คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER 11 - 100 %
-------------------------------
เพียงเพราะที่ตรงนั้น.. ไม่ใช่ของเรา
และมันไม่เคยเป็น’ของเรา’ ..ตั้งแต่ต้น
-------------------------------
CHAPTER 11
“ฮยองฮะ”
เสียงเรียกเบาๆดังจากด้านหลังของร่างสูง คริสหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะพบว่าเป็นรุ่นน้องคนสนิทของไคอย่าง.. คยองซู... คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยพลางจ้องใบหน้าหวานด้วยคำถาม
“มีอะไรรึเปล่านะเรา?”
“คือ.. ช่วยพาผมไปหาไคหน่อยได้มั้ยฮะ?”เสียงเว้าวอนพร้อมดวงตากลมโตที่กำลังเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆนั่น..
แล้วคนใจดีอย่างเฮียคริสจะทำอะไรได้อีกละ?
“ตามมาสิ..”
อีกครั้งในรอบสองสามชั่วโมงที่คริสเหลือบมองนาฬิกาหลังจากที่ออกเดินทางจากเกาะที่ใช้เข้าค่าย ตามปกติเขาคงต้องกลับกับรถบัสของโรงเรียน แต่เพราะมีเรื่องไม่ปกติเขาจำเป็นต้องขับรถที่ไปเอามาตอนทำเรื่องของเจ้าไคกลับด้วยตัวเอง พร้อมร่างบางที่นั่งเงียบตลอดทางข้างๆ
“อีกนานรึเปล่าครับ?”เสียงหวานถามขึ้นสายตาก็เอาแต่จับจ้องที่ถนนเบื้องหน้า
“ครึ่งชั่วโมงนะ.. นี่ถ้ากลับรถบัส ป่านนี้ก็ยังไม่ถึงหรอก ฮ่าๆ”คริสหัวเราะน้อยๆเพื่อลดบรรยากาศตึงเครียดลงบ้าง แต่ก็ทำได้แค่ร่างบางส่งยิ้มแห้งๆมาให้
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเข้าค่าย.. เขาเองเพิ่งจะรู้สึกว่าค่ายนี้น่าเบื่อมาก ไม่มีอะไรสนุกๆเลยซักอย่าง เขาอยากให้มันจบเร็วๆ หรือเพราะไม่มีรุ่นน้องกลุ่มนั้นกันแน่? รวมถึงคนที่เขากำลังคิดถึงมาก อย่างเทาเทาด้วย..
รถยุโรปราคาแพงเคลื่อนเข้าจอดหน้าโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง คยองซูมองไปรอบๆก่อนจะเปิดประตูแล้วก้าวลงมา กระจกรถเลื่อนลงให้เห็นใบหน้าคมเข้มของรุ่นพี่
“เอ่อ..เรา..”
“ผมชื่อ คยองซู ฮะ”
“อ่าคยองซู.. เฮียคงไม่ได้ขึ้นไปด้วยนะ เฮียเหนื่อยมาก เราขึ้นไปคนเดียวได้มั้ย?”
“เอางั้นหรอครับ?”ใบหน้าหวานแสดงอาการลังเลอยู่มาก
“อืม.. คือเฮียอยากพักนะ ตอนนี้ก็ตีหนึ่งกว่าแล้วด้วย” ..ความจริงเขาอยากไปหาเทาเทาจะแย่แล้ว
“อ่อฮะ.. งั้นไม่เป็นไร ขอบคุณฮยองมากนะครับ”คยองซูระบายยิ้มอ่อนๆพร้อมก้มหัวให้คนในรถอย่างสุภาพ
“ติดต่อที่เคาท์เตอร์นะ บอกว่า คนไข้ชื่อคิมจงอิน”ยังไม่ทันจะให้คนฟังได้ถามอะไรต่อ รถคันหรูก็ขับเคลื่อนออกไปด้วยความเร็วซะแล้ว
“คิมจงอิน.. ชื่อจริงของไคหรอ..”
คยองซูกำลังอยู่ในลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนตัวสู่ชั้นสูงของโรงพยาบาล ความจริงเขาไม่น่าจะได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยมด้วยซ้ำ ดูเวลาสิ..เกือบจะตีสองเข้าไปแล้ว! แต่ถือว่าโชคกำลังเข้าข้างเขาที่พี่พยาบาลใจดีเห็นว่านี่ก็ดึกมาแล้ว เขาอุตส่าห์มาถึงที่นี่ทั้งที ถ้ากลับไปคงจะใจร้ายหน้าดู...
ร่างบางยืนอยู่หน้าห้องพักผู้ป่วยด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เพราะเขาไม่รู้จริงๆว่าจะเข้าไปแล้วทำหน้ายังไง? จะมีคนอื่นอยู่ในห้องนั้นรึเปล่า? ..แล้วไคจะหลับไปแล้วรึยัง? ถ้าตื่นขึ้นมาละ?
“นายจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานรึเปล่า? ฉันขี้เกียจรอ..”อยู่ๆประตูที่เขากำลังยืนจ้องก็เปิดออก พร้อมใบหน้านิ่งๆของเพื่อนสนิทของไค คยองซูทำหน้าเลิ่กลั่กก่อนจะตอบออกไป
“ฉันเข้าไปได้ใช่มั้ย?”
“เปิดประตูให้แล้วไง”
“อื้อ..”คนตัวบางรีบเดินผ่านร่างสูงกว่าเข้าไปทันที เพียงแค่เห็นสภาพคนบนเตียง ราวกับคำพูดมากมาย ทุกสิ่งทุกอย่างก็พลันหายไปหมด สมองขาวโพลนราวกับไม่มีอะไรอยู่ในนั้น
เขารู้สึกเพียงน้ำตามากมายกำลังไหลรินออกจากดวงตาของตัวเองอีกครั้ง.. และมันคงยากที่จะหยุด
“ไค..”มือบางขาวนั้นกำลังสั่นเอื้อมไปกุมมือคนที่เคยอยู่ข้างเขา คนที่เข้มแข็ง คนที่กล้ากว่าตัวเขาเองเป็นไหนๆ ..ตอนนี้คนๆนี้กลับกำลังอ่อนแอพร้อมที่จะบุบสลายไปได้ทุกเมื่อ
“ฉัน ฮึก ฉันขอโทษ..เป็นเพราะฉัน..ฮือ”
เสียงสะอื้นเหล่านั้นทำเอาคนที่กำลังยืนอยู่ในห้องด้วยแทบจะประติดประต่อเรื่องทั้งหมดได้ทันที เลย์จ้องมองร่างบางตรงหน้าไม่วางตา
ไค.. กูรู้แล้วว่าทำไมมึงถึงเป็นแบบนี้
“นายจะต้องฟื้นนะไค.. นายต้องฟื้นนะ นายต้องหาย.. นายต้องมาหาฉัน..”
เสียงหวานยังพูดพร่ำไปเรื่อยทั้งๆที่คนฟังอาจจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ คยองซูยังคงสะอื้นอย่างหนัก มือบางยังคงกุมมือเรียวอีกคนไว้แน่นราวกับกลัวคนตรงหน้าจะหายไป
“นายจะกลับยังไง?”เลย์ที่เดินมาสั่งคนตัวบางที่หน้าลิฟต์เอ่ยถาม คยองซูหันมาช้าๆด้วยรอยยิ้มอ่อนแรง ใบหน้าหวานนั้นซีดเซียวเรากับคนป่วยหนัก
“ฉันโทรเรียกคนขับรถแล้ว.. วันนี้ฉันคงไปนอนบ้าน”
“นายไม่ได้นอนบ้านทุกวันรึไง?”
“ฉัน..อยู่บ้านแฝดด้วยนะ แต่วันนี้คงต้องไปนอนที่บ้านใหญ่”
“ฮึ.. ฉันเข้าใจแล้ว”
“หือ?”ใบหน้าหวานแสดงว่าความงุนงงให้กับคำพูดของอีกคนอย่างมาก
“คนที่อยู่ข้างบ้านไอ้ไคมันต้องเป็นนายแน่ๆ..”
