คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] Pain _chapter 3
Pain
Nakajima Yuto x Yamada Ryosuke
Morimoto Ryutaro x Chinen Yuri
Rate PG-15
..............................................................................................................................................
Chapter Three
ความเงียบเกาะกุมทั่วบริเวณ บนถนนเส้นเล็กๆที่เป็นทางผ่านถึงบ้านของทั้งสองคนมีเพียงแสงไฟบางๆจากเสาไฟตามทางและแสงจันทร์ที่ลอยเด่นบนท้องฟ้าฉายทาบบนคนสองคน ยูโตะที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นข้างๆกันมีร่างของเรียวสึเกะที่กอดรอบคอร่างสูงโดยที่ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนใกล้กันจนไม่เหลือแม้ช่องว่างใดๆ โชคดีที่ในเวลานี้ไม่มีคนเดินผ่านมา ถ้าไม่อย่างนั้นคงเกิดเป็นข่าวใหญ่โตขึ้นมาแน่ๆ
เรียวสึเกะถอนริมฝีปากออกอย่างแผ่วเบา รู้สึกเสียใจที่เผลอพูดตามอารมณ์แบบนั้นออกไป จะเป็นตัวแทนของจิเน็นได้อย่างไร ยูโตะคงไม่มีทางยอมแน่ๆ บ้าที่สุด!!
..
...
....
สัมผัสหวานผละออกจากปากคนร่างสูง ยูโตะตาโตด้วยความตกใจ ไม่คาดคิดว่าเรียวสึเกะจะทำอะไรแบบนี้ รู้สึกราวกับทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่งมีเพียงแค่หัวใจเท่านั้นที่เต้นแรงจนกลัวว่าจะหลุดออกมาภายนอก ความรู้สึกเสียใจที่ทำให้ขาดสติเมื่อครู่หายไปราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ความเจ็บปวดบริเวณข้อนิ้วแล่นแปล๊บเรียกสติให้กลับคืนมาเช่นเดียวกับเรียวสึเกะ
“ฉะ ฉันล้อเล่นน่ะ” ร่างบางลำล่ำละลักปฏิเสธ ใบหน้าสวยถูกฉาบไปด้วยความร้อนจึงเกิดเป็นสีแดงจางๆ รู้สึกอายและเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป ร่างบางรีบยันตัวลุกขึ้นแต่เมื่อคิดจะก้าวขาออกจากตรงนี้กลับถูกแรงหนึ่งฉุดไว้
“ฉันไม่คิดจะล้อเล่นด้วยหรอกนะ” น้ำเสียงจริงจังจากอีกคนที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้ว ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกไม่พอใจที่เรียวสึเกะบอกว่าเป็นเรื่องล้อเล่น จึงออกแรงผลักคนตัวเล็กกว่าจนชิดติดกับกำแพงบนถนนในซอยเล็กๆ เรียวสึเกะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อยูโตะโถมตัวเข้าหาเขา เมื่อคิดที่จะหนีก็โดนคนตัวสูงกว่าคว้าข้อมือและตรึงไว้
“นายเห็นฉันกำลังเสียใจเลยแกล้งงั้นหรอ” ใบหน้าของร่างสูงอยู่ห่างเพียงคืบเดียว หัวใจเต้นเร็วจนไม่เป็นจังหวะ ยูโตะตอนนี้ดูตัวใหญ่กว่าทุกครั้ง
“ปะ เปล่า” เรียวสึเกะเบือนหน้าหนี ยิ่งทำให้ยูโตะรู้สึกหงุดหงิดบวกกับความไม่พอใจตั้งแต่แรกที่ดันไปใจเต้นแรงกับเรื่องล้อเล่น
“สนุกมากไหม ยามะจัง!” ร่างสูงเผลอขึ้นเสียงใส่เรียวสึเกะ ดวงตากลมใสของร่างบางเริ่มมีน้ำตาคลอ เขาไม่ได้คิดจะล้อเล่น ไม่มีทางที่เขาจะไปจูบใครถ้าหากไม่ได้ชอบคนคนนั้น แต่ที่พูดไปอย่างนั้นเพราะกลัวว่ายูโตะจะโกรธแล้วจะกลับไปเป็นเพื่อนกันอีกไม่ได้ ถึงความรู้สึกที่มีมันจะเอ่อล้นขึ้นมาแต่เขาก็ยังไม่อยากเสียความสัมพันธ์ที่มีอยู่ตอนนี้ไป แล้วทำไมยูโตะต้องมาโมโหใส่ด้วยล่ะ
