[SF] Hey! Say! JUMP

ลำดับตอนที่ #11 : [SF] SHIZUOKA surprise... _chapter 3 (warning nc)

[shortFic] SHIZUOKA surprise...


Pairing : Nakajima yuto X Yamada ryosuke

Rating : nc-18

Auther : [C]hoGaz

Chapter three



"ฉันก็แค่รักนายมากเท่านั้นเอง"


ยูโตะตอบผมด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เขามองสบเข้ามาในดวงตาของผม เหมือนเขากำลังพยายามมองทะลุมาที่หัวใจ


เอ๊ะ?! ห๊า?! ดะ เดี๋ยวสิ


ยูโตะชอบผมจริงๆหรอ?...


เย้~ ผมดีใจมากจนน้ำตาจะไหลแล้ว!!!!


\(^o^)/


แต่ยามาดะ เรียวสุเกะคนนี้ไม่ยอมให้ไอโย่งตรงหน้าได้ใจแน่!


ผมทำทีเป็นเบนสายตาหนี เพื่อกลบเกลื่อนท่าทีดีใจอะไรที่อาจเผลอทำออกไป แต่กลับยังสัมผัสได้ถึงสายตาคู่นั้นของเขา


"ละ...เลิกจ้องฉันได้แล้ว!!" ผมหันกลับไปตวาด มือไม้สั่นจนอยู่ไม่สุก พยายามเบี่ยงตัวจะลุก แต่ยูโตะเขาจับเอวผมไว้ เราสองคนเลยอยู่ในท่าที่คนตัวสูงนั่งเผชิญหน้ากับผมแต่เหยียดขายาวบนเตียงนอนโดยมีผมนั่งคร่อมทับตัวเขาอยู่ ระยะห่างเราสองคนไม่ใกล้ไม่ไกลกำลังพอเหมาะเลย


"เดี๋ยวสิ นายไม่โกรธฉันใช่ไหม?" ยูโตะถามผมอย่างกล้าๆกลัวๆ


ผมพยักหน้าหงึกหงักๆ หน้าตายูโตะตอนนี้เหมือนลูกหมาที่ถูกทิ้งเลย ผมแทบจะกลั้นยิ้มไว้ไม่ได้


"งั้นหรอ? เอ๊ะ ยามะจัง นายยิ้มอยู่หรอ?" ยูโตะถามผมด้วยท่าทีสงสัยระคนดีใจ ก่อนที่ใบหน้าเขาจะอิ่มเอมเปี่ยมด้วยความสุข ทันทีที่ผมเผลอตัวอมยิ้ม ผมคว้ามือมาปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว


"ยามะจัง..." เขาไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบกับท่าทางผม ยูโตะแค่เรียกชื่อผมเบาๆเท่านั้นเอง คงจะแค่ต้องการย้ำว่าเนื่องราวตรงหน้า


"ปะ...ปล่อยได้แล้วมั้ง" ผมเสหลบสายตานั้น ถ้าหากยังอยู่ในสภาพแบบนี้อยู่ ผมอาจจะตื่นเต้นมากเกินจนเป็นลมไปก็ได้


ยูโตะพยักหน้า ปล่อยมืออกจากเอวของผม ผมก็เลยลุกขึ้น ขาข้างขวาที่กำลังจะก้าวพ้นและเหยียบลงพื้นห้อง หากแต่มือหนากลับคว้าตัวผมเอาไว้ ออกแรงดึงจนตัวผมเซถลาล้มลงนอนบนเตียง ผมตาลุกรีบยันตัวลุกขึ้นแต่ทว่าช้าเกินกว่าเมื่อร่างสูงเบี่ยงตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนเสียแล้ว


"ยูโตะ!" ผมแผดเสียงเรียกชื่อเขาพร้อมๆกับตีแขนแกร่งที่คร่อมจำกัดพื้นที่ผมอยู่แรงๆ


ร่างสูงไม่มีที่ท่าสนใจ ดวงตาคมจับจ้องมาที่ตัวผม แววตาจริงจังที่ผมไม่เคยเห็นมันมาก่อน ใจผมเต้นระส่ำ ใบหน้าสวยแดงฉานเมื่อใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้ ริมฝีปากเฉียดแก้มเนียนใสเบาๆคล้ายจงใจ

.

.

.

!!!Warning nc!!!

(ลากคลุมเช่นเคยจ๊ะ)

.

.

.

