คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] Pain _chapter 5
Pain
Nakajima Yuto x Yamada Ryosuke
Morimoto Ryutaro x Chinen Yuri
Rate PG-15
..............................................................................................................................................
Chapter Five
ย้อนกลับมาที่ปัจจุบัน
“ทุกคนมารวมกันทางนี้หน่อย!!” เสียงผู้จัดการเอ่ยเรียกสมาชิกจั๊มพ์ทั้งสิบจากหน้าห้องซ้อมก่อนจะเปิดแฟ้มเอกสารพลิกหน้ากระดาษไปมา
“เดี๋ยวเราจะมีซิงเกิ้ลใหม่เพื่อใช้ประกอบละครที่ยามาดะกับนากาจิม่าจะเล่นด้วยกัน ส่วนรายละเอียด...ยาบุคุงเอานี่แจกให้ทุกคน” ผู้จัดการส่งกระดาษชุดนึงให้ยาบุ ในขณะที่เรียวสึเกะได้แต่ก้มหน้าลง ยูโตะเองก็ได้แต่อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
“ยามะจัง...” ยาบุเอ่ยเรียกเสียงเบาเมื่อกระดาษที่เขายื่นมาคนตรงหน้าไม่รับมันเสียที
“อ่ะ ขอโทษครับ” เรียวสึเกะรีบก้มหัวแล้วรับแผ่นกระดาษมา ไล่สายตาอ่านคร่าวๆ
ตัวอักษรถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ตรงหัวกระดาษมีชื่อเพลงพิมพ์ไว้ว่า
‘Super Delicate’
ああ、僕には君にしか見せられない顔がある
Aa , boku ni wa kimi ni shika miserarenai kao ga aru
อา ผมไม่เคยแสดงใบหน้าแบบนั้นให้ใครเห็น มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้เห็น
เพียงแค่เนื้อเพลงท่อนแรกผ่านสายตา เรียวสึเกะก็เผลอตัวหันไปหายูโตะทันที และร่างสูงก็มองที่เขาเช่นกัน สบตากันเพียงนิดเรียวสึเกะก็เบือนหน้าหนีไปเสียก่อน
‘ต้องมาเล่นละครกับยูโตะในเวลาแบบนี้ แล้วจะทำยังไงดีล่ะ?’ เรียวสึเกะรู้สึกกังวลใจ
.
.
.
.
‘ฉันทำกับจิเน็นมากกว่านี้อีก เพราะงั้นเตรียมใจไว้ได้เลย’
คำพูดของร่างสูงและสายตาตอนนั้นยังคงวนเวียนในหัวเขา วันนี้ก็ทำใจลำบากมากเหลือเกินที่จะต้องมาพบหน้ากัน มีแค่ตัวเขารึเปล่านะ? ที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองให้เป็นปกติได้
“ยามาดะ นากาจิม่า เดี๋ยวมาด้วยกันหน่อย ต้องคุยเรื่องละคร ส่วนคนที่เหลือกลับได้เลย วันนี้ขอบคุณมาก” ผู้จัดการโค้งตัวลงเล็กน้อยเป็นการกล่าวลา และเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเรียวสึเกะและยูโตะ
“เพลงนี้ความหมายดีนะ” ยาบุพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ฮิคารุเองก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน
“ว่าแต่นี่เป็นเพลงประกอบละครที่ยามะจังกับยูโตะเล่นด้วยกันสินะ ดีจังเลยน้า~” อิโนะพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ แต่กลับถูกไดกิตีแขนเอา
“...?...” อิโนะหันมาหาไดกิด้วยความสงสัย นี่เขาพูดอะไรผิดไปหรอ? ไดกิถึงทำหน้าอย่างนั้น
“นายนี่...!!” ไดกิดึงแขนเสื้ออิโนะเป็นเชิงให้โน้มตัวลงมาหน่อย ก่อนที่จะขยับปากกระซิบข้างหูคนตัวสูงเบาๆ
ในขณะที่เหล่าเมมเบอร์กำลังพยายามจดจำเนื้อเพลงบางส่วนอยู่นั้น
“ฉันกลับก่อนนะ!!” จิเน็นกลับลุกขึ้นมา และพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวไม่น้อย จนทุกคนรู้สึกสะดุ้งตาม โดยเฉพาะอิโนะกับไดกิที่กำลังกระซิบกระซาบกันสองคน
จิเน็นคว้ากระเป๋าตน พับแผ่นกระดาษที่เป็นเนื้อเพลงยัดมันลงกระเป๋า ท่าทีแบบนั้นคงจะไม่พอใจอะไรสักอย่าง และแน่นอนว่าทันทีที่จิเน็นก้าวพ้นประตูไป ตัวริวทาโร่เองก็ออกไปด้วยเช่นกัน
“ไดจังที่พูดเมื่อกี๊...” อิโนะผ่อนลมหายใจดัง เฮ้อออ~ แล้วหันกลับมาถามไดกิอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจ ทำให้สมาชิกที่เหลือต่างขยับเขยื้อนตัวเองเข้าใกล้ได้กิมากขึ้นด้วยความอยากรู้
“ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะ แต่พักนี้ริวทาโร่ตัวติดกับจิเน็นมาก แล้วยามะจังกับจิเน็นแทบจะไม่คุยกันเลยนะ กับยูโตะนี่ยิ่งแล้วใหญ่ ฉันว่ามันแปลกๆนะ” ไดกิทำหน้าครุ่นคิด
“นายจะบอกว่า ยูโตะกับจิเน็นเลิกกันแล้วหรอ?” เป็นฮิคารุที่พูดโพล่งขึ้นมา
“ฉันก็ไม่รู้ แต่มันอาจจะใช่นะ” ไดกิพยักหน้าเห็นด้วย จากการที่เขาสังเกตุในหลายวันมานี้ ก็พอจะทำให้เข้าใจอะไรบางอย่างมากขึ้น รวมทั้งความรู้สึกของเรียวสึเกะที่เขาสงสัยมาตลอด
จะเรียกว่าตัวเขาสนิทกับเรียวสึเกะหรือไม่นั้น โดยส่วนตัวแล้วก็ถือว่าสนิทกันในระดับนึงล่ะนะ เพราะเขาสองคนมักจะมีความชอบในเรื่องที่คล้ายๆกัน รสนิยมไม่ต่างกันมากนัก เรียวสึเกะจึงมาชวนเขาออกไปไหนมาไหนด้วยกันออกบ่อย แล้วทุกครั้งที่ได้ออกไปซื้อของด้วยกัน เจ้าตัวอาจจะไม่รู้ตัวว่าทุกครั้งจะต้องหิ้วกลับมาฝากยูโตะทุกครั้งไป ตอนแรกก็แค่คิดว่า เพราะสองคนนี้รู้จักกันมานาน แต่ความรู้สึกของเรียวสึเกะเวลาที่ได้เลือกของให้ยูโตะดูจะมีความสุขมากกว่าที่จะเลือกให้ตัวเอง บ่อยครั้งที่มักจะถามความคิดเห็นจากเขา