คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS Ravi & Hongbin] MY DREAM
MY DREAM
[NC Ravi & Hongbin]
ผมฝันเรื่องแบบเดิมๆติดต่อกันมานานจนครบสัปดาห์แล้ว ถ้าเป็นฝันธรรมดาทั่วไปผมไม่กลัวเลย
แต่นี่ผมฝันเข้าข่ายอนาจารเลยก็ว่าได้ ฮึ่ยย พูดแล้วขนลุกขนพอง สยองไปหมด
“ฮงบินนน ~” เสียงใสๆของเพื่อตัวสูงเรียกผมให้หลุดจากภวังค์ ผมสะบัดหัวน้อยๆไล่ความคิด
เรื่องฝันออกจากหัวไปแล้วยิ้มทักทาย
“ว่าไงฮยอก มาแต่เช้าเลยนะ” ผมอดที่จะแซวเพื่อนตัวดีไม่ได้ ก็ปกติกว่าจะเสด็จก็เกือบเข้าเรียนนู่นล่ะ
เผลอๆสายซะด้วยซ้ำ
“ก็นิดหน่อย แล้วนี่นายนั่งเหม่ออะไรอยู่วะ คือฉันเรียกตั้งหลายรอบแล้ว = =” ฮยอกทำหน้าเอือม
ผมนี่เหวอไปเลยครับ ทำไมถึงไม่รู้ว่าโดนเรียกไปตั้งหลายรอบล่ะ
“อ่าวเหรอ ขอโทษๆ พอดีคิดไรนิดหน่อยน่ะ” แล้วผมก็วนกลับไปคิดเรื่องฝันเมื่อคืนอีกรอบ
โดยปล่อยให้เพื่อนตัวสูงของผมนั่งกดโทรศัพท์เล่นต่อไป
“นายเป็นใคร เข้ามาให้ห้องผมได้ยังไง?” ผมมองคนที่ยืนอยู่ปลายเตียงด้วยความกลัว
แสงไฟสลัวๆที่ส่องมาจากถนนทำให้มองหน้าคนที่มาเยือนไม่ชัดนัก ถ้าผมตาไม่ฝาด
เหมือนเขาจะมีปีกด้วยนะ
“ฉันก็คือฉัน เจ้าจะอยากรู้ไปทำไม?” นี่จะถือเป็นคำตอบหรือพฤติกรรมกวนตีนของคนแปลกหน้าดี
สรรพนามที่ใช้พูดยิ่งแปลกเข้าไปอีก
“นายอาจจะเป็นโจรก็ได้นี่! ตอบผมมานะนายเป็นใคร ไม่งั้นผมจะแจ้งตำรวจ” ผมคว้าโทรศัพ์มือถือ
กำไว้แน่นด้วยมือสั่นเทา ตาจ้องคนที่อยู่ตรงหน้าตาไม่กระพริบ ผมไม่แน่ใจแล้วสิว่าเขาเป็นคนรึเปล่า
“เจ้าไม่มีสิทธิ์มากพอจะทำอะไรข้าหรอก เจ้ามนุษย์ตัวน้อย” เขาเดินเข้ามาใกล้ ใกล้จนผมอยาก
วิ่งหนี แต่ทำไม่ได้ เหมือนโดนอะไรบางอย่างทำให้ผมนั่งนิ่งอยู่บนเตียงแล้วเขาเข้ามานั่งเผชิญ
หน้ากับผม เราสองคนอยู่ห่างกันแค่คืบเดียวเท่านั้น หัวใจของผมเต้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นหน้า
ผู้บุกรุกใกล้ๆ ผมสีทองรองทรงสั้นกับหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตาคมเฉี่ยว จมูกโด่งได้รูป การแต่งกาย
วับๆแวมๆด้วยเสื้อผ้าสีดำ ดูแบดบอยในความคิดของผม มันดูมีเสน่ห์มากจนผมหลงไหลมัน
“นายเป็นใคร บอกผมไม่ได้เหรอ?” มือไม้ผมเริ่มอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง มันเอาแต่จะสัมผัสคนตรง
หน้าซะดื้อๆ ผมเอื้อมมือไปลูบไล้ช่วงต้นแขนของเขาอย่างออดอ้อน เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบกลับมา
ให้แล้วกดผมนอนราบลงกับเตียงนุ่ม
“เจ้าไม่ควรรู้ในสิ่งที่เจ้าถามถึง” เขามันปีศาจร้าย เขาต้องเป็นปีศาจแน่ๆ ไม่งั้นคนบ้าที่ไหนจะมาใส่ปีกสี
ดำบนหลังแบบนี้
“ทำไมล่ะ ผมไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องเกี่ยวกับคนที่อยู่บนตัวผมเลยรึไง?” เขาคร่อมผมไว้แล้วใช้มือที่อ่อนโยนแฝง
ด้วยไออุ่นลูบไล้ไปตามร่างกาย ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาซุกไซร้ซอกคอจนผมเผลอร้องครางเบาๆออกมา
