คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SF] Pain _chapter 7
Pain
Nakajima Yuto x Yamada Ryosuke
Morimoto Ryutaro x Chinen Yuri
Rate PG-15
..............................................................................................................................................
Chapter seven
หลังจากที่วิ่งออกมาหัวใจก็สับสน ไม่รู้จะเลือกเดินไปทางไหน เหมือนว่าตรงไหนก็มืดมิดไปเสียหมด ท้องฟ้าครามเริ่มเปลี่ยนเป็นริ้วสีส้มบ่งบอกว่าใกล่ค่ำเต็มที อากาศเย็นๆโปรยรอบตัว ร่างเล็กๆห่อตัวเองไว้กันความหนาวเหน็บ เพียงแต่ภายนอกเท่านั้นที่อุณหภูมิต่ำกัดกร่อนร่างกาย แต่ภายในใจกลับถูกเผาไหม้ด้วยไฟโกรธ ยิ่งคิด ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งตอกย้ำ ความรู้สึกทั้งหมดถูกกลั่นออกมาเป็นน้ำตา มากเท่าไหร่ยูโตะก็ไม่เห็นใจเขา….
เคยเห็นแต่ในหนังหรือละครตอนค่ำ ไม่คิดว่าจะได้เจอกับตัวเอง เรื่องคนรักนอกใจไปหาคนอื่น แล้วคนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่ดันเป็นเพื่อนรักตน รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดเลยล่ะ แต่ที่มันทำให้เขาเป็นบ้าขนาดนั้น นั่นก็เพราะ เขาเองที่เป็นคนพูดคำว่า “ห่างกันสักพัก” ออกไป และอีกอย่างคือ...การที่เขาดันเผลอใจรู้สึกดีกับการที่มีริวทาโร่อยู่ใกล้ๆ คอยเอาใจใส่ และเห็นแค่เพียงตัวเขาเท่านั้น...
ร่างเล็กๆเดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเพราะอากาศเย็นหรือเพราะฟ้าใกล้จะมืด ที่ทางตรงนี้จึงดูร้างผู้คนต่างกับทางผ่านหน้าโรงเรียนที่เมื่อครู่เขาเพิ่งเดินผ่านมา
เห็นเงาคนกลุ่มหนึ่งยืนสุมกันอยู่ตรงตรอก ทำให้เขารู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่ทว่าความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว
‘แถวๆนี้...เกิดเรื่องบ่อยๆนี่!!’
ถึงจะอยู่โรงเรียนที่ใกล้ๆที่นี่ แต่ตัวเขาก็ไม่เคยแม้จะเฉียดมาใกล้ที่นี่เลยสักครั้ง ครั้นจะย้อนกลับไปทางเดิมก็ช้ากว่าเจ้าพวกนั้นที่เดินอ้อมมาดักหลังเขาเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
‘แย่แล้ว!!’
“เฮ้ย มึง มาเดินตรงนี้คนเดียวกล้ามากนะ” มันไม่พูดเปล่า แต่สาวเท้าเข้ามาใกล้เขาด้วย ท่อนแขนบอบบางถูกรวบไว้ด้วยมือใหญ่หยาบ ร่างเล็ดร้องโอ๊ยออกมาเบาๆ
“ผู้หญิงเปล่าวะ? มึงอ่ะ?” มันพูดขึ้น พร้อมๆกับช้อนคางเขาขึ้น ดูมันคงจะตกใจไม่น้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ่าเล่ห์น่าหมั่นไส้ จิเน็นรีบสะบัดหน้าแทบจะทันที
“ปล่อยนะ จะผู้หญิงหรือผู้ชายแล้วเกี่ยวอะไรด้วย!” ทางเขาเองก็ใช่ย่อย คนเพิ่งเจอเรื่องแย่ๆมา ยังมีไอพวกบ้านี่มาสร้างความรำคาญให้อีก ไม่ใช่ว่าไม่กลัวแต่อารมณ์โกรธมันยังค้างคาอยู่ต่างหาก
“อ้าว พูดงี้ งั้นก็ดีเลย ผิวมึงสวยใช่เล่นดูท่าจะมีตัง เอามาให้พวกกูดิ๊!!” นิ้วป้อมๆของมันกระดิกอยู่ตรงหน้า จิเน็นเหลือบมองอย่างเหยียดหยาม
“ใครให้ก็โง่! ปล่อยได้แล้ว!!” ตะโกนลั่น พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะดึงแขนตัวเองออก ถ้าหลุดไปได้เมื่อไหร่ อย่าหวังว่าจะมีใครวิ่งตามเขาทัน
“ไอเวรนี่!!!”