“ฉันน่ะ...อื้ออ” ยังไม่ทันที่เรียวสึเกะจะได้พูดจนจบ ริมฝีปากของร่างสูงก็ตรงเข้ามาปิดปากของเขาจนแนบสนิท กลืนทุกคำพูดที่อยากจะพูดหายไปหมด เรียวสึเกะเม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนที่พยายามจะแทรกเข้ามาในโพรงปากของเขา ยูโตะที่เห็นอย่างนั้นจึงขบริมฝีปากล่างของเรียวสึเกะเบาๆ
“อ๊ะ!” ทันทีที่เรียวสึเกะเผยอปาก ลิ้นร้อนก็แทรกเข้าไปทันทีพลางเกี่ยวกระวัดกับลิ้นเล็กของเรียวสึเกะอย่างชำนาญ ร่างบางรู้สึกเหมือนหมดแรงแทบจะทรงตัวไว้ไม่ไหว เมื่อยูโตะปล่อยให้เขาเป็นอิสระ เรียวสึเกะก็ทรุดลงไปแทบจะทันที ดีที่ร่างสูงประคองไว้ก่อน ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัด หัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะรู้สึกเหมือนกับว่าได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังออกมา และมันยิ่งเต้นแรงมากขึ้น เรื่อยๆ เมื่อยูโตะกระซิบประโยคหนึ่งเบาๆที่ข้างใบหูของเขา
“ฉันทำกับจิเน็นมากกว่านี้อีก เพราะงั้นเตรียมใจไว้ได้เลย”
..............................................................................................................................................
ย้อนกลับไปราวสองอาทิตย์ก่อนหน้านี้ หลังจากวันที่เรียวสึเกะรับปากกับริวทาโร่ไว้ว่าจะช่วย แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไร ในมื่อสองคนนั้นรักกันขนาดนั้น
“นี่ ยามะจัง จะทำยังไงดีล่ะ” ริวทาโร่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโดยมีโต๊ะตัวยาวสีขาวที่เอาไว้ให้เหล่าเมมเบอร์ทุกคนมานั่งคุยกันกั้นไว้ เอ่ยถามเขาเบาๆเพื่อให้ได้ยินกันสองคน
“เอ๊ะ?” เรียวสึเกะเงยหน้าสบตาริวทาโร่ด้วยความงุนงง เขาไม่เข้าใจว่าเด็กนี่กำลังบ่นเรื่องอะไรอยู่
“ทำลืมนะ ฉันหมายถึงพวกเราน่ะควรจะทำยังไงดี” คำพูดของริวทาโร่ไม่ได้ช่วยทำให้อีกคนกระจ่างขึ้นมาแม้แต่น้อย ใบหน้าหวานของเรียวสึเกะยังคงฉายแววความไม่เข้าใจ
“ไม่เข้าใจอีกหรอเนี่ย ก็ที่นายตกลงว่าจะช่วยฉันเรื่องจิเน็นไง เราควรทำยังไงดีล่ะ” เรียวสึเกะพยักหน้าเข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีความคิดใดอยู่ในหัวของเขาเลยนี่
“ไม่รู้สิ” เรียวสึเกะส่ายหน้า ริวทาโร่เองก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา
“นี่ริวทาโร่ ฉันถามอะไรหน่อยนะ” เมื่อริวทาโร่พยักหน้าเรียวสึเกะก็เลื่อนตัวเองจากฝั่งตรงกันข้ามมานั่งข้างๆเจ้าเด็กริว
“มันดีแล้วหรอ ถ้าทำแบบนี้มันจะเจ็บปวดกันทั้งหมดไม่ใช่หรอ ก็ในเมื่อ...ยูโตะกับจิเน็นรักกันมากขนาดนั้น” ตัวเขารู้ดี เพราะรู้ถึงไม่อยากทำ ไม่ได้ต้องการจะแสดงว่าเป็นคนดีอะไร เพียงแต่เขาไม่กล้าพอมากกว่า