NC Censored นะครับ
“เฮ้ย ฮงบิน นี่นายเหม่ออะไรอีกแล้ววะ =_=” ฮยอกเบ้ปากใส่ ผมได้แต่เกาหัวแกรกๆ
โอยย นี่ผมคิดถึงความฝันบ้าบอชวนขนลุกอีกแล้วเหรอเนี่ย ฝันแบบเดิมซ้ำๆ รู้สึกซ้ำๆ
ผมจะบ้าตาย อยากเล่าให้เพื่อนตัวสูงฟัง แต่ก็น่าอายเกินไป
“เออน่า ไปเรียนกันเหอะ” ผมลุกขึ้นแล้วบากเพื่อนตัวดีไปที่ห้องเรียนทันทีโดยไม่ฟังเสียงประท้วง
จากเขาเลยสักนิด พวกเรานั่งอยู่หลังห้อง วันนี้อาจารย์บอกว่าจะมีวิทยากรมาอบรมเรื่องการเขียน
โปรแกรมคอมพิวเตอร์ให้กับพวกเรา
“วันนี้จะมีวิทยากรมาอบรมเรื่องการเขียนโปรแกรมภาษา HTML ให้กับนักศึกษาทุกคนเพื่อให้สอด
คล้องการทำโปรเจ็คเว็บไซต์ วิทยากรของเราในวันนี้มีชื่อว่า คิมวอนชิก ขอเชิญครับ” อาจารย์ผาย
มือให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างสเตเดียมขึ้นมา ผมแทบจะช็อคตายเมื่อเห็นหย้าเขาคนนั้น ไม่ผิดแน่ๆ
เขาเป็นคนที่อยู่ในความฝันของผมมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ !! ปีศาจลามกตนนั้น !! หลังจากพวก
เราอบรมกันเสร็จ ผมนี่แทบอยากวิ่งหนีออกจากห้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมฟุ้งซ่านเกินที่
จะเผชิญหน้ากับคิมวอนชิก!
“อีฮงบิน คุณอย่าเพิ่งไปครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” แล้วเสียงนรกก็ดังใส่สองหูของผมเต็มๆ
ผมนิ่งค้างอยู่ตรงหน้าประตูแล้วปล่อยให้เพื่อนสนิทเลยออกไป เขาเดินเข้ามาซ้อนหลังผมแล้ว
ดึงประตูด้านหย้าปิดลง ภายในห้องเหลือแค่เราสองคนเท่านั้น ผมรีบเบี่ยงตัวหลบเขาทันที
จะใช่หรือไม่ใช่คนเดียวกันกับในฝันผมก็กลัว
“จะหนีผมไปไหนเหรอครับฮงบิน คุณก็รู้ว่าคุณหนีผมไปไหนไม่ได้หรอก” เขายิ้มหวานที่ดูยังไงๆก็น่า
กลัวมาให้ แถมยังสาวเท้าเข้ามาใกล้จนผมหลังชิดผนังห้อง ไม่มีทางหนี ต้องเผชิญหน้าอย่างเดียว
“คุณพูดเรื่องอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ” ผมพยายามใจแข็งแล้วพูดออกไปโดยไม่ยอมสบตาหรือมองหน้าเขา
“คุณลืมเรื่องของเราตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเหรอครับ?” เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้แล้วขโมย
หอมแก้มผมแบบไม่ทันตั้งตัว ผมตาค้างกับประโยคที่ได้ยินและการกระทำของเขา
“ค คุณ!! ไปเอาเรื่องนี้มาจากไหนกัน ไปรู้มาได้ยังไง นั่นมันความฝันของผม” ไม่จริงน่า ความฝัน
ที่ไม่ได้เล่าให้ใครฟังจะมีคนรู้ได้ยังไงกัน
“แล้วผมไม่ใช่คนในความฝันของคุณเหรอครับ?” เขาจ้องหน้าผมแล้วใช้มืออุ่นๆลูบแก้ม มันน่าแปลก
มั้ยล่ะทำไมผมไม่คิดจะปัดมือเขาออกเลยสักนิด
“นายบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่านายเป็นใคร?” จากก้นบึ้งจิตใจผมดีใจที่ไม่ได้เจอเขาในควมมฝันอีกแล้ว
เขามีตัวตนที่ผมสัมผัสได้.. แต่อีกใจของผมคือกลัว เขาเป็นตัวอะไรกันแน่ ..