สิ้นเสียงระเบิดโทสะของพวกมัน ร่างเล็กๆ ก็ถูกกรากแทบจะปลิว ก่อนจะถูกเหวี่ยงกระแทกกับกำแพงปูนฉาบสีหม่นๆอย่างแรง เจ็บจนตัวงอ แทบจะทรุดแต่ก็ยังฝืนจ้องหน้ากับมันอยู่อย่างนั้น
“ส่งเงินมาสิวะ!!” มันอีกคนพยายามที่จะล้วงหาเงินในกระเป๋าทุกกระเป๋าที่มีอยู่ตามเสื้อและกางเกงของเขาอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะส่ายหัวอย่างหงุดหงิดว่าไม่เจออะไร แต่เพียงชั่วครู่ก็เปลี่ยนเป็นดีใจเหมือนลิงโลด ก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์มือถือระบบสัมผัสยี่ห้อหรูของเขาขึ้นมาชูโชว์พวกที่เหลือ
จิเน็นเบิกตากว้างรีบคว้าโทรศัพท์คืนมาแต่ก็ไร้ความหมายเมื่อความยาวช่วงตัวที่ต่างกันเกินไป อาศัยจังหวะที่มันหันหน้ายิ้มเยาะใส่เขา มือบางตบเข้าที่ใบหน้ามันจนหันไปอีกทาง
เพี๊ยะ!!!
“เอาคืนมา!!!” จิเน็นตะโกนทั้งน้ำตา จะเงินหรืออะไรเขาไม่สน แต่โทรศัพท์นั่น...ยังไงก็ให้ไม่ได้...ความทรงจำดีๆระหว่างเขากับยูโตะ...ยังไงก็ให้ไม่ได้!!!
“มึงตบกูหรอ?!!!” ด้วยความโมโหที่เกิดเป็นเท่าตัว ทำให้มันขาดสติถึงกับเขวี้ยงโทรศัพท์ของเขาทิ้งด้วยคงามไม่ไยดี ชิ้นส่วนต่างๆที่ประกอบขึ้นเป็นสิ่งที่เรียกว่าโทรศัพท์แตกกระจายกระเด็นไปทั่ว จนแทบจำรูปร่างเดิมไม่ได้ ตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอีกครั้ง
แม้แต่ความทรงจำแบบนี้เขาก็ยังไม่มีสิทธิ์ได้รับมันอย่างนั้นหรอ?.........
“ฮึก ไอพวกเลว!!!” จิเน็นกลั้นก้อนสะอื้น ปาดน้ำตาออกอย่างรำคาญ ก่อนจะวิ่งถลาเข้าหาพวกมัน หวังเพียงสักนิดให้หมัดของเขากระทบเข้าพวกมันบางคนเพื่อดับความแค้นใจที่เกิดขึ้น แต่ทว่าขนาดตัวที่ต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เขาจะถึงตัวมัน กำปั้นของมันก็ชกเข้าที่ท้องของเขาอย่างแรง หยุดการกระทำของเขาทั้งหมด ก่อนจะพรากสติของเขาให้ดับวูบลงตามไปด้วย....
..............................................................................................................................................
เรียวสุเกะหอบหายใจอย่างหนักด้วยความกระหายอากาศ พลางมองซ้ายแลขวาอย่างกระวนกระวายใจว่าจิเน็นที่ตัวเขาวิ่งตามมาหายไปไหนแล้ว แต่สายตาก็พลันไปสะดุดกับเหตุการณ์บางอย่างตรงตรอกแคบๆใกล้ๆกับลานซีเมนต์กว้างถัดจากโรงเรียนตนไป และที่นี่มักเป็นแหล่งมั่วสุมของเด็กเกเรในตัวเมือง เรื่องชกต่อยเกิดขึ้นประจำแต่ที่ทำให้เขาต้องหยุดสายตา ก็เพราะว่าเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายตัวเล็กมากเหลือเกิน!!
