คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 5
CHAPTER 5
เช้าวัน เสาร์วันนี้ ทุกคนคงจะฝังตัวเองกับที่นอนนุ่มๆ นอนมันทั้งวันทั้งคืน เพราะเป็นวันหยุดที่รอคอย รวมถึงคนที่ชอบหลับเป็นชีวิตจิตใจอย่างเลย์ด้วย
‘ครืดดดดด ครืดดดดด’ …ชานยอล
“งือออ..”ขยับตัวแล้วเอาหัวซุกหมอน
‘ครืดดดด ครืดด…….’ สั่นอีกสักพักก่อนจะเงียบไป หน้าจอก็ขึ้นเตือน ..15 สายไม่ได้รับ..
ร่างบนเตียงยังคงนอนต่อไปอย่างไม่สนใจอะไรกับโลกนี้ แต่หลับสนิทได้ไม่นาน มือถือของเขาก็เริ่มสั่นขึ้นอีกแล้ว
“โอยยย.. อะไรกันหนักหนาวะ คนจะนอน”มือเรียวคว้าตัวก่อความรำคาญมาแล้วกดตัดสายทิ้ง
‘ครืดดดด ครืดดดด’ไม่ทันที่หัวจะถึงหมอน เอาอีกแล้ว มันมาอีกแล้ว…
“ฮัลโหล!”กระแทกเสียงลงไปแต่ก็ดูจะงัวเงียอยู่มาก เลย์ขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด
‘ยังไม่ตื่นหรอ?’ ปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงหวาน ที่เขาไม่คุ้นหู ปกติเพื่อนเขามีแต่พวกโวยวายแข่งกันเอาหมาออกจากปากทั้งนั้น ...แล้วนี่ใครวะ?
“นั่นใคร..?”
‘จำฉันไม่ได้หรอ.. ลูฮานไง’
“… เห้ย! เอาเบอร์ฉันมากจากไหนวะเนี่ย!?”อึ้งไปเล็กน้อย พอเรียบเรียงอะไรได้ก็ร้องลั่น จนคนโทรมาต้องเอามือถือออกห่าง
‘จะโวยวายทำไมห้ะ! ก็ฉันเก่งนะสิ แบร่’
“ถ้าจะโทรมาไร้สาระใส่ ฉันวางละ จะนอน!”
‘ห้ามนะ! ห้ามวาง ไม่งั้นฉัน..’
“จะทำไม? แล้วก็จำไว้ว่าห้ามโทรมาอีก!”พูดจบไม่รอให้อีกคนตอบอะไร ก็รีบกดวางสายทันที ก่อนจะเหลือไปเห็นมิสคอลก่อนหน้านี้อีกสิบๆสาย
“อะไรกันแต่เช้าวะไอ้พวกนี้”เลย์กดโทรออกกลับไป นึกสงสัยว่านี่มันวันเสาร์แล้วจะทำอะไรกันแต่เช้า?
‘โหย มึงกว่าจะแหกขี้ตามารับเนอะ กูโทรจนมือหงิกแล้วเนี่ย’
“อะไรของมึงวะ กูว่ากูโทรหาไอ้หยอยมันนะเว่ย ไหงมึงมารับวะไอ้อ้วน”
‘ก็พวกกูมาถล่มบ้านหยอยมานนนน เลยจะชวนมึงมาฟีทเทอริ่งกัน’
“ไม่เอาวะ จะนอน”หาวยืนยันความอยากนอนให้อีกคนฟัง
‘มึงต้อง… เห้ย เชี่ยมืดมึง!!… อย่าแย่ง!!! …มึงห้ามปฏิเสธ! มึงต้องมาเท่านั้นอีหงส์เหิน’ ไคแย่งมินซอกมาคุยแทนแล้วกำชับอีกคนให้มาให้ได้ เลย์กดวางพร้อมส่ายหัว ท่าทางบ้านของชานยอลคงจะเละแล้วจริงๆ -___-
ร่างเพรียว ลุกขึ้นจากที่นอนแล้วตรงเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาไม่นานเขาออกมาก่อนจะแต่งตัวด้วยเสื้อยืดพอดีตัวสีเทาอ่อนๆ กับกางเกงขาสั้นทรงลีบสีดำในแบบสบายๆ เลย์คว้ามือถือใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินออกจากห้องมา
“ออมม่าครับ ผมไปบ้านเพื่อนนะ กลับดึก ไม่ต้องรอครับ”เลย์ โค้งลาพ่อกับแม่ของเขาที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร แม่คนสวยหันมายิ้มอ่อนๆให้ ส่วนพ่อนั้นเพียงแค่เหลือบมองเขาแล้วก้มลงอ่านหนังสือพิมพ์ตามเดิม
เลย์เดินตรง ไปที่ลานจอดรถคันหรูทั้งหลายของบ้าน ขาเรียวขึ้นคร่อมดูคาติสีขาวคู่ใจของเขา ก่อนจะบิดกุญแจสตาร์ทเครื่อง แล้วขับออกไปด้วยความเร็วทันที
“เฮ้ออ.. เดินมานานแล้วนะ อยู่ไหนเนี่ย?”ร่างเล็กเบะปากอย่างรู้สึกท้อถอย เพราะเขาเดินเข้ามาในซอยนี้นานแล้ว แต่ไม่เจอบ้านที่ต้องการจะหาซักที
“เหนื่อยเป็นบ้าเลย”เท้าเล็กหยุดยืนอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ พลางเขี่ยเศษใบไม้เล่นไปมาอย่างเบื่อหน่าย
“อ๊ะ! ถามคนอื่นหน่อยดีกว่า”ดวงตาคู่ใสเหลือบไปเห็นมอร์ไซค์คันใหญ่สีขาวกำลังมุ่งตรงมาทางนี้ก็โบกเรียกไว้เพื่อที่เขาจะได้ถามทาง
“คุณครับคือ… เลย์!!!”ลูฮานร้องเรียกชื่อคนที่ขับมอร์ไซค์เมื่อครู่ ทั้งอึ้ง ทั้งดีใจ แจ่อีกคนนี่สิ ดูตกใจกว่าเขาเยอะ
“นายมาอยู่นี่ได้ยังไง?”
