love key

ตอนที่1

ครั้งแรก

ซ่าซ่า..เสียงนี้มันต้องเป็นพี่อนยูที่ทำอาหารอยู่ชั้นล่างแน่ๆ..ฟุดฟิดๆอืมมนี่มันกลิ่นสปาร์เก็ตตี้หนิหอมมจังงเลยยยย..คิดแล้วน้ำลายไหล  เพราะกลิ่นการทำอาหารของพี่อนยูทำไห้ฉันตื่นขึ้นมาจากภวังค์..รีบล่างน่าแปรงฟันอาบน้ำแล้วลงไปทานสปาร์เก็ตตี้อร่อยๆของพี่อนยูดีกว่า..

ตึกตึกตึกๆ...

“พี่อนยูแทมรู้นะว่าพี่กำลังทำอาหารที่อร่อยที่สุดในโลกอยู่อ่ะ”ฉันเดินเข้าไปในห้องครัวที่พี่อนยูกะลังทำอาหารอยู่

“จิงๆเลยนะแกพอพี่ทำอาหารทีไรลงมาทุกที”

“ช่างเถอะอย่าบ่นเลยพี่อยากกินแล้วอ่ะ><”

“นั่งรอเลยเสร็จแล้วล่ะยัยน้องรัก”พอได้ยินพี่อนยูบอกอย่างนั้นฉันจึงรีบไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวทันที..อยากกินเร็วๆอ่า

“มาแล้วสปาร์เก็ตตี้อร่อยๆฝีมือพี่อนยูทำเองเลยนะ”

“แล้วแทมจะทานให้อร่อยค่ะ”

พอพูดเสร็จฉันก็ลงมือกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าทันที..อื้มมมอร่อยสุดๆพี่ชายฉันทำอาหารเก่งมากๆเลยอ่ะมีพี่ชายอย่างนี้ประเสริฐจริง

“เดี๋ยวแทมจะไปซื้อของกับคีย์ที่ห้างอ่ะพี่อนยูไปด้วยมั้ย”

พอทานอาหารเสร็จฉันก็เริ่มถามพี่อนยูทันที

“ไม่ล่ะงานประธานนักเรียนมีอื้อ..ไว้วันหลังนะน้องรัก”

“โธ่..เสียดายจังเลยแล้วฝากซื้อไรเปล่า”

“ไม่อ่ะของส่วนตัวกับที่จำป็นพี่ซื้อมาไว้แล้วล่ะ”

ติ๊งงงต่องงงงง..

เสียงกริ่งหน้าบ้านเป็นสัญญาว่ายัยคีย์เพื่อนรักคงจะมาถึงหน้าบ้านแล้วล่ะ

“ไปก่อนนะพี่อนยูยัยคีย์คงมาแล้วล่ะ”

“อืมมรีบไปรีบกลับหามกลับค่ำล่ะอันตรายย”

“ค่ะพี่ชายย”

ฉันรีบวิ่งออกไปที่หน้าทันทีที่พูดจบเพราะว่าถ้าช้าเอามากๆยัยคีย์เพื่อนสาวจอมขี้บ่นจะต้องเทศน์นาฉันแน่ๆไม่อยากจะหูชาก่อนไปห้าง

“มอนิ่งยะยัยคีย์”ฉันเอ่ยทักเพื่อนรักทันทีที่วิ่งออกมา

“แกอ่ะช้าไปตั้ง3นาที”

“แค่3นาทีแกอย่าบ่นไปหน่อยเลย..ไปกันเถอะ”พอพูดเสร็จฉันกับคีย์ก็เดินไปนั่งแท็กซี่เพื่อไปห้างทันที..ฉันไม่อยากจะฟังยัยคีย์บ่นยาว

และแล้ววว..ฉันกับคีย์ก็มาถึงห้างที่จะมาซื้อของ..ฉันกับคีย์เริ่มเดินตะเวนซื้อของไปทั่วห้างเลยแหละได้ยินว่ายัยคีย์จะช็อปกระจายจนเงินกระจุยย(ไรเตอร์:พวกเธอจะรวยกันทำไมนักหนาเนี่ยห๊ะ..แบ่งมาไห้ฉันมั้งดิ)ไปเลยและในขณะที่ฉันได้เสื้อผ้า4-5ชุดเคื่องสำอางค์1เซ็ทใหญ่แต่หันไปดูยัยคีย์ที่ห้อยเสื้อของรถเข็นเต็มจนไม่รู้จะห้อยที่ไหนแล้วยัยนี้ไม่ประหยัดเลยนะ

ยะ

“คีย์ได้ของครบยังฉันสงสารรถเข็นแกอ่ะ”

“อืมม..พอแล้วแหละไปจ่ายตังค์กันเถอะ”

ในระหว่างที่ฉันกับคีย์กำลังยืนต่อแถวเพื่อจ่ายตังค์นั้นมีผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสันทัดวิ่งมาตรงที่ฉันกับคีย์ยืนต่อแถวอยู่

“นี่เธอถ้าไม่อยากเจ็บตัวส่งจี้เพชรที่คอเธอมาซะ”

“นี่มันสร้อยคอที่พ่อซื้อให้ฉันเรื่องไรฉันต้องถอดให้แก”ฉันโต้กลับทันทีที่ผู้ชายคนนั้นออกคำสั่ง

“ฉันไม่อยากจะทำร้ายผู้หญิงน่าตาดีนะเฟ้ยยย”

“ไม่มีวันนนนน”

“อยากเจ็บตัวนักใช่มั้ย..ได้!!!”

ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาเพื่อจะกระชากสร้อยคอจากฉันนกรี๊ดดดด..ฉันจะทำยังไงดี!!TT

ตุ้บบบบบ!!

ก่อนที่ฉันกำลังจะโดนโจรปล้นก็มีเสียงเหมือนมีการเตะดังขึ้น

“อย่าทำร้ายผู้หญิงสิว่ะมีความเป็นลูกผู้ชายรึป่าวว่ะ”

“ฮึ่มมมฝากไว้ก่อนไอ่น่าหล่อ”

“รีบมาเอาคืนด้วยนะโว้ยยยยยยย”

พอโจรเผ่นหนีไปผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาหาที่ฉันกับคีย์ยืนอยู่ทันที

“เป็นไรมั้ยเธอ”

“ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณนะค่ะที่ช่วยฉันไว้”

“อืมมแล้วทีหลังก็อย่าใส่เพชรมาเดินอวดงี้อีกล่ะ”

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

พอพูดเสร็จผู้ชายคนนั้นก็เดินจากไปทันทีหืมมมเขาเป็นคนดีจัง

“ไปเหอะแกจ่ายตังค์แล้วล่ะวันนี้ว่าจะเที่ยวต่อแต่ดูไม่ค่อยดีแล้วอ่ะ”

คีย์พูดขึ้นในขณะที่ฉันนั้นยังตกใจไม่หาย

“อืมฉันก็ว่างั้นแหละงั้นแยกกันตรงนี้แหละนะบายยยจ๊ะ”

“โอเคบ๊ายบายพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน”