คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Moonstruck:: Dark Light #01 (DaexJae)
*สำหรับคนที่เพิ่งอ่านตอนนี้ เนื่องจากฟิคมันจะคาบเกี่ยวจากตอนก่อนหน้า (บังชาน) มาหน่อยๆ แนะนำให้อ่านด้วยนะคะๆ^^*
Moonstruck
Dark Light :: 01
Couple: DaexJae
BG: Just One Last Dance [Sarah Connor feat. Natural]
เกลียด...
รัก...
สองคำนี้มีความหมายที่ชัดเจน แบ่งออกเป็นความรู้สึกได้ชัดเจน แต่น่าแปลกที่บางคนกลับแยกมันไม่ได้ แค่เห็นอีกฝ่ายก็บอกไม่ถูกแล้วว่ารักหรือเกลียดกันแน่....
.
.
.
ดวงตากลมทอดมองไปยังตึกหรูและแสงไฟที่ส่องระยิบระยับสวยงามตลอดทั้งค่ำคืน…Moonstruck เป็นคลับที่ขึ้นชื่อเรื่องบริการและความหรูหรายิ่งกว่าคลับไหนๆในกรุงโซล แน่นอนว่าราคาค่าบริการนั้นแพงลิบลิ่ว แต่ถ้าเทียบกับฐานะของแขกที่มาแล้ว นับว่าไม่ใช่เรื่องที่เป็นปัญหาเลย
ยูยองแจก้าวลงจากรถยุโรปส่วนตัวแล้วส่งกุญแจให้กับเด็กรับรถ ก่อนจะเดินเข้าไปยังตัวตึกนั้น นี่คือสถานที่ที่เขามาพักผ่อนหย่อนใจทุกครั้งที่กลับมาเกาหลี ทายาทเจ้าของธุรกิจแบรนด์นาฬิการะดับโลกต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างประเทศบ้านเกิดกับอเมริกาบ่อยๆ เป็นเพราะการขยายกิจการ และต้องปรึกษาพูดคุยกับคู่ค้าคนสำคัญอีกหลายบริษัทที่ยังอยู่ในเกาหลีนั่นเอง
ไม่ใช่แค่คู่ค้าหรอก หัวใจของเขาก็ยังอยู่ที่นี่ด้วย
“ผมกำลังจะออกไปรับหน้าคลับพอดีเลยครับคุณยู” เสียงทุ้มอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นก่อนที่มืออบอุ่นจะยื่นมาให้อย่างรู้ใจ ยองแจวางมือนิ่มของตัวเองลงไปให้เจ้าของมือกุมเอาไว้พลางยิ้มน้อยๆ ทุกครั้งที่มาที่นี่ บังยงนัมจะต้องมาบริการเขาเสมอ ซึ่งก็เป็นความต้องการของยูยองแจอยู่แล้วเพราะทุกอย่างที่เขาเลือกต้องเป็นอันดับหนึ่งที่คัดสรรมาอย่างดี อีกประเด็นก็คือใครล่ะจะไม่ชอบเจ้าชายสุดหล่อของ Moonstruck ที่ทั้งขี้เล่น พูดเก่งและรู้ใจเขาไปหมดทุกอย่างอย่างนี้...
“มาเกาหลีคราวนี้ผมคงต้องอยู่อีกนานเลย” เรียวปากอิ่มบอกกับเขา “เราจะฟื้นฟูสาขาที่เกาหลีใหม่ อีกไม่นานคงย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวร..พ่อยกส่วนนี้ให้ผมทำเองเลยน่ะ บอกเผื่อไว้ก่อนคุณจะได้เคลียร์ตารางไว้ให้ผม”
“คุณยูเป็นแขกประจำทั้งของที่นี่แล้วก็ของผมด้วย ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนเมื่อไหร่ ผมก็มีเวลาให้คุณอยู่แล้วครับ” ยงนัมหัวเราะร่วน ใช่สิ...อย่างตอนที่คุณยูกลับเกาหลีโดยไม่บอกไม่กล่าวนั่นไง...ถ้าไม่ได้ยงกุกช่วยสับรางไปเจอฮิมชานแทนเขา นัดซ้ำซ้อนในคราวนั้นอาจเป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตของบังยงนัมไปเลยก็ได้...
คิดๆแล้วก็น่าอิจฉา เพราะความผิดพลาดของเขาในครั้งนั้นกลับทำให้ยงกุกเจอกับคนรักและมีความสุขด้วยกันมาจนถึงตอนนี้...ส่วนตัวเขา แม้จะสนุกกับอาชีพนี้และไม่มีความคิดจะผูกมัด แต่เห็นน้องชายฝาแฝดสดใสยิ้มระรื่นได้ทุกวันแล้วก็อดจะมองตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
ยงกุกกับฮิมชานเป็นคู่แท้
แต่ตัวเขาเอง....ยังบอกไม่ได้เหมือนกันว่าจะไปจบลงตรงไหน...
.
.
.
“คุณยู ว่าไงครับ” เสียงที่แทรกเข้ามาทำให้ความคิดของยงนัมกระจายหายไป ตาเรียวหันไปมองหนุ่มหล่อที่เดินตรงมารับยองแจด้วยตัวเองพร้อมกับเชื้อเชิญไปยังห้องวีไอพีที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้แล้ว
“ได้ยินว่าคุณจะมา ผมก็ล็อคคิวยงนัมเอาไว้ให้เลย แล้วก็นี่ ห้องเดิม เตรียมเอาไว้ให้คุณเป็นพิเศษแบบทุกครั้งครับ” จองยงฮวาผายมือไปยังห้องชั้นสองที่เป็นชั้นวีไอพี ติดกระจกใสมองเห็นวิวและท้องฟ้าเกลื่อนดาวที่สวยงาม เพราะยองแจมาใช้บริการบ่อยจนสนิทกับเจ้าของคลับอย่างยงฮวาไปแล้ว ทั้งคู่ก็เลยคุยกันอย่างเป็นกันเอง ทั้งฐานะ มุมมองที่ค่อนข้างคล้ายกันและเรื่องบางเรื่องที่ยงฮวามีส่วนรับรู้ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่พวกเขาต้อนรับกันแบบเพื่อนมากกว่าจะเป็นลูกค้าในคลับ คุณหนูคนสวยพยักหน้ารับแล้วเดินนำออกไป เมื่อยงฮวาขยับจะเดินตาม สายตาอันคมกริบของโฮสต์หนุ่มเบอร์หนึ่งก็จ้องเข้าไปที่ใบหน้านั้นอย่างสงสัย
“บอส เดี๋ยว...” ยงนัมคว้ามือเจ้านายเอาไว้ “ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะ อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้นอน”
“อืม” จองยงฮวาตอบรับเบาๆ “งานยังไม่เสร็จ ตอนดึกก็ต้องเปิดคลับต่อ จะเอาเวลาที่ไหนมานอนล่ะ”
“ทำไมถึงดื้อแบบนี้นะ” ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง “บอสทำงานคนเดียวไม่ยอมหาใครมาช่วย เท่านี้ก็แย่อยู่แล้ว นี่ยังไม่รักษาสุขภาพอีก เกิดล้มหมอนนอนเสื่อไปจะว่ายังไง”