“งั้นบ้านนายก็อยู่ซอยนี้จริงๆใช่มั้ย *O* ”
“ฉันถามว่ามาได้ยังไง!”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันเก่ง -3-”
“นี่มาหาถึงบ้านเลย? เหอะ!”เลย์กลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยใจ และเตรียมจะออกรถ แต่แขนเล็กก็รั้งไว้ซะก่อน
“นายจะไปไหน ฉันไปด้วย!”คนฟังเลิกคิ้วขึ้นมองคนพูด
“เกี่ยวอะไรด้วยวะเนี่ย ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน”
“ก็ฉันจะไปกับนายอ่ะ ให้ฉันไปด้วยเถอะนะ”กระพริบตาปริบๆอย่างอ้อนวอนด้วยความน่ารัก
“ไม่ ฉันไม่อยากตอบคำถามเพื่อนตัวเอง”จ้องมองอีกคนด้วยสายตาขึงขัง ลูฮานหลุบตาลงต่ำเขารู้ดีว่าคนตัวสูงกว่าหมายความว่ายังไง
“ก็ได้ ถ้านายไม่ให้ฉันไป ฉันก็จะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ”ว่าเสร็จก็เตรียมจะนั่งลงที่ข้างถนนนี่จริงๆ เลย์ถอนหายใจออกมาก่อนจะคว้าแขนเล็กไว้แล้วดึงขึ้นก่อนที่จะได้นั่งลง
“ขึ้นมา เร็วๆ!”ลู ฮานยิ้มหวานทันทีที่ได้ยิน ร่างเล็กรีบก้าวขึ้นพาหนะคันใหญ่แล้วกอดเอวอีกคนไว้แน่น ก่อนที่เลย์จะขับออกไปด้วยความเร็วที่ลดลงกว่าเดิม..
ไม่ นานทั้งเลย์และลูฮานก็มาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลปาร์ค ร่างเล็กมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น เพราะตัวเขาอยู่ที่จีนมาตลอด แต่มาเกาหลีเพราะแค่อยากมาเรียนมหาลัยที่นี่ตามที่คริสชวนให้ไปเรียนด้วยกัน
“เข้าไปได้แล้วน่า”เลย์เหลือบมองคนข้างๆ ก่อนตัวเขาจะเดินนำเข้าไป ร่างเล็กก็รีบเดินตามมาทันที
“เห้ยย ไอ้เลย์.. พี่ลูฮาน!!”ไควิ่งแจ้นออกมารับเพื่อนในสภาพหัวยุ่งๆใส่ที่คาดผม กับเสื้อกล้ามสีดำและกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ้าปากหวอ เพราะมีแขกเพิ่มเป็นสองคน
“อะไรวะมึง พี่..พี่ลูฮานจริงๆด้วย!!”มินซอกที่รีบวิ่งตามมาเพราะได้ยินเพื่อนตัวเองร้องชื่อของคนที่เขาแอบชอบขึ้น พอเห็นคนตัวเล็ก ร่างอวบก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจสุดๆ
“โอ๊ะโอว.. มาได้ไงครับเนี่ย รุ่นพี่คนสวย”เซฮุนที่โผล่มาทีหลังสุดเอ่ยทักขึ้น
“ไอ้ตุ้ด! อย่ายุ่งนะเว่ย พี่ลูฮานของกู!”มินซอกหันมาแว้ดใส่เซฮุนที่กำลังสร้างหม้อเพิ่มอีกใบ ลูฮานได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเบาๆแล้วยิ้มออกมาเขินๆ
“พี่เขาไปเป็นของมึงตอนไหน ไอ้เปาขี้แตก!”ไคกับเซฮุนช่วยกันจี้เอวแกล้งให้คนอวบหัวเราะลั่น จนลูฮานเองก็ขำไปด้วย เลย์เหลือมองคนตัวเล็กแล้วแค่นหัวเราะให้ก่อนจะเดินออกมา
“อ่าว เลย์แม่งเป็นไรวะ อ้อ สงสัยแม่งคงจะยังง่วงอยู่”เซฮุนพูดก่อนจะปล่อยมือจากร่างอวบให้ทรุดลงกับพื้น แล้วตัวเองก็ตีมือกับไคก่อนจะลากคอกันเดินตามเลย์ไป
“โอ้ยยย ฝากไว้ก่อนนะมึง โอยย”มินซอกร้องโอดโอยอยู่กับพื้นพลางเอามือกุมท้อง
“ไหวมั้ยเนี่ย อาเปาน้อย”ลูฮานนั่งยองๆลงด้านข้าง แล้วเอื้อมมือไปหยิกแก้มน้องชายอย่างหมันเขี้ยว
“โอะ แต๊ะอั๋งผมหรอ ผมคิดนะ”ร่างอวบที่ดูจะหายปวดท้องทันที บอกพร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้
“ตลกกันอีกแล้ว มาๆลุกขึ้น”ร่างเล็กช่วยฉุดอีกคนยิ้มหน้าบานให้ลุกขึ้น
“ว่าแต่พี่มากับไอ้เลย์มันได้ไงนะ?”
