คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2
CHAPTER 2
I love you 너를 사랑해
I love you ฉันรักเธอ
차마 하지못한 말
คำที่เอ่ยออกมาไม่ได้
떨리는 가슴이 내 맘이
หัวใจฉันที่สั่นไหว
늘 숨겨왔던 그런말
ต้องคอยซ่อนคำนั้นไว้เสมอ
아침이면 눈부시게 나를 비춰주는
ในตอนเช้า เธอผู้ส่องประกายมาที่ฉัน
늘 햇살같은 너는 나에게는 너는
เธอเป็นเหมือนดั่งแสงอาทิตย์สำหรับฉันเสมอ
I like you 너를 좋아해
I like you ฉันชอบเธอ
멋진 큰 나무처럼
เธอเป็นเหมือนดั่งต้นไม้ใหญ่
언제나 편안히 내곁에
อยู่เคียงข้างกันไม่ว่าเมื่อไหร่อย่างมั่นคง
날 지켜주는 그런 널
เธอผู้คอยปกป้องฉันเสมอ
เสียงหวานใสของร่างบางที่บรรจงร้องออกมาทุกตัวโน๊ต ดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณห้องซ้อมดนตรีของโรงเรียนมัธยมแทอึน ดวงตากลมโตหลับพริ้มอย่างเข้าลึกถึงอารมณ์ของเพลง
‘แปะๆๆ’ เสียงปรบมือดังขึ้นทันทีที่บทเพลงไพเราะเมื่อครู่ สิ้นสุดลง ร่างบางหันไปมองบุคคลที่เดินเข้ามาในห้องก่อนจะระบายยิ้มออกมา
“อ่าว.. แทมิน ^^”เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อร่างโปร่งที่เดินเข้ามา
“ร้องเพลงเพราะไม่เปลี่ยนเลยนะ คยองซู”ขายาวก้าวมาใกล้ตัวอีกคน แต่ก็พอมีระยะห่างไว้
“อยู่ที่นู่น ฉันก็ฝึกตลอดนิ นายไม่ได้มาฟังเอง เพราะมัวแต่เรียน”คยองซูเอ่ยตัดพ้อเล็กน้อย ดวงตากลมแกล้งเหล่มองอีกคน
“อะไรกัน พวกเราแยกกันเรียน ฉันชวนนายมาเรียนด้วยแล้วนะ แต่นายไม่มาเอง”มือเรียวยกขึ้นโยกหัวของร่างบางไปมา
“ฉันแค่ชอบร้องเพลงเฉยๆ ไม่ได้ต้องการศึกษาลึก”พูดพร้อมกับเก็บเนื้อเพลงลงใส่กระเป๋า
“ครับๆ รู้แล้วครับ”แทมินนั่งมองพร้อมยิ้มบางๆ เมื่อจัดการเก็บของเสร็จ ทั้งคู่ก็เดินออกมาเพื่อตรงไปที่โรงอาหารทันที วันนี้เป็นวันแรกที่พวกเขาย้ายกลับมาเรียน หลังจากที่ไปเรียนต่อที่อเมริกาอยู่สองปี ช่วงเช้าทางผอ.จึงให้พวกเขาเดินชมโรงเรียนกันตามอัธยาศัย เผื่อจะได้คุ้นเคยขึ้นมาบ้าง
แทมินกับคยองซูเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็ก โตมาด้วยกันโดยที่ไม่รู้เลย ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กำลังพัฒนาไปในแบบไหน..
“พิ้วว..พิ้วว”เสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีของไคที่เดินล้วงกระเป๋าดังคลอไปกับสายลม เที่ยงวันนี้ไคแยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อน เขากำลังจะมุ่งหน้าไปที่ดาดฟ้าของโรงเรียน
ขาเรียวยาวก้าวไปตามทางเดิน เพื่อแก้เบื่อตลอดทางก็คอยทำหน้ากวนตีนใส่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาให้คนอื่นกลัวเล่น - -
ไคหันซ้ายหันขวามองสิ่งต่างๆรอบทางไปเรื่อย ก็สายตาจะมาหยุดที่คนๆนึงที่กำลังเดินสวนมา
เหย้ดดดดด นี่ละมายเดสตินี่!!!