“เป็นตาแก่ขี้บ่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่หือ ยงนัม” ยงฮวาอมยิ้ม “คลับของเราไม่มีอะไรยุ่งยากหรอก ถ้าฉันป่วยนายก็ดูแลแทนไง ทำงานจนฉันจะยกหุ้นให้อยู่แล้ว คนที่ควรพักน่าจะเป็นนายมากกว่า”
“ไม่ได้หมายถึงคลับ ผมหมายถึงบอสต่างหาก” ยงนัมดุ “ถ้าบอสป่วย ผมก็ต้องบริหารคลับแทน แล้วใครจะดูแลคุณล่ะ ดื้อจริง” จมูกโด่งก้มลงแตะที่แก้มสีซีดนั้นเบาๆ “อย่าให้เห็นว่าป่วยนะ ไม่งั้นจะทำให้ป่วยกว่าเดิมอีก เข้าใจมั้ย”
“อย่ามาทำเป็นสั่ง นู่นเลย คุณยูเข้าไปรอในห้องแล้ว ตามไปเถอะ ฉันจะเข้าไปวางระบบงานต่อ” บอสหนุ่มกำชับ “นายดูดีๆ อย่าให้พวกเขาเจอกันล่ะ วันนี้ฉันเหนื่อย ยังไม่พร้อมจะดูเรื่องอะไรสนุกๆ เข้าใจนะ” สั่งเสร็จ ร่างโปร่งก็หมุนตัวกลับไปทางห้องทำงานซึ่งอยู่ชั้นเดียวกัน ยงนัมได้แต่มองตามไปด้วยความเป็นห่วง จองยงฮวาอายุมากกว่าเขาแค่ 1 ปี แต่กลับมีความคิดทันสมัย สามารถดูแลคลับจนพัฒนาเป็นธุรกิจระดับเฟิร์สคลาสได้ในช่วงเวลาอันสั้น สาเหตุที่เขาตัดสินใจเข้ามาทำงานนี้ก็เพราะผู้ชายคนนี้นั่นแหละ เพราะความมุ่งมั่น เสน่ห์ที่ลึกล้ำและกล้าได้กล้าเสียของยงฮวาทำให้ยงนัมเลือกที่จะอยู่เคียงข้างเขามาตลอดทั้งที่ตัวเองจบปริญญาสูงลิบลิ่วแถมยังมีบริษัทยักษ์ใหญ่มาต่อคิวชวนไปทำงาน....
เรื่องบางเรื่องสมองก็ไม่สำคัญ ปล่อยไปตามหัวใจดีกว่า...เขาคิดว่างั้นนะ...
ขายาวก้าวไปยังห้องวีไอพีซึ่งจัดว่าหรูและเป็นส่วนตัวมากที่สุดในคลับ บนชั้นสองนี้มีอยู่สองห้องซึ่งห้องแรกก็มีคนจองไปแล้ว แต่ดูเหมือนแขกในห้องนั้นกำลังจะกลับพอดี ร่างโปร่งสวนกับเพื่อนร่วมงานที่เพิ่งจะเดินออกมาหลังจากส่งแขกกลับไปเรียบร้อย ใบหน้าคมเข้มยังคงเงียบขรึมเหมือนอย่างเคย ยงนัมรู้จักกับอีกฝ่ายตั้งแต่เริ่มเข้ามาทำงาน ท่าทางที่ดูลึกลับแฝงไว้ด้วยเสน่ห์ดึงดูดแขกหลายคนไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายให้หลงใหลได้ปลื้ม ด้วยเหตุนี้เอง คนตรงหน้าเขาจึงได้ชื่อว่าเป็นเบอร์สองของคลับ ที่เอาจริงๆก็ไม่ได้ฮอตน้อยไปกว่าเขาเท่าไหร่เลย...
