คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 6
CHAPTER 6
รถยนต์ BMW สีดำขลับเงางามขับเข้ามาจอดเทียบที่ริมฟุตบาตหน้าโรงเรียนมัธยมแทอึน คนขับรถรีบลงมาเปิดประตูให้คนที่นั่งอยู่เบาะหลังลง ซูโฮก้มหัวให้คนขับรถก่อนจะเดินเข้าโรงเรียน
ทันทีที่ก้าวผ่านประตูเข้ามา สายตาหลายสิบคู่ก็จ้องมาทางเขา พร้อมเริ่มซุบซิบถึงเหตุการณ์วันนั้นที่ร่างสูงของอีกคนลากเขาออกนอกโรงเรียนไป
ไม่น่ารีบเลย วันนั้นไม่น่าลืมเอาแว่นกลับมาด้วย!
ซูโฮนึกโทษตัวเองในใจ เพราะตอนนี้บนใบหน้าเขาไม่มีแว่นกรอบสีดำที่ใส่อยู่เสมอให้ดูน่าเกรงขาม ขาเรียวรีบก้าวเดินให้เร็วขึ้นแต่ก็รักษาให้ท่าทางดูปกติ ใบหน้าหวานก็ก้มมองพื้นอย่างเดียว
“แกนั่นมันคนที่เซฮุนพาออกไปด้วยวันนั้นนิ ..”
“ใช่ๆ ไม่คุ้นหน้าเลยเนอะ ฉันอยากรู้จริงๆ”
“ฉันว่าต้องเป็นแฟนเซฮุนแน่เลยแก!”
“ฉะ..”กำลังจะอ้าปากหันไปเถียงกับกลุ่มผู้หญิงที่เดินสวนมา แต่ก็ต้องรีบหันกลับทันที เพราะลืมไปว่าเขาอยู่สภาพที่ไม่สมบูรณ์แบบ ยังทำอะไรไม่ได้ ซูโฮเลยได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมแล้วรีบเดินไปยังห้องของตัวเองเหมือนเดิม
“เห้ออ..”ทันทีที่ปิดประตูห้องเสร็จ ร่างบางก็ทิ้งตัวลงกับโซฟาอย่างเหนื่อยใจ ร่างบางเงยหน้ามองเพดานพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขา ทั้งที่ชีวิตประธานนักเรียนอย่างเขาสงบสุข เรียบร้อย เป็นระเบียบมาตลอด ถึงจะมีคนสนใจ แต่ก็ไม่มีใครมายุ่ง ก็ดีแล้ว..?
“เพราะนายคนเดียวเลย โอ เซฮุน! ฉันปวดหัวไปหมดแล้ววว”เสียงหวานบ่นกระปอดกระแปด แล้วเบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เป็นเด็กๆ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเอกสารใหม่ที่วางอยู่บนโต๊ะ
ถึง : ประธานนักเรียน
เรื่อง : กิจกรรมค่าย ‘The Brothers น้องปีสองพี่ปีสาม’
วันที่ : 17/05/12
เนื่องด้วยคณะอาจารย์ทางโรงเรียนเล็งเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้องภายในโรงเรียนนั้นเป็นเรื่องสำคัญ เพราะเป็นปัจจัยหลักในการสร้างความมั่นคงเป็นปึกแผ่นให้กับโรงเรียนมัธยมปลายแทอึน อีกทั้งยังเสริมสร้างและปลูกฝังมนุษยสัมพันธ์ให้กับนักเรียนผู้เข้าร่วมโครงการทุกคน โดยจะมีนิสิตฝึกสอนเป็นผู้ดูแลให้ความช่วยเหลือตลอดกิจกรรม
กิจกรรมค่ายจะเริ่มขึ้นในวันที่ 20 – 23 เป็นเวลา 4 วัน 3 คืน
ออกเดินทางวันที่ 19 เวลา 7.00 น. ถึง เวลา 16.00 น.
เดินทางกลับวันที่ 24 เวลา 6.00 น. ถึง เวลา 15.00 น.