คิดได้ดังนั้นก็ก้าวตรงไปที่’มายเดสตีนี่’ทันที
“นาย!”ไคเดินเข้าไปประจันหน้าจนอีกคนแทบจะซุกอกเขาอยู่แล้ว ใบหน้าคมรีบส่งยิ้มแฉ่งให้
“เฮอะ O_O!”ร่างบางที่ดูเหมือนจะไม่ได้ทันตั้งตัว ก็เกือบจะล้มเซไปด้านหลัง แต่โชคดีที่แขนยาวของไคคว้าไว้ได้ทัน
“เอวเล็กจังอ่า.. ตัวหอมด้วย”ว่าแล้วก็กระชับแขนมากขึ้น พร้อมฝังจมูกลงไปกับกลุ่มผมนุ่ม
ร่างบางพยายามผลักคนตัวสูงออกแต่เหมือนจะไม่จำเป็น เพราะคนที่เดินมาด้วยกันคว้าเอวบางแล้วดึงเข้ามาประชิดตัวพร้อมออกมายืนข้างหน้าเขาแทน
“แกเป็นใคร?”แทมินยืนประจันหน้ากับไคและจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย
“แล้วแกละเป็นใคร? เป็นอะไรกับมายเดสตีนี่?”ไคว่าพร้อมทำหน้ากวนตีนตามเคย นิ้วก็ยกชี้ไปที่ร่างบางที่หลบอยู่ด้านหลัง
“แกไม่เกี่ยวหลีกทางไป”มือแกร่งผลักอกของร่างโปร่งจนเซไปอีกทาง ก่อนจะคว้าข้อมือของคยองซูให้รีบเดินตามมา
“อีกไม่นานฉันก็เกี่ยวแล้วไอ้หัวเห็ด.. เนอะ มายเดสตีนี่”ท้ายประโยคก็ขยิบตาและส่งจูบให้กับคยองซูที่หันมามองเขา ก่อนเจ้าตัวจะทำหน้าตกใจแล้วรีบหันกลับไปอย่างรวดเร็ว
ไคมองตามไปจนลับตา ริมฝีปากหนายกยิ้มจนหน้าบาน พร้อมเดินล้วงกระเป๋าและฮัมเพลงไปตลอดทางอย่างอารมณ์ดี
“มึงกูหิวข้าวแล้ววะ หาไรกินเหอะ”จองแดหันไปบอกกับเพื่อน หลังจากที่พึ่งเดินออกมาจากห้องประชุมที่เข้าไปตั้งแต่สิบโมงกว่าๆ ออกมาก็เที่ยงแล้ว ยิ่งไม่ได้กินอะไรมาแต่เช้าอย่างเขาด้วย ตอนนี้แค่แมลงวันบินผ่านเขายังอยากจะงับมันเลย
“เอาดิ ไปกินที่โรงอาหารกัน กูอยากดูบรรยากาศเก่าๆ”คริสตอบพร้อมกับกดไอโฟนในมือ
“ดูบรรยากาศ หรือดูเด็กตัวสูงๆวะ”จองแดอดไม่ได้ที่จะแซวเพื่อนเรื่องเด็กที่ตามจีบมาได้เป็นปีๆตั้งแต่อยู่โรงเรียน ไม่รู้มันโง่หรืออะไร ทำไมมันดูไม่ออกว่าเด็กนั่นก็เพศเดียวกับมันนั่นแหละ
“นี่มึงยังไม่เลิกชอบน้องเขาอีกหรอ?”เสียงเพื่อนตัวเล็กอีกคนที่เดินตามมาข้างหลังเอ่ยถามคริสขึ้น
“กูไม่รู้จะเลิกยังไงวะลู่”
“เสี่ยวมากมึง =____=”ลูฮาน หรือ เสี่ยวลู่ ที่คริสเรียกทำหน้าเอือมระอากับเพื่อนที่แย่งส่วนสูงพวกเขาไปหมด