“คุณซงกลับแล้วเหรอ แดฮยอน” ยงนัมทัก “เพิ่งจะมาเมื่อกี้เองนี่นา ทำไมกลับแล้วล่ะ”
“เห็นว่ามีธุระด่วน” เจ้าของชื่อตอบเรียบๆ “สงสัยสามีจะจับได้ว่าหนีออกมาเที่ยวอีก เมื่อกี้รีบแจ้นออกไปเลย...คนเรานี่ก็แปลกนะ มีความสุขอยู่ที่บ้านดีๆไม่ชอบ ชอบหาเรื่องใส่ตัว”
“ก็ถ้าที่บ้านมีความสุข แล้วคุณซงเขาจะออกมาหานายทำไมล่ะ” ชายหนุ่มอดขำไม่ได้ “อาชีพของเรามันต่อรองอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ใครมาก็ต้องต้อนรับ ต้องทำให้อีกฝ่ายสบายใจ นายเองก็น่าจะรู้ดี ไม่งั้นคงไม่เลือกเดินทางนี้ตั้งแต่แรกแล้วจริงไหม”
“ฉันก็พูดไปงั้นเอง” แดฮยอนยักไหล่ สายตาชำเลืองไปยังห้องในสุดซึ่งแขกของยงนัมนั่งรออยู่ในนั้น “นายเห็นไหมล่ะว่าคนส่วนใหญ่ที่มาคลับเราเป็นลูกค้ากระเป๋าหนัก หลายคนก็มีครอบครัวแล้ว หลายคนก็แค่อยากระบายเรื่องอะไรบางอย่างที่ตัวเองไม่สามารถเล่าให้คนรักฟังได้ ทั้งที่ในความเป็นจริง คนใกล้ตัวหรือคนรักของพวกเขาน่าจะเข้าใจปัญหานั้นมากกว่าเราด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างว่า”.....
“การถูกคนรักของตัวเองไม่เข้าใจแถมยังโดนเหยียบย่ำจนแทบจมดิน มันเจ็บปวดมากกว่าร้อยเท่าล้านเท่า สู้ไม่มีใครเลยยังดีซะกว่า”
“แดฮยอน...” ยงนัมตบบ่าแล้วถอนหายใจ “เรื่องพวกนั้นนายน่าจะลืมไปได้แล้วนะ อีกอย่าง....”
“ช่างเถอะ ก็บอกแล้วว่าพูดไปงั้นเอง เขาไม่สำคัญอะไรสำหรับฉันอีกแล้ว” มุมปากกระตุกยิ้มคล้ายเป็นเชิงสมเพช “ตารางงานของฉันหมดละ ขอกลับบ้านเร็วซักวันนะ นายไปดูแลแขกของนายเถอะ เดี๋ยวเขาไม่พอใจแล้วจะโวยวายอีก” ชายหนุ่มว่าก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ยงนัมถอนหายใจอย่างเป็นกังวล
.
.
.
เรื่องของเพื่อนร่วมงานกับแขกคนสวยที่นั่งรอเขาอยู่ในห้องวีไอพีนั้นคาราคาซังมานานหลายปีแล้ว เป็นเพราะความใจแข็งของแดฮยอนและความดื้อรั้นของคุณยูเองที่เอาแต่เล่นสงครามประสาทกันอยู่แบบนี้ แม้จะดูออกว่าทั้งคู่ยังคงรู้สึกแบบไหนต่อกัน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ยงนัมหรือแม้แต่ยงฮวาเองจะเข้าไปยุ่งได้
.
.
.
เกลียด...รัก....สองคำนี้แบ่งแยกความรู้สึกได้ชัดเจนในตัวของมันอยู่แล้ว
น่าแปลกที่พอรวมอยู่ในคนคนเดียวกัน จองแดฮยอนกลับแยกไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
.
.
.
