คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : CHAPTER 18 - 100 %
CHAPTER 18
01.29 น.
ตามเวลาดังกล่าวคนปกติคงจะเข้านอนและท่องนิทราอันผาสุกไปแล้วแน่นอน
แล้วคนไม่ปกติละ ? ...ก็มายืนทำหน้าโง่อยู่ตรงนี้กันสามตัวไง -_-;
“เอาไงดีวะมึง? กูง่วงนอนชิบหายยังต้องมาง้อไอ้เตี้ยอีก”ชานยอลยืนเอาหัวผนังพร้อมพูดด้วยเสียงเนือยๆ
“ไม่รู้ว่ะ กูก็สมองตื้อคิดไรไม่ออก”ไคตอบด้วยท่าทีที่ไม่ต่างกัน
“พูดเหมือนมึงฉลาดตายห่า”
“เงียบไปเลยเชี่ยตุ้ด มึงอะตัวสร้างความวุ่นวายเลยสัด”
“มึงก็วุ่นวายเหมือนกูนั่นแหละไอ้มืด!”
“เหี้ยย! กูละเพลียกับพวกมึงจริงๆ!”อีกครั้งที่ชานยอลรู้สึกหงุดหงิดงุ่นงานเพราะไอ้สองตัวนี้ที่แข่งกันปล่อยหมาออกมากัดกันอยู่ตลอด
“เออๆ วางแผนเว้ย ไอ้เลย์แม่งสั่งให้ง้อให้ได้ภายในคืนนี้ กูละหมันไส้แม่งจริงๆ..”คนผิวคล้ำยังคงบ่นไม่หยุดปาก พลางนึกถึงเพื่อนรักที่ถีบส่งพวกเขาออกจากห้องให้ไปตามง้อว่าที่ภรรยาให้เรียบร้อยเพราะพวกนี้มีงานใหญ่ต้องทำ
แต่ก็ยังงงไม่หาย.. ลู่ฮานจะแต่งงาน? เลย์จะพังงานแต่ง?
คู่เลย์ลู่แม่งเป็นอะไรที่กูไม่เข้าใจจริงๆว่ะ -__-;
“ตุ้ดมึงไปกับกูแฟนกูกับแฟนมึงกกกันอยู่..”
“ไอ้หยอยพูดให้มันดีๆ เขานอนห้องเดียวกันเฉยๆเว่ย!”เซฮุนแย้งขึ้นเพราะเขาเองก็ไม่อยากจะคิดอะไรไปทำนองนั้นเท่าไหร่ เขาทำใจไม่ได้ (กัดเล็บ)
“เออ แล้วกูจะเอาไงดีวะ? ปกติโด้ไม่ค่อยงอนกูด้วยดิ”ร่างโปร่งเงยหน้ามองสองเพื่อนสนิทอย่างขอความช่วยเหลือ
“นั่นไงมึงโง่จริงๆด้วยไอ้ควายยยยย”
“ไอ้เหี้ยตุ้ด!!!!!”
ทั้งสองคนก็ได้แต่ปลงกับสภาวะหมาในปากทำงานหนักของเพื่อนตัวเองอย่างสุดจะทน ก่อนคนรวยฟันจะแย้มยิ้มอย่างเลศนัยเพราะแผนการบางอย่างที่ผุดขึ้นในหัว..
“แฟนจ๋าา ฉันมาแล้วจ้ะ อยู่นี่แล้วนะ เขยิบมาใกล้ๆ ตะละลาา !”
ร่างโปร่งค่อยๆเดินลอดผ่านราวกั้นตรงชานระเบียงไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดลงที่ห้องหนึ่ง ไคชะโงกหน้ามองผ่านเข้าไปทางช่องหน้าต่างที่มีเพียงแสงไฟสลัวลอดออกมา พลันก็เหลือบเห็นคนตัวเล็กนอนขดตัวอยู่บนเตียงกว้าง
“โห.. นี่ถ้ากูไปนอนกอดนะมายเดสตีนี่ไม่ต้องขดตัวให้ปวดกระดูกแบบนั้นหรอก”
บ่นพึมพำกับตัวเองสองสามประโยคพร้อมใช้มือทุบหน้าต่างรัวๆสองสามทีแล้วรีบผลุบหลบข้างเครื่องทำความร้อนทันที
ตอนนี้คงได้แต่รอว่าคนที่นอนอยู่ในห้องจะมีปฏิกิริยาเช่นไร
ทางด้านคนตัวเล็กที่นอนกึ่งหลับกึ่งตื่นเพราะแปลกที่ก็ต้องสะดุ้งโหยงเพราะเสียงแปลกประหลาดจากหน้าต่างทางหัวเตียง
ร่างบางรีบเด้งตัวขึ้นจากเตียงด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับมือและแขนขาที่เริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ ใจก็เภาวนาให้อยากให้จงอินนี่มาหาเขาตอนนี้เสียจริง
“ตีหนึ่งกว่าแล้วนะจะมีใครมาอีกง่ะ..”เสียงที่ติดสั่นเครือของคยองซูถูกเอ่ยออกไปอย่างแผ่วเบา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ทำใจกล้าเดินเข้าไปใกล้ต้นเหตุของเสียง
มือบางเอื้อมเปิดหน้าต่างบานนั้นอย่างช้าๆขัดกับหัวใจเขาที่เต้นแรงเสียแทบจะระเบิด
ไม่เอาผีนะไม่เอา.. กลัว T^T
“…”พอชะโงกหน้าออกไปดูกลับเงียบเชียบและไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิตใดๆทั้งสิ้น ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนและเตรียมจะกลับไปนอนต่อ
แต่หางตาเขาก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มที่หลังเครื่องทำความร้อน ดวงตาคู่โตเบิกกว้างพร้อมหันไปคว้าไม้เบสบอลที่แฟนตัวเองพกไว้มาถือไว้ทันที
“หนึ่ง..สอง..สาม!!”
“จ๊ะเอ๋!!!”
‘พลั่ก!!!’ไม่ทันจะได้ดูว่าเป็นใครปฏิกิริยาของความตกใจก็พาให้ไม้เบสบอลกระแทกหน้าคนทะลึ่งโผล่พรวดมาเรียบร้อย คยองซูรัวมือใส่ไม่ยั้งจนอีกคนร้องโอดโอยยกใหญ่
“โด้เจ็บๆๆ พอได้แล้วๆ โอ้ยย!!”
“ห้ะ.. จงอินนี่ จงอินนี่หรอ??”ตกใจสุดขีดพร้อมปล่อยไม้ลงพื้น ใบหน้าหวานยื่นไปมองคนที่นอนกลิ้งอยู่ใกล้ๆ พอเห็นว่าไปใครก็รีบช่วงพยุงขึ้นยืน
“ตัวเล็กแต่แรงเยอะชะมัดเลยนะ โอยย..”
“ง่า จงอินนี่เป็นไรมากมั้ย? ขอโทษนะ..”
