OS/SF B1A4 -All Couple-

ลำดับตอนที่ #7 : (OS) The 2093 -ShinChan-

Couple : CNU x Gongchan





 

   ในยุคสมัยที่อะไรต่อมิอะไรพัฒนาไปอย่างมากมาย ทั้งยานพาหนะที่สะดวกสบายรวมไปถึงสามารถวาร์ปไปได้ในสถานที่ใกล้ๆกัน

   หนึ่งในความทันสมัยก็คงจะหนีไม่พ้นหุ่นยนต์ที่เรียกได้ว่าบ้านทุกหลังแทบทุกครัวเรือนจะต้องมี พูดง่ายๆหุ่นยนต์ก็เปรียบเสมือนคนในครอบครัว เทคโนโลยีตอนนี้ทำให้มนุษย์สามารถระบุเพศรวมไปถึงระบุหน้าตารายละเอียดเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นแพขนตาว่าจะให้หนายาวมากแค่ไหน

   ไม่อยากจะพูดพร่ำทำเพลงมาก เอาเป็นว่ามนุษยชาติตอนนี้แทบจะพัฒนามาจนถึงขีดสุดแล้วนั่นแหละ

   "ชานชิกอ่า"

   ตะโกนเรียกหุ่นยนต์ที่เปรียบเสมือนน้องชายคนเล็กให้ออกมาจากห้องนอน

   "ว่าไงชินอูฮยอง"

   ร่างสูงโปร่งสมส่วนที่ชะโงกออกมาจากห้องนอนเอ่ยถาม ด้วยร่างกายและแขนขาที่ดูเหมือนมนุษย์ทุกอย่างทำให้ผมอดคิดว่าหมอนี่เป็นน้องชายไม่ได้

   ถึงแม้ความรู้สึกจะไม่เห็นด้วยก็ตาม

   "มาดูทีวีเป็นเพื่อนหน่อย ฮยองเหงา"

   พอพูดจบเจ้าตัวก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆพร้อมกับยื่นถังป็อบคอร์นมาให้

   "รู้ใจจริงๆ"

   อดชมไม่ได้ คงเป็นเพราะโปรแกรมที่ผมเลือกตั้งที่ร้านละมั้ง

   ผมดูหนังไปได้สักพักก็หันสบมองหน้าได้รูปข้างๆ ดวงตาเรียวที่ตอนนี้สะท้อนภาพของโทรทัศน์อยู่แสดงให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังตั้งใจดูสิ่งที่กำลังฉายเพียงแต่แววตายังคงนิ่ง ไม่ได้แสดงออกหรือรับรู้อะไร

   เพราะหุ่นยนต์ไม่มีความรู้สึกและไร้หัวใจ บ่อยครั้งที่สมองกลมักจะถามผมว่าเวลาจูบกันรู้สึกยังไง หรือแม้แต่เวลาอยู่ใกล้คนที่ชอบความรู้สึกเหมือนแก้มร้อนฉ่าเกิดขึ้นเพราะอะไร

   ซึ่งผมก็เลือกที่จะไม่ตอบคำถามเหล่านั้นเพราะรู้ว่าถึงพูดไปก็ไม่เข้าใจอยู่ดี และต่อให้บอกว่าชอบไปไอเด็กนี่ก็จะส่งยิ้มกลับมาพร้อมกับคำถามที่ว่าชอบเป็นยังไง

   "เวลาโดนยิงรู้สึกยังไงเหรอ"

   เพราะเป็นหนังสืบสวนและตัวเอกก็โดนยิงพอดี เสียงใสจากร่างข้างๆเลยเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับเลื่อนสายตามามอง

   "เจ็บ มันจะรู้สึกแบบ ยังไงดีล่ะ..."

