[FIC] B.A.P - Silk

ลำดับตอนที่ #4 : Silk:: 03

Silk:: 03

Couple :: BangChan

BG :: Kiss It Away [M-Minwoo]

https://www.youtube.com/watch?v=Tminl9D_G9M

 

“ฮิมชาน”

“หือ”

“วันหลังห้ามเกเรแบบนี้อีกนะ รับผิดชอบงานหน่อยสิ ผมรู้ว่าคุณเหนื่อยแล้วก็อาจจะไม่สบายจริงๆ แต่ถ้ายังไหวก็ต้องรับผิดชอบหน้าที่ตัวเองด้วย จำที่ผมพูดไม่ได้เหรอ” เสียงทุ้มตักเตือนคนที่อยู่ในอ้อมกอดขณะไล้ริมฝีปากไปตามแก้มใสชื้นเหงื่อเบาๆ แทนที่จะได้เช็ดตัวกลับเหงื่อเยอะกว่าเดิม แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ไข้ลดเร็วกว่าเช็ดตัวซะอีก

“ฉันไม่สบายจริงๆนะ” เสียงหวานกระซิบอย่างอ่อนแรงอยู่กับอกของเขา “ตอนเช้ามีไข้จริงๆ ต้องถ่ายกลางแจ้ง ลมแรงแล้วก็เป็นฉากแอคชั่นด้วย กลัวว่าอาการจะทรุดเลยขอพักคิว แดฮยอนก็เห็นด้วยนะ ฉันไม่ได้เอาแต่ใจซักหน่อย”

“แหม บ่นนิดเดียวแก้ตัวซะยาว” ยงกุกยิ้มแล้วจูบปลายจมูกโด่งนั้นเบาๆ “เชื่อก็ได้ เหมียวน้อยของผมเป็นคนรับผิดชอบอยู่แล้วนี่นะ เก่งด้วย ไม่งั้นจะได้รางวัลมากขนาดนี้เหรอ”

“แต่ฉันนิสัยไม่ดีนะ” แน่ะ..รู้ตัวด้วย... “คนด่าฉันเต็มเว็บไปหมดเลย บอกว่าขี้วีนบ้าง เล่นตัวบ้าง เรื่องมากบ้าง ถามจริงๆ นายคิดยังไงเวลาได้ยินข่าวแบบนั้น”

“ก็ไม่คิดไง” ชายหนุ่มหัวเราะ “ที่เขาพูดก็เรื่องจริงหมดเลยนี่...โอ๊ย” ขาดคำมือน้อยก็ทุบอกเขาดังบึ้ก บังยงกุกเลยถือโอกาสนั้นกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แม้เตียงของเขาจะเล็กถ้าเทียบกับเตียงในคอนโดฮิมชานหรือโรงแรมหรูต่างๆเวลาที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน แต่บรรยากาศแห่งความสุขที่อบอวลอยู่ในห้องเล็กๆนี้กลับเต็มตื้นซะยิ่งกว่าที่ไหนๆ

“เดี๋ยวนี้ชักจะลามปามใหญ่แล้วนะ” ฮิมชานยื่นมือไปดึงแก้มคนตรงหน้าอีกครั้ง “เป็นทาสพูดแบบนี้กับเจ้านายได้เหรอ”

“มากกว่าพูดยังทำได้เลย” ยงกุกตอบหน้าตาเฉย “อยู่บนเตียงแล้วผมไม่ใช่ทาสของคุณนะ”

“บ้า” แก้มขาวๆเริ่มซับสีเลือดจนชายหนุ่มต้องจูบแรงๆไปอีกครั้งด้วยความเอ็นดู ยงกุกยอมรับว่าแรกเริ่มเขาเพียงแต่เห็นเสน่ห์และความดื้อรั้นในตัวของฮิมชาน บางครั้งก็ยังนึกกลัว พาลไปถึงไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมีนิสัยประหลาดกว่าคนอื่น แต่พออยู่ด้วยกันนานๆเข้า เขาก็รู้ว่าฮิมชานนิสัยเลวร้ายจริงๆนั่นแหละ เอาแต่ใจ งอแงและดื้อเป็นที่หนึ่ง เพียงแต่เขารับมือกับมันได้ และมันก็กลายเป็นความน่ารักในสายตาของเขาไปแทน