-------------------------------------------------------------------------------
ร่างเพรียวนั่งจิบค็อกเทลอยู่บนโซฟาตัวนุ่มกลางห้อง เพราะเป็นระดับวีไอพีก็เลยมีบาร์ส่วนตัวที่สามารถชงเครื่องดื่มได้ตลอดโดยไม่จำเป็นต้องสั่งบริกรข้างล่างให้ยุ่งยาก ทันทีที่ยงนัมเดินเข้าไป ดวงตากลมโตก็เชิดขึ้นมองเขาพร้อมกับยิ้มให้อย่างน่ารัก....เป็นรอยยิ้มที่ชายหนุ่มอดสารภาพกับตัวเองไม่ได้ว่าช่างสดใสและน่ามองเหลือเกิน
“ขอโทษที่เข้ามาช้าครับ พอดีผมคุยกับบอสนิดหน่อย” ...ส่วนอีกคนคงพูดถึงไม่ได้ เดี๋ยวจะพื้นเสียซะเปล่าๆ คุณยูยังอารมณ์ดีอยู่ แปลว่าเมื่อกี้คงไม่ได้เจอกับเพื่อนร่วมงานของเขา
“วันนี้ลูกค้าเยอะไหม ผมมาลัดคิวลูกค้าของคุณรึเปล่า” ยองแจฉุดให้อีกฝ่ายลงมานั่งด้วยกัน “จริงๆก็ตั้งใจจะบอกล่วงหน้า แต่พอดีเลื่อนวันกลับก็เลยมาถึงเร็วหน่อย คนคงแย่งกันจองตัวคุณจนแทบจะไม่มีเวลาว่างเลยล่ะสิ ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่มานั่งเป็นเพื่อน”
“เพื่อคุณผมว่างเสมอแหละ” ยงนัมยิ้มกว้างก่อนจะกุมมือนุ่มนั้นไว้เบาๆ เขาบริการคุณยูมานับครั้งไม่ถ้วน แม้จะรู้ดีว่าการต้อนรับลูกค้าซ้ำๆอาจทำให้อีกฝ่ายผูกพันจนกลายเป็นความหวงแบบเจ้าข้าวเจ้าของ แต่เขากลับไม่ได้กังวลเท่าไหร่นัก มีลูกค้าหลายคนตกหลุมรักพนักงานบริการอย่างจริงจังจนใช้เงินซื้อ หรือบางคนก็พยายามจะเคลมพวกเขาไปเป็นของตัวเองอย่างออกหน้าออกตา แต่ถึงอย่างไร Moonstruck ก็ยังเป็นคลับชั้นสูงที่มีแต่เหล่าคนรวยกับผู้มีชื่อเสียงในวงสังคมมาใช้บริการ การมายื้อแย่งกันต่อหน้าคนอื่นหรือแสดงกริยาไม่สุภาพจึงเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก
ยงนัมเจอลูกค้าสาวสวยหรือแม้กระทั่งหนุ่มๆตามตื๊อ คอยแสดงความเป็นเจ้าของจนชินไปแล้ว คุณยูเสียอีกที่ใช้บริการเขามากกว่าคนอื่นๆแต่กลับไม่มีปัญหาในเรื่องนี้เลย เหตุผลเพราะคุณยูต้องการเพียงคนคุยด้วยเท่านั้น และคุณยูก็ไม่คิดเกินเลยกับเขาอย่างแน่นอน...
เพราะหัวใจของคุณยูยังอยู่ที่คนๆเดิม และคงเป็นเพียงคนๆเดียวในชีวิตด้วย
.
.
.
“ยงนัม” ริมฝีปากนิ่มเอ่ยปากเรียก “เบื่อบ้างมั้ยที่ผมเอาแต่นั่งเงียบๆ หรือคุยเรื่องธุรกิจที่เพิ่งจะไปโน่นไปนี่มา...ขอโทษด้วยนะ ผมคุยไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ชอบฟังแต่เรื่องที่คุณชวนคุยมากกว่า”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ มันก็หน้าที่ผมอยู่แล้วที่ต้องดูแลคุณให้ดี” ชายหนุ่มยิ้มละไม “อีกอย่าง ไม่ต้องคุยก็ได้ แค่นั่งมองหน้าคุณผมก็มีความสุขแล้ว คุณยูเป็นคนน่ารักแบบนี้ ไม่ว่าใครมองก็ต้องมีความสุขทั้งนั้น”
“ยกเว้นอยู่คนนึง” ยองแจเบะปากนิดๆ “เขาคงไม่อยากเห็นหน้าผมเท่าไหร่ แต่แย่หน่อยนะเพราะผมชอบมาที่นี่”
“อย่าไปสนใจคนอื่นเลย คุณนั่งอยู่กับผมนะ คุณยู” ยงนัมยกนิ้วขึ้นเกลี่ยปลายผมสวยของอีกฝ่ายช้าๆ คุณยูหอมไปทั้งตัว ทั้งนุ่มนิ่มน่ากอด เสียงก็ใสไพเราะ เขายังอดสงสัยไม่ได้ว่าน่ารักขนาดนี้ ทำไมแดฮยอนถึงได้ใจแข็งนัก...ส่วนเขาน่ะเหรอ ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวคุณยูทั้งนั้นหรอก อีกอย่างเขาก็...
