XX EXO. Shut your mouth! (SHUT UP! 2) XX

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 - 100%

CHAPTER 1

เด็กหนุ่มหน้ากลมในชุดเครื่องแบบนักเรียนม.ปลายกำลังเดินอยู่บนริมฟุตบาท มือข้างหนึ่งถือแฮมเบอร์เกอร์สุดแสนอร่อยไว้คอยเข้าปากส่วนอีกข้างฮัมเพลงที่ได้ยินนั้นล้วงกระเป๋าพลางฮัมเพลงที่ได้ยินไปตลอดทาง

แฮปปี้สัดหมากับเช้าวันแรกในการไปโรงเรียน!

ทั้งๆที่มันสายมาเกือบสองชั่วโมงแล้วด้วยซ้ำ =__=;

โอเค คิมมินซอกชิวมากอย่าบอกใครเชียว

‘ปี๊นนน ปิ๊นนน!’ เสียงบีบแตรดังขึ้นด้านหลังทำให้เขาต้องหยุดเดินก่อนจะหันไปมอง ใจก็คิดว่าใครมันกล้าบีบแตรใส่ซาลาเปาเจ้าอารมณ์อย่างเขากัน!

“อ่าวมึง!!”

“ไงอ้วน”

คนหน้าขาวหล่อคมด้วยผมสีดำสนิทนั่งคร่อมมอร์ไซค์บิ้กไบท์คันใหญ่กำลังกอดอกเต๊ะท่ายกยิ้มให้เขา แม้ว่าอีกคนจะอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงสีดำของมหาลัยชื่อดังแล้วก็ตาม แต่เพื่อนสนิทเขาคนนี้ก็ไม่ได้ดูเปลี่ยนไปเลยสักนิด

พี่เล่ยบ้านพ่อผลิตน้ำมันนั่นเอง!

“อ้วนเหี้ยอ้วนห่าไรละ? กูผอมลงแล้วเว้ย” มินซอกโวยวายอย่างขำๆพร้อมไล่สายสำรวจเพื่อนหัวจรดเท้า ไอ้คนถูกมองก็ทำเป็นเสยผมหันซ้ายหันขวาจนน่ายันให้มอร์ไซค์ที่มันนั่งอยู่คว่ำไปเสียจริง

“กูหล่อไม่ต้องชม”

“ป่าว กูจะบอกว่ามึงดูแก่สัดในชุดนี้” พูดจบก็กัดคำนึงแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างกวนตีนให้คนฟังเอ๋อแดกไปหน่อย เลย์ส่ายหน้าไปมาและเริ่มสตาร์ทรถเล่นเอาอีกคนจ้องมาด้วยความงงๆ

“เอ้า! นี่มึงจะไปแล้วอ่อวะ?” มินซอกถาม

“เออดิ เหม็นขี้หน้าคนมีพุง” เลย์ตอบพร้อมเตรียมจะพุ่งออกไปแต่เขาก็วิ่งไปคว้าเสื้อเพื่อนรักไว้ได้ก่อน

“เหี้ยไรวะ!? มึงไปส่งกูนี่โรงเรียนหน่อยเด้ะ!” คนตัวกลมทำแก้มป่องตาปริบๆอย่างน่ารัก ทั้งที่ในความคิดคนมองมันรู้สึกเหมือนซาลาเปาใกล้สุกไงไม่รู้

“กูไม่รับคนอ้วน เดี๋ยวยางแตก”

“อิเหี้ยยยย แตกก็แย่ละสัด! ล้อรถมึงหนายิ่งกว่าชั้นไขมันกูอีก ได้โปรดเถอะพลีสสสสส” ไม่พูดอย่างเดียวมือยังเกี่ยวแขนอีกคนไว้แล้วเอาแก้มถูไม่หยุดหย่อน เอาวะ! ไม่อยากเดินไปเองง่ะ อิ่มก็อิ่ม เดินไปเกิดหลับขึ้นมากลิ้งไปกลางถนนก็ซวยดิ อีกอย่างเผาผลาญมากก็ขี้แตกนะ ฮือออ

“เออๆ ขึ้นมา” สุดท้ายเลย์ก็บอมให้เพื่อนตัวอวบขึ้นจนได้

“อิย้าา ใจดีง่ะพี่เล่ยย ขอให้เจ๊ลู่มันรักมัน..แว้กกก!” มินซอกร้องลั่นทันทีที่จะขึ้นรถและเตรียมจะทิ้งตัว แต่ไอ้เพื่อนตัวดีมันดันเร่งเครื่องไปข้างหน้า ตูดกลมๆเขาจึงร่วงลงพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