ว่ายูโตะจะชอบมั๊ย? ซื้อไปแล้วจะยอมใส่รึเปล่านะ? จนบางทีเขาก็รู้สึกอิจฉาหมอนั่นขึ้นมาหน่อยๆเหมือนกัน หรือแม้กระทั่งเวลานั่งคุยด้วยกันเป็นกลุ่ม เรียวสึเกะมักจะเลือกนั่งห่างจากยูโตะมาสักนิด ถ้าหมอนั่นไม่ซื่อบื้อหรือไม่ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ก็น่าจะดูออกว่าเรียวสึเกะมักจะเผลอตัวมองไปที่ยูโตะเสมอ กระทั่งตัวเขาเองยังดูออกเลยว่าเรียวสึเกะเองอาจจะแอบชอบยูโตะอยู่ก็ได้
“ไดจังคิดอะไรอยู่? ” เคย์โตะสะกิดเบาๆที่ต้นแขน เรียกสติไดกิกลับมา เขาส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะพูดอะไรบางอย่างออกไป
“ฉันไม่รู้ว่าพวกนายเคยสังเกตุบ้างไหม? แต่ฉันคิดว่า ยามะจังชอบยูโตะอยู่นะ” ทันทีที่ไดจังพูดจบ ยาบุก็ตบเข่าทันที ประมาณว่าเขาเองก็คิดแบบเดียวกันนี้
“ฉันว่าและ เพราะยามะจังชอบมาถามเรื่องการเลือกเสื้อผ้าของคนตัวสูงอยู่บ่อยๆ บางทีฉันก็ไม่เข้าใจว่ายามะจังจะมาถามทำไม เพราะอย่างนี้สิน้า~” ยาบุอมยิ้มเล็กน้อย เจ้าหมูน้อยของเขานี่น่ารักจริงๆเลยน้า
“ยามะจังไม่เห็นมาถามอะไรฉันเลยอ่า~” ฮิคารุบ่นพร้อมกับแบะปากอย่างน่ารัก จนยาบุที่อยู่ข้างๆอดจะยิ้มเอ็นดูให้ไม่ได้
“ว่าแต่นายล่ะ? เคย์โตะ” ไดจังหันไปถามเคย์โตะบ้าง เพราะยูโตะและเคย์โตะชอบเล่นดนตรีเหมือนกัน
“ก็มีนะ ส่วนใหญ่มาถามพวกแนวเพลงมากกว่าจะเป็นเครื่องดนตรีล่ะนะ แต่พอมาลองคิดๆดูก็...ส่วนใหญ่ก็เป็นแนวที่ยูโตะมันชอบทั้งนั้นแหละ”
“อย่างนี้นี่เองยามะจังชอบยูโตะสินะ ส่วนเจ้าริวล่ะ? ชอบจิเน็นอย่างงั้นหรอ?” อิโนะที่นั่งฟังมานาน ถามขึ้นบ้าง
“ใช่!!” น่าแปลกที่ทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียง อิโนะพยักหน้าอย่างงงๆ นี่ตัวเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยอย่างนั้นหรอเนี่ยยย
“คงไม่ใช่ว่ายามะจังเป็นคนทำให้สองคนนั้นเลิกกันหรอกนะ...” ฮิคารุพูดเสียงแผ่ว เพราะตัวเขาเองแอบเทใจสงสารจิเน็นมากกว่าเรียวสุเกะอยู่ไม่น้อย
“คงไม่หรอกมั้ง...” ไดจังปฏิเสธได้ไม่เต็มปากนัก คนอื่นเองก็มีท่าทีอึกอักไม่ต่างกัน
เพราะจั๊มพ์ทำงานร่วมกัน เพราะจั๊มพ์กลายเป็นชีวิตของพวกเขาไปแล้ว หากต้องอยู่ด้วยกันด้วยความรู้สึกครึ่งๆกลางๆ มันจะไม่ดีต่อทุกคน
..............................................................................................................................................
