คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : CHAPTER 21 - 100 %
CHAPTER 21
“ห้ะ?! พี่ว่าไงนะ.. เลี้ยงเด็ก!? โอ้ยย! ไม่เอาด้วยหรอก!”
คนตัวขาวได้แต่กรอกตาไปมาพร้อมเบะปากทำหน้าบึ้งใส่ร่างสูงยังโวยวายไม่เลิก เซฮุนก็ตีหน้าหงิกใส่กลับมาเช่นกัน เขายกมือขึ้นกอดอกและขมวดคิ้วยุ่ง
..จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงวะ ไอ้เราก็พอเข้าใจนะเรื่องบำเพ็ญประโยชน์อะไรเนี่ย
แต่จะให้ไป เลี้ยงเด็ก งั้นหรอ? ..นั่นชีวิตคนเลยนะครับ!
“แล้วพวกเซฮุนจะทำอะไรอีกล่ะ! นี่มันก็ง่ายที่สุดแล้วนะ!”ซูโฮเถียงกลับมาพร้อมเชิดจมูกขึ้น ดูท่าทางแล้วจะแง้งง้องอยู่ไม่น้อย
“ง่ายตรงไหนเนี่ย? เลี้ยงสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ต้องทะนุถนอม.. โหยย พวกผมพลั้งทำตายไปก็แย่ดิ!”
“ก็อย่าพลาดสิโอเซฮุน ฉันเชื่อว่าพวกนายทำได้นะ!”
“ลำพังเลี้ยงตัวเองให้รอดไปวันๆเลือดตาแทบทะลักแล้วนะพี่..”คนอายุน้อยกว่าเริ่มใช้ไม้ตายอ้อนบ้าง แต่คราวนี้ดูจะไม่ได้ผลเพราะอีกคนยังคงนั่งจ้องเค้าขมวดคิ้วยุ่งอยู่ดี
“มันไม่ได้ยากจริงๆนะ! เชื่อฉันสิ แค่เลี้ยงเด็กเอง”
“โอเคๆ ยอมแล้ว.. เห้อออ”เซฮุนยกมือยอมแพ้พร้อมยิ้มอ่อนๆแล้วทิ้งตัวลงกับโซฟาในห้องนอนของคนตัวขาวที่ตอนนี้โผเข้ามากอดเขาเรียบร้อย หัวกลมนั่นกำลังพิงอยู่บนอกเขาเลยล่ะ
“เห็นแก่พี่อยากซ้อมหรอกนะ..”อยู่ๆร่างสูงก็เปรยบางอย่างขึ้นมาพร้อมยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ซ้อม? ซ้อมไรอ่ะ?”ร่างบางพลิกตัวเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะตีหน้างงใส่
“ก็ซ้อมเลี้ยงลูกในอนาคตของเราไง ฮ่าๆๆ”
“หรอ.. นี่แหนะ!!”ซูโฮเอื้อมมือไปหยิกหูอีกคน ออกแรงบิดชนิดที่ว่าเลือดไม่เดินกันเลยทีเดียว
“โอ้ยๆๆ ผมเจ็บนะ!!”
“เจ็บก็ดี! จะได้เลิกคิดอะไรทุเรศๆซักที! เหนื่อยจะพูดกับนายแล้วโอเซฮุน!!”
“ก็พี่อยากจะเลี้ยงเด็กคนอื่นทำไมอ่ะ!? เลี้ยงผมคนเดียวไม่พอรึไงกันเล่า!!”
“เห้.. นายหึงฉันงั้นหรอ? ก็เลยพาลว่างั้น?”คนตัวขาวเลิกคิ้วถามพลางเอียงคอมองคนตัวสูงที่เบะปากสะบัดหน้าหนีเขาไปแล้วเรียบร้อย เซฮุนเลือกที่จะไม่ตอบแต่งอนกลับแทน
“โอเซฮุน พี่ถามนายดีๆนะ”
“…”ลอบอมยิ้มหลังอีกคนที่มัวแต่งอนไม่เข้าเรื่อง ซูโฮหัวเราะคิกคักกับตัวเองแล้วขึ้นไปยืนบนโซฟาก่อนจะเดินอ้อมมาทางด้านหน้าของเซฮุน
“จะไม่คุยกับพี่จริงๆหรอ?”ใบหน้าหวานขยับเข้าไปใกล้จนปลายจมูกเฉียดกัน
“พี่จะทำอะไร?”เจ้าของดวงตาคู่คมที่กำลังจ้องตอบดวงตาคู่สวยตรงหน้าเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบนิ่ง ซูโฮยกยิ้มที่ริมฝีปากช้าๆแล้วตอบออกไป
“จะง้อเด็กดื้อของพี่ไง..”
..ริมฝีปากสีแดงอ่อนๆนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้ช้าๆ และในที่สุดก็ประกบลงที่ริมฝีปากหยักของเขาอย่างนุ่มนวล ราวกับปุยเมฆบางเบา แสงแดดอ่อนๆ อากาศที่แสนดีอบอวลอยู่รอบๆเรา..
อ่า.. พี่จุนมยอนนับวันยิ่งอันตรายขึ้นเรื่อยๆเลยนะครับ
รถยุโรปคันหรูขับเคลื่อนเข้าจอดภายในบ้านหลังใหญ่โตที่ดูหรูหราเกินกว่าจะประมาณค่าออกมาได้ คริสรีบเปิดประตูทางของตัวเองลงอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยเทาที่นั่งอยู่ข้างเขา
“เฮียคริส.. เทาเทาเริ่มกลัวแล้วนะเนี่ย”คนสูงกว่าหันมามองคนที่คว้ามือเขาไปกุมไว้แล้วเริ่มบีบแน่น คริสเลยส่งยิ้มบางเบาไปให้พลางใช้นิ้วถูหลังมืออีกคนเบาๆ
“อย่ากลัวไปเลยนะ เราต้องผ่านมันไปได้สิ ..ทุกอย่างจะต้องจบลงด้วยดี”
คนตัวสูงทั้งสองคนก้าวผ่านประตูไม้สักที่สลักลายมังกรอันหน้าเกรงขามเข้ามาสู่ภายในตัวบ้าน คริสค่อยๆกวาดสายตาไปทั่วจนไปสะดุดกับห้องรับแขกของบ้านตัวเองทางขวามือ เขาไม่รอช้ารีบเดินตรงไปยังห้องนั้นทันที
“มาแล้วเรอะ ไอ้ลูกไม่รักดี!”ไม่ทันจะได้ทำอะไร คนที่รออยู่ก่อนก็ตวาดใส่หน้าเขาทั้งสองคนซะแล้ว ชายวัยกลางคนหรือหัวหน้าแก๊งมาเฟียใหญ่กำลังแผ่รังสีอำมหิตออกมาทุกทิศทาง
คริสกระชับมือที่กุมมือของเด็กหนุ่มไว้ให้แนบแน่นยิ่งขึ้น เทาเองก็เขยิบเข้าไปใกล้อีกคนมากกว่าเดิม
“อั้วะไม่รักดี.. แต่อั้วะรักจื่อเทานะป๊า!”
..เอาเป็นว่าทุกคนหันขวับไปยังคนปล่อยมุขเสี่ยวไม่ถูกเวลาแทบจะทันที
“อั้วะละอยากจะเผาลื้อทั้งเป็นจริงๆ! รู้มั้ยอั้วะเสียหน้าแค่ไหน!! ลื้อคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?”
“ป๊าจะถามทำไมครับ.. ป๊าเคยสนใจชีวิตอั้วะด้วยหรอ? นอกจากเวลาที่ป๊าต้องการคนสืบทอด”
“อาตี๋!! ลื้ออย่ามากวนประสาทอั้วะนะ!!”
“อั้วะพูดจริงๆนะป๊า! อั้วะไม่เคยอยากได้ตำแหน่งบ้าบออะไรนั่นเลยสักนิด!!”
“…”คนเป็นพ่อเริ่มนิ่งเงียบมองลูกชายคนเดียวของตัวเองที่เริ่มจริงจังขึ้นจนเขาตกใจ
“อั้วะอยากเป็นแค่คนธรรมดาๆ มีเพื่อนฝูง ได้เรียนได้ทำงานตามปกติ..”
“มีแฟน มีครอบครัวได้ ไม่ใช่ต้องคอยนั่งระแวงคนอื่น.. มันน่าเบื่อนะป๊า!!”
“ป๊ามีความสุขหรอไอ้ชีวิตแบบนี้เนี่ย!! ป๊าเคยถามตัวเองจริงๆมั้ยครับ?”
“อั้วะไม่ได้สนใจ! แล้วลื้อจะมาสนใจทำไม?”คนมีอำนาจสูงสุดตวาดใส่ เขาขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้ก้าวมาประจันหน้ากับลูกชายตัวเอง
“แล้วลื้ออยากเป็นลูกอกตัญญูงั้นหรอ?”
“ไม่.. แต่อั้วะอยากเป็นแค่ คริส ไม่ใช่ อู๋อี้ฟาน ..ทายาทกระตูลมาเฟีย”
..บรรยากาศภายในห้องรับแขกเงียบสงัดลงทันที คริสยังคงจ้องหน้าผู้เป็นพ่อไว้อยู่แบบนั้น ลูกน้องคนอื่นๆก็ดูจะไร้บทบาทไปทันที คุณอู๋เลยลอบถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“อั้วะชักจะเหนื่อยกับลื้อแล้วว่ะ ลื้อคงไม่อยากยุ่งกับมาเฟียจริงๆ”
“ป๊าเข้าใจอั้วะแล้วหรอ?”