”เห้ยๆๆๆโทษๆๆๆ กูนึกว่ามึงขึ้นแล้ว” เลย์ตะโกนบอกพร้อมทำหน้ารู้สึกผิดแต่มุมปากแม่งกระตุกยิกๆเชียว ตอมากกกก

“เชี่ยเอ้ยยยย! เจ็บนะเว่ย!! ฮืออออ” ลุกขึ้นมาได้ก็ด่าฉอดๆ ใบหน้ากลมบู้บี้เหมือนซาลาเปาโดนทับ ก่อนจะรีบพาตัวเองเดินไปหาคนที่ยังนั่งคร่อมมอร์ไซค์อยู่อย่างรวดเร็ว เดี๋ยวกลัวไอ้นี่มันจะหนีไปซะ แต่พอจะใกล้คว้าตัวรถได้ เลย์ก็เร่งเครื่องขยับไปอีกนิด พอจะคว้าถึงอีกครั้งมันก็ขยับไปอีก!

“โอเคไอ้เล่ยกูไม่ขึ้นละ ควาย!”

‘โครม!’ เออ ไม่ต้องทำไรละ ถีบแม่งเลย! ไม่ได้พูดเล่นนะ มินซอกยกเท้าถีบให้ทั้งคนทั้งรถมันคว่ำไปทั้งคู่เลย แหม่ สะใจซะไม่มี ไอ้คนบ้านพ่อผลิตน้ำมันสร้างมลพิษไปวันๆไม่พอ แม่งยังคลั่งไคล้ราวกับประหนึ่งเป็นเมียน้อย เจ๊ลู่หานเมียรักนี่โทรมาบ่นกับเขาบ่อยมาก ว่าวันนึงอี้ชิงอาจจะเปลี่ยนบ้านเป็นรถเลยก็ได้ ทุกวันนี้ดีนะไม่อาบน้ำด้วยน้ำมันเครื่อง

“อ้วน!! มึงทำไรเนี่ย!? ลูกพ่อ..”

“เชิญมึงโอ๋ลูกมึงไปเลยนะ! กูมีตีนเดินเองก็ได้วะ! ห่าเอ้ยยย มีเพื่อนก็เหมือนไม่มี เจ๊พี่ลู่มันรักไปได้วะ กูละงง.. เอาไปทำผัวทีเสียชาติคนจีน เอ้า! มึงก็จีนนิ โว้ะ!”

โอเค สิ่งที่รับรู้ได้คือตอนนี้ คิมมินซอกแร๊ปด่าได้เก่งมากๆเหมือนคนไปอัพเลเวลมา

รึว่า.. จะเป็นคอร์สพิเศษของสมาคมแม่บ้านเกาหลีที่เมียรักก่อตั้ง ..เลย์คิด

แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วอยากพาลูกไปโรงบาลพ่อจิขาดใจตาย T v T

มินซอกเหลือบมองคนที่เอาแต่นั่งลูบรถบิ๊กไบท์คันใหญ่แล้วก็ละเหี่ยใจ ไอ้เรานี่ก็นะนึกว่าอย่างเลย์ที่มันปกติสุดในบรรดาเพื่อนจะไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วซะอีก แต่แม่งดังรักรถซะยิ่งกว่าอะไร เคยเห็นนะว่าตอนมันไปเที่ยวต่างประเทศกับพ่อแม่ มันยังใช้ให้พี่ลู่เฟสทามกับรถให้มันดูอ่ะ ถ้ารถมันพูดได้มันคงพูดไปละว่า ปล่อยกูไปเถอะ เพราะถ้าเมียรักจางอี้ชิงโกรธทีไรนะ มีหวังได้เห็นรอยเล็บขูดข้างรถชัว! มินซอกบอกเลย!

“มึงเอาจริงกูก็คิดถึงเพื่อนว่ะ” เขาพูดขึ้นหลังจากยืนคิดไรเพลินๆแล้วยังไม่ได้เดินไปซักที

“ไม่ร้องนะลูกพ่อ เดี๋ยวกลับไปจะเช็ดตัวให้” เอออิเล่ยมึงฟังกูมากเลย -_-!! มองเลย์ลูบรถแล้วลูบรถอีก ใจก็หวังให้เลขมันขึ้นสักทีเหอะจะเอาไปซื้อหวยถูกขึ้นมาจะได้ซื้อระเบิดไปถล่มโรงรถมัน หมันไส้!!

“วันนี้เปิดเทอมก็ดีจะได้เจอเพื่อน มึงอ่ะเหงาแน่สัด ไม่มีพวกกูละ”

“…” เลย์ไม่ตอบไรแต่ยังนั่งลูบรถเหมือนเดิม

“เออกูปลงละไอ้หำ พูดคนเดียวก็ได้”

“...”