“เอ่อคือ..” จะตอบยังไงดีเนี่ย ถ้าตอบว่าเจอตอนจะไปหาเขาที่บ้าน ได้เป็นอีแรดแน่ T^T
“ช่างมันเถอะ ผมไม่สนละ ไปกันๆ”มิกซอกคว้ามืออีกคนแล้วพาเดินนำเข้าบ้าน ลูฮานเลยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ตอนนี้ ทุกคนมารวมตัวอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของชานยอล ที่ดูเหมือนโรงหนังเล็กๆเลยมากกว่า ถ้าไม่นับเครื่องเล่นเกมส์หลายรุ่น แผ่นเกมส์อีกเป็นตั้ง โซฟายาวๆอีกสามตัว เอาเป็นว่าทุกอย่างครบเตรียมไว้ให้หรรษากันเต็มที่
“แล้วเจ้าของบ้านมันอยู่ไหนละ?”เลย์หันมาถามไคที่กำลังดวนเพลย์สามกับเซฮุนอยู่ด้วยท่าทางเคร่งเครียด
“ตุ้ดมึงอย่ายิงกู! แม่งอาบน้ำอยู่เว่ย ไอ้นั่น..มันอาบน้ำเป็นชาติ ไอ้เหี้ยตุ้ด!!”
“ถ้ามึงจะตอบกูขนาดนี้… =_________=”เลย์เอาหมอนฟาดทั้งสองคนไปแรงๆคนละที ก่อนจะล้มตัวลงนอนยาวไปกับโซฟา ได้เวลาเหมาทัวร์ไปสวรรค์อีกครั้ง
“พี่ลูฮานเล่น ทรูออร์แดร์ กันมั้ย?”เลย์ที่กำลังจะหลับดันได้ยินเสียงเพื่อนตัวเองชวนรุ่นพี่ตัวเล็กเล่นเกมส์ขึ้นมาก่อน
เล่นทรูออร์แดร์เนี่ยนะ..?
“เล่นไงอะ?”ลู ฮานนั่งลงหันหน้าเข้าหามินซอกที่พื้นห้อง ร่างอวบก็รีบอธิบายให้คนตัวเล็กเข้าใจ เลย์เองก็ฟังอยู่เช่นกัน แต่ก็ยังทำเนียนเหมือนหลับต่อไป
“ตกลงนะ เล่นกันๆ”มินซอกเริ่มเล่นโดยการเป่ายิงฉุบใครเริ่มก่อน ปรากฏว่าลูฮานแพ้ ใบหน้ากลมขาวยิ้มแฉ่งทันที
“พี่มีคนที่ชอบยัง?”คำถามนี้เล่นเอาคนนอนอยู่ที่โซฟาแทบจะเด้งตัวขึ้นมาตอบแทน ร่างเล็กเองก็เบิกตาเล็กน้อยก่อนจะเหลือบมองอีกคนเป็นระยะๆ
อย่าตอบไปนะเว่ย ถ้าตอบไปมีหวัง..
“ไม่มีหรอก.. ^^”ลูฮานตอบพร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“จริงหรอ งั้นผมจีบนะ!”
“หา?”ร่างเล็กอ้าปากพะงาบๆใส่อีกคน ก่อนจะยิ้มแห้งๆให้
เวรกรรมอะไรเนี่ย คนที่อยากให้ชอบดันไม่ชอบ แต่คนที่ไม่อยากให้ชอบดันชอบอะ..
จงแดเรื่องนี้เค้าไม่เกี่ยวนะ T^T
“จริงๆนะ”ร่างอวบอมลมในแก้มอย่างออดอ้อน
“อ่า..จะดีหรอ?”
“ไม่รู้ละ! ผมจะจีบก็แล้วกัน -3-”
“เล่นต่อเถอะๆ”เสียงหวานรีบพูดตัดเปลี่ยนประเด็นก่อนที่อะไรมันจะมากเกินไปกว่านี้
“พี่ชนะแหละ แบร่”เผลอแลบลิ้นใส่ตามความเคยชินเวลาได้ใจกับอะไรต่างๆ มินซอกถึงกับนั่งยิ้มค้างโดยไม่รู้ตัว
คนบ้าอะไรทำไมน่ารักขนาดนี้วะ >O
“มินซอก มีคนชอบบ้างยังละ”
“มีครับ! พี่ไง”
“อ่า.. -///-” ถึงจะไม่ได้คิดอะไร แต่ถ้ามีคนมาบอกชอบซึ่งๆหน้าแบบนี้มันก็อดเขินไม่ได้นะ
“โอย.. กูจะอ้วกกกกกกกกก ช่วยกูทีไอ้มืด”เซฮุนหันมาอ้วกแซว(?)เพื่อนตัวอวบที่พูดออกมาไม่ได้อายใครเลย ไคก็รับมุกทำทีเป็นลูบหลังให้
“ไอ้ตุ้ดมึงแพ้ท้องกับไอ้มืดหรา?”มินซอกสวนกลับด้วยประโยคเจ็บแสบหนักกว่า
“ไปขี้ไป!!!!”ไคฮุน หรือ ฮุนไค รีบประสานเสียงกันสาปแช่ง ก่อนจะหันไปเล่นเกมส์เหมือนเดิม
คนที่แกล้ง หลับก็ย่นจมูกเล็กน้อยด้วยความไม่เข้าใจ หลังจากที่เขาพอจะเดาได้ว่าที่มินซอกมันพูดไปแบบนั้น คนฟังก็คงจะเขินด้วย ไม่รู้จะเขินทำไมถ้าไม่ได้คิดอะไร..
“คราวนี้ผมถาม.. เบอร์พี่เบอร์อะไร?”
