คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 6 เจ็บ (Yutos talk)
ตอนที่ 6 เจ็บ (Yuto’s talk)
เมื่อ 3 เดือนก่อน ตอนที่ผมไปดูไลฟ์นั้นครั้งแรก ผมได้เจอกับผู้หญิงคนนึง เธอน่ารักมาก ผมตกหลุมรักเธอทันที เธอคนนั้นชื่อ นากาโนะ เอริกะ
“เฮ้ยๆ ยูโตะทางนี้ๆ” เสียงเพื่อนรักต่างโรงเรียนแต่มีรสนิยมเดียวกันกับผม โบกไม้โบกมือเรียกผมจากโต๊ะในสุดของผับแห่งหนึ่ง เพื่อนผมชื่อ โอคาโมโตะ เคย์โตะ
“คนเยอะจังวะ” ถึงจะบ่นแต่ผมก็ดีใจ เพราะวงที่ผมชอบถึงแม้จะเป็นวงใต้ดินแต่ก็มีคนมาดูตั้งมากมายขนาดนี้
ระหว่างที่เรากำลังนั่งกินของว่างอยู่ สายตาผมก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนึง ผมสีน้ำตาลยาวประมาณกลางหลังตรงสลวย ผิวขาวน่าสัมผัส ตาโตๆ ปากเล็กๆสีชมพูนั่น เรียกได้ว่า ผู้หญิงคนนี้น่ารักมาก
ไม่นานนัก นักดนตรีก็พร้อมแสดงแล้ว ทุกๆคนเริ่มมารวมตัวกันอยู่ด้านหน้าเวที ผมกับเธออยู่ห่างกันเพียง 3 คนเท่านั้น ตลอดการแสดง ผมแทบไม่ได้ฟังเลย ผมเอาแต่จ้องเธอคนนี้ จนเธอรู้สึกตัว เธอหันมามองผม ทำหน้าสงสัยแล้วยิ้มให้ เพราะกับชี้นิ้วขึ้นไปบนเวที เป็นเชิงว่า ให้ตั้งใจดูการแสดง ทำเอาผมอายจนไม่กล้ามองเธออีก
หลังการแสดงจบ เคย์โตะขอตัวกลับก่อน เพราะที่บ้านโทรมาตามแล้ว ส่วนผมเองพอเพื่อนไม่อยู่ก็ว่าจะกลับเหมือนกัน แต่พอดีว่า
“นาย เดี๋ยวก่อน” เธอคนนั้น รั้งผมไว้ ก่อนที่ผมจะเดินตามเพื่อนออกไป เคย์โตะเห็นอย่างนั้น จึงทิ้งให้ผมอยู่กับเธอ
“ครับ?”
“ก็เมื่อกี๊เธอเอาแต่จ้องฉัน ฉันเลยมาถามว่ามีอะไรรึเปล่า”
“ปะ เปล่า”
“หรอ? งั้นฉันชื่อ นากาโนะ เอริกะนะ เรียกฉันเอริจังก็ได้ นายล่ะ”
“นากาจิม่า ยูโตะครับ”
เธอเป็นคนที่อัธยาศัยดีมาก เรียกได้ว่าเราคุยกันถูกคอเลยทีเดียว ไม่นานนักเธอก็ขอตัวกลับก่อน เราสองคนเลยแลกเมลล์กัน และสัญญากันว่าไลฟ์ครั้งหน้าจะมาดูด้วยกัน ผมแทบรอให้ถึงไลฟ์ครั้งหน้าไม่ไหว
แต่แล้วเธอก็มาไม่ได้ ผมเลยลากยามะจังมาดูเป็นเพื่อน ผมถามเขาว่า ชอบรึเปล่า เจ้าตัวดันตอบกลับมาว่า ไม่ค่อยชอบ ผมก็เลยไม่พามาอีก แล้วหลังจากวันนั้น ผมก็เลยตัดสินใจคิดจะเล่นดนตรีจริงๆจังๆ ขึ้นมา และดนตรีที่ผมเลือกก็คือ กลองชุด
ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ผมคิดว่าผมเล่นมันได้ดีทีเดียวล่ะ ยามะจังเองก็ยังชมเลย แต่จนถึงเดี๋ยวนี้ คนที่ได้ดูผมตีกลองมีคนเดียวก็คือยามะจัง ทั้งๆที่ผมเล่นดนตรีเพราะอยากให้เธอคนนั้นชอบ แต่ผมกลับไม่กล้าเล่นต่อหน้าเธอ