“ถ้าคิดถึงสุดจริงๆก็คงเป็นไอ้มืดว่ะ กูคิดถึงหน้าดำๆมันจริงๆนะเนี่ย!”

..

..

..

‘ฮัดชิ่วววววว!!’

เจ้าของเส้นผมสีชมพูเหลือบน้ำตาลรีบกล่าวขอโทษคนหน้าทันทีที่เขาเผลอจามออกไปโดยไม่ทันระวังตัว เอาจริงเขาก็อายว่ะ เขาเองก็เห็นๆอยู่ว่าน้ำลายมันออกไปเป็นฝอยขนาดไหน นี่ดีนะจามครั้งเดียวถ้าเกิดหลายๆครั้งมีหวังหัวเปียกอ่ะ นึกว่าไปเล่นสงกรานต์มา5555555555

หลังจากยืนต่อแถวอยู่สักพักพอได้กาแฟตามที่สั่ง ขายาวก็รีบพาเขาออกบริเวณนั้นเพราะขืนยืนอีกสักพักเกิดคนนั้นมันแค้นเขาขึ้นมาหันมาเตะนี่จะหาว่าเขาไม่เตือน ระวังไว้ๆ..

ระวังเขาจะเตะนะหรอ?

เปล่า..

ระวังวิ่งตามกูไม่ทันต่างหาก!! ยังไงกูก็หนีตั้งแต่มึงง้างเท้าแล้วล่ะ

“จงอินนี่!” ยิ้มหวานรับคนตัวเล็กกว่าที่มาพร้อมตาโตๆกำลังวิ่งมาหาเขาทันทีที่เปิดประตูออกจากร้าน ในมืออีกคนมีไอติมของโปรด ทั้งๆที่มันหนาวชิบหายอยู่แล้วก็ยังเลือกที่จะกินจนจมูกแดงไปไม่รู้ตัว -_-

“กินอีกแล้วนะไอติมอ่ะ เดี๋ยวก็ป่วยหรอก” บ่นไปก็อดจะบีบปลายจมูกแดงๆนั่นไม่ได้

“อ่าวว ก็มันอร่อยอ่ะจงอินนี่ เนี่ยก็กินแต่กาแฟเดี๋ยวก็ดำเหมือนกาแฟหรอก” คยองซูพูดเสียงใสพลางเล็มไอติมไปเรื่อยๆเหมือนกับว่าประโยคเมื่อกี้มันไม่ได้ด่าไม่ได้แซะไม่ได้อะไรเลยทั้งนั้น ส่วนคนฟังนี่แทบเงิบ นับวันคนตรงหน้าแทบจะอัพเกรดฝีปากไม่หยุดหย่อนซะแล้ว

อืมดี.. แต่คิมไคมีไรจะปรึกษาอย่าง

ถ้าเตะอนาคตเมียตายมันจะเป็นไรมั้ย!!?

และเขาก็คิดได้ว่าจะกลายเป็นคนไร้เมีย พฮึก

“งืมมม ป่ะ กลับบ้านกันเถอะมายเดสตีนี่” แกล้งบึนปากให้ตลกๆจนคนมองหัวเราะก่อนจะคว้ามือเล็กภายใต้ถุงมือนุ่มเหมือนเขามาจับไว้แล้วเดินกลับบ้านพักพร้อมกันเหมือนทุกวัน

จะว่าไปก็เพิ่งผ่านมาได้เกือบห้าเดือนแล้วที่เขาย้ายมาอยู่อเมริกากับคยองซูในฐานะนักเรียนทุน ทุกอย่างในชีวิตเปลี่ยนไปหมด ทั้งชีวิตประจำวัน ภาษา วัฒนธรรม รวมถึงคนที่อยู่ข้างกาย

ปกติเขาก็คงมีแต่เพื่อนให้เดินไปเรียนด้วยทุกวัน เฮฮาตลอดเวลา

ตอนนี้ก็มีแค่คนตัวเล็กนี่ที่ก้าวเดินไปพร้อมกันด้วยการสร้างอนาคต

ไม่ใช่ว่าไม่ดีหรอกนะ เขาก็มีความสุขดี

แต่บางทีมันก็อดคิดถึงเพื่อนที่เป็นเหมือนครึ่งนึงของชีวิตไม่ได้จริงๆ

มาวันแรกก็แทบทำอะไรไม่ถูกเลยด้วยซ้ำจนทำให้เขาป่วยแบบกะทันหัน ส่วนคยองซูที่เคยมาเรียนอยู่แล้วก็เป็นเรื่องปกติไป พอไปที่โรงเรียนเขาก็กลายเป็นคนนิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะคุยกับใคร แถมกลัวจะคุยไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ ภาษาอังกฤษที่กระท่อนกระแท่นจนบางครั้งกลายเป็นตัวตลก มันทำให้เขาไม่อยากไปเรียน มันไม่มีกำลังใจเลยสักอย่าง แต่เพราะมีคยองซูอยู่ๆข้างเสมอ มันจึงทำให้เขาผ่านมาได้ เรียกว่าทุกวันนี้พูดคล่องขนาดนี้ที่กวนตีนชาวบ้านแบบโกอินเตอร์ได้แล้วนะคร้าบ อิอิ

