ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC] B.A.P - Turandot

    ลำดับตอนที่ #1 : Intro

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 344
      1
      6 ต.ค. 59






    Intro



     



     

     

    เบื้องนอกของเด็กชายเต็มไปด้วยเสียงดนตรีที่ไพเราะ แสงไฟสว่างสดใสปนกับเครื่องประดับตกแต่งระยิบระยับแวววาวดูเจิดจ้าและงดงาม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับงานเลี้ยงหรูหราหลังจากที่คอยมองพ่อกับพี่ชายฝาแฝดนั่งรถออกจากบ้านไปทุกๆปี พ่อบอกว่านี่เป็นงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ ปีหนึ่งจะจัดขึ้นหนึ่งครั้งเพื่อสังสรรค์และแลกเปลี่ยนความเห็นในบรรดานักธุรกิจแวดวงเดียวกัน...

     

    .

    .

    เขาไม่ได้สนใจเรื่องธุรกิจหรืองานสังสรรค์อะไรหรอก แค่อยากให้พ่อสนใจเขาบ้างก็เท่านั้นเอง

     

    เดี๋ยวพ่อพายงนัมไปทักทายเพื่อนๆของพ่อก่อนนะ ลูกนั่งเงียบๆอยู่ตรงนี้ อย่าสร้างปัญหานะยงกุก ปีนี้เราเป็นเจ้าภาพ ทำตัวเรียบร้อยว่าง่ายอย่าให้มีปัญหาล่ะ

     

    ครับ” ตอบได้สั้นๆเพียงเท่านั้น สุดท้ายเขาก็ต้องมานั่งมองแผ่นหลังของพ่อที่พาพี่ชายเดินไปทั่วคฤหาสน์เพื่อแนะนำให้ทุกคนได้รู้จัก อยากจะบอกพ่อเหมือนกันว่าถ้าไม่อยากให้เขาออกงานก็สั่งให้อยู่บนห้องก็ได้ แทนที่จะพามานั่งเฉยๆที่โต๊ะ ปล่อยให้คนเดินผ่านไปมาเหมือนเขาไม่มีตัวตน จนสุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องหนีออกมาจากห้องโถงจัดงานซะเอง...

     

    บังยงกุกวัยเก้าขวบไม่เคยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้รับความรักจากพ่อน้อยกว่าบังยงนัม พี่ชายที่อายุห่างกับเขาเพียงสองนาที....

     

    .

     

    .

     

    หรือเพราะเขาเป็นตัวการทำให้แม่ต้องตาย???

     

    .

     

    .

     

    จริงอยู่ที่ยงนัมและยงกุกเกิดใกล้กัน แต่วินาทีที่ยงนัมคลอดออกมานั้น ฮันโซจองแม่ของเขายังมีลมหายใจและมอบรอยยิ้มอันอบอุ่นให้กับลูกชายที่เป็นที่รักได้อยู่...ถัดจากนั้นสองนาที แค่สองนาทีไม่ขาดไม่เกิน พอเขาลืมตาออกมาดูโลก แม่ก็ตกเลือดอย่างหนักและช็อคจนหมดสติไป สุดท้ายหัวใจก็หยุดเต้นและไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย

     

    .

     

    .

     

    ไม่แม้แต่จะมอบรอยยิ้มอันอบอุ่นให้กับเขาเหมือนตอนที่ยงนัมได้รับด้วยซ้ำ....

     

    .

     

    .

     

    “ทำไมมานั่งเงียบๆตรงนี้ล่ะ ไม่สนุกเหรอ” เสียงเล็กๆทักทายช่างสดใสทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างสงสัย เบื้องหน้าเป็นเด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกัน ใส่กางเกงขาสั้น ผูกโบว์หูกระต่ายตามด้วยเอี๊ยมคาดสีแดงดูน่ารัก แต่อะไรก็ไม่น่ารักเท่ากับใบหน้าที่แสนเจิดจ้านั้น จมูกโด่งคม เรียวปากเล็กสีชมพูหวานกับฟันกระต่ายช่างน่าเอ็นดูจริงๆ สงสัยจะเป็นลูกของเพื่อนพ่อเขาซักคนที่หลงทางเข้ามาในนี้ล่ะมั้ง