   ถึงจะอยู่ด้วยกันมานานเรียกได้ว่าเกือบสิบปีแต่ผมก็ยังคงสอนสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกให้กงชานทุกๆวัน

   "ฮ่าๆๆ เพราะผมไม่มีความรู้สึกฮยองเลยต้องคอยสอนตลอดเลย ไปดีกว่ายังมีหลายอย่างที่ต้องทำ"

   พูดจบก็ลุกไปทางห้องนอนเหมือนเดิม ผมหันกลับมามองทีวีก็เห็นว่าซีรีส์ที่ดูนั้นจบไปแล้ว

   ตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะอะไรที่อยู่ดีๆก็รู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรรู้สึกออกมา แต่ผมก็ทำใจไว้บ้างแล้วล่ะว่าวันหนึ่งคงจะต้องเลิกรู้สึกไปเอง





   "ชานชิกอ่า ฮยองจะออกไปซื้อของ"

   ตะโกนไปทางห้องนอนได้สักพักร่างโปร่งก็เดินออกมาพร้อมกับถุงผ้าใบโปรดและร่มคันโต

   "วันนี้กรมอุตุฯบอกว่าฝนจะตก"

   พูดพลางส่งโทรศัพท์กับบรรดาสิ่งของที่ว่างอยู่เกลื่อนมาให้ก่อนจะยืนใส่รองเท้าเงียบๆ

   "ขาดอะไรบ้างนะ"

   เพราะผมรู้เพียงแต่ขนมกำลังจะหมดก็เลยชวนออกมาแต่ก็ไม่รู้หรอกว่าอย่างอื่นขาดอีกไหม

   "มีผงซักฟอก แล้วก็แชมพูเหลือนิดเดียวแล้วนะผมคิดว่าฮยองควรซื้อกันไว้ก่อน"

   พยักหน้าหงึกหงักให้กับคำตอบก่อนจะสตาร์ทรถเพื่อไปยังห้างไม่ไกลบ้าน

   เมื่อมาถึงกงชานก็ทำหน้าที่เลือกข้าวของเป็นอย่างดีโดนแค่มีผมเข็นรถตามเงียบๆ

   เหมือนแฟนกันเลย

   อดคิดไม่ได้เพราะสภาพตอนนี้เหมือนคู่รักออกมาซื้อของเข้าบ้าน ผมที่เดินเข็นรถตามเงียบๆกับกงชานที่ยืนมองสินค้าบางอย่างถ้าไม่วางลงรถเข็นก็แค่เก็บเข้าที่เดิม

   "ฮยองอยากได้อะไรอีกไหม"

   เมื่อเข็นรถมาขึ้นแผนกของสดกงชานก็ถามขึ้น ผมส่ายหน้าก่อนจะพาเดินไปทางแคชเชียร์ จัดการจ่างเงินให้เรียบร้อยโดยมีกงชานยืนยิ้มแป้นมาให้





   "จะสองทุ่มแล้ว"

   พอกลับมาถึงบ้านร่างโปร่งก็รีบวิ่งไปนั่งที่ปลั๊กไฟก่อนจะจัดการเสียบปลั๊กเข้ากับบริเวณหลังคอพร้อมกับหลับตาลงช้าๆ

   "ชานชิกอ่า งั้นพี่ออกไปข้างนอกนะ นัดเพื่อนไว้"

   พูดกับร่างโปร่งที่ตอนนี้ดูเหมือนจะพักเครื่องอยู่ จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วออกจากบ้านมา

   ผมตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าความรู้สึกแปลกๆตอนกำลังขับรถออกจากบ้านมันคืออะไร เหมือนกับพยายามจะบอกให้ผมไม่ไป แต่ไม่ได้ ก็สัญญาไว้แล้วนี่นา




   "ย่าห์! ดงอู!"

   ร้านอาหารดังใจกลางเมืองคือสถานที่นัดของผมกับเพื่อนๆ ปกติสองถึงสามเดือนเราจะมาเจอกัน ทุกๆครั้งที่เจอก็มักจะถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นสาวโต๊ะนู้นกำลังมองมาจนถึงเรื่องใหญ่โต โดนไล่ออกจากงานบ้างล่ะ เงินช็อตบ้างล่ะ

   ซึ่งระหว่างพวกเราไม่มีความลับ เรื่องอของชานชิกก็เหมือนกัน

   "แล้วชานชิกมึงเป็นไง"

