OS/SF B1A4 -All Couple-

ลำดับตอนที่ #4 : (SF) Still -GongYoung- (2/3)

Couple : Gongchan x Jinyoung

 

Rate : G

   

   ผมมองหน้าพี่ชินอูที่ตาค้างไปแล้วพอรู้ว่ารักแรกของผมคือพี่จินยอง ผมหัวเราะก่อนจะเอื่อมือตบบ่าอีกคนซ้ำๆเมื่อเริ่มจะรู้ว่าเจ้าตัวนั้นช็อคมากจริงๆ

"หลังจากที่พี่เขาจบม.ปลายไปผมก็ไม่ได้เจออีกเลย"

ผมพูดจบประโยคให้สติกลับมาสายตาของพี่ชินอูทอแววเศร้ามากจริงๆเมื่อรู้เรื่องราวทั้งหมด

"พี่ก็พอเห็นมันอยู่บ้างตามคลิปที่อัพ เราก็เห็นใช่มั้ย?"

พี่ชินอูพูดแล้วเพยิดหน้าไปทางมือถือที่วางอยู่ริมโต๊ะ ผมเลยพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้ ตอนนี้พี่จินยองเล่นเพลงที่ตัวเองแต่งอัพลงอินเตอร์เน็ตโดยถ่ายเฉพาะแค่มือกับเครื่องดนตรีเท่านั้น นั่นทำให้ผมไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าคนที่คิดว่าไกลเป็นอย่างไรบ้าง ผมลอบถอนหายใจเบาๆและสายตาก็เลือบไปเห็นคู่รักที่เหมือนจะเป็นข้าวใหม่ปลามันตลอดเวลาเดินมาทางโต๊ะที่นั่งอยู่

"มาแล้วเหรอ? จะไม่รอให้กินกันเสร็จเลยล่ะค่อยมา?"

พี่ชินอูพูดแซวเมื่อเห็นพี่ซานดึลกับซอนอูเดินมาด้วยกันด้วยท่าทางกระหนุงกระหนิงสุดอะไรสุด

"แหม ชินได้แล้วปะพี่นัดเจอกี่ครั้งก็งี้"

ซอนอูพูดและทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมเว้นที่ว่างให้คนรักนั่งข้างพี่ชินอูที่แทบจะเบะปากเป็นรูปเท้าอยู่ร่ำร่อ

"เฮอะ อย่าให้มีบ้างละกันพี่จะพามาอวดให้หมดเลย"

พี่ชินอูพูดและยกโทรศัพท์มากดยิ๊กๆแบบไม่สนใจสองคนที่เพิ่งมาใหม่เลยสักนิด

"ว่าแต่เมื่อกี้คุยอะไรกันเหรอ?"

พี่ซานดึลถามขึ้นเมื่อสั่งอาหารกับบริกรเสร็จและมองมาด้วยสายตาเคลือบแคลงใจ

"เรื่องพี่จินยอง"

ทันทีที่ผมพูดขึ้นทั้งโต๊ะดูเหมือนจะเงียบไปทันตา ทุกคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อพี่ชินอูและพี่จินยองจบม.ปลายไปไม่นานพี่จินยองก็หายไปจนกระทั่งวันหนึ่งพี่ซานดึลได้ยินรุ่นน้องคุยกันว่ามีคนอัพคลิปในอินเตอร์เน็ตและเล่นดีมากเลยไปดูก่อนจะเอามาให้ผมและซอนอูดูว่ามันใช่พี่จินยองไหม ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมได้ยินผมจำได้อย่างแน่นอน เสียงแหบสูงที่คุ้นเคยแบบนั้น พี่จินยอง..

"ชาน.. กงชาน!"