“จื่อเทานายฝีมือดีมากนิ ช่างขัดกับบุคคลิกของนายจริงๆ”เขากลับไม่ตอบลูกชายตัวเอง แต่หันมาพูดกับเด็กหนุ่มตัวสูงอีกคนแทน เทาเลยพยักหน้ากลับพร้อมก้มหัวลงเกือบเก้าสิบองศาให้
“ขอบคุณครับ ผมเองก็ทำไปเพราะไม่อยากให้พวกเขาทำร้ายพี่คริส..”
“ความจริง ลูกอั้วะมากกว่านะที่ควรจะปกป้องลื้อ”
เหล่าลูกน้องทั้งหลายที่ยืนรายล้อมอยู่เต็มห้องแทบจะกลั้นขำเกือบไม่ทัน ทางคริสเองก็ได้แต่ตีหน้าหงุดหงิดฟึดฟัดในใจ แต่ดูคนตัวบางกว่าจะยังขำเขาอยู่
“ไม่หรอกครับ.. ผมก็แค่อยากช่วยคนที่รักเท่าที่ทำได้”
..คำตอบแบบตรงไปตรงมาของเทาแทบทำให้รุ่นพี่ตัวสูงคว้าอีกคนมากอดให้เต็มรัก แถมจูบให้อีกด้วยนะ!
“อย่างนี้ฉันค่อยวางใจหน่อย อย่างน้อยไอ้ตี๋มันจะได้มีคนคอยอยู่ข้างๆ..”
“หมายความว่าไงป๊า??”คริสตีหน้างงที่สุดในชีวิตใส่พ่อตัวเอง และเขาก็ได้การตบกะโหลกกลับไปหนึ่งที
“โง่ตลอดชาติจริงๆเลยนะ!! อั้วะก็หมายความจะปล่อยให้ลื้อไปใช้ชีวิตธรรมดาๆไงเล่า!”
“เห้ยป๊า!!!!!”
“อะไรอีกวะ? จะโวยวายทำไม.. ยังไงก็ฝากหน่อยนะจื่อเทา”
“ได้เลยฮะ ฮ่าๆๆ”เทายิ้มกว้างให้กับชายวัยกลางคนและคนตัวสูงที่เข้ามากอดเขาพร้อมทั้งยังร้องแสดงอาการดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิด จนคุณอู๋ต้องส่ายหัวอย่างเอือมระอา
หลังจากที่เรื่องและปัญหาระหว่างเขาและเทาสิ้นสุดลง คริสเลยตัดสินใจจะพาเทากลับไปส่งยังบ้านของชานยอลตามที่คิดไว้ตอนแรก ขณะที่กำลังจะเปิดประตูรถให้อยู่ๆเขาก็ชะงักไป เทาเลยเอียงคอหันกลับมาถาม
“เฮียคริสมีอะไรรึเปล่าฮะ?”
“คือ.. ช่วยทำตามที่ป๊าเฮียขอได้ใช่มั้ย?”คริสตัดสินใจถามออกไปพลางส่งยิ้มแห้งๆเขาเกาท้ายทอยตัวเองอย่างเก้อเขินในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“หือ.. อ้อ! ได้สิครับ! เพื่อคนที่เทาเทารักไง”รอยยิ้มหวานบาดใจถูกส่งออกมาแอทแทคจนคริสรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยออกไปไกลเรื่อยๆ
“งั้นช่วยอยู่ข้างๆผมคนนี้ตลอดไปเลยนะครับ คุณหวางจื่อเทา”
“ด้วยความยินดีเลยครับ คุณคริสอู๋ ของผม”
ผู้ชายตัวสูงทั้งหมดสี่คนยืนเรียงกันเป็นแนวหน้ากระดาน ใบหน้าคมของแต่ละคนต่างสวมแว่นกันแดดสีดำที่ขับให้พวกเขาดูหล่อเหลา ก่อนจะเหลือบมองป้ายตรงหน้าพวกเขาอีกครั้ง..
..บ้านฟ้าใส.. หรือมูลนิธิรับเลี้ยงเด็ก
“เห้ย! เอาที่นี่จริงหรอวะ?”ชานยอลกระชากแว่นออกอย่างรุนแรงแล้วเอ่ยเสียงเครียด ตามด้วยคริส ไค และเซฮุนที่ถอดแว่นออกทีละคน
“นั่นดิเฮียว่า.. ท่าจะไม่รอดนะ”
“คนหล่ออย่างพวกเรา ทำอะไรมีสาระมัน..”ไม่ทันที่เซฮุนจะได้เอ่ยจบ..
“หล่อตายห่า!!! จะใส่แว่นมาทำซากอะไรวะ? แม่งยังเช้า! แล้วเฮียแก่สุดยังเสือกไปบ้าตามอีก เจริญเหอะ!!”
เหล่าบอยแบนด์สุดหล่อต่างต้องสะดุ้งกันไปหมดเพียงเพราะเสียงแว้ดๆของแบคฮยอนที่ตวาดไล่หลังมา คนตัวบางเดินมายืนจังก้าท้าวเอวจ้องหน้าพวกเขาทีละคน
“นี่!! ไอ้หูกาง!! มึงอยากหล่อกูไม่ว่า แต่เดินนำมา แล้วทิ้งกูนี่กูไม่ยอม บอกไว้วันนี้.. กูงอน!!”
ชานยอลไม่ทันเถียงก็ต้องเออออตามคนเจ้าอารมณ์ไปแทน แต่หลังจากหันหลังไปไม่นานอยู่ๆอีกคนก็เดินกลับมาอีกทีก่อนจะ.. ‘ป้าบ!!!’
“ของแถมเผื่อสมองมึงจะโปร่งขึ้นบ้างนะ!!” ..กูรู้สึกว่าสมองกูจะพังมากกว่านะที่รัก T w T
“เอ้า แล้วนี่ยืนกันทำไมวะ? ไหว้เจ้าหรอ? เข้าไปดิ!”จงแดที่เพิ่งไปเอาของที่จะนำมาบริจาคทั้งหมดกับคนอื่นๆช่วยบอกอีกทีแล้วเดินนำเข้าไป
“เออๆ ได้ทีละด่ากูกันใหญ่เลยนะครับ!”คริสบ่นเล็กน้อยก่อนจะหันไปช่วยเทาถือของ เด็กหนุ่มเหลือบตามองคนรักของตัวเองแวบเดียวก็ต้องเหน็บแนมออกมา
“อยู่ตั้งนานไม่ช่วยนะครับ เทาเทาอยากจะเตะก้านคอเฮียจริงๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ!!!”ไม่ต้องรออะไรอีกสามตัวที่เหลือก็พร้อมใจกันระเบิดหัวเราะออกมาทันที คริสเลยตวัดสายตาหันไปจ้องพวกชานยอลจนตาแทบถลน แต่ก็ต้องเงียบกริบกันอีกครั้งเพราะประโยคถัดมา
“อย่าหัวเราะไปเลยนะ พวกยอลลี่เองก็ดูทำตัวไม่มีประโยชน์เหมือนกัน ..ไปกันเถอะฮะเฮีย”
เหล่าเมะที่เหลือทั้งสามคนได้แต่อ้าปากพะงาบๆทำตาปริบๆมองตามคู่รักตัวสูงเข้าไปอย่างงุนงง ก่อนจะหันมาเล่นงานเพื่อนตัวเอง ต่างคนก็ต่างโทษกันไปมา
“มึงแหละปากหมาไอ้ตุ้ด วันนี้กูโดนด่าแต่เช้าเลย”ไคบ่นอุบ แต่ก็นับว่าโชคดีที่มายเดสตีนี่ของเขาไปติดต่อกิจกรรมทั้งหมดกับที่นี่เลยไม่อยู่
ถ้าอยู่มีหวัง.. ชีวิตพัง ;O;
“พ่อมึงชอบโยนขี้หรอไอ้สัด! โยนให้กูจังนะ เออใช่สิ! กูมันส้วมอารมณ์มึงตลอดดดด”
“หน้าอย่างมึงส้วมยังหรูไปเลยไอ้ตุ้ด”คนตัวสูงสุดเอื้อมมือมาผลักหัวเซฮุนที่ทำปากห้อยอยู่ข้างๆ เซฮุนเตะขาอีกคนคืนไปหนึ่งที
“โหเชี่ยหยอยย! มึงไม่ต้องมาพูดเลยนะ มึงนี่ตัวเริ่มใส่แว่นห่าเหวอะไรนี่ของมึงเลย!”
“อะไร.. กูแค่ลองเช็คเรตติ้งเฉยๆ -3-”
“แล้วแม่งมีใครมาเชคเรตติ้งที่บ้านเลี้ยงเด็กบ้างวะ?”ไคตวัดเสียงหันมาถามพร้อมขมวดคิ้วยุ่งให้เพื่อนตัวสูงต้องแอบบุ้ยปากเกาหัวแกรกๆ เซฮุนที่ฟังอยู่ก็ถอนหายใจเหนื่อยๆ
“เห้อ.. หยอยไม่เป็นไรค่อยๆคิดนะ..”ร่างสูงผิวขาวเอ่ยขึ้นคนแรกแล้วเดินมาจับไหล่เขา
“อืม คิดมากไม่ดีนะ ยังไงกูก็รักมึง”ร่างสูงผิวแทนก็ตามมาจับไหล่ของเขาอีกข้าง
“เออๆ.. กูเฉยๆไม่เป็นไร”
“แต่กูว่ามึงเป็นว่ะ..”สองเพื่อนซี้เอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยสีหน้าจริงจัง
“ห้ะ?”
“มึงเป็น..ควายยยยย”ทั้งเซฮุนและไคพร้อมใจกันจับปอยผมของชานยอลมาแล้วหมุนๆให้เป็นเขาขึ้น แล้วรีบโกยเข้าบ้านเลี้ยงเด็กไปก่อนที่ร่างสูงจะประมวลผลอะไรเสร็จ
..ผ่านไป 1 นาที..