ไม่นานทั้งสามก็เดินเข้าในโรงอาหาร ทุกสายตาจับจ้องมาที่ทั้งสามคนทันที คนนึงก็สูงหล่อราวกับนายแบบลูกครึ่ง อีกคนก็หน้าตาดีที่มาพร้อมรอยยิ้มหวานและลักยิ้มที่มุมปาก ส่วนคนสุดท้ายที่ทำเอาผู้หญิงทุกคนเบือนหน้าหนี เพราะใบหน้าที่สวยหวานจนผู้หญิงยังอาย ทำเอาผู้ชายบางคนถึงกับเหวอไปเลยด้วยซ้ำ
“นั่งนี่เหอะ ขี้เกียจเดินละ”ลูฮานว่าแล้วก็นั่งลงที่โต๊ะใกล้ๆ
“เออก็ดี”จองแดว่าตาม ก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างเล็ก และตามด้วยคริสที่นั่งลงฝั่งตรงข้ามของทั้งสองคน
“มึงกินไรวะลู่ แล้วมึงอะคริส”
“เดี๋ยวกูเดินไปกับมึง”คริสตอบ
“กิน…ไรดีอ่ะ?”ลูฮานว่าพลางทำหน้านึกคิด
“ไรดีอ่ะ ไม่มีขายวะลู่”
“ไอ้ส้มเน่า! มึงเงียบไปเลย”มือเล็กผลักเข้ากลางหน้าผากอีกคนจนร่างหนาแทบหงายหลัง
“เห้ย..”
“คริสนั่นมันน้องยอลที่มึงจีบนิ”ลูฮานพูดแทรกขึ้นพร้อมพยักพเยิดไปทางด้านหลังของคนตัวสูง พอมองตามสายตาของลูฮานไปก็พบกับชานยอล มินซอก เซฮุน และเลย์ที่กำลังนั่งเล่นส่งเสียงดังกันอยู่ที่โต๊ะโดยไม่แคร์สายตาประชาชนโดยรอบเลยสักนิด
“….”คริสเงียบไป เพราะสายตาก็เอาแต่จับจ้องคนที่ตัวเองกำลังจีบ ด้านจงแดที่ตอนแรกมองอยู่แต่ไอ้เด็กตัวสูงนั่น สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับแก้มกลมๆขาว..
นั่นมัน.. น้องซาลาเปานิ!!!!
“มึงจ้องขนาดนี้ไปทักเค้าเหอะ - -”เสียงลูฮานพูด ทำให้อีกสองคนตื่นจากภวังค์ของหัวใจ(เสี่ยวมาก)หันมามองหน้าเพื่อนกันเอง ก่อนจงแดจะเอ่ยขึ้น
“ไปมึง ไปขายขนมจีบกัน!!”ร่างสูงทั้งสองลุกขึ้นเดินแล้วมุ่งตรงไปที่โต๊ะเป้าหมายทันที ร่างเล็กมองตามเพื่อนของตัวเองและหัวเราะออกมาเบาๆแต่ก็ไม่ได้ลุกตามไปด้วย
“น้องยอลครับ..”เสียงเข้มของคริสเรียกให้เจ้าของชื่อหันไปหาคนพูด พอเห็นว่าเป็นใครร่างสูงของชานยอลก็ลุกขึ้นเต็มความสูงทันที ทำให้เพื่อนทั้งโต๊ะหันมามองก่อนจะพบกับบุคคลที่มาใหม่ ที่พวกเขาคุ้นหน้ากันอย่างดี
“อ้าว เฮียคริส อันยองครับ!”ทั้งสี่คนพร้อมใจกันทักทายรุ่นพี่ หรือ เฮียคริส ที่น่านับถือ(?)
“แล้วนี่.. มึงจะไปไหนวะ?”เซฮุนที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้น เพราะพวกเขาเพิ่งจะได้อาหารมา ยังไม่ทันจะกินเลยด้วยซ้ำ ไอ้สูงนี่ก็ลุกขึ้นพร้อมทำหน้าเหมือนคนอยากตายมาก
“มึงแดกกันเองเหอะ กูแดกไม่ลง!”ปลายเสียงกระแทกลงกับคนตัวสูงกว่าที่ยืนอยู่ คริสถอนหายใจเบาๆแต่ก็ยังยิ้มออกมา
“ไม่ต้องหรอก พี่แค่มาทักเฉยๆ เดี๋ยวพวกพี่ก็ไปแล้ว”ประโยคนี้ทำให้พวกเขาหันไปมองรุ่นพี่อีกคนที่ยืนขนาบข้างแต่เหมือนจะมองไม่เห็นเพราะถูกความสูงของคริสบดบัง และรู้สึกว่าจะมีคนทำหน้าอยากตายเพิ่มขึ้นแล้วด้วย..
“หยอย กูไปด้วย แดกไม่ลง!”มินซอกว่า พร้อมลุกขึ้นยืนด้วยอีกคน สายตาก็จิกไปที่คนสูงน้อยกว่าคริสที่ยืนยิ้มแป้นอยู่
คริสหันมามองหน้าเพื่อนตัวเองสลับกับมินซอกอย่างงงๆ ว่าไอ้สองคนนี้มันไปรู้จักกันตอนไหน?
”แล้วพวกเฮียมากันแค่นี้?”เลย์ที่เงียบอยู่นานถามขึ้น
“ไม่หรอกมีเพื่อนพี่ที่มหาลัยมาด้วยอีกคนนะ”นิ้วเรียวก็ชี้ไปที่โต๊ะที่ตัวเองนั่งอยู่ ทุกคนก็มองตามทิศทางนั้นไป ก็พบกับผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานที่ดูจะนิ่งๆในตอนแรกแต่พอเห็นพวกเขาไปมองก็เลยระบายยิ้มกลับมาให้ ทำเอาทั้งห้าคนเอ๋อแดกกันไปเป็นแถบๆ
“กูไปตามไอ้เตี้ยนะ และอาจจะลากมันไป พวกมึงแดกเสร็จก็กลับเลยแล้วกัน ไม่ต้องรอ”
ชานยอลหันมากรรโชกใส่เพื่อนตัวเองเป็นชุด ก่อนจะเดินออกไปตามคนตัวเล็กที่บอกว่าจะไปเหมาอะไรกิน แต่หายไปนานแล้ว อีกอย่างอยู่ตรงนี้มีแต่จะกินอะไรไม่ลงซะมากกว่า
“เดี๋ยวสิน้อง..ยอล”คริสที่หวังจะรั้งอีกคนไว้ แต่ก็รู้ว่าไม่ทันแล้ว และเหมือนจะไม่ทันตลอดไป
“เฮียปล่อยมันไปเถอะ แล้วก็ทำใจซะ”เลย์ที่ดูจะเลิกสนใจเพื่อนของรุ่นพี่แล้วหันมากินต่อได้อย่างปกติเอ่ยให้กำลังและตัดกำลังใจในประโยคเดียวให้กับคริส
“เฮียๆ เพื่อนเฮียชื่อไรวะ?”มืออวบๆหันมากระตุกแขนของคริสยิกๆ แต่สายตาก็ยังจ้องไปที่ลูฮานไม่วางตา
“ใช่เฮีย น่ารักอะ สวยด้วย”เซฮุนที่ดูจะอาการหนักมาก หันไปทำตาปริบๆใส่คริส จนเลย์ที่มองอยู่ถึงกับขนลุก เลยตัดสินใจหันไปมองรุ่นพี่คนนั้นอีกที
ก็สวย..งั้นๆวะ
มองได้แค่นั้นก็หยุดมองแล้วหันมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
“อ่อ..นั่น”
“พี่ชื่อจงแดครับ!”รู้สึกเหมือนจะตอบผิดคน มินซอกตวัดสายตามาที่คนตอบทันที
“เสือก!! คนนั้นๆเฮีย ที่สวยๆอะ”
“อ้ออ นั่นชื่อ ลูฮาน ชอบละสิ?”คริสตอบพร้อมหันมาทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่มินซอก กับเซฮุนที่กำลังเคลิ้มอยู่ แต่จงแดนี่สิหน้าหงอยไปอย่างเห็นได้ชัดเลย
“ผมจะจีบ!! / ผมจีบนะ!!”มินซอกและเซฮุนพูดขึ้นกันอย่างพร้อมเพรียง ก่อนทั้งคู่จะหันมาแล้วเริ่มกัดกันเอง
“ของกูเว้ย!”