“…”
“ไปเถอะ นี่มันดึกเกินกว่าคนอย่างนายควรจะอยู่ที่นี่”มือเรียวรีบดันหลังอีกคนให้เข้าลิฟต์ไป คยองซูก็ได้แต่ก้มหน้า เขาไม่กล้าแม้จะสบตาเลย์เลยสักนิด
“อีกอย่าง..”
“…”ใบหน้าหวานเงยขึ้นสบตาคนหน้าลิฟต์อีกครั้ง
“ถ้านายคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุเรื่องนี้..”
“…” ..ทำไมถึงรู้สึกโหวงในใจขนาดนี้..
“คงไม่จำเป็นอะไรที่นายจะต้องมาที่นี่อีก”
“จงอินของพวกเรา.. บาดเจ็บมากพอแล้ว”
คำพูดเหล่านั้นราวกับกรีดลงหัวใจของคยองซูช้าๆ พร้อมกับประตูลิฟต์ที่ปิดลง ราวกับฝังทุกอย่างไว้ในที่ของมัน ..อีกครั้งที่ร่างบางทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าแล้วร้องไห้แบบนี้..
------------------------------------------------------ 15 % ----------------------------------------------------
“เซฮุน! เซฮุนอา!”ไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วที่ซูโฮพยายามจะปลุกเรียกร่างสูงที่ดูเหมือนว่าจะหลับคาโซฟาไปแล้ว
“โอ้ยย! นายทำให้ชีวิจฉันวุ่นวายอีกแล้วนะ!!”
“โว้ยย.. ใครวะแม่ง เสียงดังว่ะ!”เสียงเข้มโวยวายกลับมาด้วยความงัวเงีย ร่างบางหันดังนั้นเลยรีบเดินไปประจันหน้าทันที
“ฉันซูโฮ! นายควรจะกลับบ้านได้แล้ว!”
“จุนมยอนหรอ..?”เสียงทุ้มที่ดูล่องลอยพร้อมกับมือเรียวที่ยกขึ้นแตะใบหน้าเขาช้าๆ ไม่ต้องบอกเลยว่าตอนนี้ใบหน้าของซูโฮคงกำลังแดงอยู่แน่ๆ แข่งกับคนเมานี่แหละ!
“อืม.. กลับบ้าน”
ร่างสูงสะบัดหัวตัวเองสองสามครั้ง ก่อนจะฉุดข้อมือบางให้เดินออกมาด้วยกัน ..ดีหน่อยนะที่วันนี้ร่างบางไม่ได้ขัดขืนเหมือนอย่างเคย
“วันนี้ขอนอนด้วย”
“นายจะบ้ารึไง!!”ซูโฮแทบไม่เชื่อหู คนตัวสูงนี่ขอกันตรงๆแบบนี้เลยหรอ?
“ฉันหมายถึงว่าขอค้างด้วย ฉันขับรถไม่ไหวแล้ว!”
“ก็รีบๆไปบ้านนายสิ!”
“ว่าไงนะ.. นายจะไปนอนบ้านฉันรึยังไง?”
“ถ้านายไปนอนบ้านฉันแม่ฉันได้ถามจนไม่ต้องนอนแน่!”ใบหน้าของซูโฮยู่ลงพร้อมคิ้วสวยที่ขมวดเข้าหากันจนเป็นปม ร่างบางทิ้งตัวลงเบาะอย่างหงุดหงิด
..มีใครสังเกตมั้ย? เดี๋ยวนี้ซูโฮแสดงอารมณ์เก่งเหลือเกิน..
“บอกแบบนี้แต่แรกก็จบ”ร่างสูงพูดแค่นั้น รถที่นั่งอยู่ก็หมุนกลับทางในซอยนี้ก่อนจะทะยานออกไปตามทางสู่บ้านตนเองทันที
“ออมม่าฮะ จุนมยอนนอนบ้านเพื่อนนะ อ่า..พอดีค่ายกลับดึกนะฮะ พรุ่งนี้เดี๋ยวจุนมยอนไปเล่านะๆ นะฮะออมม่า..น้า วันนี้จุนมยอนง่วงแล้วนี่..”