...
..
.
“ไอ้เหี้ย!!! กูไม่ใช่ควาย!!!”
“งั้นตกลงตามนี้.. ทำให้ได้นะทุกคน”ซูโฮเอ่ยขึ้นหลังจากที่แบ่งหน้าที่กันทั้งหมด ทุกคนพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มกว้าง ตอนนี้พวกเขากำลังรวมตัวกันอยู่ที่ ‘ห้องนั่งเล่น’
..รอบๆตัวเต็มไปด้วยของเล่นหลายๆรูปแบบ อย่าว่าแต่เด็กเลย พวกเขายังอยากเล่นอ่ะ!
“เด็กๆมาแล้วจ้า”พี่แทยอนที่เป็นเจ้าของที่นี่ผลักประตูเข้ามาพร้อมเด็กๆหลายวัยเกือบสิบห้าคนที่เดินตามมาเป็นพรวน เสียงพูดคุยดังเจื้อยแจ้วมาตลอดทางก่อนทั้งหมดจะยืนเข้าแถวเป็นหน้ากระดาน
“สวัสดีพวกพี่ๆกันก่อนเร็ว หนึ่ง สอง สาม”
“สวัสดีคร้าบบบ/ค่าาา”
หลังจากที่ทักทายกันเรียบร้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันไปหาเด็กที่ต่างได้ตกลงกันไว้แล้ว ชานยอลและแบคฮยอนปลีกออกมาหาเด็กผู้ชายสองคนที่เริ่มดึงทึ้งหัวกันอยู่มุมห้อง
“ฮ่าๆๆ คนนั้นเหมือนมึงเลยอะเตี้ย ดูดิโคตรโหดเลย”ร่างสูงบอกพร้อมหัวเราะใส่ เด็กคนดังกล่าวมีดวงตารีเรียวแถมยังเบะปากไปพร้อมกับมือที่ดึงหัวหยอยๆของเด็กตัวสูงกว่า
“ฮึ!”แบคฮยอนส่งเสียงขึ้นจมูกกลับมาพร้อมเดินสะบัดหนีเข้าไปหาเด็กสองคนนั้นก่อน ทิ้งให้คนตัวสูงระลึกชาติได้สักทีว่า ..กูนี้งอนมึงอยู่ครับ!
“นี่แหนะ! ไอ้หัวหยอย ไอ้ยีราฟ แกชอบแย่งขนมฉันนน!”
“ปล่อยฉันนะไอ้เตี้ยยย เพราะแกหยิบไม่ถึงเองต่างหาก ฉันเลยหยิบก่อน!”
“แกว่าฉันหรอออออ นี่แหนะๆๆ!!”
“อ้ากกกก เจ็บนะๆๆ!!!”เด็กหัวหยอยเริ่มร้องโวยวายเสียงดังในขณะที่ตัวเล็กยังดึงยังทึ้งสุดแรงไม่เลิก แบคฮยอนเลยรีบเข้าไปแยกออกมาก่อนจะเกิดการนองเลือด -_-
“น้องๆ ใจเย็นสิ อย่าทะเลาะกัน!”ร่างบางคว้าเอาเด็กหัวหยอยมาไว้กับตัวเองแล้วมองค้อนไปให้คนตัวสูงรีบเข้าไปคว้าตัวเล็กไว้ไม่ให้พุ่งเข้ามาอีกรอบ
“ตัวเล็กพอได้แล้วว ทะเลาะอะไรกันแต่เช้าเลยเนี่ย?”
“ฮึ่ยย! ก็ไอ้หยอยนี่มันแย่งขนมผมอ้ะ!!”
“ก็ไอ้เตี้ยนี่มันเขย่งหยิบไม่ถึงสักที ผมเลยหยิบมาเองแทนไง”เด็กหัวหยอยเบะปากตอบมาและมันก็ทำให้ตัวเล็กแล้วดิ้นไปมาใส่ชานยอล
“แต่ฉันเล็งไว้แล้วนะแกไม่เห็นรึไงเล่า!?”ตัวเล็กตอบเสียงดังลั่น
“ทะเลาะกันอีกแล้ว เบค่อน ชานนี่”
เด็กน้อยสองคนเงียบเสียงลงทันทีพร้อมร้องเรียกเจ้าของเสียงหวานนั่นออกมา “พี่ทิฟฟานี่!!”
ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปกอดอ้อนหญิงสาวแสนสวยผู้มีตายิ้ม เธอนั่งยองๆลงและรับเด็กทั้งสองไว้ในอ้อมแขน เบค่อนใช้หัวถูไถไปมาที่ต้นแขนของเธอ ในขณะที่ชานนี่เองก็ซบไหล่ของเธอไว้เช่นกัน
..แต่ก็ไม่วายจะแลบลิ้นปลิ้นตาใส่กันอีก -_-
“เหมือนกูกับมึงเลยเนอะเตี้ย”อยู่ๆชานยอลก็พูดขึ้นพร้อมเขยิบเข้ามาใกล้เขา แบคฮยอนหันไปมองเพียงแวบเดียวก็สะบัดหน้าเชิดงอนเหมือนเดิม
“ไม่ อีเด็กชานนี่หล่อกว่ามึงเยอะ”
“อะไร? นี่มึงกล้าชมคนอื่นว่าหล่อกว่ากูอีกหรอ?”คนตัวสูงเริ่มร้องเสียงหลงใส่เขาบ้าง
“ทำไมวะ? ทำไมกูจะชมไม่ได้ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง!”
“แต่กูแฟนมึงนะเว่ย!! มึงกล้าชมคนอื่นต่อหน้าแฟนตัวเองได้ยังไง!”
“แล้วทำไม..”
“เอ่อ ทั้งสองคนใจเย็นก่อนมั้ยจ้ะ?”ทิฟฟานี่เอ่ยทักเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังจะเริ่มสงครามอีกคู่ คู่รักเตี้ยหยอยเลยบุ้ยปากใส่กันแล้วหันมายิ้มแห้งๆให้หญิงสาวตรงหน้า
“พี่สองคนตลกจัง เมื่อกี้ยังห้ามผมกับไอ้เตี้ยนี่อยู่เลยนะ”
“ใช่ๆ ไอ้หยอยพูดถูกเลยอ่ะ”เบค่อนที่เห็นด้วยเลยเอื้อมมือมาแท็คกับชานนี่ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าทะเลาะกันอยู่เลยเริ่มจะแยกเขี้ยวใส่กันอีกครั้ง
“แกหลอกจับมือฉันหรอไอ้หยอย!!”
“โหย ไอ้เตี้ยขี้โม้!!”
“เด็กๆ ไม่ดีเลยนะ ทะเลาะกันไม่อายพี่เขาหรอ?”ทิฟฟานี่เอ่ยขัดขึ้นอีกครั้งแล้วจับเด็กทั้งสองคนให้ลุกขึ้นยืนตามปกติ ..และเหมือนกันไม่มีผิดที่บุ้ยปากใส่กันแล้วหันหน้าหนีไปคนละทาง
“ก็พี่เค้าทะเลาะกันยังไม่อายผมเลยนะ -3-”เบค่อนเป็นคนพูดขึ้น
..กูอายก็ตอนนี้แหละครับ แบคฮยอนมินิ T w T
“ฮ่าๆ สองคนนี้ก็แบบนี้แหละจ้ะ ชอบทะเลาะกันแต่ตอนนอนก็นอนกอดกันทุกคืน”
“พี่ทิฟฟานี่!!!”เบค่อนและชานนี่ร้องขึ้นมาเสียงดังลั่นโดยใบหน้าของทั้งคู่อาบสีชมพูดระเรื่อในแบบเด็กๆ ก่อนทิฟฟานี่จะหัวเราะยิ้มตาหยีอีกครั้งแล้วขอแยกตัวออกไป
“แกชอบมาให้ฉันกอดตลอดเลยไอ้เตี้ย!”ชานนี่ว่าพร้อมจิ้มเอวเบค่อน คนโดนแกล้งเลยฟาดมือกลับมาดังอั้ก
“แกนั่นแหละมานอนเบียดฉันไอ้หยอย!”
“แล้วทำไม.. พวกพี่ต้องหน้าแดงด้วยอ้ะ?”
คู่รักส่วนสูงต่างกันตีหน้างงก่อนจะหันมามองหน้ากันเอง แบคฮยอนที่เห็นเต็มตาว่าชานยอลหน้าแดงแต่ก็ยังยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ เขาเลยกระแอมไอแล้วแกล้งทำเป็นหยิบเลโก้มาต่อ
“มึงแม่งน่ารักว่ะ”ชานยอลหันมากระซิบใส่ร่างบาง ..เขารู้เลยว่าทำไมถึงหน้าแดง เพราะพวกเขาทั้งคู่ก็ชอบนอนกอดกันนะสิ โดยเฉพาะแบคฮยอนนะ.. โคตรงุ้งงิ้งเลย
“ทำไมพวกพี่ทำผมอยากอ้วกจังอ่ะ บรรยากาศมันวิ๊งๆไงไม่รู้”
“นั่นดิเตี้ย.. โดยเฉพาะพี่ที่หล่อน้อยกว่าผมอ่ะ หน้าโคตรบานเลย”
“พวกนายสองคนแก่แดดใหญ่แล้วนะเว้ย!”เสียงเข้มหันมาดุใส่เด็กทั้งสอง แต่ทั้งคู่ก็ทำเป็นลอยหน้าลอยตาเขยิบเข้าไปหาแบคฮยอนที่นั่งต่อเลโก้แทน
“พี่ก็น่ารักดีนะ ชื่ออะไรหรอ? ถึงจะหน้าเหมือนไอ้เตี้ยไปหน่อย แต่ก็โอเคนะ.. ผมชื่อชานนี่ฮะ”
“เห้! ไอ้หยอยหลบไปเลยนะ! พี่ผมชื่อเบค่อนนะ มีคนบอกว่าเนื้อคู่กัน จะหน้าคล้ายกันใช่มั้ย? คิกๆ ผมกับพี่ไง..”
..เบค่อนเขยิบขึ้นไปนั่งตักแบคฮยอน ชานนี่ก็เขยิบไปเกยคางไว้กับไหล่เล็ก และดูเหมือนร่างบางจะไม่ว่าอะไรซะด้วยนะ ทั้งสามเลยพูดคุยแถมช่วยกันต่อเลโก้กันอย่างสนุกสนาน จนลืมคนตัวสูงอีกคนไปซะแล้ว..
ว้ากกกกกกกกก!! ชายปาร์คขอประกาศไว้ว่า.. กูเกลียดเด็กกกก!!!!
“คยองซูอา.. หม่ำๆๆ”
“ฮยอนวูอ้ามมมมมม.. อร่อยมั้ย?”
ไม่รู้นานเท่าไหร่แล้วที่ร่างสูงนั่งจ้องเด็กหนึ่งคนที่หน้าตาดีเกินวัยกับผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งที่ดูเด็กเกินวัยกำลังนั่งป้อนขนมกันอยู่ตรงหน้าเขา ..ฮึ่ย! หงุดหงิดนิดๆแล้วว่ะ!
“คยองซู..หิว”ไคที่เริ่มอยากให้คนตัวเล็กป้อนบ้างเขาเลยคว่ำปากลงแล้วสะกิดอีกคนยิกๆ แต่สิ่งที่ได้รับตอบกลับมาทำเอาเขาอยากวิ่งไปฉีดกลูต้าให้ตาย..
“นี่ไงแกะกินได้เลยนะจงอินนี่”
ไม่ต้องขำเลยนะไอ้เด็กฮยอนวู!! จะงอนมายเดสตีนี่แล้วด้วย!!
“มายเดสตีนี่อ่า.. ป้อนหน่อยสิ”เขาเริ่มอ้อนอีกครั้งซึ่งไม่ได้คิดเลยว่าช่างดูทุเรศลูกตาจริงๆ - -
“พี่ไคไม่ได้มีมืออยู่แล้วหรอครับ?”ฮยอนวูพูดขึ้นพลางเลิกคิ้วด้วยท่าทีที่มันดูกวนตีนมากๆในสายตาของร่างสูง ไคเลยจ้องเด็กชายเขม็ง
“ฉันมี แล้วแกไม่มีรึไง? ถึงต้องให้คยองซูของฉันป้อนด้วย”
“ไม่เอาสิจงอินนี่.. เด็กไม่รู้เรื่องอะไรนะ”คยองซูหันมาปรามเขาเพราะดูออกแล้วว่าอีกคนเริ่มหึง
“มันรู้เรื่องแต่มันแกล้งไปงั้นแหละ แต่เสียใจด้วยนะน้อง คนนี้แฟนพี่พี่มาก่อน!”
“พี่คยองซูฮะ! พี่อยากมีแฟนที่แก่แล้วดูพี่ไม่ได้ หรืออยากมีแฟนที่ดูแลพี่ได้ตอนแก่ครับ?”
..จุดนี้ ฮยอนวูวินเต็มๆครับ!
“ตลกแต่เด็กเลยนะเรา ฮ่าๆๆ”คยองซูหัวเราะน้อยๆก่อนจะป้อนขนมให้ฮยอนวูอีกครั้ง ทั้งคู่เลยยิ้มหวานออกมาทำให้ไครีบสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินปึงปังจากไปทันที ร่างบางที่กำลังจะลุกตามออกไปแต่ก็ถูกเด็กชายข้างๆดึงยื้อไว้เลยได้แต่นั่งลงเหมือนเดิม
เดี๋ยวค่อยง้อนะ จงอินนี่ที่รัก <3
ใครก็ได้บอกกูทีว่าไอ้มืดหน้าบูดเหมือนคนขี้ไม่สุดนี่เป็นอะไร -__-?
“เป็นไรของมึงวะ?”
“เป็นผัวเก่ามึง”
“กินตีนกูก่อนมั้ยสัดด?”เซฮุนถีบเบาๆไปที่ต้นขาเพื่อนสนิทหนึ่งที พลางชำเลืองมองคนอื่นทั้งห้องไปเรื่อยๆ ตอนนี้บนตัวเขา ไค พี่จงแด มินซอก และคยองซูกำลังมีผ้าผูกคอแบบเด็กใส่ไว้อยู่
..ไอ้อ้วน กับคยองซูใส่ ก็พอน่ารักนะ.. แต่อีตัวข้างผมนี่ คือเหี้ยอะไรอ่ะ?
“งอนมายเดสตีนี่มาอีกอะดิ มึงนี่น้า.. เป็นเมะซะเปล่าขี้งอนไปได้”นิ้วเรียวถูกเฉดไปที่หัวเพื่อนหนึ่งที ไคเลยแจกค้อนวงโตกลับมาแทนซึ่งมันทำให้ดูเข้ากับผ้าผูกคอเล็กๆนั่นนะ
“กูอยากรู้จริงๆว่ะว่าเด็กที่นี่แม่งแก่แดดหมดเลยรึเปล่า?”
“กูไม่รู้หรอกว่ะ แต่เด็กอย่างมึงก็แก่แดดนะ แก่งอมเลยอ่ะ ดูดิดำปี๋เลย ฮ่าๆๆๆ”
“อีเหี้ยตุ้ดดดดด!!!!”ไคคว้าคออีกคนมาล็อคไว้แล้วเขย่าๆจนเซฮุนต้องยกมือตีรัวๆไปที่แขนเพื่อนเพราะตอนนี้เขาเริ่มเกิดอาการขาดอากาศหายใจอย่างจริงจัง
“สองคนนี้เล่นอะไรกันนะคนอื่นมองหมดแล้ว”เป็นซูโฮที่เดินเข้ามาทัก ไคเลยผละออกอย่างรู้สึกเสียดาย ผิดกลับเซฮุนที่แทบจะถลาไปหาคนตัวขาวทันที
“ที่รักกกกกก ไอ้มืดแกล้งผมมมม”
เซฮุนที่เข้าไปออดอ้อนและถูไถหน้าของตัวไปมากับท่อนแขนร่างบางจนไม่ทันสังเกตว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังมองตาแป๋วอยู่ข้างๆ เธอกระตุกชายเสื้อของซูโฮเบาๆแล้วเอ่ยด้วยเสียงไร้เดียงสา
“พี่ซูโฮอา.. พี่คนนี้เค้าเป็นตุ้ดหรอ? ทำไมเค้าเรียกพี่ว่าที่รักละคะ?”
“กร้ากกกกกกกกกกก!!! อีตุ้ด!!!”เพื่อนสนิทผิวเข้มพอได้ยินจบประโยคก็ระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น แต่คนโดนพาดพิงนี่สิตาเหลือกติดต่อยานแม่นอกโลกไปเรียบร้อย
“คือ..เอ่อ.. ไม่ใช่หรอกนะ ฮันนาเข้าใจผิดแล้วล่ะ”
“งั้นพี่ก็ไม่ใช่แฟนกันด้วยใช่มั้ยคะ? เย้! ดีจังเลย พี่สุดหล่อจะได้เป็นแฟนหนูไง”
“เห้ย! น้องเมื่อกี้น้องว่าไงนะ?!”อยู่ๆเซฮุนก็ถามขึ้นมาดังลั่นจนฮันนาตกใจแล้วเบะปากร้องไห้งอแง จนซูโฮต้องคว้าเธอขึ้นมาอุ้มแล้วโยกตัวไปมา
“โอ๋ๆๆ เดี๋ยวเราไปนั่งกันขนมกับเพื่อนตรงนั้นดีกว่านะ ไปกันๆ”ว่าจบคนตัวขาวก็เดินหลีกหนีเข้าไปอยู่กับคยองซูทันที แต่ก็ไม่วายหันมาเขกหัวแฟนตัวเอง
“มึงมันฆาตกร! ทำเด็กร้องไห้อีตุ้ด!”ไคบอกย้ำร่างสูงอีกครั้ง เป็นผลให้เซฮุนเริ่มเบะปากเป็นเด็ก(ปัญญาอ่อน)บ้าง
“มึงมันดำ.. ดำแม้กระทั่งใจ!!”
“อือหื้อ.. ด่าซะกูเจ็บแบบขี้จะออกเลยอ่ะ”
“แต่เด็กแม่งแก่แดดจริงๆว่ะ เชรี่ยยยย”
“แย่เนอะ.. มีแฟนน่ารักเสือกมาโดนเด็กคาบไปแดกอีก”
..ปล่อยไคฮุนเข้าโหมดดราม่าไปเถอะ อาเมน..
ในช่วงนี้คงไม่มีใครหวานชื่อปานจะกลืนกินทั้งตัวได้เท่าสองคนนี้อีกแน่นอน!
ลู่หานกับเลย์ที่กำลังช่วยกันผสมน้ำแดงเฮลบลูบอยอยู่หน้ากระติกใหญ่ คนตัวเล็กกว่าคอยเปิดขวดน้ำหวานและเทมันลงไป ส่วนอีกคนก็คอยตักน้ำแข็งพร้อมเทน้ำเปล่าลงไปด้วย
“มันจะหวานรึยังอ่ะอี้ชิง?”ลู่หานเงยหน้าขึ้นถามตาแป๋ว
“ไม่รู้ดิ ยังไม่ได้ชิม”ทั้งที่ตอบออกมานิ่งๆแต่คนฟังกลับรู้สึกว่ามันดูกวนตีนเหลือเกิน มือเล็กเลยปาดนิ้วกับปากขวด ก่อนจะป้ายมันลงไปที่มุมปากของคนตรงหน้า “เห้ยย เล่นไรเนี่ยเสี่ยวลู่!”