“ของกูต่างหาก! ไอ้อ้วน”
“ไอ้ตุ้ด! มึงตาย”ว่าแล้วก็ล็อคคอของเซฮุนแล้วเขย่าๆเหมือนซุปเปอร์เชคอะไรทำนองนั้น
“กูอิ่มละ พวกมึงกัดกันให้สบายเลย เฮียกับเพื่อนกลับไปเหอะ หมดธุระแล้วนิ”เลย์ที่ดูจะรำคาญสภาพเพื่อนเขาตรงหน้ามาก เมื่อเขาเองจัดการท้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็ช่างหัวมันแล้วกัน
ขาเรียวลุกขึ้นแล้วก้าวกลับไปทางประตูโรงอาหารก็ผ่านโต๊ะที่ลูฮานนั่งอยู่พอดี เลย์จึงหันไปมองเล็กน้อยบังเอิญกับที่ร่างเล็กหันมาพอดี
ลูฮานที่ดูจะตะลึงในอีกคนที่มองมาทางเขามาก นิ่งเงียบแล้วทำหน้าเหวอ ร่างสูงเมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น ก็แค่นยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้อีกคนตัวเล็กนั่งทำตาโตอยู่ตรงนั้น
“หล่ออ้ะ… เสป็คเลย >///<”ริมฝีปากเล็กพึมพำเบาๆและนั่งบิดตัวอย่างขวยเขิน คริสกับจงแดที่เดินกลับมาเห็นสภาพเพื่อนตัวเองก็ดูจะตกใจเล็กน้อย
“มึงเป็นไรวะ คันตูดหรอ?”จงแดผลักหัวเอาคืนอีกคน แล้วนั่งลงข้างๆ
“ยุ่ง!!! - -++”ร่างเล็กฟาดค้อนทางสายตาวงโตให้ไปกับร่างสูงข้าง ก่อนจะนั่งทำหน้าเพ้อต่อไป
“มึงเจอใครมารึไง?”คริสถาม
“เจอ…”เสียงเล็กเอ่ยตอบอย่างล่องลอย
“ใครวะ?”จงแดก็ลุ้นเต็มที่
“เจอคนในอนาคตของกูง่ะ >//////<”พูดจบก็บิดตัวเขินอีกที
เพื่อนทั้งสองพอได้ยินจึงหันมามองหน้ากัน..
แรดชิบ….. =________=”
ร่างสูงโปร่งของชานยอลเดินไปตามทางเดินของโรงเรียน ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้ดูหงุดหงิดมาก ตาคมตวัดสายตามองคนอื่นที่เดินผ่านไปผ่านมาไปทั่ว มือเรียวก็กดไอโฟนโทรหาอีกคนตลอด
“เป็นเหี้ยไรวะ? ทำไมไม่รับ!”ตอนแรกที่หงุดหงิดจากไอ้รุ่นพี่บ้านั่น ยิ่งแบคฮยอนไม่รับโทรศัพท์เขาอีกยิ่งหงุดหงิดไปใหญ่
เตี้ยมึงรับดิวะ มึงหายไปไหนเนี่ย กูยิ่งกังวลนะสัด
เพราะความหงุดหงิดทำให้เดินมาถึงสวนหลังโรงเรียนโดยรู้ตัว ชานยอลก้าวเข้าไปหันซ้ายหันขวาสำรวจบริเวณโดยรอบ สายตาก็หันไปเห็นร่างบางกำลังนอนอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ริมฝีปากหนายิกยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัวก่อนจะเดินเข้าไปหาทันที
ร่างสูงยืนมองอยู่เงียบๆไม่คิดจะปลุก พลางนึกในใจว่าอีกคนบอกจะมาหาไรกินเอง ที่ไหนได้หนีมานอน ในขณะที่มองเพลินๆ ในหัวก็ผุดประโยคของเพื่อนซี้อีกคนขึ้นมา
‘พวกมึงแม่งซัมติงวะ’