"นายรักฉันบ้างไหม?" คนตัวสูงกระซิบผ่านลม  ผมขนลุกซู่หลับตาปี๋ ยังไม่ทันได้ตอบอะไร จุมพิตหอมหวานก็ตรงเข้าประกบริมฝีปากบางอย่างแนบชิด ดวงตากลมเบิกกว้างเพราะไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะหลับพริ้มเมื่อลิ้นเปียกชื้นแทรกซึมเข้ามาภายใน ความหวานคละเคล้าตามเรียวลิ้นที่แลกสัมผัสซึ่งกันและกัน ความช่ำชองของยูโตะส่งผลให้คนตัวเล็กรู้สึกดี สมองขาวโพลนจนไม่อยากคิดอะไรให้วุ่นวาย สองมือจึงเลือกที่จะโอบคล้องคอคนตัวสูงอย่างเก้ๆกังๆ



'จูบ...กับยูโตะ รู้สึกดีจัง..."




นุ่มนวล เนิ่นนาน จนแทบไร้สติ แต่ทว่าคนตัวเล็กที่เริ่มจะคล้อยตามกลับรู้สึกตัวอีกครั้ง เมื่อฝ่ามือเย็นเชียบลากไล้ผ่านผิวเนื้อเนียนภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำ เรียวสุเกะครางอือในลำคอคัดค้าน ยูโตะยอมผละออกแต่โดยดี ถึงแม้จะเสียดายมากก็ตาม


เสียงหอบหายใจดังแทรกผ่านอากาศ ใบหน้าหวานแดงก่ำสบมองร่างสูงจากใต้ร่าง ก่อนจะขยับปากว่าเขาด้วยน้ำเสียงที่มันช่างฟังดูหวานนุ่มหูเหลือเกิน


"คนลามก" ยูโตะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ แล้วก้มลงช่วงชิงลมหายใจของกันและกันอีกครั้ง


เสียงเรียวลิ้นแลกกันดังกระจายทั่วห้อง ร่างสูงเลื่อนมือตนลงมาผ่อนเชือกรัดชุดคลุมอาบน้ำอย่างแผ่วเบา เพียงแค่นั้นก็เพียงพอให้สาบเสื้อร่นลงจนเผยให้เห็นไหล่บางเนียนสวย ริมฝีปากคนด้านบนพรมจูบตั้งแต่หน้าผากมนที่เริ่มชื้นเหงื่อ เรื่อยมาจนถึงลำคอระหงส์ กลิ่นกายหอมๆจากตัวเรียวสุเกะปลุกปั่นอารมณ์ของเขาจนชักจะฉุดไม่อยู่ ลิ้นร้อนแลบเลียและกดจูบฝากร่องรอยไว้ เรียวสุเกะครางอือเป็นระยะ ยูโตะหยุดการกระทำไว้ชั่วครู่ เรียวสุเกะเลยปรือตามองเขาด้วยความสงสัย แต่สิ่งที่เห็นคือสายตาลามเลียของผู้ชายคนหนึ่ง...


ไม่เหมือนยูโตะที่เคยรู้จัก...


ใบหน้าหวานแดงซ่านรู้สึกอายขึ้นมาแทบจะทันที มือบางจึงถูกยกขึ้นปิดซ่อนความอายนั้นเอาไว้


ร่างสูงยิ้มบางๆ แล้วจับมือทั้งสองนั้นให้มาวางบนไหล่ตน หากแต่เรียวสุเกะขืนมือตัวเองไว้ ไม่ง่ายนักหากยูโตะจะทำดั่งใจแต่ไม่เห็นใบหน้าสวยของคนที่เขาหลงรัก


"อายหรอ?"


เรียวสุเกะไม่เพียงแค่ไม่ตอบ ร่างบางยังหันหน้าซุกลงกับหมอนอีกต่างหาก


"ฉันก็อาย ใจเต้นแรงมากเลย ดูสิ" ร่างสูงคว้าข้อมือคนตัวเล็กให้มาทาบทับบนอกซ้ายของตน


ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

ร่างบางสัมผัสมันได้แม้หัวใจร่างสูงจะอยู่ในร่างกายก็ตามที มันเร็วจนเป็นจังหวะเดียวกันกับเขา


"เพราะงั้นขอนะ" รอยยิ้มหล่อกระชากใจ พร้อมกับเสียงทุ้มๆแหบพร่า ทำให้ร่างบางใจสั่นได้ไม่ยาก ผิดกับดวงตาคมที่สะท้อนแววอ้อนวอนราวกับจะขาดใจหากร่างบางตรงหน้าปฏิเสธ


'ต้องยอมยูโตะทุกทีสิน่า!'


