คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Pain _chapter 4
Pain
Nakajima Yuto x Yamada Ryosuke
Morimoto Ryutaro x Chinen Yuri
Rate PG-15
..............................................................................................................................................
Chapter Four
‘ข้อเสนอที่ให้ไป เป็นเพียงการเริ่มต้นต่างหาก มันจะไม่จบแค่จูบ
แต่หลังจากนี้ไปหัวใจนายก็จะเป็นของฉันด้วย’
สัมผัสนุ่มแนบสนิทกับริมฝีปากบาง ใบหน้าหวานพยายามที่จะเขยิบหนีอย่างสุดความสามารถ แต่ทำไม่ได้มากกว่านี้เพราะมือของคนที่รุกรานเขาอยู่จับบังคับศีรษะเขาให้อยู่นิ่งกับที่ รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหายไม่ออก สมองขาวโพลน น้ำตาอุ่นร้อนคลอหน่วงที่ดวงตาสวย
‘นี่เขากำลังจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่ยูโตะ’ ความรู้สึกผิดท่วมท้นขึ้นในใจ และยิ่งอยากจะกรีดร้องออกมา เมื่อเขากลับไม่รู้สึกรังเกียจอะไรกับสัมผัสของริวทาโร่....
..............................................................................................................................................
“นี่ ยามะจัง ทำอะไรอยู่ รีบเลือกขนมเร็ว” ยูโตะเร่งเร้าคนตัวเล็กกว่าที่เอาแต่ก้มดูโทรศัพท์มือถือ
“รู้แล้วๆ” เรียวสึเกะไล่สายตาอ่านข้อความที่ริวทาโร่ส่งมาอย่างรวดเร็ว แล้วหันมาให้ความสนใจกับขนมที่วางเรียงรายตามชั้นวางของและไม่ลืมที่จะพาร่างสูงเดินวนไปรอบๆร้านอย่างไม่เร่งรีบนัก
‘ริวทาโร่’
ช่วยถ่วงเวลายูโตะไว้ให้หน่อย
‘ถึงจะบอกให้ถ่วงเวลาไว้ แต่จะให้นานแค่ไหนล่ะ’ เรียวสึเกะคิดในใจแต่ก็ยอมช่วยอย่างว่าง่าย ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง คำพูดของริวทาโร่ที่ว่าจะทำทุกอย่างนั่นย้อนกลับเข้ามาในหัว ทั้งๆที่รู้สึกโล่งอกไปบ้างแล้วที่เห็นริวทาโร่อ้อนจิเน็นแบบนั้น แต่ในใจกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่นั้นแน่ๆ
“คิดเงินด้วยครับ” ร่างสูงเอ่ยเรียกพนักงานที่มัวแต่ก้มๆเงยๆหลังเคาท์เตอร์พร้อมๆกับวางตะกร้าของร้านที่มีถุงขนมใส่อยู่เต็ม
“อ้าว?” ในขณะเดียวกันเรียวสึเกะที่มัวแต่คิดอะไรเพลินก็ไม่ทันรู้ตัวว่าตัวเองเดินตามยูโตะมาตรงเคาท์เตอร์คิดเงินแล้ว
“มีอะไรหรอ? ยามะจัง” ยูโตะละสายตาจากจอมอนิเตอร์เล็กๆที่ปรากฏตัวเลขสับเปลี่ยนไปเรื่อยตามจังหวะของตัวเซนเซอร์ที่แตะกับบาร์โค้ดของถุงขนม เรียวสึเกะรีบส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนจะก้มดูนาฬิกาข้อมือ
‘อย่างน้อยก็นานกว่าปกติแล้วล่ะนะ’
..............................................................................................................................................
“ฮึก ร้ายกาจที่สุด!!” ชั่ววินาทีที่ริวทาโร่ปล่อยให้จิเน็นเป็นอิสระ คนตัวเล็กได้ทีจึงผลักร่างของริวทาโร่ล้มลงอย่างแรง ก่อนจะเปิดประตูห้องซ้อมแล้ววิ่งหนีออกไป
“....” ริวทาโร่ยันตัวลุกขึ้นยืน เขาไม่ได้คิดจะรั้งหรือจะวิ่งตามคนตัวเล็กไป ปัดกางเกงตัวเองเล็กน้อยแล้วจัดเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่นิดหน่อยจากฝีมือจิเน็นให้เข้าที่ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองเพื่อเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน แต่พอจะเปิดประตูออกไปก็เจอกับยูโตะและเรียวสึเกะที่เป็นฝ่ายเปิดประตูก่อน
“ยูโตะ!” ริวทาโร่ดูจะตกใจไม่น้อยที่เจอยูโตะ ก็จิเน็นเพิ่งวิ่งออกไปเมื่อกี๊ สวนทางกันรึเปล่านะ? ความกังวลก็ตัวขึ้นในใจแต่ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า มีเพียงรอยยิ้มร้ายปรากฏเท่านั้น
รอยยิ้มของคนที่เหนือกว่า...
“?” ยูโตะทำหน้าแปลกใจ พลางรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อยกับรอยยิ้มที่ถึงแม้จะไม่รู้อะไรเลยก็ตาม ไม่ลืมจะดึงรั้งคนตัวเล็กกว่าที่ไปเป็นเพื่อนซื้อขนมเมื่อกี๊เข้ามาในห้อง
“จิเน็นไปไหนแล้วล่ะ?” ถามพลางเดินมาวางถุงขนมที่ซื้อมาบนโต๊ะ พอหันไปมองตรงเก้าอี้มุมห้องก็ไม่เห็นกระเป๋าของแฟนตนแล้ว
“กลับไปแล้ว ไม่ได้สวนกันกับนายหรอ?” ริวทาโร่ลองเสี่ยงถามดู ถึงแม้ว่าถ้ายูโตะรู้เรื่องแล้วอาจจะทำตามแผนสำเร็จเร็วกว่านี้ แต่เขาก็ยังกังวลอยู่บ้างเหมือนกันเพราะต้องให้จิเน็นเป็นคนตัดสินใจเอง เลยต้องถามเพื่อความแน่ใจ
“เอ๊ะ? ไม่เจอเลยนะ งั้นฉันกลับก่อนล่ะ ยามะจังเอาขนมพวกนี้ไปเลยละกันนะ” พูดจบยูโตะก็เดินไป ไม่วายที่จะขยี้ผมคนตัวเล็กกว่าเบาๆ
“ขอบใจนะ ยามะจัง” ริวทาโร่พูดขึ้นเบาๆ เมื่อยูโตะออกไปแล้ว
“นายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?” ความกังวลที่เกิดขึ้นเมื่อตอนที่เขาไปซื้อขนมเมื่อกี๊เรียกร้องให้เอ่ยปากถามออกไปอย่างนั้น
“ฉันไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ดีหรอกนะ กลับกันเถอะ ยามะจัง” เรียวสึเกะส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นของเด็กคนนี้ เพราะรู้จักกันมานานก็เลยรู้ว่าริวทาโร่มีนิสัยเป็นอย่างไร เพียงแค่ภาวนาอย่าทำอะไรที่มันเกินเลยละกัน
.............................................................................................................................................
ทันที่ยูโตะเดินออกจากบริษัทก็รีบกดโทรศัพท์หาแฟนตนด้วยความเป็นห่วง ทำไมจะกลับแล้วถึงไม่บอกกันเลยนะ แถมเขายังรู้สึกไม่ดีกับรอยยิ้มของริวทาโร่ตอนที่เขาเปิดประตูเข้ามา
“ยูริ กลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่?” ไม่นานนักปลายสายก็กดรับ เวลาที่อยู่กันสองคนเขามักจะเรียกคนตัวเล็กคนนี้ด้วยชื่อจริงเสมอ
“....ฮึก” แต่ปลายสายกลับนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรกลับมา มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆดังลอดออกมาเท่านั้น ยิ่งเพิ่มความเป็นห่วงของร่างสูงมากยิ่งขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น? ใครทำอะไรนาย?” น้ำเสียงร้อนรนถูกส่งผ่านทางคลื่นโทรศัพท์ คนตัวเล็กรับรู้ดีว่ายูโตะคงไม่สบายใจที่เขาเป็นอย่างนี้ แต่เรื่องบางเรื่องมันก็พูดออกไปไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้ เพราะถ้าเกิดสองคนนั้นโกรธหรือเกลียดกัน การทำงานทุกอย่างมันจะแย่ลง พวกเขาคือวงนักร้องชื่อดังของญี่ปุ่น ต้องอาศัยความสามัคคีและความรักในการทำงาน จะให้ผิดใจกันอย่างนี้ไม่ได้ จิเน็นจึงตัดสินใจที่จะแก้ปัญหาทุกอย่างเอง
“เปล่าหรอก ฉันรักยูโตะนะ แต่...ฉันขอเวลาหน่อยได้ไหม?” นี่คือทางที่ดีที่สุดที่คนอย่างจิเน็น ยูริจะคิดออก
“หมายความว่ายังไง?” ยูโตะรู้สึกว่ามือข้างที่ถือโทรศัพท์กำลังสั่นอยู่ แต่ก็ยังกลั้นใจถามออกไปถึงแม้จะรู้ความหมายของคำถามนั้นเป็นอย่างดีแล้วก็ตาม
“ห่างกันสักพักเถอะ ยูโตะ”
..............................................................................................................................................