“ข้าแพ้เจ้า ข้าจะยอมบอกเจ้าก็ได้ว่าข้าเป็นใคร” อยู่ๆสรรพนามก็เปลี่ยน จากชุดสูทหรูกลาย
เป็นชุดที่ผมคุ้นเคยมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ ผมอ้าปากค้างกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า นี่ผมหลับกลาง
อากาศเหรอ
“ข้าคือปีศาจอินคิวบัส ปีศาจที่ล่อลวงให้หญิงสาวมีเพศสัมพันธ์ด้วย” เขายิ้มให้ผม ผมไม่อยาก
จะเชื่อก็ต้องเชื่อ ก็เคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับปีศาจตนนี้มาเหมือนกัน แต่.. ล่อลวงหญิงสาวเหรอ!
ผมไม่ใช่นะ
“แต่นายมาล่อลวงผม !” ผมตะโกนใส่หน้าเขาพร้อมทั้งมือที่เอื้อมไปลูบไล้ซิกแพคที่โผล่พ้นรอย
ขาดของเสื้อออกมา
“เพราะข้าแพ้เจ้า” ปีศาจหล่อเหลาโน้มตัวมาประกบปากจูบก่อนจะละเลียดเลียริมฝีปากพร้อม
กับกัดดึงดูดอย่างเมามันส์และสอดลิ้นตวัดควานหาความหวานไปทั่วโพรงปาก ผมเข่าอ่อนจนต้อง
ยกแขนขึ้นคล้องคอปีศาจเจ้าเล่ห์ไว้ ผมเริ่มหายใจไม่ออกทุบอกประท้วงจนเขายอมผละออกไป
“แฮ่ก แพ้อะไรผม ปีศาจแพ้มนุษย์ได้เหรอ?” ผมหอบหายใจตัวโยนแต่ก็ไม่วายยิงคำถามที่อยากรู้
ทั้งๆที่แขนก็ยังโอบรอบคอเขาอยู่ ส่วนคนหื่นกามอย่างอินคิวบัสน่ะเหรอ มือวนอยู่แถวสะโพกผมไงล่ะ
“ข้ารักเจ้า หลงรักมานานแสนนาน จนข้าปล่อยเจ้าไปไม่ได้อีกแล้ว” คำตอบของคนตรงหน้าทำ
ให้ผมยิ่งงงงวยจับต้นชนปลายไม่ถูก ทั้งหมดมันหมายความว่ายังไง
“ผมไม่เข้าใจ นายรักผมงั้นเหรอ? ผมเอียงคอถาม นี่โคตรสงสัยเลยนะครับ ผมถูกยกตัวขึ้นนั่งบน
โต๊ะด้านหน้าห้อง
“ไม่ต้องเข้าใจ รู้แค่ว่าข้ารักเจ้าก็พอ” ก็ได้ครับ ผมเป็นคนใจง่าย เพราะผมก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่า
ไปเริ่มรักปีศาจเจ้าเล่ห์ตอนไหน แต่รู้อีกทีผมก็ให้เขาไปทั้งตัวทั้งใจแล้วล่ะ
FIN
talkkk
- ฉาก NC เข้าได้ที่ soelky เวิร์ดเพรส ครับ ~
ความคิดเห็น