หลังจากที่ผมรู้จักเธอได้สักพัก ผมก็เลยบอกรักเธอออกไป แต่ฝ่ายนั้นปฏิเสธกลับมา ทำเอาผมช็อกไปหลายวันเลย แต่แล้วโชคก็เข้าข้างผม เมื่อเธอคนนี้ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับผม ผมคิดว่าคราวนี้ผมจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆอีกแล้ว
แล้ววันนั้น วันก่อนหน้าวันเลนไทน์ได้ 2 วัน เธอก็มาบอกรักผม บอกผมว่าเธอเสียใจมาตลอดที่ปฏิเสธผมไป ผมดีใจมาก ตอบตกลงไปทันที เพราะผมเองก็ชอบเธอเช่นกัน
ผมที่ตั้งใจจะบอกให้ยามะจังรู้เป็นคนแรก กลับถูกอีกคนบอกรักกลับมา พูดตามตรงว่าผมลำบากใจมากจริงๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมเห็นคนคนนี้เป็นเพื่อนมาตลอด แต่ผมยอมรับ ผมเองก็ให้ความสำคัญกับเขามากกว่าใครทั้งหมด บางทีอาจจะมากกว่าเอริจังด้วยซ้ำ บางทีการทำอย่างนี้อาจจะทำให้อีกคนเข้าใจผิดก็เป็นได้ แต่ผมไม่เคยคิดว่ายามะจังจะบอกรักผม ผมไม่รู้จะทำอย่างไร
"ขอโทษยามะจัง ฉันเองก็เห็นนายสำคัญมาตลอด แต่มันไม่ใช่ ตอนนี้ฉัน..." พูดจบ ผมก็เอื้อมไปขยี้หัวคนเล็กกว่าเบาๆ คล้ายกับว่าผมต้องการปลอบเขา
"ตอนนี้ฉันคบกับเอริจังอยู่ ฉัน อยากให้เราเป็น'เพื่อน'กันมากว่า" พูดออกไปตามความเป็นจริง ถ้าเกิดปล่อยทิ้งไว้ จะทำให้ลำบากใจทั้งคู่ และก็หวังว่าเขาเองก็คงเข้าใจ แต่ทำไมกันนะ ผมถึงรู้สึกว่าหัวใจของมันบีบรัด จนผมเจ็บ ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว เลยตัดสินใจเดินเข้าบ้านไป โดยที่ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองอีกคนว่าเป็นอย่างไร
ผมนั่งลงบนโซฟาตัวโตสีดำที่ตั้งตระหง่านกลางห้องนั่งเล่น หัวสมองตื้อ แต่ทว่าความคิดเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวก็คือ ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บที่ตรงนี้ ตรงหัวใจของผม
ในตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่า ผมทำให้ยามะจังเจ็บปวดมากแค่ไหน และผมเองก็ยังไม่รู้ว่าต่อไปตัวผมเองนั่นแหละที่ต้องเจ็บปวดมากที่สุด
ตื่นมาเช้านี้ ผมไม่รู้ว่าผมควรทำตัวเหมือนเดิมดีรึเปล่า ยังต้องไปรับยามะจังที่บ้านรึเปล่า แล้วถ้าเกิดเขาไม่อยากเจอหน้าผมขึ้นมาล่ะ ใช่แล้ว ยามะจังคงไม่อยากเจอหน้าผมหรอก ก็เพิ่งหักอกเขาไปนี่ เพราะฉะนั้นผมเลยตรงไปโรงเรียน โชคดีที่ผมออกเร็วกว่าเขาอยู่แล้ว เลยไม่ได้เจอกัน
พอผมมาถึงโรงเรียน จิเน็นก็มาถึงอยู่ก่อนแล้ว เขาไม่มองหน้าผมสักนิด ไม่ทักผมด้วย
“อรุณสวัสดิ์ จิเน็น” ผมเลยต้องเป็นฝ่ายทักเขาเอง แต่เขากลับนั่งนิ่ง
“จิเน็น เป็นอะไรรึเปล่า” ผมเลยเอื้อมมือไปเขย่าคนตัวเล็ก แต่แล้ว