   หนึ่งในหลายๆคนพูดขึ้น ซึ่งผมก็ทำเพียงยิ้มแห้งๆตอบกลับไป

  "อกหักตั้งแต่คิดจะรู้สึกละ"

   อีกเสียงหนึ่งตอบกลับไปก่อนที่ทั้งโต๊ะจะหัวเราะกันครืน

   "ว่าแต่กู มึงเถอะเรื่องที่ออกมากินกับพวกกูถ้าเมียมึงรู้กูไม่อยากจะนึกเลย"

   ตอบกลับไปพร้อมสีหน้าขยักแขยง เมียหมอนี่มันโหดมากนะ ถึงโลกจะเปลี่ยนไปยังไงผู้ชายก็ยังกลัวเมียเหมือนเดิม

   พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันอยู่นานโทรศัพท์เจ้ากรรมอยู่ดีๆก็สั่นขึ้นมาซะงั้น ผมหยิบออกมาดูก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นข้อความจากส่วนกลางที่ส่งมา

   'ตอนนี้ทางเราได้ตัดไฟที่เมืองชั่วคราวเพื่อเพิ่มกำลังไฟให้มากขึ้น ไม่ต้องตกใจหากคืนนี้ท่านยังเปิดไฟไม่ได้'

   แล้วชานชิก?

   อย่างแรกที่ผมนึกถึงเลยก็คือชานชิก หมอนั่นกำลังชาร์ตไฟอยู่และถ้าไฟไม่พอ..

   "กูไปก่อนนะ"

   ผมบอกลาเพื่อนๆก่อนจะรีบวิ่งไปที่รถ ขับกลับบ้านให้เร็วที่สุดแต่ดูเหมือนถนนจะไม่เป็นใจเพราะมีจำนสนรถค่อนข้างมาก เงยหน้าขึ้นไปข้างบนแม้แต่รถลอยฟ้าก็ยังเยอะจนผมลอบถอนหายใจ

   "ไม่เป็นไรชินอู ไม่เป็นไร"

   ปลอบใจตัวเองไปพลางระหว่างรอรถติด สักพักรถก็เคลื่อนเป็นปกติเพียงเพราะก่อนหน้านี้มีอุบัติเหตุนิดหน่อย





   ตึกๆๆ

   "ชานชิก!"

   ผมเปิดประตูห้องนอนเข้าไปก็เห็นร่างโปร่งยังนั่งอยู่ที่พื้น ผมไม่ได้เปิดไฟแต่แค่รีบเดินไปนั่งข้างๆก่อนจะช้อนมาไว้ในอ้อมกอด

   "ชานชิก ชานชิก!"

   ตาเรียวปรือเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผมทำให้โล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง

   "ว่าไงชินอูฮยอง กลับมาแล้วเหรอ"

   เสียงที่ตอบกลับมามันทำให้ผมใจชื้นก็จริงแต่จุดสีแดงที่ข้างหูยังคงกระพริบอยู่ทำให้ผมไม่วางใจเท่าไหร่นัก

   "ฮยองจะพานายไปชาร์ตไฟที่อื่น"

   พูดจบก็อุ้มร่างโปร่งขึ้นมา จัดการวางใส่รถก่อนจะขับออกจากบ้านอีกครั้ง

   "ไม่ทันหรอก"

   เสียงใสดังมาทำให้ผมหันไปมอง ใจเหมือนจะสลายเมื่อเห็นว่าตาเรียวแทบลืมไม่ขึ้นแล้ว

   "จอดรถก่อนสิชินอูฮยอง"

   ผมทำตามอย่างว่าง่าย จอดรถก่อนที่จะอุ้มชานชิกมาวางไว้บนตัก วางหัวให้ซบลงกับไหล่พอดีแล้วเอาสองแขนโอบเอวบางไว้

   "ฮยองผิดเอง ฮยองขอโทษ"

