OS/SF B1A4 -All Couple-

ลำดับตอนที่ #2 : When you are not here -ShinYoung-

Couple : CNU x JY [B1A4]

 

Rate : ---

 

   ร่างสูงก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ด้วยหัวใจเต้นรัวเพราะดีใจกับรางวัลที่เพิ่งได้มาเมื่อครู่ มือหนาสั่นเล็กน้อยเพราะความรีบร้อนกดไปยังเบอร์โทรออกล่าสุดด้วยใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ

'จอง จินยอง'

"ตึ่งดึงดึ้งตึ่งดึงดึ้ง"

ร่างสูงยกโทรศัพท์ขึ้นมองวีดีโอคอลที่เพิ่งกดโทรออกไปเมื่อกี้หวังให้คนตัวเล็กปลายสายว่างมากพอที่จะรับ

"ฮัลโหลว่าไงชินอูอ่า?"

ภาพหน้าจอปรากฎใบหน้าใสและตาเรียวเล็กที่กำลังมองมาด้วยความฉงน ก็ปกติเพื่อนตัวดีโทรหาซะที่ไหนเวลางานแบบนี้

"จินยอง! เมื่อกี้พวกเราได้รางวัลด้วยล่ะ!"

ชินอูพูดด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้นสุดๆจนคนปลายสายอดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูไม่ได้

"อ่าาา ฉันรู้แล้วล่ะกล่องเมนชั่นแทบแตกแหน่ะเมื่อกี้"

คนปลายสายยังคงเล่าเรื่องในกองถ่ายต่อไปนกระทั่ง

"จินยองฮยอง!!! เมื่อกี้เราได้รางวัลด้วยล่ะครับ!"

บาโรที่เพิ่งเดินเข้ามารีบชะโงกหน้าก่อนจะยิ้มโชว์ฟันขาวใส่คนปลายสาย

"ผมนะตื่นเต้นมากเลย ชินอูฮยองเสียงสั่นด้วยอ่ะ ฮ่าๆๆ"

พูดไม่ทันจบดีชินอูที่ถูกพาดพิงก็ยกขาขึ้นหมายจะเตะคนที่แฉเขา บาโรรู้ทันก็หัวเราะแล้วเดินเร็วๆไปหาอีกคนที่ยืนก้มหน้ากดโทรศัพท์อยู่ไม่ต่างกัน

"ชินอูอ่า ฉันต้องไปแล้ว"

คนปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะเสียดายนิดๆก่อนจะยู่หน้าใส่

"ดูแลเด็กๆดีๆนะเข้าใจมั้ย"

ก่อนจะวางสายไปก็ไม่ลืมหันมากำชับเพื่อนตัวโตที่กำลังทำหน้ามึนอยู่

"รู้แล้วน่าา นายก็ดูแลตัวเองเข้าใจมั้ย?"

ชินอูพูดก่อนจะเอาตาไปส่องใกล้ๆเลนส์ก่อนจะหลุดยิ้มออกมาเมื่ออีกคนหัวเราะจนเห็นรอยยุบที่ข้างแก้ม

"ถ้ายังไม่ได้กินข้าวหรือยังไม่อิ่มก็บอกนะ จะรอ.."

คนปลายสายส่งยิ้มหวานมาให้ครั้งสุดท้ายก่อนจะกดวางไป

'อยากคุยให้นานกว่านี้..' เสียงความคิดก้องอยู่ในหัวของร่างสูงหลังจากที่วางสายไปไม่นาน

"ชินอูฮยอง เดี๋ยวฮยองเขาก็กลับมาแล้วไม่ต้องทำหน้าเศร้าขนานนั้นหรอกน่า~"

กงชานที่เห็นพี่ใหญ่หน้าหงอยเป็นหมีป่วยก็อดแซวไม่ได้

"นายไม่ได้ดูกูแฮรารึไง ฉากนั้นน่ะ.."