"นี่ พวกนาย!!" เรียวสุเกะที่วิ่งตามจิเน็นมา ตะโกนด้วยความตกใจเมื่อเห็นกลุ่มเด็กผู้ชายอายุราวม.ปลาย4-5คนกำลังรุมล้อมเด็กผู้ชายตัวเล็กหน้าตาน่ารัก ใบหน้าหวานที่ปกคลุมด้วยกลุมผมสีดำเปลี่ยนเป็นสีม่วงช้ำบริเวณแก้มจากการโดนต่อยอย่างไม่ต้องสงสัย มุมปากมีเลือดซึมออกมาถึงจะไม่เยอะแต่เขาก็สังเกตเห็นมันได้ทันที ยังไม่ทันที่เรียวสุเกะจะได้ห้ามอะไร หนึ่งในผู้ชายพวกนั้นก็ชกกำปั้นลุ่นๆเข้าที่ท้องคนตัวเล็กทันที
"เฮ้ย!! แกทำบ้าอะไร" ตะโกนสุดเสียงสองเท้าก็ก้าวเข้าหาพวกมันอย่างไม่กลัวเกรง คนตัวเล็กที่โดนชก งอตัวลงด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะล้มลงกับพื้นแล้วนิ่งไป ด้วยระยะห่างที่ใกล้ขึ้น ทำให้รู้ว่าคนตัวเล็กที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ในเมื่อคือคนที่เขากำลังตามหาอยู่
"จิเน็น!!!" ร้องด้วยความตกใจที่มากกว่าครั้งก่อนเป็นเท่าตัวพลันถลาตัวเข้าหาจิเน็นที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
"มึงเป็นใครวะ?" มันสักคนในนั้นเอ่ยถามพร้อมกับกระชากตัวเขาเหวี่ยงกระเด็นไปไกลหลายก้าว เรียวสุเกะรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะวิ่งเข้าใส่พร้อมง้างหมัดด้วยท่าทีที่มั่นคง แต่กลับถูกพวกมันอีกคนล็อกไว้ได้เสียก่อน
"ปล่อยเพื่อนฉันนะ!!" เรียวสุเกะที่ไม่สามารถดิ้นให้หลุดจากลำแขนแกร่งได้จึงเปลี่ยนมาเป็นตะคอกใส่แทน แต่พวกมันกลับยกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีจองหองที่สุด
"เดี๋ยวนะ กูว่าไอสองคนนี้มันหน้าตาคุ้นอยู่นา" ไอ้คนใส่แว่นที่เหมือนเด็กเรียนลำตัวผอมแห้งก้าวเท้าเข้ามาหาเขาพร้อมกับเชยคางเขาขึ้น ระยะห่างที่ใกล้ทำให้เรียวสุเกะทำหน้าหยีใส่ด้วยความที่เหม็นบุหรี่และหมั่นไส้
"นี่มันยามะดะ เรียวสุเกะไม่ใช่หรอวะเนี่ย" ไอ้คนที่ใส่แว่นคนเดิมดีดนิ้วดังเปาะเมื่อนึกขึ้นได้แล้วแถมยังถูกยืนยันเป็นอย่างดีกับอากัปกริยาของเรียวสุเกะ ใบหน้าสวยถลึงตาใส่ เรียกเสียงหัวเราะจากพวกมันได้เป็นอย่างดี
"น่ารักดีวะ ฮ่าๆ" ใครสักคนพูดขึ้นมาในขณะที่ไล้เกลี่ยใบหน้าใสของเขา
"มึงไม่รู้หรอ สองคนนี้แมร่งหน้าสวยยิ่งกว่าพวกผู้หญิงอีก" ไอแว่นคนเดิมพูดขึ้นอีก เรียวสุเกะที่มัวแต่เลี่ยงหน้าหลบมือหยาบที่พยายามจะลูบหน้าเขาไม่ได้สังเกตว่าขณะนี้ไอแว่นนั่นเดินไปหาร่างเล็กที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น
"จิเน็น ยูริสินะ" มือหยาบรวบผมจิเน็นแล้วขยุ้มมันขึ้น ออกแรงดึงจนใบหน้าหวานห่างจากพื้นเล็กน้อยและปล่อยทิ้งอย่างไร้ความปราณี เรียวสุเกะกัดฟันกรอดอย่างกลั้นความอดทน พยายามอย่างที่สุดที่จะดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม ซึ่งสร้างความรำคาญให้เจ้าของมือที่ล็อกตัวเขา
"หยุดดิ้นซะที!!!" ร่างบางถูกเหวี่ยงลงกับพื้นโดยที่มีมันที่เมื่อครู่ล็อกตัวเขาอยู่ทาบทับไว้ ทุกสัดส่วนถูกตรึงไว้กับพื้นหมดทางหนี
"เฮ้ย เรียวตะ มึงจะทำอะไร เราแค่จะรีดไถเงินพวกมันเอง" จากสถานการณ์ตอนนี้เรียวสุเกะเองก็ดูออก น้ำตาคลอหน่วงเต็มดวงตาสวยที่บัดนี้ฉายแววความกลัวอย่างปิดไม่อยู่ ใจนึงก็เป็นห่วงคนตัวเล็กที่อยู่อีกด้านของตัวเขา ส่วนอีกใจก็นึกโทษตัวเองที่ทำอะไรไม่รู้จักคิด
"พวกมึงรู้รึเปล่า กูโคตรเกลียดไอดอลอย่างพวกมันมาก จะหน้าไหนกูก็เกลียด ถ้าพวกมึงกลัว ก็ไปดูต้นทางไว้ ส่วนไอนั่นยึดมันไว้กับเสาตรงนั้น เดี๋ยวกูจัดการไอนี่เสร็จ กูจะไปจัดการมันต่อ" ถ้อยคำที่พรั่งพรูจากปากของมันราวกับคำตัดสิน ณ ลานประหาร ใจกระตุกวูบด้วยความกลัวเมื่อมันโน้มตัวลงมาหาเขา ริมฝีปากหยาบกร้านซุกไซร้ตรงซอกคอขาวเนียน ลิ้นเปียกเปลี่ยนตำแหน่งจากคอมาเป็นวงหน้าหวาน น้ำตาไหลท่วมทั้งดวงหน้า ปากบางเอื้อนเอ่ยคำขอร้องให้หยุดถึงจะรู้ว่าไม่เป็นผลก็ตาม
"หยุด!! ฮึก ยูโตะ ยูโตะ ช่วยด้วย" น้ำตาใสไหลอาบทั้งหน้า รู้สึกขยะแขยงกับสัมผัสของมัน ไม่เหมือนกับยูโตะ ไม่เหมือนกันเลย พยายามผลักไสตัวมันออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี ทั้งถีบทั้งเตะ กระเสือกกระสนจนแทบจะหมดแรง
"แมร่งดิ้นอยู่ได้" สองมือของมันจับรวบข้อมือเขาขึ้นเหนือหัว ขาทั้งสองข้างก็ถูกตรึงไว้ด้วยขายาวของมัน
"ยูโตะ ยูโตะ มาช่วยฉันที!" มีเพียงปากเท่านั้นที่ยังคงเป็นอิสระ
ในหัวของร่างบางมีแต่ภาพของยูโตะฉายวนเวียนเต็มไปหมด ตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกัน วันแรกที่ได้กลับบ้านด้วยกัน จนได้มาทำงานร่วมกัน ร้องเพลงด้วยกัน ใช้เวลาอยู่ด้วยกันถึงแม้จะเป็นแค่เพื่อนกันก็ตาม แต่นั่นก็คือความสุขของเขา แม้จะไม่มีใครรู้แต่เรียวสุเกะอยู่เต็มหัวใจว่านั่นคือ ความรัก ความรักที่เขาให้เพียงแค่ยูโตะคนเดียวเท่านั้น
"หุบปากได้แล้ว!!" มือของมันปิดเข้าที่ปากเขา ก่อนที่มืออีกข้างจะปลดเข็มขัดตนแล้วใช้รัดข้อมือขาวที่แดงเป็นจ้ำคล้ายรอยนิ้วมือของมันบนเหนือหัวตัวเขา จากนั้นจึงหันมาให้ความสนใจกับเสื้อผ้าที่ปกปิดร่างกาย มือหยาบหายผลุบเข้าในเสื้อยืดคอวีสีดำขนาดพอดีตัว
หมดทางหนี!!!
เปลือกตาบางปิดลงช้าๆ พร้อมกับน้ำตาที่ยากจะบังคับให้หยุดไหล ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคงจะเป็นบทลงโทษสำหรับคนอย่างเขา คนที่เห็นแก่ตัว คนที่โลภมากอยากได้คนรักของคนอื่น คนเลวที่ทำร้ายจิตใจของคนอื่นอย่างเลือดเย็น สมควรแล้วสินะ.....