   ยังไงทุกอย่างก็ต้องมีข้อยกเว้น แม้โลกจะพัฒนาไปขนาดไหนก็ยังมีข้อบกพร่องเสมอ

   หุ่นยนต์ก็เช่นกัน หากไม่คอยชาร์ตไฟให้สมองกลมันก็จะดับไปตลอดกาล

   "ไม่หรอก ฮยองดูแลผมดีมากเลย"

   เสียงที่ออกมาจากปากเริ่มเบาลง น้ำตาเม็ดโตที่คลออยู่ที่ดวงตาผมก็เริ่มที่จะไหลออกมาเรื่ิอยๆเหมือนกัน

   "ฮยองรักกงชานนะ ได้ยินมั้ย"

   ร่างโปร่งพยักหัวตัวเองเบาๆ ผมเลื่อนมือไปกุมมือเรียวสวยไว้ก่อนจะเอามาทาบที่หัวใจ

   "เวลาได้อยู่กับคนที่รักหัวใจจะเต้นเร็วแบบนี้"

   พยายามกลั้นก้อนสะอึกที่คอเพื่ออิธิบายว่ารักรู้สึกยังไงก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปที่ปากหยักได้รูปเบาๆ

   "นี่คือจูบ มะ.. มันรู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ"

   เมื่อเห็นว่าร่างที่กอดอยู่เริ่มไม่ไหวติงน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิม

   "ผมก็รักชินอูฮยอง"

   เสียงใสที่เบาเหมือนกระซิบพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ไฟสีแดงจะดับลง ผมทำเพียงกอดร่างนั้นเอาไว่แน่นๆ ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงกับผมนุ่มของกงชานอย่างนั้นซ้ำๆ

   ฮยองจะไม่ลืมนายเลย ชานชิกอ่า..





   ผ่านมาก็หลายวัน ผมพาร่างของกงชานกลับไปคืนที่ร้านเหมือนเดิมก่อนจะได้ไมโครชิพกลับมา เป็นสิ่งบันทึกความทรงจำตลอดสิบปีที่ผมอยู่กับเจ้าสมองกล

   ถึงผมอยากจะเก็บเขาไว้มากขนาดไหนแต่ว่ากฏก็ต้องเป็นกฏ

   กฏที่ว่าหุ่นยนต์ทุกตัวเมื่อดับแล้วต้องถูกทำลายทิ้ง

   ผมยืนมองกงชานที่นอนนิ่งๆไม่ไหวติงอยู่บนเตียง เอื้อมมือลูบโครงหน้าได้รูปจนมาหยุดลงที่ริมฝีปากสีแดงสวย

   "คุณชินอูสามารถสั่งทำหุ่นยนต์ตัวใหม่โดยใช้ชิพเดิมได้นะครับ"

   เจ้าของร้านที่ยืนอยู่ข้างๆทักขึ้น ผมส่ายหัวเบาๆเป็นคำตอบ

   "ผมจะสั่งทำตัวใหม่ที่ไม่ใช่แบบชานชิก ไม่มีใครแทนที่เขาได้หรอกครับ"

   ส่งยิ้มเหนื่ิอยอ่อนไปให้เจ้าของร้านก่อนที่เขาจะเข็นเตียงชานชิกไปทางอื่น

   "ถ้าอย่างนั้นเชิญออกแบบได้เลยครับ"

   ผมยืนมองตู้กระจกตรงหน้าก่อนจะใช้ความคิดอย่างหนัก สุดท้ายก็เลือกจะสร้างหุ่นยนต์ที่มีหน้าตาเหมือนกับตัวเองทุกระเบียดนิ้ว

   ถึงแม้มันจะยากกับการที่ต้องใช้ชีวิตกับนายที่หายไป แต่ฮยองก็ขอบคุณนายมากที่ทำให้ฮยองได้รู้สึกกับคำว่ารัก

   ฮยองรักนาย ชานชิก..




 

------------TBC----------

   แรงบันดาลใจมาจากไฟนอลอิ้งของไรท์เองค่ะ 555555 

   จากที่บอกว่าจะแต่งให้หมีอินดี้กับไดโนชานแต่งให้แล้วนะคะ!! บอกตั้งแต่ตลาดยังคึกจนตอนนี้ตลาดวายแล้ว.......