เซฮุนที่กำลังนั่งเช็ดผมมองคนตัวบางที่เดินวนไปวนมาในห้องเขาอยู่พักใหญ่ มุมปากก็ยกยิ้มนึกขำในความออดอ้อนของอีกคน ..เขากำลังตกหลุมรักคนๆนี้เข้าแล้วจริงๆ
กูชอบคนที่กูเคยเกลียดขี้หน้าเนี่ยนะ.. ห่าจริง กูอยากจะเอาหัวโหม่งพื้น =_____=;
“จะมองฉันอีกนานมั้ย?”อยู่ๆเสียงหวานก็ขัดความคิดของร่างสูงขึ้น พร้อมใบหน้าหวานที่กำลังตีหน้ายุ่งยืนกอดอกวางท่าใส่เขา.. ดูยังไงมันก็เหมือนเด็กขี้โมโหซะมากกว่า
“อยากให้ไปนอนด้วยขนาดนั้นเลยหรอ?”
“จะบ้ารึไง! แล้วทำไมต้องเดินมาใกล้ฉันด้วย!”
“ก็จะทำแบบนี้..!”ร่างสูงโถมทั้งตัวใส่คนตัวเล็กจนทั้งคู่นอนหงายลงไปกับเตียง ซูโฮเบิกตาขึ้นอย่างตกใจพร้อมดันใบหน้าคมที่กำลังยื่นเข้ามาหมายจะช่วงชิงความหวานจากริมฝีปากเขา
“อย่านะ!!”
“ขอหน่อยดิ..”
“ไม่!!..”
“ฉันขอเถอะ..”ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นคนข้างบนก้มลงประกบปากอิ่มทันที พร้อมระดมจูบด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่นอยู่ภายใน ซูโฮที่พยายามจะขยับหนีก็ยิ่งโดนล็อคไว้มากขึ้น ลิ้นเล็กรับรู้ได้ถึงรสชาติขมปร่าของเบียร์จากร่างสูง มือเรียวกำลังสัมผัสท้องขาวแบนราบจนร่างบางนั้นสั่นเทิ้มไปทั้งตัว
กลิ่นกายหอมหวานทำเอาร่างสูงแทบไม่เหลืออะไรอยู่ห้วงความคิดนอกจาก..
คนๆนี้ต้องเป็นของเขา
“ปล่อยฉันนะๆ!! เซฮุน!! ปล่อย!!”พอคนข้างบนผละออกจากริมฝีปากสวย ซูโฮส่งเสียงร้องลั่นทันที ใบหน้าคมของคนขาดสติก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวพลางขบเม้มจนเกิดรอยแดงไปทั่ว ใบหน้าหวานยิ่งสะบัดหนีก็ยิ่งเหมือนเร่งเร้าความต้องการของคนตัวสูงมากขึ้น
น้ำตาใสกำลังไหลรินออกมาตามแก้มขาว.. ความกลัวกำลังกอบกุมหัวใจของคนตัวบางไว้
“จุนมยอน..”สัมผัสเปียกชื้นที่ไหลมาที่สันจมูกเขาเหมือนจะเรียกสติของเซฮุนกลับมา ดวงตาเรียวจ้องหน้าดวงตาคู่สวยไว้ด้วยสายตาที่เขาไม่รู้จะทำยังไง..
“ฉัน..”
‘เพี๊ยะ!!!’
ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบจากฝ่ามือของคนข้างใต้ ซูโฮออกแรงผลักคนที่นิ่งให้พ้นไปจากตัว มือบางปาดน้ำตาบนไปหน้าของตัวเองจนเกิดรอยแดง
“ฉันขอโทษ..”เซฮุนที่กำลังจะเดินเข้ามาก็โดนคนตัวเล็กนี่ผลักออกไปอีกครั้ง
“ออกไป!”ถึงจะปาดน้ำตาออกไปแล้ว.. แต่มันก็ไหลลงมาใหม่เรื่อยๆไม่ยอมหยุด
“จุนมยอน..”
“ออกไป!!!!!!!!”