ร่างบางต้องรีบพยุงคนรักให้เข้ามาในห้องผ่านหน้าต่างอย่างทุลักทุเล ไคเองก็พยายามจะช่วยได้แต่เลือดก็ไหลนองเข้าตาเขาซะก่อน
คยองซูที่เห็นเลือดแล้วถึงกับน้ำตาคลอก็รีบวิ่งดุ้กดิ้กออกไปหากล่องพยาบาลในห้องพัก ให้คนตัวสูงทอดสายตามองดูความรู้สึกดีจนลืมเจ็บไปแล้ว
“แผลเก่าจะปริรึเปล่าอ่ะ? ฉันไม่รู้ว่าเป็นจงอินนี่นา.. คราวหลังทำไม่มาเรียกละ”
“เรางอนกันอยู่ไม่ใช่หรอที่รัก? ฮ่าๆ มายเดสตีนี่งอนฉันอยู่นะ”ไคเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะพร้อมยื่นมือไปหยิกแก้มคนตัวบางที่กำลังก้มหน้าจนคางชิดอก
“หายงอนแล้วละ ไม่สนอะไรแล้ว ทำแผลก่อนเถอะนะ”คยองซูเลือกที่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วลงมือทำแผลให้คนตรงหน้าอย่างเบามือที่สุด
“ขอบคุณนะครับ..”
“หือ?”คนที่กำลังง่วนอยู่กับการทำแผลเลยได้แต่ส่งเสียงถามในลำคอ
“ขอบคุณที่ทำตัวน่ารักตลอดเวลาจนรักขนาดนี้นะ”
“...”
“มายเดสตีนี่ไม่ต้องระแวงหรอกว่าจะไปรักใคร”
“จงอินอา..”
“ยังไงคิมจงอินก็รักโดคยองซูที่สุดเท่านั้นครับ!”
“ไหนเมียมึงไหนเมียกูวะหยอย?”เซฮุนใช้มือป้องตาแล้วแนบหน้าไปกับกระจกจนแทบจะกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน
“ห้องแม่งก็มืดกูก็มึงได้เท่ามึงแหละไอ้ตุ้ด”ชานยอลเองก็ทำไม่ต่างกัน
“ช่างแม่งเว้ย มาเริ่มแผนเหอะมึง”สองเพื่อนรักพยักหน้าให้กันอย่างเข้าใจ ชานยอลเปิดไฟฉายในมือขึ้นส่วนเซฮุนก็หันไปกระแอมไอวอร์มเสียงก่อนจะหันกลับมา
“แบคฮยอนอา.. ซูโฮอา..”เสียงยานคางชวนขนลุกถูกกรอกผ่านโทรโข่งที่แนบกับหน้าต่าง
“แบคฮยอนนนน.. ซูโฮฮฮฮฮ... ออกมาหาฉานนนนน”
ชานยอลที่ตอนนี้ทนขำไม่ไหวต้องลงไปนั่งหัวเราะไม่มีเสียงอยู่กับพื้น เซฮุนที่กำลังจะหลุดขำเลยต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ
‘กึก..กึก’พอได้ยินเสียงเหมือนว่าสองคนนั้นจะขยับตัว คนตัวสูงทั้งสองเลยรีบหลบเข้ากับผนังและลอบฟังเสียงคนตัวบางสองคนในห้องคุยกัน
“พี่ซูโฮได้ยินเหมือนกันมั้ยอ่ะ?”
“ได้ยินๆ แบคฮยอนใจเย็นๆนะ พี่ว่าไม่มีอะไรหรอก”ฟังจากบทสนทนาแล้วก็รู้ว่าแบคฮยอนคงจะตื่นกลัวหนักกว่าซูโฮแล้วแน่ๆ
“ลองไปดูพร้อมกันนะ”คนที่แอบฟังแทบอยากจะขำให้ลั่นโดยเฉพาะชานยอลที่ได้ยินเสียงหงอยๆของแฟนตัวเองแล้วอยากจะเอาฟันครูดผนัง
“เห้ยมึงเตรียมๆ”เซฮุนสะกิดชานยอลยิกๆให้ใส่หน้ากากผีกันทั้งคู่พร้อมจับไฟฉายไว้แน่นในมือ
‘ครืดดดด..’
“เปิดหน้าต่างแล้วเว้ย..”
“พี่ว่าไม่น่าจะมี..”
“แฮร่!!!!!”ทั้งสองคนโผล่พรวดขึ้นไปตรงหน้าร่างบางทั้งสองทันที ดวงตาคู่สวยของคนหน้าหวานทั้งสองเบิกกว้างก่อนแบคฮยอนจะเป็นฝ่ายแหกปากก่อน
“แว้กกกกกกกกกกก!!!!! ไอ้ผีบ้า!! อีเหี้ยแม่มึง!! หลอกกู!! สลัดฟัคไอ้สัด!!!!”
คิดอะไรไม่ได้เลยคว้าบานหน้าต่างมาปิดกระแทกเข้ากระแทกออกมันซะเลย ส่วนซูโฮนะเป็นลมไปแล้วละ.. ;O;
“กลับโลกมึงไปเลยนะไอ้หอกหัก!!! ไอ้ตายแล้วไปเจียม!! กูกลัว!!! กูเกลียดมึงงง!!!!!”
“เห้ย..!!”
“มึงหลอกกูมึงต้องไม่ได้เกิดอีก!!!! เป็นไอ้ผีหน้าเหี้ยแบบนี้ต่อไปโคตรพ่อโคตรแม่งเลย!!!”
“แบค..”
“ว้ากกกกกกกกก!!!! มึงรู้ชื่อกูด้วย!!! กรี้ดดดดดดดดดดด!!!!”
‘ปัง!!!!!!’บานหน้าต่างถูกกระชากเข้าอย่างแรงโดนไม่ทันสังเกตว่า..
“ไอ้เตี้ยนิ้วกู!!!!!!!!!!!”
ชานยอลที่กระโดดโหยงเหยงอยู่ตรงระเบียงแทบอยากจะตายสลายไปอยู่รอมร่อด้วยความเจ็บที่รวดร้าวไปทั้งนิ้วของเขา
“ไอ้เหี้ยตุ้ดๆๆ ช่วยกูหน่อย!!!!!”หันไปโวยวายใส่เพื่อนที่มัวแต่ช็อคกับสภาพเมียเป็นลมของตัวเอง เซฮุนหันมาติดต่อยานแม่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดใส่ก่อนจะให้ความช่วยเหลือ..
มือหนึ่งคว้าแขน มือหนึ่งล็อค ยกเท้ายันกำแพงแล้วออกแรงดึง!
“อีเหี้ยย!!!!! พ่อมึงสิช่วยกู!!!! อ้ากกกก!!!!!!”
“แล้วกูจะทำไงดีวะ?! โว้ยยย พี่จุนมยอนน!!!”ร่างสูงเลยปล่อยเพื่อนให้ดิ้นทุรนทุรายอยู่แบบนั้นอย่างไม่ใส่ใจแล้วหันไปใช้มือทุบรัวๆที่หน้าต่างแทน
“เห้ยย ไอ้เตี้ย!!! นี่พวกกูเองเปิดหน่อย!!!”
“กูไม่ใช่พวกเดียวกับมึงไอ้ผีบ้าหน้าบานเป็นตูดควาย!!!!”ถึงกับต้องสะดุ้งเฮือกกับคำสรรหามาด่าของแบคฮยอนเหลือเกิน -__-
“มึงแหกตาดูหน่อยเว้ยยย ผัวมึงจะเป็นผีจริงๆแล้วไอ้ห่า!”
“กูไม่มีผัวเป็นผี!!! พ่อมึงสิมี!!!!”
“แล้วผีแม่มึงรึไงยืนเถียงมึงแบบนี้ห้ะไอ้เหี้ยเตี้ยยย!!!!!!”ชานยอลที่ทนไม่ไหวเลยเป็นฝ่ายแหกปากแทนและเหมือนจะได้ผลคนตัวเล็กที่ว่าเปิดหน้าต่างออกมาอย่างรวดเร็ว
และมันก็กระแทหน้าของเขาเต็มๆ =___=
“พวกมึงว่างกันหรอสัดดด?? มาหลอกพวกกูอย่าหวังเลยพวกกูจะ.. กรี้ดดด!!!”