'ขอโทษจิเน็น ขอโทษนะ'
'ขอโทษ...ยูโตะ'
"พลั่ก!!" เรียวสุเกะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงกระทบกันของอะไรบางอย่างอย่างแรง พอรู้สึกตัวเขาก็เห็นมันไปนอนแน่นิ่งอยู่ไกลจากตัวเขาหลายก้าวแล้ว
"เรียวสุเกะ!!" ร่างสูงที่เขาร่ำร้องเรียกชื่ออยู่เมื่อครู่โผเข้ามากอดด้วยความเป็นห่วง แม้แต่เขายังรู้สึกได้ ความกลัวที่เกาะกินใจในตอนนั้นหายไปแทบจะทันทีที่ได้สัมผัสไออุ่นนี้
"ฮึก ยูโตะ ยูโตะ ฮืออ" เรียวสุเกะกอดยูโตะแน่นราวกับกลัวว่าร่างตรงหน้าจะหายไปไหน พลางเรียกชื่อร่างสูงซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นจนยูโตะต้องกอดกระชับร่างเล็กกว่าที่กำลังสั่นเทาอยู่ พร้อมลูบศีรษะอย่างปลอบโยน
"ยามะจังฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่พูดออกไปอย่างนั้นนะ"
..............................................................................................................................................
"จิเน็น!!!"
"อืมม ยู... ริวทาโร่ เจ็บจังเลย" จิเน็นกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสให้เป็นปกติ สติที่เลือนลางบวกกับความเจ็บระบมไปทั่วทั้งกายเรียกความจำก่อนหน้านี้ให้กลับขึ้นมา
เพราะเขาหงุดหงิด โกรธ เสียใจ ความรู้สึกมากมายไหลวนผสมอยู่ในตัวเขา จนระเบิดออกมา ทั้งด่า ว่า ตบ ยูโตะและเรียวสุเกะไปสารพัด แล้วก็วิ่งหนีมาทั้งอย่างนั้น
ไม่ใช่ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วยูโตะคิดอย่างไรกับเรียวสุเกะ ในส่วนลึกของหัวใจของยูโตะรักเรียวสุเกะมาตั้งนานแล้ว เพียงแค่เขายังอยากจะเชื่อ...
'เรียวสุเกะเป็นแค่เพื่อน...'
'คนที่ฉันรักคือนาย...ยูริ' น้ำเสียงทุ้มที่พร่ำบอกคำว่ารักให้เขาเสมอ หากแต่ในแววตานั้นไม่ได้มีแค่ตัวเขาฉายอยู่ แต่ยูโตะจะรู้ตัวบ้างไหม?
'ว่านายรู้สึกอย่างไรกับเรียวสุเกะ'
ถึงแม้ตัวเขาอยากจะเชื่อ อยากจะพยายามรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้เพียงใด แต่ตัวยูโตะเองก็แสดงให้เห็นอยู่เสมอว่าเรียวสุเกะความสำคัญเช่นไร และบางทีมันก็มากกว่าที่ตัวเขาได้รับ
ดวงตาหวานกระพริบถี่เพื่อไล่หยดน้ำตาใส เมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขากำลังกอดปลอบประโลมเรียวสุเกะด้วยความห่วงใยที่มากเกินกว่าคำว่า 'เพื่อน'
ทั้งๆที่ตัวเขานั่งอยู่ตรงนี้ อยู่แค่นี้แท้ๆ ยูโตะกลับเลือกที่จะอยู่ข้างเรียวสุเกะไม่ใช่เขา จากนี้เองก็คงเช่นกัน...
"จิเน็น...". แผ่วเบาทว่ากลับหนักแน่น ใบหน้าหวานหันกลับมาช้าๆ น้ำตาไหลเป็นสายจนหัวใจของริวทาโร่สั่นไหว กลัวเหลือเกินหากคนตัวเล็กข้างหน้านี้เป็นอะไรไป
"นายโดนมันทำอะไรรึเปล่า?" ถึงแม้จะพยายามบังคับเสียงตนให้เป็นปกติแต่เขาก็รู้ว่ามันสั่นทุกครั้งที่ปริปาก
มืออุ่นสัมผัสเข้ากับใบหน้าหวาน ยูริส่ายหน้าน้อยๆ เป็นเชิงว่าตัวเขาปลอดภัยดี ไม่ได้โดนทำอะไรขนาดนั้น เพียงแค่รู้สึกปวดล้าตามตัวก็เท่านั้น
และก็เพียงแค่เจ็บระบมไปทั่วทั้งหัวใจ....
เจ็บมากจริงๆ....