เรียวสุเกะเผลอตัว ยอมโอนอ่อนตามคนตัวสูง ยูโตะยกยิ้มกว้างคว้ามือบางมาวางบนไหล่ตนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เรียวสุเกะไม่ได้ขัดขืนอะไร


ชุดคลุมอาบน้ำที่ไม่ได้ปกปิดส่วนใดๆถูกถอดทิ้งขว้างอยู่บนพื้น ลำตัวบอบบางถูกฉาบไปด้วยริ้วสีแดง ดูน่ามองยิ่งกว่าสิ่งใดๆ เรียวสุเกะในเวลานี้ดูสวยกว่าทุกครั้ง และแน่นอนว่าสวยกว่าภาพในกล้องของเขาเป็นร้อยเท่า


อดไม่ได้ที่จะอยากสัมผัสทุกสัดส่วน และแน่นอนในเวลานี้ยูโตะสามารถสัมผัสมันได้แล้ว


ริมฝีปากได้รูปลากไล้ไปทั่วทั้งตัว เรียวสุเกะสะดุ้งตัวทุกครั้งที่ลิ้นร้อนแตะลงบนผิวเนื้อ ยอดอกสีหวานชูเด่นกลางแผ่นอกบางที่กระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะหอบหายใจ มันช่างดึงดูด...เรียวสุเกะเกร็งตัวทันทีที่เรียวลิ้นของร่างสูงแตะหยอกล้อกับมัน


"อ๊ะ!" เสียงหวานหูครางเมื่อยูโตะดูดดุนมันอย่างชำนาญ ข้างนึงก็ลิ้นอีกข้างก็นิ้ว รู้สึกดีจนมือบางต้องขยำเสื้อยืดยูโตะจนยับยู่ยี่เพื่อระบายอารมณ์


กายบางบิดเร่ามากยิ่งขึ้นเมื่อตอนนี้มือหนาลูบไล้ช่วงต้นขาด้านในของเขา และจงใจที่จะพาดมือผ่านส่วนอ่อนไหวที่เริ่มตื่นตัวอย่างหยอกเย้า ก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งไปบีบเคล้นคลึงสะโพกมนของเขาแทน ลิ้นร้อนละจากยอดอกเมื่อมันแข็งจนเขาพอใจ จุดมุ่งหมายของร่างสูงอยู่ต่ำกว่านั้น....


"ยะ...ยูโตะจะทำอะไร?" เรียวสุเกะหอบหายใจถี่รัว ผงกหัวขึ้นมามองใบหน้าคนตัวสูงที่ตอนนี้อยู่ต่ำเสียจนเขาใจหาย


ยูโตะไม่ได้ตอบกลับ เขาเสมองเรียวสุเกะเพียงนิดฝากรอยยิ้มเท่ห์ๆให้หัวใจหวั่นไหว ก่อนก้มลงครอบครองส่วนอ่อนไหวด้วยปากอย่างรวดเร็ว


"อ๊ะ...ยู...โตะ ไม่เอา...แบบ...นี้...อืออ" มือบางพยายามดันศีรษะคนตัวสูงให้พ้นช่วงตัวของเขา แต่ยูโตะกลับขืนแรงนั้นไว้แล้วทำตามใจตน ร่างบางได้แต่ส่ายหน้าไปมา มือจิกเกร็งบนผ้าปูที่นอน ลำตัวเกร็งไปทั้งตัวเมื่อยูโตะเริ่มเร่งจังหวะ ทั้งหมดของเขาอยู่ในปากยูโตะหมดแล้ว รู้สึกดีจนทนแทบไม่ไหว เรียวสุเกะส่งเสียงทุกครั้งที่อีกฝ่ายใช้ลิ้นแตะดันตรงส่วนยอด


"อื้อออ....อ๊ะ...อืออ..." ความรู้สึกปั่นป่วนเริ่มท่วมท้นเรียวสุเกะรู้สึกตัวได้ทันที เขาจึงพยายามใส่แรงที่มีทั้งหมดผลักยูโตะออกไป ร่างสูงยอมผละออกไปแต่โดยดี ใช้มือเร่งเร้าให้อีกสองสามครั้ง สายธารความอึดอัดทั้งหมดถูกฉีดพ่นเปรอะเต็มมือยูโตะ ร่างบางนอนหอบหายใจผะแผ่วอยู่บนเตียงเมื่อตนได้ปลดปล่อย


ยังไม่ทันที่จะได้พักหายใจ ยูโตะก็แทรกนิ้วลุกล้ำเข้ามาทันทีโดยใช้ของเหลวเมื่อครู่หล่อลื่น เรียวสุเกะผวาสุดตัว รู้สึกอึดอัดและเจ็บบอกไม่ถูก เรียวสุเกะกัดปากเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์จนริมฝีปากที่สีสดอยู่แล้วแดงขึ้นไปอีก ยูโตะจึงต้องจูบขมับที่ชื้นเหงื่อนั้นเบาๆเพื่อปลอบประโลมไม่ให้คนตัวเล็กทรมานไปมากกว่านี้