“มึงกรี้ดทำไมวะ.. เหี้ย!!”
ชานยอลที่ค่อยๆเลื้อยพาใบหน้าอันหล่อเหลาพร้อมคราบกำเดาจากจมูกขึ้นมาโบกมือหยอยๆก่อนจะยิ้มแห้งให้แฟนสุดที่รักผู้ที่เกือบฆ่าเขาทั้งเป็น
“หยอยมึงเป็นเหี้ยไรเนี่ยยย!!?”แบคฮยอนที่ดูจะเป็นห่วงปนสมเพศเลยคว้าตัวคนตัวสูงให้เข้ามาในห้องผ่านทางหน้าต่าง ก่อนจะตามติดมาด้วยเซฮุนที่รีบพุ่งเข้าไปหาคนตัวขาวทันที
“ไม่เป็นเหี้ยอะไรหรอกครับ.. แต่อีเตี้ยตัวไหนไม่รู้ฟาดหน้ากู แถมเอาหน้าต่างแดกนิ้วกูอีกไง!”
“แล้วใครใช้ให้มึงมาหากูแบบนี้ละห้ะ? สมองมีนะใช้มั้ย? คิดวิธีแบบคนปกติๆเขาทำกันมั้ยวะ?”
บ่นแบบนี้ ยืนเท้าเอวแบบนี้ ชี้หน้ากูแบบนี้.. แม่กูชัดๆเลยครับ ;__;
“ง้อมึงทั้งทีเอาปกติแม่งก็ไม่เจ๋งดิวะ..”ทำท่าทีปากยู่ให้ดูน่าสงสารแต่ดันไปพาให้ฝ่ามือเล็กฟาดหัวเข้าดังป้าบ
“กูไม่รู้จะงอนมึงยังไงแล้วละไอ้หยอย กูงอนไม่ลง!”
คนโดนบ่นเงยหน้ามองตามคนตัวเล็กที่เดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กสองผืนพร้อมโถน้ำในมือ
“ถามจริงมึงแดกข้าวหรือแดกหญ้าโง่ซะยิ่งกว่าควายขวิดกัน..”ปากเล็กขยับว่าไปเรื่อยพร้อมกับมือที่บรรจงซับคราบเลือดให้ชานยอล
“อ่ะ อีตุ้ดของมึงเอาไปดูแลเมียมึงเลยนะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องกูซะ!”
“ขอบคุณนะไอ้เตี้ยคนสวยยยย”เซฮุนเอื้อมมือรับผ้าขนหนูที่อีกคนโยนมาให้แล้วอุ้มคนตัวขาวขึ้นในอ้อมแขนก่อนจะเดินออกไป
“ไม่ต้องมาทำหน้าเหียกใส่กูเลยไอ้หยอย ถ้ามึงตายนะไอ้เหี้ย..”
“ทำไมวะ? ถ้ากูตายแล้วทำไม?”มือหนาคว้าข้อมือบางให้หยุด แต่ก็ถูกอีกคนสะบัดออกอย่างแรง
“มึงก็มาเป็นผีหลอกกูไง! กูกลัวผีมึงไม่รู้หรอ!?”แบคฮยอนผลักหัวคนที่นั่งอยู่หนึ่งทีพร้อมดันให้คนตัวสูงกว่านอนลงไปกับเตียง แล้วตัวเองก็เดินเอาของทั้งหมดไปเก็บในห้องน้ำ
..ไฟในห้องดับสนิทลงอีกครั้ง แต่ชานยอลก็ยังไม่ยอมหลับตาเพียงเพราะคนตัวเล็กยังไม่ทิ้งตัวลงบนเตียง แต่ไม่นานแรงยวบบนเตียงก็ทำให้เขายิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมมือคว้าเอวคอดที่เขามองไม่ค่อยเห็นให้เข้ามาหาตัว
“ยังไงมึงก็แฟนกูนะหยอย ยังไงกูก็ห่วงมึงสัดๆ”
ถึงจะเจ็บตัวแต่ปาร์คชานยอลว่ามันคุ้มนะ!
“ตกลงตามนี้นะมึง จำใส่หัวไว้เลยนะสัดว่าอย่าหลุด!”เสียงแบคฮยอนประกาศกร้าวในวงสนทนาผ่านมือถือที่ตอนนี้พวกเขากำลังกบดานกันอยู่ข้างบ้านของพี่ลู่ฮานตามที่เลย์มันพามา
“แบคฮยอนจะเอาวิธีนี้จริงๆหรอ? แขกในงานเยอะอยู่นะ”ซูโฮเอ่ยถามขึ้นหลังจากรุ่นน้องตัวเล็กวางสายจากพวกคนตัวสูงไป
“พี่ซูโฮกลัวคนพวกนั้นบาดเจ็บหรอ?”คยองซูหันมาถามเสียงใส ก่อนคนตัวขาวจะรีบส่ายหน้าพัลวัน
“ไม่ใช่หรอก พี่กลัวเซฮุนโดนกระทืบตาย”
อืม.. เหมือนจะลืมคิดประเด็นนี้ไปนะ
“ไม่หรอกพี่ ไอ้พวกนั้นมันถึก.. ตายก็แปลกแล้ว ฮ่าๆๆ”คนตัวเล็กกล่าวกลั้วหัวเราะให้อีกสองคนสบายใจ ไม่นานพวกเขาก็ได้รับสัญญาณแจกพวกชานยอลที่ไปเตรียมตัวจะถล่มงาน
‘พวกกูพร้อมละไอ้เตี้ย!’
“พร้อมกินตีนกูด้วยมั้ยไอ้สาดด!”แบคฮยอนด่าเซฮุนกลับแล้วหัวเราะกันคิกคัก
‘ที่รักก! ส่งแรงใจเชียร์เค้าด้วยนะ’
“เออๆ อย่าหมดหล่อกลับมาก็พอ”
‘พวกมึงพอได้ละไอ้เหี้ย!!..’เสียงไคบ่นมาเป็นอันดับสุดท้ายก่อนสายจะตัดไป คนตัวเล็กทั้งหลายที่ได้ยินก็ได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ ไม่รู้คิดดีรึเปล่าปล่อยสามคนนี้ไปลุยด้วยกันนะ..
“นี่โด้ตกลงว่าไอ้ไคมันไปฝึกซ้อมคมแฝกจนหัวแตกจริงๆหรอ? แม่งฟิตวะ ฮ่าๆๆ”
“หือ? จงอินนี่บอกแบคฮยอนแบบนั้นหรอ?”คนตัวบางเอียงคอถามอย่างน่ารัก จนคนถามต้องตีหน้างง
“อ่าวแล้วไม่ใช่หรอวะ? แล้วมันเป็นไงอ่ะ”
“ความจริงฉันเป็นคนตีไคหัวแตกเองแหละ แหะๆ”
เอ้าเหี้ยมืด แม่งโม้กับกูว่าแม่งซ้อมถล่มมาแล้ว ควายเอ้ย!
“เลย์.. นี่พี่ลู่ฮานจะแต่งงาน..”เทาที่ดูจะงงๆกับเหตุการณ์รอบๆตัวก้มกระซิบถามคนที่เดินนำเขาเข้ามาในงานอย่างนิ่งๆ ร่างเพรียวหันมาพยักหน้าตอบเล็กน้อย
“อ่า.. แล้วเลย์ไม่โกรธหรอ?”
“หึ เดี๋ยวเทาเทาก็รู้นะ”
ไม่ใช่ไม่โกรธหรอกเทาเทา.. แต่ที่จะทำต่อไปนี้ คงลืมไม่ลงเลยล่ะ!
“เทาเทา..”เลย์ลากข้อมือคนตัวสูงกว่าให้มายืนหลบมุมอยู่ในงานโดยให้มองเห็นเวทีตรงกลางชัดๆ ดวงตาคู่เรียวสอดส่ายมองหาบริกรสักพักก่อนจะคว้าแก้วน้ำพั้นซ์มาส่งให้
“หื้อ?”รับมาแต่ก็ยังงงๆ ปากอิ่มจรดขอบแก้วช้าๆให้ลิ้นได้ลิ้มลองรสชาติหวานละมุน
“รออยู่แถวๆนี้นะ จนกว่าจะเห็นไอ้พวกบ้าเข้ามาแต่ไม่ต้องทำอะไรนะ ยืนเฉยๆพอ”
“…?”
“เดี๋ยวฉันมา มีเรื่องต้องจัดการ ใครมาถามอะไรไม่ต้องคุยนะเทาเทา!”
ไม่ทันจะได้ถามอะไรให้หายข้องใจเลย์ก็วิ่งออกไปด้วยความรวดเร็วเสียแล้ว เทาเลยได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนพลางยืนจิบเครื่องดื่มในมือโดยจะไม่คิดอะไร
“เสี่ยวหาน.. อีกสิบห้านาทีออกไปได้แล้วนะลูก แขกมากันเยอะแล้วละ”เสียงเป็นแม่เปิดประตูเข้ามาบอกลูกชายคนเดียวที่กำลังเตรียมตัวอยู่ในห้องประหนึ่งเป็นเจ้าสาวเสียเอง(?)
“ครับม๊า..”ตอบรับไปโดยพยายามทำเสียงให้ร่าเริง แต่สุดท้ายก็ต้องทิ้งตัวลงกับโซฟาอย่างหมดแรง
“ไม่อยากแต่งจริงๆนะ ไม่อยากเลย ไม่อยาก..ฮึก”
..ทั้งๆที่คิดว่าจะทำใจได้มาตลอดชีวิต แต่ทุกอย่างก็พังลงเพราะคนๆเดียว..
‘แอ๊ดดด..’
ร่างเล็กสะดุ้งตัวขึ้นนั่งอย่างทันท่วงที พร้อมมือบางที่ยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ดวงตากลมโตสอดส่ายไปทั่วหน้ากระจกคิดไม่ออกสักทีว่าควรจะทำอะไรดี
“เอ่อ..ม๊าฮะ ช่วยดูชุดผมหน่อยสิ”ปากเล็กตะโกนออกไปตามสิ่งที่คิดได้เร็วที่สุด ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาหาเขาจริงๆ
“เป็นไงบ้างฮะ มันโอเคแล้ว..”
พอหันหลังกลับมาจะถามคนเป็นแม่แต่ดันกลายเป็นคนที่กุมหัวใจเขาไว้แทนจะอย่างนั้น
“ล..เลย์..”
“ไม่เห็นดูดีเลย ตลกชะมัด”เสียงเรียบนิ่งเหมือนใบหน้าถูกส่งออกมาพร้อมสายตาที่กวาดไล่ไปทั่วตัวของร่างเล็ก
“เข้ามาได้ยังไง?”
“ประตู..”เลย์เดินย่ำเท้าล้วงกระเป๋าวนไปรอบๆคนตัวเล็ก พลางจับดูนู่นนี่ไปเรื่อย
“รู้แล้ว! แล้วนายมาทำไมไม่ทราบ!?”กระชากเสียงถามด้วยความหงุดหงิดในท่าทีของอีกคน แต่ในใจเขากับรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“มาดูหน้าเจ้าบ่าว..”
“งั้นถ้าเห็นแล้วก็กลับไปเถอะ”ตัดพ้อด้วยความน้อยใจอย่างสุดชีวิต ลู่ฮานสะบัดหน้าหนีกลับมาพลางกระพริบตาถี่ๆไล่หยดน้ำตาที่กำลังจะไหล
“ยังไม่กลับ เพราะบางอย่างยังไม่ได้ทำ”
“นายจะทำอะไร?”
“ไม่บอกหรอก J”รอยยิ้มแสนกวนประสาทของเลย์แทบจะปั่นหัวของเขาให้ระเบิด ลู่ฮานส่งเสียงฟึดฟัดก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง
“จางอี้ชิง.. เลิกให้ความหวังฉันสักทีได้มั้ย!?”ทำเป็นเหมือนพูดกับตัวเองแต่ก็ดูออกว่าจงใจจะพูดกับอีกคนในห้อง คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความฉงน
“งั้นก็เลิกหวังสิ”เลย์ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย
“พูดแบบนี้.. เหมือนทำร้ายฉันทั้งเป็นเลยนะ”
“ก็เพราะนายเอาแต่คิดว่าตัวเองเจ็บไงเลยไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น”
ใบหน้าหวานแสดงอาการมึนงงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคู่ใสมองตามคนที่เดินอ้อมมาทางด้านหลังเขาก่อนใบหน้าคมจะวางเกยลงกับไหล่ลาดพร้อมริมฝีปากหยักที่จบเข้าที่แก้มนิ่มเบาๆ
“ฉันมาเพื่อดูหน้าเจ้าบ่าว.. แต่ฉันก็มาเพื่อจะเอาเจ้าสาวฉันคืนเหมือนกัน”
“เลย์!?”ทั้งตกใจในคำพูดและตกใจกับมือเรียวที่เลื่อนมาโอบรอบคอ
“มากับฉันซะลู่ฮาน งานแต่งห่าอะไรไม่ต้องไปสนใจมันทั้งนั้น”เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูทำให้สติคนตัวเล็กแตกกระเจิง แต่พอได้สติมือบางยันตัวออกจากอ้อมกอดอีกคนอย่างง่ายดาย
“ไม่ได้นะ! นี่มันสายเกินไปแล้วอี้ชิง! นายไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้นแล้ว!”
“ทำไมจะไม่ได้? นายอยากแต่งนักรึไงห้ะ?”
“ฉันไม่ได้อยาก.. แต่ทุกอย่างมันเตรียมพร้อมไว้หมดแล้วนะ”ใบหน้าหวานส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ ..เพียงแค่ขอคำนั้นจากปากคนตรงหน้า เขาจะยอมทุกอย่างจริงๆ
“หึ.. แต่ทุกอย่างที่ว่าพร้อมก็อาจจะพังเพียงไม่กี่วินาที..”
“..?”
“ถึงจะช้าไป แต่สำหรับฉันไม่มีคำว่าไม่มีสิทธิ์”
“...”ลู่ฮานได้แต่ทอดมองอีกคนด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ ใบหน้าคมส่งยิ้มยียวนในแบบฉบับของตัวเองพร้อมสาวเท้าเข้ามาใกล้ มือเรียวเชยคางให้เขาสบตาก่อนจะขยับปากพูดบางอย่าง
“เพราะนายเป็นของฉันเท่านั้น..”
“เห้ยเร็วๆดิวะ!!”เสียงสบถเข้มหันไปสั่งลูกน้องที่ตามล้อมหน้าล้อมหลังให้เร่งฝีเท้ามากกว่านี้ คริสขวมดคิ้วนิ่วหน้าด้วยความหงุดหงิดและเรื่องมากมายในหัวที่ตีกันมั่วไปหมด
แม่งเอ้ย! ถูกจับตัวมาว่าแย่แล้ว มาเจอเพื่อนกูเองจะแต่งงานอีก ฟัค!!
กลุ่มชายชุดดำนับสิบพร้อมร่างสูงโปร่งที่ดูโดดเด่นสะดุดตาด้วยผมสีน้ำตาลทองอยู่กลางวงล้อมก้าวเท้าเข้าสู่บ้านของตระกูลลู่ เรียกสายตาทุกคู่ให้จ้องมาทางพวกเขาทันที
ไม่ต้องทำอะไรทุกคนในงานก็พากันหลีกทางแถมยังก้มหัวซะจนคริสรู้สึกว่าตัวเองจะตายเร็วขึ้นก็เพราะแบบนี้แหละ =____=
“ถ้ากูมาไม่ทันนะพวกมึงตายแน่!”คริสหันมาดุลูกน้องเล็กน้อยก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆงานพร้อมก้มดูนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือตัวเอง
..อีกแค่สิบนาทีจะได้เวลาพิธีแล้ว
แต่ทว่า..
Party rock is in the house tonight
Everybody just have a good time
And we gonna make you lose your mind
Everybody just have a good time
เสียงเพลงในผับพร้อมเสียงล้อรถบดถนนดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณลานหน้าบ้านตระกูลลู่ ก่อนต้นกำเนิดเสียงจะค่อยๆเคลื่อนเข้ามา
รถยนต์คันหรูสีเลือดจอดเทียบในพื้นที่กลางงาน ขายาวเรียวของคนในรถก้าวออกมาเรียกเสียงฮือฮาให้กับแขกในงานเป็นอย่างมาก ..โดยเฉพาะคริส
“เห้ยย ไอ้ไค!!”ส่งเสียงพึมพำกับตัวเองดังพอสมควรตามความเคยชิน ดวงตาคู่คมเพ่งมองคนที่เสยผมเปิดหน้าผากขึ้นพร้อมผ้าพันแผลที่แปะไว้ตรงหางคิ้ว ไหนจะล้วงกระเป๋าแถมยังเคี้ยวหมากฝรั่งด้วยท่าทีกวนประสาทอีก
ดูยังไงก็พวกนักเรียนญี่ปุ่นที่ชอบหาเรื่องกันชัดๆ - -
ไม่ทันจะหายตกใจเสียงเครื่องยนต์ของบิ๊กไบท์คันใหญ่ก็ตามมาอีกครั้ง ชายรูปร่างหน้าตาดีอีกคนที่ตามเข้ามาเริ่มทำให้คริสพอจะเข้าใจอะไรได้บ้างแบบมึนๆ
เซฮุนที่ขับมอร์ไซค์สีแดงเพลิงเข้ามาจอดขนาบข้างเพื่อนสนิท ก่อนจะเดินไปยืนขนาบข้างด้วยท่าทางเหมือนกันไม่มีผิด
แต่มันติดที่ตรงรอยสักบนท่อนแขนเรียวๆของมันเนี่ยแหละ..
Love Junmyeon Forever นี่มึงจะเอาฮาไปไหนวะไอ้เซฮุน!!!
คริสที่ได้แต่ขบขันปนอาลัยกับรุ่นน้องคนสนิทในใจ แต่แล้วเขาก็เหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าถ้าสองคนนี้มา แสดงว่า.. คนอื่นๆ ??
‘เอี๊ยด..อ๊าด..’อย่าถามว่าเสียงอะไร เพราะสงสัยเหมือนกันทั้งงาน สายตานับร้อยคู่สอดส่ายหาต้นกำเนิดเสียง แล้วก็ต้องยิ่งมึนงง ตกใจ ตะลึง อับอาย หรืออะไรก็แล้วแต่ทันทีที่พบเห็น!!!
ร่างสูงชะลูดของคนที่เคยหัวหยอยแต่ตอนกับเสยขึ้นไปจนหมดกำลังปั่นจักรยานเหล็กมาด้วยทาทีทุลักทุเล เจ้าของใบหน้าหล่อติดหวานส่งยิ้มเอ๋อๆมาให้
เอาเป็นว่าขอคืนคำละกันถ้าใครที่กลัวพวกมันตอนแรกนะ -___-;
“คุณอู๋ฟานดูสิครับ.. สงสัยพวกมันจะเป็นเบบี้มาเฟียกันนะ ฮ่าๆๆ”เสียงลูกน้องของคริสต่างพากันขำยกใหญ่ โดยคนในงานทั้งหลายก็เช่นกัน
“มึงคอยดูพวกมันไว้เถอะ แล้วพวกมึงจะรู้สึก”คริสกล่าวไว้ด้วยเสียงเย็นๆ..
“อะแฮ่มๆ ตกใจกันหรอครับ?”มินซอกที่ไม่รู้โผล่ออกมาจากไหนเดินถือไมค์ลอยหน้าลอยตามาพร้อมกับจงแดที่ออกมาจากอีกทาง สองคนนี้ยิ่งพาให้คนในงานยิ่งฉงนปนสงสัยเข้าไปใหญ่
สองคนนี้ดูจะแต่งตัวปกติที่สุดแล้วละ
“มันก็น่าตกใจอยู่นะเปาเปา”
“ใครให้เรียกชื่อนี้เวลาทำงานวะ!!”อีกครั้งที่เสียงหัวเราะครึกครื้นดังขึ้น บรรดาแขกทั้งหลายคงคิดว่านี่คงเป็นหนึ่งในการแสดงคลายเครียดขั้นเวลา
“ขำเหี้ยอะไร!!!!!”คนที่กลับดูตลกในการมาเยือนตอนแรก ตอนนี้กำลังตวาดเสียงทุ้มเข้มออกไปลั่นจนเสียงหัวเราะเงียบลงสนิท ชานยอลยกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างภาคภูมิใจ
แต่ความจริงแล้ว.. เพราะไอ้นี่มันตะโกนภาษาเกาหลีออกไปต่างหาก ทุกคนเลยเงียบเพราะฟังไม่รู้เรื่องนะ..
“สัดด! ตะโกนภาษาเกาหลีหาพ่อง!”เซฮุนด่ากรอกหูเพื่อนสนิทแถมด้วยการตบหัวไปอีกหนึ่งที
“เหี้ยเอ้ย.. รู้นะเว้ย ว่าไม่กลัวกัน แต่ที่แน่ๆคือ..”มินซอกเอ่ยขัดขึ้นพร้อมเริ่มยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“มันจะไม่มีงานแต่งในวันนี้นะครับ”
อีกครั้งและอีกครั้งที่เสียงฮือฮาดังขึ้น แต่ไม่ทันจะตกใจอะไรมากก็ต้องยิ่งช็อคขึ้นไปอีกเมื่ออยู่ดีๆตัวตลกที่พวกเขาเพิ่งจะขำกันกลับปีนขึ้นไปยืนบนโต๊ะอาหารและเครื่องดื่ม พร้อมทั้งใช้เท้าเตะของกระจัดกระจายไปทั่ว
หึ.. ได้เวลา‘หุบปาก’ ..แล้วแหกตาดูซะ!!!