ด้วยเหตุนี้ทางคณะอาจารย์จึงลงความเห็นว่า ประธานนักเรียน สมควรจะได้รับตำแหน่ง ประธานค่าย ในครั้งนี้ รวมถึงผู้มีสิทธิ์ที่จะเข้าร่วมกิจกรรม จะต้องเป็นนักเรียนชายมัธยมปลายปีสองและปีสามเท่านั้น จึงเรียนมาเพื่อทราบ…
“โอ้ยย! อะไรอีกแล้วเนี่ย!! TOT”
“มึงไปค่ายกัน!!”แบคฮยอนวิ่งเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทางตื่นเต้น พร้อมชูใบประกาศที่เขาไปดึงมาจากบอร์ดประชาสัมพันธ์ให้เพื่อนดู
“เดอะ บราเธอร์ส ?”ไคมองแล้วอ่านชื่อออกมา
“รับแต่ผู้ชายด้วยวะมึง น่าสนๆ”มินซอกเองก็เงยหน้าขึ้นจาก PSP แล้วสนใจบ้าง
“แม่งไม่มีผู้หญิงวะเซ็ง”เซฮุนและชานยอลเอ่ยขึ้นพร้อมกันแล้วหันหน้าหนี ไปทำไมค่ายที่มีแต่ผู้ชาย ไม่เจริญหูเจริญตาเลยสักนิด
“กูไม่ไป ขี้เกียจ”เลย์บอกพร้อมหันหน้าฟุบหลับไปอีกทาง
“โหย อะไรวะ! ไม่ได้พวกมึงต้องไป!”คนตัวเล็กยืนกอดอก แล้วจ้องเขม็งไปที่เพื่อนอีกสามคนที่จะไม่ยอมไป
“ไปเหอะมึง กูอยากไป นะๆๆๆ”มินซอกเห็นว่าไม้แข็งใช้ไม่ได้ ก็เลยลงทุนอ้อน โดนการเอาหน้าไปถูไถไหล่ของไค
“โอ้ยย นี่มึงอ้อนกู หรือ อ้อนตีนวะเนี่ย”ไคเอื้อมมือไปบีบจมูกขาวแล้วโยกไปมา
“ฮ่าๆๆ ไอ้อ้วนมึงเหมือนหมูเลยวะ”ชานยอลที่หันมาเห็นก็ขำยกใหญ่ รวมถึงคนอื่นๆด้วย
“ปล่อยกูนะ!”เสียงแปร่งๆของมินซอกทำเพื่อนทั้งหลาย ขำกันเข้าไปอีก
“อย่าไปเลยมึง เสียเวลาเปล่า เหนื่อยด้วย”เซฮุนบอก
“ไม่!!! กูกับไอ้อ้วนไป พวกมึง ก็ ต้อง ไป!!!”แบคฮยอนพูดเสียงแข็ง พร้อมเพ่งเล็งไปที่คนตัวสูงโดยเฉพาะ ร่างสูงกระแอมไอเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าหนี
“มึงด้วยเลย์”มืออวบฟาดเข้าที่หลังกว้างของคนที่หลับอยู่อย่างจัง จนเจ้าตัวเด้งขึ้นมาร้องลั่นก่อนจะหันไปเล่นงานคนทำคืน
“ตกลงว่าพวกมึงไปนะ ขอบคุณมากครับ”ร่างบางยิ้มกว้าง ในขณะที่บุรุษอีกสี่คนทำหน้าเหวอ มินซอกเองก็ปรบมือแล้วพยักหน้าตาม
กูไปตกลงกับมันตอนไหนวะ?
“ไปไอ้หยอย ไปเขียนใบสมัครกับกู!”กระเป๋าเป้ใบเล็กถูกวางลง พร้อมแขนเล็กที่มาฉุดกระชากร่างสูงของชานยอลให้ลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป
“หมดกัน เวลาที่กูจะอยู่กับมายเดสตีนี่”ไคครวญครางแล้วทำหน้าเป็นไก่เหี่ยว
“หมดด้วย เวลาที่กูจะ… ม่อสาว”เซฮุนที่เกือบจะต่อประโยคไม่ได้พูดบ้าง
“หมดเหมือนกัน เวลาที่กูจะนอน”เลย์ดูจะเซ็งจริงๆ เขาอยากจะนอนให้มันสบายๆทั้งวัน แต่ไอ้เพื่อนตัวแสบก็หาเรื่องมาให้เล่นจนได้
“แต่ละคน เหตุผลมึงนี่เหี้ยจริง =________=”
“ใครจะมีเวลาขี้ทั้งปีทั้งชาติเท่ามึงละ อีอ้วน!”
“มึงไม่ต้องประชดกูเลยนะไอ้มืด คอยดูกูจะทำให้มึงดำกว่าเดิมให้ได้”
“เห้ย กูเริ่มอยากไปแล้ววะ อิอิ”เซฮุนหันมายักคิ้วกวนตีนใส่กัมจงเพื่อนรักทันที
“แล้วมึงต้องไม่ได้นอนตลอดวันแน่ ไอ้ขนมไร้ประโยชน์!”
“อะไรวะ ขนมไร้ประโยชน์?”
“ก็ชื่อมึงไงเลย์ ฮ่าๆๆๆๆๆ”คงมีแค่เจ้าของมุกอย่างมินซอกขำคนเดียว
“ไว้อาลุยมุก สามนาที..”เซฮุนบอกก่อน ที่ทั้งเขา เลย์ และไคจะยืนขึ้นแล้วทำท่าไว้ทุกข์ล้อมรอบร่างอวบไว้
“ไอ้เหี้ย! กูยังไม่ตายเว้ย!!”
“เห้ย หยอยมึงเอาเทาเทาไปด้วยนะ”คนตัวเล็กเอ่ยเตือนคนตัวสูงที่กำลังนั่งเขียนใบสมัครไล่ชื่อเพื่อนอยู่ วันนี้เถาไม่มา เพราะบอกว่าอยู่ๆก็อยากนอน แต่ชานยอลเดาได้ว่า คุณญาตินั้นไม่อยากเจอเฮียคริสซะมากกว่า ตั้งแต่เรื่องที่เฮียหลุดปากว่าเคยจีบเขาวันนั้นนะ -___-;
“เออๆ สั่งจังวุ้ย!”แบคฮยอนที่ได้ยินอีกคนบ่น ก็ผลักหัวไปเบาๆ ก่อนจะหยิบใบชี้แจงค่ายมาอ่านอีกรอบ
“มีนิสิตฝึกสอนคอยดูแล.. งั้นพวกเฮียก็ต้องไปด้วยอะดิ เยส! สนุกแน่มึง”
“คิดจะทำอะไรอีกละไอ้เตี้ย ซนจริงๆนะมึงเนี่ย”
“อะไรวะ กูก็แค่จะทำให้เฮียกับเทาเทา เข้าใจกัน กูผิดหรอห๊า?”