และอย่าถามถึงเพื่อนที่โรงเรียนเลย พูดได้คำเดียวว่า โน -_-

ไม่ใช่ไม่ดี แต่เข้าใจปะวะ ว่ามันไม่ใช่อ่ะ!! มันไม่ใช่อย่างที่ชายชอบ!!

ที่นี่เขาเลยมีคยองซูเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

“หื้อ? เหม่ออีกแล้วหรอจงอินนี่!” กระพริบตาปริบๆได้สติจากเสียงที่อีกคนเรียก พอหันมามองอีกทีสิ่งที่เห็นก็เป็นแฟนตาโตกำลังกระโดดอยู่หน้าเขา ดูแล้วเหมือนหมากระเป๋าขี้เล่นไงไม่รู้55555555555555 พูดไม่ได้นะ พูดได้แค่ในใจนะ ._.

“นิดหน่อยเองคร้าบบ” ไคยิ้มก่อนจะเปิดประตูบ้านที่อีกคนไขไว้แล้วเข้าไป จะว่าไปนึกแล้วก็ฟินไม่หายเปลี่ยนจากบ้านแฝดในซีซั่นที่แล้วเป็นบ้านเดี่ยวน่ารักฟรุ้งฟริ้ง อะสะละบระฮรึ่ยมาก!

แต่บอกไว้ก่อนนะว่าคิมไคเห็นหล่อๆเข้มๆแบบนี้

ไม่เคยทำอะไรเกินเลยนะครับผม!

คยองซูยังปลอดภัยอยู่เสมอ อิอิ

‘ครืดดดด..ครืดดดดด’ เสียงสั่นของไอแพตที่วางแหมะอยู่บนโต๊ะทั้งที่พวกเขาเพิ่งก้าวเข้าบ้านยิ่งทำให้งุนงงว่าอะไรมันจะขนาดนั้น? อีกอย่างใครมันจะโทรเข้ามาในไอแพตได้อีกวะ -_-?

อ้อ.. เหมือนคิมไคจะมีลางสังหรณ์นะว่าหนีไม่พ้น..

(กดปุ่มรับ)

'อ้ายยยยยยยยยยยมืดดดดดดดดดดดดด โฮรววววววววววววววววว'

ไคเบ้หน้าพร้อมยกมันห่างจากตัว คยองซูเองก็สะดุ้งก่อนจะรีบเอามืออุดหู ทั้งคู่ยืนรอจนเสียงโหยหวนจากปลายสายนั่นเงียบลงจึงค่อยๆชะโงกหน้าเข้าไปในจอให้คนสนิทได้เห็น เอาจริงพวกเขาชินแล้วละกับไอ้อาการแปลกประหลาดจากเพื่อนรักที่มันจะทุกครั้งที่ไอแพตนี่มันสั่น..

หรือว่าไอแพตมันจะมีอาถรรพ์วะ??

‘เป็นไรอีกละไอ้ตุ้ด.. อ้าวไอ้หยอย! แหมมีเมียเตี้ยประดับหน้ารถเป็นหมากระเป๋าเลยนะ!’

“นี่ไอ้มืดมึงจะเอายังไงกับกูห๊า!!” เออดี ดูปากมันยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน -_-!!

แบคฮยอนแหวใส่ทันทีที่ได้ยิน ไอ้เราก็อุตส่าเงียบๆให้ผัวเมียเก่ามันปลอบกันไปเอง ไหนมันยังแวะมากัดได้อีกวะเนี่ย ชานยอลก็นะแทนจะดุด่าว่าเพื่อนไรให้เขาหน่อยงี้ก็สนุกมันเลยสิ ขำห่าไรนักหนาไม่รู้! แค่เสียงไอ้ตุ้ดที่เหมือนโดนจับทำหมันหลังรถนี่ก็รำคาญชิบหายแล้ว!

ไม่นับว่าเป็นเพื่อนนะกูจะเอาตีนยัดปากไปนานละ!

“แล้วมึงน่ะ! หยุดขำได้ยังวะ!! มึงคิดว่ากูตลกมากนักไง๊!!? นี่ดีนะกูห่วงชีวิตกูมากกว่าไม่งั้นมึงไม่ได้นั่งขำอยู่งี้หร้อก!! นู่นนนมึงได้กลายเป็นผีสิงรถคันนี้ไปแล้ว!! ซึ่งถ้าเป็นจริงกูก็เป็นผีเหมือนมึงไงละสัด!! จบนะ!!!”