“แบร่ อยากกวนฉันดีนักสมน้ำหน้า”
“แต่มันเหนียวนะ เช็ดเลย เช็ดเดี๋ยวนี้!”
“เช็ดเองสิ แบร่!”ลู่หานแลบลิ้นหน้าทะเล้นใส่คนที่เบ้ปากท่าทางหงุดหงิดใส่เขา เลย์จิ๊ปากกับตัวเองพร้อมมองอีกคนอย่างคาดโทษ เขาเลยตัดสินใจเลียคราบน้ำแดงเข้าปากตัวเองไปซะ
..เหมือนจะนึกแผนอะไรบางอย่างออกแล้วล่ะ หึหึ
“นี่เสี่ยวลู่..”พออีกคนเงยหน้าขึ้นมาเขาก็ไม่รอช้ารีบป้ายคราบน้ำแดงปื้นใหญ่ลงไปที่ริมฝีปากอิ่มทันที จนมันเลอะออกมาถึงแก้ม
“ย๊า!! จางอี้ชิง มันเลอะหมดแล้วนะ!!”
“นายแกล้งฉันก่อนนะ ช่วยไม่ได้”เลย์ยักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วหัวเราะกับตัวเองเบาๆ คนตัวเล็กเลยกระไหล่เขาไปเต็มๆหนึ่งที
“เช็ดเลย เช็ดให้เลยยยยยย”
“แน่ใจนะว่าจะให้เช็ดให้?”คำถามแปลกๆที่มาพร้อมกับแววตาและรอยยิ้มแปลกๆทำให้ลู่หานต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยแต่ไม่ทันจะเอ่ยปากถามอะไร ริมฝีปากหยักของคนตรงหน้าก็ทาบทับลงมาทันที
..ลิ้นร้อนของอีกฝ่ายค่อยๆละเลียดส่งผ่านรสหวานจัดของน้ำหวานตรงมุมปาก ไล้ไปตามพวงแก้มเข้าสู่โพรงปากที่หวานไม่แพ้กัน กลีบเนื้อนุ่มที่ชุ่มชื้นไปด้วยหยาดน้ำหวานกำลังสั่นระริกแต่ก็ยอมรับรสจูบนั้นโดยดี..
“กูว่าน้ำหวานไม่ต้องแดกกันล่ะ อีคนทำแม่งแดกกันเองแล้วเรียบร้อย”
อยู่ๆเสียงของมินซอกก็ดังขึ้น ทำให้คนสองคนที่กำลังหวานชื่นได้ที่ถึงกับผละออกจากกันเหมือนโดนไฟซ็อต ลู่หานที่ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วหน้าถึงคว้าขวดน้ำหวานผิดๆถูกๆ หมุนรอบตัวเองไปหนึ่งรอบ -_-
ส่วนพ่อพระเอกสุดร้อนแรงนั่นก็งมดูอะไรไม่รู้อยู่ในกระติกน้ำหวาน ..เอากับมันสิ
“น้ำหวานที่ว่าหวานอยู่แล้ว สงสัยได้หวานอีกเป็นล้านเท่านะเลย์ ฮ่าๆ”จงแดเอ่ยแซวรุ่นน้องคนสนิทที่แทบคว่ำลงไปในกระติกใหญ่ เลย์เงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเบนสายตาไปหาคนรัก
คนตัวเล็กก็ทำหน้าตาเลิ่กลั่กแล้วพูดบางอย่างออกมา ”หวานไม่เท่าปากกูหรอกมึงงงง”
..เชี่ยยยยย จุดนี้แดกจุดกันรอบกระติกเลย!
“อีลู่! มึงแรดได้ห่านมาก! กูยอมมึงแล้วล่ะ เปาเปาไม่เอาแบบนี้นะ!”
“แน่นอนไม่เอาแบบนี้.. พี่ลู่หานเพิ่งเคยเห็นพี่แบบนี้นะเนี่ย”มินซอกบ่นงุบงิบในขณะที่มองหน้าคนตัวเล็กที่เพิ่งลั่นวาจาแสกหน้าคนอื่นๆไป
“แฟนกูพูดความจริง พวกมึงจะอะไรกันวะ? แล้วนี่ไม่มีงานทำรึไง? ทำกันดิๆ”เลย์บอกพร้อมยกกระบวยตักน้ำขึ้นชี้หน้าคู่รักอีกคู่ จงแดกับมินซอกเลยยักไหล่แล้วเดินไปหยิบของข้าง แต่ก็ไม่วายจะจิกกัดกลับมา
“แหม อีเลย์ครับอีเลย์.. อีขนมไร้ประโยชน์! เชิญมึงชงน้ำต่อไปเลยสัด!”
“คู่นี้นี่หวานกันจริงๆ คนละเรื่องกับตอนก่อนเลยเนอะเปาเปา”จงแดเปิดประเด็นขึ้นหลังจากที่เดินมาหาขวดน้ำหวานสีเขียวบ้าง เพราะสีแดงเสร็จคู่เลย์ลู่ไปแล้วล่ะ
“เออ! หมันไส้ว่ะแม่ง อีหงส์เหินเอ้ย!”ถึงจะบ่นจะด่าแต่มินซอกก็ยังยิ้มออกมาไม่หยุด ทำให้คนมองดูเพลินไปอีกแบบ
“งั้นเรามาผสมน้ำโดยให้หวานไม่น้อยน่าไปกว่าคู่นั้นกันเถอะ!”
“โอยไม่เอา! ปัญญาอ่อนนนน ทำๆไปเหอะน้ำเนี่ย!”
“เหอเหอ.. เปาเปาไม่หวานเอาซะเลย!”ร่างหนาบ่นกับตัวเองงุ้งงิ้งและเบะปากใส่คนตัวอวบข้างๆ มินซอกเหล่มองอยู่สักพักแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะก้มลงไปกระซิบใกล้ๆหูคนที่กำลังเตรียมกระติกอยู่
“ไม่หวาน แต่อร่อยนะเว่ย!”
“เด็กๆจ้ะ ได้เวลาพักทานของว่างแล้วนะ!”เสียงแทยอนประกาศผ่านลำโพงดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่น เด็กๆทุกคนที่ได้ยินต่างพากันกรูออกจากห้องนั้นทันที โดยมีพี่เลี้ยงจำเป็นคอยตามไปติดๆ
“ไอ้เตี้ยเสร็จยังเร็วดิ! เดี๋ยวหมดก่อนพอดีนะ!”ชานนี่หันมาเร่งคนที่กำลังเอาเลโก้ไปเก็บ เบค่อนเลยจับตัวต่ออันใหญ่อันนึงขึ้นมาแล้วเขวี้ยงใส่คนพูดมาก
“แกก็เล่นกับฉันยังไม่เก็บเลยไอ้หยอย!”
“โอ้ยย!! เจ็บนะเนี่ย.. เหอะ! ยังไม่เอาคืนนะติดไว้ก่อน วันนี้ฉันหิวนะนายเลยรอดตัวไป”
เด็กชายตัวเล็กกว่าแอบบุ้ยปากใส่คนที่กำลังก้มเก็บตัวต่อที่เหลือบใส่กล่องและเป็นคนยกมันไปเก็บในชั้นแทน เบค่อนยืนกอดอกมองตามไปจนเมื่อชานนี่หันมาเขาเลยสะบัดหน้าหนี
“เตี้ยแล้วยังเชิด ไม่เจียมซะเลยนะ”
“ไอ้หยอยยยย!! แกตายยยยยยย!!”
เด็กทั้งสองคนวิ่งไล่จับกันออกมานอกห้องจนไม่ทันสังเกตว่าชนกับผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งเต็มๆ คยองซูเซไปด้านหลังเล็กน้อยแต่ก็ยังประคองตัวไว้ได้พร้อมๆกับฮยอนวูที่ไม่เป็นอะไรมาก
“โอ้ะ! ขอโทษฮะพี่ผมไม่ทันมอง เพราะไอ้เตี้ยมันวิ่งไล่ขอโทษนะ!”เด็กชายตัวสูงผมหยิกรีบก้มหัวขอโทษรัวๆ แต่มือเล้กของเบค่อนก็ตบเข้ากับหัวดังป้าบ
..มันแรงจนคยองซูยังสะดุ้งเลยเถอะ ฮรืออออ
“โทษฉันอีกแล้วนะไอ้หยอย! ผมต้องขอโทษแทนมันด้วยนะฮะ แหะๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่เป็นอะไรมาก”
“เล่นอะไรก็ควรระวังคนอื่นบ้างสิ นายสองคนน่ะ”ฮยอนวูเอ่ยขึ้นทำให้คู่หูตัวแสบหันไปมอง เขายืนถือแก้วน้ำแดงแล้วเขย่ามันไปมา มืออีกข้างก็กุมมือพี่ชายตาโตไว้แน่น
“ก็ขอโทษแล้วไงเล่า! ไปเหอะไอ้หยอยเบื่อพวกขี้เก๊ก! ผมไปนะพี่..คนน่ารัก”
“บ๊ายบายยย พี่น่ารักจริงๆนะ! เห้ยย รอด้วยดิวะไอ้เตี้ยยย!”
คยองซูมองตามไปจนสุดสายตา ..เหมือนชานยอลกับแบคฮยอนชะมัดเลยแฮะ!.. นึกได้ไม่นานก็ต้องรีบหันกลับมาเพราะแรงกระตุกเบาๆที่มือ ฮยอนวูกำลังตีหน้านิ่งอีกครั้งซึ่งเขาเดาได้เลยว่าคงเริ่มหงุดหงิด คงอยากไปนั่งแล้วมั้ง?