“เออๆ ขอโทษครับไม่ผิดๆ แล้วกูกับมึงอะ..”ชานยอลที่เขียนใบสมัครเสร็จแล้ว ก็หันมายื่นให้คนที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะที่ใช้เขียน แบคฮยอนเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆกับสิ่งที่อีกคนพูด
“ห้ะ? อะไรกูกับมึง?”
“ก็กูกับมึงเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน”
“กู..กูเอาใบสมัครไปส่งนะ!”คนตัวเล็กนั่งอึ้งอยู่สักพัก ก่อนจะรีบลงจากโต๊ะหนีสายตาอีกคน แล้วเดินไปยื่นใบสมัครที่ห้องธุรการ ร่างสูงมองตามไปแล้วก็หัวเราะเบาๆ
ยิ่งแกล้งก็ยิ่งสนุกวะ ไอ้เตี้ยแม่งน่ารัก!
“그만큼 사랑하나 봐.. 그만큼 기다리나 봐..”เสียงร้องเพลงคลอเบาๆของเซฮุนหยุดลงเมื่อมือที่ล้วงกระเป๋าเสื้อสูทเพื่อจะหยิบโทรศัพท์ตนเองขึ้นมาเล่น ดันไปโดนกับสิ่งของบางอย่างที่มาอยู่ในนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ นิ้วเรียวรีบหยิบออกมาดู
“นี่มัน.. อ้อ แว่นของคุณประธานนี่หว่า ฮ่าๆ สงสัยแม่งลืมว่ะ”พูดกับตัวเองจนลืมมองคนรอบข้าง ไคที่เห็นเพื่อนตัวเองกำลังนั่งพูดกับแว่นของใครไม่รู้ จึงสะกิดถาม.. ด้วยเท้า
“แว่นใครวะมึง? แว่นสาวหรา”
“ไม่.. เออๆ เรื่องของกูมึงไม่เกี่ยว”
“เดี๋ยวนี้มึงมีความลับหรอห้ะ! มึงไม่เห็นกูสำคัญแล้วใช่มั้ย?”แขนยาวคว้าเข้ากับลำคออีกคนแล้วออกแรงดึง เซฮุนที่ไม่ทันตั้งตัวก็หงายไปด้านหลังจนเกือบล้ม
“ไอ้มืด! โอ้ย! มึงเล่น..เหี้ยไรเนี่ย ห้ะ”พูดก็ลำบาก นั่งก็ลำบาก แต่ก็ไม่ลืมโยกมือที่ถือแว่นหนีมือของคนด้านหลังที่เอื้อมมาจะคว้าไว้
“หวงด้วยวะเห้ย! ไม่เบานะมึง”ไคยังไม่ละความพยายาม ยังคงไล่คว้าแบบนั้นอยู่เรื่อยๆ
“ไอ้หัวไค กูจะ.. จะตายแล้ว!!”
“เซฮุน มีคนมาขอพบ รออยู่ที่หลังตึก”อยู่ๆเสียงผู้หญิงคนนึงก็พูดขึ้นแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่ แต่ก็ดังพอให้เจ้าตัวและผองเพื่อนได้ยิน ทั้งมินซอก เลย์ แบคฮยอนและชานยอลก็ดูจะสงสัยอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“มึงว่าใครวะ?”ไคหันมาถามความเห็นเพื่อน เลย์กับมินซอกส่ายหน้าแล้วกดเกมส์กันต่อ
“สาวๆมันมั้ง”ชานยอลบอกขณะที่เท้าคางอยู่บนโต๊ะของแบคฮยอน
“เออ คงไม่ใช่แม่มันหรอก”คนตัวเล็กออกความเห็นบ้าง ก่อนจะหันไปนั่งทำอะไรยุกยิกอยู่กับคนตัวสูงเหมือนเดิม ราวกับโลกนี้มีแค่เราสองคน..
“เอาอีกละ กูละเบื่อ -___________-”ไคที่เห็นโมเมนต์ชานแบคอีกครั้ง ก็ทำหน้าเอือมๆ ก่อนจะถูกไอ้คนในวงแขนท้วงขึ้นมา
“ก่อนที่พวกมึงจะคุยกัน มึงปล่อยกูก่อนไอ้มืด!”
