้อยู่บนห้องที่เขากับเธอเคยอยู่ด้วยกันห้องหอของเขากับเธอ

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ8โมงเช้าแล้วเขาก็ยังไม่ได้ออกจากห้องไปไหน

“กี่โมงแล้วนิ นี้เกือบ8โมงแล้วแกต้องลุกได้แล้วไปอาบน้ำไป”ตอนนี้ได้แต่สั่งตัวเองให้ไปอาบน้ำและเริ่มดำเนินชีวิตต่อไป