ร่างสูงขยับนิ้วเข้าออกจนรู้สึกว่าเริ่มคล่อง เขาจึงเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีก


"โอ๊ย!" เรียวสุเกะร้องลั่นทันทีที่นิ้วที่สามเข้าไป คนใต้ร่างส่ายหน้าขัดขืน พยายามเบี่ยงตัวให้พ้นจากการรุกรานนั้น จนยูโตะต้องกอดกระชับร่างนั้นไว้


"มันเจ็บ!" ผมร้องบอก ผลักตัวเขาออก


"ขอโทษ..." ยูโตะบอกผมเบาๆ เขายอมถอนนิ้วออกจากช่องทางด้านหลัง แล้วจูบหน้าผากผมอย่างอ่อนโยน สายตาเขาดูเศร้าลงถนัดตา ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงและขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เดาได้ไม่ยากว่ายูโตะจะไปทำอะไร ผมอดรู้สึกผิดไม่ได้ จึงคว้าแขนเขาเอาไว้ ยูโตะหยุดชะงักหันมามองผม สายตาของผมมันดันประสานเข้ากับตรงนั้นของเขาพอดี รู้สึกอายมากจนต้องก้มหน้าลง แล้วพูดออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงอู้อี้ๆ


"ทะ...ทำต่อก็ได้นะ" ผมชี้นิ้วไปที่เป้ากางเกงของเขาด้วยความไร้เดียงสา


"เอ๊ะ! จริงนะ" น้ำเสียงของยูโตะดูจะดีใจมาก เขาขึ้นมาบนเตียงอีกครั้งและมองผมด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะจับตัวผมให้พลิกคว่ำลง ผมตกใจไม่น้อยหันไปมองเขาตาโต ยูโตะไม่พูดอะไรทำท่าจะสานต่อบทรักทันที


"ไม่เอา!!!" ผมแหกปากลั่น ขยับตัวหนีจนติดหัวเตียง คว้าเอาผ้านวมมาปิดตัวเองไว้ ยูโตะมองผมด้วยความไม่เข้าใจ


"แบบนี้มันน่าอาย" ผมขยายความไม่เข้าใจของเขา ยูโตะหลุดหัวเราะทันที จนผมรู้สึกขายหน้ายังไงก็ไม่รู้


"แบบนี้ยามะจังจะได้ไม่เจ็บไง" เขาพยายามเอื้อมมือลูบหัวผมเบาๆ เราสบตากันพอดี ยูโตะอ่อนโยนมากจริงๆ เขาคงจะอึดอัดไม่น้อย แต่แบบนั้นมันน่าอายเกินไปจริงๆนะ


ไม่ไหวหรอก ไม่ไหวจริงๆ


ผมส่ายหัวปฏิเสธ ยังไงยังไงก็ไม่เอาเด็ดขาด ยูโตะมองหน้าผมแล้วเขาก็ลุกจากเตียงไป ชั่วขณะนั้นผมรู้สึกใจหาย จะเรียกรั้งไว้ ตัวเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะไหวไหม?


ผมอายุสิบเก้าแล้วก็จริง หนังเอวีก็เคยดู แต่ไม่เคยมีประสบการณ์หรอกนะ นี่น่ะมันครั้งแรก แล้วผมกับยูโตะเราเป็นเพื่อนกันมานาน แค่ผมอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าอย่างนี้ ผมก็อายมากพอแล้ว


จะมีวิธีไหนไหมนะ? ผมไม่อยากให้ยูโตะโกรธแล้วทิ้งผมไว้คนเดียว


ฝุ่บ!!


อยู่ดีๆไฟทั้งห้องก็ดับพรึ่บ ตาผมที่ยังปรับโฟกัสไม่ทัน และยังไม่พร้อมใช้งานในที่มืด มันบอดสนิทมองไม่เห็นอะไรเลย ความกลัวเริ่มเข้าครอบงำ ผมตัวสั่นโดยอัตโนมัติ


"ยูโตะๆ อยู่ไหน?" ผมส่งเสียงถามอย่างร้อนรน ผมไม่อยากอยู่คนเดียวในห้องมืดแบบนี้ เพียงแค่เสี้ยวนาทีเตียงนุ่มก็ยวบตัวเมื่อมีใครบางคนขึ้นมา


"ฉันอยู่นี่" ยูโตะเขยิบเข้ามาใกล้ ผมถลาตัวกอดเขาแน่น ยูโตะลูบหัวปลอบเหมือนที่เขาชอบทำบ่อยๆ