“โทษๆ กูลืม”เซฮุนรีบลุกขึ้นยืนแล้วจ้องอีกคนอย่างคาดโทษ ก่อนจะจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยนิดหน่อย แล้วเตรียมเดินออกไป
“อย่านานนะมึง คิดถึงง่ะ >3<”ไคตีก้นคนที่เดินผ่านโต๊ะเขาพร้อมทำปากจู๋ใส่ เซฮุนหันมาร้องโวยวายแล้วชี้หน้าคนแกล้งด้วยนิ้วกลาง ก่อนจะรีบเปิดประตูออกนอกห้องไป
“เห้ยมึง!! ไปแอบดูไอ้ตุ้ดกัน!!”มินซอกกับเลย์พูดขึ้นพร้อมกันแล้วยิ้มร่า รวมถึงไอ้สามคนที่เหลือด้วย ไม่ต้องพูดต้องบอกอะไร ยังไงก็ไม่พลาดอยู่แล้ว หึหึ
ทั้งห้าคนรีบวิ่งออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็วแล้วรีบตรงไปที่หลังตึกทันที พอมาถึงสายตาทั้งห้าคู่ก็เห็นแผ่นหลังของเพื่อนสนิทกำลังยืนหันหน้าเข้าหาใครอีกคนที่พวกเขาไม่คุ้นหน้าเอาซะเลย
เหล่าขบวนการสอดรู้สอดเห็นโผล่หัวจากเสากันตามเสต็ปเดิมดังนี้
(‘___’) >>> ชานยอล
( *[ ]* ) >>> ไค แทนที่เซฮุน
( *O* ) >>> แบคฮยอน
(-___-) >>> เลย์
( =[]= ) >>> มินซอก
“ใครวะ กูไม่คุ้นหน้าเลย”ชานยอลพูดแล้วพยายามเพ่งมองหน้าคนๆนั้นอีกที
“นั่นดิ กูไม่เคยเห็น”มินซอกก็เห็นด้วย
“แม่งอยู่โรงเรียนนี้ด้วยหรอวะ?”เลย์เองก็ดูจะงงเหมือนกัน ถึงจะใส่ยูนิฟอร์มแทอึนแต่ใบหน้าขาวใสนั่นไม่เคยเห็นจริงๆ
“เป็นใครกูไม่สนละ แต่แม่งน่ารักมากอ่ะ! มองอยู่ไกลๆยังดูขาว..”
“ไอ้เหี้ยมืด!!!!!!”
“เออๆ กูรู้แล้ว -___-”
“พวกมึงพอเหอะ แต่กูว่าแม่งคุ้นๆนะ จริงๆ กูว่ากูเคยเห็น”แบคฮยอนพูดขัดขึ้นแล้วทำหน้าคิดหนัก
กูเคยเห็นหน้าที่ไหนวะ? โอ้ย นึกไม่ออก! แต่กูเคยเห็นจริงๆนะเว่ย..
“เอาแว่นฉันคืนมา”ร่างบางไม่รอช้า รีบพูดบอกคนที่พึ่งเดินเข้ามาเสียงแข็ง ใบหน้าหวานบึ้งตึงเล็กน้อยเพราะวันนี้เขาทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากหมกตัวอยู่ในห้อง
“ให้คืนเลยมันจะง่ายไปมั้ง”เซฮุนยืนยิ้มอย่างไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไร
“จะเอาอะไรอีก!”ซูโฮพูดจนเหมือนจะตะโกนใส่คนตรงหน้าอย่างขัดใจ
“อืม.. เอาอะไรดีน้า”ขาเรียวเดินวนไปรอบๆ ดวงตากลมใสของร่างบางกลอกไปมาอย่างเหนื่อยใจ คนๆนี้ทำให้ชีวิตเขาวุ่นวายไปหมด
“ไปค่ายรึเปล่า?”
“ฉันเป็นประธานค่าย จำเป็นต้องไป”
“งั้นก็ดี”หันมายิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์
“หมายความว่านายก็ไปใช่มั้ย..?”ซูโฮอยากได้ยินคำตอบจากปากอีกคนว่า ‘ไม่’ จริงๆ
“ใช่!”
ผิดคาดแล้วซูโฮ ทำใจซะ T-T
“นายกับเพื่อนอย่าก่อความวุ่นวายก็แล้วกัน”
“ฉันไม่รับปาก เป็นค่ายเพื่อความสนุกไม่ใช่หรอ? จะคิดมากทำไม”ขาเรียวย่างสุมเข้าไปใกล้คนตัวเล็กกว่า
“ถึงจะไปค่าย แต่ฉันก็ยังตัดแต้ม..”
“จะเอาแว่นคืนมั้ยห้ะ?”เสียงทุ้มพูดขัดก่อนที่อีกคนจะพูดประโยคที่เขาเกลียดแสนเกลียดออกมาจนจบ
“ก็เอามาสักทีสิ!”ซูโฮจ้องอีกคนเขม็ง แล้วเอื้อมมือไปคว้าแว่น แต่คนถืออยู่ก็ไวกว่าโยกมือหลบไปอีกทาง
“เป็นประธานแต่ก็ต้องรวมกลุ่มใช่มั้ย? กลุ่มทำกิจกรรมนะ”ถึงตัวเซฮุนจะไม่ได้สนใจค่ายนี่มากมาย แต่ก็พอจะเดาได้ว่าค่ายแบบนี้จะจัดในรูปแบบไหน
“ก็ใช่ กลุ่มละหกถึงเจ็ดคน นายถามทำไม?”
“มาอยู่กลุ่มฉันซะ”
“ไม่มีทาง! ฉัน..”
“แว่นนนนน”หมุนแว่นสีดำในมือไปมา ซูโฮกัดปากตัวเองอย่างคิดหนักตอนนี้เขาไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ไม่รู้ว่าร่างสูงคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงให้เขาไปรวมกลุ่มกับเพื่อนตัวเอง
“โอ้ยยย! ก็ได้ๆ ฉันไปอยู่กลุ่มนายก็ได้!”เสียงหวานตัดสินใจพูดออกมา ตอนนี้เขาต้องการจะเคลียร์งานให้เสร็จไปก่อนที่จะไปค่าย เขาต้องการแว่นมากจริงๆ ไม่งั้นเขาจะทำอะไรไม่ได้เลย
“ดีมาก แบบนี้สิถึงจะน่า..”
“อะไร? น่าอะไร?”มือขาวคว้าแว่นมาจากมืออีกคนแล้วรีบสวมเข้าที่ใบหน้าของตัวเองทันที เซฮุนถึงกับแค่นยิ้มออกมา ตอนนี้เขารู้สึกเกลียดไอ้แว่นบ้านี่มาก พอเห็นอีกคนใส่ก็ยิ่งหงุดหงิดดูยังไงมันก็ไม่ใช่ เขาไม่ชอบเลย เขาชอบที่ซูโฮถอดแว่นมากกว่าอีก!
“เปล่า ช่างเหอะ ฉันไปละ”พูดตัดบทแค่นั้นก็หันหลังกลับเตรียมเดินขึ้นตึกโดยไม่สนใจคนด้านหลังแม้แต่น้อย
“เหอะ! เป็นบ้าอะไรอีกละ”เสียงหวานบ่นทิ้งท้ายแต่ก็ไม่คิดจะทำอะไร เท้าเล็กรีบก้าวกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อที่จะรีบสะสางงานให้เสร็จ
“แม่งใส่แว่นจนได้.. กูละ.. เห้ย พวกมึง!!!!!! อย่าบอกนะว่า..”เซฮุนที่เดินบ่นถึงอีกคนมาตลอดทางก็เจอเข้ากับเพื่อนของตัวเองที่กำลังจะเดินหนีแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
“เห้ยย บ้า กูไม่ได้แอบฟังมึงนะ กูผ่านมาเฉยๆ”มินซอกรีบเอ่ยแก้ตัวในแบบที่ไม่เนียนเอาซะเลย
“ใช่ๆ กูแค่มาเดินเล่นกับไอ้เลย์ เนอะมึง”ไคนี่ก็แถไปสุดขอบโลก เลย์ก็พยักหน้าตาม
“เอ่อ.. กูก็มาฉี่เว่ย!”แบคฮยอนบอกพร้อมยิ้มแฉ่งอย่างกลบเกลื่อน นิ้วเล็กก็สะกิดให้คนตัวสูงตอบไปบ้าง
“กู กูก็มาดูไอ้เตี้ยฉี่”ชานยอลที่คิดอะไรไม่ออกก็ตอบไปแบบนั้น
“เหี้ย!!!!!!”อีกห้าคนรวมถึงเซฮุนประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน แล้วก็หันขวับมาที่คนพูดทันที
“พวกมึงแม่งโคตรของโคตรไม่เนียน มึงเห็นแล้วก็บอกมาเหอะ”
“เออๆ พวกกูเห็นแล้ว!”ร่างสูงตอบพร้อมยกมือขอโทษอีกคนส่งๆ คนอื่นก็ได้แต่เกาหัวแก้เก้อ
“งั้นมึงก็ตอบกูมาซะ ว่านึกนอกใจกูทำไม!”ไคที่ถลาเข้าไปล็อคคอเพื่อนตัวเองแล้วเค้นถาม
“ไอ้มืดมึงแหละนอกใจกูก่อน ฟายยย”เซฮุนเองก็ไม่ยอมแพ้หยิกเข้าที่หน้าท้องของอีกคน
“มึงบอกมาเลย ว่ามึงไปสนิทกับไอ้ประธานนักเรียนนั่นตอนไหน”เลย์หันมาถามเพื่อนด้วยใบหน้าที่จริงจัง
“มึง..รู้หรอวะ ว่าเป็น..”ใบหน้าคนถูกถามดูเหรอหราขึ้นเล็กน้อย
ชิบหายละ ยาวแน่กู ไอ้พวกนี้แม่งเสือกจำหน้าซูโฮได้อีก!
“นั่นคือไอ้ประธานหรอวะเตี้ย”ชานยอลก้มมากระซิบถามแบคฮยอน เพราะตัวเขาไม่เคยเห็นหน้าไอ้ประธานนี่เลย หรือว่าไม่สนใจก็ไม่รู้
“เออดิ กูก็ว่าแล้วว่าทำไมหน้าแม่งคุ้นๆ”แบคฮยอนเองก็กระซิบตอบ
“ตอนแรกพวกกูก็ไม่รู้หรอกว่าแม่งเป็นใคร จนมึงคืนแว่นให้แม่งใส่นั่นแหละ พวกกูก็จำได้”มินซอกบอก ตอนแรกที่พวกเขาเห็นคนที่เพื่อนยืนคุยด้วยเอาแว่นไปใส่ พอมองดีๆก็เห็นว่าเป็นประธานนักเรียนนั้นแทบจะช็อคกันน้ำลายฟูมปาก
ด้วยตัวพวกเขาเนี่ยคนละโลกกับคนแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ แล้วไอ้ตุ้ดนี่ไปรู้จักเนี่ยนะ?