“เมื่อกี้ผมทำแรงไปรึเปล่า” เขาเกลี่ยหยาดเหงื่อที่ซึมตามไรผมนุ่มอย่างอ่อนโยน “เดี๋ยวกินยาดักไว้ด้วยนะ คืนนี้ไข้จะได้ไม่กลับ”

“สั่งคนอื่นอยู่ได้ เป็นห่วงตัวเองบ้างสิ” ฮิมชานท้วงแล้วซับเหงื่อให้อีกฝ่ายบ้าง “ขอโทษที่ต้องให้มาหาตลอดเวลานะยงกุก ที่ผ่านมานายคงจะเหนื่อยมากเลยใช่มั้ย ฉันมันคนเอาแต่ใจจริงๆนั่นแหละ”

“ผมไม่เคยคิดแบบนั้น” น้ำเสียงของยงกุกเข้มขึ้น “ต่อให้คุณจะนิสัยไม่ดีหรือโทรเรียกผมทั้งวันทั้งคืน ผมก็เต็มใจจะไปนะ เรื่องในเว็บนั่นใครจะพูดอะไรก็ช่างเขา คุณยังมีคนรักอีกตั้งเยอะ ต่อไปห้ามพูดแบบนี้อีกเข้าใจรึเปล่า ไม่งั้นจะแกล้งให้หมดแรงเลย”……

‘คนอื่นรักฉัน...แล้วนายล่ะ รักฉันมั้ย’ แพขนตาของฮิมชานหลุบต่ำลงเมื่อคิดเรื่องนี้ในใจ บางทีเขาก็อยากจะถามคำคำนี้กับคนตรงหน้าเหมือนกัน แต่มันไม่ยุติธรรมกับยงกุกเท่าไหร่ ทุกวันนี้ที่เขาขอให้ยงกุกอยู่ข้างๆก็ดูเป็นการเอาเปรียบมากพออยู่แล้ว ถ้าเอ่ยคำว่ารักออกไป มันจะยิ่งทำให้ยงกุกลำบากใจรึเปล่า....ที่สำคัญ ถ้าได้คำตอบปฏิเสธกลับมา เขาจะทำใจรับมันได้ไหม

เพราะไม่กล้าคิด ตอนแรกที่อยากจะรั้งตัวคนตรงหน้าไว้เป็นเพราะฮิมชานรู้สึกเหงา และความอ่อนโยนของยงกุกก็ขจัดความเจ็บปวดในใจของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ยงกุกทำให้มีค่ากับจิตใจของเขามากเหลือเกิน มากจนกลายเป็นความรัก มากจนฮิมชานไม่กล้าเอ่ยคำนั้นเพื่อผูกมัด ต้องใช้ความเอาแต่ใจแบบเด็กๆรั้งผู้ชายคนนี้เอาไว้แทน....

ถ้าวันหนึ่งฮิมชานต้องเสียยงกุกไป เขาจะทำยังไงนะ...

“เหมียวน้อย...” ยงกุกกระซิบต่ำ มือไม้เริ่มปัดป่ายไปทั่วร่างของเขาอีกแล้ว ฮิมชานเงยหน้าขึ้นมองจึงได้สบตากับคนที่พลิกขึ้นมาบนตัวเขาอีกครั้ง แววตาอ่อนโยนแต่บ่งบอกถึงความต้องการบางอย่าง...ริมฝีปากบางยกยิ้มก่อนจะไล้มือไปตามแก้มและคางเรียว ก่อนจะลากลงมาที่ลำคอยาว หยุดตรงอกกว้างแล้วใช้นิ้วหยอกล้อยอดอกของยงกุกเบาๆจนเขาคำรามเสียงแหบต่ำด้วยความพอใจ

ถ้าร่างกายของเขาสร้างความสุขให้กับบังยงกุกได้ ฮิมชานก็ไม่ขออะไรมากกว่านี้แล้ว..