..แต่ตอนนี้จงอินนี่อยู่ไหนนะ?
“ฮัดชิ้ว!!”
‘โป๊ก!!’
เพราะแรงจากการจามคนที่ยืนเช็ดกระจกในห้องน้ำอยู่เลยกระแทกหัวตัวเองลงไปกับมันเต็มๆ.. ใครบังเอิญมันก็ดูโง่และฮากันทั้งนั้นแหละ “เชี่ยมืด!! ฮาสัดอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
..เออ อี้ตุ้ดนี่ไงคนแรกเลยสัด!
“มาลองบ้างมั้ยมึงฮาไม่ออกหรอก!”ไคหันมาแยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆจนน้ำลายแทบฟูมปากใส่แล้วก็หันไปเช็ดกระจกอย่างเอาเป็นเอาตายต่อ
“โหยย กูอยากให้มึงขำๆไง ไม่อยากเครียด ..กูเองก็ไม่อยากจะเครียดเหมือนกัน เห้อ”
ไม่ต้องให้เดาก็รู้เลยว่าเรื่องที่พาให้คู่หูนี่จิตหลุดก็คงเป็น.. สุดที่รักนั่นแหละ
“เมื่อกี้มายเดสตีนี่อาจจะบ่นถึงกูก็ได้นะ มึงว่างั้นป่ะ?”
“งั้นมั้ง.. ถ้าเป็นจริงกูก็อยากฮัดชิ่วบ้างว่ะ เผื่อพี่ซูโฮจะบ่นบ้าง”
ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันแล้วก็ได้แต่ปลง.. “โดนเด็กแดกกกกกกกกกกกก”
“อย่าเศร้าไปเลยน้องงงงงง”เสียงทุ้มเข้มดังมาก่อนเจ้าตัว ชานยอลที่กำลังเข็นถังใบใหญ่สำหรับใส่น้ำอาบน้ำเข้ามาพูดขึ้น ตามมาด้วยแบคฮยอนที่เป็นคนหิ้วแปรงขัดและน้ำยา
“ง้อดิเดี๋ยวก็หาย”คนตัวเล็กสุดบอก สองเพื่อนซี้ก็พยักหน้ารับแต่ก็ยังทำหน้าปวดขี้เหมือนเดิม
“เค้าเรียกว่าโกรธไหลย้อนนนนนนน ฮ้อนนนนนนนฮอนนนนนนน”
“…?”
“เค้าเรียกว่าโกรธไหลย้อนนนนนน ฮ้อนนนนนฮอนนนนนนนนน”
“ไอ้หยอย..มึง?”ไคฮุนหันมาขมวดคิ้วใส่กันเองที่อยู่เพื่อนสนิทก็ร้องเพลงประหลาดขึ้นมาแถมเต้นอีกต่างหาก
“เค้าเรียกว่า..”
“อ๊อนนนนนนนนนนนนนนนนนนอ้อนนนนนนนนน ตีนนนน!!!”กลายเป็นแบคฮยอนที่สวนต่อขึ้นมาแทน ใบหน้าหวานจิ้มลิ้มยืนยักคิ้วใส่ให้ชานยอลที่เงียบปากลงไปทันที
“หวิดตายอีกแล้วนะมึง”
“เมียมึงแม่งเห่าน่ากลัวสัด”
“มึงอยากตายหรอไอ้คู่หูทางม้าลาย!!”เสียงหวานหันมาแว้ดใส่แบบทีเล่นทีจริง แบคฮยอนวักน้ำใส่ทั้งไคและเซฮุนที่เริ่มร้องโวยวายพร้อมวิ่งไปรอบๆอย่างทุลักทุเลเพราะพื้นมันลื่น
“เห้ยๆๆ เลิกเล่นทำงานเว้ยย ทำงาน!”
อีกสามคนเลยหยุดเล่นกันแล้วขยับตัวมาทำงานกันเหมือนเดิม ชานยอลเอาถังใบใหญ่มาราดน้ำให้เปียก แบคฮยอนก็ราดน้ำยาลงไปก่อนจะส่งให้คนตัวสูงก้มลงไปขัด
..ส่วนเขายืนก้มๆมองๆ ให้กำลังใจก็พอ -3-
“เหี้ยยย หน้ามืด!”ร่างสูงบ่นหลังจากที่ก้มหน้าลงไปขัดก้นถังนานพอสมควร เซฮุนที่ได้ยินเลยหันมามองพร้อมทำหน้าตาตื่นยกใหญ่
“ไอ้หยอยไม่เอานะมึง!! หน้าเหมือนไอ้มืดที่ซวยตายห่า!! เกรียมเลยนะมึง!!”
“อีตุ้ดดดด!! วันนี้หลายดอกแล้วนะมึง!!”ไคที่โดนพาดพิงบ่อยเลยคว้าถังน้ำใกล้มีมาครอบหัวเพื่อนสนิทผิวขาวกว่าไว้แล้วระดมตีรัวๆลงไป
“ไอ้เหี้ยยยยย อ้ากกก!! กูเจ็บบบ!!”
“ร้องไปให้เสียงแตกเลยไอ้สัด!!”
แบคฮยอนที่มองภาพตรงหน้าอยู่ก็พลอยขำไปด้วย พอหันกลับมาอีกทีก็เห็นว่าแฟนตัวเองก้มลงไปขัดถังอีกครั้งเรียบร้อย ..อืม ดูจะลำบากเหมือนกันนะ
แต่อยู่ๆเขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา เพราะสมองดันขึ้นอะไรแผลงๆขึ้นมาได้นะสิ!
..1
..2
..3
..!!
“ไอ้หยอยยย!!!!”เข้าไปตะโกนด้านหลังคนที่กำลังก้มตัวเกือบครึ่งตัวลงไปในถังใหญ่ที่สูงเท่าเอว ร่างบางหัวเราะลั่นทันทีที่เห็นอีกครั้งสะดุ้งอย่างรุนแรง เขาได้ยินด้วยว่าหัวกระแทกที่ตัวถังดังลั่นเลย
“เหี้ยฮา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”หัวเราะจนตาปิดไม่ลืมหูลืมตา ก่อนจะล้มไปนั่งกองลงกับพื้น
‘โครม!!!’
“ไอ้หอกเตี้ย!!!!!!”
อยู่ๆคู่หูไคฮุนก็ร้องขึ้นเสียงหลงจนเขาต้องตั้งสติแล้วลืมตาขึ้น แบคฮยอนหันหน้าไปมองช้าๆทั้งที่น้ำตายังคลอหน่วย สองเพื่อนซี้อ้าปากค้างพร้อมชี้ไปอีกทางตรงหน้าเขา
..พอหันไปเท่านั้นแหละ โลกแตก!!!..
ปาร์คชานยอลในเวอร์ชั่นมนุษย์ถังดันกลิ้งไปติดผนังห้องน้ำด้วยความเร็วแสงและความแรงที่น่าจะแรงจนทำให้ถังพลาสติกมันแตกออกจากกัน ร่างสูงโปร่งค่อยๆเลื้อยตัวเองออกมาจากซากปรักหักพังพร้อมยกมือขึ้นชี้มาทางเขาแบบสั่นๆ เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา… “อี..เตี้ยย..มึง”
‘ฟุ่บบบ!!’ ชายปาร์คสลบไปแล้วจ้า.. TOT
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดด!! ไอ้หยอยยยยย กูพลาดแล้ววววว!!!!”
เด็กหนุ่มจีนตัวสูงกำลังยืนยิ้มกว้างพร้อมตักน้ำหวานในกระติกคอยแจกจ่ายให้เด็กทั้งหลาย โดยมีรุ่นพี่ตัวสูงผมทองคอยยื่นแก้วส่งให้อยู่ข้างๆ
“ยิ้มบ่อยไปแล้วนะเทาเทา เฮียหวงครับบบบ”คริสลากเสียงยานคาง แถมยังหันไปแยกเขี้ยวใส่กลุ่มเด็กผู้หญิงที่มายืนออหน้ากระติก เทาเลยส่ายหัวพร้อมหัวเราะออกมา
“ไร้สาระนะฮะ เด็กๆทั้งนั้นเลย มีอะไรให้หึงด้วยหรอ?”
“เด็กนะตัวอันตรายเลย..”
“ยังไงล่ะครับ? เทาเทาเห็นแต่เฮียดูคิดไปเองทั้งนั้นเลย”คนตัวบางกว่าเอียงคอถามเสียงใส คริสเลยยกยิ้มที่มุมปากก่อนตอบออกไป
“ก็เด็กอย่างเทาเทาไง ยังอันตรายต่อหัวใจเฮียเลยนะ”ไม่วายขยิบตาให้อีก..
“ฮ..เฮียคริส -/////////////-”
..มุขเมื่อกี้ไม่ใช่แค่คู่รักตัวสูงนั่นได้ยินนะ อีกคู่ที่ยืนอยู่ข้างๆกระติกถัดไปก็ได้ยิน เลย์ลู่นี่แทบจะหัวทิ่มลงไปในกระติก มุขเสี่ยวพาเซเลยจริงๆ -_-
“คริส มึงอยากแดกกระบวยตักน้ำปะ? กูไม่ไหวกับมุขมึงแล้วนะ”ลู่หานหันมาเผชิญหน้าเพื่อนสนิท เขายกกระบวยในมือขึ้นพร้อมชี้ไปที่หน้าของร่างสูงชะลูด
“โหย ด่าแต่กูนะครับ มึงก็ใช่ย่อยยยย”คริสได้ทีสวนคืนพร้อมเขกหัวร่างบางกลับไปหนึ่งที ลู่หานร้องเสียงหลงคำหัวที่โดนทำร้ายป้อยๆ
เด็กน้อยที่มายืนรอน้ำหวานอยู่นานพูดเสียงดังออกไป “พวกพี่จะจีบกันอีกนานมั้ยคะ? เมื่อไหร่หนูจะได้กินน้ำหวาน?”