"จิเน็น แน่ใจนะ?" ความห่วงใยฉายชัดในน้ำเสียง สองมือเอื้อมมาสำรวจบาดแผลตามร่างกาย ริวทาโร่พยายามให้เบามือที่สุดด้วยกลัวว่าคนตรงหน้าจะบอบช้ำไปมากกว่านี้
ยูริมมองการกระทำนั้นสลับกับในหน้าของริวทาโร่ ก่อนที่มือเรียวเล็กจะแตะเบาๆที่มือของริวทาโร่
"เรียก 'ยูริ' สิ" เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา
ถึงเวลาที่เขาควรตัดสินใจ
เรียวสุเกะคือเพื่อนที่แสนดีที่คอยอยู่ข้างๆทุกครั้งที่มีปัญหา คอยให้คำปรึกษาและช่วยเหลือเสมอ
ส่วนยูโตะคือคนที่เขาให้ใจไปทั้งใจ และก็คิดว่าคงจะได้ความรักจากยูโตะกลับคืนมาเช่นกัน
แต่ในเวลานี้คนที่อยู่ข้างเขา คนที่มุ่งตรงมาที่เขากลับเป็นอีกคน...
'ริวทาโร่'
เขาควรเปิดใจ ควรให้โอกาสคนข้างๆนี้สินะ
"นาย...สัญญาได้ไหม? จากนี้ไปนายจะไม่ทำให้ฉันร้องไห้ จะมีแค่ฉัน รักฉันตลอดไป นายทำได้ไหม? ริว..." ริวทาโร่ตาโตด้วยความไม่คาดคิดว่ายูริจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา เขาทั้งรู้สึกดีใจและกังวลในเวลาเดียวกัน แต่คำตอบนั้น...อยู่ในใจของริวทาโร่ตั้งแต่วันแรกที่เขาหลงรักคนตัวเล็กคนนี้
ตลอดเวลาริวทาโร่เฝ้ารอและขอความรักจากยูริ ทำทุกวิธีที่คนอย่างเขาจะคิดและสรรหามันมาได้ ถึงแม้จะรู้อยู่สมอว่าหากทำไป คนที่เขารักจะต้องเสียใจ หรือแม้กระทั่งความสัมพันธ์แบบเพื่อนที่มีจะหายไปก็ตาม แต่เขาก็เลือกที่จะทำมัน อย่างน้อยให้ยูริได้รับรู้ว่าตัวเขาก็รักยูริไม่น้อยไปกว่ายูโตะ
นั่นก็เพราะว่า...เมื่อเวลาผ่านไป...คนเรามักจะนึกเสียใจกับสิ่งที่ไม่ได้ทำมากกว่าสิ่งที่ทำไปแล้ว
ริวมาโร่ก็เช่นกัน จะไม่นึกเสียใจในกับสิ่งที่ทำไปอย่างแน่นอน
เช่นนั้นคำตอบที่เขาจะให้มีเพียง...
ลำตัวบอบบางถูกรวบเข้ามาสู้อ้อมกอดอบอุ่น พร้อมลมหายใจอุ่นๆรินรดบริเวณใบหู หัวใจดวงเล็กเต้นถี่รัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ฉันสัญญา ...ยูริ"
มือข้างนึงถูกเลื่อนจากแผ่นหลังบอบบางของยูริ นิ้วเรียวสอดแทรกตามกลุ่มผมนิ่มสีดำที่ดูยุ่งเหยิง ดันตัวยูริออกเพียงนิดจับบังคับศีรษะของคนตัวเล็กให้เสมอกับใบหน้าตน ก่อนที่ความอ่อนโยนจะประทับเบาๆที่ริมฝีปากของยูริ บอกให้รู้ว่าริวทาโร่รักคนคนนี้มากเท่าไหร่....
ถึงแม้หัวใจของยูริอาจยังไม่เป็นของเขา แต่ตอนนี้เขาคือคนที่ยูริเลือกให้อยู่ข้างๆ ริวทาโร่สัญญากับตัวเอง กับยูริ จะใช้ทั้งชีวิตดูแลคนตัวเล็กในอ้อมกอดนี้ให้ดีที่สุด...
tbc.
*****************************************************************************************************
มาต่อแล้วคร่า~ หายไปนานอีกแล้วว
กะว่าสอบเสร็จแล้วจะมาอัพ
แต่ก็...มาอัพอีกทีตอนจะเปิดเทอม
ขอโทษด้วยนะคะ แถมยังไม่จบอีกต่างหาก
ทั้งที่บอกตอนที่แล้วไปว่า ตอนหน้าจะจบ
แต่ก็ไม่จบ แต่อย่างน้อยริวชี่ก็จบนะคะ ฮ่าๆ
จะพยายามมาต่อให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยค่ะ
อย่าเพิ่งหนีหายกันไปหมดนะคะ ^__^V
ความคิดเห็น