“ว่ายังไง” เหมียวน้อยของยงกุกตอบเสียงแผ่ว นิ้วเรียวสอดเข้าไปที่กลุ่มผมหนาและรั้งลงมารับจูบอ่อนหวาน “ไหนบอกไม่อยากให้ฉันป่วยไง เกิดติดหวัดนายไปฉันก็ทำงานไม่ได้นะ”

“ไม่ติดหรอก” อีกฝ่ายกระซิบตอบเสียงแหบแห้งไม่แพ้กัน....

.

.

“เดี๋ยวจะฉีดยาให้อีกนี่ไง รับรองหายหวัดแน่ๆ”

--------------------------------------------------------------

“พี่เปรี้ยวมากอ่ะ ทำได้ยังไง” จุนฮงขยี้ผมเปียกๆหลังอาบน้ำเสร็จขณะที่ปากก็บ่นไปด้วย “คบกับพี่ฮิมชานมาเกือบปีแต่ผมกลับไม่รู้เรื่องเลยซักนิด พี่เก่งหรือผมโง่กันแน่เนี่ย”

“มึงโง่” ยงกุกตอบสั้นๆ มือก็เช็ดโต๊ะและเก็บครัวจนสะอาด ฮิมชานกับแดฮยอนกลับโรงแรมไปแล้ว พร้อมกับอาการป่วยของเขาที่หายเป็นปลิดทิ้ง....ได้พยาบาลดีก็ดีแบบนี้แหละนะ ไม่อยากจะคุย

“ไม่เอาดิ้ ถามจริงๆดิ้ ไปคบกันได้ยังไง” เด็กหนุ่มส่งเสียงงุ้งงิ้งด้วยความอยากรู้ ยงกุกน่ะจะเรียกว่าเป็นพี่ชายแท้ๆของเขาเลยก็ได้นะ หน้าตาก็ไม่ได้แย่ ที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ว่าไม่มีสาวๆมาสนใจ แค่พวกที่แกล้งทำเป็นรถเสีย โทรตามพี่ชายเขาไปซ่อมก็นับไม่ถ้วนแล้ว หรือว่าฮิมชานจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วย?

“ก็เจอกันโดยบังเอิญ” ชายหนุ่มตอบอ้อมแอ้ม “เขารถเสียข้างทางแล้วฉันก็ไปเปลี่ยนยางให้ แล้วก็คุยกัน แล้วก็..เออ นั่นแหละ อย่าถามมาก”

“อื้อหือ ยังกะนิยาย” จุนฮงรำพึง อย่าว่าแต่น้องเลย ยงกุกก็คิดมาแต่แรกว่าเรื่องราวของเขาช่างเหมือนกับนิยาย เพียงแต่มันกลายเป็นเรื่องจริงไปแล้วเท่านั้นเอง

“ทำไมแกไม่ตกใจที่ฉันคบกับผู้ชาย” เขาทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะกินข้าวแล้วเท้าคางมองคนที่กำลังเช็ดผมด้วยความสงสัย “รับได้เหรอ”

“ไม่เห็นจะแปลกเลย” คนอายุอ่อนกว่ายักไหล่อย่างไม่สนใจ “พี่ก็เหมือนพี่ชายผมนั่นแหละ จะมีรสนิยมแบบไหนผมไม่สนอยู่แล้ว ชายคบชายไม่เห็นจะแปลก” ....จะว่าไปผมก็สนใจอยู่คนนึง.......จุนฮงคิด

“ไม่แปลกใจละเรื่องที่ชอบออกจากบ้านไปตอนกลางคืน” เขาพยักหน้าหงึกๆสรุปความให้ตัวเอง “ที่ยังสงสัยอีกอย่างคือพี่ทำเนียนได้ไง ไม่เคยมีใครจับภาพพี่ได้เลยนะ ปาปารัซซี่ที่ตามถ่ายเฉพาะพี่ฮิมชานมีไม่ต่ำกว่าสิบคนเลยนะเท่าที่ผมรู้ แต่ผ่านมาสิบเดือนนี่ไม่มีใครถ่ายรูปพี่ได้เลย อะเม้ซิ่งฝุดๆ”