"ฉันปิดไฟอย่างนี้นายคงไม่อายแล้วใช่ไหม?" เขาเอ่ยถามเสียงเบา แล้วจับตัวผมพลิกคว่ำในท่าเดิมอีกครั้ง ถึงผมจะงอแงไม่ยอมในคราแรกแต่ถ้าเป็นแบบนี้ก็คงจะไม่เป็นไรหรอกนะ


"อ๊ะ!!" ยูโตะสานต่อทันที เขาสอดนิ้วเข้ามาทีเดียวสามนิ้ว แขนที่ท้าวอยู่ก็ไร้เรี่ยวแรงอ่อนยวบลงกับเตียง ยูโตะขยับนิ้วเข้าออกรัวเร็ว พรมจูบไปทั่วแผ่นหลังเนียน มือข้างที่ว่างเขาเอื้อมมาบีบคลึงยอดอก ปลุกปั่นอารมณ์ที่เกือบมอดดับให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง  เมื่อเขาเห็นว่าช่องทางพร้อมแล้ว ร่างสูงดึงนิ้วออกอย่างรวดเร็ว ความอึดอัดจางหายไปเพียงเสี้ยววินาทีกลับถูกเติมเต็มด้วยสิ่งที่ใหญ่และคับแน่นกว่า


"โอ๊ย...อ๊ะ...อืออ...ยะ...ยูโตะ...อย่ารีบ..ร้อนสิ" ความเจ็บปวดจวนเจียนเหมือนร่างจะถูกแยกในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเสียวซ่านราวกับขึ้นสวรรค์ ในความมืดมิดแบบนี้มันทำให้คนสองคนรับรู้สัมผัสกันและกันได้อย่างชัดเจน ใบหน้าหวานซบลงกับท่อนแขนตน สะกดกลั้นเสียงที่ดูจะเพิ่มดีกรีความดังมากขึ้นทุกทีที่ยูโตะกระแทกกระทั้นเข้ามาจนร่างทั้งร่างสั่นคลอน



เหมือนไร้สติ


ถูกมอมเมาด้วยสุราเลิศรส


ขมเฝื่อนในคราแรกทว่ากลับหวานเมื่อเปิดใจยอมรับ


ราวกับล่องลอยไปในดินแดนที่ไม่เคยพานพบ


ท่ามกลางความมืดมิดแต่กลับอบอุ่น


เป็นเพราะ 'ยูโตะ' สินะ



เสียงหอบหายใจของคนทั้งคู่ดังระงมสอดประสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังทั่วห้อง ยูโตะเร่งเร้าจังหวะเร็วขึ้น...เร็วขึ้น หากแต่ยังไม่ถึงฝั่งที่เขาต้องการ ร่างบางถูกพลิกตัวให้กลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง เรียวสุเกะมองเห็นแค่เพียงเงายูโตะ เรียวขาเกี่ยวกระหวัดลำตัวแข็งแกร่ง มือบางจิกเกร็งจนผ้าปูเตียงยับย่น ใบหน้าหวานเหยเกด้วยแรงอารมณ์ ก่อนจะถึงขีดสุดแห่งบทเพลงรักแสนหวานในค่ำคืนนี้ ยูโตะก้มลงมาจูบเขาหนักหน่วงแล้วผละออกก่อนจะถาโถมจังหวะให้เร็วและแนบชิดยิ่งขึ้น


"อ๊าา~!!" เรียวสุเกะเกร็งตัว ปลดปล่อยเลอะหน้าท้องคนตัวสูง


"ฮ้า~" ของเหลวขุ่นข้นถูกฉีดพ่นในตัวเรียวสุเกะ ร่างบางรู้สึกได้ถึงกระแสน้ำอุ่นๆปั่นป่วนตรงท้องน้อย ยูโตะหอบตัวโยนไม่ต่างจากเรียวสุเกะที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียง

.

.

.

รู้สึกว่าเปลือกตาเริ่มหนักมากแล้ว


ง่วงจัง~


แต่เมื่อผมกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ตัวผมก็ถูกอุ้มขึ้นให้มานั่งบนตักหันหน้าเข้าหาเขา ยูโตะขยับตัวนิดหน่อยก็กลายเป็นว่าเขาเป็นฝ่ายนั่งพิงหัวเตียง ยูโตะจูบซับใบหน้าผมอย่างอ่อนโยน ในขณะที่ตัวผมทิ้งน้ำหนักพิงตัวเขาเต็มๆด้วยความเหนื่อยอ่อน


"ยามะจังหลับแล้วหรอ?" เขาเขย่าตัวผมเบาๆ แต่ทว่าผมง่วงมาก แม้จะลืมตายังไม่มีแรงเลย ยูโตะเลยไม่มีทางเลือกต้องยอมปล่อยให้ผมทำตามใจตน


"นายยังไม่ตอบเลยนะ ว่ารักฉันรึเปล่า?" ผมได้ยินเสียงยูโตะผะแผ่ว เหมือนมาจากที่ไกลๆ จับใจความได้นิดหน่อย เขาถามผมรอบที่สองแล้วสินะ คำถามนี้น่ะ



ก็นะ....