“โหย.. อ่ะ.. ”ลูฮานเบะปากนิดๆแต่ก็ยอมบอกเบอร์ให้อีกคนไป พร้อมกับที่อีสองตัวเล่นเกมนั่นก็หยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์รุ่นพี่คนสวยเก็บไว้ด้วยเช่นกัน
“พวกมึงห้ามโทรนะเว่ย จะโทรต้องขอกู!”มินซอกประกาศลั่นไปทั่วห้อง
“มึงเป็นพ่อเขาไงวะห้ะ? กูจะโทรก็เรื่องของกู”ไคบอกแบบลอยหน้าลอยตา
“งั้นเอาเบอร์คยองซูมา!”
“กูไม่ให้!!” ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยนะมึง - -;
“มึงด้วยเซฮุน มึงอะตัวขายหม้อเลย กูห้าม!”
“เรื่องของมึง กูเฉ้ยเฉย”ร่างสูงยักไหล่ก่อนจะหันไปเล่นเกมอย่างไม่สนใจ มินซอกเองก็ได้แต่ฮึดฮัดแต่ก็ไม่คิดจะทำอะไร เล่นเกมกับรุ่นพี่คนสวยต่อดีกว่า
ปากก็บอกชอบกู แล้วให้เบอร์คนอื่นง่ายๆเลยเนี่ยนะ..? คนนอนอยู่คิด(ดังมากกกกก)
“มาแล้วคร้าบทุกคน”เสียงสดใสของเถามาพร้อมเจ้าตัวที่เดินเข้าประตูมาด้วยของกินเต็มไม้เต็มมือ แต่เหมือนจะเห็นเงาดำทะมึนตามหลังมาด้วยนะ
“เห้ย นั่นใครวะ!?” ไคกับเซฮุนที่คงจะเล่นเกมส์บ่อยไป ลุกขึ้นตั้งท่าเตรียมสู้เพราะคิดว่าคนที่ตามมาอาจเป็นผู้ก่อการร้าย(!!?)
“เฮียผู้ใจดีเหมือนหน้าตาเองครับ”
“เฮี่ย!!!!!!!”
“เฮียเว้ย ไอ้พวกบ้า!”ทุกคนที่ประสานเสียงพร้อมกันตอบ แต่ไอ้ประโยคเมื่อกี้ของคริสนะ รับไม่ได้จริงๆนะ
“ไหงเฮียมากับเทาเทาได้วะ เฮียทำไรเทาเทาปะเนี่ย”เซฮุนจับตัวเด็กหนุ่มจีนหมุนไปมา แล้วมองมาทางคนตัวสูงสุดอย่างจับผิด
“เฮียไม่ได้ไวขนาดน้านน”
“หรอออออ -_______- ?”นักเรียนมัธยมปลายทุกคนพร้อมเพรียงกันลากเสียงยาว
“แล้วไอ้ที่..”
“เฮียว่าเรามากินของพวกนี้กันดีกว่าเนอะ ^^+”เหมือนจะรู้ตัวว่าไคกำลังจะพูดอะไรก็รีบแทรกทันที แล้ววางของลงก่อนจะดึงมือคนตัวบางที่ยืนเอ๋อๆให้นั่งลงข้างๆ
“คริสมึงอย่าบอกว่านะว่าเด็กคนนี้ที่มึงพูดถึงอ่ะ?”ลูฮานหันมามองเถาแล้วก็หันไปถามเพื่อนตัวเอง
“ใช่คนนี้แหละ ทำไมวะ น่ารักอะดิ”
“ไม่อ่ะ..”พอคนตัวเล็กพูดจบ ทุกคนก็หันขวับที่เขาทันที
“คือไม่ใช่แบบนั้น หมายถึงว่าน้องเขาดูน่ารักใสๆ ไม่เหมาะกับคนอย่างมึงอะคริสมึงมัน..”
“พอเลยลู่ กูรู้เลยมึงจะพูดไร -___-”
“แต่ว่าพี่ลูฮานพูดถูกนะเฮีย”ไคบอกพร้อมยักคิ้ว เซฮุนที่ตอนนี้กำลังเขมือบของกินก็พยักหน้าเห็นด้วย มินซอกก็ยิ้มอย่างกวนตีนว่า กูไม่มีทางไม่เห็นด้วยเลยจ้า -w-
“เออๆ ช่วงนี้ยอม เฮียกำลังมีความสุข.. ใช่มั้ยครับเทาเทา”ท้ายประโยคก็หันไปยิ้มหวานใส่คนข้างๆที่หน้าขึ้นสีระเรื่อ
“วันนี้มันวันอะไรวะ! เลี่ยนกันชิบหาย กูคิดถึงมายเดสตีนี่ง่ะ TOT”ไคว่าแล้วก็ทำหน้าร้องไห้พร้อมฉีกไก่ทอดเข้าปาก
“จะแดกก็แดก จะดราม่าก็ดราม่า ซักอย่างเหอะมึง”มินซอกมองหน้าอีกคนเอือมๆ ก่อนจะหยิบของมากินบ้างพร้อมทั้งแบ่งให้รุ่นพี่อีกคนด้วย
“พี่ว่าปลุกเลย์ด้วยดีกว่านะ”ลู ฮานลุกขึ้นเดินไปปลุกอีกคนที่แกล้งหลับ นิ้วเล็กๆสะกิดเข้าที่แขนอีกคนเบาๆแล้วร้องเรียก คนโดนปลุกก็ทำเนียนค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วบิดขี้เกียจ
“หึ.. รู้หน้าที่ดีนิ”เลย์กระซิบที่ข้างหูคนตัวเล็กให้อีกคนยืนตัวแข็งเล่นก่อนจะเดินไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แกล้งกันอยู่นั่นแหละ คิดถูกคิดผิดที่ชอบเนี่ย แต่ก็ฟิน.. -///////////-
“โห นี่มึงอาบน้ำนานจนกูนึกว่ามึงหัวฟาดพื้นตายไปแล้วนะเนี่ย!”มินซอกหันไปพูดกับเพื่อนตัวสูงที่เดินเข้ามา
“แช่งกูดีนักนะไอ้อ้วน”ชานยอลหันมาสะบัดน้ำบนหัวใส่มินซอกแต่เหมือนมันจะกระเด็นไปโดนทั้งวง
“เล่นไรวะเนี่ย ไอ้หยอย”เสียง ทุ้มเข้มของคริสบ่นออกมาพร้อมเอามือบังให้เถา ร่างสูงหันไปตามต้นเสียงก่อนจะทำหน้าหวีดสยองปนตกตะลึง เพราะวันนี้แขกเยอะเหลือเกิน
“เฮี่ย!!! มาได้ไงวะเนี่ย? พี่ลูฮานด้วย!”