ร่างสูงถอนหายใจช้าๆ และยอมก้าวออกนอกห้องมา เสียงสะอื้นของคนในห้องก่อนที่เขาจะปิดประตูทำเอาเขาแทบหยุดหายใจ
“ออมม่า.. มารับจุนมยอนหน่อยนะ.. นะฮะ”
เซฮุนยืนมองรถคันหรูที่มารับซูโฮไปจนลับสายตา ก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้องนอน ร่างสูงทิ้งตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อน.. เหนื่อยทั้งกายและใจ..
“คุณชานยอลคะ.. พอได้แล้วมั้งคะ..คือ”
“คือดิฉัน..”
“ออกไป!!!”
เสียงเข้มตวาดลั่นราวคนขาดสติ กระป๋องเบียร์ลอยออกจากมือผู้ดื่มไปกระแทกที่ฝาผนังเป็นผลให้แม่บ้านต้องรีบปิดประตูหนีทันที
ไม่รู้ว่าร้องไห้เพราะเรื่องเพื่อนโดนทำร้าย หรือ ร้องไห้เพราะคนตัวเล็กที่เขาเห็นกันแน่..
ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร..?
“มึงกำลังทำกูเป็นบ้าวะ..”
ตาคมเหลือบไปเห็นไอโฟนของตัวเองที่โดนโยนทิ้งไว้บนเตียง ชานยอลเอื้อมไปหยิบมันไว้เตรียมจะกดเบอร์หาใครซักคน เขาต้องการใครสักคน.. แล้วทำไมในหัวเขาถึงมีแต่แบคฮยอน..
นิ้วเรียวกำลังกดเบอร์ที่เคยโทรเป็นประจำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักแล้วรีบกดทิ้ง ร่างสูงทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดพลางไล่ความคิดบ้าๆที่จะให้คนที่เขากำลังรู้สึกแบบนี้มาหาได้ยังไง..?
เขาจะยุ่งกับพวกนี้ไม่ได้.. เพราะเขาบอกเองว่าจะเลิกยุ่ง คิดเพียงแค่นั้นความโกรธที่ดับลงไปก็ลุกเป็นไฟขึ้นอีกครั้ง
นิ้วเรียวกดไล่รายชื่อในโทรศัพท์อย่างเร่งร้อนก่อนจะกดโทรหาใครบางคน..
“มาหาฉันหน่อย..นาอึน”
เช้าวันนี้คงเป็นเช้าที่สดใสของใครหลายๆคน ยกเว้นก็แต่ร่างบางเจ้าของใบหน้าหวานที่มักจะแต้มไปด้วยรอยยิ้มกลับนิ่งเรียบราวกับตุ้กตาไร้ชีวิตชีวาอะไรทั้งสิ้น..
แบคฮยอนก้าวขาเอื่อยไปตามทางเดิน ผ่านใครต่อใครที่มองมาทางเขาพร้อมเสียงนินทา ปกติร่างบางคงจะหันไปกวนประสาทใส่แล้ว แต่ตอนนี้แม้แต่เสียงร้องเฮกลางสนามบอลยังไม่สามารถทะลุเข้าโสตประสาทเขาได้เลย
มือบางผลักประตูห้องเรียนเข้าไป ดวงตาคู่สวยยังคงนิ่งและเคลือบไปด้วยม่านน้ำตาบางๆเช่นเคย แบคฮยอนเดินไปนั่งลงที่โต๊ะของเขา พลางมองไปยังทุกโต๊ะของเพื่อนสนิท
เลย์คงจะเฝ้าไค มินซอกยังไม่มา เซฮุนยังไม่มา แต่คนตัวสูงที่เขายังไม่อยากเห็นหน้า..กลับมาโรงเรียนแล้ว
“ยอลอ่า.. คิกๆ”เสียงหัวเราะของผู้หญิงที่ดูมีความสุขมาก เรียกให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่หันไปมองได้ไม่ยาก
ถ้าเขาย้อนเวลาได้.. เขาไม่คิดที่จะหันมามองเลยสักนิด
..คนตัวสูงพร้อมรอยยิ้มกว้างกำลังเดินโอบเอวมากับผู้หญิงสวยคนหนึ่ง.. นาอึน
“อ้าว สวัสดีแบคฮยอน”
“…”คนถูกทักทายกลับไม่ตอบ ใบหน้าหวานเลือกที่จะหันหนีไปอีกทางแทน ม่านน้ำตาบางๆของเขาพร้อมจะไหลลงมาได้ทุกเมื่อจริงๆ
“อย่าไปสนใจหมาแถวนี้เลยนาอึน.. ปล่อยมันไปเถอะ”
“นั่นสิคะ.. หมาหัวเน่านะ!”
“ความจริงยอลน่าจะเลิกยุ่งกับพวกสวะสังคมได้ตั้งนานแล้วนะ”
“อืม.. ฉันน่าจะฟังเธอตั้งแต่แรก.. ไม่น่าโง่เลย”
“ไม่เป็นไรคะ ยังไงตอนนี้ยอลก็เป็นของฉันแล้วเนอะ”
“ปากหวานจังเลย ชิมได้มั้ย..?”
“ยอล..อ้ะ!”เสียงหวานน่ารำคาญนั้นเงียบหายไป แบคฮยอนหลับตาลงพร้อมมือบางที่จิกเข้ากับกางเกงจนยับยู่ เขาไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว.. แต่ร่างกายกับไม่ฟังจิตใจ ใบหน้าหวานหันไปหาคนสองคนที่โต๊ะข้างๆ..
ภาพรสจูบร้อนแรงตรงหน้า.. กำลังฆ่าคนตัวเล็กให้ตายทั้งเป็น
ขาเรียวเล็กรีบพาเจ้าตัววิ่งออกจากห้องเรียนก่อนที่น้ำตาของเขาจะแสดงความอ่อนแอให้ใครบางคนเห็น รสจูบที่ไร้อารมณ์สำหรับร่างสูงยังคงดำเนินต่อไปจนเขาเป็นฝ่ายผละออก ดวงตาคู่คมมองตามอีกคนออกไปนิ่งๆ ก่อนชานยอลจะปรับตัวให้เป็นปกติและล้มเลิกความคิดแปลกๆที่จะตามออกไปทันที
“หึ..”กลับเป็นการยกยิ้มที่มุมปากขึ้นแทน.. เขากำลังสะใจงั้นหรอ?
_______________________________________
- แก้ช่วงฮุนโฮ ย้อนอ่านใหม่ได้นะ -
เราอนุญาตให้รุมหยอยได้…….. ( ' ')
ฮ่าๆ ใจเย็นๆนะ ช่วงนี้ขอดราม่าเฉยๆ
อีกสักพักก็หายแล้ว หมายถึงอีก 1-2 ตอน
ฮ่าๆๆ พยายามให้ทุกคู่มีบทนะ จะได้ไม่ลืม
แต่คงไม่ได้ออกมาตอนเดียวกัน แยกกันเศร้า.
คู่อื่นๆก็อาจจะมีหวานๆมาแซมนะ .______.
เราเริ่มฟิคเรื่องใหม่แล้ว แต่ยังไม่ลงเรื่องจริงนะ
จะลงตอนเรื่องนี้ใกล้จบ ซึ่งอีกนานเลย ฮ่าๆๆ
ฝากด้วยนะฮะ เปลี่ยนคู่ด้วย ไม่ถูกใจ ขอโทษนะ.
ขอบคุณทุกคอมเม้นฮะ รู้สึกชอบแนวนี้กัน.
ฮ่าๆๆ แหย่เล่นน้า ชอบอ่านเม้นจริงๆเลย
มีเม้นยาวมาก. เราไม่ว่านะถ้าใครจะเดาฟิค
หรือวิจารณ์อะไร เราไม่ว่าเลย ได้เต็มที่เลย ^O^
จริงๆนะ! เปิดรับทุกความเห็นและความคิดฮะ!
เพราะทุกคอมเม้นช่วยลดช่องว่าระหว่างเรา
“ ช่องว่างของนักเขียนและคนอ่าน ”
มารู้จักกันเยอะๆนะฮะ เรารักทุกคนเลยย!
ความคิดเห็น