ซอนอูสะกิดผมอย่างแรกทำให้หลุดจากพวังและหันมองเพื่อนที่มองมาด้วยสายตาเอือมๆ

"ปกติก็พูดน้อยอยู่แล้วยังจะเหม่ออีก"

ซอนอูพูดและชี้อาหารบนโต๊ะที่ถูกเสริฟครบแล้ว ทุกคนเริ่มทานอาหารกันและพูดคุยกันไปเรื่อยๆจนกระทั่งเริ่มดึก

"กลับบ้านเถอะพี่มีงานต้องทำต่อ"

พี่ใหญ่ของกลุ่มเอ่ยขึ้นและยกมือเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ครั้งนี้ก็เป็นตาขอพี่ชินอูที่ต้องจ่าย

"กลับดีๆนะ"

พี่ชินอูพูดก่อนยกมือลาไปคนแรกต่อด้วยพี่ซานดึลและซอนอูเดินจากไปอีกทาง

   ผมเดินไปตามทางกลับบ้านเรื่อยๆมองวิวข้างทางไปพลาง เพราะอากาศหนาวเลยทำให้ผมไม่สามารถเดินไปได้ไกลนักจึงเลี้ยวไปตามซอกเล็กๆที่ไม่ค่อยคุ้นทางมากเท่าไหร่แต่ก็ยังพอจำได้ลางๆ เดินทอดน่องไปเรื่อยๆก็เริ่มหวั่นใจ.. เส้นทางข้างตัวที่เริ่มไม่คุ้นตามากขึ้นเรื่อยๆทำให้ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดแผนที่อย่างไว ทันทีที่กดเข้าแอพผมก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนกลุ่มใหญ่ที่คล้ายว่าจะมีเรื่องกันอยู่ใกล้ๆขาเรียวขยับไปทางต้นเสียงทันทีด้วยความอยากรู้ก่อนจะซุ่มตัวลงที่พุ่มไม้ใกล้ๆ ผมแอบมองอยู่สักพักและเห็นว่าเป็นกลุ่มวัยรุ่นทะเลาะกัน เห็นอย่างนั้นก็คิดจะเดินออกไปแต่ไปไหนไม่ได้เพราะไม่รู้ทาง ผมซุ่มอยู่เงียบๆเมื่อเห็นว่าการต่อสู้สิ้นสุดลงและกลุ่มที่ชนะก็กำลังจะเดินออกไป แต่ยังเดินไปไม่ไกลนักก็มีคนมาสะกิดหนักๆเข้าที่ไหล่ของผม ตัวผมแข็งทื่อทันทีในหัวก็คิดไปสารพัดเมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้น

"เป็นพวกเดียวกับไอ้พวกขี้แพ้นั่นเหรอ?"

เสียงแหบดังขึ้นข้างหลัง ผมค่อยๆหันหน้าไปช้าๆก่อนที่จะชะงักหนักกว่าเดิม

"ว่าไงเป็นพวกเดียวกับพวกขี้แพ้นั่นเหรอถามทำไมไม่ตอบ?!"

มือเรียวเอื้อมมือมาขย่ำคอเสื้อผมก่อนจะชะงักไปไม่ต่างกันเมื่อเห็นหน้าผมชัดๆ

"พี่จินยอง..?"

ผมพยายามควบคุมปากที่สั่นให้เอ่ยชื่ออีกคนที่ไม่ได้เจอกันมาร่วมสี่ปีอย่างยากลำบาก ร่างเล็กระหงที่ดูมีกล้ามเนื้อขึ้นเล็กน้อยดวงตาเรียวคมและริมผีปากบางเปื้อนเลือดนิดหน่อยแสนคุ้นเคยใบหน้าที่ผมรอคอยจะเจอมานานตอนนี้อยู่ตรงหน้าผมแล้ว มือเรียวของอีกคนคลายออกจากคอเสื้อผมก่อนจะส่งยิ้มบางมาให้

"ไม่ได้เจอกันนานนะ.. ชานชิก"

ปากบางของอีกคยขยับเบาๆก่อนจะต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อปากที่แตกเหมือนจะเจ็บทำให้ผมมองอีกคนด้วยแววตาขำๆ

"นายมาทำอะไรที่นี่?"