“แล้วนายอยากจะเจ็บปวดแบบนี้ต่อไปหรอ ไม่อยากพยายามอะไรบ้างเลยรึไง” ในขณะที่กำลังพูดริวทาโร่ก็เลื่อนตัวโดยการหันเก้าอี้เพื่อเผชิญหน้ากับเรียวสึเกะตรงๆ เขารู้สึกสะอึก เพราะคำพูดของเจ้าเด็กริวมันแทงเข้าไปในหัวใจของเขาเต็มๆ แม้แต่คำว่ารักเขายังไม่เคยคิดว่าจะพูดมันออกไป
“แล้วถ้าเกิดว่า...สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่รักเราอยู่ดีล่ะ?” เรียวสึเกะพูดและหลุบตาลงต่ำ ได้แต่คิดว่าถ้ายูโตะยังรักจิเน็นอยู่ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวหนึ่งในหัวใจที่จะเป็นของเขา แล้วมันจะเจ็บปวดมากกว่านี้เป็นเท่าตัวไม่ใช่หรอ ริวทาโร่เองก็แสดงท่าทีไม่ต่างกันมากนัก ดวงตากลมที่ฉายแววสับสนลอบมองไปยังคนสองคนที่นั่งคุยเล่นกันอย่างมีความสุขตรงมุมห้อง ความเจ็บปวดตรงหัวใจเรียกให้กระแสความคิดหนึ่งไหลผ่านหัวไป ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกยิ้มร้าย แล้วเอื้อนเอ่ยคำพูดประโยคหนึ่งที่จะเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตของคนทั้งสี่คนไปตลอด...
“ฉันจะทำทุกอย่าง ไม่ว่าอะไรก็จะทำ เพื่อให้ได้จิเน็นมา!”
..............................................................................................................................................
“จิเน็น การบ้านภาษาอังกฤษตรงนี้ไม่เข้าใจเลย ช่วยดูให้หน่อย” ริวทาโร่เขยิบตัวเองเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่แสดงสีหน้างุนงง แล้ววางหนังสือแบบฝึกหัดภาษาอังกฤษไว้ตรงหน้าของจิเน็น
“นายให้เคย์โตะดูให้ไม่ดีกว่าหรอ” จิเน็นหันไปพอดีกันกับที่เคย์โตะเดินมาพอดี ริวทาโร่ที่เห็นว่าเคย์โตะกำลังเดินมาทางนี้จึงส่งสายตาคาดโทษไปให้ประมาณว่า ‘ฉันจะให้จิเน็นสอน นายอย่ามายุ่งนะ’ เคย์โตะที่เห็นอย่างนั้นจึงได้แต่เดินคอตกกลับไปหากีตาร์ตัวโปรดที่วางพิงไว้ตรงผนังห้องอย่างน่าสงสาร
“เห็นไหม เคย์โตะเขาจะซ้อมกีตาร์ เพราะงั้นแล้ว จิเน็นสอนฉันที” เรียวสึเกะที่มองการกระทำของริวทาโร่อยู่ ได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ จะทำทุกอย่างที่ว่าหมายถึงการเข้าไปอ้อนจิเน็นเองงั้นหรอ เขาดันกลัวไปเองสินะ
“หัวเราะอะไรอยู่” ยูโตะที่เพิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับถือถุงขนมเยลลี่รสโปรดของเขาไว้ในมือเอ่ยทักขึ้น เรียวสึเกะเลือบมองถุงขนมนั้นก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อยว่าไม่มีอะไร ยูโตะจึงยื่นถุงขนมมาให้แล้วนั่งลงข้างๆ พลางมองไปที่จิเน็นและริวทาโร่
“ตรงนี้ต้องใช้ did สิไม่ใช่ do คำบอกเวลาเห็นกันโต้งๆเลยนะ” จิเน็นโวยวายขึ้นมา ก่อนจะเคาะหัวเจ้าเด็กริวไปทีหนึ่ง โทษฐานที่สอนแล้วไม่จำ ยูโตะที่กำลังจะเดินเข้าไปร่วมวงด้วยถูกมือขาวของเรียวสึเกะคว้าไว้ก่อน
“หืม?” ยูโตะหันมาด้วยความสงสัย แล้วจู่ๆถุงขนมเยลลี่ก็ยื่นมาตรงหน้า
“นั่งกินขนมด้วยกันก่อนนะ” เรียวสึเกะยิ้มหวานให้แล้วดึงคนตัวสูงให้นั่งลงข้างๆเขาอีกครั้ง ยูโตะที่เห็นอย่างนั้นจึงคว้าถุงขนมมาแล้วขยี้หัวคนขี้อ้อนอย่างเอ็นดู
ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่เบามากนัก ก่อนจะถูกเปิดโดยคนที่พวกเขารู้จักเป็นอย่างดี
“โทษทีนะทุกคน พอดีวันนี้โปรดิวเซอร์ติดธุระสำคัญ พรุ่งนี้ค่อยมาตกลงเรื่องซิงเกิ้ลใหม่กันอีกครั้งนะ วันนี้กลับบ้านระวังตัวด้วยล่ะ” ผู้จัดการบอกเพียงแค่นั้นแล้วขอตัวออกจากห้องไป คนตัวสูงข้างๆเขาจึงลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจแล้วเดินไปหาจิเน็น ในขณะเดียวกันเมมเบอร์ทุกคนก็เริ่มทยอยออกจากห้องไป จนตอนนี้เหลือเพียงเรียวสึเกะ ยูโตะ จิเน็น และริวทาโร่เท่านั้น
“กลับบ้านกัน” จิเน็นหันมาพยักหน้าตกลง ทำทีจะลุกขึ้นเดินไปพร้อมกับยูโตะแต่กลับถูกริวทาโร่ขัดขึ้น
“นายยังสอนฉันไม่จบเลยนะ เหลืออีกตั้งหลายหน้า ดูดิ” จิเน็นมองดูหน้ากระดาษที่ริวทาโร่คั่นไว้ แล้วจึงถอนหายใจออกมา หันไปขอโทษยูโตะเบาๆแล้วนั่งลงข้างๆริวทาโร่ต่อ คนตัวสูงเลยจำใจเดินกลับมานั่งข้างๆเรียวสึเกะเช่นเดิม
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ยูโตะที่ทนนั่งอยู่เฉยๆไม่ไหวเลยลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกไม่ลืมที่จะคว้าตัวเรียวสึเกะให้ไปเป็นเพื่อนด้วย
“นี่ ริวทาโร่ นี่ก็เย็นแล้วนะ พรุ่งนี้ค่อยมาอธิบายต่อดีกว่าไหม?” จิเน็นถามพลางดูนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาว่าตอนนี้เกือบห้าโมงเย็นแล้ว
“เอางั้นก็ได้” ริวทาโร่บอกพร้อมปิดหนังสือ พร้อมกับที่จิเน็นลุกขึ้นไปเก็บสัมภาระลงกระเป๋า ริวทาโร่จึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดส่งเมลล์ออกไปด้วยความรวดเร็ว
“นี่ จิเน็น” ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ริวทาโร่เดินเข้ามาประชิดตัวจิเน็นขนาดนี้ ใบหน้าหวาน
ฉายแววตระหนก ริวทาโร่ยิ้มอย่างมีเลสนัย ก่อนจะยึดข้อมือบางของจิเน็นไว้ กันไม่ให้อีกคนหนีไป
“มะ มีอะไรหรอ ริวทาโร่” จิเน็นไม่กล้าสบตากับริวทาโร่ตรงๆ ออกปากถามทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่ายอยู่
“ฉันรู้ ว่านายคบกับยูโตะอยู่ แต่รู้อะไรไหม?” ดวงตากลมใสฉายแววความหวั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด โดยที่มืออีกข้างค่อยๆไล้ใบหน้าหวานของจิเน็นก่อนจะจับให้หันมาสบตากัน
“ว่า...ฉันรักนาย” จิเน็นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคำพูดแบบนี้ตนจะได้ฟังมันจากปากคนอื่นที่ไม่ใช่ยูโตะ แถมยังเป็นรุ่นน้องในวงอีกด้วย แต่ที่น่าแปลกกว่านั้นคือความรู้สึกบางอย่างที่ผุดขึ้นในหัวใจ แรงเต้นที่ผิดจังหวะและความร้อนที่ฉาบบนใบหน้า จิเน็นรับรู้ถึงมันอย่างชัดเจน
“ตะ แต่” จิเน็นที่เริ่มรู้สึกว่าระยะห่างระหว่างตนกับริวทาโร่เริ่มไม่ปลอดภัยขึ้นทุกที เมื่อเจ้าเด็กริวยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