“เออๆ กูไม่ได้สนิท แม่งดูสนิทกันตรงไหนวะ? ก็แค่กูเคยทำงานกับแม่งตอนวอนตีนใช้กู ที่กูมาสายไง แค่นั้นแหละ”
“แค่นั้น??”ไคเลิกคิ้วถาม พร้อมทุกสายตาจ้องมาที่เซฮุนอย่างจับผิด
“เออๆ ก็ได้ กูแค่หมันไส้แม่ง กูอยากแกล้งเฉยๆ ไม่ได้อะไรเว่ย.. เห้ย นี่จริงๆ พวกมึงอย่าทำหน้าแบบนั้นกันดิวะ!”
“ก็มึงแม่งหม้อ -__-”เลย์ตอบไปหน้านิ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับ คนอื่นๆจึงออกเดินตามกลับมาด้วย
“แต่ไอ้ประธานอะไรนั่นมันก็ดูสวยนะเว่ย หน้าหวานดี”แบคฮยอนพูดขึ้น ในหัวก็คิดถึงใบหน้าของคนที่พูดถึงแล้วพิจารณา
“กูว่างั้นวะ คือแม่งขาวมากอ่ะ โมเอ้เหี้ยๆ”มินซอกเองก็เสริมเห็นด้วย
“เห็นมั้ย มึงนอกใจกูจริงๆด้วย!!”ไคที่ตะโกนเข้าหูของร่างสูงเต็มๆจนเซฮุนต้องเบ้หน้าแล้วโยกหนี
“ไอ้เหี้ยมืด! ตะโกนหาพ่อมึงไง? กูไม่ได้คิดอะไรเว้ยยย กูแค่หมันไส้ แค่หมันไส้จริงๆ”
“ให้มันจริงเหอะมึง หึ”เลย์แค่นยิ้มส่งท้ายก่อนจะเดินเข้าห้องไป ตามด้วยมินซอกที่อมยิ้มกรุ้มกริ่ม แบคฮยอนกับชานยอลที่หันมายิ้มแฉ่งให้ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไปพร้อมกัน
“ระวังจะมากกว่าหมันไส้นะจ้ะ เมีย -3-”ไคใช้นิ้วเขี่ยปลายคางอีกคนเล่นๆ แล้วรีบเดินตามเข้าไปก่อนที่เซฮุนจะเตะเข้าให้
“อะไรของพวกมันวะ กูก็แค่หมันไส้..”
หมันไส้เว้ย หมันไส้จริงๆ!!
“คยองซู.. ไปค่ายกันนะ”แทมินเดินมานั่งลงข้างๆคยองซูที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด พร้อมยื่นใบสมัครมาให้ตรงหน้า
“ค่ายหรอ? อ่า..ก็ได้นะ ^^”ระบายยิ้มบางๆแล้วก็บอกตกลงไป ร่างโปร่งเมื่อได้ยินดังนั้นก็ยิ้มตอบแล้วก็หยิบกระดาษมากรอกชื่ออีกคนลงไปทันที
“เดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ”อยู่ๆเสียงทุ้มของแทมินก็เอ่ยขึ้น ทั้งๆที่เจ้าตัวกำลังก้มหน้าเขียนใบสมัครอยู่แท้ๆ
“แทมินก็เรียนหนักนะ แต่งเพลงด้วยไม่ใช่หรอ? ฉันเองก็ไม่อยากรบกวน..”
“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคยองซูจะมารบกวน”
“แทมินอา..”
“ฉันชอบนายนะ ฉันทำให้นายได้ทุกอย่างจริงๆ”
“….”ร่างบางก้มหน้าลงกับหนังสือ เพื่อหลบสายตาอีกคนที่เริ่มทำให้เขาอึดอัดอีกแล้ว แทมินเอื้อมมือมากอบกุมมือบางไว้แล้วบีบๆเบาแสดงถึงความจริงใจที่เขามีให้ เขาไม่ได้ล้อเล่น
“ฉันไม่ได้บังคับให้นายตอบรับอะไรฉันตอนนี้ ขอแค่นายยังอยู่ตรงนี้ให้ฉันได้เห็นอยู่ก็พอ”ร่างโปร่งส่งยิ้มมาให้คยองซูอีกครั้งก่อนจะลุกเดินออกไป ปากอิ่มพ่นลมออกมาช้าๆ ก่อนจะฟุบหน้าลงไปกับหนังสือ
“ทำไมกัน.. แทมินไม่น่าพูดมันออกมาเลย ฉันไม่อยากรู้สึกแบบนี้”
‘ติ้ด..ติ้ด’มือบางหยิบมือถือของตัวเองออกมาดู พบว่ามีเมสเสจส่งเข้ามา นิ้วเรียวกดเปิดก่อนจะเห็นว่าเป็นคนที่พึ่งจะเดินออกไปเมื่อกี้นี้เอง
‘แทมิน : เย็นนี้ฉันเดินไปส่งที่บ้านนะ’
คยองซูกดปิดเมสเสจหลังจากที่อ่านจบ แล้วฟุบหน้าลงอีกครั้ง
ฉันไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นเลยนะแทมิน..
