คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Pain _chapter 1
Pain
Nakajima Yuto x Yamada Ryosuke
Morimoto Ryutaro x Chinen Yuri
Rate PG-15
..............................................................................................................................................
Chapter One
ฉันแค่หวังว่านายจะรู้ว่า...ฉันเจ็บปวดแค่ไหน
แค่หวังว่า...วันที่หัวใจของนายจะมีฉัน จะมาถึง
หวังว่า...นายจะรักฉันบ้างก็เท่านั้น....
‘ทุกอย่างในหัวใจของฉัน นายไม่เคยมองเห็นมันเลยใช่ไหม ทำไมนายถึงมองไม่เห็นว่าฉันรักนายมากขนาดนี้ ทำไม ยูโตะ...’
ความรู้สึกต่างๆที่อัดแน่นภายในหัวใจของยามาดะ เรียวสึเกะถูกถ่ายทอดผ่านปากกาสีชมพูสวยลงบนสมุดโน๊ตเล่มหนา เรียวสึเกะก้มหน้าลงจนแก้มแนบกับโต๊ะเรียนเย็นเฉียบ เย็นเหมือนกับหัวใจของยูโตะ
เสียงเล็กหวานใสสลับกับเสียงทุ้มเป็นเอกลักษณ์ของยูโตะดังสลับกันอย่างต่อเนื่องและไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดลงถ้าเกิดตอนนี้อาจารย์ไม่เดินเข้ามาในห้องแล้ว เจ้าของเสียงเล็กเมื่อครู่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ หันมายิ้มให้กับตัวเขาอย่างเคย รอยยิ้มน่ารักที่ใครๆต่างก็หลงรัก แม้แต่ตัวเขาเอง ‘จิเน็น ยูริ’ เพื่อนสนิทที่สำคัญมากที่สุดกับ ‘นากาจิม่า ยูโตะ’ คนที่ตัวเขารักสุดหัวใจกำลังคบกัน คนทั้งคู่รักกันมากแค่ไหน ทำไมเรียวสึเกะจะไม่รู้ เพียงแค่เขาไม่อยากยอมรับมันเท่านั้น
เรียวสึเกะพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดเท่าที่เขาจะฝืนมันได้ เขาไม่อยากให้ใครรู้ถึงความรู้สึกที่มี เพราะจะให้มองหน้ากันไม่ติดซะมากกว่า มันคงทรมานยิ่งกว่าตอนนี้ ตอนที่เขาเป็นส่วนเกินของคนทั้งสอง
เวลาพักกลางวัน พวกเราสามคนมักจะหันโต๊ะเข้าหากัน นั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันทุกๆวันจนเป็นความเคยชินเสียแล้ว แตถึงอย่างนั้นเรียวสึเกะกลับไม่ชินที่จะต้องมานั่งเห็นภาพพวกนี้
“นี่ ยูโตะ ลองชิมนี่ดูสิ” มือเล็กยื่นขนมปังในมือไปให้คนร่างสูงพลางคะยั้นคะยอให้ยูโตะรับมันเข้าปาก คนร่างสูงทำตามอย่างว่าง่าย ทันทีที่ได้รับรู้ถึงรสชาตก็หันมายิ้มให้คนตัวเล็กข้างๆกัน สมบูรณ์แบบและน่าอิจฉา ทำไมถึงไม่เป็นเขาที่ยูโตะรัก ทำไมถึงเป็นจิเน็นทั้งๆที่เขากับร่างสูงสนิทกันมาก่อน ทำไมยูโตะถึงมองผ่านเขาไป...
ความเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นกลางใจ เจ็บซะจนเขาไม่อยากเห็นหน้าคนทั้งคู่ ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว แต่เรียวสึเกะก็ทำได้แค่ต้องฝืนต่อไป ทำเป็นหัวเราะ ยินดีกับความรักของคนทั้งสอง แต่ในใจกลับเริ่มสลายลงทีละน้อย ถ้าเกิดหัวใจดวงนี้สลายหายไปหมด เขาจะยังเจ็บปวดอยู่ไหมนะ...