ระหว่างทางกลับบ้าน ริวทาโร่อาสามาส่งเรียวสึเกะที่บ้านก่อนจะอ้อนขอเข้ามานั่งในบ้านสักพักนึง เรียวสึเกะจึงยอมให้เข้ามาเพราะเจ้าเด็กนี่อุตส่าห์มาส่งเขาถึงบ้าน
“หิวน้ำจัง” ริวทาโร่เอนตัวลงบนโซฟานุ่มที่ตั้งอยู่กลางห้องรับแขกของบ้านยามาดะอย่างถือวิสาสะ เพราะเวลานี้ทุกคนในบ้านจะอยู่ในห้องตนเสียมากกว่า
“ครับๆ” เรียวสึเกะรับคำ เดินไปที่ห้องครัว จัดแจงใส่ขนมที่เขากับยูโตะซื้อมาไว้ในตู้เย็นแล้วหยิบน้ำเปล่าเย็นๆออกมาขวดนึง รินใส่แก้วแล้วยกไปให้ริวทาโร่ ริวทาโร่ที่มองตามเรียวสึเกะอยู่ ก็ช่างใจอะไรบางอย่างก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปเมื่อเรียวสึเกะยกแก้วน้ำกลับมาที่ห้องรับแขก
“ยามะจังไม่อยากรู้หรอ? ว่าฉันให้นายถ่วงเวลาทำไม?” ริวทาโร่กระดกน้ำรวดเดียวหมดแก้ว มีเสียง ‘ฮ่า’ เบาๆจากความสดชื่นของน้ำเปล่าเย็นๆ ก่อนจะเลื้อยตัวลงไปนอนมองหน้าเรียวสึเกะที่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวอีกตัวนึง
“ก็ฉันถามนายไปแล้ว แต่นายไม่บอกนี่” เรียวสึเกะเชิดปากน้อยๆ ทีตอนนั้นถามล่ะไม่ยอมบอก
“ฉันจูบจิเน็น” ริวทาโร่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนกับมันเป็นเรื่องปกติ
“อะไรนะ?!!” แต่ทางเขานี่สิแทบจะกระโดดไปขย้ำคอเจ้าเด็กนี่ ทำอะไรเคยคิดบ้างไหม? จิเน็นน่ะจะต้องเสียใจมากแน่ๆ
“แล้วฉันก็ยื่นข้อเสนอไป ว่าฉันจะทำตัวติดกับเขาจนไม่มีเวลาไปอยู่กับยูโตะเลย แต่ถ้าไม่อยากให้ทำแบบนั้นก็ต้องให้ฉันจูบ” นี่มันชักจะเลยเถิดไปกันใหญ่แล้วนะ แล้วตัวเขาก็ดันยอมทำตามที่เด็กนี่บอกอีกต่างหาก
“นายบ้าไปแล้วหรอ? ริวทาโร่ ทำแบบนี้แล้วนายคิดว่าจิเน็นจะมาชะ...” ยังไม่ทันที่ได้พูดจนจบประโยค ริวทาโร่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วทำทีจะเดินออกไป
“ถ้าสองคนนั้นเลิกกันเมื่อไหร่? จิเน็นเป็นของฉันแน่ ถึงเวลานั้นแล้วยูโตะจะรักนาย คอยดูละกัน ยามะจัง” เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกอึ้งกับสิ่งที่รุ่นน้องคิดและพูด สายตาจริงจังนั่นก็ด้วย ในส่วนลึกของหัวใจเขารู้สึกกลัวเหลือเกิน กลัวว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไปตามอย่างที่คิด กลัวว่าหลังจากนี้ทุกอย่างมันจะเลวร้ายลงไป
แล้วสิ่งที่ทำจะย้อนกลับทำร้ายตัวเขาเอง จนต้องเสียใจไปตลอด....
..............................................................................................................................................
เริ่มรู้สึกว่ามันหนักขึ้นทุกทีแล้วน้า~
นานมากเลยกว่าจะมาต่อตอนนี้ คิดแล้วคิดอีก
เอายังไงดีเนี่ย? ประมาณนี้เลยค่ะ
เรื่องนี้ยากจริงๆเลยนะ แต่เค้าแอบแต่งตอนใกล้ๆจบไว้แล้วนิดนึง
เค้าอยากให้ทุกคนเห็นว่ายูโตะเองก็ให้ความสำคัญกับยามะจังเหมือนกัน
แล้วก็อยากให้ริวเป็นคนชักจูงยามะจังอะไรแบบนี้
จริงๆแล้วริวทาโร่เองก็เจ็บปวดนะคะ
แต่รักเขานี่นะ ยังไงก็อยากได้มา 55555
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะคะ
อาจจะต่อช้าไปบ้าง เพราะบางทีเค้าก็คิดนานเหมือนกัน
กว่าจะได้มาแต่ละตอน ลบแล้วลบอีกอะไรแบบนี้
ยังไงก็อย่าเพิ่งหนีหายกันไปไหนเนอะ
ความคิดเห็น