“นายทำบ้าอะไร นายมันงี่เง่า ทำยามะจังเสียใจ ไอ้คนนิสัยไม่ดี” คนตัวเล็กพุ่งตัวขึ้นมา ตบตีผมใหญ่ รวมทั้งว่าผมด้วย คนนี้รู้เรื่องแล้วหลอ? แต่ไม่น่าแปลกเพราะยามะจังกับจิเน็นสนิทกันมาก
“หยุดเดี๋ยวนี้เลย” ไม่ใช่ผมที่ออกปากห้าม แต่กลับยืนนิ่งๆให้คนคนนี้ระบายอารมณ์ใส่ ความรู้สึกเจ็บเมื่อวานกลับเข้ามาอีก ทำไมกันนะ
“บอกให้หยุดไง” หลังสิ้นเสียง ร่างของจิเน็นก็ล้มลงไปกับพื้นเพราะแรงผลักจากใครบางคน คนคนนั้นก็คือ เอริจัง
“นายเป็นบ้าอะไร ถึงมาทำร้ายแฟนฉัน หะ?” เอริจังคาดคั้นคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยันตัวลุกขึ้นมาได้แล้ว แต่แล้ว จิเน็นกลับผลักเอริจังออกไปและวิ่งออกไปจากห้องทันที โชคดีที่มันยังเช้าอยู่ เลยมีแค่เพื่อนอีกสองสามคนเท่านั้นที่เห็นเหตุการณ์นี้
“เป็นอะไรรึเปล่า” ผมถามเอริจัง เพราะแรงผลักจากจิเน็นทำให้คนนี้เซถอยหลังมาชนผม
“ทำไมจิเน็นต้องตียูโตะคุงด้วยล่ะ” หลังจากเจ้าตัวตั้งหลักได้ก็ยิงคำถามใส่ผมทันที แล้วผมจะบอกยังไง ว่ายามะจังมาสารภาพรักผม อย่างนั้นหลอ
“แค่ทะเลาะกันนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอกนะ” เป็นคำโกหกที่ไม่ได้เรื่องที่สุด ต่อให้เป็นเด็กประถมก็ดูออกว่ามันไม่จริง
“เป็นอย่างนี้ตลอด เกี่ยวกับยามะดะล่ะสิ ” น้ำเสียงประชดประชันเห็นได้ชัด แต่มันคือเรื่องจริง ใช่แล้ว เรื่องนี้ยามะจังเกี่ยวเต็มๆ
“ใช่ ยามะจังมาสารภาพรักกับฉันเมื่อวาน แต่ฉันปฏิเสธเขาไปแล้ว” ป่วยการที่จะโกหกออกไป
“ว่าไงนะ ฉันว่าแล้วเชียว ดูจากสายตาก็รู้”
“ดูออกหรอ?”
“เพราะฉะนั้น ถ้ายูโตะคุงอยากจะคบกับฉันต่อล่ะก็ ต้องอยู่ห่างยามะจังไว้ ฉันไม่ชอบให้เขามาเข้าใกล้นาย”
“ไม่ได้หรอก เอริจัง ยามะจังเป็นเพื่อนคนสำคัญของฉัน”
“งั้นนายอยากจะเลิกกับฉันงั้นสิ ฉันอุตส่าห์เลิกกับเคย์มาหานายแท้ๆ” พูดจบ เอริจังก็วิ่งหนีผมไป ผมที่วิ่งตามออกไป ก็ต้องหยุดทันที เมื่อคนที่เดินสวนผมมา คือยามะจัง แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเขา ออกวิ่งทันที เพื่อที่จะไปง้อแฟนสาว
‘และก็เป็นอีกครั้งที่ผมทำร้ายจิตใจยามะจังโดยที่ไม่รู้อีกแล้ว’
.................................................................................................................................................
ตอนนี้ เป็นตอนที่ให้ยูโตะดำเนินเรื่องแทน รวมถึงเล่าว่าเอริกะกับยูโตะมีความสัมพันธ์ยังไง
แถมยูโตะยังคิดเองอีกว่า ยามะจังไม่อยากเจอหน้า 5555
ตอนหน้าอยากให้เคย์ออกมาเสนอหน้าแล้วค่ะ แต่ไม่รู้จะได้ออกมั๊ย?
อยากได้คอมเม้นท์บ้างจังเลยค่ะ นะ (o///o)”
อยากให้วิจารณ์ด้วย ว่าเป็นยังไงบ้าง
ความคิดเห็น