เรียวสึเกะและร่างสูงถูกพาที่อีกห้องนึงซึ่งอยู่อีกชั้นนึงของห้องซ้อมพวกเขา เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับโต๊ะตัวยาวสีขาว พร้อมด้วยเก้าอี้นับสิบที่วางรอบโต๊ะ ดูๆแล้วคล้ายกับห้องประชุมทีเดียว
“นั่งรอกันสักพักนะ เดี๋ยวผมจะกลับมาอีกที” ผู้จัดการเอ่ยด้วยถ้อยคำสุภาพ ก่อนจะโค้งและก้าวเท้าออกไป เมื่อประตูถูกปิดลงห้องทั้งห้องก็อยู่ในความเงียบ ยูโตะเดินดูรอบๆห้องในขณะที่เรียวสึเกะเลือกเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากประตูนักแล้วนั่งลง
ความอึดอัดแผ่ขยายครอบคลุมทั่วห้อง เมื่อยูโตะเองก็ไม่คิดจะพูดกับเขา และเขาเองก็ไม่พร้อมจะคุยกับร่างสูงตอนนี้
แกร๊บ~ เสียงคลี่กระดาษดังขึ้นเบาๆเมื่อเรียวสึเกะทนความอึดอัดไม่ไหวและตอนนี้เขาเองก็ไม่อยากมองหน้ายูโตะเท่าไหร่ด้วย
ดวงตากลมไล่อ่านเนื้อเพลงทั้งแผ่นด้วยความตั้งใจ ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสบางเบาด้านหลังเขา เรียวสึเกะละสายตาจากมันและหันไปหาความรู้สึกนั้น ดวงตากลมโพลงขึ้นด้วยความตกใจเมื่อใบหน้าหล่อเหลาของยูโตะอยู่ใกล้เขาจนน่าใจหาย แถมแขนแกร่งยังถือวิสาสะโอบไหล่เขาจากด้านหลังด้วย
“ตกใจหรอ?” ยูโตะถามเขาด้วยเสียงที่เบาอย่างกระซิบ ยิ่งทำให้เรียวสึเกะรู้สึกขนลุกเพราะลมที่ออกมาด้วย เรียวสึเกะก้มหน้านิ่งพยายามหลบสายตาคมของร่างสูงที่จับจ้องใบหน้าเขาอยู่
“จำได้สินะว่าตัวเองพูดอะไรไว้” ร่างสูงจับเก้าอี้หันมาเพียงนิดเพื่อที่เขาและยูโตะจะได้เผชิญหน้ากัน นิ้วเรียวยาวสอดแทรกไปตามกลุ่มผมสีน้ำตอลอ่อน ส่วนมือข้างไล้แก้มใสอย่างอ่อนโยน
“เวลาที่ฉันอยู่กับยูริสองคนน่ะ เขามักจะชอบให้ฉันจูบเขานะ...” ริมฝีปากของยูโตะก็ตรงเข้าประกบกับปากของเขาทันที ด้วยความตกใจเรียวสึเกะจึงเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น ทำให้ยูโตะผละออกอย่างอารมณ์เสีย
“ยูริน่ะ จะไม่เม้มปากแน่นแบบนี้หรอกนะ เขาจะยอมให้ฉันง่ายๆเลยล่ะ” ดวงตาใสเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ก่อนจะปิดลงช้าๆเมื่อยูโตะจูบเขาอีกครั้ง โดยที่เขายอมเผยอริมฝีปากง่ายๆเพื่อให้คนตัวสูงแทรกลิ้นเข้ามา มือข้างที่เกลี่ยแก้มใสถูกเปลี่ยนไปสัมผัสกับแผ่นหลังบาง ร่างสูงไล้มือตามแนวกระดูกสันหลังเรื่อยลงมาจนถึงชายเสื้อแจ็กเก็ตสีดำของเรียวสึเกะ และผลุบหายเข้าไปสัมผัสกับแผ่นหลังเนียน ความเย็นจากฝ่ามือของยูโตะทำให้เรียวสึเกะสะดุ้งตัวเล็กน้อย มือบางพยายามดันคนตัวสูงกว่าออก แต่ไม่เป็นผลเมื่อเจ้าของมือเปลี่ยนตำแหน่งมาที่ด้านหน้าลำตัวเขา ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ เรียวสึเกะรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีฝืนผลักยูโตะออก ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับเสียงเคาะประตูดังขึ้น
..............................................................................................................................................
มาต่อแล้วววววววว~ นานมากมากเลยอ่า
ช่วงที่ผ่านมาเหนื่อยมากเลยค่า แต่ตอนนี้เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว
ลืมกันหรือยังคะเนี่ย??? หนีหายกันไปหมดแล้วรึเปล่าน้า?? 5555
ก็ตอนนี้นะคะ เมมเบอร์เริ่มรู้สึกตัวกันแล้วว 5555
เพราะตอนต่อจากนี้เมมเบอร์ที่เหลือจะมีบทบาทสำคัญแล้วค่ะ
อ้อๆ นิดหนึ่งๆ อยากเอ็นซีนะ แต่...ไม่ไหวอ่า 5555
ถ้าใครอยากอ่านก็ติดตามต่อนะคะ มีหรือไม่มีเนี่ย รอดูต่อไปค่า
ความคิดเห็น