“เอ่อ.. พี่ขอโทษนะ”ลู่หานรีบหันไปบอกให้เลย์ตักน้ำหวานส่งให้เด็กๆที่เริ่มต่อแถวกันยาวแล้ว คริสเลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งนั้น หันมาจ้องเทาต่อก็พอใจ -..-
“เทาเทา..”เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นช้าๆและเลิกคิ้ว เขาสบตากับคริสที่กำลังสื่อความหมายบางอย่างมาให้ มันจริงจังเสียจนเข้ารู้สึกหวั่น... “เรียนจบเมื่อไหร่.. กลับไปอยู่จีนกันนะ”
..หือ.. นั่นเป็นการเชิญชวนไปตลอดชีวิตรึเปล่าครับ?
“เฮียหมายถึง..”
“พอเทาเทาเอนต์เข้ามหาลัยเดียวกับเฮียได้ ก็รอจนกว่าจะเรียนจบทั้งคู่”
ร่างสูงเว้นวรรคไปครู่หนึ่งก็พูดต่อ แววตาเด็ดเดี่ยวของคริสไม่มีความล้อเล่นหลงเหลืออยู่เลย “..หลังจากนั้นก็ย้ายไปอยู่กับเฮียที่จีนเลยนะ ป๊าขอไว้ด้วยนะครับ”
..ถึงจะเป็นประโยคเรียบง่ายแต่กลับทำให้ใจของเทาเต้นรัวทันที
“เฮียให้เวลาตัดสินใจอีกสอง..”
“ตกลงฮะ!!”
ไม่ต้องรออะไร ไม่ต้องคิดอะไรให้มากด้วย.. เทาเทายิ้มหวานส่งให้คนรักพร้อมๆกับที่คริสเองก็ยิ้มกว้างจนตาหยี ร่างสูงเอื้อมมือมาบิดจมูกอีกคนด้วยความหมันไส้จนเจ้าตัวต้องย่นจมูก
ลู่หานที่แอบชะโงกมาดูสองคนนี้จีบกันก็ได้แต่หัวเราะคิกคักไปกับเขาด้วย แต่พอหันกลับมาก็ต้องเจอกับแววตากรุ้มกริ่มของคนรัก “มองอะไรห้ะ?”
..แกล้งถามไปทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก.. มองกูละสิ >//////[]/////<
“มองกวางน้อยขี้เขิน” ตอบแบบนี้เสี่ยวลู่หานระเบิดตัวตายไปสามวิเลย!
“อ..อะไรเล่า”
“นี่..อยากไปอยู่จีนกันบ้างปะ?”
“หืม..ก็.. ห้ะ? ว่าไงนะ!!”มัวแต่เขินบิดไปบิดมาจนสติเริ่มหลุดออกจากร่างแต่ก็พอจะดึงกลับมาได้เพราะประโยคสายฟ้าแลบของอีกคน เลย์ยืนยักคิ้วส่งมาให้เขาอยู่ตรงหน้า
กรี้ดดดดด! ฝันไปรึเปล่าเสี่ยวหาน >O< !!
“ว้า.. ไม่ตอบนี่ไม่อยากไปหรอ?”ร่างสูงแกล้งทำหน้าเซ็งแล้วคนน้ำหวานในกระติกไปมา แต่ก็แอบมองปฏิกิริยาของอีกคนที่ดูตลก แต่ก็น่ารักมากๆ
“อยากไป!!”ตอบออกมาตรงๆตามสไตล์ของลู่หานเช่นเคย
“เคยอายอะไรบ้างมั้ยเนี่ย?”
“อายทำไม.. คนก็เคยๆกันทั้งนั้น -3-”
“เคย.. เคยนอนด้วยกันอะนะ?”
คำพูดที่พูดออกมาหน้าตาเฉย แต่ทำให้คนที่ยืนอยู่แถวนั้นแทบสำลักแม้แต่ลู่หานเองยังอยากจะเอาหัวมุดลงไปในถัง ..คู่รักการกินอย่างจงแดมินซอก ที่แอบกินขนมกันอยู่ด้านหลังยังต้องวิ่งร้อยเมตรออกไปอ้วกเลยเถอะ -_-
“จางอี้ชิง!!! ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ!!”เสียงหวานตวาดขึ้นพร้อมใบหน้าที่แดงแปร้ด ลู่หานยกมือขึ้นโบกเป็นพัดให้กับตัวเอง เนื่องจากความร้อนวิ่งแล่นขึ้นเต็มหน้าไปหมด
“ฮ่าๆ รู้น่าว่าชอบ.. ตกลงอยากไปป่ะ?”
“ไปดิ.. ไม่ไปก็ไม่ใช่เสี่ยวลู่หานแล่ว!”
“ทีเมื่อกี้ทำเป็นอาย.. อะโด่วววว”
“มันเรื่องของฉัน! แบร่ :P ”
“นี่มึงล้างห้องน้ำหรือพังห้องน้ำวะ -_- ?”มินซอกเอ่ยถามเพื่อนสนิททั้งหลายทันทีที่พวกเขามารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง หลังจากที่ส่งพวกน้องๆเข้านอนเรียบร้อย เป็นอันสิ้นสุดของกิจกรรมในวันนี้ ..พวกเขามีความสุขมากๆเลยล่ะ!
แต่ตอนนี้ก็น่าเวทนามากกว่า เพราะหลังจากมีการแจ้งเหตุด่วนมาว่า ปาร์คชานยอล ได้รับบาดเจ็บจนถังแตก(?)
..และฆาตกรคือ ไอ้เตี้ยสุดที่รักของมันนั่นแล..
“กูก็ล้างของกูปกตินะ ถามไอ้มืดได้”
“ใช่ๆ กูกับไอ้ตุ้ดช่วยกันขัดอย่างงามเลยล่ะ”ไคกับเซฮุนรีบปฏิเสธพัลวัน ก่อนจะหันไปงุ้งงิ้งกับแฟนตัวเองต่อหลังจากหมดตัวมารวัยเด็กไปแล้ว
..ชาตินี้กูจะไม่พาแฟนมาที่นี่อีก ไคฮุนรับรอง!!
“งั้นคงมีแต่มึงสินะที่ไม่ปกติไอ้เตี้ย”เลย์หันมาเล่นงานคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาเป็นหมาหงอยอยู่ข้างๆแฟนตัวเอง ชานยอลที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟากับประคบน้ำแข็งอยู่ที่กลางหลัง เขายังร้องโอดครวญออกมาไม่เลิก แต่ที่สำคัญ.. เขาไม่พูดกับแบคฮยอนเลยสักคำตั้งแต่ตื่นมา
“ก็กูไม่ได้ตั้งใจนี่..”ทีงี้ละเสียงเบาเป็นตดแมลงวันเชียว
“คราวหลังเล่นอะไรก็ระวังกันบ้างสิ เล่นมากมันก็เจ็บตัวเห็นมั้ย?”คริสเอ่ยขึ้นพร้อมสายตาดุๆ ทุกคนก็พยักหน้ายอมรับเหมือนโดนผู้ปกครองตักเตือน
“นี่ถ้าชานยอลกระทบกระเทือนหนัก แบคฮยอนต้องรับผิดชอบทั้งชีวิตเลยนะ”
ลู่หานพูดขึ้นพร้อมเอื้อมมือไปจับหน้าผากของชานยอล เพราะกลัวว่าอีกคนอาจจะเป็นไข้ได้เนื่องจากตัวชื้นๆอยู่เหมือนกัน ชานยอลเลยก้มหัวขอบคุณไป
“ซวยแน่เลยอีเตี้ย รับผิดชอบทั้งชีวิต”เซฮุนที่พูดไม่คิดเลยโดนซูโฮตีไหล่ไปหนึ่งที คนโดนดุเลยขยับปากบ่นงุบงิบๆแต่ก็หันไปคลอเคลียคนข้างๆเหมือนเดิม
“แล้วนี่จะกลับกันยังไง?”คริสถามขึ้นทุกคนเลยเริ่มมองหน้ากันไปมา
“กูไปส่งเปาเปาได้ ลู่มึงก็กลับกับเลย์ใช่ป่ะ?”จงแดถามเพราะวันนี้เขาเอารถมา และเลย์ที่เอาบิ๊กไบท์คันสีขาวมาเป็นปกติอยู่แล้ว ลู่หานก็พยักหน้ารับ
“ผมก็เอารถมา ไปส่งไอ้มืดกับคยองซูได้นะ พี่ซูโฮผมก็ส่งอยู่แล้ว”
“โอเคได้ๆ.. เหลือแต่คู่นี้แหละ จะเอาไง? ไอ้หยอยมันคงขับรถไม่ไหวแล้วมั้ง”
แบคฮยอนที่ฟังคริสคุยกับเซฮุนจบก็หันไปหาคนข้างๆ แต่ชานยอลที่มองอยู่ก่อนแล้วก็รีบเบือนหน้าหนี เสียงทุ้มเข้มค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างเรียบนิ่ง “ขับไหวไม่เป็นไรมาก”
“เห้ยมึงแน่ใจอ่อวะ? มึงยังเจ็บหลังอยู่เลยนะเว่ย”ไคบอกพร้อมกับคยองซูที่ชะโงกหน้ามามองด้วยความเป็นห่วงเช่นเดียวกัน
“นั่นดิ เป็นไรขึ้นมาระหว่างทาง..!”ไม่ทันจะพูดจบคนตัวขาวก็ตะครุบปากแฟนหนุ่มไว้ทันที ไม่ปล่อยโอกาสให้เซฮุนโชว์หมาออกมารอบสอง -_-;
“เออช่างแม่งเหอะ เจ็บแค่นี้ไม่ตาย กูมันโดนมาเยอะ”
รู้สึกเหมือนประโยคสุดท้ายชานยอลจะเน้นหนักเป็นพิเศษ คนอื่นเลยได้แต่ส่งยิ้มเก้อๆใส่กัน เพราะคนอย่างร่างสูงที่จะหามุมหงุดหงิดหรืออารมณ์ไม่ดีได้ยาก ตอนนี้กำลังเหมือนปีศาจที่น่าเกรงกลัว พร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ
“เออๆ งั้นแยกย้ายๆ ทางใครทางมัน เมียใครเมียมัน เลสโก!”
