คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3 พบกันครั้งแรก
ตอนที่ 3 พบกันครั้งแรก
เย็นวันนี้ ผมเดินกลับบ้านคนเดียว เหตุเพราะยัยเอริกะอะไรนั่นเกิดอยากคุยกัยยูโตะคุง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน แล้วยูโตะคุงก็ดันไล่ผมกลับมาก่อน
“นี่ นี่ ยูโตะคุง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เรามาคุยกันให้หายคิดถึงไปเลยดีมั๊ย” ยัยเอริกะพูดขึ้นทันที หลังจากที่อาจารย์ก้าวพ้นประตูห้องออกไป
“อื้ม เอาสิ” พูดตอบรับไป แล้วหันมาไล่ผมที่ยังก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋าอยู่ข้างๆ
“ยามะจัง วันนี้นายกลับบ้านไปก่อนเลยก็ได้นะ”
“ไม่อ่ะ ฉันจะรอ” ผมเริ่มไม่พอใจแล้วนะ
“ฉันคุยนานน่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มีเรื่องคุยเยอะแยะ” นานขนาดนั้นเลยหลอ เอาเหอะ ผมกลับก่อนก็ได้
“อืม ก็ได้ ถ้านายไม่อยากให้ฉันอยู่ขนาดนั้น” พูดทิ้งท้ายไว้เท่านั้น กระชากกระเป๋าพาดบ่า เดิน
ออกมา หวังให้อีกคนรู้สึกและเดินตามออกมา แต่เปล่าเลย พอชะโงกเข้าไปในห้อง ผมเห็นเขาสองคนยืนหัวเราะกันอยู่
‘ยูโตะคุงเห็นผู้หญิงคนนั้นสำคัญกว่าผมแล้วสิ’
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน วันนี้คนเดินขวักไขว่เยอะเป็นพิเศษ เพราะอีก 2 วันข้างหน้าก็จะเป็นวันวาเลนไทน์แล้ว ช่วงเทศกาลทีไร ผู้คนมาจากไหนก็ไม่รู้เยอะแยะ
ผมกะว่า วาเลนไทน์ปีนี้จะลองเสี่ยงบอกรักยูโตะคุงดู ถึงผลจะเป็นยังไง ผมก็จะอยู่ข้างๆเขาเหมือนเดิม ถึงจะพูดอย่างนั้นถ้าเกิดเขาบอกว่า ไม่อยากเห็นหน้าผมล่ะ ผมจะทำยังไง พอคิดถึงตรงนี้ ความกล้าเมื่อกี๊ก็หายไปไหนไม่รู้ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ยูโตะคุงไม่ใช่คนโง่ ผมว่าเขาอาจจะดูออกถึงความรู้สึกของผมก็ได้ อย่างเช่นผมน่ะ จะทำหน้าตามีความสุขมากจนเก็บไม่อยู่ เวลาที่ได้ไปเที่ยวหรืออยู่ด้วยกันกับยูโตะคุง จนจิเน็นบ่นว่าหมั่นไส้ในหลายๆครั้ง ผมเป็นพวกเก็บอาการไม่ค่อยอยู่มันจะออกมาบนหน้าหมดนั่นแหละ
ร้านรวงที่จัดร้านตามเทศกาลวาเลนไทน์เรียงรายอยู่เต็ม 2 ข้างทาง มันทำให้ผมตาลายเลยนะเนี่ย ผมควรทำช็อกโกแลตให้ยูโตะคุงมั๊ยนะ หรือว่าซื้อไปดีกว่า หรือว่าไม่ต้องเลย บอกรักแมนๆไปเลย
ระหว่างที่ร่างอวบกำลังเดินคิดอะไรเพลินๆ อยู่ๆก็มีผู้ชายรูปร่างหน้าตาดูดีคนนึงกระโดดออกมาดักหน้าเขาไว้
“หวา ตะ ตกใจหมดเลย” อะไรเนี่ยย ผู้ชายคนนี้อยู่ดีๆก็มาอยู่ข้างหน้าผมอย่างนี้
“ขอโทษครับคุณ ผมเป็นพนักของร้านเค้กนี้นะครับ สนใจเข้ามาชมก่อนมั๊ยครับ นี้ใบปลิวครับ มีลดราคาพิเศษช่วงเทศกาลด้วยครับ” พอมองดูดีๆ คนคนนี้ดูดีจังเลย เขาสูงกว่าผม ผอมกว่าด้วย ผมหยักศกที่รับกับใบหน้า ประกอบกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร
“คุณครับ” อ๊ะ ผมมองเขาเพลิน หวา อายจัง
“อ่ะ ครับ งะ งั้นผมเข้าไปดูข้างในนะ” ตอบติดขัดออกไป น่าอายจัง แต่ผมปฏิเสธรอยยิ้มตรงหน้า ไม่ได้
“เชิญเลือกตามสบายเลยครับ ถ้าเลือกได้แล้วเรียกผมนะครับ อ่ะ ผม อิโนะ เคย์ครับ คุณล่ะ?” ยิ้มอีกแล้ว ผมรับนามบัตรเขามา ผมคิดว่าตัวเองต้องมาร้านนี้อีกแน่เลย มีแต่ของน่ากินแล้วก็พนักงานอัธยาศัยดีด้วย
“ผม ยามาดะ เรียวสึเกะครับ ถ้าเกิดว่าผมอยากทำเองล่ะครับ แล้วไม่มีอุปกรณ์อะไรเลย ช่วยแนะนำได้ไหมครับ” ผมทำเองดีกว่า เพราะเค้กที่เห็นมันหวานแหววมากเลยง่ะ ไม่เหมาะแน่ถ้าผมจะให้ยูโตะคุง
“อ่อ ครับ เชิญทางนี้ อยากได้ช็อกโกแลตออกมาเป็นรูปแบบไหนครับ หัวใจมั๊ยครับ หรือว่า รูปหน้าคนรัก?”