     

    “อืม เราไม่ค่อยชอบงานพวกนี้” ยงกุกตอบ ยังคงนั่งชันเข่าเปิดหนังสือภาพดูเล่นต่อไป อีกฝ่ายเห็นแบบนั้นจึงทรุดตัวลงนั่งข้างๆกันแล้วเปิดปากพูดต่อโดยไม่สนใจเขา ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในห้องสมุดของคฤหาสน์ ที่ที่ยงกุกชอบหนีมานั่งบ่อยๆ โดยเฉพาะในเวลาที่เบื่อโลกและอยากหนีความจริงเรื่องที่ว่าไม่มีใครสนใจเขาเลย...

     

    “เราก็ไม่ค่อยชอบ” เด็กน้อยฟันกระต่ายเออออไปกับเขาด้วย “จริงๆแล้วพ่อไม่ชอบพาเราออกงานเท่าไหร่เพราะเราสุขภาพไม่ค่อยดี แต่ปีนี้เราอยากมาเองก็เลยขอพ่อ ไม่นึกว่าพอมาแล้วจะไม่สนุก” กลีบปากแดงยื่นออกแสดงท่าว่าตัวเองเบื่อซะเต็มประดา เห็นแบบนั้นแล้วเด็กชายจึงอดหัวเราะไม่ได้ เขาหันไปสบตากับเพื่อนใหม่ตรงๆแล้วก็ต้องชะงักด้วยความแปลกใจ...

     

     

    เป็นเด็กผู้ชายที่สวยจังเลยนะ....

     

    .

     

    .

     

    ยงกุกมองดวงตากลมโตที่ดำขลับเป็นประกายสุกใสเหมือนกับกวางน้อยที่แสนบริสุทธิ์อย่างตกตะลึง ภายใต้ดวงตาเรียว ประกายสดใสนั้นยังทอออกมาอย่างอบอุ่นจนเขารู้สึกได้ เด็กชายจ้องอยู่นานจนฮิมชานต้องสะกิดที่แขนเขาเป็นเชิงเตือน

     

    “เราชื่อคิมฮิมชาน นายชื่ออะไรเหรอ”  เด็กน้อยอมยิ้มแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ ยงกุกอึ้งไปพักหนึ่งเพราะไม่เคยโดนมองตรงๆแบบนี้ เอาเข้าจริงเขาไม่เคยถูกมองแบบนี้เลยด้วยซ้ำ ก็อยู่แต่ในบ้าน เรียนก็เรียนที่บ้านตลอดเลยนี่นา...

     

    “ย..ยงกุก...บังยงกุก”

     

    “หืม...งั้นนายก็เป็นเจ้าของบ้านน่ะสิ” ตากลมเบิกกว้าง “คุณลุงบังกับพี่ชายของนายเพิ่งคุยกับพ่อเราเมื่อตะกี้เอง แต่เราหลบมาก่อน ไม่เอาอ่ะไม่อยากคุย เบื่อ” ปลายเสียงเชิดขึ้นทำให้ยงกุกรู้ว่าคิมฮิมชานคงจะเป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจอยู่มากเหมือนกัน ลูกนักธุรกิจก็แบบนี้แหละ จากที่เขาแอบมองอยู่ในงานเลี้ยง ทุกคนวางท่าเชิดหยิ่งและพร้อมจะออกคำสั่งกับคนอื่นได้ทุกเมื่อ...เพียงแต่เขาไม่เป็นแบบนั้น เพราะเขาไม่เคยถูกเลี้ยงให้เป็นแบบนั้นเลย...

     

    เรียกว่าไม่เคยได้รับความสนใจน่าจะดีกว่า....