ยงกุกหัวเราะกับคำถามนั้น ไม่แปลกที่ตลอดเกือบปีที่ผ่านมาจุนฮงจะไม่รู้เรื่องของเขากับฮิมชาน แม้แต่รูปก็ไม่มีโผล่มาสักรูป ยงกุกไม่ใช่คนชอบถ่ายรูป ส่วนฮิมชานชอบถ่ายแต่รูปตัวเอง หรือบางทีถ้าถ่ายติดเขามามันก็แค่ลางๆเหมือนผีเลื่อน ดีแล้วที่เป็นแบบนี้ เขาไม่เหมือนคนอื่นที่อยากจะประกาศให้โลกรู้ว่าคนๆนี้เป็นของเขา การได้อยู่กับฮิมชานทุกวันและยึดครองคนๆนั้นเอาไว้เงียบๆเป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดแล้ว...อันที่จริง...ยงกุกยังไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าเขาสามารถตั้งสถานะตัวเองให้เป็นคนรักของฮิมชานได้รึเปล่า...

.....ในเมื่อพวกเขาไม่เคยเอ่ยคำรักต่อกันเลย แม้กระทั่งวินาทีแห่งความสุขที่ทั้งคู่ครางชื่อกันและกันออกมา ในช่วงเวลานั้นก็ยังไม่มีคำว่ารักหลุดออกมาสักครั้ง.....

ยงกุกเองก็ไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับแม่เสือขี้วีนคนนี้ การที่โชคชะตาของเขามาบรรจบกับฮิมชานได้ก็ถือว่าเหลือเชื่อมากแล้ว ยังไม่นับโลกอีกใบหนึ่งของผู้ชายคนนั้นที่เขาไม่สามารถเข้าไปแตะได้  ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเขารักคนๆนั้นรึเปล่า...ไม่กล้าที่จะถามกับตัวเองด้วยซ้ำว่าเขารักฮิมชานมั้ย...

ถ้าวันหนึ่งยงกุกต้องเสียฮิมชานไป เขาจะทำยังไงนะ...

.

.

“พี่พาพี่ฮิมชานมาอีกดิ” จุนฮงว่าขณะพลิกหนังสือการ์ตูนในมือไปเรื่อยๆระหว่างรอให้ผมแห้ง “บอกให้เขาพาพี่แดฮยอนมาด้วยนะ” หมดประโยคนั้นบังยงกุกที่กำลังใจลอยก็หันขวับไปหาเจ้าของเสียงทันที แค่ชื่อฮิมชานน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่อีกคนที่ติดมาด้วยนี่สิ มันมาได้ยังไงกัน

“จะพาแดฮยอนมาทำไม” เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “อย่าบอกนะว่านายสนใจแดฮยอนน่ะ”

“อื้อ” เด็กหนุ่มรับคำสั้นๆ ตายังคงมองภาพในหนังสือและไม่แสดงท่าทีอะไรออกมา “พี่เค้าน่ารักดีออก”

“ก็ไหนนายบอกว่าเป็นแฟนคลับฮิมชาน” คิ้วยงกุกยิ่งขมวดเข้าไปใหญ่ “เปลี่ยนใจเร็วจังนะ ชอบเค้ามากเหรอ”

“แฟนคลับก็ส่วนแฟนคลับสิฮะ คนที่สนใจนั่นก็อีกเรื่อง” คราวนี้จุนฮงเงยหน้ามาสบตากับเขาตรงๆ “ผมชอบพี่ฮิมชานแค่แฟนคลับเท่านั้นแหละน่า ยิ่งรู้เรื่องพี่กับเค้าแล้วใครจะไปกล้ายุ่ง พี่หวงเค้าจะตาย ผมมองแว้บเดียวทำไมจะไม่รู้”

เออ ไอ้เด็กนี่มันฉลาดดีแฮะ...

ว่าแต่เขาออกอาการเยอะขนาดนั้นเลย???