ถ้าผมไม่รักจะยอมให้ทำขนาดนี้รึไง


คนบ้าเอ๊ย!!



ผมตื่นขึ้นมาเพราะความหนาวเหน็บ อุณหภูมิภายในห้องลดลงฮวบต่างจากความร้อนระอุอย่างเมื่อคืนโดยสิ้นเชิง แต่ว่าตัวผมกลับอบอุ่นนะ นั่นก็เพราะ...ผมปรือตามองคนข้างกาย แสดงแดดที่ส่องลอดผ้าม่านเข้ามา ช่วยทำให้ห้องทั้งห้องสว่างแม้ไม่ได้เปิดไฟ ยูโตะหลับสนิทโดยที่ผมนอนหนุนแขนเขา แขนแกร่งโอบกอดตัวผมไว้ ทำอย่างกับว่าผมจะหายไปไหน พลันเรื่องราวเมื่อคืนก็ฉายชัดในหัวผม หน้าผมแดงซ่านอีกครั้ง


นี่ผมมีอะไรกับยูโตะไปแล้วหรอ?


นะ...น่าอายชะมัดเลย


ผมก้มหน้าซุกลงกับอกแกร่ง ยังตื่นเต้นอยู่เลย



ผมหลับตาลงอีกครั้ง...อยากจะนอนด้วยกันต่ออีกสักหน่อย


เฮ้ย!!!


ผมลืมตาพรึ่บ เอื้อมมือไปคว้าไอโฟนมาดูเวลา


เก้าโมงแล้ว!!!


ผมพยายามเอาแขนยูโตะออกจากตัว แล้วยันตัวลุกขึ้น ผมก้มลงมองตัวเอง อ่า~ ยูโตะเป็นคนใส่ชุดนอนนี้ให้สินะ แต่ดูเหมือนมันจะตัวใหญ่เทอะทะไปรึเปล่าเนี่ย แถมยาวเกือบถึงเข่าจนไม่ต้องใส่กางเกงขาสั้นเลย


อ่า ช่างเถอะๆ

ต้องรีบหน่อยแล้ว!!!


ทันทีที่เท้าถึงพื้นผมก็แทบจะทรุดฮวบ


เมื่อยตัว เมื่อยขาชะมัดเลย~ แต่ทำไงได้ถ้าไม่ออกกำลังกายตอนนี้ เยลลี่เมื่อวานจะทำให้พุงผมพลุ้ยออกมาเหมือนคุณลุงแถวบ้าน วันนี้ต้องเล่นคอนเสิร์ตด้วย


เอาล่ะ!!! ยามาดะ เรียวสุเกะมาพยายามเพื่อวันที่สดใสกันเถอะ


ผมพาตัวเองไปที่อีกเตียง สูดลมหายใจลึก แล้วเอาขาไปพาดที่เตียง แต่สองมืออยู่ที่พื้น จากนั้นก็เริ่มการวิดพื้นได้!!!


ผมออกกำลังกายไปสักพัก ไม่รู้ตัวเลยว่ายูโตะตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาพูดขึ้นมาว่า


"มุมดีสุดๆไปเลย"


ผมหันควั่บ ก็พบว่าตัวเองอยู่ในสภาพทุเรศที่สุดในชีวิต ชุดนอนตัวยาวร่นลงมาจนเผยให้เห็นก้นขาวเนียนประจักษ์แก่สายตายูโตะ คนตัวสูงรีบคว้ากล้องมาถ่ายไว้อย่างรวดเร็ว ผมรีบลุกขึ้นจะวิ่งไปหาเขาเอากล้องมาลบรูปเมื่อกี๊ ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนเลยด้วยซ้ำ ผมก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นซะแล้ว


ยูโตะรีบวางกล้อง ปรี่เข้ามาดูผมด้วยความห่วงใย


"ยามะจังเป็นอะไรมากไหม?" เขาถามผมด้วยท่าทีร้อนรน สองมือก็รีบประคองตัวผมขึ้นนั่งบนเตียง


