OS/SF B1A4 -All Couple-

ลำดับตอนที่ #3 : (SF) Still -GongYoung- (1/3)

 

 

 

"แกร๊ก!"

ผมสะดุ้งหลังจากได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกระทบกับหน้าต่างข้างๆตัวหันไปมองก็ไม่เห็นอะไรจนกระทั่ง

"ก๊อกๆ"

เสียงเคาะหน้าต่างดังขึ้นอีกครั้ง ผมเอื้อมมือเปิดหน้าต่างก่อนจะเจอคนแปลกหน้าตัวเล็กยิ้มหวานมาให้

"ขอโทษพอจะมีชุดพละให้ยืมมั้ย?"

คนตัวเล็กถามและลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขาเรียวปีนเข้ามาในห้องเรียนของผมและเรียกสายตาจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี

"กง.. ชานชิก? มีชุดพละให้ยืมรึเปล่า??"

คนตัวเล็กหรี่ตามองเพ่งป้ายชื่อบนชุดของผมถามซ้ำอีกครั้งและผมส่ายหน้ากลับไปโดยไม่ละสายตาสักนิด ร่างเล็กระหงดวงตาเรียวคมริมผีปากบาง ถ้าไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนชายผมจะต้องนึกว่าเป็นทอมแหงๆ คนตัวเล็กตรงหน้ามองผมด้วยสายตาผิดหวังเล็กน้อยและเหมือนจะนึกอะไรได้บางอย่าง ตาเรียวเบิกโตขึ้นเล็กน้อยและร่างเล็กก็ปีนหน้าต่างออกไป ผมลอบถอนหายใจออกมาก่อนจะต้องตกใจอีกครั้ง

"ชานชิก! ชมรมของเรารับสมัครอยู่นะถ้านายสนใจล่ะก็นี่เลย ไปตามกระดาษแผ่นนี้นะ"

คนตัวเล็กคนเดิมพูดด้วยเสียงหอบเล็กน้อยก่อนจะยื่นใบปลิวมาให้ผมและส่งยิ้มจนตาหยี่มาให้ก่อนจะเดินหายไป ผมชะโงกมองตามให้แน่ใจว่าคนแปลกหน้าตัวเล็กคนนั้นจะไม่กลับมาอีกก่อนจะเพ่งสายตาอ่านใบปลิวที่เพิ่งได้มาเมื่อกี้

 

'ชมรมดนตรีเต้นและร้อง รับสมัครสมาชิก!

คุณสมบัติ - ไม่มี ขอแค่สนใจและมาสมัครทางเราจะพิจารณาเอง อย่าลืมมาสมัครนะครับ~!

สถานที่ - ห้องเรียน XXX อาคาร L'

 

   อ่านจบผมก็ต้องขมวดคิ้วอย่างหนัก นอกจากรูปเป็ดและหมีเต็มกระดาษคุณสมบัติไม่มีคืออะไร.. ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะแต่ว่าการมาขอยืมชุดพละมันใช่ข้ออ้างรึเปล่า?

"เฮ้ เมื่อกี้มันอะไรน่ะคนพูดกันใหญ่เลยว่ามีรุ่นพี่ปีนมาในห้องเรา"

ซอนอูเพื่อนสนิทของผมที่เพิ่งกลับมาจากไม่รู้ตบบ่าเรียกสติผมคืนก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆละมองคาดคั้นอย่างจริงจัง

"พี่เขามาขอยืมชุดพละแล้วก็ให้ใบปลิวอันนี้มา"

พูดจบก็ส่งใบปลิวให้เพื่อนหน้ากระรอกและสภาพหลังจากอ่านจบของมันก็ไม่ต่างจากผมสักเท่าไหร่

"คุณสมบัติไม่มีคืออะไรวะ.. แกสนมั้ย"

ผมมองซอนอูที่ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวสนใจก่อนจะถอนหายใจเบาๆ พยักเพยิดเป็นเชิงว่าแล้วแต่อีกฝ่ายและได้อ้อมกอดแน่นๆมาแทนคำขอบคุณ

   ตกเย็นผมและซอนอูก็มายืนอยู่หน้าห้องที่บอกอยู่ในกระดาษ เราสองคนยืนลังเลกันอยู่สักพักก่อนจะได้ยินเสียงเอะอะโวยวานดังออกมาจากในห้อง ซอนอูที่ดูจะตกใจมากเกินจำเป็นเปิดประตูและวิ่งเข้าไปในห้องอย่างไวหวังจะแยกคนสองคนออกจากกัน

"เห้ย ใครวะ?!"