คนฟังนิ่งงันปากงับหุบปิดสนิทก่อนจะได้หัวเราะต่อ ชานยอลตัวแฟบหูกางๆก็ลีบลงเหมือนหมาหงอยคอยแต่จ้องถนนข้างหน้าอย่างไม่คิดจะอะไรอีก นี่หนอเวรกรรมคนจะมีเมียดันเลือกเมียดุยิ่งกว่าหมาอีก!!

‘เออๆๆ กูแหย่เล่นเว้ยยย ไอ้คนน่าร้ากกกก โอ๋ๆๆๆ’ ไคตอบกลับมาพร้อมกับคยองซูที่ส่งยิ้มแห้งๆให้ แบคฮยอนเหลือบตามองหน้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้ารถที่กำลังโชว์โปรแกรมแชทสุดไฮเทคบนรถไว้ก็ได้แต่ขู่ฟ่อๆกลับไปแต่ก็ไม่คิดจะทำอะไร เอาจริง เหนื่อย!

คนต้นเหตุด้านหลังพอได้จังหวะพูดจริงๆสักทีหลังจากปล่อยเพื่อนด่าทอทักทายกัน(?)ไปสักพัก แต่ทันทีที่จะอ้าปากแล้วมีเสียงออกมาเบาๆในโทนแหลมเขาก็โดนไอ้คู่ผัวเมียหน้ารถเหล่เข้าให้แล้ว

ได้ๆ.. โอจะเงียบเอง ไม่ต้องบังคับโอ.. (_ _ )

“คือมึงไอ้มืดกูจะมีเรื่องไรอีกวะนอกจาก..”

‘จะเรียกร้องให้ผัวเก่ามึงกลับหรอจ้ะ?’ คำตอบจากอีกคนที่ยื่นหน้าดำๆมาลอยหน้าลอยตาใกล้ๆกล้องยิ่งทำให้เขาอยากอ้วกแต่ดีที่ยั้งมีไว้ทันไม่งั้นกดวางไปละ หันไปก็เห็นไอ้เตี้ยนี่ตีมือตัวเองยิกๆเลย สงสัยใช้พลังมากอยู่ในการไม่กดปุ่มวาง

“อย่าสำคัญตัวผิด” ยกมือห้ามเป็นแบบปางห้ามญาติก่อนเซฮุนจะพูดต่อ ในขณะที่คนในจอก็เกาหัวงงๆ ข้างๆก็เป็นคยองซูที่ตั้งใจฟังอย่างเงียบๆพลางส่ายหัวให้กับความติ๊งต๊องของแฟนหนุ่มคนดำ

“ต้องเรื่องพี่ซูโฮดิวะ!! จะมีเรื่องไหนที่กูจะเป็นจะตายแบบนี้บ้างงงงงงงงงงงงงงง!!” 

อยู่ๆก็คุมตัวเองไม่ได้ เซฮุนแหกปากร้องไห้เป็นเด็กดีดดิ้นอยู่หลังเบาะอีกครั้งเล่นเอาชานยอลสะดุ้งจนขับรถมันเป๋ไปข้างหนึ่ง แบคฮยอนที่ทั้งโมโหทั้งตกใจก็นั่งเบิกตาค้างสะบัดหน้าสลับไปมาระหว่างถนนและหลังรถ

‘เชี่ยยยยยยย!! เดี๋ยวก็ตายห่ากันหมดหรอก!! ไอ้ตุ้ดพอ!!!'

กลายเป็นเสียงจากทางไกลที่ช่วยให้เหตุวุ่นวายในรถหยุดลงได้ ไคและคยองซูต่างลุกขึ้นยืนเหมือนลุ้นผลบอลที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีในเมื่อพวกเขาก็อยู่แค่ในจอ ทั้งสามคนบนรถนั่งนิ่งช็อคก่อนจะตั้งสติแล้วทำในสิ่งที่ต้องทำต่อ

เซฮุนเงียบเสียงลงและสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเริ่มเล่าทุกอย่างให้อีกสองคนในสายฟัง แบคฮยอนก็นั่งเงียบไม่คิดจะบ่นอะไรเอาแต่ดมยาดมอย่างเดียว ชานยอลเองก็เอาแต่ขับรถไม่แม้แต่จะหันมองอะไรอีกแล้วเกิดเขาวอกแวกอีกมีหวังได้ตายจริงๆแน่

ก็ภาวนาให้พวกเขาไปถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัยแล้วกันตอนนี้

“เห้อออ..”

