OS/SF B1A4 -All Couple-

ลำดับตอนที่ #9 : (OS) _ - -

No Couple

   ผมนึกไม่ออกเลยว่าเคยเกลียดเขามากขนาดนั้นได้ยังไง นึกไม่ออกเลยว่ายามที่หางตาผมเหลือบไปเห็นเขาผมรู้สึกไม่พอใจมากแค่ไหน นึกไม่ออกเลยจริงๆ..

   และผมก็ไม่รู้ตัวว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ในสายตาตัวเองเห็นเพียงแต่เขา ไม่ว่าจะในเวลาเช้าตอนเดินสวนกัน ในเวลาเที่ยงที่เห็นผ่านๆตรงแคนทีน 

   ในตอนเย็นที่เขากอดคอเล่นกับเพื่อน เวลาที่รอยยิ้มกว้างฉายอยู่บนใบหน้าพร้อมกับตาเรียวที่หยี่ลง จนเหมือนพระจันทร์ยิ้ม

   ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอเอาเขาเข้ามาในใจตั้งแต่ตอนไหน เช่นเดียวกันกับตอนที่ไม่รู้ว่าน้ำตาตัวเองไหลเมื่อรู้ว่าเขามีใครคนอื่นในใจหรือแม้แต่ 

   ตอนที่ผมเห็นเขาคนนั้นถูกปฏิเสธความรักจากคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าความรักของเขา ผมเคยแอบตามเขาไปและในบางทีผมเห็นเขาร้องไห้

   ไหล่กว้างที่ดูแข็งแกร่งเมื่อเขาอยู่ตัวคนเดียวกลับสั่นไหว ผู้ชายตัวโตที่ผมเคยเห็นกลับกลายเป็นเด็กตัวเล็กๆทันทีที่เสียงสะอื้นดังแผ่วมากับลม

   ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ่อนแอได้มากขนาดนี้ ทันทีที่หางตาเขาเหลือบมาเห็น ผมสะดุ้งจนสุดตัวเหมือนคนที่ถูกจับได้ว่าทำผิด

   ยกแขนขึ้นเช็ดน้ำตาแบบลวกๆแล้วออกมา ผมดีใจที่อย่างน้อยก็ยังได้เห็นแววตาขบขันจากดวงตาเรียวที่แดงก่ำ

   ผมดีใจที่อย่างน้อยเขาได้หันมาเห็นว่ามีใครอีกคนอยู่ตรงนี้ มันน่าอายที่เผลอทำตัวให้เขาเห็น หรือบางทีตาผมอาจจะฝาด

   ที่เห็นริมฝีปากหยักยกยิ้มราวกับเป็นเรื่องขบขัน ผมยกมือขึ้นปิดใบหน้าเพราะความรู้สึกร้อนฉ่าลามไปจนถึงใบหู เผลอกัดฟันอย่างไม่รู้ตัว













   ผ่านไปนานจนเหมือนเรื่องที่ผ่านไปจะลืมเลือนหายไปกับสายลม ผมกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง คนที่เกลียดเขาคนนั้นอย่างสุดหัวใจ ถึงแม้จะเห็นเพียง

   แค่หางตาก็ทำให้รู้สึกหงุดหงิดไปทั้งหัวใจ มันไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากไปกว่าทันทีที่เขาเห็นผมเขาก็จะส่งยิ้มบางเบามาให้แทบทุกครั้ง

   ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกยังไงหรือควรจะพูดอะไร เพราะทันทีที่สบกับดวงตาเรียวอาการใจสั่นจนมือสั่นก็สะท้านไปทั่วทั้งตัว และเหมือนเขาจะได้ใจ 

   ถึงได้ส่งยิ้มแบบนั้นมาให้แทบจะทุกครั้ง สิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็มาถึงเมื่อเพื่อนคนหนึ่งสัมผัสได้ถึงอาการผิดปกติระหว่างผมกับเขา

   มันก็เหมือนเรื่องรักน้ำเน่าในนิยายหรือในละคร ทุกครั้งที่เพื่อนล้อผมมักจะเขินและเขาก็ได้ใจ ผมเป็นแบบนั้นจนถึงวันหนึ่ง

   วันที่ผมต้องทำความเข้าใจใหม่ เมื่อเห็นว่าเขามากับใครอีกคนที่ดูจะชอบพอกัน แถมยังดูเหมาะสมกันราวกับสวรรค์สร้าง




   ทุกช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาเห็นผมเป็นเพียงของเล่น เป็นเหมือนสิ่งของที่มีหัวใจและความรู้สึกผมคือความสนุกทุกครั้งที่แก้มเห่อร้อนเพราะรอยยิ้มปลอมๆ

   ผมไม่ใช่คนโง่หรือคนที่ไม่เคยมีรักครั้งแรกและผมก็รู้ว่าเขารู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร เขาอาจจะคิดว่าตัวเองคือผู้ชนะที่สามารถควบคุมอารมณ์ของผมได้

   ผมไม่ปฏิเสธว่าตัวเองกำลังหลอกลวงตัวเองว่านี่เป็นเพียงเกม คนๆนั้นที่เขามาพาเป็นเพียงฉากหนึ่งที่เขากำลังเล่นตลกกับความรู้สึกของผม 

   แต่แล้วความจริงก็ทำให้ผมตาสว่างเมื่อเขาสองคนโอบกอดกันอย่างแนบชิด ริมฝีปากที่มักจะส่งยิ้มมาให้ผมอย่างยียวนทาบทับลงกับริมฝีปากของอีกคน

   เสียงโห่แซวของผู้คนรอบข้างเหมือนดึงสติผมกลับมา น้ำตาอุ่นๆเม็ดโตไหลลงตกกระทบพื้นเม็ดแล้วเม็ดเล่าเมื่อผมไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไร

   ควรจะวิ่งหนีไปให้ไกลๆหรือควรยิ้มสมเพชให้ตัวเองกับความรู้สึกที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น ผมกำมือจนแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงเล็บที่เริ่มจิกเข้ามาในเนื้อ

   ริมฝีปากคล้ายจะห้อเลือดจากการกัดเมื่อตัวเองหมดแรงจะยืน ผมรู้ว่าไม่ควรจะรู้สึกมาไกลถึงขนาดนี้ มันจบแล้ว พอแล้วกับความรู้สึกโง่เง่าตลอดเวลาที่ผ่านมา

   ทำได้เพียงแต่พร่ำขอโทษตัวเองในใจพร้อมกับน้ำตาที่รินไหล ผมควรหยุดได้แล้ว ควรกลับไปเป็นคนไม่รู้สึกอะไร เป็นคนที่เกลียดเขาเข้ากระดูก

   ผมเกลียดเขา และจะเกลียดเขาตลอดไปเหมือนเช่นเคย เหมือนก่อนที่ผมจะรู้สึกอะไรกับเขา

---The End---

   ฟิคสดที่ลงไปเมื่อค่ำ ถ้าไม่คิดก็ไม่เจ็บแล้ว จริงไหม?