คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 4 มากกว่านั้น
ตอนที่ 4 มากกว่านั้น
วันนี้เป็นวันที่ 13 กุมภา ก่อนวันวาเลนไทน์วันนึง ซึ่งในวันพรุ่งนี้ผมตั้งใจแล้วว่า
จะบอกรักยูโตะคุงถึงผลจะออกมาไม่เป็นไปตามที่ผมต้องการ ผมก็จะอยู่ข้างๆเขาเหมือนเดิม
เช้านี้ยูโตะคุงก็มายืนรอที่หน้าบ้านผมเหมือนเดิม แต่ที่แปลกไปคือ เขาอารมณ์ดีผิดปกติ
“วันนี้มีอะไรรึเปล่าเนี่ย?” ถามด้วยความสงสัยจริงๆ ไม่ได้จะกวนแต่อย่างใด
ร่างสูงหันมามองหน้า แล้วยิ้มกว้างออกมา พร้อมกับเอามือมาขนี้หัวคนตัวเตี้ยอย่างอารมณ์ดี
“ดูออกด้วยหลอ? เอาไว้จะเล่าให้ยามะจังฟังเป็นคนแรกเลยนะ” ผมเผลอคิกเข้า
ข้างตัวเองว่า บางทียูโตะคุงอาจจะคิดอย่างเดียวกันกับผมก็ได้น้า
“ไม่ออกมั้ง หน้าระรื่นขนาดนี้เนี่ยยย” ผมว่าบางทียูโตะคุงก็ดูไร้เดียงสาเหมือนเด็กเลย
“อรุณสวัสดิ์ยามะจัง อ้อ ยูโตะด้วย^ ^” เสียงใสของจิเน็นกล่าวทักทายพวกผม 2 คนทันทีที่
เดินมาที่โต๊ะตัวเอง แต่ก็ไม่ลืมที่จะหยอกคนร่างสูง
“อรุณสวัสดิ์ จิเน็น นายก็ร่าเริงเกินเหตุอีกคน” ผมล่ะอิจฉาพวกป๊อปๆเหลือเกิ๊นนน
“ฉันเป็นส่วนเกินหลอจิเน็น หะ!” เอานิ้วดีดหน้าผากคนตัวเล็กไป 1 ที “ว่าแต่ เอริจังยัง
ไม่มาอีกหลอ?” ปกติแล้วจิเน็นจะมาคนมาโรงเรียนเช้าสุดในพวกผม 3 คน
“ยังไม่เห็นนิ เดี๋ยวก็คงมามั้ง มีอะไรหลอ ยูโตะ” ถามได้ดีจิเน็น
“อ่อ น่าๆ”
คาบเรียนช่วงเช้า ไม่เข้าหัวผมเลยสักนิด เหตุเพราะผมเอาแต่มองคนข้างๆตลอดเวลา
เลยน่ะสิ ไม่รู้เป็นอะไรเอาแต่จ้องมือถืออยู่นั่นแหละ อย่างกับรอใครจะโทรมาอย่างงั้น
“ยามะจัง ยามะจัง” จิเน็นเรียกผมเบาๆ เพราะเรายังอยู่ในคาบเรียนอยู่
“หืม?”
“ตั้งใจเรียนหน่อยสิ” โดนดุเลย พูดจบผมก็หันไปมองยูโตะคุงอีก ไม่ใส่ใจนักกับที่จิเน็นบอก
ครืด ครืดดด ร่างสูงรีบกดเปิดดูทันที พร้อมกับสีหน้าที่...ตกใจ
“อาจารย์ครับ ผมปวดหัว ขออนุญาติไปห้องพยาบาลนะครับ” ไม่ต้องรอให้อาจารย์
อนุญาต ร่างสูงก็วิ่งพรวดออกจากห้องไปเลย ผมที่งงกับเหตุการณ์อยู่ ก็ลุกขึ้นจะตามไป แต่ก็ดัน
ถูกห้ามไว้ซะก่อน
“ยามะดะ เรียวสึเกะ จะไปไหน นั่งลงเดี๋ยวนี้ ครูยังสอนอยู่นะ” โธ่ อดเลย
บ่อยครั้งที่ยูโตะคุงมันจะมีเรื่องปิดบังผม ผมจำได้ดีเมื่อ 3 เดือนก่อน เป็นช่วงแรกๆ
ที่ยูโตะคุงสนในเรื่องดนตรีขึ้นมาอย่างจริงจัง เขาเคยพาผมไปดูไลฟ์วงดนตรีที่เขาชอบครั้งนึง
ถึงแม้ผมจะไม่ชอบเท่าไหร่นัก ไม่สิ ผมไม่ชอบเลยต่างหาก แต่ก็ไปเป็นเพื่อนเขา หลังจากที่ดู
ไลฟ์ครั้งนั้นจบ เขาก็เอาแต่ถามผมว่า
‘ยามะจัง นายว่าผู้ชายที่เล่นดนตรีนี่เท่ห์ป่ะ’
‘อืม เท่ห์มั้ง’ ในใจผมคิดว่า ผู้ชายที่เล่นกีฬาเท่ห์กว่าอีก แต่ก็ไม่อยากขัดคนตรงหน้า
เท่าไหร่นัก
‘ใช่ป่ะ ฉันว่าโคดเท่ห์เลยอ่ะ นายว่าฉันจะเล่นดนตรีอะไรดี’
‘อืม กีต้าร์ดิ’ ตอบส่งๆไป
‘โหยไม่เอาอ่ะ มันมีทุกวง เอ้อ กลองไง เท่ห์สุดๆไปเลย’ แล้วกลองนี่มันไม่ได้มีทุกวง
หรอกเรอะ?