.
.
อืม เมื่อกี้หน้าซีดมากเลย บอสจะได้กินอะไรหรือยังนะ...
“ผมก็ไม่สนใจคนอื่นเหมือนกัน อุตส่าห์ได้อยู่กับเบอร์หนึ่งของคลับแบบนี้” คนสวยหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วก็ต้องทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นคนข้างๆคิ้วขมวดลงน้อยๆ
“คิดอะไรอยู่ครับ คุณยงนัม”
“อ๋อ เปล่าครับ ขอตัวแป๊บนะครับ ผมขอลุกไปสั่งอะไรนิดนึง” ชายหนุ่มว่าก่อนจะลุกตรงไปยังบาร์ส่วนตัวในห้อง มือใหญ่เคาะเรียกบาร์เทนเดอร์ร่างโย่งที่ยืนเงียบๆรอคำสั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ เมื่อเขาหันหน้ามา ยงนัมก็ออกปากโดยไม่ต้องคิด
“จุนฮง พี่ฝากสั่งเครื่องดื่มให้บอสหน่อย”
ได้ยินดังนั้น ร่างสูงก็เดินมาประจำที่ทันที
“พี่จะสั่งอะไรครับ” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “ค็อกเทลมั้ย หรือเอาวิสกี้”
“ไม่เอาๆ ขอน้ำส้มคั้นก็พอ” ยงนัมยกมือห้ามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเตรียมคว้ากระบอกมาชง “บอสหน้าซีดมาก พี่กลัวว่าจะไม่ได้กินข้าว เอาแต่ทำงานเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอา นายทำน้ำส้มคั้นแล้วถือไปให้บอสที่ห้องทำงานหน่อยนะ บอกว่าพี่สั่งให้เอามาให้ เสร็จแล้วลงไปสั่งข้าวสักอย่างขึ้นมาให้บอสด้วย”
บาร์เทนเดอร์หนุ่มน้อยพยักหน้าหงึกๆก่อนจะลงมือคั้นน้ำส้มตามที่รุ่นพี่สั่ง เมื่อเทใส่แก้ว วางกลีบส้มประดับเสร็จแล้วก็เดินออกไปจากห้อง ใบหน้าคมพ่นลมหายใจออกมาเบาๆระหว่างเดินกลับมานั่งที่เดิม ท่าทีนั้นอยู่ในสายตาของยองแจตลอด เขารู้ว่ายงนัมเสน่ห์แรง ช่างพูดช่างคุยและพูดจาหวานหูกับทุกคนเสมอ แต่เพราะนั่นเป็นลูกค้า ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น ยงนัมไม่เคยก้าวก่ายเกินเลยตามกฎที่วางเอาไว้จริงๆ...ไม่รู้เพราะรักษาระเบียบเคร่งครัด หรือไม่สนเพราะมีคนที่อยู่ในใจแล้วกันแน่
“หน้าคุณดูเครียดๆนะ” เขามองอย่างพินิจ “อยากจะเปลี่ยนมาเล่าให้ผมฟังบ้างไหม เล่าให้ผมฟังก็ได้นะ”
“ผมเหรอเครียด” ยงนัมยิ้มกว้างให้อีกครั้งหลังจากปรับความรู้สึกได้แล้ว “ทำไมถึงคิดว่าเครียดล่ะ”
“ก่อนนั้นก็ไม่คิดหรอก แต่ตอนที่คุณเดินเข้ามาเมื่อกี้มันเปลี่ยนไป มีอะไรกังวลเหรอ หรือว่า....” ยังพูดไม่ทันจบ ประตูก็ถูกเปิดออกมาอย่างรวดเร็ว เป็นจุนฮงนั่นเองที่วิ่งกระหืดกระหอบมาด้วยสีหน้าที่ตกใจสุดๆ
“พี่ยงนัม” เด็กหนุ่มพูดไปหอบไป “บอสเป็นลม ทำยังไงดีครับหน้าซีดมากเลย พาไปโรงพยาบาลดีมั้ย”
.