“เลิกเรียกเฮียกันดีมั้ย? ดูมันจะเสียงเพี้ยนเหลือเกินนะ.. พอดีไปเจอเทาเทาที่ร้านนะ เลยตามมาด้วยเลย อยากเจออยู่พอดี..”
“เข้าใจละเฮีย จะอ้วกละ = = อีกอย่างพวกเฮียน่าจะเอาพี่จงแดมาด้วยนะจะได้..”
“กูไม่เอา!! ไม่มาอะดีแล้ว! ..เออหยอย แล้วไอ้เตี้ยอะ?”มินซอกพูดเสียงแข็งก่อนจะถามถึงเพื่อนร่วมขบวนการอีกคน
“เออว่ะ!! กูลืม เมื่อกี้โทรหาแม่งอยู่พอดี แม่งไม่ยอมมา กูต้องไปขุดมันก่อน ไปละ!”พูดรวดเดียวจบก็ใส่เกียร์หมาวิ่งออกไปตามเมีย(?)อย่างรวดเร็ว
“เทาเทาไม่ต้องงง คนติดเมียก็เงี้ย”ไคหันมาอธิบายเถาที่ทำหน้างงเรื่องที่พวกเขาคุยกัน(อีกแล้ว)
“อะไรกัน ชานยอลกับแบคฮยอนเป็นแฟนกันหรอ?”คริสกับลูฮานถามขึ้นพร้อมๆกัน
“เปล่าหรอกครับ.. พวกเราแซวมัน”
“เห็นพวกมันตัวติดกันจะตาย”
“เดี๋ยวนี้เห็นมันหวานกันบ่อยๆ”
“พวกเราก็เลยจิ้น แค่นั้นแหละ”เลย์กล่าวปิดแถลงการณ์คนสุดท้าย คริส เทาเทา และลูฮานพยักหน้ารับรู้ ก่อนคริสจะกระตุกยิ้มน้อยๆ
“เฮียว่าสองคนนี้มัน…แน่ๆ หึ! ก็ว่าอยู่ว่าทำไมจีบตั้งหลายปีไม่ติดวะ!”
“…เมื่อกี้พี่ว่าไงนะฮะ?”ใบหน้าหวานของคนข้างๆหันมาถามช้าๆ
งามไส้ละไอ้คริส คนอื่นไม่หลุด เสือกหลุดเอง วอทเดอะฟ๊าคคค T[]T !!!
ขา เรียวยาวของชานยอลก้าวลงจากปอร์เช่คันสีแดงของตัวเอง ชานยอลเดินตรงไปที่ลิฟต์ของคอนโดหรูอย่างรู้ทาง ใช่สิเขามาที่นี่บ่อยจะตาย มาจนไอ้เตี้ยมันจะปิดห้องหนีละ ไม่นานก็มาถึงชั้นที่ต้องการ เดินไปตามทางเดินยาวก่อนจะหยุดที่หน้าประตูห้อง ‘129’
ไม่ต้องเคาะไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เปิดเข้าไปเลย..
หันซ้านหันขวาหาเจ้าของห้อง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็ตรงเข้าห้องนอนทันที
นอนขดเป็นลูกหมาเลยนะมึง
“เตี้ยลุก! ไปบ้านกู”
“งื้อ.. หนวกหู”กลิ้งตัวไปอีกฟากของเตียง
“เตี้ยยยยยย”
“ม่ายยย….”
“เตี้ยไม่ลุก กูปล้ำนะ!”
“มาดิ… รอห่าอะราย”
“หึ…” ได้เป็นเมียกูจริงๆแน่ไอ้เตี้ย!
“เหี้ย! ใครวะ..อุ้บ!”
.
.
.
.
เดาสิว่าใช้อะไรปิดปาก..
ก็มือนะสิ อย่าคิดนะ!! ชานยอลเข้าคร่อมคนตัวเล็กไว้แล้วใช้มือปิดปาก ส่วนมืออีกข้างก็ล็อคแขนบางไว้
“ลุกดีๆไม่ชอบเนอะ ชอบแบบนี้หรอ..”ใบหน้าคมยื่นเข้าไปใกล้
“อ่อยอูอ้ะ ไอ้เอี้ยอ๋อย!”