“ไอ้เด็กพวกนี้นั่นแกทำอะไรลงมาซะ!!!”เสียงของชายวัยกลางคนพร้อมทั้งบอดี้การ์ดอีกมากมายเข้ามาประจำที่เตรียมจะกำจัดพวกเขาทิ้ง ร่างสูงทั้งสามมองหน้ากันก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“บอร์ดี้การ์ดของใครนะ ตระกูลไป่หรอ?”ร่างอวบถามขึ้นด้วยเสียงขบขันและมันก็ดูเหมือนจะเป็นความจริง ไม่นานบอร์ดี้การ์ดของตระกูลลู่ก็ออกมาด้วยเช่นกัน
“รู้มั้ย? บังคับจิตใจลูกสาวคนโตตระกูลคุณไม่ใช่เรื่องดีนะ..”
‘ปัง!!!!’สิ้นเสียงกล่าวของจงแดเสียงปืนก็ดังขึ้นลั่นบริเวณด้านข้างเวที แขกนับร้อยต่างพากันวิ่งหนีกระจายอยากจะออกไปจากที่นี่แต่ก็ทำไม่ได้
กลุ่มคนวัยรุ่นที่แต่งตัวอย่างสุดฤทธิ์สุดเดชเดินเข้าล้อมเป็นวงรอบงานราวกับกำลังกระชับพื้นที่
“ฮ่าๆ มาแล้วหรอเพื่อนๆที่รัก”ไป่เหยียนเย่หรือเจ้าของเสียงปืนเมื่อครู่เดินออกมาจากข้างเวที มือเรียงกระชากชุดเจ้าสาวออกอย่างแรงจนขาดวิ่น ดอกไม้อะไรทั้งหลายแหล่ถูกเขวี้ยงทิ้งไปด้านหลัง
“ยินดีต้อนรับสู่ปาร์ตี้ล้มงานแต่งนะฮะทุกคน”
เสียงหวานติดห้าวกล่าวก้องไปทั่ว พร้อมหญิงสาวอีกคนที่มาในชุดซีทรูสีแดงสดพร้อมปากที่แดงไม่แพ้กันเดินเข้ามาแลกจูบดูดดื่มกับคนที่เพิ่งกระชากชุดเจ้าสาวทิ้งไปอย่างไม่ไยดี
“เหย้ดด.. ไอ้ทอมนี่แม่งเจ๋งว่ะ”ไคหันมาพูดกับเพื่อนตัวเอง ฝ่าเท้าหนักๆของเขาใช้กระทืบโต๊ะที่ยืนอยู่ให้ล้มลงราบคาบ ..เกือบลืมว่ากูนั้นยืนอยู่บนโต๊ะ -__- (รีบกระโดดลง)
“เหี้ยอะไรมึงงง”ชานยอลพูดเสียงกวนๆพร้อมง้างหมัดใส่คนชุดดำที่เริ่มกรูเข้าหาพวกเขา หมัดหนักๆถูกใช้สอยให้ชายชุดดำทั้งหลายร่วงไปแล้วหลายคน
“อ้ะ ไม่โดน อุ้ยย ไม่ช่ายย”เซฮุนที่โยกซ้ายโยกขวาหลบดาบไม้ที่อีกคนฟาดมาเรื่อยๆแถมยังแลบลิ้นปลิ้นตาเพิ่มอรรถรสอีกต่างหาก
“โว้ยยยย อยู่นิ่งๆสิวะ”คู่ต่อสู้ที่เริ่มจะทนไม่ไหวเลยเอ่ยอะไรโง่ๆออกมา
“เอ้าไอ้ควาย!! อยู่นิ่งๆมึงก็ตีกูได้ดิวะ โง่ปะเนี่ย แม่ง..”
‘ผลัวะ!!!’อาศัยจังหวะร่างสูงกำลังเลยกระโดดฟาดเข้าไปที่กลางหัวเต็มๆจนดาบไม้หักคามือเจ้าของ เซฮุนที่สะดุดกึกทันทีจากความรู้สึกที่ได้รับ
“มึง..”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นนิ่งๆผิดกับตอนแรก
“อ..อะไร?”ยังใจกล้าตอบออกไปแบบโง่ๆ ทั้งที่เริ่มสัมผัสได้ถึงรังสีแปลกๆ
“มึงตีกู มึงตายยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!”
‘พลั่ก!!! ผลัวะ!!!! ตุ้บ.. อั้ก!!!’
“ยอลลี่.. ไค.. เซฮุนอา..”เทาเทาที่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างอึ้งและทึ่ง ไม่นานสมองเขาก็เรียบเรียงสิ่งที่เลย์พูดไว้เมื่อครู่ได้ทันที
ไม่ผิดแน่ๆนี่คือสิ่งที่ทุกคนเตรียมการไว้หมดแล้ว
ดวงตาคมหวานกวาดสายตาไปรอบๆหวังจะหาคนที่ลากเขามาที่นี่แต่ก็ไร้วี่แวว ก่อนจะหันไปเห็นคู่รักนักกินอย่างเฉินหมินกำลังนั่งโซ้ยของในงานกันอย่างสนุกปาก
ใบหน้าของทั้งคู่ดูมีความสุขเหมือนดูหนังแอคชั่นก็ไม่ปาน
“อ้ะ!! ขอโทษครับ!”ด้วยความที่มัวแต่มองหาคนอื่นเลยวิ่งชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
“เทาเทา!!”
คนตัวสูงตรงหน้ายิ่งทำให้เขาตะลึงหนักเข้าไปอีก เทากระพริบตาปริบๆสองสามครั้งเพื่อจะพิสูจน์ว่าที่เขาเห็นไม่ใช่ภาพเบลอ
ทั้งคู่ต่างยิ้มกว้างและเตรียมจะโผกอดเข้าหากันแต่ว่า..
“แกเป็นใคร!!? มาแตะต้องตัวคุณอู๋ฟานได้ยังไง??”ชายชุดดำที่ส่วนสูงน้อยกว่าเขาทั้งหมดกลับดึงรุ่นพี่ตัวสูงไปล็อคไว้ด้านหลังแล้วกันเขาออกห่าง
“เฮียคริสฮะ..”
“เดี๋ยวเฮียบอก.. พวกมึงปล่อยกูโว้ยย!!!”ยิ่งดิ้นก็ยิ่งโดนล็อคหนักแต่คนอย่างคริสไม่ละความพยายามแน่นอน
“เห้ยย ป๊ามา!!”ส่งเสียงพร้อมชี้ไปทางขวาของตัวเองให้ลูกน้องมองตามและก้มหัวกันยกใหญ่ ฝ่ามือแกร่งคว้าแขนคนตัวบางกว่ามาหาตัวเขาแล้วออกแรงเร่งฝีเท้าหนีออกจากตรงนั้นทันที
“ไอ้พวกบ้า!!! คุณอู๋ฟานหนีไปแล้วเว้ย!!”
“มึงแหละบ้าพากูโค้ง..”
“พวกมึงมันโง่ไง!!!!”
“โง่กันทั้งแก๊งแหละแม่ง!!”เหล่าลูกน้องที่เถียงกันได้สักพักก็รีบสับกำลังขาตามเจ้านายตัวเองไป แต่ด้วยขาของคริสเทาที่ดูยาวกว่าตอนนี้พวกเขาไปไกลซะยิ่งกว่าอูเซียน โบลท์วิ่งแล้วละ ; O ;
“ฮัดชิ่ว!!! ใครมันบังอาจบ่นถึงอั้ววะ..”อาป๊าตระกูลอู๋ขอแจมเพื่อจาม (?)
“ไปได้รึยังลู่ฮาน?”