“ฮิมชานงานเยอะ คงไม่มาแถวนี้หรอกถ้าไม่จำเป็น” เขาตอบ “ถ้าฮิมชานไม่มา แดฮยอนก็ไม่มา....แกนี่ใจง่ายจัง เจอแป๊บเดียวก็สนใจเค้าแล้วเหรอ”

“เอ๊ออออ ผมมันใจง่าย” เด็กหนุ่มลากเสียงยาว “ใครจะเหมือนพี่ เจอครั้งเดียวก็ขึ้นเตียง...โอ๊ย”

.

.

ส้อมลอยเข้าหัวจุนฮงเต็มๆ...

.

.

“ปากดีนะไอ้นี่ เดี๋ยวพ่อถีบออกไปนอกบ้านเลย” ยงกุกขู่แล้วจัดการเช็คความเรียบร้อยของบ้านเพื่อเตรียมเข้านอน “ไปนอนได้แล้ว วันนี้ฉันกับนายไม่ได้ไปอู่ทั้งคู่ จงออบทำงานอยู่คนเดียวเหนื่อยแย่ พรุ่งนี้ให้มันพักบ้างดีกว่า”

“เดี๋ยวๆพี่ยงกุก” จุนฮงตะโกนเรียกก่อนที่รุ่นพี่ของเขาจะเข้าห้องนอนไป “พี่มีเบอร์พี่ฮิมชานใช่มั้ย ถ้าอย่างงั้นก็ต้องมีเบอร์พี่เขาด้วยสิ....”

“ใคร”

.

.

“พี่แดฮยอน”

===========================

บรรยากาศช่วงสายๆของปลายฤดูใบไม้ร่วงสดชื่นมากในความคิดของบังยงกุก อันที่จริงมันสดชื่นกว่าที่ผ่านมาด้วยซ้ำเพราะเมื่อวานดาราดังคนสวยเพิ่งจะมาที่บ้านเขา หลังโทรถามข่าวคราวจากแดฮยอนก็รู้ว่าวันนี้ฮิมชานไปถ่ายหนังตามปกติ ด้วยสุขภาพสมบูรณ์เต็มร้อยไม่มีอาการหวัดแต่อย่างใด...แค่นี้เขาก็เบาใจแล้ว ถึงเหมียวน้อยจะดื้อและนิสัยเสีย แต่อย่างที่บอก ทุกครั้งที่เขาเตือนหรือแนะนำอะไรไป แม้จะออกอาการดื้อเล็กน้อยแต่คนๆนั้นก็ปฏิบัติตามคำที่เขาบอกเป็นอย่างดี

น่ารักอย่างงี้แล้วจะไม่ให้ปลื้มได้ยังไง...

“หน้าตาสดชื่นดีเนอะ” รุ่นน้องสะพายเป้คู่ใจเดินตามมาที่รถแล้วเอียงคอมอง “ไม่เห็นเหมือนคนเป็นหวัดเลย”

 
“แล้วเหมือนอะไร” อีกฝ่ายหันไปถาม ผมที่ไม่ได้เซ็ต...เป็นปกติ...ฟูฟ่องไปตามแรงลม จุนฮงไม่เข้าใจว่าหัวเขาก็ฟ่องๆประมาณนี้เหมือนกัน แต่ไม่เห็นมีสาวที่ไหนมาชมว่าหล่อสักคน คือจริงๆก็มีแต่ถึงยังไงเรทติ้งเขาก็สู้บังยงกุกไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ....เซ็งชะมัด

 
“เหมือนคนมีความรัก” เขาตอบก่อนจะเอี้ยวตัวหลบฝ่ามือได้อย่างหวุดหวิด ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม พี่ชายของเขาหน้าแดงด้วย ตั้งแต่คบกันมาจุนฮงยังไม่เคยเห็นหน้าตาแบบนี้ของรุ่นพี่เลยนะ น่าอิจฉา...