“จะปล่อยต่อเมื่อมึงยอมไปบ้านกู”
“อื้อๆ อูไอๆ!!”ร่างสูงได้ยินดังนั้นก็ยิ้มแฉ่งแล้วปล่อยมือออก แบคฮยอนเมื่อหลุดพันธนาการก็ถีบให้อีกคนคว่ำลงไปกับพื้นทันที
“สมน้ำหน้ามึง! ชอบแกล้งกูดีนัก ไอ้กระเทยกล่องเสียงพัง!”รีบด่าให้เสร็จก็วิ่งเข้าห้องน้ำหนีอีกคนที่กำลังจะลุกขึ้นมา
“เตี้ย! เดี๋ยวกูจะอาบน้ำให้มึง!”ตะโกนพร้อมทั้งกุมท้องไว้
“ชาติหน้านะมึง ไอ้หัว…หยอยยยยย”แบคฮยอนตะโกนตอบไป ก่อนจะหันมาเปิดน้ำใส่หน้าตัวเองแรงๆ แล้วยืนแช่ไว้สักพัก
ทำไมเมื่อกี้ที่ไอ้หยอยมันทำ แล้วหน้ากูมันร้อนแปลกๆวะ…
ร่างบางเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเห็นว่าไอ้คนที่รอนะ นอนแผ่หลับอยู่บนเตียงแล้ว
“หยอยๆ ตื่นดิ กูเสร็จแล้วเนี่ย”ก้มลงไปแล้วใช้มือตบที่แก้มอีกคนดังแปะๆ
“หอมวะ..”แขนยาวโอบเข้ากับเอวบางแล้วถึงเข้ามากอด แบคฮยอนตกใจสุดขีดพร้อมใช้มือดันอีกคนไว้
“เล่นอะไรของมึงเนี่ย ปล่อยกู!!”
“อย่าดิ้นดิวะ กูได้กอดมึงแบบนี้บ่อยที่ไหน”
“ปล่อยเว้ย! กูอึดอัด”
“มึงไม่ได้อึดอัด..”ชานยอลที่หลับตาอยู่ตอนแรก ลืมตาขึ้นมาจ้องใบหน้าอีกคน
“มึงหมายความว่าไง?”
“มึงเขิน”ตาคมจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวย
แบคฮยอนได้ แต่นิ่งพูดอะไรไม่ออก เขาไม่เข้าใจพักนี้เขากับชานยอลมักมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคนเสมอ มันเป็นอะไรที่บอกไม่ถูก และไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่…
“พูดบ้าอะไรของมึง ไปเหอะ”ร่างบางใช้ช่วงเวลานี้ผละออกจากอ้อมกอด แล้วรีบเดินหนีออกนอกห้องทันที
“หึ…”ชานยอลมองตามไปแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ ยิ่งเห็นอีกคนมีปฏิกิริยาของอีกคนเขายิ่งชอบใจ ..หรือว่าคำพูดของเซฮุนจะเป็นจริง?
“ถ้ามึงไม่ออกมา กูไม่ไปแล้วนะ!”
“คร้าบๆ ไปครับไป” ^_________^
“อื้อหือ... จูงคอ เอ้ย จูงมือกันมาเลยนะพวกมึงง”ไคเอ่ยแซวทันทีที่เห็นคู่ชานแบคเดินเข้ามา แบคฮยอนรีบเดินเข้ามาเตะเข้าให้ที่ก้นของคนพูดมาก
“ปากหมาต้อนรับกูเลยนะสัด มึงนี่แย่จริงๆ พวกมึงก็ด้วยขำอะไรกันวะ!”แบคฮยอนหันไปพาลใส่มินซอก เซฮุนที่มองมาทางเขากับชานยอลด้วยสายตาแปลกๆ
“เปล๊า มาๆมานั่งนะๆ”มินซอกฉุดแขนให้อีกคนนั่งลง ตามด้วยชานยอลที่นั่งประกบลงข้างๆ
“อ้าวพี่ลูฮาน! อันยองฮะ ^^”ร่างบางที่หันมาเห็นรุ่นพี่คนสวยนั่งถัดไปจากเพื่อนตัวเองก็เอ่ยทักทาย ลูฮานก็หันมายิ้มหวานตอบเช่นกัน
“พี่ลูฮานน่ารักจัง ผมเขิน -/-”
“แบคฮยอนก็น่ารักนะ”
“พอๆ พอแล้ว หยุดเลย ผมหวงพี่นะ -3-”มินซอกหันมาบอกพร้อมอมลมในปาก แบคฮยอนส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ทางรุ่นพี่คนสวยก็ได้แต่ก้มลงดูดน้ำแล้วยิ้มอย่างอ่อนใจ..
“มึงกูว่าเทาเทาไปนานเกินไปแล้วนะเนี่ย เฮียแม่งทำไรป่าววะ”เซฮุนที่ตอนนี้อิ่มแล้วเอ่ยขึ้น
“เฮียกับเทาเทาไปไหน?”ชานยอลหันมาถาม
“ก็เฮียแม่งหลุดปากว่าเคยจีบมึง เทาเทาเลยให้เล่าให้ฟัง เฮียแม่งก็ลากไปเล่าข้างนอก”ไคอธิบาย ก่อนจะยัดขนมเข้าปากอีก
“แล้วไอ้เลย์..”
“กูแดกอยู่”เลย์ที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับบะหมี่เอ่ยตอบ ลูฮานแอบมองภาพนั้นก็ขำออกมา ร่างเพรียวเห็นว่าอีกคนกำลังมองก็รีบหันหลบไปอีกทางแทน
วันนี้ คฤหาสน์หลังใหญ่ก็อวบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงด่าทอ ยันเสียงทำลายข้าวของ? จนเลยเวลามาถึงสองทุ่ม ทุกคนจึงตัดสินใจแยกย้ายกันกลับ
“พี่ลูฮาน ผมอยากไปส่งพี่อะ นะๆ”มินซอกจับแขนของลูฮานไว้ไม่ยอมปล่อย ถึงแม้การไปส่งของเขาก็คือให้ชานยอลขับรถไปส่งอีกที
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูไปส่งให้เอง รุ่นพี่ของมึง กูไม่ทำอะไรหรอก”เลย์พูดแค่นั้นก็ดึงแขนให้ร่างเล็กตามมา ลูฮานจึงรีบหันไปบ๊ายบายทุกคน ก่อนที่เขาจะล้มคว่ำเพราะคนที่ลากซะก่อน
“กูไว้ใจไอ้เลย์มันนะเนี่ย!”