แบคฮยอนเหลือบมองคนด้านหน้าที่เดินนำมา ชานยอลยังคงถือแผ่นเจลเย็นติดอยู่ที่หลังไว้ตลอด แถมเจ้าตัวยังคงส่งเสียงร้องออกมาทุกครั้งที่ขยับตัวผิดท่า
..ทั้งสงสารและรู้สึกผิด T – T
“จะยืนอยู่อีกนานมั้ย? ไม่ขึ้นรถรึไง?”สะดุ้งทันทีที่เผลอตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง เสียงทุ้มเข้มของอีกคนที่แทรกเข้ามาทำให้คนตัวเล็กได้สติ แล้วรีบวิ่งไปที่รถ
แบคฮยอนค่อยๆขยับตัวเข้าไปในรถ มองดูอีกคนที่ดูจะไม่ถนัดในการก้มตัวลงเลยแม้แต่น้อย เขาเลยตัดสินใจที่จะถามออกไป “ให้กูช่วยมั้ย?”
“ไม่ต้องยุ่ง มึงหุบปากไปตลอดทางก็พอ”
คำตอบที่ทำเอาหัวใจของร่างบางกระตุกไปทันที อาการชาวาบเกิดขึ้นทั้งตัว
..เขารู้ดีว่าชานยอลเวลาโกรธเป็นอย่างไร เขาเคยสัมผัสมันมาหลายครั้ง แต่ไม่เคยจะรับมือได้สักครั้ง..
“..ขอโทษ..”เอ่ยออกไปด้วยเสียงหวานที่เริ่มสั่นเครือ ความกลัวเริ่มกัดกินไปทั้งจิตใจของเขา แบคฮยอนก้มหน้าลงกัดปาก พยายามที่จะซ่อนน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอ
“กูบอกให้หุบปากไง!”ชานยอลกระชากเสียงใส่อีกครั้งพร้อมรถที่ทะยานตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ความเร็วของรถที่น่ากลัวทำให้ความอดทนของแบคฮยอนพังลงทันที
ปากอิ่มแดงเม้มเข้าหากันแน่นพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกไป เขาเอนหัวพิงไปที่กระจกรถไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองอีกคนเลยแม้แต่น้อย ..ไม่รู้สึกโกรธคนตัวสูงเลยที่เป็นแบบนี้ เขาเข้าใจดี เพราะคราวนี้เขาผิดเองเต็มๆ
ผิดเองที่เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง ผิดที่ชอบทำตัวไร้สาระ ..ถ้ามาคิดดูดีๆแล้ว ร่างสูงคงทนเขามาไม่น้อยเหมือนกัน
“แบคฮยอนมึง..”
“มึงเบื่อกูมั้ย? มึงเกลียดกูรึเปล่า?”คนตัวเล็กชิงถามขึ้นก่อนแต่แบคฮยอนก็ไม่ได้หันหน้ากลับมามองคนที่เขาตั้งใจถาม เสียงหวานที่สั่นเครือทำให้ชานยอลแน่ใจทันทีว่าอีกคนกำลังร้องไห้
..แค่รู้ว่าคนที่รักกำลังร้องไห้ หัวใจเขามันก็อ่อนยวบ ลืมเรื่องที่โกรธไว้ไปทั้งหมด
“มึงไม่ตอบกูจะคิดว่ามันใช่นะ ฮึก..”แบคฮยอนเริ่มสะอื้นจนไหล่ของตัวเองสั่น มือบางยกขึ้นปิดปากและซบหน้าลงร้องไห้หนัก ไม่มีอีกแล้วที่จะกลั้นมันไว้
ชานยอลหันมามองถนนด้านหน้าแล้วค่อยๆเหยียบเบรก เขาเหลือบมองสัญญาณไฟและพบว่ามันเป็นไฟแดง พอจะมีเวลาให้ได้คุยกับคนข้างๆนี่อยู่เหมือนกัน
“ทำไมมึงถึงถามกูแบบนั้น?”เสียงเข้มยังคงเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง ยิ่งทำให้แบคฮยอนร้องไห้หนักขึ้นไปอีก
“ก็กู.. ฮึก ทำให้มึงเจ็บ..นิ กูมันแย่เอง.. เล่น..บ้าอะไรก็ไม่รู้.. ฮือ”
“แล้วไง?”
“กูเห็นมึง..เจ็บอ่ะ ฮืออ กูก็..เจ็บนะ รู้สึกผิดอ่ะ.. ผิดแบบไม่น่าให้..อะ..อภัย”
“หรอ? แล้วทำไมมึงไม่คิดก่อนทำล่ะ?”แกล้งถามแทงใจดำเข้าหน่อยคนร้องไห้อยู่แล้วเลยแหกปากขึ้นดังลั่นกว่าเดิม
“กูไม่ได้ตั้งใจ!!! กูแค่อยากเล่นกับมึง!!! ฮืออ!! กูชอบเล่นกับแฟนกูนี่!!!”
..คำตอบนั้นทำเอาชานยอลยิ้มแก้มปริอย่างห้ามไม่อยู่ เขาเลยเอื้อมมือไปลูบผมอีกคนเบาๆ สายตาที่สื่อความรักไปให้อย่างไม่บิดบังทำให้แบคฮยอนนิ่งสนิทไปทันทีที่เงยหน้าขึ้นสบตา..
“โอเค..งั้นกูจะเป็นแฟนที่คอยเล่นกับมึงตลอดไปนะ”
“ชานยอล.. ไม่เกลียดกู..ฮึก แล้วหรอ?”ปาดน้ำตาออกอย่างลวง พร้อมพยายามเค้นเสียงขึ้นถาม ทั้งที่เสียงสะอื้นมันเริ่มกลบไปหมดแล้ว
“กูเคยเกลียดมึงตอนไหนหรอที่รัก?”
“ฮึก ฮือออ!! กูขอโทษนะ.. แต่กูรัก..มึงนะ ชานยอล..ฮืออ!!”แบคฮยอนที่ยังคงร้องไห้ไม่เลิกก็บอกรักคนตัวสูงพร้อมทั้งเสียงสะอื้นซะเลย เขาพยายามจะโผเข้ากอดอย่างเคยชินแต่พอเห็นว่าอีกคนยกมือห้ามก็เลยส่มยิ้มแหยๆ เพราะสำนึกแล้วว่าตัวเองเป็นต้นเหตุเลยแท้ๆ..
“รู้มั้ยตอนมึงสลบ..กู..ใจไม่ดีเลยนะ”คนตัวเล็กเอ่ยในขณะที่ยังก้มหน้าอยู่ แต่ชานยอลก็ยังตามไปหอมแก้มได้เหมือนเดิม แก้มใสเลยแดงขึ้นอย่างน่ารัก
“ตอนกูสลบกูยังได้ยินเสียงมึงเรียกกูเลยนะ ในฝันอ่ะ ฮ่าๆๆ”
“จริงหรอไอ้บ้า.. แต่กูก็ขอโทษนะที่รัก”
ชานยอลพยักหน้าให้พร้อมยิ้มกว้าง แบคฮยอนเลยยิ้มหวานตาหยีกลับไปให้เขาแล้วเขยิบตัวขึ้นจุ้บปากอีกคนเร็วๆ ร่างสูงเลยยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีกเท่าตัว “แค่มึงเรียกกูที่รัก กูก็ลืมเรื่องนั้นไปแล้วล่ะ”
‘ปรี๊นนนนนนนนนนนนนนน!’
“ไอ้ควายเอ้ย! มึงจะสวีทกันอีกนานมั้ยห๊า!?”รถคันหลังบีบแตรไล่ขึ้นมา แถมด้วยถ้อยคำด่าทออีกมากมายจนคู่รักชานแบคต้องหลุดหัวเราะออกมา ก่อนร่างสูงจะรีบกดคันเร่งออกรถไปด้วยความรวดเร็ว
..ถ้าไม่มีรถมาบีบแตรไล่ ชายปาร์คคิดว่าคงได้อีกหลายจูบนะครับ ; )
____________________________________
เรารู้ว่าทุกคนติดใจในเพลง โกรธไหลย้อน ของเรา!
55555555555555 ฟังแล้วอยากเต้นมา ฮึ่ยฮึ่ยฮึ่ย!
มาครบแล้ว แต่ฟิคใกล้จบแล้ว #บางคนบอกดีเลยมึง
รู้สึกใจแป้วๆนะ ไม่ค่อยอยากแต่งจบ แต่ก็ขี้เกียจยื้อ
55555555 เนื้อเรื่องมันสุดขอบเขตแล้วไง มันตันนะ.
ยังไงก็รออีกสองตอนนะครับ ไม่นานเกินรอแน่ๆ <3
ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกัน ขอบคุณที่รักชัทอัพ
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกเสียงหัวเราะที่มอบให้นะ
#ถ้าแต่งฟิคแล้วไม่ฮาไม่เกรียน ไม่มาถึงวันนี้หรอก : )
#วันนี้ไปกินเลี้ยงมา จะอ้วกแตก ปั่นฟิคแบบมึนๆ
#พรุ่งนี้วันสุดท้ายของการปิดเทอม วอทเดอะฟัค olo
ความคิดเห็น