"เมื่อยขา" ผมตอบตามปกติ แต่ยูโตะมองผมด้วยแววตาแทะโลมแทนที่จะเป็นความห่วงใย ผมที่เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ก็รีบแก้ตัวเป็นพัลวัน ถึงจะรู้ว่าที่เมื่อยขามีวาเหตุมาจากอะไรก็เถอะ


"ไม่ใช่นะ! เมื่อกี๊วิดพื้นต่างหาก"


"ออกกำลังกายทั้งคืนยังไม่พออีกหรอ? ถ้าอยากออกก็บอกฉันสิ ฉันจะทำให้นายเหนื่อยจนหมดแรงเลย เอามั๊ย?" ผมนั่งนิ่งมองหน้าเขาด้วยแววตาสงสัย ผิดกับยูโตะที่มองผมด้วยสายตาเจ้าเลห์


ที่พูดเนี่ยหมายความว่าไง?


ผมไปออกกำลังกายมาตอนไหน ก็ผมเพิ่งตื่นมาวิดพื้นเมื่อกี๊


ไม่เข้าใจจริงๆนะ


ยูโตะหัวเราะพรืด เขาลงไปเกลือกกลิ้งบนที่นอน เหมือนขำจนท้องแข็ง


"ขำอะไรหนักหนา หะ?!" ผมตวาดไปทีนึง ยูโตะถึงหยุดขำ


"เดี๋ยวทำให้ดู" ไม่ว่าเปล่าเขาผลักผมลงบนเตียงแล้วคร่อมทับ พอทำแบบนี้แล้วผมรู้ได้ทันทีว่าที่เขาพูดหมายความว่ายังไง


"อะ...ไอบ้า หยุดเลยนะ" ผมยันตัวเขาไว้ด้วยสองมือ นี่ถ้าไม่เกรงใจจะยันด้วยเท้าล่ะนะ


"ให้หยุดน่ะได้ แต่นายต้องตอบฉันก่อน" สายตาลามเลียของเขามันทำให้ผมใจคอไม่ดี


เจ้าเล่ห์ชะมัดไอหมอนี่!!


"ให้ตอบอะไรล่ะ?" ผมแกล้งย้อนถามแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าคนตัวสูงหมายถึงอะไรก็ตาม




"นายรักฉันไหม?"




"ระ...เรื่องนั้น" ผมเว้นช่วงฉุกคิด ก่อนจะตัดสินใจ...


...ส่ายหน้าไม่ตอบ ยูโตะทำท่าจะลุกออกไป ผมก็เลยโอบคอรั้งเขาเอาไว้ ยูโตะสบตาผมด้วยความงุนงงเมื่อผมแกล้งยิ้มร้ายยั่วคนตัวสูง


"จะไปไหนล่ะ? ไม่อยากรู้หรอ? ความรู้สึกของฉันน่ะ"


ยูโตะตัวแข็งทื่อทันทีเมื่อผมรั้งให้ใบหน้าของเราใกล้กัน ห่างกันเพียงลมหายใจคั่น ผมมองสบไปในดวงตาคมคู่นั้น ก่อนที่ระยะห่างของเราจะกลายเป็นศูนย์ ผมบรรจงจูบยูโตะแผ่วเบา เป็นจูบที่แสนธรรมดา ไม่ได้ลึกซึ้ง ไม่ได้เร่าร้อน แต่อย่างใด แต่มันหวานซึ้งยิ่งกว่า เพราะว่า...


"ฉันรักนาย ยูโตะคุง"


เพราะว่า...ความรักของเรากำลังก่อตัวขึ้นอย่างมั่นคง


ใช่มั๊ย? ยูโตะ...


.

.

.


อย่าเพิ่งสิ
ยังไม่จบสักหน่อย!!



ยูโตะยิ้มร่ากอดผมแน่น เขายิ้มไม่หุบเลยจริงๆ ผมเพิ่งเข้าใจว่าการที่คนสองคนใจตรงกัน มันวิเศษแค่ไหน...


เราสองคนนอนกอดกันอยู่สักพัก ตอนแรกเขาทำท่าจะ...เอ่อ นั่นแหละนะ อย่าให้ผมพูดเลย มันน่าอาย แต่ผมห้ามไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวต้องไปเตรียมตัวขึ้นคอนเสิร์ต แล้วผมก็ยังเมื่อยตัวอยู่เลยด้วย ไม่อยากให้งานต้องเสียหาย ยูโตะง้องแง้งใส่สักพักเมื่อเขาเห็นว่าผมจริงจังก็เลยหยุด ยูโตะพินิจพิเคราะห์ใบหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง ผมที่ขี้อายไม่กล้าสบตากับเขาไม่ทันระวัง ยูโตะก็ฉวยหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่


"ยามะจังของฉันน่ารักที่สุดเลย!" เขายิ้มกว้างทำท่าภูมิใจ

 
ผู้ชายจริงจังคนเมื่อคืนหายไปไหนแล้วนะ?...