“ฉันบอกแล้วไงว่ามันสายไปแล้ว..”
‘ปัง!!!!’ร่างบางที่กำลังเถียงคนตรงหน้าคอเป็นเอ็นกลับต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงปืนที่ดังลั่นขึ้นด้านนอก ใบหน้าหวานแสดงอาการตกใจเต็มที่แต่ก็ยิ่งฉงนเข้าไปอีกเมื่อหันมาเห็นสีหน้ายิ้มเย็นของ จางอี้ชิง
“อืม.. ตอนนี้ก็สายไปเหมือนกันนะ”
“อะไร? นายหมายความยังไงอี้ชิง?”
“อยากรู้ก็ออกไปดูสิ..”ยังไม่ทันให้ได้คิดอะไรทบทวน เลย์ก็จับคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่าแถมตีก้นไปอีกหนึ่งตีแล้วพาออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยฉันนะๆ!!! ปล่อยฉัน!!!”ลู่ฮานโวยวายมาตลอดทางแต่ก็ต้องผวาทุกครั้งที่คนอุ้มจะแกล้งโยกตัวไปด้านหลังเวลาเขาโวยวาย
“หุบปากซักทีได้มั้ย!? ไม่งั้นฉันโยนนายทิ้งแน่ลู่ฮาน!!”
“ทิ้งลูกฉันไว้ตรงนั้นเดี๋ยวนี้นะ!!”เสียงผู้เป็นแม่เรียกให้คนที่โดนอุ้มพยายามชะโงกตัวขึ้นไปมองแต่ก็ดูจะยากลำบากเหลือเกิน
ชีวิตลู่ฮานช่างลำบาก เจอแต่เรื่องที่ไม่ปกติ ท่ามกลางคนไม่ปกติ TOT
“หนีห่าวครับ..อาม๊า”ถ้าเป็นตอนอื่นเสี่ยวหลินคงอยากจะยิ้มรับผู้ชายหน้าตาดีตรงหน้าเขาอยู่หรอก แต่ต้องไม่ใช่ตอนที่งานแต่งของลูกเขากำลังเละไม่เป็นท่าแบบนี้!
“ฉันไม่รู้จักนาย!”
“แต่ลูกคุณรู้จักผม งั้นขอยืมแปปนะครับ”แม้คำกล่าวจะดูสุภาพแต่กลับเรียกโทสะหญิงสาวให้พุ่งขึ้น
“ฉันบอกให้ปล่อยลูกฉันลง!!!”
“ม๊าช่วยด้วยยยยย”ยิ่งได้ยินเสียงลูกตัวเองโวยวาย หญิงสาวก็แทบจะเข้าไปดึงอีกคนออกอยู่รอมร่อแต่ติดอยู่ที่ว่าคนอย่างเธอจะเอาแรงไหนไปสู้เนี่ยแหละ
“ไม่ได้ครับ.. ผมบอกว่ายืมแปปเดียว”
“แต่ฉัน !!..”
“อยากได้ตามหาเอานะครับไม่ยาก..”
“..?”เสี่ยวหลินขมวดคิ้วให้กับประโยคที่เขาไม่เข้าใจ ก่อนประโยคถัดมาจะทำให้เธอแทบจะลมจับแข้งขาอ่อนพับทำให้ลงไปนั่งอยู่กับพื้นปล่อยให้คนๆนั้นพาลูกตัวเองออกไปอย่างง่ายดาย
“ถ้าหาเจอจะได้คืนทั้งลูกตัวเอง.. และแถมลูกเขยอย่างผมด้วยนะ”
“ก๊ากกกกกกก!!!”ตอนนี้สติของแบคฮยอนแทบจะไม่เหลืออยู่รอมร่อหลังจากที่นั่งส่องดูสามีตัวเองกับเพื่อนสนิททั้งหลายบุกงานแต่งด้วยท่าทีตลก มันช่างหรรษาเสียงจริง!
“แบคฮยอนอา.. พอได้แล้วมั้งพี่ว่า”ซูโฮหันมาบอกรุ่นน้องตัวเล็กหลังที่เขากับคยองซูมองเห็นสภาพแขกในงานแล้วรู้สึกเห็นใจแปลกๆ เพราะบางคนถึงกับเป็นลมไปแล้วก็มี
“นั่นสิ.. เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่นะ”คนตาโตก็ช่วยพูดด้วย คนตัวเล็กสุดเลยเงียบปากไปสักพักแต่ก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก
“ก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเรื่องเล็กอยู่แล้วนี่หว่า..”
‘ตำรวจ!! ไอ้เหี้ย!! ตำรวจมา!!!’
เสียงพูดคุยกันดังขึ้นใกล้ๆกับพวกเขา มาพร้อมกับวัยรุ่นเกือบสิบคนที่เริ่มวิ่งออกมาจากงานแต่งทุกคนต่างสับขาอย่างไม่คิดชีวิจ
เห้ยเดี๋ยวนะ.. เมื่อกี้หูฝาดเปล่าวะ..?
“แบคฮยอน..”เสียงของอีกสองคนดูสั่นขึ้นแปลกๆยิ่งทำให้เขาแน่ใจทันที
“ไอ้หยอย!! พอได้แล้ว กลับ!!”
เหล่าศรีภรรยาทั้งหลายต่างต้องวิ่งกระจายตัวตามหาสุดที่รักของตัวเองก่อนจะต้องเป็นหม้ายมาเยี่ยมคนคุกทุกวัน ชานยอลที่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับการกระทืบท้องของใครอีกคนยังคงกระหน่ำใส่อย่างไม่สนใจอะไร
“หยอยย!!!! มึงหนีบแม่งกระทืบที่บ้านเลยมั้ยห้ะ!!! ได้ยินที่กูพูดมั้ยยย!!!”
“อ้าว.. เตี้ยมึงมาที่นี่ทำไม อันตรายนะเว่ย!”ร่างสูงยิ่งเครียดขึ้นไปอีกเมื่อเห็นสีหน้าเบะปากของคนตัวเล็ก นิ้วมือเล็กยกขึ้นชี้ไปทางด้านหลังพลางจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“นั่นนะ.. อันตรายชิบหายวายวอดชีวิตพังของมึงจริงๆแล้วล่ะ”
“หืม?”หันไปมองไปตามสิ่งที่อีกคนบอก.. ดวงตาคู่โตเบิกกว้างขึ้นอีกสิบเท่าเพราะนายตำรวจนับร้อยกำลังทยอยออกจากรถทั้งหมด นี่ขนกันมาหมดทั้งเขตเลยรึเปล่า?
“หยอยง่ะ..”
“หุบปากแล้ววิ่งเว้ย!!!!”คว้าร่างบางขึ้นพาดบ่าแล้วสับขาวิ่งออกไปด้วยความเร็วแสง แต่ก็ไม่ลืมตะโกนเรียกเพื่อนสนิทตัวเองระหว่างทางไปด้วย
“เฉินหมินหยุดแดกแล้วกลับ!!!!”เสียงเข้มของเซฮุนตะโกนบอกให้อีกสองคนสะดุ้งโหยง แต่ก็ไม่วายคว้าถุงของกินที่แพ็คเก็บกันไว้เรียบร้อย มินซอกกับจงแดเลยรีบกระโดดขึ้นรถไคด้วยความรวดเร็ว
“มึงไม่ขี่จักรยานกลับหรอวะหยอย!!?”ไคที่เข้าสตาร์ทรถอย่างรวดเร็วขับปาดเข้ามาด้านหน้าตะโกนถาม แต่สิ่งที่ได้ตอบมากลับเป็นรองเท้าของใครซักคนซะอย่างนั้น
“ไอ้เหี้ยถามสิ้นคิด!! ให้แม่งปั่นกลับแม่งคงโดนยิงจนพรุนแล้วสัด!!”เซฮุนที่จับคนตัวขาวนั่งหน้าแล้วตัวเองคร่อมมอร์ไซค์ตะโกนด่ามาให้ก่อนจะรีบเร่งเครื่องยนต์หนีออกไป
“เออว่ะ.. กูไปละ!!”พอคิดได้รถยนต์สีเลือดก็ขับออกไปอย่างฝุ่นตลบเช่นกัน..