ไม่รู้ว่าวันนี้ซูโฮถอนหายใจไปเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว

ทำไงได้ละ มันมีเรื่องไม่ดีตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว T T

คนตัวขาวนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเหมือนเดิม เขาเองก็ไม่ได้โกรธเรื่องอะไรนั่นกับเซฮุนนักหรอก แต่ที่มันทำให้เขาหงุดหงิดจริงๆคือทำไมเซฮุนไม่โตซักทีนะ! คิดดูสิว่าเรื่องที่อีกคนงอนเขาจนโวยวายลั่นบ้านนั่นมันตลกแค่ไหน ใครรู้ก็คงเอือมระอาเหมือนเขานั่นแหละ

เขาก็แค่อยากให้เซฮุนโตขึ้นจริงๆซักที ไม่ใช่มัวเล่นอะไรเป็นเด็กอยู่แบบนี้

“นายก็จะสิบแปดแล้วนะเซฮุนนา..” พึมพำกับตัวเองเสียงเบาพลางหมุนดอกไม้ที่ไว้ติดหน้าอกไปมา ซูโฮหันไปมองของขวัญชิ้นเล็กๆ ทั้งกระดาษเฟรนชิพ รูปของเพื่อนๆมากมายที่เขียนให้เขาอยู่ในกล่องข้างตัวแล้วก็ยกยิ้มบางๆ

ใช่แล้วล่ะวันนี้คือวันสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่โรงเรียนนี้

วันปัจฉิมนิเทศ

ถึงมันจะอบอุ่นและอบอวลไปด้วยความผูกพันมากมายในโรงเรียนนี้

แต่หัวใจเขากลับยังกลับเรียกร้องบางอย่างทั้งที่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ

ก็ยังโกรธกันอยู่เลย โอเซฮุนจะมาหาได้ยังไงล่ะ..

ของอะไรที่ได้รับมาไม่ว่าจะกี่ชิ้นมันก็เทียบไม่ได้กับใบหน้าทะเล้นๆของเด็กนั่นหรอก

..แค่มาหน้าเสาธงตอนฉันออกไปยืนก็ได้นะเซฮุนนา..

“ซูโฮเดี๋ยวเธอเตรียมตัวได้แล้วนะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว” อาจารย์คนหนึ่งเดินมาพูดกับเขา ซูโฮรับคำพร้อมก้มหัวขอบคุณอีกครั้ง พออาจารย์เดินออกไปเขาก็อดจะถอนหายใจอีกครั้งไม่ได้ เขาติดดอกไม้ลงบนเสื้อนักเรียนด้านขวา ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเข้าแถวรวมกับเพื่อนๆ

คนที่เป็นถึงประธานนักเรียนจึงต้องมีการกล่าวอำลาให้กับโรงเรียนและอาจารย์พร้อมทั้งส่งมอบหน้าที่ให้กับรุ่นน้องที่ขึ้นมาเป็นพี่ใหญ่ในโรงเรียนนี้แทนพวกเขา วันนี้ทั้งวันพวกเขาจึงต้องอยู่ที่หอประชุมอย่างเดียว

คิดแล้วก็เศร้าเหมือนกัน ชีวิตมันผ่านไปไวเกินกว่าจะรู้ตัว

วันนึงอยู่ๆเขาก็ต้องก้าวเข้ารั้วมหาลัยซะแล้ว

เพราะเวลามันผ่านไปเร็วแบบนี้ไงเขาถึงเป็นห่วงโอเซฮุนอยู่ตลอดเวลา

นายจะเข้าใจพี่มั้ยนะ.. โอเซฮุน

‘เอี๊ยดดดดดดดด!’ ล้อใหญ่ของบิ๊กไบท์สุดเท่เบรกตัวโก่งทันที่มันใกล้จะเลยหน้ารั้วโรงเรียนมัธยมปลายที่คุ้นเคย มินซอกหอบหายใจก่อนจะโดดลงจากรถพร้อมหันไปแว้ดใส่เพื่อนรักขาซิ่งที่เกือบพาเขาหน้าแหกซะแล้ว แต่ตลอดทางใช่ว่ามันจะขับดีๆซะเมื่อไหร่!

ก็ไอ้พ่อบ้านผลิตน้ำมันแม่งเล่นปาดคนนู้นคนนี้ เร่งเครื่องอยู่นั่น ไม่รู้ว่าตอนท้องพ่อมันพาแม่มันไปนั่งรถแข่งบ่อยๆหรือไง ลูกถึงออกมาเป็นแบบนี้

“มึงนี่มันจริงเลยว่ะไอ้เล่ย!! โอ้ยยย กูนี่ก็โง่ชิบหายรู้อยู่แล้วว่ามึงจะขับแบบนี้ ก็ยังเสือกโบกรถมึงทุกครั้งที่เห็นมึงขับผ่าน นี่ถ้าอิพี่แด้มันได้รถเมื่อไหร่นะ กูจะไม่เอาตูดมาจูบเบาะรถมึงอีกเลย!” มินซอกบ่นอย่างหัวเสีย ผมที่เขาเซ็ทมามันก็เละไม่เหลือซากแล้วด้วย

“แต่จะเอาก้นไปจูบของไอ้พี่แด้มันอะดิ!”

..

..

-//////[]/////-!!!

“อ..ไอ้!..ไอ้เล่ยมึงพูดไรของมึงวะ!!?” คนตัวกลมพูดตะกุกตะกักด้วยหน้าแดงแปร้ดทันที ยกนิ้วขึ้นชี้หน้าหล่อใสของเพื่อนสนิทที่ยกยิ้มกวนประสาทมาให้

“อะไรมึง? นี่คิดอะไรวะ? ทะลึ่ง.. กูหมายถึงเบาะรถของไอ้พี่แด้มันไง” ยิ่งเห็นมินซอกดิ้นพล่านด้วยความเขินอายเลย์เองก็ยิ่งได้ใจแกล้งหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด คนตัวกลมที่ไม่รู้จะเถียงอะไรก็หันไปเตะรถสุดรักสุดหวงแทนเล่นเอาเจ้าของแทบจะทรุดลงกับพื้น

วันนี้ลูกพ่อเจ็บช้ำเหลือเกิน Y-Y

“เห้ยยพวกมึง!!”

เลย์และมินซอกหันไปทางต้นเสียงก่อนจะได้เปิดศึกเถียงกัน ชานยอลดึงคอเสื้อลากไอ้คนที่ดูไร้เรี่ยวแรงอย่างเซฮุนมาพร้อมกับแบคฮยอนที่มุ่ยหน้ามาแต่ไกล เดาได้ไม่ยากเลยว่าไอ้ตุ้ดนี่ต้องไปก่อเรื่องอะไรมาอีกชัว

“ไอ้เล่ย!! นี่กูไม่คิดว่าจะเจอมึงนะเนี่ย!!” คนตัวสูงสุดทักเพื่อนที่ชิงเข้ามหาลัยไปก่อนเสียงดังลั่น

“ตกใจขนาดนั้นก็ไหว้มันซะสิ” โดนแฟนตัวเล็กจิกกัดอย่างไม่มีเหตุผล ชานยอลหันขวับไปมองหวังจะสวนกลับแฟนตัวเองสักดอก หากแต่เซฮุนกลับตะครุบปากไว้พร้อมส่ายหน้ารัวๆ ประมาณว่าอย่าเลยโอขอ วันนี้โอก็รู้สึกเป็นภาระมากแล้วเพื่อน

อย่าให้ครอบครัวชิงสุกก่อนห่ามอย่างพวกมึงต้องแตกหักเพราะโอเลย (._. ;)//

แล้วโอก็ขอเงียบแบบจิตหลุดต่อไป

“แล้วนี่มึงไม่คิดจะเข้าเรียนกันไง? เลทซะขนาดนี้..เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยว่ะ” เลย์หัวเราะเบาๆระหว่างก้มดูนาฬิกาข้อมือ แต่ก็โดนมินซอกผลักหัวแรงๆเข้าให้

“โหยยยทำเป็นว่าคนอื่นนะเว้ยย แล้วที่มึนมานั่งหน้าสลอนเป็นผีคลั่งรถอยู่นี่คืออะไรวะ?”

“ไม่รู้..” ตอบไปอย่างขอไปทีพร้อมทำหน้าเหรอหราเหมือนไม่ได้พูดว่าใครทั้งนั้นเลย ปล่อยมันไปอย่างที่เป็น

อยู่ๆเสียงปรบมือก็ดังขึ้นจากในโรงเรียนราวกับว่ามีคนเกือบร้อยคนกำลังปรบมือยาวอยู่ตรงหน้าหอประชุม เสียงเพลงประจำโรงเรียนก็เปิดคลอไว้เบาๆด้วย เหมือนกับจะมีงานอะไรซักอย่างนะ..

“มันมีงานอะไรป่าววะ? ปกติเสียงมันไม่ดังขนาดนี้นะเว่ย” ชานยอลพูดขึ้นพร้อมเกาหัวอย่างงงๆ

“เออดิ จะสิบโมงละยังจะมีงานอยู่อีกอ่อวะ?”