“อย่านะ!!” ทันที่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีแล่นเข้ามาในหัวใจ ร่างเล็กจึงออกแรงผลักเด็กที่อายุน้อยกว่าแต่กลับตัวสูงกว่าให้ออกห่าง ริวทาโร่ที่ไม่ได้ตั้งตัวจึงเซล้มลงพื้นอย่างช่วยไม่ได้
“นายก็รู้ว่าฉันคบกับยูโตะอยู่ ยังจะทำแบบนี้อีก!” จิเน็นสะบัดใบหน้าเนียนหนีสายตาเว้าวอนของริวทาโร่ ก่อนจะรีบหันไปคว้ากระเป๋าใบโปรดและรีบพุ่งออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด
“เดี๋ยวก่อน” ริวทาโร่ที่เห็นแบบนั้นจึงรีบยันตัวลุกขึ้นและคว้าข้อมือเล็กไว้ ความเจ็บปวดจากการล้มเมื่อกี๊รึไงที่แล่นผ่านหัวใจไป
“ฉันไม่ยอมหรอกนะ ฉันจะตามติดนายไม่ให้นายได้มีเวลาอยู่กับยูโตะแน่!” ความคิวชั่ววูบผุดขึ้นในหัว ริวทาโร่เองก็ไม่คิดว่าเขาจะกล้าขึ้นเสียงกับคนตัวเล็กข้างหน้าได้ และยิ่งเห็นสายตาไม่ชอบแบบนั้นของร่างเล็กยิ่งรู้สึกว่าอยากจะได้จิเน็นมาเป็นของตนมากขึ้นไปอีก
“ว่าไงนะ!!” จิเน็นเองก็ขึ้นเสียงไม่แพ้กัน เจ้าเด็กนี่นอกจากจะไม่มีเหตุผลแล้วยังดื้อด้านอีก
“แต่ฉันจะเลิกยุ่งกับนายก็ได้ ไม่แตะต้องความรักของนายแม้แต่นิดเดียว” จิเน็นที่ได้ยินจึงหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มโล่งอก ริวทาโร่ที่เห็นดังนั้นจึงยกยิ้มมุมปากอย่างคนมีชัย
“แต่ว่ามันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนล่ะนะ” ก่อนที่จิเน็นจะได้พูดอะไรออกไป คนที่คว้ามือตนเอาไว้ก็ออกแรงผลักจนร่างเล็กชิดติดกับผนังปูนข้างๆประตูห้อง แล้วโถมตัวเข้ามาทับไว้ จะหนีก็ไม่ได้ จะผลักออกก็ไม่ได้ เพราะมัวคิดแต่จะผลักจะดันจึงไม่ได้รู้สึกตัวว่าตอนนี้ริมฝีปากของริวทาโร่เฉียดอยู่กับใบหูตน
“ยอมให้ฉันจูบสิ แล้วจะไม่ยุ่งอะไรเลย” ลมหายใจอุ่นร้อนที่รดอยู่ค่อยๆเลื่อนจากใบหูผ่านแก้มใสที่ขึ้นสีแดงบางเบา จนรู้สึกได้ว่ามันอยู่ห่างจากริมฝีปากบางของร่างเล็กเพียงนิดเดียวเท่านั้น
‘ไม่นะ!!’
..............................................................................................................................................
ใช้เวลาแต่งนานมากเลยล่ะ รู้สึกว่าจะเอาไงดีนะ ไปทางไหนต่อดีนะ 5555
เรื่องนี้ยากจัง T^T แต่ว่าในที่สุดก็ได้ตอนนี้ออกมาค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์กับคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ^O^!!
แล้วก็...หลายตอนแน่เลยกว่าจะจบ ไม่ใช่ช็อตฟิคซะแล้วววววว
ยังไงก็ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะคะ
เพิ่งผ่านวันเกิดไดจังมาค่ะ เย้ๆๆๆ 21แล้วแต่ดูไม่โตขึ้นเลยสักนิดเนอะ 5555
ที่จริงแล้วอยากแต่งเคย์ไดฉลองวันเกิดให้อ่ะ แต่ไม่ทันซะแหล่ว5555
ในความรู้สึกเวลาที่นึกถึงคู่นี้ขึ้นมา มันต้องมีเรตอ่ะ ซึ่งแต่งไม่ได้
ไม่รู้ว่าไม่กล้าแต่งรึป่าว เพราะกลัวว่าภาษายังไม่เข้าขั้นอ่ะ 5555
ความคิดเห็น