“เดี๋ยวนะเตี้ยพวกมัน..”
“ฮึก..ไอ้เพื่อนเวร..”แบคฮยอนที่เริ่มงอแงเหมือนเด็กยิ่งทำให้ชานยอลหนักใจ ในหัวก็พยายามครุ่นคิดทุกๆอย่างเท่าที่จะคิดได้
“กูว่ากลับไปเอาจักรยานดีมั้ยมึง?”
“ให้แม่มึงปั่นหรอไอ้ควาย ฮึก.. พากูวิ่งเลยนะเดี๋ยวนี้!! ไม่งั้นกูจะตัดหัวนมมึง!!!”สิ้นเสียงสั่งของคนในอ้อมแขน ชานยอลก็รีบโกยอย่างไม่คิดชีวิต
กูว่าไอ้เตี้ยแม่งน่ากลัวกว่าตำรวจอีก แสรดดด Y[]Y
“แฮ่กๆ..”คริสหอบจนตัวโยนหลังจากออกวิ่งมาไกลจนพ้นบ้านของหลังสีขาวนั่นมาแล้ว แต่สิ่งที่ผิดคาดคือคนตัวบางกว่าไม่มีท่าทีหอบเลยสักนิดผิดกับเขาที่เริ่มรู้สึกเหมือนจะขาดใจ
“เฮียไหวมั้ยฮะ?”เทาเทาเอ่ยถามพร้อมยกมือโบกเป็นพัดให้เบาๆ
“ไหว..เพื่อเทาเทาไหวเสมอ”
..เสี่ยวได้ทุกที่ ทุกนาที ไม่ใช่เฮียคริสกรุณาอย่าลอกเลียนแบบ Orz
“วิ่งอีกหน่อยนะฮะ”เสียงหวานบอกคนตัวสูงอีกครั้งและเตรียมจะออกวิ่งพร้อมมือทั้งสองที่กุมแน่นไว้ด้วยกัน
“สบายครับ.. วิ่งในหัวใจเทาเทายังเหนื่อยกว่านี้อีก”
เทาเทากลัวสะดุดจังเลยอ่ะเฮีย ;//////-///////;
“เห้ยย!”รุ่นพี่ตัวสูงที่นำหน้ามองร้องลั่นทันที่เห็นคนของพ่อตัวเองขับรถมาดักไว้ทางด้านหน้า ใบหน้าของทั้งสองคนดูตึงเครียดขึ้น คริสรีบดึงเทามาหลบไว้ทางด้านหลังตัวเองพร้อมมือที่เริ่มกระชับเข้าหากัน
“คุณอู๋ฟานหยุดเถอะครับ..แล้วกลับไปกับเรา”
คนที่เป็นคนลักพาตัวเขามาเดินออกมาพร้อมเอ่ยด้วยท่าทางนิ่งเงียบดูน่าเกรงขาม เขาก้มหัวให้คริสหนึ่งทีก่อนจะพยักเพยิดไปทางลูกน้องชุดใหม่ที่ล้วนแต่ตัวใหญ่ๆกว่าพวกเขาทั้งนั้น
“มึงอย่าเข้ามานะเว่ย! กูจะไม่ให้ใครยุ่งกับเทาเทาทั้งนั้น!!”คริสที่เคยดูเหมือนมีหน้าตาไว้ประดับบารมีตอนนี้กลับดูแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
“เฮียฮะ ไม่..”ไม่ทันที่จะให้คนตัวบางกว่าได้ทำอะไร ร่างสูงผละอีกคนให้พ้นไปแล้วง้างหมัดเตรียมจะเล่นงานลูกน้องของตัวเอง
“อย่าคิดจะสู้เลยครับคุณอู๋ฟาน”สัญญาณเตือนกลับไม่ได้ทำให้คริสสนใจ ร่างสูงยังคงพยายามสู้ต่อไปแม้มันจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บบ้างแต่ตัวเขาเองก็เจ็บไม่น้อย
เทาเทาที่ยืนมองภาพตรงหน้าแล้วแทบจะร้องไห้ มือบางเกร็งเข้าหากันจนแน่นพร้อมหัวใจที่กำลังถูกบีบรัดอย่างหนักหน่วง
‘พลั่ก!!’หนึ่งหมัดที่แรงพอให้คนตัวสูงหงายหลังลงกับพื้นอย่างแรง แขนเรียวพยายามจะยันตัวลุกขึ้นแต่สุดท้ายก็ล้มลงไป
“ผมเตือนแล้วนะครับคุณอู๋ฟาน..”คนที่เป็นเหมือนหัวหน้าบอร์ดี้การ์ดเดินเข้ามาใกล้ผู้สืบทอดมาเฟียที่ปรือตามองเขาด้วยท่าทีลำบาก
“กลับกันได้ซะทีนะครับ”
อีกครั้งที่อู๋อี้ฟานกำลังถูกชายตัวโตล็อคตัวกลับเข้าไปในรถ เหตุการณ์เดิมๆวนซ้ำกลับเข้ามาในห้องความคิด อยากจะขัดขืน อยากจะดิ้นรน.. อยากจะไปหาใครอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น
สติที่เริ่มเลอะเลือนพร้อมเปลือกตาที่ดูหนักขึ้นทำให้คริสเริ่มจะไม่รู้สึกตัว
..แต่มีเสียงบางอย่างกลับทำให้สติที่เหลือเพียงน้อยนิดกำลังประมวลผลช้าๆ..
“ปล่อยเฮียคริสเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!”
------------------------------------------------------
250812
ฮ่าๆๆ มาครบแล้วเนอะ นานเลย..
ขอโทษนะ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างจริงๆ
ติดฟิคไว้หลายเรื่องนะ ไม่อัพซักที ฮ่าๆ
ไม่รู้ว่ารีดเดอร์เบื่อกันไปแล้วรึเปล่านะ?
งอนกันรึเปล่าฮะ.. ดีกันนะ ขอโทษ TT
รู้สึกเหมือนคนอ่านน้อยลงหรือเพิ่มขึ้น?
ฮ่าๆๆ ไม่รู้สิ คิดถึงทุกคนที่เคยอ่านนะฮะ
อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ.. รักรีดเดอร์มากๆๆเลย
เพราะเป็นฟิคเรื่องแรก ขอบคุณนะฮะ <3
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้นะฮะ รอหน่อยน้า<3
พยายามมากแล้วจริงๆ เค้นอยู่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ถ้ามันไม่ฮาไม่ได้อารมณ์จริงๆ อ่านไปไม่สนุก
งั้นอดใจอีกแปปนะฮะ พรุ่งนี้เจอกันนะที่รัก !
มันจะมาเรื่อยๆฮะ มันจะมาเรื่อยๆ ฮ่าาา
ความคิดเห็น