     

    “ก็ประมาณนั้นแหละ” ยงกุกตอบ “ที่นายนั่งอยู่นี่ก็ห้องสมุดของเราเอง เราชอบมานั่งเล่นที่นี่...ว่าแต่นายรู้ได้ยังไงว่าเราเป็นเจ้าของบ้าน” น้ำเสียงเด็กชายมีประกายสดใสขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อคิดว่าพ่อคงจะแนะนำเขาให้ทุกคนรู้จักด้วย ความอบอุ่นผ่านเข้ามาในหัวใจแว่บหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ต้องกลับไปห่อเหี่ยวเหมือนเดิมเมื่อได้รับคำตอบจากฝ่ายตรงข้าม

     

    “ก็นายนามสกุลบัง” ดวงตาเรียวเล็กโค้งขึ้นอย่างขบขัน “แถมหน้าก็ยังเหมือนยงนัมด้วย เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นฝาแฝดกัน แต่แปลกนะ ทำไมคุณลุงถึงได้บอกว่าเขามีลูกคนเดียว ไม่มีใครรู้เลยว่ายงนัมมีน้องชายฝาแฝด...ถ้านายเป็นฝาแฝดกับยงนัมก็ต้องเกิดปีเดียวกับเราน่ะสิ อายุเท่ากันใช่มั้ย”

     

    “อ...อืม” เสียงเล็กๆหดหู่ลงอีกครั้ง

     

    “หน้านายดูเหงาจัง อย่าคิดมากเลย ที่คุณลุงไม่เปิดตัวนายอาจเพราะอยากให้นายเป็นเบื้องหลังของยงนัมก็ได้ คนที่อยู่เบื้องหลังน่ะเท่กว่าคนเบื้องหน้าตั้งเยอะนะ รู้มั้ย” ฮิมชานพูดหน้าขึงขังจนเด็กชายยงกุกอดหัวเราะออกมาไม่ได้

     

    “นายนี่มองโลกในแง่ดีจัง ขอบคุณนะ เราจะพยายามคิดแบบนั้น”

     

    “ตอนนี้ก็ไม่ต้องเหงาไปหรอก เดี๋ยวเราจะนั่งเป็นเพื่อน” ฮิมชานยิ้มน่ารักแล้วเอื้อมไปหยิบหนังสือที่ใกล้ตัวที่สุดมาถือไว้ “ห้องสมุดนายกว้างใหญ่ดีจัง มีหนังสือหลายประเภทเลย แต่เราชอบอ่านนิทานล่ะ นายเคยอ่านตำนานของทูรันดอทมั้ย”

     

    “ทูรันดอท?”

     

    “เรื่องราวของเจ้าหญิงเมืองจีนที่สวยที่สุดในโลกไง สวยจนทุกคนที่เห็นต้องหลงรักไง เราได้ยินเรื่องนี้มาตั้งแต่เด็กๆเลยนะ แม่ชอบเล่าให้ฟัง เราอยากเป็นแบบนั้นบ้าง เราอยากเป็นคนสวยที่ใครเห็นก็ต้องรัก มีแต่คนมารักดีออกจะตาย เนอะ”

     

    “ไม่เคยอ่านเลย” บังยงกุกส่ายหัวให้เพื่อนใหม่ “จำเป็นต้องสวยด้วยเหรอถึงจะมีคนมารัก”

     

    “ไม่รู้สิ แต่หน้าตาดีก็จะทำให้คนรักไม่ใช่เหรอ อย่างนายไง นายก็หน้าตาดี” ฮิมชานอมยิ้ม “ต้องมีคนรักนายเยอะแน่ๆเลยใช่มั้ย”

     

    “ไม่หรอก พ่อเรายังไม่ค่อยสนใจเราเลย” อีกฝ่ายยิ้มขื่นๆ “นายก็เห็น พ่อไม่ค่อยสนใจเรา ขนาดเราหนีมาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่มาตาม ไม่มีใครอยากจะยุ่งกับเราหรอก”

     

    “เราไง เราจะเป็นเพื่อนนายเอง” ฟันกระต่ายน้อยๆคลี่ยิ้มกว้าง มือเล็กตบลงบนไหล่ดังปุก่อนจะขยับตัวมานั่งประจันหน้ากับเขา

     

    “คิมฮิมชานสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกับบังยงกุก ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหนเราก็จะไม่ลืมนาย วันนี้เราได้เจอกันแค่แป๊บเดียว แต่เชื่อสิ ในวันข้างหน้าถ้าเราสองคนเป็นผู้ใหญ่ เดี๋ยวเราก็ต้องได้พบกัน”

