คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : CHAPTER 12
-----------------------------------
เพราะบางอย่างของเรา.. ถูกขโมยไป
หากจะเรียกกลับคืน.. คงต้องเสียน้ำตา
-----------------------------------
CHAPTER 12
.. 8.23 น. ..
ร่างบางก้มลงดูนาฬิกาในไอโฟนของตัวเองทันทีที่มาถึงหน้าโรงพยาบาลแห่งนี้ แบคฮยอนค่อยๆเดินเข้าไปในตึกสูงใหญ่ นิ้วเรียวกดปุ่มหน้าลิฟต์ก่อนจะเดินเข้าไปแล้วกดหมายเลขชั้นอีกครั้งเพื่อมุ่งตรงสู่ห้องพักผู้ป่วยของเพื่อนสนิท
เสียงพูดคุยดังเล็ดลอดออกมานอกห้องพักเล็กน้อย ไม่รอช้าแบคฮยอนรีบผลักประตูเข้าไปทันที
“อ้าว! ไอ้เตี้ยมึงไม่ไปเรียนหรอวะ?”
“แล้วเห็นว่ากูไปเรียนมั้ยละ”
“ไอ้เหี้ยนิ..”มินซอกบ่นก่อนจะปาเศษขนมในมือใส่เพื่อนตัวเอง จงแดเลยต้องรีบหันมาปรามให้หยุดแล้วพยักเพยิดให้ดูอาการของอีกคนซะก่อนว่าเล่นด้วยมั้ย
“เมื่อไหร่มึงจะฟื้นวะ.. พวกกูขี้เกียจรอ”
“มึงเป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า..”
“กูไม่เชื่อ”เลย์เดินเข้ามาใกล้เพื่อนตัวเล็กหวังจะเค้นคำตอบ แต่ก็โดนมือของอีกคนนั่นผลักออกไปแล้วเดินหลีกไปนั่งที่มุมห้องแทน มินซอกกับจงแดเลยไม่รู้จะทำยังไง ขอกินขนมกันต่อแล้วกัน (. . )
“คนอื่นๆละ?”
“จ๊ะเอ๋! ทุกคนนน!”ไม่ต้องรอให้ใครตอบเสียงสดใสของลูฮานก็ดังมาพร้อมกับเจ้าตัวที่พุ่งเข้าห้องพักมาด้วยของกินเต็มมือ ตามติดๆมาด้วยคู่รักตัวสูงต่างวัยอย่างคริสและเทาเทา
“โหยยย น่ากินจัง *O* ”คนตัวอวบที่สุดรีบถลาเข้าไปช่วยถือทันที
“เลย์ของฝากกก ฉันซื้อมาให้ เป็นห่วงนาย..”
“มาทำไม ไม่ต้องไปฝึกสอนรึไง -________- ?”ถึงจะถามไปแบบนั้นแต่มือเรียวก็คว้าถุงขนมจากมืออีกคนมาไว้กับตัว ลูฮานยิ้มหวานก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“เฮียเลี้ยงเอง ไม่อยากให้เครียด โดยเฉพาะ ไอ้เลย์ควรจะกินเยอะๆ”
“ใช่ฮะ เทาเทาเป็นห่วงทุกคนเลยนะ ^^”
นอกจากจะหวานกันไม่อายชาวบ้านแล้ว ยังใจดีกันจนออกหน้าอีกเนอะ!
“เลย์กินสิ! เอามาให้กินนะ! ถ้านายไม่กินมันจะลอยเข้าปากนายเองมั้ยห้ะ?”
“พูดมากจริง.. อยากกินก็กินเองเลยดิ”
“ไม่! ไม่กินเองใช่มั้ย? ฮึ!”ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นกับปฏิกิริยาอีกคนที่คว้าถุงขนมไปจากมือ ก่อนจะแกะมันแล้วจ่อมาที่ปากของเขา
“ไม่กินเองไม่ใช่ไง? นี่ละกินได้ยังงงง”ลากเสียงยาวพร้อมยกยิ้มหวานตามเคย แต่เลย์ก็ยังคงนิ่งไม่ยอมอ้าปากรับอยู่ดี
“นี่..!”