คนในห้องที่ชะงักไปหลังจากไอ้ซอนอูพรวดพราดเข้าไป ทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่งทันทีเมื่อภาพที่เห็นคือผู้ชายสองคนกำลังแย่งไก่ทอดกันและคนตัวเล็กที่เห็นเมื่อเช้ากำลังดีดกีตาร์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมก่อนจะส่งยิ้มจนตาหยี่มาให้เราทั้งสองคน

"นายสนใจสินะ กงชานชิก?"

คนตัวเล็กวางกีตาร์ลงและผายมือไปทางสองคนที่เมื่อกี้แย่งไก่กันอยู่ก่อนจะตบบ่าทั้งคู่ให้สนใจพวกผม

"คนนี้ ซานดึล เขาอยู่ม.ปลายปี2นะ"

พูดจบพี่ซานดึลก็ส่งยิ้มกว้างมาให้และจ้องไอ้ซอนอูอยู่สักพัก

"ส่วนคนนี้ ชินอู อยู่ม.ปลายปีสามเหมือนพี่"

คนตัวเล็กผายมือไปทางพี่ชินอูที่กำลังหน้ามึนและเขาก็ส่งยิ้มกลับมาเช่นเดียวกับพี่ซานดึล

"ส่วนพี่ จินยอง ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

คนตัวเล็กที่แนะนำตัวเป็นคนสุดท้าย พี่จินยอง.. 

"แล้วคนนั้นล่ะ?"

พี่ซานดึลเอากระดูกไก่ชี้ซอนอูก่อนจะหันมองผมแบบมึนๆด้วยความสงสัย

"คนนี้ซอนอูเพื่อนผมครับ"

พูดพร้อมดึงแขนเพื่อนมาใกล้ๆ เอาศอกกระทุ้งเบาๆให้แนะนำตัว

"ผมชาซอนอูครับ ฝากตัวด้วยนะครับ"

เจ้าตัวก็โค้งเก้ๆกังๆกลับไป นั่นเรียกรอยยิ้มจากพี่ๆในชมรมได้เป็นอย่างดี

"พี่ต้องบอกก่อนนะว่าชมรมนี้เพิ่งตั้งขึ้นมาสมาชิกก็เลยมีแค่เรา3คน ดังนั้นพี่เลยจะรับเราสองคนไว้เลย เหตุผลไม่มีอะไรมากเพราะพี่ถูกชะตากับเรานะชานชิก"

 พี่จินยองคนตัวเล็กพูดและส่งยิ้มมาให้เหมือนทุกครั้งก่อนเราที่จะคุยเล่นกันสักพัก

 

 

และนั่นคือสิ่งที่ผมจำได้ว่าผมกับพี่จินยองเจอกันได้ยังไง....
 

 

 

ตอนนี้ก็ผ่านมา4ปีแล้ว

 

 

 

---------TBC---------

 

ขอโทษนะคะไม่มีพล็อตอะไรเลย 555555 อ่านแล้วพอจะสัมผัสได้ใช่มั้ยคะว่าแนวมาจากอะไร ติ้กต่อกติ้กต่อก... เดอะคลาสนั่นเอง ถถถถถถ ไว้อาลัยให้ความสิ้นคิดของไรท์ด้วยนะคะTT คือบับ.. กงยองเป็นอะไรที่ยากแต่เมื่อมีคนรีเควสมาไรท์ก็จะแต่งให้จนได้ค่ะ❤ ติดตามต่อไปเนอะตอนนี้อัพให้ก่อนว่าเห็นแล้วนะไม่ได้ลืม~ รีเควสได้นะคะช่วยบอกแนวให้ด้วยเพราะไปต่อไม่ถูกจริงๆ😂 ถ้ามันแย่หรือไม่โอเคบอกเลยนะ ทวิต @papashinna ไม่กัดค่ะอยากรู้ความคิดเห็น 5555555t