‘เหมือนผัวเมียกันชิบหาย’
“ผัวเมีย..งั้นหรอ?”ชานยอลพูดกับตัวเองพร้อมก้มตัวลงใกล้ใบหน้าอีกคน ตาคมไล่พิจารณาใบหน้าอีกคนช้าๆ ใบหน้าเนียนขาวใสราวกับเด็ก จมูกที่ไม่เป็นสันมากแต่ก็พอเหมาะ ปากเล็กๆที่แดงนิดๆทำให้เขานึกถึงตอนเวลาที่ปากนี้เอาแต่บ่น
เหมือนจะไม่รู้ตัวใบหน้าคมขยับเข้าใกล้ใบหน้าหวานมากขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของคนที่นอนอยู่ ไม่รู้ทำไมร่างสูงรู้สึกว่าละสายตาจากริมฝีปากเล็กๆนี่ไม่ได้..
.
.
.
.
“มึง…”อยู่ๆตากลมโตใสก็จ้องมาที่เขา ทั้งที่ตอนแรกมันปิดสนิท ชานยอลรีบเด้งตัวขึ้นมาทันทีก่อนจะสะบัดหัวแรงๆ
“มึงจะทำไรวะ?”แบคฮยอนที่ลุกขึ้นนั่งหันมาถามอีกคนที่ดูเหมือนจะงงๆกับตัวเอง
“กู.. กูแค่จะปลุกมึงเว่ย!”เสียงเข้มที่ตอบมาดูจะแปลกๆ มือแกร่งยกขึ้นเกาหัวตัวเองแก้เก้อ
“หรอ..อืม กูก็ตื่นแล้วไปกันเหอะ”คนตัวเล็กว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดิน ชานยอลมองตามแผ่นหลังบางนั่น ก่อนจะขยี้หัวตัวเองแล้วรีบเดินตามไป
นี่กูจะทำอะไรแม่งวะ ..!
หลังเลิกเรียนทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านรวมถึงเขาด้วย เลย์เดินไปตามถนนข้างๆโรงเรียนก่อนจะเลี้ยวไปตรงหัวมุม ไม่นานก็ถึงร้านประจำของเขา
Café Latte
มือเรียวผลักประตูเข้าไปแล้วเดินไปนั่งมุมในสุดของร้าน มุมประจำของเขาเหมือนกัน พนักงานที่รู้กันดียิ้มให้เขาเบาๆ เลย์ยิ้มตอบ เขาไม่จำเป็นต้องสั่งอะไร คนในร้านก็เอามาเสิร์ฟให้เขาได้แล้ว
ครัวซองไส้กรอกกับลาเต้ปั่นใส่วิปครีมถูกนำมาวางไว้ตรงหน้าของเลย์
ด้านนอกร้าน ลูฮานกำลังเดินกลับบ้านก็มักจะผ่านร้านคาเฟ่ต์เล็กๆนี่เสมอ เขาไม่เคยลองเข้าไปเลยสักครั้ง แต่วันนี้ไม่รู้จะอะไรดลใจให้ ดวงตาคู่สวยหันไปมองในร้านก็พบกับร่างสูงที่เขาเรียกว่า คนในอนาคต กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ในนั้น
ร่างเล็กไม่รอช้ารีบผลักประตูแล้วเดินเข้าไปทันที
“นั่งด้วยคนได้มั้ย ^^?”ลูฮานเอ่ยถามร่างสูงที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่กับกระดาษในมือ เลย์เงยหน้าขึ้นมองอีกคน ก่อนจะทำเป็นเมินเหมือนมองไม่เห็น
“ไม่ตอบ ฉันนั่งนะ”
“หึ..”เลย์แค่นยิ้มให้อีกคน ก่อนจะไล่สายตามองไปตามโครงหน้าของลูฮานชัดๆ ทำเอาแก้มร่างเล็กเริ่มขึ้นสีระเรื่อนิดๆ
“ต้องการอะไร?”เสียงเรียบเอ่ยถาม ทำเอาคนถูกถามหน้าเหวอไปนิดๆ
“ต้องการ…เอ่อ.. นายชื่ออะไร?”