‘ถ้าฉันเล่นได้เท่ห์ๆเมื่อไหร่ จะมาโชว์นายเป็นคนแรกเลย ถึงเวลานั้นอย่าลืมทำหน้า
หลงใหลฉันด้วยล่ะ’ เก๊กหน้าหล่อๆใส่ผมอีก
‘ฉันก็หลงนายอยู่ไง’ เวร เผลอหลุดปากไป
‘หะ? ว่าไงนะ’
‘เปล่าๆ แค่บอกว่า พยายามเข้า’ กลัวว่าจะจริงใจไม่พอ เลยชูกำปั้นส่งไปให้
‘ฮ่าๆๆ ได้กำลังใจจากนาย ฉันสู้เต็มที่เลย’ เอามือมาขยี้หัวผมเบาๆ มันกลายเป็นนิสัย
ของเขามาจนถึงทุกวันนี้ อาจจะเป็นเพราะผมอยู่ในระยะมือเขาพอดีก็ได้ แต่ผมก็ชอบที่จะให้
เขาทำอย่างนั้น มันอบอุ่นทุกครั้งที่เขาสัมผัสผม ผมชอบทุกอย่างที่เป็นยูโตะคุง
ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่าที่เขาพยายามไปดูไลฟ์วงนั้นทุกครั้ง โดยที่ไม่มีผมไปด้วย (เพราะ
ดันไปบอกเองว่า ไม่ชอบดู T T) พยายามซ้อมกลองชุด เพื่อที่จะทำเท่ห์ต่อหน้าผู้หญิงคนนึง
ที่เจอที่ไลฟ์ครั้งแรกที่เขาไปดูกับผมนั่นแหละ แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าคนคนนั้นเป็นใคร
ถามว่า คบกันรึเปล่า ก็อ้ำอึ้งตอบผมกลับมา ผมก็เลยทึกทักเอาเองว่า ยังไม่ได้คบ
กันหรอก ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เสียใจเท่าไหร่ เพราะยูโตะคุงยังคงเหมือนเดิม ทำทุกอย่างเหมือนเดิม
เวลาที่เราอยู่ด้วยกันก็เท่าเดิม ตอนนั้นผมเคยพอใจกับสิ่งนั้น ผมคิดว่ามันมากพอแล้ว แต่ตอน
นี้มันไม่พอแล้วสำหรับผม ความสำคัญที่ผมได้รับ ผมอยากได้มากกว่านั้น
ไม่นานนักคาบเรียนทั้งหมดของวันก็จบลง ยูโตะคุงก็ไม่กลับมา มีแค่เมล์ฉบับเดียว
ส่งมาหาผมตั้งแต่ช่วงบ่ายๆว่า ‘ช่วยเอากระเป๋ามาให้ที่บ้านฉันด้วย’ ผมเลยจำใจแบกกระเป๋า
ของยูโตะคุงไปด้วย
“ยามะจัง จะกลับเลยรึเปล่า” เสียงจิเน็นเรียกผมไว้
“ก็ว่าจะกลับเลย จะไปถามยูโตะคุงด้วยว่าไปทำอะไรมา” ตอบตามจริง
“แหม อยู่กับฉันบ้างเถอะน่า นะ ยามะจัง” การอ้อนของจิเน็น ใช้ได้ผลทุกครั้งสิน่า
“มีอะไรล่ะ?”
“มีร้านเค้กร้านนึงน่ากินมาก ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ นะ” อ๊ะ เค้ก อยากกินเลยอ่ะ
“เค้กหลอ อยากกินเหมือนกันนะ แต่ว่าวันนี้จะกลับไปทำช็อกโกแลตให้
ยูโตะคุงน่ะสิ” น่าเสียดายจัง ปกติดแล้วผมไม่ค่อยปฏิเสธเรื่องกินเท่าไหร่นัก
“โห่ เซ็งอ่ะ เอาเหอะ ถ้าเพื่อความสุขของยามะจัง จิเน็นคนนี้จะยอมทุกอย่างเลย”
เพื่อนๆในห้องที่ยังเหลืออยู่หันมามอง แล้วก็ยิ้มๆให้ พวกเขาชินแล้วมั้งผมว่า อีกอย่างคงไม่มี
ใครโกรธคนตัวเล็กลงหรอก
“จิเน็น ช่วยอายหน่อยเหอะ”
“อายทำไม” โธ่ “คราวหน้านายห้ามปฏิเสธนะ^ ^ พยายามเข้าล่ะ จะรอฟังข่าวดี
พรุ่งนี้นะ บาย” โบกมือบ๊ายบายตอบกลับไป
‘ขอให้เป็นข่าวดีอย่างที่นายว่านะ’ 
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
พิมเสร็จสดๆร้อนๆเลยล่ะ ไม่หลับไม่นอนนั่งอัพฟิคค่ะ 5555
อยากรู้จังเลยค่ะ ว่ามันโอเครึเปล่า ช่วยบอกด้วยนะคะ >w<
จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รุ้เลยค่ะว่า จะให้อิโนะมีความสัมพันธ์ยังไง
กับยามะจังดี หรือชี่ดีเลยค่ะ 5555
วันนี้วันพ่อแล้วค่ะ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ทุกคนในครอบครัวมี
ความสุขมากๆนะคะ ^_______^
ความคิดเห็น