“น่าคิดๆ” ทั้งมินซอกและเลย์ก็เห็นด้วยเพราะยังไงเวลานี้ทั้งเรียนควรจะเงียบๆเนื่องจากอยู่ในช่วงเวลาเรียน สงสัยงานที่ว่าคงจะใหญ่หน้าดูถึงได้จัดแทรกเวลาเรียนขนาดนี้

เอ้ะ แต่มันคุ้นๆนะเหมือนงานอะไรสักอย่าง..

“ไอ้เผือกไหนๆมึงก็อยู่ขนาดนี้ละ มึงเข้าไปกับพวกกูเหอะ” แบคฮยอนบอกก่อนจะเดินนำเข้าประตูโรงเรียนไปแบบยังงอนแฟนตัวสูงอยู่และก็พบอีกอย่างที่แปลกคือ แม้แต่ยามที่ประตูยังไม่อยู่เขียนใบสายให้เขาเลยด้วยซ้ำ

“จะบ้าอ่อมึง นี่มันเปิดมหาลัยวันแรกให้มันโดดเลยอะนะ หนักไปมั้ง..”

“ไปดิปะ” เลย์พูดแทรกก่อนชานยอลจะพูดจบ เขาเปิดเบาะที่นั่งอยู่และดึงเสื้อคลุมนอกของโรงเรียนออกมาก่อนจะสวมมันลงไปพลางยักคิ้วให้เหล่าเพื่อนสนิทที่เหวอแดกกันไปหมด

ถ้ามึงจะเตรียมมาขนาดนี้นะ.. มึงกลับมาเรียนที่นี่เหอะสั้ด!!

เซฮุนที่ทำตัวเหมือนซากศพเอาแต่ยืนพิงเป็นภาระให้เพื่อนตัวสูงอยู่แบบนั้น ก่อนจะต้องโดนสะบัดทิ้งเพราะทุกคนเริ่มเดินเข้าไปในโรงเรียน คนโดนทิ้งจึงต้องจำใจยอมเดินด้วยขาของตัวเองสักที แต่ทันที่ขาก้าวผ่านประตูโรงเรียนเข้าไป เสียงที่ได้ยินก็ทำให้เขาออกวิ่งไปยังหน้าหอประชุมโดยไม่รู้ตัว

‘..ผมซูโฮ ประธานนักเรียน ขอเป็นตัวแทนของเพื่อนๆทุกคน..’

“เชี่ยยย!! ไอ้ตุ้ดมึงจะวิ่งไปไหนวะเนี่ย!!” แบคฮยอนแว้ดขึ้นหลังจากมันวิ่งเฉียดเขาไปจนเกือบคว่ำทั้งคู่ แต่เสียงที่ดังออกจากลำโพงในโรงเรียนก็ทำให้เขาเข้าใจแล้วหายโง่กันทั้งหมดทันที

..

..

..

“มึงวันนี้แม่งวันปัจฉิมว่ะ!!”

ชิบหายละไง! ลืมกันยกแก๊งเลยมั้ยล่ะ!

เตรียมจะออกวิ่งตามเพื่อนสนิทตัวเองไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงของคนที่เดินรั้งท้ายดันพูดขึ้นมาเสียก่อน “กูว่ามันไม่ใช่ปัจฉิม..” เลย์พูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก

“มันจะไม่ใช่ได้ไงวะไอ้เล่ย ก็ได้ยินกันอยู่เนี่ย”

หึ.. รู้จักพี่เล่ยกันน้อยไปซะแล้ว คนๆนี้พัฒนาแล้วนะขอบอก

“แถวบ้านกูเรียกปัจจิ๋มว่ะ!”

“เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!” ถ้าชานยอลไม่คว้าแขนแฟนตัวเล็กไว้และถ้าชานยอลไม่มีแรงพอจะดึงเสื้อของอีอ้วนไว้มีหวังไอ้จีนแผ่นดินใหญ่ได้โดนแหกอกแน่ๆ พวกเขาที่ได้ยินนี่อึ้งซะยิ่งกว่าอึ้งอีก ปกติเลย์มันเล่นอะไรแบบนี้ซะที่ไหนล่ะ หรืออิเจ๊พี่ลู่มันจะสอนมา?

โอ้ยยย กูละเพลีย!

“ยืนเป็นกระบืออมยิ้มอยู่นั่นแหละไอ้หยอย! จะปล่อยกูได้ย้างงงงง!”

เออแล้วเมื่อไหร่ไอ้เตี้ยหมาตื่นตาหายนี่จะเลิกโวยวายซักทีวะครับ -_-!! (คิดในใจ)

มาครบแล้นนนนนนนนนนนนน ขอบคุณทุกคอมเม้นนะจ้ะ แฮ่กกกกกก เหนื่อยยยยย แฮ่กกกก ร้ากกกกกก :) #ชัทอัพ2