.
.
ไม่ต้องให้พูดซ้ำสอง โฮสต์เบอร์หนึ่งก็ลุกจากโซฟากว้างแล้วผลุนผลันออกไปโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ยองแจเองก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน ตาโตหันไปมองจุนฮงที่กล่าวขอโทษขอโพยพร้อมกับวิ่งตามยงนัมออกไป ทิ้งให้เขานั่งมึนอยู่ในห้องวีไอพีตามลำพัง...
.
.
.
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตกใจที่ยงฮวาเป็นลม
หรือตกใจที่เห็นยงนัมวิ่งพรวดพราดหน้าถอดสีออกไปแบบนั้นกันแน่....
.
.
.
บอสรูปหล่อยังคงไม่ได้สติในขณะที่ยงนัมวิ่งเข้าไป เพราะอาการแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนทำให้เขาเดาไม่ได้ว่าคนตรงหน้าเป็นหนักมากน้อยแค่ไหน ในที่สุดก็ตัดสินใจจะพายงฮวาไปโรงพยาบาล
“จุนฮง ช่วยพยุงบอสหน่อย” เขาโยนกุญแจรถให้กับรุ่นน้อง “แล้วพาไปที่รถของพี่ เดี๋ยวพี่จะพาบอสไปโรงพยาบาลนะ ไม่ต้องบอกให้ใครรู้ พาลงลิฟท์ไปเลย” จุนฮงพยักหน้ารับแล้วพยุงยงฮวาไปที่ลิฟท์ทันที ยงนัมถอนหายใจหนัก ตอนนี้ก็เหลือแค่คนที่จะต้องมาดูแลยองแจแทนเขา ซึ่งลูกค้าระดับนั้นจะใช้พนักงานธรรมดาก็ไม่ได้อีก...
โชคช่วยที่คนในความคิดเดินสะพายกระเป๋าตรงมายังลิฟท์เตรียมจะกลับบ้านพอดี...ชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปคว้าแขนก่อนจะพูดขอร้องอีกฝ่ายด้วยความร้อนรน
“แดฮยอน ช่วยอะไรฉันหน่อย” เขาพูดรัวในขณะที่แดฮยอนเองก็ยังอึ้งอยู่กับภาพตรงหน้า
“มีอะไรรึเปล่า” ร่างโปร่งถามด้วยความเป็นห่วง “แล้วนั่นบอสเป็นอะไร”
“เป็นลม” ยงนัมตอบ “ ฉันจะพาเขาไปโรงพยาบาล ส่วนนายอย่าเพิ่งกลับ ช่วยอะไรฉันก่อนได้มั้ย”
“.........”
ดวงตาคมฉายแววครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนจะมองไปทางห้องวีไอพีหรูแล้วหันมาสบประกายตาลึกนั้นอีกครั้ง จองแดฮยอนมองตามก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อรู้ว่าเขาต้องทำอะไร และคนที่นั่งอยู่ในห้องนั้นคือใคร.....
.
.
“เทคแคร์คุณยูแทนฉันที แดฮยอน ในคลับนี้ไม่มีใครเหมาะไปกว่านายอีกแล้ว ช่วยหน่อยนะ”...
.
.
.
TBC
------------------------------------------------------------------
คู่บังชานแต่งไว้เมื่อ 1 ปีที่แล้ว บ้าจริง 5555555555
เราแต่งแดแจเป็นครั้งแรก ซึ่งเป็นช็อตฟิคเหมือนเดิม น่าจะ 3-4 ตอนนะคะ ยังไงฝากด้วยนะ
ส่วนคู่ยงยงนี่ก็....ชอบคู่นี้นะ 555555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่า มีอะไรเม้ามอยได้ที่ @chocopastelbbyz หรือ #บอพมสต นะคะ^^
ความคิดเห็น