“เอาแบบธรรมดาดีกว่าครับ แบบช็อกบอลน่ะครับ” ก็แหม จะทำรูปหัวใจ มันก็น่าอายเกินไปนี่หน่า ถ้าเกิดเป็นรูปหน้าผมกับยูโตะคุงล่ะก็ มันคงออกมาเป็นหน้าอย่างอื่นมากกว่าแน่ๆ เพราะฉะนั้นธรรมดาๆเนี่ยแหละ ดีที่สุดแล้ว
ผมยืนมองพนักงานที่ชื่ออิโนะ เคย์ หยิบนู่นนี่มาวางตรงเคาเตอร์ อดชมไม่ได้ มือของเขาสวยจริงๆ ว่าแล้วก็ยกมือตัวเองขึ้นมา เอ่อ อย่าเลยๆ คนเราไม่เหมือนกันน่ะ
“ฮะ ฮะ” เขาขำกับท่าทีของผม น่าขำตรงไหนหลอ?
“มือคุณสวยดีน่ะครับ แหะ แหะ” ผมยิ้มแห้งๆกลับไป
“เสร็จแล้วครับ นี่คู่มือครับ คิดเงินเลยนะครับ” คล่องแคล่วจัง มัวแต่มองมือ ผมรับคู่มือมาเปิดดู เขาคั่นหน้าวิธีการทำช็อกบอลให้ผมไว้ด้วย ใจดีจัง
“นี่ครับ ขอบคุณมากครับ ขอให้สมหวังนะครับ ยามะดะคุง^ ^” มีบริการอวยพรด้วยหลอ สาธุ
“^ ^ขอบคุณครับ” เดินออกจากร้าน มองชื่อป้ายร้าน ‘Make a Wish’ เอาไว้จะมาอีกนะ
ผมเดินดูบรรยากาศในเมืองต่อไปเรื่อยๆ เห็นคู่รักเยอะมาก เดินสวนไปมา แอบเผลอคิดถึงตัวเองกับยูโตะคุงไปซะได้
เย็นมากแล้ว ผมหันหลังกลับ เพื่อจะเดินไปทางบ้านตัวเอง แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
“นี่ เดี๋ยวก่อนสิ เอริจัง มาพูดกันให้รู้เรื่องก่อนได้ไหม” นะ นั่น พนักงานคนเมื่อกี๊ อิโนะ เคย์ กำลังกระชากข้อมือผู้หญิงคนหนึ่งอยู่
“นี่ปล่อยนะเคย์ ก็ฉันบอกแล้วไงว่า เรื่องเรามันจบไปแล้ว”
“ทำอย่างนี้ได้ไง ฉันรักเธอมากนะ อยู่ๆมาบอกเลิกกันได้ไง” ผมกำลังจะเดิมอ้อมไป แต่ก็ต้องหยุดทันที เมื่อผู้หญิงคนที่ว่าหันมาสบตากับผมพอดี ‘เอริกะ’ เมื่อเขาเห็นผม ก็รีบผลักอิโนะคุงออกไป แล้ววิ่งหนีไปทันที
อิโนะคุง หันมาเห็นผม ก็ยิ้มแหยๆให้ พร้อมกับโบกไม้โบกมือเป็นเชิงว่า ‘ไม่เป็นไรๆ’ แล้วก็เดินกลับเข้าร้านไป
ผมได้แต่อึ้งๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊นี้ แต่ช่างเถอะ ไม่เกี่ยวกับผมนิ
ไม่นานนักผมก็กลับถึงบ้าน วางถุงอุปกรณ์ทำช็อกบอล ไว้บนโต๊ะตรงห้องครัว นั่งลงข้างๆ พร้อมกับหยิบคู่มือมาอ่านวิธีการทำ เผลอคิดถึงพนักงานใจดีที่คั่นหน้านี้ไว้ให้ผมกับเอริกะเพื่อนใหม่ที่โรงเรียนวันนี้ เดาได้ไม่ยากว่า 2 คนนี้คบกัน หรือบางทีก็เคยคบกัน
‘โลกกลมจังนะ’
..........................................................................................................................................................................
ตอนที่ 3 แล้วเย้~
อิโนะจังงง โผล่มาแล้ว เอาไว้มาเอาอิมเมจมาแปะนะคะ
. ถ้ามีคำใดเขียนผิด ขออภัยด้วยค่า (-/\-)(_/\_)(-/\-)
ความคิดเห็น