ตอนนี้ลูฮาน คริส และจงแดกำลังเดินออกมาจากห้องประชุมหลังจากตกลงแบ่งฝ่ายการดูแลเด็กมัธยมปลายที่เข้าร่วมค่ายเดอะบราเธอร์สนี่เสร็จ
“จงแดเดี๋ยวกูให้มึงไปดูแลกลุ่มของพวกไอ้ชานยอลมันแล้วกัน”คริสบอกพร้อมกับเปิดดูรายชื่อนักเรียนที่เข้าร่วมทั้งหมด ใช่แล้วคริสถูกมอบหมายให้เป็นหัวหน้านิสิตฝึกสอนดูแลของค่ายนี้
“เออก็ดีวะ อยากอยู่กับเปาเปา”
“ส่วนมึงก็โดนไปปฐมพยาบาลวะลู่ ฮ่าๆๆๆ เหมาะจริงๆ”คริสหันไปบอกเพื่อนตัวเล็กอีกคนที่เดินอยู่ข้างๆ ใบหน้าสวยยู่ลงอย่างเห็นได้ชัด
“หน้าเบื่อตายเลยอะ ไปกับจงแดไม่ได้อ่อ?”
“ย้ายได้ กูก็คงเปลี่ยนบ้างแล้วละมึง เทาเทาก็ไปด้วยเนี่ย”
“มึงไม่ต้องไปหรอกลู่ อย่าขวางทางกูเลย - -”จงแดบอกพลางเหล่มองลู่ฮานที่เป็นเหมือนมารหัวใจกลายๆของเขา แต่ร่างหนาไม่คิดจะเกลียดเพื่อนตัวเองหรอก เพราะเขารู้ดีว่าเพื่อนตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับเปาเปาของเขาเลย
“เชิญมึงตามสบายเหอะ กูแค่อยากไปหาอี้ชิงง่ะ -3-”
“ใครวะ อี้ชิง?”คริสหันมาถาม ชื่อนี้เขาไม่เคยได้ยิน
“ชื่อจริงของเลย์อะ น่ารักเนอะ > < !! ”
“นี่มึงไปรู้เรื่องอะไรของเขามาบ้างวะเนี่ย?”คริสหันมาถามด้วยความอึ้งปนทึ่งในเพื่อนตัวเองที่ออกตัวแรงเสียจริง #เฮียก็เป็นนะ..
“กูว่ารู้ที่อยู่บ้านด้วย เชื่อกูดิ”จงแดพูดแล้วก็เหล่มองเพื่อนตัวเองอีกครั้ง
“กูไปจะถึงบ้านเขาอยู่แล้ว..เห้ย!”ลู่ฮานที่หลุดปากออกมา รีบเอามือปิดปากตัวเองแต่เหมือนจะไม่ทันซะแล้ว ทั้งจงแดและคริสหันมาจ้องเขาตาโตทันที
“ลู่! มึงแม่งเจ๋งมาก กูนับถือเลย!”มือหนาของจงแดตบลงที่ไหล่เล็กเบาๆ ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้
“อารมณ์แรดมึงนี่.. ทะลุจริงๆวะ”คริสพูดแค่นั้น ก็ใช้ขายาวๆก้าวเร็วๆหนีคนที่ขาสั้นกว่าทันที ก่อนที่จะไล่ตบตีเขาได้ทัน
“ไอ้เสาไฟฟ้าคริส!!! มึงหยุดเลยนะ กูจะฆ่ามึง!!!!”
จงแดหัวเราะออกมากับภาพเพื่อนทั้งสองคนตรงหน้าเขา แล้วขาเรียวก็ก้าวเดินตามคนเตี้ยสูงข้างหน้าไป
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว ทั้งโรงเรียนมัธยมแทอึนนั้นเงียบสงบ และเปิดไฟสว่างไว้แค่บางบริเวณ มือขาวปิดประตูแล้วล็อคแม่กุญแจหน้าห้องของตัวเองพร้อมตรวจสอบให้เรียบร้อยก่อนจะก้าวเดินออกมา
“เห้ย!”อยู่ๆก็มีมือปริศนาฉุดให้เขาเดินไปอีกทางแทน ร่างบางพยายามกระตุกมือออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“หยุดดิ้นเหอะน่า! ฉันเอง”เซฮุนหันมาบอกคนตัวบางที่กำลังพยายามแกะมือออก เมื่อได้ยินดังนั้นก็ดูเหมือนสงบลงบ้างแต่ก็ยังอยากจะเอามือออกอยู่ดี
“เป็นนายฉันยิ่งอยากให้ปล่อย”
“หุบปาก!! แล้วตามมาเฉยๆพอ”สิ้นเสียงร่างสูงก็ออกแรงลากอีกคนให้ตามมา ซูโฮที่ตอนแรกออกแรงดิ้นแต่ตอนนี้เขาไม่ไหวแล้ว พึ่งจะเคลียร์งานเสร็จวันนี้หมดแรงแล้วจริงๆ
“ขึ้นมานั่งซะ จะไปส่งบ้าน”เซฮุนพาอีกคนเดินมาที่ลานจอดรถของโรงเรียน วันนี้เขาเอารถของพ่อออกมาใช้ ก็เลยจะใช้ให้เป็นประโยชน์ซะหน่อย
“ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้”ว่าจบก็เตรียมหันหลังกลับ แต่มือเรียวก็มาฉุดไว้ซะก่อน แถมยังดันให้เข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยพร้อมปิดประตูเกือบกระแทกหน้าเข้าให้อีก
“ถอดแว่นออกด้วย”เซฮุนเอื้อมมือมาดึงแว่นอีกคนออกโดยไม่รู้ตัว มือเรียวโยนแว่นไปทางด้านหลังเบาะรถ ซูโฮที่พยายามจะคว้าไว้แต่ก็ไม่ทัน เลยได้แต่นั่งทำหน้าบูดเป็นตุ้กตาหน้ารถจำเป็นต่อไป
“พึ่งทำงานเสร็จรึไง?”สายตาก็จ้องมองไปที่ถนน แต่ก็เปิดปากถามคนข้างๆ
“อืม.. แล้วทำไมนายยังไม่กลับ มัวทำอะไรอยู่”
“ฉัน..ก็แค่เข้ามาเอาของแล้วก็เจอนายพอดี”
“หรอ? อือ..”ใบหน้าหวานหันมามองคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจในเหตุผลแปลกๆ แต่ก็ไม่คิดอะไรหันกลับไปมองข้างทางเหมือนเดิม
“บ้านอยู่ไหน?”ทันที่ออกมาเจอถนนใหญ่ ร่างสูงก็ถามถึงจุดหมายที่เขาต้องไปส่งคนๆนี้
“ตรงไป เลี้ยวซ้าย เข้าซอยสี่ เลี้ยวขวา ตรงไป ก่อนจะ..”
“ใจเย็นดิวะ! จำไม่ได้ ค่อยๆ”เซฮุนหันมาบอกก่อนที่สมองเขาจะรวนไปซะ
“ก็ตรงไป แล้วก็เลี้ยวซ้าย”ซูโฮแอบเบะปากนิดๆแล้วค่อยตอบออกไป
ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเซฮุนก็ขับรถมาจอดตรงที่หน้าบ้านสีขาวหลังใหญ่ไม่มากเท่าคฤหาสน์ แต่ให้ความคลาสสิคหรูหราอยู่ในตัว ดูก็รู้ว่าซูโฮเองก็คงมีฐานะดีอยู่เหมือนกัน มือขาวเอื้อมไปเปิดประตูเตรียมจะลง แต่ปรากฏว่ามันยังล็อคอยู่
“ปลดล็อคสิ จะลง”
“บ้านสวยดีนิ”ร่างสูงเหมือนจะไม่ได้สนใจที่อีกคนพูด สายตาก็เอาแต่มองไปที่บ้านตรงหน้า
“ขอบคุณ ปลดล็อคด้วย”
“โว๊ะ! จะรีบอะไรหนักหนาว่ะ”มือเรียวเอื้อมไปกดปุ่มปลดล็อคให้อีกคนที่คงอยากจะลงจากรถเขามากจริงๆ ซูโฮที่ลงจากรถมาได้ก็เตรียมเปิดประตูเข้าบ้านโดยไม่คิดจะลาอีกคนซักคำ
‘ปิ๊นน ปิ๊น!’
“นี่! ไม่คิดจะขอบคุณกันเลยรึไงวะ?”เซฮุนบีบแตรรถแล้วตะโกนถามออกไป
“ไม่ได้ขอให้มาส่งนี่”ซูโฮส่งยิ้มเย็นๆกลับไปให้ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรไว้กับร่างสูงนี่อีกแล้ว
“เอาแว่นมา”ร่างบางเดินลงมายืนที่ข้างรถ แล้วแบมือออก
“พรุ่งนี้เช้าจะคืน เดี๋ยวเอาไปให้ที่ห้อง”พูดแค่นั้นก็ขับรถออกไปทันทีเหมือนเอาคืน ทิ้งให้ซูโฮยืนเก้ออยู่ตรงนั้น ร่างบางพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะเปิดประตูเข้าบ้านไป
จะเอาไงดีเนี่ย พรุ่งนี้มีเวรตรวจนักเรียนตอนเช้าด้วย.. เพราะนายคนเดียวเลย โอ เซฮุน!! L
____________________________________________
ลีดมาแล้ววว เห็นทุกคนบอกว่าคิดถึงลีด
ตอนนี้เลยจัดให้เต็มๆเลยฮะ *ยิ้มบางๆ*
พักนี้ต้องนั่งทำอารมณ์นานมากกว่าจะแต่งต่อได้
บางทีมันเหมือนว่าพล็อตเรื่องมันหายไปดื้อๆเลย
เม้นหน่อยนะฮะ อยากให้เม้นจริงๆ
อยากอ่านเม้นมากๆ ….. (._____.”)
มันคือกำลังใจสำคัญให้เราเลยนะ
ขอบคุณคนที่เม้นให้ประจำนะฮะ
ขอบคุณคนที่กดเฟบด้วย เขินเลย.
ฝันดีฮะ รักคนอ่านเท่า EXOPlanet เลย!
ความคิดเห็น