 
“พูดมากเดี๋ยวเอาไขควงอุดปาก” ยงกุกแยกเขี้ยวเบาๆก่อนจะโยนเป้เข้าไปหลังรถเตรียมออกไปทำงาน และตอนนั้นเองโทรศัพท์ในมือของเขาก็ดังขึ้น

“จงออบ ว่าไง”

 
“พี่จะมาอู่ยังเนี่ย”

ปลายเสียงก็คือหนุ่มร่างกะทัดรัด รุ่นน้องอีกคนที่เป็นลูกมือของเขา ถ้าจุนฮงเป็นมือขวา จงออบก็เป็นมือซ้าย รุ่นน้องสองคนนี้ทำงานดี เก่งการช่างทุกประเภทและไว้ใจได้ นี่คือเหตุผลว่าทำไมกิจการอู่ซ่อมรถของเขาจึงดำเนินมาได้เรื่อยๆทั้งที่ตั้งอยู่ย่านชานเมืองซึ่งคนก็ไม่ได้พลุกพล่านมากเท่าไหร่ แต่เพราะฝีมือดี ไว้ใจได้ ที่สำคัญ หน้าตาดีกันทั้งสามคน ไม่ว่าใครก็อยากจะมาใช้บริการกันทั้งนั้นแหละ ไม่ได้โม้นะ

“จะออกไปแล้ว ว่าไง มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

 
“พี่เคยไปมีเรื่องกับใครมั่งมั้ย” เสียงจงออบถามมาตามสาย ท่าทางไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก บังยงกุกถึงกับเม้มปากทันที ตั้งแต่เปิดอู่มาก็ไม่เคยไปก้าวก่ายอะไรใครสักหน่อย แล้วจงออบหมายความถึงอะไรกันแน่

 
“จะไปมีได้ไง ฉันไม่เคยยุ่งอะไรกับใครนี่ นายต้องการจะบอกอะไรจงออบ”

“ผมสงสัยว่าพี่ไปมีเรื่องกับใครรึเปล่า เค้าถึงส่งคนมาด้อมๆมองๆอู่เราเนี่ย ผมเห็นหลายวันละ แอบตามพุ่มไม้บ้างอะไรบ้าง เนียนชิบหายเลย ไม่มีใครเห็นเลยมั้งครัชแหม่”

 
“อะไรวะ คนโรคจิตรึเปล่า” ร่างสูงยิ่งคิดหนัก จงออบทำให้เขางงยิ่งกว่าเดิมอีก “แกไปจีบใครแล้วทิ้งรึเปล่าเค้าถึงมาดักยิง”

“ตลกละ” อีกฝ่ายโวยกลับมา “สองสามวันนี้ผมนั่งเฝ้าอู่อยู่คนเดียวจะเอาเวลาที่ไหนไปจีบสาว เนี่ย...มาผลุบๆโผล่ๆอีกแล้ว พี่รีบมาก็แล้วกัน เดี๋ยวมาถึงแล้วไปลากตัวออกมาพร้อมกันเลย”

“ก็ได้ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ” ยงกุกตอบรับก่อนจะวางโทรศัพท์ไป เขาผลักหัวจุนฮงที่ยืนงงให้เข้าไปในรถแล้วหักข้อนิ้วตัวเองอย่างมาดมั่น

.

.

“ไปจุนฮง ไปจับไอ้โรคจิตกัน”

End

--------------------------------------------------------------

 

อย่าลืมฟังเพลงกันนะคะ เพราะมาก อ่าวนี่โฆษณาเพลง 55555

คำถามที่น่าสงสัย (คือแต่งเองสงสัยเอง) เวลาไปค้างโรงแรมนี่ใครจ่าย คำตอบคือน้องชานเป็นพรีเมี่ยมลิสต์ค่ะ ถ้าเป็นโรงแรมประจำ (หวายยย) น้องชานพักฟรีเบย (นี่สมมติขึ้นมาเองนะ ของจริงทำได้ป่าวไม่รุ 555) แต่พี่ปังไม่ได้เกาะแฟนกินนะ เค้าผลัดกันออก พี่ปังไม่ได้จนขนาดนั้นหรอก 555555

ขอบคุณทุกคนที่อ่านและเข้ามาเม้นจริงๆค่ะ
ส่วนใหญ่เป็นบังชาน แต่โล่แดออบแจยังไงก็มีแทรกมาเรื่อยๆค่ะ นี่ชอบมันทุกคู่ 5555~

สวัสดีปีใหม่ทุกคนด้วยนะคะ^3^