ติ๊ดดดด
เสียงเตือนข้อความในโทรศัพท์ของเรียวสึเกะดังขึ้นเบาๆเรียกให้หลุดจากห้วงความคิดชั่วครู่ ร่างบางเลิ่กคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจเมื่อเห็นชื่อคนส่งข้อความมา
‘ริวทาโร่’
ยามะจัง เลิกเรียนแล้วรอฉันนะ มีเรื่องจะคุยด้วย
เรียวสึเกะเก็บโทรศัพท์เข้าที่ตามเดิมแล้วหันมาก้มหน้าก้มตาจัดการข้าวกล่องตรงหน้า พลางคิดถึงเรื่องที่เจ้าเด็กริวอยากจะคุยกับตัวเขา น้อยครั้งนักที่ริวทาโร่จะเข้ามาปรึกษาเรื่องนั้นเรื่องนี้ ส่วนใหญ่ที่หมอนั่นจะเข้ามาคุยก็มีแต่จะมาแกล้งเขาเท่านั้น หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรหรอกนะ
“ริว! โทษที รอนานไหม?” เรียวสึกัวิ่งกระหืดกระหอบลงมาจากชั้นสี่ของตึกเรียน เขาดันเลิกช้ากว่าปกติแต่ก็แค่เจาคนเดียว เพราะดันลืมทำการบ้านมาเสียอย่างนั้นเลยต้องอยู่ทำจนกว่าจะเสร็จ
“ช้าชะมัดเลย ยามะจัง” เจ้าเด็กริวลุกขึ้นยืนใช้สายตาคาดโทษมองมาเท่านั้น
“โทษทีน่า แล้วนี่มีเรื่องอะไร?” ริวทาโร่ไม่ตอบกลับคว้าข้อมือเรียวสึเกะ กึ่งลากกึ่งจูงจนมาถึงร้านอาหารเล็กๆไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก
“อยากกินอะไร สั่งเลยนะ ฉันเลี้ยงเอง” ริวทาโร่เอามือวางแปะบนหน้าอกตัวเองพร้อมๆกับที่เมนูอาหารวางอยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่ แทนที่ร่างบางจะหยิบขึ้นมาดูอย่างเคยกลับขมวดคิ้วจ้องคนตรงข้ามอย่างแปลกใจ
“เดี๋ยวผมค่อยสั่ง ขอบคุณมากครับ” เรียวสึเกะยิ้มให้พนักงานหนุ่มที่ยืนรับออเดอร์อยู่ข้างโต๊ะด้วยความมีมารยาท
“มีเรื่องจะให้ช่วยสินะถึงพามาเลี้ยงข้าวแบบนี้” ริวทาโร่ทำหน้าเบื่อโลกทันทีที่มีคนรู้ทันแผนการตน
“แน่ดิ ไม่งั้นฉันไม่เสียตังเลี้ยงข้าวนายหรอก” เรียวสึเกะเอื้อมมือไปตบหัวคนอายุน้อยกว่าแต่ไม่เคยเคารพกันบ้างเลย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเอ็นดูริวทาโร่
“แล้ว...”
“ฉันชอบจิเน็น” ริวทาโร่พูดเบามากจนเหมือนกับกำลังกระซิบ
“อะไรนะ นายชอบจิเน็น!!”
“นายจะตะโกนหาอะไรเนี่ย” ริวทาโร่รีบเอามือปิดปากเรียวสึเกะที่ตะโกนไม่ดูสถานที่บ้างเลย
“โทษทีๆ ว่าแต่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“ตอนแรกก็แค่คิดว่าน่ารักดี แต่พอจิเน็นเป็นแฟนกับยูโตะ มันก็รู้สึก...” ริวทาโร่เว้นวรรคเพื่อหาคำมาอธิบายความรู้สึกที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจมัน
“เจ็บปวด ทรมาน จนอยากจะไปให้ไกลจากทั้งสองคนใช่ไหม...” เรียวสึเกะแค่นยิ้มอย่างอ่อนแรง เขารู้จักความรู้สึกเหล่านี้อย่างถ่องแท้ก็ในเมื่อเขากำลังเผชิญกับมันอยู่และไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ริวทาโร่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน
“ยามะจัง...ก็ชอบจิเน็นเหรอ” ดวงตาใสของริวทาโร่มีน้ำตารื้นขึ้นมาหน่อยๆเมื่อเขามีคู่แข่งเพิ่มมากขึ้น แค่ลำพังยูโตะคนเดียวก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว ถึงว่าทำไมยามะจังเข้าใจความรู้สึกเขาดีนักนะ
“จะบ้าเหรอ จิเน็นเป็นเพื่อนคนสำคัญของฉันนะ” เรียวสึเกะแก้ตัวเป็นพัลวันและนั่นก็ทำให้ริวทาโร่ดูออกมากยิ่งขึ้น
“ไม่ใช่จิเน็น งั้นก็...เฮ้ย ยูโตะเหรอ” ริวทาโร่ตาโตด้วยความตกใจ ในขณะที่คนโดนรู้ทันหน้าแดงก่ำเป็นมะเขือเทศที่สุกจนงอมไปซะแล้ว
“หมอนั่นติ๊งต๊องจะตาย” ริวทาโร่เกาหัวแกร่กๆเมื่อคำถามของตนได้รับการยืนยันเป็นอย่างดีกับท่าทางของคนตรงข้าม
“พูดอย่างนั้นจะดีเหรอ? ยูโตะก็คบอยู่กับจิเน็นไม่ใช่หรือไง” ริวทาโร่หน้าเหวอ ทำให้เรียวสึเกะหัวเราะคิกคัก จากบทสนธนาเศร้าๆถูกเปลี่ยนเป็นความครื้นเครงเพียงชั่วขณะเมื่อริวทาโร่พูดถึงความต้องการของตัวเองออกมาจริงๆ
“ฉันจะแย่งจิเน็นมาจากยูโตะ และจะทำให้ได้ด้วย เพราะฉะนั้นยามะจังจะต้องช่วยฉัน” เรียวสึเกะรู้สึกอึ้งเพราะสายตาของรุ่นน้องบ่งบอกว่าเจ้าตัวจริงจังแค่ไหน และตัวเขาเองก็แอบคิดว่าถ้าวันนึงยูโตะและจิเน็นเลิกกัน จะมีโอกาสที่ยูโตะจะรักเขาได้ไหมนะ...
..............................................................................................................................................
พวก SF จะมาลงที่นี่แล้วค่ะ
ลองอ่านกันดูนะ มีริวชี่เพิ่มมาด้วยล่ะ
^________^
ความคิดเห็น