“เลย์”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เลย์ ฉันลูฮาน”ยิ้มหวานพร้อมยื่นมือเล็กไปตรงหน้าอีกคน
“ใครถาม?”ดวงตาเรียวเหล่มองมืออีกคนเพียงนิดเดียว ก่อนจะหันไปทางอื่น
“อ่า.. แหะๆ ”ลูฮานแอบยู่ปากนิดๆอย่างคนเอาแต่ใจ เลย์ที่แอบมองปฏิกิริยาอีกคนก็แอบยิ้มออกมาเล็กๆ
“เพื่อนฉันเหมือนจะชอบนาย”อยู่ๆเลย์ก็พูดขึ้นโดยไม่ได้มองหน้าคนตรงข้าม ลูฮานดูจะงงๆอยู่หน่อยๆกับสรรพนามอีกคน ฉันเป็นพี่นายนะเว้ย - -+
“แล้วนายไม่ชอบฉันบ้างหรอ?”คำถามนี้ทำเอาเลย์ที่กำลังยกกาแฟขึ้นดื่มแทบจะพุ่งมันออกมา
“ทำไมฉันต้องชอบนาย?”
“ก็ฉัน..”
“นายชอบคนที่เพิ่งเห็นหน้ากันได้ยังไง? และฉันก็ไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนที่คบกันมานาน เพราะคนๆเดียวที่เห็นหน้ากันไม่ถึงวันด้วยซ้ำ”
ร่างสูงพูดจบก็วางเงินไว้ที่โต๊ะก่อนจะลุกออกไปโดยไม่ลาลูฮานซักคำ ทิ้งให้อีกคนนั่งมองตามไปด้วยแววตาเศร้าๆ
“ให้ตายดิ.. นี่จะจีบผู้ชายมันยากขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?”ปากเล็กบ่นนู่นนี่ไปเรื่อย พลางนึกถึงใบหน้าที่ดูจะเบื่อหน่ายเขาเหลือเกินของคนที่เพิ่งเดินออกไป
“แล้วนายละเกลียดคนที่เพิ่งเห็นกันได้ยังไง ชิ! ฉันนะไม่เคยอ่อยใครขนาดนี้มาก่อนเลยนะ!”
“คอยดูนะเลย์.. ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก!”
___________________________________________
ตอนนี้อาจจะไม่ค่อยฮานะ ฮ่าๆๆ..
เพราะอยากให้ตัวละครออกให้ครบ
เรื่องคู่ มีคนขอเยอะมากเลย..
เราอยากจะบอกว่า เรื่องนี้คู่หน่ะ
ต้องลุ้นนะ เพราะถ้ากำหนดให้ลงล็อคเลย
มันก็ไม่สนุกนะสิ *ยักคิ้ว* ให้ติดตามไปเรื่อยๆ
แต่จะไม่ดราม่ามากนะ เราเอาฮามากกว่า
ตอนหน้าตัวละครก็น่าจะครบแล้ว : D
ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยฮะ เวลาอ่านนั่งยิ้มเลย
ขอบคุณที่เตือนและแนะนำนะ รักคนอ่านมาก
แต่อยากให้เม้นนะ.. แค่อยากรู้ว่าอ่านไปแล้ว
รู้สึกยังไงกันบ้าง? เพราะแต่ละคนคิดไม่เหมือนกัน.
เมื่อวานคิดว่าจะลงตอนนี้นานแล้ว แต่เราดันติดปัญหา..
แบบเดียวกับหมินหมินเลย (._____. ")
วันนี้จะลงให้สองตอนเลย อย่าลืมติดตามนะฮะ!
ความคิดเห็น