"นี่ ยูโตะถามอะไรหน่อยสิ" ผมสะกิดแขนแล้วสบตากับเขา


"หืม? ครับ" ยูโตะเลิ่กคิ้ว โดยที่มือยังลูบแก้มเนียนของผมอยู่


"เมื่อคืนตอนสองทุ่มที่ฉันหลับ นายทำอะไรฉันรึเปล่า?" คำถามที่มันคาใจมาตลอด ในที่สุดผมก็ตัดสินใจพูดมันออกไป


"อยากให้ฉันทำอะไรล่ะ?" ยูโตะยิ้มกรุ้มกริ่ม น่าหมั้นไส้ยังไงก็ไม่รู้


"ฉันจริงจัง"


"ไม่มีอะไรหรอกน่า" ยูโตะส่ายหน้าปฏิเสธ แต่มีหรือคนอย่างผมจะปล่อยให้โจทก์คดีนี้ลอยนวลน่ะ


"ถ้านายโกหก วันนี้ไม่ต้องมาคุยกัน" ผมพูดเสียงดุ แล้วทำท่าจะลุกออกจากเตียงแต่เขารั้งผมไว้


"ก็แค่ลักหลับนิดหน่อยเอง" ยูโตะเอ่ยเสียงเบา แถมทำปากจู๋เหมือนเด็กๆอีก


"หืม?! พูดใหม่สิ!!" ผมเค้นเสียงเข้ม


"ฉันก็แค่ปลดกระดุมเม็ดเดียว แล้วก็ถ่ายรูปเก็บไว้ อ้อ! ลูบๆคลำๆนิดเดียว นิดเดียวจริงๆนะ" ยูโตะพูดไม่เต็มเสียง เขาดูกล้าๆกลัวๆ คงเพราะทำผิดแล้วโดนจับได้นั่นแหละ แต่ผมแทบจะตาลุกเป็นไฟทันทีที่ได้ยิน

ถ่ายเก็บไว้อย่างงั้นหรอ?!!



"ลบออกให้หมดเลยน้า!!!!~" ผมตะโกนใส่ ยื้อหยุดฉุดกระชากกล้องของยูโตะอย่างบ้าพลัง


ในที่สุดปริศนาก็ไขกระจ่าง ควมจริงที่ผมคิดว่าเป็นความฝัน ที่แท้มันก็เป็นความจริงนี่เอง!!


ยูโตะวิ่งหนีผมข้ามไปเตียงนู้นทีเตียงนี้ที สุดท้ายเขาก็เสียท่าก้าวไม่พ้นขอบเตียง ผมก็เลยอาศัยจังหวะนี้กระโดดทับ แล้วฉกกล้องมาจากมือเขา ยูโตะโอดครวญ เขาคงจะเจ็บหลังเพราะน้ำหนักตัวของผม


"รูปบ้าๆพวกนี้ ฉันจะลบให้หมดเลย!!"


ยูโตะคร่ำครวญพยายามร้องขออย่างน้อยก็รูปนึง ตอนแรกก็ว่าจะให้แต่พอถามว่ารูปไหน หมอนั่นดันบอกว่าเป็นรูปก้นผม ผมหมั่นไส้ก็เลยลบมันทิ้งทั้งหมดต่อหน้าเขา ยูโตะโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ผมก็เลยหัวเราะสะใจให้มันเสียดแทงหัวใจยูโตะเล่นๆ


ถึงผมจะดูโหดในบางทีก็เถอะน้า แต่เชื่อสิ...นี่แหละ...การแสดงความรักของผมคนที่ขี้อาย ปากไม่ตรงกับใจ แล้วก็ปากเสียคนนี้ละน้า~




••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••


จบจริงๆแล้วค่าา~
เรื่องนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ?
ได้กำลังใจก็เลยรีบมาต่อ (รีบแล้วหรอ?)
ภาษาอาจจะไม่สวย คงขัดๆกันไปบ้างนะคะ
ขออภัยด้วยค่า ได้แค่นี้ ฮา~
มีใครไปงานมีทจั๊มพ์มาบ้างคะ?
ยกมือเลยๆ เราก็ไปน้า ได้แกงกะหรี่ด้วย 555
แต่คนที่ออกไปเอาไม่ใช่เราหรอกนะ
^__^

คอมเม้นท์ให้กำลังใจกันสักนิดน้า
แล้วมาเจอกันในเรื่องต่อไปน้าคะ~