คนตัวเล็กพูดก่อนจะเดินดำผมออกมาจากพุ่มไม้และเดินมาหยุดตรงที่มีแสงสว่าง

"หลงทาง"

ผมพูดตอบแบบอ้อมแอ้มก่อนจะใช้สายตาสำรวจคนตรงหน้า แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเมื่อสี่ปีก่อนเลยสักนิดยกเว้นร่างกายที่ดูจะกำยำขึ้นนิดหน่อยและแววตาที่ดูแข็งกร้าวนั่น

"จะไปไหนล่ะ"

พี่จินยองถามและเมื่อผมบอกไปเจ้าตัวก็พาผมเดินย้อนไปมาในซอยที่ผมไม่ค่อยคุ้นทาง ตลอดเวลาแทบไม่มีบทสนทนาอะไรหลุดออกมาจากปากเราสองคนเลย ผมเองก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะถามออกไปว่าเป็นยังไงบ้างสบายดีไหมกับคนที่เดินนำหน้าลิ่วๆอยู่ เดินสักพักก็เห็นแสงไฟจากถนนสาดเข้ามาในซอยอยู่ไม่ไกล พี่จินยองหยุดเดินและหันหน้ามาทางผมก่อนจะบอกทางที่ต้องเดินต่อไปและผมก็ทำได้เพียงส่งสายตมงุนงงไปเท่านั้น

"พอออกไปแล้วเดินนิดหน่อยจะถึงป้ายรถเมล์ นั่งสายที่คิดว่าคุ้นตาก็จะถึงบ้านแล้ว"

 คนตัวเล็กพูดก่อนจะเดินสวนผมกลับไปยังทางที่เดินมาด้วยกันและผมทำได้แค่กำมือแน่น..

ทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?

รั้งคนตรงหน้าไว้ไม่ได้เลยเหรอ?

อยากให้เขาหายไปอีกรึไง?

"พี่จินยอง!!!"

ผมตะโกนขึ้นหลังจากคนตัวเล็กยังเดินไปได้ไม่ไกลและนั่นทำให้อีกคนหันตัวมามองผมด้วยสายตาสงสัย

"ผมจะได้เจอพี่อีกมั้ยครับ???!!!"

ป้องปากตะโกนสุดเสียงเมื่อคนตัวเล็กทำท่าจะเดินหนีไปก่อนที่จะหลุดยิ้มจนตาหยี่มาให้และเดินเลี้ยวไปในซอยที่ผมไม่รู้จัก การกระทำของอีกคนทำให้ผมนิ่งไป มันแปลว่าอะไรวะครับ?

   ผมยืนชั่งใจอยู่สักพักว่าจะเดินตามพี่จินยองไปดีมั้ยก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดงี่เง่าออกจากหัวและเดินไปทางถนนที่คนตัวเล็กบอกมาในหัวก็คิดอะไรร้อยแปดพันเก้าพลันสายตาเหลือไปเห็นรถสายที่คุ้นเคยจึงขึ้นไปนั่งและยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าแอพนกสีฟ้าคุ้นตาก่อนจะโพสบางอย่างลงไป

'เมื่อไหร่ผมจะได้เจอพี่อีกเหรอครับ จะมีทางไหนมั้ย..'

โพสเสร็จก็เอนหัวพิงกระจกและทอดสายตามองข้างทางไปเรื่อยๆ เหม่อได้สักพักก็รู้สึกว่าโทรศัพท์ในมือสั่นเบาๆเลยยกขึ้นมาดูและสิ่งที่เห็นก็ทำให้ผมต้องชะงักเป็นรอบที่หลายๆครั้งของวัน

 

'정진영 retweeted'
 

 

 

 

---------TBC----------

 

 

 

   โฮกกกกก เขียนได้แบบว่าเอิ่มมาก 555555 แต่ไรท์ชอบตอนนี้นะคะไม่รู้ว่ารี้ดจะชอบกันมั้ย😂 ขอบคุณทุกคน(?)ที่อ่านมาถึงตรงนี้มากๆนะคะ (คิดก่อนจะมีใครอ่านบ้าง ถถถถ) เออนั่นแหละทั้งเม้นแล้วก็ไม่เม้นแค่เข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ💗 ไม่ต้องซีเรียสเรื่องเม้นนะคะไม่เม้นก็ได้เพราะเวลาเราอ่านฟิคคนอื่นน้อยมากที่จะเม้น(อ้าว) ที่เปิดประเด็นเรื่องเม้นเพราะอยากบอกค่ะไม่มีไร 55555555 ตามนนี้โนะ

   ไรท์กลัวจังค่ะ กลัวว่าสามตอนจะไม่จบ😂 ตอนหน้าอาจจะยาวหรือสั้นยังไงติดตามด้วยนะคะ เลิ้บๆ💋