“อ้วน.. คือกูอยากบอกมึงว่า พี่เค้ายังไม่ใช่แฟนมึงนะเว่ย มีขอบเขตหน่อย เผื่อใจไว้บ้าง”เซฮุนเดินมาจับไหล่เพื่อนแล้วบอก วันนี้เขานั่งมองพี่ลูฮาน เขาก็รู้หมดแล้วว่ารุ่นพี่นั้นคิดอะไรยังไง
“ใช่ คือมึงอย่าเยอะไปเว่ย แล้วตัวเองจะแย่เอง กูเตือนมึงเพราะกูรักมึงนะ”ไคเสริม
“อืม กูก็ว่างั้น มึงทำใจบ้าง เนอะเตี้ย”ชานยอลที่ยืนกอดคอแบคฮยอนอยู่ ก้มลงถามความเห็นคนในวงแขน อีกคนก็เรอตอบกลับมา
“อีเตี้ย! มึงสถุนมาก”ไคกับเซฮุนพูดพร้อมกัน แล้วทำหน้าขยะแขยง
“แบบนี้คือเรอทัก.. รักเธอหรอ”
“ฮิ้วววววววววววววววววววว ไอ้หยอยแสกเดี่ยวววววว”
“เพ้อละไอ้เปรต”ว่าจบมือเล็กก็เอื้อมตบหัวอีกคน
“ฮ่าๆๆๆ พวกมึงแม่ง.. ไม่รู้ดิ กูก็อยากจะทำใจ แต่กูก็อดหวังไม่ได้ แต่กูเชื่อเว่ย ว่ากูจะไม่เป็นไรมาก กูไหว..มั้ง?”
จะสามทุ่มแล้ว ยังไม่กลับอีกหรอ?
คยองซูหันมอง นาฬิกาสลับกับบ้านข้างๆของเขา ที่วันนี้ดูจะไม่อยู่บ้านตั้งแต่เช้า นี่ก็ดึกแล้วยังไม่กลับซักที พอมาอยู่ใกล้กันเขากับไคก็ยิ่งคุย ยิ่งสนิทกันมากขึ้น จนเป็นความเคยชินไปแล้ว ที่คยองซูจะมาคุยกับ’เพื่อนข้างบ้าน’ทุกวัน
‘แกร๊ก’เสียงแปลกดังมาจากนอกระเบียง คยองซูหันไปตามต้นเสียงก่อนจะร้องถาม
“ใครนะ?”
“ฉันเองดีโด้”ไม่นานเจ้าของเสียงก็ลอดตัวเข้ามาทางหน้าต่าง ไคยิ้มหวานมาให้ร่างบางทันที
“เข้าบ้านฉันไม่ขออนุญาตเลยนะ”
“ขอทำไม บ้านเดียวกัน”ร่าง สูงเอ่ยขึ้นอย่างลอยหน้าลอยตา คนฟังก็ได้แต่อมยิ้มให้กับความไม่แคร์อะไรเลยของอีกคน ร่างบางนั้นรู้ตัวว่าอีกคนกำลังจีบ แต่ตัวเขายังไม่อยากคิดอะไรกับเรื่องแบบนั้น ปล่อยให้มันเป็นไปเองจะดีกว่า..
“นมกล้วยอ่ะ?”ไค ถามถึงของที่คยองซูจะให้เขาทุกเช้า โดยร่างบางจะข้ามระเบียงไปแล้ววางไว้หน้าห้อง ร่างสูงเคยถามว่าทำไมต้องเอามาให้ อีกคนก็ตอบแค่ว่า ให้’เพื่อนข้างบ้าน’..
“ในตู้เย็น หยิบได้เลย”ตอบทั้งๆที่ก้มอ่านหนังสืออยู่ ไคเบะปากเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบนมมากิน
“มายเดสตีนี่ชอบให้ความหวัง -3-”ร่างสูงเดินเข้าทางด้านหลังอีกคนแล้ววางคางไว้ที่ไหล่บาง
“เล่น..อะไรนะไค .//.”คยองซูที่รู้สึกได้ถึงลมหายใจอีกคนที่เป่ารดหู ใบหน้าหวานก็ขึ้นสีระเรื่อทันที
“ฉันจีบโด้นะ โด้ไม่บอกว่าปฏิเสธ แต่โด้ก็ไม่บอกอะไรเลย”
“ออกไปก่อนได้มั้ย..อ่ะ”เสียงหวานอ่อนลงเพราะความเขิน
“ไม่ อยู่อย่างนี้แหละ วันนี้ไม่ได้คุย โคตรคิดถึง”
“ไคจะเมื่อยเอานะ”
.”ไม่เมื่อย!”แกล้งเป่าลมเบาๆใส่หูอีกคน ทำให้คยองซูสะดุ้งขยับตัวมาทางที่ร่างสูงอยู่จนปากอิ่มชิดกับแก้มของไคเต็มๆ
“ O///O ?!!”ร่างบางรีบเด้งตัวออกมาทันที ด้านไคที่ตอนนี้ดูจะหลุดลอยไปแล้วก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วยิ้มอยู่อย่างนั้น
“ยิ้มอะไรอะ..”ก้มหน้ามองพื้นงุดๆ
“ฮ่าา มายเดสตีนี่น่ารักอีกแล้ว พรุ่งนี้เช้าเอามาให้อีกนะ กู้ดไนท์คิส”พูดจบริมฝีปากของคนที่ยืนอยู่ก็ประทับลงที่หน้าผากมนเบาๆ ก่อนเจ้าตัวจะลอดหน้าต่างออกไป ทิ้งให้คนโดนฉวยโอกาสนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น