“ไม่ชอบป้อนแบบนี้.. เอาแบบนี้”พูดได้เลยว่าฉากนี้ทำเอาทุกคนอึ้งกันไปทั้งห้อง แม้แต่คนที่นั่งเหม่ออย่างแบคฮยอนยังต้องหันมามอง ส่วนอีกสองคู่นั้นอ้วกเริ่มจะจุกคอแล้ว
เลย์ใช้มือหยิบขนมเข้าปากคนที่กำลังพูดให้ค้างไว้ ก่อนเขาจะยื่นปากไปงับแบบในระยะประชิดทำเอาคนป้อนนิ่งค้างไปพักใหญ่ ใบหน้าหวานนั้นแดงจนไม่รู้จะพูดยังไง
“นิ่งๆอย่างมึงแม่ง… ร้ายวะ -//////////-”มินซอกที่ออกอาการเหมือนเขินแทนนั่งกัดขนมในมือแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ จนจงแดที่นั่งข้างๆอดหมันไส้ไม่ได้ เลยเอื้อมมือไปหยิกแก้มยุ้ยนั่นเบาๆ
“เฮียว่าเฮียแรงแล้วนะจุดนี้เฮียยอมครับ..”จะตอบก็ตอบเถอะ แต่ที่ยืนหน้าไปหอมแก้มเทาเทานั่นเกี่ยวอะไร..?
‘ปัง!!!!!’
“มึงเปิดขนาดนี้มึงถีบประตูเลยเหอะ!.. เห้ยเชี่ยตุ้ด!!!!”
เซฮุนที่เปิดประตูเสียงดังเดินเข้ามานิ่งๆ ใบหน้าคมของเขาดูโทรมอย่างมากราวเหมือนคนไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน ร่างสูงปรายสายตามองคนในห้องก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงของคนไข้
“มึงตื่นเหอะ กูชักรำคาญละ”
“มึงรู้มั้ย? ว่าตอนนี้แม่งวุ่นวายขนาดไหน?”
“พวกกูไม่ไปเรียนกันซักคน เออ! ถึงมึงจะไม่ป่วยกูก็ไม่อยากไปอยู่ดี”
“พวกเฮียแม่งก็โดดสอน ส้นตีนมาก..”สิ้นคำร่างสูงรุ่นพี่แต่ละคนก็ทำเป็นมองพื้นมองเพดานอย่างไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น
“มึงแม่งเหี้ย!!!!!!”มือของเซฮุนจับเข้าที่ราวเตียงแล้วออกแรงเขย่าไปมา
“ไอ้ฮุนมึง..”คนอื่นที่เห็นดังนั้นก็ลุกขึ้นเตรียมจะไปลากร่างสูงออกมา แต่เพราะมีบางอย่างทำให้พวกเขาอยู่ที่เดิม
“มึง.. กูคิดถึงมึงอ่ะไค.. กูคิดถึงมึง”เสียงทุ้มของเซฮุนกำลังสั่นเพราะเขากำลังร้องไห้ ใบหน้าคมซุกเข้าที่ลำแขนของเพื่อนสนิท ไหล่กว้างของเขาสั่นเทิ้มไปด้วย จนผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหลายก็อดที่จะน้ำตาคลอไปด้วยไม่ได้
“กูอยากให้มึงตื่นมา.. มาช่วยกูอ่ะ.. เรื่องพี่ซูโฮ..”
“อื้อหือ นี่กูถีบมึงได้มั้ยเนี่ย!”มินซอกที่ตอนแรกซึ้งๆกลับเปลี่ยนโหมดเพราะประโยคถัดมาของไอ้คนข้างเตียง เซฮุนหันมามองแล้วเบะปากเหมือนเด็กก่อนจะหันไปคุยกับไคต่อ
“จริงจังนะเว่ย กูชอบพี่เขาแล้ววะ.. ผัวอย่างมึงต้องช่วยเมียอย่างกูโต้ยยยยย TOT!!!!”
“มึงพอเหอะไอ้ตุ้ด กูรับมึงไม่ได้จริงๆ -_____-”
“มึงไม่เข้าใจกูอะเลย์ T^T”ร่างสูงที่โดนเพื่อนลากคอมากำลังร้องไห้อย่างน่าถีบ เลย์เลยตัดสินใจปล่อยให้มันนั่งลงบนพื้นห้อง
“ตกลงพี่ซูโฮงอนมึงจริงๆ?.. แล้วมึงก็ชอบเขาจริงๆด้วย?”แบคฮยอนหันมาถาม เซฮุนก็พยักหน้าหงึกๆกลับไป
“เฮียไม่รู้นะ ว่าทะเลาะไรกัน แต่ไปเคลียร์ตรงๆเหอะ”
“พี่ก็ว่างั้นนะ”จงแดเองก็เห็นด้วย
“แล้วเรื่องไอ้หยอยจะ..”
“มึงอย่าพูดชื่อมันให้กูได้ยินนะ!!!”อยู่ๆเซฮุนก็พูดเสียงดังขัดประโยคของมินซอกขึ้นมาทำเอาทุกคนสะดุ้งกันเป็นแถบๆ
“เตี้ย..มึงร้องไห้ทำไม?”แบคฮยอนก้มหน้าลงพร้อมเอามือปิดหน้า.. เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมแค่ได้ยินชื่อน้ำตาก็ไหลแล้ว มินซอกกับลูฮานเลยต้องรีบเข้ามาปลอบยกใหญ่
“กูเข้าใจละ.. ไอ้เตี้ยกูกับมึงควรเคลียร์เรื่องแบบนี้ให้จบว่ะ!”
..เซฮุน นายหล่อมาก!!
“เห้อออ..”เสียงถอนหายใจรอบที่ร้อยกว่าๆของร่างบาง พร้อมใบหน้าหวานที่คอยชะเง้อมองออกไปนอกกระจกตลอด พลางนึกในใจว่าเมื่อไหร่คนที่เขาโทรนัดไว้จะมา
แต่ลึกๆในใจเขาก็ปลงไว้แล้วว่าอีกคนอาจจะไม่มาก็ได้..
แบคฮยอนเลยได้แต่ก้มหน้าลงกับโต๊ะ เอาอีกแล้วน้ำตาเขาเริ่มจะก่อตัวขึ้นที่เบ้าตาอีกแล้ว ก่อนฝีเท้าหนักๆของใครบางคนจะทำให้ร่างบางเงยหน้าขึ้น
“ชานยอล..”พึมพำเสียงเบาราวคนไร้สติ ดวงตาคู่ใสเบิกโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่คนที่มาใหม่ก็เพียงแค่เหลือบมองก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่ตรงข้าม และไม่มองหน้าเขาเลยสักนิด..
“มีอะไรก็รีบๆพูดมา.. มันเสียเวลา!”
“มองหน้าฉันหน่อยได้มั้ย..?”เสียงหวานพูดพร้อมแววตาเว้าวอนที่ส่งไปให้ ชานยอลนั่งมองหน้าอีกคนอยู่สักพักก่อนจะไม่สนใจเหมือนเดิม แต่ในใจเขากลับรู้สึกว่า แววตา น้ำเสียง ทุกๆอย่างของคนตรงหน้าเขามันเปลี่ยนไป..
เปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่? เพราะใคร.. เขางั้นหรอ?
“มึงจะยืดเยื้อทำไม มึงมีอะไรก็พูดมา! มึงเป็นอะไรห้ะ!?”
“..ขอโทษ”แบคฮยอนเม้มปากแน่น มือข้างหนึ่งกำชายเสื้ออยู่ที่ใต้โต๊ะจนยับยู่ยี่ อีกข้างก็ยกขึ้นชิงปาดน้ำตาก่อนที่มันจะไหล
“หึ.. มึงอยากขอโทษหรอ? ..งั้นที่มึงพูดจาดีๆก็เพราะจะให้กูใจอ่อนว่างั้น?”
“ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่แบบนั้น.. ที่ฉันพูดเพราะฉันอยากพูดจริงๆ อยากพูดดีๆกับ..นาย”
“ตอแหล!! มึงต้องการอะไรกันแน่แบคฮยอน? มึงต้องการอะไร!!”เสียงตวาดของชานยอลทำเอาแบคฮยอนน้ำตาไหลพรากทันที ร่างบางก้มหน้าลงกับฝ่ามือแล้วร้องไห้อย่างหนักจนร่างสูงอึ้งไปไม่น้อยเลย
..พอเห็นอีกคนร้องไห้ต่อหน้าขนาดนี้.. ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บ รู้สึกอึดอัดไปด้วย..
ร่างสูงกำหมัดแน่น ก่อนจะใช้มือขยี้หัวตัวเองเบาๆ สายตาคมก็เอาแต่จ้องคนที่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น เขาไม่เข้าใจตัวเองและไม่เข้าใจคนตรงหน้าด้วย
แล้วทำไมตาของเขาถึงรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา..?
ท่ามกลางบรรยากาศแสนหดหู่ของคนทั้งสอง ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักอย่างมีเพียงเสียงสะอื้นและเสียงถอนหายใจ.. เงียบจนได้ยินเสียงเพลงคลอเบาๆของร้าน เพลงที่สะกดให้พวกเขานิ่งสนิทไปทันที
난 처음이었죠 이런 기분
มันเป็นครั้งแรกสำหรับฉัน ที่ฉันมีความรู้สึกเช่นนี้
다 뺏겨버렸죠 온통마음을
ที่หัวใจของฉันถูกดึงออกมาจนหมด
난 어쩌죠 난 어쩜 좋아요
ฉันควรทำอย่างไร… ถ้ามันเป็นเช่นนั้น
난 얼음이 되죠 앞에 서면
เหมือนเป็นเพียงแค่ชิ้นส่วนน้ำแข็ง ที่อยู่ต่อหน้าเธอ
다 망쳐버리죠 못난 말만
ทำลายทุกๆอย่าง ด้วยคำพูดโง่เง่าของฉัน
날 어쩌면 바보라고 생각했을지도 몰라
บางทีคุณอาจจะคิดว่าฉันเป็นคนโง่เง่า…
왜 이렇게 날 만든거죠?
ทำไมเธอต้องทำให้ฉันกลายเป็นคนแบบนี้?
내게 돌려줘요 그대가 몰래 훔쳐간 내 마음
ได้โปรดให้ฉันคืน… หัวใจของฉันที่เธอขโมยไป
허락도 없이 예고도 없이 들어와
โดยที่ฉันยังไม่อนุญาต โดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว
왜 흔들어놔 나만 애타고 울리게 해
ทำไมเธอถึงทำให้หัวใจฉันหวั่นไหว จนฉันแทบจะร้องไห้
“ฮ่ะๆ..”อยู่ๆร่างบางตรงหน้าก็หัวเราะออกมา พร้อมมือเล็กที่ยกขึ้นปาดน้ำตาของตัวเอง ชานยอลที่นั่งจ้องอยู่นานจนอีกคนรู้ตัว เลยได้รับรอยยิ้มหวานแต่ดูเหนื่อยเหลือเกินกลับมา
“ได้ยินเพลงนี้มั้ยชานยอล..”ทั้งที่คิดว่าน้ำตาคงไม่ไหลแล้ว แต่เพียงแต่เริ่มพูดเท่านั้นน้ำตาของเขามันก็ไหลลงมาอีก พร้อมเสียงที่กำลังสั่น
“…”ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไร ดวงตาคู่คมแค่สบตากับดวงตาคู่ใสที่เต็มไปด้วยน้ำตาไว้นิ่งๆ ขาเรียวยาวหยัดขึ้นพร้อมก้าวเดินหนีออกไปทางประตู
“เหมือนฉันเลยเนอะ..”คำพูดนี้ราวกับสะกดให้เท้ายาวหยุดอยู่กับที่..
“ได้โปรดช่วยคืนหัวใจของฉัน.. ที่นายขโมยไปเถอะนะ...”
“บ้านหรือโรงเรียนวะ โอ้ยย! บ้านเลยแล้วกัน!”
รถยนต์คันหรูขับมาจอดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่สีขาว เซฮุนก้าวขายาวๆลงจากรถ พลางยืนก้มๆเงยๆอยู่ตรงประตูบ้าน ใจนึงก็อยากเข้าไปเลย อีกใจนึงก็ยังไม่คิดเลยว่าเข้าไปแล้วต้องทำยังไง
“อะแฮ่มๆ.. โว้ยยย!!!”นี่คือการวอร์มเสียงและเรียกกำลังใจ นิ้วเรียวกดลงไปที่ออดหน้าบ้าน ไม่นานก็มีผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงวิ่งมา
“มาหาใครคะ?”
“มาหาจุนมยอนครับ”
“คุณหนูไม่สบาย ไม่ขอพบใคร กลับไปเถอะค่ะ”
“อะไรนะ? ไม่ครับ! ผมต้องพบให้ได้!!”มือเรียวยกขึ้นจับประตูบ้านแล้วเริ่มเขย่า จนทำให้ผู้หญิงคนนั้นต้องถอยหนี
“คุณฟังไม่รู้เรื่องหรอคะ กลับไปเถอะ”
“ไม่!!!!”
“แล้วนั่นคุณจะทำอะไร!!?”
“ปีนเข้าบ้านไงวะ! ก็ขอเข้าดีๆแล้วไม่ให้”
ตอนนี้ร่างสูงกำลังใช้ขาและแขนเกี่ยวไปตรงช่องว่างของประตูแล้วถีบตัวขึ้น จนในที่สุดเขาก็คร่อมอยู่เหนือประตูบ้านแล้ว โชคดีหน่อยที่มันไม่สูงมากไม่งั้นกางเกงเข้ารูปของเขาได้ปริแน่นอน
“คุณลงไปเลยนะ!! ไม่งั้นฉันแจ้งตำรวจจริงๆด้วย!!”
“จียอน แกหลบไปฉันจัดการเอง..”เสียงทุ้มเข้มของบุรุษปริษณาเรียกให้เซฮุนที่กำลังจะลงจากประตูหันไปมองแล้วพบว่า..
มีผู้ชายกำลังถือปืนแล้วจ่อมาที่เขา!!!!
“เห้ยย!!!!”รีบเด้งตัวไปเกาะประตูไว้เหมือนเดิม
“คนเขาบอกว่าไม่ต้องการพบใคร แกจะดื้อด้านทำไมห้ะ!!!”
“ผมมีเรื่องจำเป็นต้องคุยกับจุนมยอนจริงๆครับ!”
“แล้วแกเป็นใคร?”
ร่างสูงพิจารณาใบหน้าอีกคนดีๆ เขาเดาได้เลยว่าคนนี้คงจะเป็น คุณคิม พ่อของคนตัวขาวแน่.. มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอ่ยปากตอบไป
“ผมเป็นลูกเขยของบ้านนี้ครับ!!!”
_________________________________
ตอนนี้เครียดน้อยลงแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ
อย่าเครียดกันสิ เดี๋ยวชานแบคก็คืนชีพ
อีกสักพักรับรองมันส์แน่ ฮ่าาา…
กำลังดึงเรื่องให้กลับสู่สภาวะปกติ
…สภาวะที่ไม่มีสาระอะไรเลย…
ตอนหน้าโด้คงจะมาดราม่าเดี่ยว TT
และมันคงจะมีอะไรพลิกล็อคอีกแล้ว
ฮ่าๆๆ.. ฝากติดตามด้วยนะฮะ ^^
ฟิคเรื่องใหม่เข้าไปดูไปเพิ่มวิวให้เราเล่นได้นะ
ความคิดเห็น