     

    “ขอบคุณนะ นายจะไม่ลืมเราจริงๆเหรอ” ยงกุกได้ยินคำสัญญานั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

     

    “อื้อ ไม่ลืม” เด็กชายยิ้มตาหยี “เราจะเป็นเพื่อนกัน เอ้านี่ เราให้” พูดจบก็หยิบของบางอย่างในกระเป๋าออกมาแล้วส่งให้เขา

     

    มันคือคริสตัลรูปกระต่ายตัวเล็กๆ ดวงตากลมสีดำขลับเหมือนกับเจ้าของมันไม่มีผิด ยงกุกก้มมองอยู่นานสองนานแล้วถึงจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกฝ่ายอย่างสงสัย

     

    “ของแพงเลยนี่นา ให้เราจะดีเหรอ”

     

    “ไม่เป็นไร เรารวย” ฮิมชานยิ้มกว้าง “มันเป็นเครื่องรางของเราด้วยล่ะ พ่อให้เราเอาไว้บอกให้เราพกติดตัว เราไม่รู้หรอกว่ามันจะช่วยเราได้ยังไง แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว กระต่ายนี่จะเป็นของขวัญสำหรับเพื่อนใหม่ไง เราเป็นเพื่อนกันนะบังยงกุก”

     

    “อ..อื้ม ขอบคุณนะ แต่เราไม่มีอะไรให้นายเลย”

     

    “จูบเราสิ” เด็กชายยื่นข้อเสนอ “แม่บอกว่าเวลารักใครก็ต้องแสดงความรักด้วยการจูบ เราเป็นเพื่อนกัน ทำแบบนั้นก็คงไม่เป็นไรหรอกใช่มั้ย”

     

    “หา...จะดีเหรอ” อีกฝ่ายได้แต่อุทานออกมา มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอที่เจอกันครั้งแรกก็จะให้จูบ ถึงจะเป็นแค่จูบแบบเพื่อนก็เถอะ เรื่องสนิทชิดเชื้อแบบนี้เขาไม่ถนัดเลย ยิ่งให้ทำกับคนที่เพิ่งรู้จัก ถึงจะเป็นเด็กแต่เขาก็ไม่ชอบทำเรื่องแบบนี้หรอกนะ

     

    “ทำไมล่ะ แม่เรายังจูบเราแบบนี้เลย” น้ำเสียงไร้เดียงสาพูดออกมาอย่างไม่ติดใจอะไร ก็คิมฮิมชานคิดแบบนี้จริงๆนี่นา แม่ชอบจุ๊บแก้มเขา บางทีก็จุ๊บปากแล้วบอกรักเขาออกบ่อยไป แล้วทำไมเขาจะทำกับคนอื่นไม่ได้ล่ะ

     

    “ก...ก็ได้ งั้นเราขอจูบนายนะ” ยงกุกถามอย่างลังเลใจ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับตาพริ้มเตรียมรับจูบจากเขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

     

    “บังยงกุกกับคิมฮิมชานจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” เขาพูดก่อนจะยื่นปากไปจุ๊บที่ริมฝีปากบางเร็วๆ “ขอบคุณมากนะฮิมชานที่มาอยู่เป็นเพื่อนเรา ถ้าวันข้างหน้าได้เจอกันอีก เราจะเป็นเพื่อนกัน อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ”

     

    “อื้อ เราจะรอวันนั้นนะ”

     

    .

     

    .

     

    .

     

     

    -----------------------------------------------------------------------------------------------------

     

    เกริ่นไว้นานมากในที่สุดก็แต่งแล้ว เป็นฟิคยาวเรื่องที่สองซึ่งตั้งใจแต่งเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะจบเมื่อไหร่ ยังไงถ้าผ่านเข้ามาอ่านก็ฝากด้วยนะคะ ^^ มีอะไรเม้ามอยได้ในแท็ก  #บชทูรันดอท  ได้เลยค่า



     



     

    CR.SQW
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×