ร่างบางหายใจเข้าออกช้าๆ พร้อมสะบัดหัวไปมา ตอนนี้ทั้งอยากร้องไห้ อยากหัวเราะตัวเอง แต่ที่หนักสุดคงเป็น.. เขิน T////////////////T
“คืนนี้จะนอนหลับมั้ยเนี่ยเรา..”พึมพำกับตัวเองแล้วก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
ไคที่ยืนพิง ขอบหน้าต่างมองอีกคนจากอีกฝั่งหนึ่ง ยกยิ้มขึ้นกับอาการของคนตัวเล็กที่เขาเห็น ใบหน้าคมเงยขึ้นมองท้องฟ้าพร้อมผ่อนลมหายใจออกมา
“ฉันชักจะชอบนายหนักขึ้นทุกวันแล้วนะ .. โด คยองซู ทำให้ฉันแน่ใจซักทีสิ”
มินซอก ที่ตอนนี้กำลังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงของเขา พลางนึกถึงหน้าสวยๆของรุ่นพี่ที่เขาหลงรักก็ดีดดิ้นออกมา ก่อนจะนึกอะไรได้ ก็คว้าโทรศัพท์โทรหาคนๆนึง
‘ฮะ ฮัลโหลค้าบบบบ’ตอบมาด้วยเสียงยานคางอย่างรุนแรง
“หลับอยู่หรอวะ เห้ยตื่นๆๆ”
‘อ้าว เปาเปาเองหรอ’เสียงของจงแดดูสดใสขึ้นเมื่อรู้ว่าใครโทรมา
“ห้ามเรียกเว่ยๆ ให้พี่ลูฮานเรียกคนเดียว”
‘อ่า.. แล้วนี่โทรมามีไรรึเปล่า? หรือว่าคิดถึง’
“คิดถึงพ่อง! แค่จะโทรมาบอกว่า วันนี้เว่ย พี่ลูฮานมาเล่นกับพวกฉัน พี่เขาน่ารักชิบหาย”
‘อืมม..’
“แล้วเล่นเกมกัน ฉันก็เลยบอกชอบไป พี่เขาเขินด้วยนะเว่ย แบบโคตรดีใจอะ”
‘อ่าห้ะๆ’
“โอ้ยยย เขินว่ะ อร๊างงงง แล้วก็ได้เบอร์มาอีก แต่ไม่กล้าโทรง่ะ T3T”มินซอกพูดพร้อมเอามือลูบแก้มตัวเอง
‘ฮะๆ ทีบอกชอบละกล้า แค่นี้ไม่กล้าเนอะ’น้ำเสียงที่ดูจะประชดประชันเหลือเกิน
“โว๊ะ! แม่งไม่มีอารมณ์ด้วยเลยวะ โทรมาบ่นแค่นี้ล่ะ จะวางละ”
‘เดี๋ยว.. ลู่นะ มันเป็นคนที่จะพูดอะไรมันไม่ได้พูดออกมาทั้งหมดนะ’
“ถ้าจะบอกให้เตรียมใจก็พอเหอะ ขี้เกียจฟังละแม่ง!”
‘เห้อ.. ตามใจ แต่พี่ก็ยังยืนคำเดิมนะ พี่ชอบ..’
“คะ แค่นี้นะ!”นิ้ว อวบรีบกดวางสายก่อนที่อีกคนจะพูดอะไรออกมา ซึ่งเขารู้ดีว่ามันคืออะไร ความจริงเขาก็ไม่ได้เกลียดอะไรรุ่นพี่หน้าตี๋นั่นเท่าไหร่หรอก แค่ไม่ชอบที่มายุ่งวุ่นวายหรือมาจีบแค่นั้น
ที่สำคัญเขากลัวว่าถ้าฟังคำบอกชอบนั่นบ่อยๆ ซักวันเขากลัวจะรู้สึกแปลกๆขึ้นมา..
ทางด้านจงแด ที่ถูกอีกคนตัดสาย ก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เขายอมรับว่าท้อมาก แต่เขาก็ไม่อยากถอย เขารู้สึกชอบมินซอกจริงๆ เขาจึงไม่อยากยอมแพ้ง่ายๆ เพราะมินซอกเคยบอกไว้ว่าเขาเองก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีมาก แต่ก็แค่ที่ปรึกษา
“เอาวะ ได้แค่นี้ก็ดีวะกู ดีกว่าไม่ได้เป็นอะไรเลย สู้เว้ยไอ้จงแด!!”
___________________________________________________
ตอนนี้รีบปั่นอย่างมาก เพราะที่บ้านเรามีปัญหาหนัก.
เหนื่อยมากช่วงนี้ แต่จะพยายามมาอัพให้ตลอดนะ!
ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยน่ารักจริงๆ ^_________^
แอบเครียดนะ บางทีแต่งอาจคู่ไม่ถูกใจไป.. *ก้มหน้า*
วันนี้เราไปหาเพื่อนมา ทำให้นึกถึงฟิคที่ตัวเองแต่ง
ฮ่าๆๆ มันเหมือนมากๆ เพื่อนเราพูดแบบนี้หมดเลย
เลยคิดถึงฟิค จึงรีบกลับมาปั่นต่อ ฮึบบ!.
ยอดวิวทะลุสี่ร้อยแล้ว *ปรบมือ*
เรื่องคู่อย่าฝังใจนะฮะ...
มันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดจริงๆนะ!
ความคิดเห็น