ชินอูหันตัวไปพูดกับมังเน่ไลน์ที่ยืนกอดคอมองตัวเองอยู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"มันก็แค่หนังมั้ยอ่ะฮยอง? ฮยองอย่าคิดมากเลยกลับกันเถอะ"

บาโรที่ทนเห็นไม่ไหวก็ลากแขนหมีป่วยให้ขึ้นรถกลับหอไปด้วยกัน

   หลังจากขึ้นรถมาชินอูก็ได้แต่นั่งเงียบเพราะเหมือนจะคิดมากจริงๆ ชีวิตที่ไม่มีจองจินยองมันน่ากลัวมากนะ.. อ่า.. เพื่อนตัวเล็กของเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ?

จะดีดกีตาร์จนเจ็บนิ้วรึเปล่า?

ใส่เสื้อหนาพอรึเปล่า?

จะซ้อมบทจนเจ็บคอมั้ย?

กินของซัพพอร์ตจะอิ่มรึเปล่า?

คิดยังไม่ทันจบดีเสียงโทรศัพท์ของเจ้าตัวก็ดังขึ้น

'จอง จินยอง'

ทันทีที่เห็นร่างสูงก็รีบหยิบหูฟังมาเสียบและรับสายทันที

"ว่าไงจินยอง?"

เจ้าของโทรศัพท์ตีหน้านิ่งก่อนจะมองไปยังคนปลายสายที่มองมาด้วยสายตาแปลกๆ

"บาโรกับกงชานบอกว่านายดูเครียดมากเลย แรงกดดันเยอะเหรอ?"

คนปลายสายยังคงมองมาด้วยสายตาประหลาดเหมือนเดิมเมื่อเห็นว่าคนที่น้องๆบอกทุกข์ใจกำลังทำหน้านิ่งเฉยมากจนผิดปกติ

"ก็.. เปล่า.. นายเลิกแล้วเหรอ?"

ชินอูตอบเลี่ยงคำถามของคนตัวเล็กในจอก่อนจะถามคำถามกลับไป

"อืม~ ฉากของฉันมีนิดเดียวเองเดี๋ยวจะกลับแล้วล่ะ"

คนตัวเล็กต้นสายยิ้มหวานก่อนจะกำชับอีกคนอีกครั้งว่าให้ดูแลเด็กๆดีๆก่อนจะวางสายไป แต่ครั้งนี้ร่างสูงไม่หน้าเป็นหมีป่วยแล้ว ริมผีปากหนายกยิ้มขึ้นบางๆก่อนจะเหลือบมองไปยังเด็กสองคนที่หลับอยู่เบาะหลังของรถ ร่างสูงค่อยๆหลับตาและเอนพิงหัวกับเบาะรถเมื่อเห็นว่าทุกอย่างคงจะไม่มีอะไรก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราต่อจากนั้นไม่นาน กงชานและบาโรที่นั่งอยู่เบาะหลังปรือตาขึ้นช้าๆก่อนจะมองหน้ากันแล้วอมยิ้มบางๆ

   สิ่งที่พวกเขาสัมผัสได้จากฮยองทั้งสองคนคงจะมีเพียงแค่ความรักและความห่วงใยที่มีให้กันเสมอตั้งแต่ครั้งแรกที่จำได้

ความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะเป็นแค่เพื่อนธรรมดาของทั้งสองคนนั้นสร้างความอบอุ่นให้กับพวกเขามากมาย

.

.

.

เปรียบสเหมือน

.

.

.

.

.

พ่อแม่คนที่สอง

 

 

----------THE END---------

 

 

   ชั่ววูบ... วูบเดียวจริงๆ 555555 เกิดจากงานเมื่อวานที่บีวันได้รางวัลแล้วเมมเบอร์อยู่ไม่ครบ อ้าวแล้วทำไมไม่มีหน่องดึลใช่มั้ยค่ะ ไรท์ให้น้องดึลเป็นเอกมาสองเรื่องแล้ว หมั่นไส้ค่ะเรื่องนี้ไม่ต้องออกละกัน ฮ่าาาา คือเหตุการณ์เกิดขึ้นจริงแค่ได้รางวัลแล้วเมมเบอร์ไม่ครบเท่านั้นค่ะ นั่งรถอะไรนี่นั่งตรงไหนพจย.เลิกถ่ายกี่โมงไรท์มโนเอา ไม่ว่ากันเนอะ 555555

 

£2 ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ £2